คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Secrecy -3-
-3-
“อื้อ...อ...ฮรึก”
ร่างบางของนัมอูฮยอนี่กำลังตกอยู่ภายใต้การครอบครองของคิมซองกยูใกล้หมดแรงเต็มทีขาข้างซ้ายที่บาดเจ็บทำให้ปวดในช่วงแรกบัดนี้เริ่มชาจากการพยายามดิ้น มือเล็กสองข้างค่อยๆเลื่อนลงมาที่พื้นเตียงอย่างหมดแรงห้ามการกระทำของอีกฝ่ายที่ใบหน้าคมกำลังคลอเคลียอยู่กับริมฝีปากอวบอิ่ม
“พ..พอ..ซัก...ที...ฮือออ”
มีหรือที่ร่างหนาจะฟังคำขอร้องของอีกฝ่ายมือหนาเริ่มเอื้อมไปปลดกางเกงสามส่วนของอีกฝ่ายลงมาจากเรียวขาขาวของร่างบาง
“อ...อย่า…”
“อ้อนวอนฉันสิ อูฮยอน”
“ฮรึก ด..ได้...โป….”
ร่างบางที่สติเริ่มเลือนลางไร้ซึ่งหนทาง ได้แต่น้ำตาคลอที่ดวงตาใสตามลำตัวเต็มไปด้วยร่องรอยความเป็นเจ้าของๆอีกฝ่ายจนไม่มีที่ว่างเว้น อูฮยอนพยายามขอร้องอีกฝ่ายแต่แล้วภาพทุกอย่างกลับมืดสนิท
“อูฮยอน นายเป็นอะไร อูฮยอน!”
ร่างหนาที่สติเริ่มกลับมาร้อนรนเมื่อเห็นร่างบางสลบไปต่อหน้าด้วยน้ำมือของเขา..คนที่เคยบอกว่าจะปกป้องร่างบางกลับกลายเป็นทำร้ายซะเอง ร่างหนารีบผละออกจากร่างบางที่สลบแล้วรีบความหาโทรศัพท์ที่ตกอยู่ข้างเตียงด้วยแววตาวิตกก่อนจะกดหาคนปลายทาง
“ดงอู แกต้องมาหาฉันเดี๋ยวนี้”
จาง ดงอูเจาะสายน้ำเกลือไปยังร่างบางที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง ก่อนจะมองไปยังบาดแผลต่างๆตามผิวที่บอบบางและส่งสายตาคาดโทษไปยังคนที่ตะคอกใส่โทรศัพท์ให้เขารีบมาหาทั้งๆที่ยังติดรักษาคนไข้อยู่อีกสามคน
“อูฮยอนไข้ขึ้นสูงจากการอักเสบที่ขาน่ะให้น้ำเกลือขวดนึงบวกกับทานยาตามที่ฉันสั่ง อาการน่าจะดีขึ้น” ซองกยูถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างโล่งใจ เขานึกว่าจะเสียร่างบางไปอีกครั้ง
“มีอะไรจะแก้ตัวมั้ย ไอ้กยู”
“ทำไมแกต้องทำเหมือนฉันผิดขนาดนั้นด้วยวะ”
“หรือแกจะบอกว่าบาดแผลตามตัวนั่นไม่ร้ายแรง”
“ก็แค่ผัวเมียทะเลาะกันไม่มีอะไรที่แกต้องมายุ่ง”
“เออ แค่ผัวเมียทะเลาะกันสภาพเมียบาดแผลเต็มตัว แต่สภาพผัวมีแค่รอยกัดข่วน ซองกยูแกมีอะไรปิดบังฉันหรือเปล่า”
“…..ไม่มี”
“หึ โกหกฉันเห็นข่าวลงหนังสือพิมพ์เมื่อสัปดาห์ก่อน คนที่แกบอกว่าเป็นเมียลงข่าวว่ากำลังจะแต่งงานกับบริษัท คัง กรุ๊ป มีอะไรจะปฏิเสธอีกมั้ย”
จางดงอูนอกจากเป็นหมอแล้วเหมือนจะมีอาชีพเสริมเป็นนักอ่านใจซองกยูอีกเสียด้วย เล่นพูดดักเขาทุกทางทำให้ต้องจำนนเล่ารายละเอียดเรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้คุณหมอเพื่อนซี้ฟัง
“เฮ้อ ฉันเห็นใจแกนะเว่ย แต่เรื่องมันก็ผ่านมาแปดปีแล้วที่คุณอูฮยอนความจำเสื่อม โอกาสที่เค้าจะจำแกได้มีน้อยมากแต่ทางที่ดีแกควรพูดความจริงไปว่าแกเป็นใครสำหรับเขาเมื่อแปดปีก่อนนะ”
“บอกความจริง งั้นเหรอ”
“ก็เออดิวะ อยู่ดีๆไปจับเค้ามาเป็นใครก็ต้องคิดแง่ลบกันทั้งนั้น แต่ถ้าแกบอกเหตุผลและพยายามทำให้เขาจำแกได้ ฉันว่าไม่แน่ปาฏิหาริย์อาจมีจริง”
คำพูดของเพื่อนสนิททำให้ร่างหนาต้องเอามาขบคิดบอกหารความจริงนั้นอาจเป็นทางออกทางเดียวสำหรับเขาแล้วก็ได้ ในหัวใจหรือความคิดของร่างบางอาจยังหลงเหลือพื้นที่ให้เขาได้แทรกเข้าไปรื้อฟื้นแต่ถ้าเมื่อลองพยายามดูแล้วร่างบางยังจำเขาไม่ได้ นั่นก็แสดงว่าอีกฝ่ายหมดรักกันแล้วและเมื่อถึงเวลนั้นคิมซองกยูจะส่งร่างบางกลับไปหาคนที่ใจต้องการ
แสงแดดที่ส่องผ่านช่องว่างของม่านในยามเช้าทำให้ดวงตาเรียวเปิดขึ้นอย่างช้าๆ แล้วมองไปยังร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงเดียวกันด้วยความเป็นห่วง เมื่อคืนซองกยูแทบไม่ได้หลับเพราะร่างบางที่ไข้ขึ้นสูงทำให้ต้องเช็ดตัววัดไข้ตลอดทั้งคืน ทำให้ร่างหนาเหนื่อยจนเผลอหลับไปบนเตียงด้วยกัน
“อืม...เอาเค้กช็อกโกแล็ค….อีกอัน”
ร่างบางละเมอออกมาทำให้ร่างหนาอดยิ้มออกมาไม่ได้ เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะอูฮยอน ซองกยูกระชับเอวบางคอดให้แนบชิดกับตนมากขึ้นจนไร้ช่องว่าง มือเรียวสวยคอยปัดผมหน้าม้าที่เริ่มยาวละหน้าผากขึ้นพร้อมกับริมฝีปากบางแนบไปกับหน้าผากร่างบาง
“ฮ ฮงคยูคิดถึง งฮงคยู” ร่างหนาชะงักการกระทำมองใบหน้าหวานตรงหน้านิ่งงัน แววตาเศร้าอย่างซ่อนไม่มิด
‘แม้แต่ตอนหลับนายยังคิดถึงคนอื่นที่ไม่ใช่ฉันสินะ แต่ฉันจะพยายามทำให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมให้ได้’
ร่างหนาผละออกมาจากอ้อมกอดก่อนจะเดินจากไปร่างหนาไม่ลืมที่จะห่มผ้าห่มให้อีกคนที่ยังนอนหลับสบายอยู่บนเตียงใหญ่ ทำให้ซองกยูไม่ได้ยินประโยคละเมอต่อมาของร่างบาง
“อืม..ม พี่กิว พี่กิวของ...ฮยอน”
‘เดินตามมาทำไม กลับไปเดี๋ยวนี้’
‘ไม่อาว ฮยอนไม่มีเพื่อนเล่น ฮยอนเหงา’
‘เห็นมั้ยว่าพี่ไม่ได้เล่น พี่กำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ อย่ากวน’ เด็กน้อยแก้มยุ้ยอมลมจนป่องเมื่อได้ยินคำพูดจากพี่ชาย ไม่เล่นกับเค้าใช่มั้ยด้ายยย เด้กน้อยเดินตัดหน้าไปจับสายยางที่พี่ชายถืออยู่ย้อนกลับมาฉีดโดนเสื้อผ้าพี่ชายจนเปียกฉ่ำ
‘ไม่อยากเล่น ฮยอนไปก้อได้ แบร่’ เด็กน้อยแลบลิ้นพร้อมกับส่ายก้นน้อยๆไปมาแล้วรีบวิ่งหนีพี่ชายที่กำลังถือสายยางวิ่งตาม
‘อยากเล่นใช่มั้ย ได้’ พี่ชายวิ่งตามน้องน้อยแล้วฉีดน้ำไปยังน้องจนตัวเปียกชุ่ม เสียงหัวเราะดังขึ้นไปทั่วบริเวณสวน
“พ พี่กิว เดี๋ยวสิ รอก่อน เดี๋ยว!” อูฮยอนตื่นขึ้นมาในช่วงสาย เหงื่อมากมายผุดบนใบหน้าหวานราวกับว่าได้ไปวิ่งเล่นกับพี่กิว เด็กหนุ่มในความฝัน
ฝันอีกแล้ว ฝันถึงพี่กิวคนนั้นอีกแล้ว แต่ถึงจะฝันเป็นครั้งที่สองแต่กลับจำหน้าพี่กิวไม่ได้เลยซักนิด
แปลก...หรือคนๆนั้นจะมีตัวตนอยู่จริง?
ห้องทำงานขนาดใหญ่ของตระกูลนัมบนโต๊ะไม้แกะสลักมีเอกสารมากมายกองอยู่เบื้องหน้ามีชายรูปร่างสูงใบหน้าหล่อเหลาจมูกรั้นเชิดที่เป็นเอกลักษณ์จากผู้เป็นพ่อแม่ตระกูลนัม ดวงตาแข็งกร้าวจ้องไปยังรูปภาพน้องชายที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ หลายวันที่ผ่านมานัมอูมินบุตรชายคนโตของตระกูลนัมไม่ได้หลับพักผ่อนเลยเนื่องจากน้องชายของเขาที่เดินทางมาถึงโซลเพื่อเข้างานวิวาห์กับฮงคยูนักธุรกิจเพื่อนซี้กลับถูกลักพาตัวไป คงจะเป็นความผิดของเขาเองที่ประมาทปล่อยให้น้องชายกลับบ้านเองโดยที่ไม่ส่งใครไปคุ้มกัน
“อูมิน นายได้ข่าวฮยอนบ้างหรือยัง เสียงร้อนรนจากว่าที่คู่หมั้นน้องชายซึ่งเป็นเพื่อนของเขาดังขึ้นมาจากประตูหน้าห้องทำงาน”
“ยัง ตอนนี้ฉันส่งคนไปสืบพวกคู่แข่งเราทั้งหมดแล้ว แต่ยังไม่มีเบาะแสเลยว่าใครจับตัวอูฮยอนไป”
“โถ่เว่ย ฮงคยูปัดแจกันข้างประตูอย่างหัวเสีย นี่ก็ผ่านมาเกือบสองสัปดาห์แล้ว ถ้าแกยังหาน้องของแกไม่เจออย่าหวังจะได้เงินมาปลดหนี้ของแกเลย ไอ้อูมิน”
ปัง
ฮงคยูออกไปแล้วเหลือเพียงแต่อูมินที่กำมือแน่นอย่างเก็บอารมณ์ ถ้าไม่ติดว่าฮงคยูยังเป็นประโยชน์กับเขาอยู่ป่านนี้คงกลายเป็นศพอยู่ข้างถนนแล้วเพราะคนอย่างเขาไม่ไว้หน้าใครอยู่แล้ว
‘ใครหน้าไหนที่มันขัดขวางฉันจะจัดการให้หมด’
to be continue…..
Talk: แปปๆก็ตอนที่สามแล้วเนอะ รู้สึกเร็วมากสำหรับเราที่ไม่เคยแต่งฟิคต่อสัปดาห์เยอะขนาดนี้ ตอนสี่อาจมาช้าหน่อยนะคะเพราะใกล้สอบแล้ว การบ้านสารพัดกับหนังสืออีกหลายเล่มรออยู่ T_T แต่ถ้าผ่านช่วงนั้นไปได้เมื่อไหร่จะรีบมาต่อเลยค่ะ ขอบคุณทุกคอมเม้นต์มากๆเราอ่านของทุกคนแล้วมีแรงแต่งฟิคขึ้นมามากเลย ว่างๆไปพูดคุยกันได้ที่แท็ก #Secrecy ในทวิตเนอะ^^
ความคิดเห็น