คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Secrecy -2-
-2-
‘พี่กิวๆ เจ็บมากมั้ย เดี๋ยวฮยอนทำแผลให้นะ’ เด็กตัวน้อยแก้มยุ้ยเดินตามบุคคลที่เรียกว่าพี่ชายด้วยสีหน้าเป็นห่วงในมือป้อมถือกล่องปฐมพยาบาลที่ใหญ่กว่าตัว ใครจะทนได้ล่ะก็พี่กิวมีแต่แผลเต็มไปหมดเยย พี่กิวเจ็บ ฮยอนก็ยิ่งเจ็บด้วยนะ…..
‘ไปไกลๆ ไอ้เด็กบ้าตามฉันอยู่ได้รำคาญ’ พี่ชายตัวโตแสดงสีหน้าออกมาอย่างชัดเจนให้น้องน้อยรู้ซักทีว่าเขารำคาญขนาดไหน เราไม่ใช่พี่น้องสายเลือดเดียวกันซักหน่อย ซองกยูน่ะเป็นแค่เด็กกำพร้าที่ต้องมาอาศัยบ้านตระกูลนัมซุกหัวนอนเท่านั้นเอง
‘พี่กิวรอฮยอนด้วย พี่กิว อ๊ะ โอ๊ย’
เสียงของน้องทำให้ซองกยูรีบหันกลับมาเห็นน้องแก้มยุ้ยนั่งอยู่่กับพื้นดินหัวเข่าเต็มไปด้วยเศษดินทรายและรอยถลอก ใบหน้าน้องฮยอนเต็มไปด้วยน้ำตาเม็ดโตที่คลอแก้มใสริมฝีปากสีเชอรี่อวบอิ่มเม้มเข้าหากันเพราะไม่อยากให้คนเป็นพี่เห็นว่าอ่อนแอ ทำให้ซองกยูอดไม่ได้ที่จะหันกลับมาดูอาการ
‘แกเป็นอะไรมากมั้ย มาให้ดูแผลหน่อย’ เด็กน้อยชันเข่าโชว์บาดแผลให้พี่ชายดูพร้อมกับยื่นแบมือป้อมๆที่แดงเลือดซิบจากการหกล้ม
‘แงงง ฮยอนซาดุดก้อนหินตรงนั้น พี่กิวฮยอนเจ็บ ฮรึก’
‘รู้แล้วไปนั่งตรงต้นไม้นั่นซะ เดี๋ยวทำแผลให้’ พี่ชายถอนหายใจที่ยอมอ่อนให้เป็นเพราะกังวลว่านายใหญ่ตระกูลนัมจะมาเล่นงานเขาข้อหาทำให้ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนมีแต่รอยแผลน่ะสิ
ฮยอนลุกขึ้นไปตามคำสั่งของพี่กิวอย่างว่าง่ายต่างจากพี่อูมินหรือคนอื่น ที่เจ้าตัวจะดื้อไม่ฟังตลอดก็ฮยอนรู้ว่าพี่กิวน่ะอ่อนโยนใจดีแค่ไหน คนที่เคยช่วยฮยอนตอนจมน้ำน่ะต้องเป็นคนดีแน่ๆ...
‘ทีหลังบอกว่าอย่าตามมาก็ฟังกันบ้างสิ แบบนี้ถ้าคุณนายนัมมาเจอฉันก็ซวยสิ เลิกทำตัวเป็นเด็กขี้แยเดินตามคนอื่นได้แล้ว’
‘ก็ฮยอนแค่จาทำแผลให้ ทำไมพี่กิวต้องหนีฮยอนด้วย’
‘ฉันไม่ได้หนีแกไอ้เด็กขี้แย เห็นมั้ยไม่เป็นอะไรซักหน่อย แกเป็นแค่เด็กอย่ายุ่งเรื่องของผู้ใหญ่เข้าใจมั้ย’
‘ฮยอนรู้นะว่าบาดแผลที่ตัวพี่กิวเป็นเพราะพี่อูมินแกล้ง ฮยอนเกลียดพี่อูมินแต่ฮยอนรักพี่กิวนะ’
……
‘พี่กิวทำแผลให้ฮยอนเสร็จแล้วเดี๋ยวฮยอนจะทำแผลให้พี่กิวบ้างนะ’
มือป้อมๆที่เต็มไปด้วยผ้าพันแผลค่อยๆหยิบสำสีมาเช็ดบาดแผลให้คนเป็นพี่อย่างตั้งใจ ริมฝีปากหนาสีชมพูบรรจงเป่าลมไปที่บาดแผลบนหางคิ้วของคนที่ตัวโตกว่ามาก ทำให้ซองกยูรู้สึกอบอุ่นใจอย่างน่าประหลาดแววตาคมจ้องมองเด็กน้อยตรงหน้าอย่างไม่วางตาริมฝีปากบางของพี่ชายเผยรอยยิ้มที่มุมปากนิดๆ โดยที่น้องไม่ได้สังเกตเลยซักนิด
ร่างบางลืมตาขึ้นอย่างช้าๆก่อนจะลุกขึ้นมานั่งบนเตียงนอนด้วยอาการมึนหัว ความเจ็บที่ขาด้านซ้ายจากอุบัติเหตุเมื่อวานแล่นริ้วไปทั่วร่าง ลำคอข่มปร่าริมฝีปากอวบอิ่มสีซีดลงอูฮยอนรู้ทันทีว่าตนคงจะไม่สบายเข้าแล้ว แต่ก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงสิ่งที่ตนฝันช่างเป็นความฝันที่สมจริงและทำให้อูฮยอนรู้สึกดีในรอบหลายวันที่ผ่านมา แต่ก็คงเป็นแค่ความฝัน...
“ตื่นแล้วเหรอ” น้ำเสียงนั่นทำให้ร่างบางหันไปทางต้นเสียงที่ยืนอยู่หน้าประตูแววตาคมมองมาที่ร่างบางอย่างไม่วางตา
“แล้วนายเห็นฉันหลับอยู่รึไง มีอะไรก็ว่ามาแล้วรีบออกไปซะ” ร่างบางกระชับผ้าห่มมาคลุมตัวเองดวงตาตากลมมองไปที่ร่างหนาอย่างระวังตัว
“ที่นี่บ้านฉันๆจะไปห้องไหนก็ได้หรือจะสั่งให้ใครทำอะไรก็ได้ รวมถึงตอนนี้ด้วยยื่นขามา”
“ไม่”
“ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่าฉันไม่ชอบพูดมาก ยื่นขามา”
“ก็บอกว่าไม่ไง อ๊ะ” ร่างหนากระชากผ้าห่มผืนใหญ่ออกจากร่างบางแล้วดึงขาให้มาอยู่ในตำแหน่งตักของร่างหนาทำให้ร่างบางที่ตกใจดิ้นไปมาแต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากนักเพราะขาที่ยังเจ็บอยู่
“ปล่อยนะ ปล่อยๆๆ”
“ฉันแค่จะทำแผลให้หยุดอยู่นิ่งๆซักที” เสียงของร่างหนาทำให้อูฮยอนหยุดการกระทำแก้มอมลมไว้นิดๆด้วยความหงุดหงิด เป็นใครทำไมถึงได้กล้าขึ้นเสียงใส่เขากัน
“ทีหลังอย่าทำอะไรพิเรนอย่างนั้นอีกเด็ดขาด ถ้านายยังฉลาดพอ” ซองกยูน่ะรู้หมดทุกอย่างว่าร่างบางตรงหน้าพูดจริงหรือโกหกเรื่องขาเจ็บก็เช่นกัน เขามองทีเดียวก็รู้แล้วว่าอีกคนโกหกเขา
“ก็ถ้าฉันไม่โดนคนจับมาขังไว้ในห้องบ้าๆนี่ฉันคงไม่โวยวายหรอก นายจับฉันมาทำไมซองกยู”
…….
“ฉันถามนายก็ตอบสิ จะไปไหนตอบคำถามฉันก่อน คิมซองกยู”
ปัง
ร่างหนาเดินไปยังห้องน้ำแล้วปิดประตูเสียงดังทำให้ร่างบางถอนหายใจ นายคนนั้นชอบหลีกเลี่ยงที่จะตอบคำถามนี้ตลอดแล้วตอนนี้ก็ผ่านมาหนึ่งสัปดาห์...ผ่านวันแต่งงานมาแล้วแต่กลับไม่มีวี่แววของพี่ชายหรือคนรักที่ตามหาเขาเลยหรือว่าทุกคนกำลังวางแผนอยู่อูฮยอนก็ไม่แน่ใจ แต่ตอนนี้อูฮยอนคิดถึงบ้านที่โซล พี่ชายอูมิน รวมถึงคนรักของเขา
‘ฮงคยูฉันคิดถึงนาย’
ร่างบางที่เริ่มเบื่อกับห้องนอนสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ค่อยๆเคลื่อนตัวช้าๆเนื่องจากเจ็บขาไปยังมุมต่างๆของห้องผ่านชั้นหนังสือ ชั้นเก็บของ ชุดโซฟาสีดำจนไปหยุดอยู่ที่ประตูหน้าห้องน้ำของร่างหนาที่แง้มออกมานิดๆ สายตาร่างบางมองไปยังอ่างล้างหน้าที่มีทั้งเสื้อผ้ากระเป๋าสตางค์และโทรศัพท์ ทำให้ร่างบางนึกแผนบางอย่างออก
อูฮยอนมองไปยังม่านสีทึบที่ร่างหนาอาบน้ำอยู่ภายในอย่างมัดระวัง ขาสองข้างค่อยๆก้าวเข้าไปในห้องน้ำและหยิบโทรศัพท์ของร่างหนาออกมา ร่างบางรีบออกจากห้องน้ำให้เร็วที่สุดมุ่งหน้าไปยังชั้นหนังสือมุมห้องแล้วนึกถึงเบอร์โทรที่พี่ชายใช้
โอ๊ย ทำไมถึงความจำสั้นอย่างนี้นะ คิดสิอูฮยอนพี่อูมินเบอร์อะไร คิดๆๆๆ
ร่างบางกัดริมฝีปากมองไปยังประตูห้องน้ำอย่างเป็นกังวลก่อนจะกดหมายเลขที่นึกได้ลงไปยังโทรศัพท์แล้วรีบเอามาแนบหูอย่างมีความหวัง
พี่อูมินรับสิ ขอร้องล่ะ
เสียงสัญญาณโทรศัพท์ดังขึ้นพอๆกับเสียงหัวใจของนัมอูฮยอนตอนนี้ที่เต้นจังหวะเร็วด้วยความร้อนรนและหัวใจเหมือนจะหยุดเต้นเมื่อคนปลายทางตัดสายทิ้ง ร่างบางหัวเสียมือเล็กกุมศีรษะด้วยอาการปวดหัวก่อนจะนึกเบอร์อีกคนนึงได้คนรักของเขา
ฮงคยูได้โปรด…
“ฮัลโหล สวัสดีครับ” ร่างบางเผยรอยยิ้มออกมาด้วยความดีใจน้ำเสียงของอีกคนที่อูฮยอนจำได้ขึ้นใจและไม่ได้ยินมาเป็นอาทิตย์ทำให้อดคิดถึงไม่ได้
“ฮ…”
ร่างบางยังไม่ทันพูดชื่อคนรักจบด้วยซ้ำโทรศัพท์ถูกกระชากออกไปจากร่างบางอย่างรวดเร็ว ซองกยูกดวางสายแล้วโยนโทรศัพท์ทิ้งไปอย่างไม่ใยดีด้วยสีหน้าโกรธอย่างชัดเจน ทำให้ร่างบางรู้สึกกลัวคนตรงหน้าเพราะตลอดหนึ่งสัปดาห์ร่างบางไม่เคยเห็นซองกยูเป็นอย่างนี้เลยซักครั้งตอนนี้เดาใจอีกฝ่ายไม่ถูกอูฮยอนจึงตัดสินใจจะวิ่งหนีอีกฝ่ายไปยังห้องน้ำ แต่เมื่อเริ่มออกตัววิ่งความเจ็บปวดที่ขาด้านซ้ายก็ทำให้ร่างบางชะงักและถูกฝ่ามือหนาของอีกคนกระชากกลับมาอย่างรุนแรงก่อนจะลากร่างบางไปยังเตียงแล้วเหวี่ยงอีกฝ่ายลง
“อ๊ะ!”
“เมื่อกี้นายโทรหาใคร”
“……….. “ร่างบางไม่ตอบและมองหน้าอีกคนอย่างไม่ยอมแพ้
“ฉันถามว่าโทรหาใคร!” ร่างหนาจับแขนเล็กทั้งสองข้างเขย่าไปมาแต่ก็ไม่มีท่าทีว่าอูฮยอนจะบอกเลยซักนิดยิ่งทำให้โมโหมากขึ้น
“ถ้าฉันไม่บอกนายจะทำอะไรฉันงั้นเหรอ หึ คิดว่าฉันกลัวรึไงกระจอก!”
“อย่าเบี่ยงประเด็น นายโทรหาใคร!!”
“แกมันก็แค่คนโรคจิตที่ชอบทรมานคนอื่น”
“อูฮยอน!!!”
“เป็นแค่ไอ้ขี้แพ้คงสู้พี่ฉันกับฮงคยูไม่ได้สินะ เลยต้องใช้วิธีต่ำๆจับคนอื่นมา”
“หยุดพูดเดี๋ยวนี่!!!”
“จำใส่สมองไว้ว่าฉันเกลียดแก! ได้ยินมั้ยว่าฉันเกลี….อื้อ!”
ร่างสูงปิดปากอีกฝ่ายแล้วกดลงบนเตียงกว้างก่อนจะทาบทับลงไปโดยไม่สนว่าสองมือเล็กจะจิกทุบตีเขาแรงแค่ไหน มือหนาเริ่มลูบไล้ไปทั่วเพื่อสัมผัสกับผิวนุ่มเนียนใสของคนตรงหน้าริมฝีปากบางที่ทำหน้าที่ปิดปากร่างบางได้เป็นอย่างดี เมื่อเห็นอีกฝ่ายหอบหายใจไม่ทันร่างหนาจึงผละออกจากริมฝีปากอวบอิ่มที่สีแดงจัดจากการกระทำที่จาบจ้วง แล้วเลื่อนใบหน้าคมไปยังแก้ม สันกราม ลำคอหอมกรุ่นของอีกฝ่ายเพื่อฝากรอยไว้ในทุกจุดที่ลากผ่าน
“ฮรึก...ฮงคยู...ช่วยด้วย…..”
น้ำเสียงสั่นเครือของร่างบางที่เอ่ยหาคนรักทำให้ร่างหนาเจ็บใจอย่างน่าประหลาดฮงคยูคนนั้น...คนที่เขาต้องยอมแพ้และยอมเจ็บตลอดเวลาที่ผ่านมา ยิ่งทำให้ร่างหนาโกรธมากขึ้นกว่าเดิม
“ไม่มีใครมาช่วยนายหรอกอูฮยอน จำเอาไว้ต่อไปนี้นายเป็นคนของฉัน ของฉันคนเดียวเท่านั้น!!!”
แขนแกร่งสอดไปยังต้นขาอ่อนข้างขวาของร่างบางเพื่อให้ตั้งฉากขึ้นกับเตียงนอนและกระชากเสื้อเชิ้ตของอีกคนให้พ้นทาง ตอนนี้ความเห็นแก่ตัวและความโกรธบดบังทุกสิ่งในจิดใจ มนุษย์มีความต้องการที่ไม่สิ้นสุดนั่นถ้าจะจริงเพราะซองกยูอยากจะเห็นแก่ตัวครอบครองคนตรงหน้าให้เป็นของเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น!!
to be continue…..
Talk: ตอนนี้เป็นไงบ้างค่ะ =.,= พี่กยูที่แสนดีเริ่มกลายร่างแล้ว5555 ถ้าอ่านแล้วรู้สึกภาษาแปลกๆต้องขอโทดด้วยนะฮะ อย่าลืมติดตามตอนต่อนะฮะว่าอูฮยอนจะรอดหรือเปล่า เราไปก่อนนะ ฟิ้ววววววววว
ความคิดเห็น