คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : -intro-
-Intro-
ตึกตัก ตึกตัก
เสียงหัวใจที่เต้นเร็วรัวของนัมอูฮยอนดังมากจนเจ้าตัวได้ยิน ดวงตามืดสนิทจากผ้าที่พันปิดเอาไว้...ใช่แล้วล่ะอูอฮยอนโดนลักพาตัวแต่ด้วยเรื่องอะไรหรือใครลักพาตัวตอนนี้ร่างบางได้แต่คิดไปต่างๆนานา ความทรงจำสุดท้ายคือตนได้เดินออกมาจากสนามบินพร้อมกระเป๋าใบใหญ่สองใบเพื่อรอพี่ชายมารับกลับบ้านแต่เมื่อออกมาไม่ทันไรก็มีมือใครบางคนล็อกเค้าจากด้านหลังก่อนที่สติทั้งหมดจะดับวูบ
ตอนนี้ถ้าจะให้เดาร่างบางคิดว่าตนเองกำลังอยู่ในรถที่กำลังมุ่งหน้าไปที่ไหนซักแห่ง ซึ่งอาจกลายเป็นที่สุดท้ายของชีวิตร่างบางก็ได้ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัวเขาไม่เคยมีศัตรูหรือขัดแย้งกับใครที่ไหนยกเว้นแต่พี่ชายเขานัมอูมินที่ศัตรูเยอะแยะไปหมดจากธุรกิจที่ทำอยู่ในขนาดนี้ น่าจะใช่...ร่างบางคิดว่าตนคงกลายเป็นหนึ่งในหมากของเกมๆหนึ่งระหว่างพี่ชายเขากับศัตรูอีกฝ่ายก็เป็นได้
การนั่งอยู่ในรถที่บรรยากาศเต็มไปด้วยกดดันปะปนกับความกลัวที่เริ่มปกคลุมความคิดของร่างบางเรื่อยๆ อดคิดไม่ได้ถึงงานแต่งของตนกับคนรักในอีกเจ็ดวัน ทั้งๆที่คิดว่าจะกลับมาแต่งที่นี่บ้านเกิดของทั้งสองมากกว่าอเมริกาที่ๆเต็มไปด้วยความทรงจำของกันและกันร่างบางใจหายหากจะไม่มีวันนั้นเกิดขึ้น
เสียงเปิดปิดประตูพร้อมกับเสียงเครื่องยนต์ที่ดับลงทำให้ร่างบางรู้ว่ามาถึงปลายทางแล้วมือของใครบางคนจับมือแขนของร่างบางที่มีเชือกมัดไว้อย่างแน่นหนาก่อนจะดึงออกมาจากรถพาไปยังห้องๆหนึ่งอย่างทุลักทุเลจากแรงขืนของร่างบางจากนั้นใครซักคนเปิดผ้าที่ปิดดวงตาหวานเอาไว้
“ค คุณเป็นใคร”
“นายจำฉันไม่ได้เหรอนัมอูฮยอน…”
“ฉันไม่รู้ว่านายเป็นใคร“
….
….
“ฉันคิม ซองกยู ไงล่ะอูฮยอน”
ชื่อนี้ทำให้ร่างบางครุ่นคิดถึงอดีตที่ผ่าน...นี่เป็นครั้งแรกที่ได้พบกับคิมซองกยูชื่อนี่ช่างคุ้นเคยราวกับติดอยู่ที่ริมฝีปากแต่สมองกลับว่างเปล่าไม่มีคำว่าคิมซองกยูอยู่เลยสักนิด อูฮยอนก็เป็นเช่นนี้ประจำเหมือนจะรู้จักเมื่อเห็นหน้าใครต่อใครที่มาทักทายแต่กลับนึกไม่ออก มันก็แปลกแต่อูฮยอนไม่เคยคิดติดใจเรื่องนี้พี่ชายบอกกับเขาว่าอาจเป็นผลข้างเคียงจากอุบัติเหตุตอนอายุสิบห้า ไม่แน่นายคิมซองกยูอาจจะจำคนผิดก็ได้
“แล้ว น นายจับฉันมาทำไม”
“…..” ร่างสูงไม่ตอบมีเพียงขาสองข้างที่ขยับออกห่างจากร่างบางไปเรื่อยๆ
“ฉันขอร้องล่ะ...พี่ซองกยูปล่อยฉันไปเถอะนะ”
“….” ร่างสูงหยุดชะงักที่หน้าประตูและหันหน้ามามองใบหน้าหวาน
“ฉันไม่รู้จักนายจริงๆได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ…” ร่างบางส่งสายตาวิงวอนอีกฝ่าย
…..ไม่ได้……
“อีกไม่กี่วันจะเป็นวันสำคัญสำหรับฉันมาก ขอร้องล่ะ”
…...เพราะอย่างนี้ไง…….ยิ่งปล่อยไปไม่ได้……….
“นายพูดอะไรบ้างสิ ตอบมาเดี๋ยวนี้นะ นาย จะไปไหนกลับมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน”
ซองกยูได้แต่เงียบและค่อยๆปิดประตูลงไปในที่สุด แววตาที่แข็งกร้าวเย็นชากลับกลายเป็นแววตาแห่งความเศร้า เป็นสีหน้าที่ไม่มีใครเคยได้พบเห็นจากเขา
‘แม้อาจจะสายไปแต่ขอให้ฉันได้ใกล้ชิดนายซักครั้งนะ...อูฮยอน’
Talk: สวัสดีคนอ่านทุกคนค่ะ นี่เป็นฟิคแนวใหม่ๆที่อยากลองแต่งดูหวังว่าทุกคนจะชอบนะคะ ตอนต่อไปเมื่อเราว่างเมื่อไหร่จะพยายามมาลง เรื่องนี้เป็นฟิคยาวเรายังไม่กำหนดตอนจบที่แน่นอน ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน แนะนำติชมกันได้นะคะ :)
ความคิดเห็น