คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : เธอคือคนที่ยังยืนอยู่
คนที่ต้องขึ้นโรงพักขึ้นโรงขึ้นศาล จะต้องรู้จักสำนวนเก่าแก่เข้าขั้นคลาสิคสำนวนหนึ่ง…นั่นก็คือ “ยอมกินขี้หมาดีกว่าค้าความ”
แต่นั่นสำหรับคนอื่น ใครอยากกิน ก็กินไป…แต่ไม่ใช่เคียงข้าวอย่างแน่นอน
หญิงสาวแสดงออกอย่างชัดเจนแจ่มแจ้งมาตั้งแต่แรก ไม่ต้องให้ใครต้องเสียเวลาสืบค้นถอดความ เพราะหัวเด็ดตีนขาด เธอก็ไม่มีทางยอมกินขี้หมาแน่ๆ แต่เธอมีเวลามากพอที่จะขึ้นโรงพัก เพื่อแจ้งความเอาผิดกับพ่อเลี้ยงนุกูล รวมทั้งนางพวงครามและพิมพิสาซึ่งเป็นลูกติด
แต่เพราะตามกฎหมาย คนเป็นลูกจะฟ้องร้องพ่อแม่บุพการีผู้ให้กำเนิดไม่ได้ เคียงข้าวจึงให้แม่ของเธอเป็นทัพหน้า โดยมีเธอเป็นทัพหลัง เป็นกำลังสำคัญให้กับมารดา
ตอนที่เหนือดวงได้ฟังคุณนวลระวีเล่าถึง “ชีวประวัติ” ของเคียงข้าว เขารู้สึกไม่ต่างจากการนั่งฟังเรื่องเล่าของยอดหญิงในนิยายสักคนหนึ่ง
ด้วยความที่เป็นคนเขียนบทโทรทัศน์ ชายหนุ่มจึงมองเห็นภาพต่างๆ ได้อย่างชัดเจน ถึงแม้เวลานั้น เขาจะยังไม่เจอตัวจริงของเคียงข้าวก็ตาม
คุณนวลระวีเองก็มองเห็นภาพของหญิงสาวแจ่มชัดมาตั้งแต่แรก ไม่เช่นนั้นเธอคงไม่มีความคิด ที่จะเอาชีวิตของเคียงข้าวมาดัดแปลงสร้างเป็นละครอย่างแน่นอน
เพราะชีวิตของเคียงข้าวมีสีสันครบทุกรสชาติจริงๆ
ที่สำคัญที่สุดคือเคียงข้าวมีไหวพริบ เฉลียวฉลาด และสู้ไม่ถอย…ซึ่งเป็นสิ่งที่คุณนวลระวีชื่นชอบ เพราะเธอเองก็เป็นผู้หญิงแบบเดียวกัน
‘คุณผจีกับเคียงข้าว แจ้งความพ่อเลี้ยงนุกูล ในข้อหาอะไรครับแม่?’
ตอนนั้นเหนือดวงถามคุณนวลระวีด้วยความสนใจ
“ข้อหาแรกคือบุกรุก” คุณนวลระวีตอบลูกชาย “พ่อเลี้ยงนุกูลลืมไปว่า ที่ดินที่สร้างบ้านและโรงสีนั้น เป็นที่ดินเก่าซึ่งเป็นของคุณผจี และคุณผจีก็ได้ยกให้หนูเคียงข้าวไปนานแล้ว เมื่อเขาขับไล่ภรรยากับลูกออกจากบ้านด้วยปากเปล่า หนูเคียงข้าวก็เอาข้อกฎหมายมาบังคับใช้ ว่าพ่อเลี้ยงนุกูลบุกรุกเข้าไปครอบครอง และทำประโยชน์ในอสังหาริมทรัพย์ของเธอ โดยไม่ได้รับอนุญาต มีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 362”
คุณนวลระวีหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ เหนือดวงเองก็หัวเราะตามแม่ด้วยเช่นกัน
“ช่างคิดจริงๆ” ชายหนุ่มพูดกับมารดา
“จริง…เป็นแม่ก็คงคิดไม่ทัน”
คุณนวลระวีตอบ ใบหน้าของเธอไม่ปกปิดความชื่นชมที่มีต่อหญิงสาว
“ส่วนนางพวงครามโดนข้อหาลักทรัพย์” คุณนวลระวีเล่าต่อ “นางพวงครามติดการพนัน เวลามาที่บ้านของพ่อเลี้ยง ก็มักจะแอบ ‘หยิบ’ ข้าวของของคุณผจี ใส่กระเป๋ากลับไปบ่อยครั้ง เคียงข้าวจดจำสมบัติของแม่ได้ทุกอย่าง ทุกรายการ…เธอเลยถือโอกาสแจ้งความสองแม่ลูกไปด้วยเลย สองข้อหา”
“สองข้อหา?”
“ใช่จ้ะลูก อีกข้อหาคือทำร้ายร่างกาย…เคียงข้าวแจ้งความว่า นางพวงครามซึ่งเป็นเมียน้อย ได้พาลูกสาวมาทำร้ายเธอกับแม่ถึงบ้านหลายต่อหลายครั้ง มีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญาเช่นกัน…แต่แม่จำมาตราที่หนูเคียงข้าวบอกตำรวจไม่ได้ ถ้าเหนืออยากรู้ต้องอ่านในแฟ้มเอง ในนั้นมีบอกรายละเอียดเอาไว้ทุกอย่าง”
คุณนวลระวีทนไม่ไหว ต้องหัวเราะออกมาอีกครั้งหนึ่ง
“เอาเป็นว่า ข้อหาทำร้ายร่างกายและจิตใจที่หนูเคียงข้าวแจ้งความนั้น นางพวงครามกับลูกสาวจะมีโทษจำคุกไม่เกินสองปี ปรับไม่เกินสี่พันบาท หรือทั้งจำทั้งปรับ…ส่วนข้อหาลักทรัพย์ แม่จำมาตราตามกฎหมายไม่ได้เช่นกัน จำได้แต่เป็นกฎหมายอาญา มีโทษจำคุกและปรับเช่นเดียวกัน”
เหนือดวงหัวเราะตามแม่จนเหนื่อย นานมากแล้วที่เขาไม่ได้ฟังเรื่องชีวิตที่เต็มไปด้วยดราม่า…แต่ว่าสนุกถึงใจแบบนี้ อดนึกสงสัยไม่ได้ว่า ความจริงแล้วเคียงข้าวเรียนจบทางด้านภาษาและวรรณคดี หรือว่าเรียนจบทางด้านกฎหมายกันแน่
“แต่ที่แม่เล่ามา เคียงข้าวเธอลงมือทำร้ายอยู่ฝ่ายเดียวไม่ใช่หรือครับ?” ชายหนุ่มพยายามกลั้นหัวเราะ ขณะเอ่ยถามมารดา “เหนือจำไม่ได้เลยว่า เคียงข้าวถูกนางพวงครามกับลูกสาว ทำร้ายร่างกายตอนไหน”
“ลูกคนนี้นี่” คุณนวลระวีตีแขนลูกชาย “แต่นั่นแหละ สุดท้ายนางพวงครามกับพิมพิสา ก็พาร่างกายเขียวช้ำไปรับทราบข้อกล่าวหาแต่โดยดี”
เคียงข้าวรู้ดีว่า การขึ้นโรงขึ้นศาลเป็นเรื่องวุ่นวายเสียเวลา คนส่วนใหญ่จึงเลือกใช้วิธีผ่อนปรน ยอมความ ยื่นข้อเสนอทำข้อตกลงกันก่อน…ถ้ายอมกันได้ตั้งแต่นอกศาล ก็ถือเป็นเรื่องที่ดีต่อทุกฝ่าย
ไม่เช่นนั้นคงไม่มีสำนวนที่ว่า “ยอมกินขี้หมาดีกว่าค้าความ” เพราะการขึ้นโรงขึ้นศาล การมีคดีความ นอกจากจะเสียเวลาแล้ว ยังเสียเงินทอง เสียสุขภาพจิต สู้ยอมกินขี้หมาให้จบๆ แล้วไปแปรงฟันล้างปากให้สะอาด ยอมกล้ำกลืนฝืนใจ จะได้แยกย้ายไปทำงานทำการของตัวเอง
แต่ไม่ใช่เคียงข้าว!
ก็อย่างที่บอกว่าเธอมีเวลา และที่สำคัญ…คือเธอกับแม่เป็นฝ่ายที่ได้เปรียบ
ในเมื่อเป็นฝ่ายได้เปรียบ แล้วเรื่องอะไรที่เธอจะไม่เอาเปรียบ…และไม่เอาคืน!
บอกแล้วไงว่าถ้ารักเธอ เธอจะรักตอบ แต่ถ้าลงมือทำร้ายเธอเมื่อไหร่ ก็ควรแน่ใจว่าสามารถทำร้ายเธอได้จริงๆ …เพราะถ้าทำไม่ได้…ก็เตรียมการตั้งรับไว้ได้เลย เพราะเธอจะเอาคืนเป็นสองสามเท่าอย่างแน่นอน!
ต่อให้เป็นพ่อบังเกิดเกล้าก็เถอะ…
ในเมื่อทำตัวไม่น่านับถือ…แก่กะโหลกกะลา…เป็นไอ้แก่ตัณหากลับ…ขนาดกับเมียกับลูกของตัวเองแท้ๆ ยังกล้าลงมือทำร้าย
เพราะฉะนั้น ก็ต้องฟาดกันให้ตายไปข้างหนึ่ง!
เคียงข้าวเชื่อในเรื่องของโชคชะตา แต่เธอไม่ต้องการปล่อยชีวิตของตัวเองให้ไหลไปตามแต่โชคชะตา โดยไม่ลุกขึ้นมาต่อสู้ การต้องฟาดฟันกับพ่อแท้ๆ ไม่ใช่เรื่องสนุก ญาติผู้ใหญ่หลายคนมองว่าเธอก้าวร้าว ไม่รู้จักเด็กไม่รู้จักผู้ใหญ่ ฐานะคนเป็นลูกสมควรรู้จักคำว่ากตัญญู หากเป็นสมัยจีนโบราณ ความก้าวร้าวของเคียงข้าว คงมีโทษร้ายแรงถึงขนาดถูกขับออกจากวงศ์ตระกูลด้วยซ้ำ ไม่ต้องนับเรื่องคุกเข่าสำนึกผิดในศาลบรรพชนเล็กจ้อยอะไรหรอก
ถามว่าแคร์ไหม?
เธออาจหยุดคิดครู่หนึ่ง แล้วปลอบใจตัวเองว่าไม่แคร์
ทำไมถึงไม่แคร์?
นั่นเพราะเคียงข้าวมีเหตุผล และเป็นเหตุผลเพียงแค่ข้อเดียวเท่านั้น…คือแม่ของเธอไม่มีใคร
แม่ของเธออ่อนแอสู้คนอื่นไม่ได้…สู้พ่อไม่ได้…สู้นางพวงครามกับพิมพิสาไม่ได้…
แต่เธอสู้ได้…
และเธอจะสู้แทนแม่…ก็แค่นั้น…
การมีคดีความกับบิดาบังเกิดเกล้า การฟาดฟันกันในศาล ทั้งเรื่องจริงเรื่องเท็จไม่ต่างจากโคลนที่โยนใส่อีกฝ่าย เพื่อให้ชัยชนะเป็นของตัวเอง แลกกลับมาด้วยบาดแผลสาหัสสากรรจ์ของทุกคน
พ่อของเธออาบเต็มไปด้วยเลือด เธอเองก็ไม่ต่างกัน แม่ของเธอ นางพวงครามและพิมพิสา ต่างมีบาดแผลคนละมากบ้างน้อยบ้างต่างกันไป
แต่ในที่สุด เคียงข้าวเป็นคนที่ยังยืนอยู่
เธอยืนโอบประคองแม่ของเธอที่พร้อมจะล้มลงไปได้ทุกขณะ จากนั้นก้มหน้ามองพ่อกับเมียน้อย ที่นอนจมกองเลือดหายใจรวยรินอยู่บนพื้น
แล้วเธอก็เดินออกมา…
เดินข้ามซากของพ่อออกมา…
ออกมาสร้างชีวิตใหม่กับแม่ของเธอ…สองคน…
ถ้าคุณถูกรถชน ร่างของคุณจะไม่กองอยู่ตรงตำแหน่งที่ถูกชน แต่จะพุ่งกระเด็น กลิ้งหลุนๆ ออกไป จะกลิ้งไปกี่รอบกี่ครั้ง จะบาดเจ็บหนักเบาหรือสาหัสแค่ไหน หรือตายคาที่ ก็แล้วแต่ความรุนแรงของรถที่พุ่งเข้ามาปะทะ
ทุกอย่างขึ้นอยู่กับโชคชะตา
ถ้าโชคดีเพียงแค่บาดเจ็บ ไม่ถึงกับพิการล้มตาย หลังจากเข้ารับการรักษา คุณจะลุกขึ้นมาอีกได้หรือไม่ ตอนนั้นขึ้นอยู่กับพลังใจของคุณล้วนๆ
แต่อย่างไรก็ตาม เชื่อเถอะว่าถ้าคุณ “ประสบอุบัติเหตุ” ชีวิตของคุณจะไม่มีอะไรที่เหมือนเดิมอีก ไม่ว่าจะเป็นร่างกายหรือว่าหัวใจก็ตาม
เคียงข้าวเองก็เป็นเช่นนั้น
กรรมของเธอยังไม่หมด…
เมื่อนึกถึงชีวิตของเคียงข้าว คุณนวลระวีก็ได้แต่ทอดถอนใจ เด็กสาวในวัยยี่สิบตอนนั้น ต้องยืนหยัดกัดฟัน ประคับประคองผู้เป็นแม่อย่างยากลำบาก ต้องใช้ความอดทนระดับไหนกัน ถึงสามารถผ่านมันมาได้ โดยที่ไม่สิ้นใจตายไปเสียก่อน
หากเปรียบกับเหนือดวงแล้ว ในช่วงอายุเท่ากัน ลูกชายของเธอตอนนั้นยังคงสนุกสนานกับการเป็นนักเรียนนอก เรียนไปเล่นไป ไม่มีเรื่องใดๆ ให้ต้องทุกข์ร้อนกังวลแม้แต่เรื่องเดียว
นั่นเป็นเพราะคุณนวลระวี แข็งแกร่งพอที่จะปกป้องคนเป็นลูก
แต่เคียงข้าวต่างออกไป เธอต้องเข้มแข็งเพื่อปกป้องคนเป็นแม่
เรื่องนี้…แม้แต่คุณนวลระวีเองก็ยอมรับว่า “หญิงแกร่ง” อย่างเธอ ยังสู้เคียงข้าวไม่ได้เลย
เพราะฉะนั้นจะแปลกอะไร หากคุณนวลระวีจะรู้สึกเห็นใจ รักและต้องการอยู่ข้างเคียงข้าว นั่นเพราะสามีของเธอก็มีเมียน้อย ยกอีกฝ่ายออกหน้าออกตาเช่นเดียวกัน เสียดายก็ที่ตอนนั้น เธอยังสวมหัวโขนเป็นนางเอกผู้แสนดี จึงไม่สามารถสู้รบตบตีกับคนอื่น ทำได้เพียงกล้ำกลืนฝืนทน จดทะเบียนหย่าเงียบๆ แล้วจากนั้นก็พาลูกๆ เดินออกมาสร้างชีวิตใหม่
แต่ในวันพรุ่งนี้ เคียงข้าวจะเป็นลูกอีกคนของเธออย่างถูกต้องตามกฎหมาย
และจากนี้เป็นต้นไป เธอจะขอเป็นแม่ที่คอยปกป้องเคียงข้าวเอง…
 |
|
 |
|
 |
|
ความคิดเห็น