แฮร์รี่ พอตเตอร์หับความเหวอของโวลเดอมอร์

เนื้อเรื่อง

แฮร์รี่ตื่นขึ้นมาในตอนเช้ามืดจากความฝันอันแสนหวานว่าวันรุ่งขึ้นก้จะได้จากบ้านที่แสนทรมานในซอยพรีเว็ต และจะได้ไปเจอเพื่อนรักทั้ง2ของเขาในงานแต่งงานของบิลล์กับ
เฟลอร์ เดอลากูร์ เขาตัดสินใจว่าจะอยู่เรียนที่ฮอกวอตส์ต่ออีกสักพัก เนื่องจากเขาเกิดรู้สึกว่าอยากกลับไป เขาสงสัย มีบางอย่างที่น่าแปลกในฮอกวอตส์ เท่าที่รอนส่งจดหมายมาบอก
และ ทางโรงเรียนก็ส่งจดหมายมาแจ้งด้วยว่าในปีนี้ จะมีวิชาใหม่ที่สำคัญมากด้วย ฟังดูน่าสนใจมากทีเดียวเฮอร์ไมโอนี่ก็อยากเรียนเรื่องนี้ก่อน เธอบอกว่ามันเการสอนเรื่องที่สำคัญ
มากสำหรับพ่อมดในวัยนี้ และ
เขาคิดว่า ควรจะรู้ไว้ก่อนที่จะออกผจญภัยไปไหนต่อไหน เขาลุกขึ้นจากเตียงและรีบทำธุระให้เสร็จ และออกไปขึ้นรถเมย์อัศวินราตรี คิดดูอีกทีการใช้รถไฟนี้เดินทางออกจากซอย
พรีเว็ตไปในโลกพ่อมดเป็นวิธีที่ดี และสะดวกมาก

"หวัดดีอะ-รี่ พอตเตอร์"แสตนทัก

 "หวัดดี"แฮร์รี่พูดง่วงๆ เขาเดินไปนอนที่เตียงทันที

ท้ายคันทันที แล้วระหว่างที่เขากำลังจะทรุดตัวลงนอน เขาก็เหลือบไปเห็นผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ไกลๆนอกหน้าต่างรถเมย์ชี้นิ้วมาที่เขาด้วยความตื่นเต้น และหันไปพูดกับผู้หญิงอีกคน
หนึ่งที่ยืนชะเง้อมองแฮร์รี่อยู่ข้างๆอย่างตื่นๆ แล้วทั้งคู่ก็หายตัวไปในทันที
แฮร์รี่ไม่ค่อยสนใจเพราะกำลังง่วงมาก แต่ในใจก็นึกสงสัยว่าเค้ารู้จักคนสองคนนั้นรึเปล่า และคิดไว้ว่าจะไปเล่าให้รอนกัเฮอร์ไมโอนี่ฟังเมื่อเจอกัน
เขาไปถึงเลขที่12กริมโมเพลซในตอนรุ่งสางของวันนั้นเอง

"หวัดดีแฮร์รี่"จินนี่พูด"ที่จริงฉันก็อยากไปรับเธอที่บ้านนะ แต่ฉันเป็นเจ้าภาพงาน เลยต้องมาเร็วหน่อย"

"หวัดดีแฮร์รี่"เฮอร์ไมโอนี่และรอนทักพร้อมกัน

"หวัดดี่--เอ่อ..จินนี่แล้วเจอกันนะ"แฮร์รี่พูดแล้ว เรียกให้รอนกับเฮอร์ไมโอนี่ไปคุยกันตรงทางเดินที่ไม่มีคน

"ฉันคิดว่าฉันคงจะอยู่เรียนต่อซักพักนะ"เฮอร์ไมโอนี่ดูท่าทางเห็นด้วย "เหลือเชื่อเลยที่เธอเชื่อฉัน"

"คือ..ฉันนึกถึงเรื่องที่รอนพูดด้วย คือ..ฉันแน่ใจว่าจะต้องมีอะไรซ่อนอยู่ในโรงเรียนอย่างที่เค้าลือกันแน่ๆ"แฮร์รี่พูดอย่างใช้ความคิด

"ฉันก็ไม่ได้หมายถึกฮอครักซ์หรอกนะ"รอนพูดอย่างงงงัน

"เธอว่าเป็นไปได้มั้ย"แฮร์รี่ถามเพื่อทั้งสอง รอนและเฮอร์ไมโอนี่เงียบกริบ และคิดอย่างหนัก

"ช่างเหอะ"แฮร์รี่พูดขึ้นในที่สุด และทันใดนั้น----

เค้าก็เหลือบไปเห็นผู้หญิงกับผู้ชายสองคนที่เค้าเห็นที่ซอยพรีเว็ต

"รอน เฮอร์ไมโอนี่"แฮร์รี่รีบเรียกเพื่อนและจะชี้ให้ดู แต่นึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้เล่าเรื่องที่เจอ2คนนี้ให้ทั้งคู่ฟัง รอนกับเฮอร์ไมโอนี่หันมาอย่างรวดเร็ว

"มีอะไรเหรอ"รอนถาม แต่สองคนนั้นหายไปแล้ว..

"เอ่อ ไม่อะไรหรอก เอ้อ ฉันมีอะไรจะเล่าให้ฟัง"

แฮร์รี่เล่าเรื่องทั้งหมดให้รอนและเฮอร์ไมโอนี่ฟัง

"นายคิดว่าเค้าเป็นใครล่ะ"รอนถามเมื่อแฮร์รี่เล่าจบ

"ไม่รู้สิ เมื่อกี๊ฉันก็เห็นพวกเค้าอีกแล้ว ที่ฉันเรียกให้เธอดูไง แต่พวกเค้าก็หายตัวไปซะก่อน"

 ทั้งสองยิ่งดูสนมากขึ้นเมื่อรู้ว่าพวกนั้นตามแฮร์รี่มาอีก

"พวกเค้าต้องการอะไรกันนะ"เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างสงสัย

เมื่องานเลี้ยงเลิก ทั้งสามนอนกันที่บ้านโพรงกระต่าย1คืนก่อนจะออกไปซื้ออุปกรณ์การเรียน[ช่วยไม่ได้จริงๆ นางวีสลีย์ไปด้วย จึงต้องซื้ออุปกรณ์การเรียนทั้งหมด ทั้งๆที่ทั้งสาม
ตั้งใจจะอยู่เรียนแค่ไม่กี่อาทิตย์เท่านั้น
ที่ฮอกวอตส์ดูเงียบเหงาและอึมครึมมาก อาจารย์ทุกคนดูเงียบ และไร้ความรู้สึก แฮร์รี่รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นมักเกิ้ล เพราะมองเห็นฮอกวอตส์ที่ยิ่งใหญ่และสวยสง่างามของเขา
 ตอนนี้ดูเหมือนจะกลายเป็นซากปรักหักพังไปเสียแล้ว อย่างไรก็ตามอาจารย์ทุกคนยังคงสอนตามปกติเหมือนเดิม แต่สิ่งที่น่าแปลกคืออาจารย์แต่ล่ะคนในช่วงนี้เริ่มมีอาการพิรุด
แปลกๆ ซึ่งถ้าไม่เห็นเองก็ไม่สามารถจะบรรยายได้ถูก ดูเหมือนทางโรงเรียนจะพยายามปกปิดความลับบางอย่าง ความลับที่สำคัญและเป็นเรื่องใหญ่มากจนไม่มีใครลืมได้ลง
จึงได้มีอาการพิรุดให้เห็น ความลับที่เป็นเรื่องดีปนร้าย และนักเรียนไม่ควรรู้..
ตอนนี้นักเรียนทั้งโรงเรียนยังสังเกตุได้ แฮร์รี่คิดว่าคงต้องเป็นเรื่องเดียวกับที่รอนมาเล่าให้ฟัง พ่อขงรอนทำงานที่กระทรวงรอนจึงย่อมน่าจะรู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้นที่กระทรวง และเกิด
อะไรขึ้นในโลกพ่อมด

"นายคิดว่าพวกครูปกปิดอะไรเรา"นักเรียนปี4คนหนึ่งพูด

"คงมีมังกรพันธ์ใหมมาอาศัยอยู่ในโรงเรียนมั้ง"เด็กอีกคนเสนอ

"ฉันว่าต้องเป็นเรื่องสำคัญมากๆ อาจจะเกี่ยวกับคนที่นายก็รู้ว่าใคร--"

"เราน่าจะลองหลอกถามแฮกริดดูนะ เค้าน่ะปากโป้งจะตาย"รอนบอกแฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่

"งั้นไปคืนนี้เลยดีมั้ย"เฮอร์ไมโอนี่ถาม

"ตกลง"รอนและแฮร์รี่พูด

ในคืนนั้นแฮร์รี่เดินนำออกมา เค้าเห็นสองคนนั้นอีกแล้ว พวกเค้ากำลังวิ่งมาหาแฮร์รี่

"แฮร์รี่ รอด้วยสิ"เฮร์ไมโอนี่ร้องเรียกขณะกำลังวิ่งลงบันได รอนวิ่งตามลงมา

"เค้าหายไปแล้ว"แฮร์รี่พูดกับตัวเองเบา

"มีอะไรเหรอ"เฮอร์ไมโอนี่ถาม รอนเดนตามมาทันได้ฟังด้วยพอดี

"ฉันเห็นสองคนนั้นบ่อยมากเลย ตั้งแต่มาโรงเรียน พวกเค้าพยายามจะมาพูดกับฉัน แต่เวลารอนกับเธอมาหาฉันทีไร พวกเค้าก็หายไปทุกที

"แล้วเราค่อยคุยกันเรื่องนี้ทีหลัง เราไปหาแฮกริดกันเถอะ"รอนพูด แฮกริดเผลอพูดออกมาทีละนิดๆขณะคุยกัน จนทั้งสามจับความได้

"เรากลับก่อนดีกวา แล้วจะมาเยี่ยมใหม่นะครับ"แฮร์รี่พูด และเดินออกจากกระท่อมของแฮกริด

"โวล--เอ้ย!เป็นเค้างั้นเหรอที่อยู่ในฮอกวอตส์ แต่ฉันว่ามันไม่น่าจะ---นั่นใครน่ะ!" มีเด็กคนหนึ่งแอบฟังเขาพูด

วันต่อมาแฮร์รี่ได้ยินเด็กกลุ่มหนึ่งกำลังคุยกันจ้อกแจ้กเกี่ยวกับโวลเดอมอร์ และอะไร'เหวอๆ'ซักอย่าง

"ฉันบอกแล้วว่าต้องเกี่ยวกับคนที่นายก็รู้ว่าใคร"

"ฉันไม่เชื่อหรอก ไร้สาระน่า"

"เด็กคนนั้นแอบฟังเราคุยกับแฮกริด"แฮร์รี่พูด

ตอนพักมาแฮร์รี่ออกไปเดินเล่นนอกปราสาทโดยลำพัง และใช้ความคิด ว่าเป็นไปได้ไหมที่โวลเดอมอร์จะถูกจับกุมไง้ที่ฮอกวอตส์ โดยที่เหวอไปแล้ว และใครกันทำให้โวลเดอมอร์
เหวอเข้าไปได้..

"ไงแฮร์รี่"เฟร็ดกับจอร์จทักพร้อมกัน

"หวัดดี"แฮร์รี่ทักตอบ

"นายคิดว่าไงบ้างเรื่องคนที่นายก็รู้ว่าใครเหวอไปแล้ว"เฟร็ดถาม

"เหลวไหลว่ามั้ย"จอร์จพูดบ้าง

"ฉันว่าเค้าโดนคาถา"แฮร์รี่เกิดคิดขึ้นได้ในนาทีนั้นเอง

"จริงด้วย"ฝาแฝดพูดพร้อมกันอีกครั้ง

"เป็นไอเดียที่แจ่มมากเลย'คาถาเหวอ' "จอร์จพูดเสียงดังอย่างชื่นชมยินดี

"นายว่าเราทำได้มั้ยจอร์จเอ๋ย"

"ต้องได้อยู่แล้วเฟร็ดเอ๋ย"

"แล้วเจอกันนะ"ทั้งคู่หน้าบาน และเดินจากไป

แฮร์รี่เห็นสองคนนั้นอีกแล้ว พวกเค้าวิ่งมาหาแฮร์รี่และปรากฎว่า พวกเค้าคือ...

พวกเค้าคือรอนกับเฮอร็ไมโอนี่พวกเค้าโตกันเป็นหนุ่มเป็นสาวอายุราวๆ20ต้นๆ

"รอน เฮอร์ไมโอนี่ พวกเธอเองเหรอเนี่ย!"

"แล้วเราค่อยอธิบายทีหลัง"เฮอร์ไมโอนี่พูด

"รีบมากับเราก่อน"รอนพูด ทั้งคู่ดูรีบร้อนมาก

"เดี๋ยว!พวกเธอจะพาฉันไปไหน แล้วรอนกับเฮอร์ไมโอนี่ เอ่อ ฉันหมายถึง---"

"ไม่เป็นไร เมื่อ4ปีก่อนเราไม่ได้ก่อเรื่องแน่นอน ตอนเธอหายไป"รอนพูด

"รีบมากับเราก่อนเถอะ"เฮอ์ไมโอนี่พูด

"หลับตาสิ"เฮอร์ไมโอนี่พูด

แฮร์รี่ทำตาม เมื่อลืมตาขึ้นมา เขาก็มาอยู่ที่ฮอกวอตส์ที่ดูออกจะ..

"นี่คือ4ปีข้างหน้านะ แฮร์รี่"เฮอร์ไมโอนี่รีบบอกเมื่อเห็นแฮร์รี่ตกใจจนอ้าปากค้าง

"แล้วตกลงว่านี่มันเรื่องอะไรกันแน่ล่ะฮะ"แฮร์รี่เริ่มร้อนรนมากขึ้น

"เรื่องก็มีอยู่ว่าเมื่อปีที่แล้วของตอนนี้นี่แหละ เธอได้เผชิญหน้ากับเธอก็รู้ว่าใคร"เฮอไมโอนี่พูดอย่างรัวเร็ว

"และ ตอนนั้นเฟร็ดกับจอร์จก็ได้คิดค้นคาถาได้ พวกเค้าคิดค้นคาถาเหวอ"รอนพูด

"เค้าทำได้จริงๆแฮะ"แฮร์รี่พูดอย่างทึ่ง "งั้นก็แสดงว่า--"

"ใช่ พวกเค้าเป็นคนทำ ตอนที่เธอกำลังเสียเปรียบ พวกเค้าเข้ามาช่วย จอร์จเสกคาถา'ผสมผสาน'--"

"อ้อ คาถาที่ฉันเรียนในวิชาใหม่ที่ชื่อว่า'วิชาคาถายุคใหม่'งั้นเหรอ"แฮร์รี่ถามอย่างกระรือร้น

"ใช่แล้ว มันเป็นหนึ่งในคาถาอันซับซ้อนของโอลบอนีซ เฮ็ตตัน เขาผสมระหว่างคาถาเหวอกับคาถาย้อนเวลา แต่เธอก็รู้ว่าใครได้เสกคาถาที่ร้ายแรงกว่าก่อนจะถูกคาถานั้น
นั่นคือคาถาที่ผสมระหว่างคาถาย้อนเวลากับคาถารวมร่างซึ่งรวมร่างของเธอในตอนนี้กับเธอเมื่อ4ปีก่อนเข้าด้วยกัน และเลือกให้วิญญาณของเธอในอดีตท่านั้นที่จะรับรู้เรื่องราว "
เฮอร์ไมโอนี่หอบแฮก

"ตอนนี้ทุกคนต่างบูชาเฟร็ดกับจอร์จ โดยเฉพาะจอร์จ แต่เรื่องแย่คือตอนนั้นมีแต่พวกเรากับเฟร็ดและจอร์จเท่านั้น เมื่อ4ปีก่อนมีคนพบนายก็รู้ว่าใครเหวออยู่และขังไว้ในฮอกวอตส์
ใช่มั้ย ทำให้4ปีที่ผ่านมา ทุกคนคิดว่าพวกเขาปลอดภัยแล้ว ไม่มีนายก็รู้ว่าใครอีกแล้ว แต่นายก็รู้ว่าใครในยุคของนายยังอยู่ และไม่เหวอจริงมั้ย ฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไม
คงเพราะเค้าคือเค้า"รอนหยุดพูด และหันไปที่เฮอร์ไมโอนี่

"เธอเข้าใจใช่มั้ยแฮร์รี่ เธอก็รู้ว่าใครในยุคของเธอกำลังหาทางมาที่นี่ให้ได้ก่อนเธอ และฉันว่าเค้ามาได้ก่อนเธอแล้วประมาณสองสามวัน เพราะเราไม่มีโอกาสบอกเธอ และอีกอย่าง
เมื่อปีก่อนหลังจากที่เธอก็รู้ว่าใครโดนคาถาเหวอ ทางกระทรวงไปที่ร้านของตลกของเฟร็ดกับจอร์จเพื่อขอคาถาแก้คาถาเหวอทั้งหมดในร้านไปทำลายทิ้ง โชคดีที่เค้ายังไม่เอาคาถา
ตลกเล่มนั้นออกขาย แต่โชคร้ายที่เค้าหาไม่เจอเล่มนึง ซักเขาก็หาเจอในที่ที่เค้าหาไปแล้ว ฉันไม่แน่ใจว่าใครขโมยไป แต่เค้าคงต้องเกี่ยวข้องกับเธอก็รู้ว่าใครแน่ๆ"

"ตกลงฉันต้องแยกร่างงั้นสิ เธอทำเป็นรึเปล่า"เฮอร์ไมโอนี่กับรอนมองหน้ากัน

"มันไม่เหมือนกันน่ะแฮร์รี่"เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยน้ำเสียงเหมือนปลอบเขา
"มันเป็นคาถาผสมผสานแบบที่เสกรวมทีเดียว ด้วยคนคนเดียวคาถา'มิกาเซ่ โมเดอลาเกรซ' "

"ใช่ ก็โวลเดอมอร์เสกใส่ฉันนิ แล้วไง"แฮร์รี่ไม่ชอบน้ำเสียของเฮอร์ไมโอนี่เอาเลย

"อ้อ"เฮอร์ไมโอนี่ได้ความคิด "ฉันว่าเราคงต้องไปหาโอลบอนีซ เฮ็ตตันกันล่ะ!"

โอลบอนีซ เฮ็ตตันเป็นชายแก่ที่นิสัยค่อนข้างดุและมีกฎมีระเบียบมาก เค้าหมกมุ่นคิดค้นคาถาขึ้นมาตลอดเวลา และพยายามอย่างยิ่งที่จะคิดคาถาที่เค้าจะใช้ไปตลอดชีวิต เค้าเป็นพ่อ
มดที่ใครๆล้วนแต่เคารพนับถือและเกรงขาม เฮ็ตตันเป็นคนแคนาดา และอาศัยอยู่ที่ตอรอนโต้ แต่ทั้งสามหายตัวไปได้แม้จะระยะค่อนข้างไกล ทั้งสามก็หายตัวได้ดีทีเดียว บ้านของ
เอ็ตตันใหญ่โตมาก เขาเป็นคนค่อนข้างร่ำรวยแต่เค้าก็เก็บตัวอยู่แต่ที่นั่น ในระแวกนั้นใครมีปัญหาก็จะมาปรึกษาเขาอยู่แล้ว

"สวัสดีค่ะ"เฮอร์ไมโอนี่พูดพร้อมกับเคาะที่ประตู ประตูเปิดออกมาด้วยเวทมนตร์ ทั้งสามเดินเข้าไป

"พวกเธอมีปัญหาอะไร"เฮ็ตันถามห้วนๆ เรื่องคุยกับผู่ใหญ่ดุๆแฮร์รี่กับรอนไม่นึกอยากให้เสียเรื่องทั้งคู่นั่งเงียบๆอย่างสงบ

"คือว่า..แฮร์รี่เพื่อนของหนูเค้าถูกคาถาผสมผสานแบบคราวเดียวระหว่างคาถาย้องเวลากับคาถารวมร่างค่ะ แฮร์รี่ร่างปัจจุบัน อยู่ในตัวเค้าค่ะ

"เฮอร์ไมโอนี่ดึงแขนแฮร์รี่มายืนใกล้ๆเฮ็ตตัน "พวกเธอออกไปก่อน ฉันจะจัดการให้"เค้าพูดง่ายๆราวกับว่าเฮอร์ไมโอนี่กับรอนพาแฮร์รี่มาซื้อสัตว์เลี้ยง
ทั้งสองออกไปจากห้องอย่างไม่เต็มใจนัก

"แฮร์รี่จะเป็นไรมากรึเปล่าเนี่ย"รอนพูดอย่างไม่สบายใจ

"มันดูเป็นเรื่องง่ายสำหรับเค้านะฉันว่า"เฮร์ไมโอนี่ตอบแต่สีหน้าของเธอก็ดูไม่ค่อยสบายใจนัก

"ทำไมเราจะอยู่ดูไม่ได้นะ"รอนบ่น

"ฉันก็อยากดูเหมือนกัน"เฮอร์ไม่โอนี่พยายามมองลอดรูกุณแจและขอบประตู

"พวกเธออยากดูงั้นเหรอ"รอนแฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งเฮือก จู่เฮ็ตตันตะโกนดังมาจากในห้อง

"เค้าไม่พอใจอะไรรึเปล่า"รอนถามอย่างหวาดๆ

"ไม่รู้สิ--"

"อยากดูก็เข้ามาดูสิ ฉันจะร่ายคาถาแล้ว"เฮ็ตตันตะโกนออกมาอีก

"เข้าไปดูกันเถอะ"เฮอร์ไมโอนี่พูด แล้วดึงมือรอนตามเข้าไปในห้อง รอนสีหน้าเจื่อนๆ เฮ็ตตันไม่พูดพร่ำทำเพลง เมื่อรอนเดินเข้ามาและปิดประตู เขาก็เริ่มร่ายคาถา
ปากของเฮ็ตตันขมุบขมิบ เฮอร์ไมโอนี่พยายามเงี่ยหูฟัง แต่ก็ไม่ได้ยิงเสียงอะไร เกิดแสงสีแดงจ้าออกมาจากไม่กายสิทธิ์ของเฮ็ตตัน แฮร์รี่ยกแขนขึ้นบังแสงให้ไม่เข้าตา
ทันใดนั้นแฮร์รี่ที่อายุ21ปีก็แยกออกมาจากร่างของแฮร์รี่ต่อหน้าต่อตาเขา แสงสีแดงค่อยๆเจือจางและหายไป

"แฮร์รี่"รอนและเฮอร์ไมโอนี่ตะโกนพร้อมกันแล้ววิ่งไปกอดแฮร์รี่คนล่ะคน

"ขอบคุณมากค่ะ"เฮอร์ไมโอนี่พูดหน้าบาน เฮ็ตตันพยักหน้า

"รีบกลับกันเถอะ"รอนพูด แล้วทั้งสี่ก็หายตัวไป

"---1ปีต่อมาเราก็ช่วยนายไว้ได้"เฮอร์ไมโอนี่เล่าให้แฮร์รี่ปัจจุบันฟัง

"ขอฉันอยู่ดูฉันสู้กับโวลเดอมอร์ก่อนแล้วค่อยกลับได้มั้ย"แฮร์รี่อ้อนวอนเฮอร์ไมโอนี่ เธอคิดอย่างหนัก

"ก็ได้ แต่ก่อนกลับไปเธอจะต้องถูกลบความจำ"เฮอร์ไมโอนี่ตอบในที่สุด

"ตกลง"แฮร์รี่ตอบ

"อย่ายุ่งกับนายตอนนี้เลยนะแฮร์รี่ ฉันรู้สึกยังไงก็ไม่รู้"รอนพูดกับแฮร์รี่

ทั้งสามซ่อนตัวแฮร์รี่ไว้ที่ร้านของเฟร็ดกับจอร์จโดยอยู่ในห้องเก็บของที่จัดที่นอนไว้ให้แฮร์รี่และมีผ้าคลุมล่องหนไว้เผื่ออยากออกมาเดินสูดอากาศด้วย เฟร็ดกับจอร์จจะคอยเอา
อาหารไปให้แฮร์รี่ทุกๆมื้อ ส่วนแฮร์รี่ รอน และ เฮอร์ไมโอนี่ปัจจุบันออกเดินทางเพื่อไปสู้กับโวลเดอมอร์

"ฉันหายไปนานมั้ย"แฮร์รี่ถามเพื่อนทั้งสอง

"ก็ปีกว่าน่ะ"เฮอร์ไมโอนี่ตอบ

"เราจะรู้ได้ยังไงว่าเธอก็รู้ว่าอยู่ที่ไหน"รอนถามเฮอร์ไมโอนี่อย่างมืดแปดด้าน

"คือ เค้าคงกำลังจะไปช่วยร่างเอ๋อของเค้ามั้ง ก็เค้าได้คาถาแก้ไปแล้ว"

"คนที่เธอก็รู้ว่าใคร2คน!"รอนตะโกนด้วยท่าทางตกใจ"เราต้องสู้กับเค้า2คนเหรอ ตลกแล้ว ฉันเห็นคนเดียวก็จะเป็นลมอยู่แล้ว!"

"เราคงขัดขวางเค้าไม่ทันแล้วฉันว่าอะ ป่านนี้ไปถึงไหนต่อไหนแล้ว"เฮอร์ไมโอนี่พูดเศร้าๆ

"อาจจะทันก็ได้นะ"แฮร์รี่ให้ความหวัง แต่ดูเหมือนมันจะไม่สามารถทำให้สีหน้าอมทุกข์ของทั้งสองดูมีความสุขขึ้นได้

"เราพาดัมเบิ้อดอร์กลับมาจากอดีตดีมั้ย"แฮร์รี่ถามโง่ๆ

"เราทำได้เหรอ"รอนถาม

"นายว่าเราทำได้เหรอ"

"มันซับซ้อนน่ะ ขอฉันคำนวณก่อน เรา.. ต้องไปเอาตัวเค้ามาตอนเค้ากำลังจะตาย ทำให้เราในอดีต และทุกๆคนคิดว่าเค้าตายแล้ว แต่จรงๆเค้ามาอยู่ที่นี่ แต่มันจะดีเหรอ เราอาจตาย
ได้นะ และเราก็ไม่ควรจะมาเสียเวลาเราควรจา---.."

"ความคิดยอดไปเลยเฮอร์ไมโอนี่"แฮร์รี่กับรอนพูดพร้อมกัน

"รีบไปกันเลย"แฮร์รี่พูดอย่างไม่รีรอ

"ช่าย"รอนเสริม

"เฮ่อ ผู้ชาย.."เฮอร์ไมโอนี่บ่นเบาๆกับตัวเอง "ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากได้ดัมเบิลดอร์คืนมานะ แต่โอกาสที่--"

"ขอทีน่าเฮอร์ไมโอนี่--"

"เอ้า ก็ได้"เฮอร์ไมโอนี่ตัดสินใจอย่างดีแล้ว

"เยี่ยมเลย"แฮร์รี่กับรอนดูไม่ร้อนใจเลย กลับดีใจที่จะได้เจอดัมเบิ้ลดอร์อีกครั้ง และพาเค้ากลับมา

"แต่ เราเน่าแน่ ไม่มีใครยอมรับหรอกว่าจู่ๆคนตายไปแล้วจะกลับมา มันต้องเป็นเรื่องก่อน"เฮอร์ไมโอนี่พูด เธอพบปัญหาอีกอย่างแล้ว

"เราจะผ่านมันไปได้น่าเฮอร์ไมโอนี่"แฮร์รี่ยังไม่เห็นจะรู้สึกกังวลใดๆ

"ช่าย ฉันไม่เห็นว่าเราในอนาคตจะถูกถีบมาแถวนี้"รอนเสริมอย่างไม่ใส่

"รอน! ไม่ตลกนะ"เฮอร์ไมโอนี่ตะคอก"ไม่ใช่เรื่องที่จะมาล้อเล่น"

ทันใดนั้นเกิดแสงประกายวูบวาบวูบวาบ ขณะที่ทั้งสามเดินทางมาจนถึงฮอกวอตส์

"เค้ากำลังแก้คาถาเหวอ!"แฮร์รี่ตะโกน

"แย่แล้ว"รอนตะโกน

"เมื่อกี๊เธอว่าอะไรแย่"เฟร็ดกับจอร์จนั่นเอง

"พวกนายมาทำอะไรที่นี่"เฮอร์ไมโอนี่ถาม

"เธอต้องไม่เชื่อแน่"จอร์จพูดอย่างภาคภูมิ

"เชื่ออะไร"แฮร์รี่ถาม

"พวกนายไปทำอะไรมา"รอนถาม

"พวกเราไปทำงานที่พวกนายต้องกำลังคิดอยากเหมือนเรา"จอร์จตอบ

"ว่าไงนะ"แฮร์รี่แปลกใจ

"เชิญออกมาเลยครับ"คนที่เดินออกมาไม่ใช่ใครอื่น ดัมเบิลดอร์นั่นเอง!

"สวัสดีเด็ก"ดัมเบิ้ลดอร์พูดพร้อมยิ้มกว้างให้เด็กๆเฟร็ดกับจอร์จยืนขนาบทั้งสองข้างของดัมเบิ้ลดอร์

"ดัมเบิ้ลดอร์จัดการนายก็รู้ว่าใครได้อย่างยอดเยี่ยม"จอร์จบอกพร้อมทั้งยิ้มกว้าง

"ยอดไปเลยค่ะดัมเบิ้ลดอร์ คุณเก่งจริงๆ"เฮอร์ไมโอนี่พูด

"แต่โวลเดอมอร์ช่วยร่างเหวอของเขาไปแล้ว ร่างนั้น หายสาบสูญไป"ดัมเบิ้ลดอร์พูดสีหน้าดูเคร่งเครียด

"โธ่เอ๊ย ฉันว่าแล้วเชียว ทำไมดวงแข็งนักนะ"รอนว่า

"พวกเธอไม่ต้องออกตามหาโวลเดอมอร์อีกแล้วตอนนี้อดีตป้จจุบันและอนาคตมีโวลเดอมอร์คนเดียวก็โอเคแล้วสำหรับฉัน"ดัมเบิลดอร์บอก

"เรื่องที่ฉันกลับมาซะเฉยๆฉันจะจัดการเอง เวลานี้เธอควรพาคนที่ไม่ควรอยู่ที่นี่กลับไปซะ"ดัมเบิลดอร์พูด

"ตกลงค่ะ/ครับ"ทั้งสามพูด

ทั้งห้าคนเดินทางกลับไปที่ร้านองเฟร็ดกับจอร์จ และพาแฮร์รี่ออกมา

"คลุมผ้าคลุมล่องหนไว้นะ"เฮอร์ไมโอนี่บอก ทั้งสี่บอกลาเฟร็ดกับจอร์จแล้วย้อนเวลาไปที่ที่แฮร์รี่จากมา

"แฮร์รี่เค้าหายไปไหนของเขานะ"ทั้งสามกลับมาอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง และได้ยินเสียงเฮอร์ไมโอนี่บ่นถามหาแฮร์รี่อยู่พอดี

"เธอคงยังไม่ลืม เธอต้องถูกลบความจำ"เฮอร์ไมโอนี่กระซิบเบาๆ

"ฉันพร้อมแล้ว"แฮร์รี่พูด"เอาล่ะนะ ออบบลิวิอาร์เต้"ทั้งสามรีบหายตัวไปทันทีเมื่อลบความจำแฮร์รี่ในอดีตแล้ว และไปแอบดูตรงหลืบอื่น

"แฮร์รี่นายหายไปไหนมา"รอนถาม

"เปล่านี่ฉันก็เดินเล่นอยู่แถวๆนี้"แฮร์รี่ลืมไปหมดแล้ว

"งั้นเรารีบไปกันเถอะ ฉันกับรอนตัดสินใจแล้วว่าพรุ่งนี้จะรีบตื่นแต่เช้ามืด และออกเดินทางเลย"เฮอร์ไมโอนี่พูด

ทั้งสามเดินกลับเข้าปราสาทไปด้วยกัน

~จบ~