ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : อาเจ๊มาเอง
(ฮอร์น : เล่าเรื่อง)
ตอนนี้ผมกำลังแฮปปี้มากๆเลยล่ะครับ เพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะว่าผมได้เป็นข่าวกับเธอคนนั้นยังไงล่ะ แล้วก็ได้ตรวจสอบอะไรนิดหน่อยด้วย เกี่ยวกับสร้อยคอของเธอ
“เฮ้! ฮอร์น...”
เพื่อนสนิทผมเองแหละ
“อะไรว่ะ เปโซ”
“รีบๆไปเลย แกนี่มันทำคนอื่นเดือดร้อนซะจริง”
“เดือดร้อน เดือดร้อนตรงไหน?”
กูไปสร้างปัญหาอะไรให้มึง
“แกโง่ตั้งแต่เกิดรึว่าแกแกล้งโง่กันแน่ว่ะ”
อ้าว...ไอ้เพื่อนเวรมันหลอกด่ากันชัดๆ
“โอ้ย! อาเจ๊ โอ้ย! ผมเจ็บนะอาเจ๊”
ในขณะที่ผมกำลังคุย(ถูกหลอกด่ามากกว่า)อยู่นั้นก็ได้ยินเสียง โหยหวนของฮายะโตะมาแต่ไกล
“ดี...เจ็บสิดีจะได้จำ ไอ้เด็กบ้านั่นมันอยู่ที่ไหน!”
“เจ๊”
นั่นไม่ใช่เสียงของฮายะโตะ ไม่ใช่เสียงของเปโซ แต่เป็นเสียงของผมเอง งานนี้ผมตายแน่!
ตุบ!!!
เสียงทุบโต๊ะของเจ๊ปูเป้ ดังสนั่นหวั่นไหวของภายในบริเวณสวนของมหาฯลัยที่กว้างขวางแห่งนี้ ผมเองก็หวั่นๆยัยนี่เหมือนกันนะ ขนาดเป็นแค่พี่บุญธรรมยังทำผมกลัวขนาดนี้ ถ้าเป็นพี่จริงๆผมคงไม่กล้ากลับบ้านแน่ๆ จัดอันดับสิ่งที่ผมกลัวนะมีรายชื่อของเจ๊ปูเป้อยู่ด้วยแหละ
“ทำไม! ถึงได้เอาน้องสาวของเพื่อนรักฉันเข้ามาเกี่ยวข้อง”
เจ๊ปูเป้ถามเสียงแข็ง น่ากลัวจังเลยTOT
“ผมไม่รู้ ว่าเขาเป็นน้องสาวเจ๊ยิปซัมซักหน่อย”
“อย่านึกว่าฉันไม่รู้นะ นายจะเอายิปซีมาเกี่ยวข้องไม่ได้ เขาใจม้ายยยยยย!”
“เจ๊! เข้าใจผมบ้างสิ เจ๊อย่าตัดสินผมโดยใช้พี่เป็นเกณฑ์นะ”
ผมเถียง ก็มันจริงนี่หน่า ไม่ใช่ว่าผมต้องเป็นแบบพี่ฮายซะทุกอย่าง ผมก็ต้องมีส่วนที่ดีกว่าพี่ฮายเยอะแหละน่า(หลอกด่าพี่ตัวเอง)
“นายมันพี่น้องกัน พี่น้องมันก็ต้องมีส่วนคล้ายมากกว่าส่วนต่างอยู่แล้วแหละน่า”
เจ๊ปูเป้ยืนกอดอกยึดมั่นในความคิดของตัวเองเต็มที่ โดยไม่ฟังผมเลย
“เจ๊ ก็เป็นพี่น้องผมเหมือนกันนั้นแหละ”
“เป็นแค่ลูกบุญธรรมย่ะ”
อืม...จริงด้วย
“ผมไม่เหมือนพี่นะ ไม่เชื่อก็ถามไอ้พวกนี้ดูดิ”
ผมพูดพร้อมชี้มือไปที่ เปโซกับฮายะโตะแล้วก็เจอหน้าตาแบบเนี่ย
(^^)* >>>ไม่รู้สิ(ฮายะโตะ)
(-_-^) >>>เกี่ยวอะไรกับกู(เปโซ)
ไอ้เพื่อนบ้า ช่วยอะไรไม่ได้เลยนะ แล้วตูจะมีเพื่อนไว้ทำอะไรล่ะ
“หน้าตาไม่รับมุกนายเอาซะเลยนะน้องรัก”
เจ๊ปูเป้ทำหน้าตาน่ารักแต่สิ่งที่ผมจะโดนมันโหดร้ายไม่เข้ากับหน้าของอาเจ๊เลยน่ะสิ TOT
(ยิปซี : เล่าเรื่อง)
หลังจากได้คุยกับปอยฝนจนเคลียร์เรื่องร้ายๆออกจากใจหมดแล้ว ชีวิตก็ดีขึ้น(นิดนึง)ถ้าไม่ติดว่า....
“ไง!”
คนตรงหน้าของฉันเป็นตัวบ่อนทำลายความสุข(และความฝัน)ของหญิงสาว
“นายยังมีหน้ามาให้ฉันเห็นอีกหรอ”
“ทำไม!หน้าอย่างฉันมันทำไม”
สายตาของฮอร์นบ่งบอกถึงความโกรธ ต้องเป็นฉันสิโกรธถึงจะถูก(นิยายเรื่องนี้อะไรก็ถูกย่ะ)
“หน้าอย่างนาย ทำให้ฉันเสียหายยังไงล่ะ”
“เสียหาย? เสียหายยังไงเป็นข่าวกับฉันมันเสียหายยังไง”
ยังมีหน้ามาถาม
“เสียหายมากด้วยย่ะ”
ฉันเตรียมจะเดินหนีไปให้ไกลจากนายนี่ สนทนาไปก็เท่านั้นไม่รู้ถึงความผิดของตัวเองเลย แต่ฉันก็ถูกขวางด้วยสาวร่างบาง หุ่นดีสมส่วน ผิวขาว หน้าตาจิ้มลิ้ม ปล่อยผมซอยประบ่า อืม...สวย(มาก) ขวางเอาไว้ เธอยิ้มให้ฉันน้อย แต่ส่งสายตาอาฆาตข้ามหัวฉันไป
“เดี๋ยวจ้ะยิปซี...พี่ชื่อปูเป้นะ ขอคุยอะไรนิดหน่อยจะได้มั้ย”
“อะ...เออ...คะ...คือ”
สถานการณ์ติดอ่าง
“พี่มีธุระจริงๆนะจ้ะ ขอร้องล่ะ”
“คะ...คือ...ก็ได้ค่ะ”
สถานการณ์อิดอ่างพาไป(จริงๆ)
ณ ร้านเบอเกอรี่ภายในมหาฯลัย
“คือว่า...พี่ต้องขอโทษแทนน้องชายของพี่จริงๆนะ ถึงมันจะไม่สำนึกซักเท่าไหร่ก็เหอะ”
พี่ปูเป้พูดหลังจากที่ลาเต้ของพี่ปูเป้เสิร์ฟถึงโต๊ะ
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ...เรื่องเล็กน้อย”
ซะที่ไหนกันเล่า นั่นจูบหนูนะพี่
“เล็กน้อยที่ไหน...ยิ่งพี่รู้ว่าเป็นยิปซีน้องของซัมแล้ว พี่ก็ยิ่งรับไม่ได้อยากตายวันละหลายๆรอบ กับความชั่วของน้องคนนี้ แค่คนเดียวพี่ก็จะตายแล้ว ทำไมต้องมายุ่งกับน้องของซัมด้วยนะ”
พี่ปูเป้ปล่อยประโยคยาวยืดแต่เหมือนจะพูดกับตัวเอง
“เกี่ยวอะไรกับซัมหรอค่ะ”
“เกี่ยวอย่างแรงเลยจ้ะ ก็ฮายน่ะเคยไปทำให้ซัมเสียใจน่ะสิ พี่คงบอกได้แค่นี้นะ เพราะว่าพี่คิดว่าซัมเองก็คงอยากจะบอกยิปซีด้วยตัวเองแหละ”
ซัมน่ะเหรอ...กว่าจะบอกคงซาติเศษๆ
“พี่เองก็ต้องขอโทษแทนน้องชายตัวป่วนของพี่จริงๆ พี่จะสั่งห้ามให้มันไม่มายุ่งกับยิปซีอีกนะ อ๊ะ...ได้เวลาเข้าเรียนแล้ว แก้วนี้พี่เลี้ยงเอง บายนะจ้ะ”
ไปไว มาไว พูดไว ต่อไปฉันจะเรียกพี่เขาว่าไวไว(ในใจนะ อิๆ)
เมื่อพี่ไวไวจากไปแล้ว ฉันก็จำต้องเดินออกไปจากร้านนี่ซักที แต่ว่าฉันก็ถูกมือปริศนาจับไว้ได้ นั้นเป็นมือผีรึเปล่าเนี่ย(คิดมาก) ถ้าหันไปดูมันจะหน้าตาน่าเกียจมั้ยนะ(เริ่มหลอน) หันไปดูดีกว่า(เริ่มตั้งสติได้) และนั่นก็เป็นมือของพี่สาวฉันเองแหละ(แอบสำนึกผิดนะเนี่ย)
“ซัมนี่เอง...”
“คิดว่าซัมเป็นใครงั้นหรอ”
“เปล่า”
“ซัมจะพาซีไปซื้อชุดใส่ในงานเต้นรำ”
“ซีบอกแล้วว่าไม่ปายยยยย”
บอกไปก็เท่านั้นเพราะซัมไม่ฟังฉันเลย จะลากฉันมาเพื่ออะไรกันเนี่ย วันนี้เจอแต่คนลาก จูง ฉุดกระชาก(ใครไปทำเธอตอนไหน) ต่อไปฉันจะเจออะไรอีกเนี่ย คิดถึงอนาคตแล้วเศร้าใจจัง ซัมลากหนู
“เอ๋?...ซี....จะไปไหนหรอ”
ในระหว่างการลากกึ่งจูงของซัมก็ถูกขัดด้วยปอยฝนที่เข้ามาทำหน้าใสซื่อเต็มที่ ฉันว่าปอยฝนเขาใสซื่ออยู่แล้วนะ
“อะ...เออ...กำลังจะ...”
“กำลังจะไปลงชุดใส่ไปงานเต้นรำจ้ะ”
ซัม....ตอบแทนทำไม อุตส่าห์ปฏิเสธปอยฝนแทบตายตอนพยายามชวนฉันไปงานอ่ะ ซัมทำพังหมดเลย
“อ้าว?...ไหนบอกว่าจะไม่ไปไงล่ะ”
ใครเขาอยากไปล่ะ สวยถูกบังคับต่างหาก
“ไม่แล้วจ้ะ...ซีจะต้องไปงานแน่นอน”
ใครตกลงกัน
“งั้นดีเลย เรากำลังจะไปลองชุดอยู่พอดี เราไปด้วยนะซี”
ฉันบอกว่ายังไม่ได้ตกลง
“ได้สิจ้ะ”
ทำไมซัมพูดเองเออเองอย่างนี้ล่ะ รู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีตัวตนเลย ที่จริงฉันเป็นวิญญาณ(ที่สวยที่สุด)ใช่ม้ายยยยยย!!!
ในเมื่อพูดเองเออเองกันเสร็จสรรพ ซัมก็แนะนำตัวเองกับปอยฝนหลังจากที่ตอบคำถามแทนฉันแทบทุกคำถาม เราก็มาหยุดอยู่ที่ห้องเสื้อแห่งหนึ่งในห้างชื่อดัง ก็ห้างเวรที่ทำให้ฉันเป็นข่าวบ้าๆกับฮอร์นนั้นแหละ(โทษห้าง) ซัมอาสาเป็นคนเลือกชุดในฉันเอง ส่วนปอยฝนบอกว่าอยากไปเลือกชุดอีกมุมหนึ่งจึงขอปลีกตัวออกไป แล้วในเมื่อซัมเป็นคนเลือกชุดให้ ฉันเลยขอไปนั่งตรงที่ที่เขาจัดไว้รับรองลูกค้า ฉันเป็นคนชอบอยู่คนเดียวตั้งแต่เล็กๆแล้ว พ่อกับแม่ชอบงอนตอนที่ฉันแอบไปไหนมาไหนคนเดียวแล้วไม่บอก บางทีก็เก็บตัวเงียบอยู่ในห้อง คนรับใช้เขาก็พยายามปลอบใจแม่ว่า ‘คุณหนูเองก็อยู่ในวัยต่อต้านน่ะค่ะ คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายอย่างคิดมากเลยนะค่ะ’ พูดซะฉันเสียเลยฉันไม่ได้อยู่ในวัยต่อต้านนะ แค่ชอบอยู่เงียบๆคนเดียวเท่านั้นเองผิดเหรอเนี่ยTOT
“ซี...ซัมเลือกชุดได้แล้วนะ ซี...มาลองชุดสิ”
“คะ...คือ...ซีไม่ไปไม่ได้หรอ”
“เราตกลงกันแล้วไงว่าจะไปงานนี้”
ตอนไหนค่ะพี่ ซีตกลงตอนไหน
“ไปเถอะ...ชุดของซีเยอะแยะเลยนะ...ไปเลือกกันเถอะ”
วันนี้โดนลากอีกแล้ว ลากๆๆๆๆฉันไม่ใช่ควายนะไม่ต้องลาก
ซัมหยิบชุดสีฟ้ากับสีแดงมาให้ฉันเลือก แน่นอนว่าฉันต้องเลือกสีฟ้า
“ซีเลือกสีฟ้า”
“งั้นเอาสีแดง”
ซัมพูดตรงข้ามกับฉันโดยสิ้นเชิง งั้นเปลี่ยนแล้วกันเผื่อซัมจะเปลี่ยนด้วย
“งั้นซีเลือกสีแดง”
“ตกลงสีแดง^^”
โธ่!ตกลงจะให้ฉันเลือกเพื่ออะไรเนี่ย
สุดท้ายฉันก็กลับมาพร้อมกับชุดสีแดง แงๆๆๆใครจะกล้าใส่กันเล่า ฉันไม่ใส่แน่ๆเลยล่อเสือ สิงห์กระทิง แรด จะตายไม่เอาหรอก ฉันไม่อยากถูกสัตว์มอง แถมปอยฝนเองก็ได้ชุดกลับมาด้วยใบหน้าใสซื่อเหมือนเคย ฉันว่าคาแล็คเตอร์ของยัยนี่ออกจะใสซื่อไปหน่อยนะ ใสซื่อกว่านางเองอย่างฉันอีกนะเนี่ย ยอมไม่ได้ในฐานะนางเอก!!!
เอาล่ะค่ะ อยากรู้จังเลยว่าตอนต่อไปจะแต่งยังไงดี แต่ก็ต้องแต่งแน่นอน รออ่านกันนะค้า
เอาล่ะค่ะ อยากรู้จังเลยว่าตอนต่อไปจะแต่งยังไงดี แต่ก็ต้องแต่งแน่นอน รออ่านกันนะค้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น