หนุ่มหล่อเหลือร้ายจับหัวใจยัยตัวดี

ลำดับตอนที่ #4 : ข่าวดัง!!!

อราย อร้าย อร๊ายยยยยยยยยยย

          นี่มันอะไรกัน

          ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนมาขอจูบกันซึ่งๆหน้า เลยนะ แล้วนายเป็นใคร เป็นคาย เป็นควาย(ผิดๆ)

          “ล้อเล่นน่า”

          “ตกใจหมดเลย อย่าพูดอะไรที่ทำให้ฉันตกใจสิ”

          เดี๋ยวฉันก็ได้เป็นลมตายหรอก

          “เปล่า...ที่บอกว่าเธอตัวเบาอ่ะ ฉันโกหก แต่ว่า ขอKissน่ะเรื่องจริง”

          หา!!! แงๆขยับก็ไม่ได้ ไปไหนไม่ได้ แม่จ๋า พี่จ๋าหนูกำลังจะถูกจูบ

          ฮอร์นขยับเข้ามาใกล้กว่าเดิมอีกอ่ะ เขาโน้มหน้าลงมาแล้ว แล้วก็ประกบปากของฉันด้วยปากของเขา จูบนี้ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่จูบแรกก็เถอะ แต่มันเต็มไปด้วยความรู้สึกแปลกใหม่มากมาย ฮอร์นถอนจูบออก แล้วเขาก็มองฉันอย่างเจ้าเหล่ จากนั้นฉันก็.....ZzzzzZzzzz

 

          >_< O_< O_O =[]=

          ตื่นมาเห็น....เตียง ตู้เสื้อผ้า ห้องน้ำ แล้วก็คน

          หา!!!คน นี่มันที่ไหนเนี่ย

          “เธอเป็นอะไร เหมือนไม่เคยเห็นคน”

          อ๋อฮอร์นนี่เอง ตกใจหมดเลย ว่าแต่...มองทำไม ไม่เคยเห็นคนนอนรึงาย

          “ที่นี่ที่ไหน”

          “คอนโดฯของฉันเอง”

          อืม...คอนโดฯของนาย

          “หา!!แล้วฉันมาทำอะไรที่นี่!!”

          ฮอร์นเอามือปิดหูทันทีที่ฉันตะโกนแล้วค่อยพูด

          “เธอเป็นลม หลังจากที่ฉัน....”

          “พอไม่ต้องพูดแล้ว....รู้สึกงงๆจำอะไรไม่ค่อยได้ อยากจะนอนจัง”

          ทำไมจำอะไรไม่ค่อยได้เลยอ่ะ นี่ฉันถูกตีหัวจนความจำเสื่อมรึงายเนี่ย     

“อ้าว...จำไม่ได้หรอ”

          ฉันว่าฉันโดนตีหัวจริงๆนะ รู้สึกหนักๆที่หัวอ่ะ

“งั้นก็ไม่เป็นไร พรุ่งนี้เธอก็คงจะรู้เองแหละ”

          พรุ่งนี้ รู้อะไร มีอะไรที่ควรรู้ โอ๊ย...คิดแล้วปวดหัว เลิกคิดดีกว่า เดี๋ยวจะกลายเป็นคนบ้า (แค่นี้ก็บ้าพอแล้ว)

          ตอนนี้ฉันถึงบ้านแล้ว ซัมยังไม่กลับเลยจะโดนทำมิดีมิร้ายรึเปล่าเนี่ยเป็นห่วงจัง เอาเรื่องของตัวเองให้รอดก่อนดีกว่าจำอะไรไม่ค่อยได้เนี่ยมันตงิดๆในใจนะ ส่งผลทำให้ปวดท้อง นอนไม่หลับ ประสาทหลอน เป็นบ้า (สองอันหลังไม่เกี่ยวนะ) ไม่อยากไปเรียนพรุ่งนี้เลย ขี้เกียจ แล้วก็รู้สึกมีรางสังหรณ์ประหลาด ไม่อยากไปเลย

 

          เช้าวันต่อมา

          ณ มหาฯลัย B.I.K

          วันนี้ฉันนั่งทอดก้นบนรถของซัมมาจนถึงหน้ามหาวิทยาลัยแล้วล่ะ ขอบอกว่าหลังจาดเหตุการณ์เมื่อวาน ฉันจำอะไรไม่ได้จริงๆ แต่ว่าถ้าวันนี้ไม่มีเรื่องแย่ๆเกิดขึ้นก็ดีสิ (ลางสังหรณ์มันบอก)

          เมื่อทอดก้นเสร็จก็ต้องเดินทอดน่องมาจนถึงหน้าคณะ และได้สังเกตเห็นสายตาของหญิงสาวที่มองมาแบบไม่เป็นมิตรอย่างแรง แถมยังมีเสียงซุบซิบๆอีกด้วย (ถึงจะซุบซิบแต่ฉันก็ได้ยินนะ)

          “นี่เธอ...เห็นมั้ย คนนั้นไงที่อยู่ในข่าวน่ะ”

          “ใช่ๆ...เหมือนมากเลยเนอะเธอ”

          นี่คือกลุ่มแรก

          “ต๊ายยยยย...ข่าวลงขนาดนี้ยังกล้าเสนอหน้ามาโรงเรียนอีก”

          “หน้าด้านอย่างแรง”

          “ถูก ไร้ยางอายสิ้นดี”

          นี่คือกลุ่มที่สอง

          “โธ่...เห็นผู้ชายหล่อๆเข้าหน่อยก็ใจแตก”

          “พ่อแม่ไม่อบรมสั่งสอนล่ะสิ”

          นี่คือกลุ่มที่สามและอีกมากมายตลอดทาง แงๆเขาด่าฉันรึเปล่าเนี่ย

          ตอนนี้ฉันเริ่มเห็นแสงนำทางสว่างไสวเดินมาแต่ไกล นั่นก็คือปอยฝนนั้นเอง ปอยฝนเพื่อนเลิฟ

          “ซี...มาทำอะไรที่นี่”

          ทำไม่ฉันจะมาไม่ได้อ่ะ สวยงง?

          “รู้มั้ยว่าข่าวเธอกับฮอร์น แพร่กระจายยิ่งกว่าไฟไหม้บ้านอีกนะ”

          “ข่าว?...ข่าวอะไร?”

          “อ้าว!...ไม่รู้หรอ ก็ช่าวที่เธอจูบกับฮอร์นไง”

          หา!!! ข่าวที่ฉัน จะ..จูบ แงๆสิ่งที่ฮอร์นจะบอกก็คืออย่างงี้เองหรอเนี่ย สวยตายแน่ สวยตายแน่

          “อย่าบอกนะว่าเธอ...ไม่รู้เรื่อง”

          ช่ายหน้าทันควัน

          “อ่ะ...เอาไปอ่านเผื่อจะรู้เรื่องขึ้นบ้าง”

          ปอยฝนส่งหนังสือพิมพ์ที่ดูเหมือนจะเป็นของมหาฯลัยให้ฉันดู ฉันค่อยอ่านพาดหัวข่าวตัวเบอเร่อที่พาดอยู่หน้าหนังสือพิมพ์

          ‘ข่าวดัง!!!ฮอร์น...หนึ่งในเทพบุตรสุดหล่อของมหาวิทยาลัย B.I.K แห่งนี้ กำลังแสดงความเป็นเจ้าของสาวน้อยปีสองชื่อนำหน้าด้วย ย ด้วยการอุ้มโชวกลางห้างดัง แถมด้วยฉากจูบสวีทวิดวิ้วต่อในลิฟต์อย่างไม่เกรงใจใคร แล้วยังอุ้มสาวน้อยขึ้นรถต่อไปจนถึงคอนโดฯ ไม่ทราบว่าจะไปต่อกันบนเตียงรึเปล่าเอ่ย หนุ่มฮอร์น.....อ่านต่อหน้า 3 แถมภาพหลักฐานยืนยัน’

          ไอ้คนเขียนข่าวเนี่ยมันใส่สีตีไข่ซะจนไข่เละเชียวนะย่ะ ถึงจะบอกว่าชื่อนำหน้าด้วย ย แต่ถ้ามีรูปมันก็บ่งบอกได้ย่ะว่าใคร ทำเหมือนอยากปิดบังตัวจริงของคนที่เป็นข่าวซะเหลือเกิน(ประชด)คนสวยตกที่นั่งลำบาก

          ฉันเปิดไปดูภาพในหน้าที่สาม มันเป็นภาพที่ฮอร์นอุ้มฉันเดินในห้างแถมยังเป็นภาพแบบซูมอีกด้วยอ่ะ เสียหมดเลยชั้น

          ตอนนี้ปอยฝนพาฉันมาอยู่ในมุมอับของมหาฯลัยแถวนี้ไม่มีคนเลยด้วย แต่บรรกาศน่ากลัวจัง ถึงฉันจะชอบสถานที่เงียบๆก็เถอะ แต่ว่า นี่มันเงียบเกินไปแล้ว

          “ปอยฝน....เธอคิดว่าฉันจะถูกไล่ออกจากมหาวิทยาลัยมั้ยอ่ะ มีข่าวๆฉาวๆแบบเนี่ย ชื่อเสียงฉันก็ปนปี้หมดน่ะสิ”

          “ใจเย็นๆนะยิปซี...คือว่า ข่าวพวกนี้ไม่ได้ถูกส่งให้อาจารย์อ่านหรอก เพราะอาจารย์น่ะเขาไม่สนใจอยู่แล้ว พวกเขาคิดว่าเป็นการเปิดโอกาสให้นักศึกษาได้ใช้ความสามารถของตนเองแต่เพียงแค่ในรั้วมหาฯลัยเท่านั้นแหละ แล้วอีกอย่างอาจารย์เขาคิดว่าเป็นการใส่สีตีไข่จนเกินความเป็นจริง เลยไม่อ่านให้เปลืองเวลา เธอก็เลิกกลัวได้แล้วนะ”

          “อย่างงั้นก็ค่อยโล่งใจหน่อย แต่ว่าแล้วชื่อเสียงฉันล่ะ”

          “นั่นมันก็แล้วแต่กระแสของข่าว ถ้าเธอออกห่างจากฮอร์นข่าวก็จะเงียบไปเอง แต่ถ้าข่าวมันออกมาเรื่อยๆเธอได้โดยทำร้ายทางวาจาและสายตาแน่ๆ”

          “แต่ฉันไม่ผิดนะ ฉันแค่ไปเจอเขาโดยบังเอิญ แล้วเขาก็เห็นฉันเหนื่อยเลยอุ้ม ฉันบอกว่าไม่แต่เขาก็ไม่ปล่อย แล้วฉันก็เป็นลมไปเขาไม่รู้ทางกลับบ้านฉันก็เลยไปส่งที่บ้านของเขาแทน”

          เล่าจนหมดเปลือก(รู้สึกจะข้ามไปตอนหนึ่ง)ยัยปอยฝนก็ทำหน้าเก็ตครึ่งไม่เก็ตครึ่ง เธอจะเอาอะไรกลับฉัน

          “เธอข้ามไปตอนหนึ่ง ทำไมเธอถึงเป็นลม”

          นั้นไง คำถามมรณะ ฆ่าฉันเถอะถ้าจะให้ฉันตอบ TOT

          “TOT”

          “ทำไมไม่ตอบล่ะ หรือว่า...เป็นความจริง”

“TOT”

“เอาเถอะ...ถึงเธอจะโดนฮอร์นจูบมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกหรอก”

“=[]=”

“หมอนั่นไล่จูบชาวบ้านบ่อยจะตาย”

หา!...ไล่จูบ

“เธอจำผู้หญิงสวยๆที่เราเจอตอนเธอเข้ามาใหม่ๆได้ป่าว ยัยนั้นน่ะมีข่าวจูบกับฮอร์นถึง 5 ครั้งเชียวนะ แถมมีข่าวว่าเคยอยู่ด้วยกันที่คอนโดฯด้วยแหละ”

“เหรอ...ฉาวกว่าฉันอีก”

“ช่ายๆ เพราะฉะนั้นก็อย่างคิดมากนะ เวลามองคนแล้วให้มีกำลังใจ ต้องมองคนที่ต่ำกว่าเราเข้าไว้นะ”

“อืม...ขอบใจนะ”

LoGoจัง

แหม...นิยายเรื่องนี้ก็มาถึงตอนที่ 4 แล้ว เร็วเหมือนติดจรวด แต่จะให้มันติดจรวจกว่านี้ก็ต้องคอมเม้นให้LoGoจังด้วยนะค่ะ