คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 6
กีฬาสี
“รู้สึกว่ามันจะคึกคักมากเลยนะเนี่ย =O=;”
อินนิวบอกก่อนจะมองประชากรหญิงในลูมิน่าไฮสกูล ที่พากันแต่งตัว แต่งหน้า เซ็ตผม เหมือนกับจะไปเที่ยวซะอย่างนั้น
“มันก็ช่วยไม่ได้ ก็ลูมิน่ามันเป็นโรงเรียนหญิงล้วนนี่ การออกไปเจอผู้ชายมันก็น่าจะแต่งตัวให้สวยเป็นเรื่องธรรมดา =_=”
ฉันพูดแล้วมองบรรดานักเรียนหญิงที่แต่งตัวกันสุดๆ ขาสั้น เสื้อกล้าม ลาบปากพวกเซนต์เดย์กับยอร์กชินเลยทีเดียว -_-
“พูดแรงเกินไปแล้วนะ -*-”
อินนิวตำหนิ ก่อนจะหันมาตีแขนฉันเบาๆ
“ก็มันเป็นเรื่องธรรมดานี่ -^-!”
“แต่ยังไงก็เถอะ พูดไม่ดูตัวเองเลยนะ -_-;”
ยัยอินนิวบอกก่อนจะมองฉันตั้งแต่หัวจรดหาง
“อย่างน้อยฉันก็มีแจ็กเก็ตยีนนะ ><”
“ช่วยได้มากกกก~”
ยัยอินนิวประชดเสียงแข็ง ก่อนจะมองไปรอบๆ แล้วสายตาของฉันที่มองตามอินนิวไปก็ได้ไปจ๊ะเอ๋กับยัยนาบีพอดี
“หึ!”
“นั่นแกจะไปไหนน่ะ =O=!”
“ทักทายเพื่อนน่ะ ^^”
“รอด้วยสิ =O=;”
ยัยอินนิววิ่งตามฉันมาเมื่อรู้ว่าฉันกำลังจะไปหาใคร
“ฮายยยย~ J”
ฉันทักเสียงสดใส ทำเอาเพื่อนยัยฮันนาบีขนลุกซู่~
“ฮายยยย~ J”
ยกเว้นแต่ยัยนาบีที่ยังทำเป็นใจดีสู้เสือ
“งานวันเกิดเธอเริดมาก”
ฉันบอกก่อนจะแสยะยิ้ม คนตรงหน้ากัดฟันกรอดๆ อย่างโกรธแค้น ก่อนจะ...
พึ่บ!
พุ่งเข้ามาตบฉัน แต่ฉันก็รับได้ทันท่วงที ก่อนจะสะบัดมือยัยนั่นออก ทำเอาเจ้าตัวล้มลงไปนั่งที่พื้นเลยทีเดียว
“ถ้าคิดจะตบฉัน ก็ควรจะให้ฉันตบก่อนนะ เข้าใจมั้ย ^^+”
“ยัย!!!”
“ความรุนแรงน่ะ มันใช้กับพวกไร้สกุลเท่านั้นนะ J”
“ยัยบ้า!!!”
จากนั้นฉันก็เดินหนีเข้าไปภายในงานกีฬาสี ปล่อยให้ยัยฮันนาบีนั่งทุบพื้นคอนกรีตด้วยความเจ็บใจ โฮะๆ สะใจเป็นบ้า ><
“ทำแบบนั้นจะดีหรอ” อินนิวถาม
“ขอเข้าไปดูงานข้างในนะ”
ฉันอ้างแล้ววิ่งหนียัยอินนิวจนเข้ามาอยู่ในส่วนที่เป็นสนามแข่งวิ่ง คนอย่างอินนิวน่ะไม่เห็นด้วยกับเรื่องที่ฉันกับนาบีเป็นคู่อริกันหรอกนะ ยัยนั้นน่ะแสนดีเกินไป พูดอะไรไปก็คงไม่เข้าใจหรอก
ฉันมองดูรอบๆ งานอย่างสนใจ เซนต์เดย์ก็จัดงานได้ดีไม่เลวเลยนี่ -O-
“ให้ผมพาชมงานมั้ยครับ ^^”
“กรี๊ดดดดด!!!”
พอฉันกำลังจะหันหลังเดินกลับ ก็มีคนโผล่มาหยุดอยู่ข้างหลัง ด้วยความตกใจ ฉันเลยเผลอกรี๊ดแถมยังล้มลงไปนั่งเอ่ออยู่ที่พื้นอีกต่างหาก แงๆ TOT
“ผมขอโทษ เป็นอะไรหรือเปล่าฮะ =O=!!!”
ผู้ชายร่างสูงที่เป็นสาเหตุให้ฉันนั่งเจ็บก้น รีบเข้ามาช่วยพยุงฉันให้ลุกขึ้นทันที เห? นายนี่ =O=!
“นาย...”
“ผมเฌอแตมฮะ >O<”
ชื่อน่าร้ากกกก น่าตาก็น่าร้ากกกก >O<
“อ่าฮะ เราเคยเจอกันแล้ว”
“เย้! จำผมได้...”
“ทำอะไรน่ะ -*-”
แล้วอยู่ๆ ชายร่างสูงที่ฉันรู้จักดีก็มายืนประจักษ์อยู่ข้างหน้าฉัน (ตั้งแต่เมื่อไหร่ =O=)
“ก็แค่จะพาพี่สาวเข้าไปชมงาน ^^;”
รู้สึกเฌอแตมจะหน้าซีด -O-!
“ไม่ต้อง เดี๋ยวฉันพาไปชมเอง”
หมอนี่มีโหมดเย็นชากับเขาด้วยหรอเนี่ย -O-
“แต่ว่า...”
เฌอแตมทำหน้าลำบากใจเหมือนอยากจะร้องไห้
“ก็ได้ฮะ U.U”
แล้วก็ยอมเดินจากไปแต่โดยดี ทิ้งให้ฉันอยู่กับเควียโรในโหมดเย็นชา แง้ๆ น่าสงสาร TOT (สงสารตัวเองอ่ะนะ)
“นี่! นายไปไล่เฌอแตมทำไมอ่ะ TOT”
ฉันหันไปโวยวายใส่เควียโรทันที (สงสารคนหล่อน่ารัก ><)
“เธออยากไปกับไอ้นั่นมากนักหรือไง -*-”
ฉันโวย เขาก็โวย โอ๊ย อะไรกันฟะเนี่ย =_=!
“เกี่ยวอะไรกับนาย”
“เธอไว้ใจไอ้คนพรรค์นั้นอ่ะนะ”
“คนพรรค์นั้นที่ว่าน่ะน้องนายนะ -_-!”
“ก็ฉันเป็นพี่มันไงถึงได้รู้นิสัยมัน -*-!”
นิสัยนายดีนักนี่ -*-!
“ฉันว่านิสัยเฌอแตมน่าไว้ใจกว่านายซะอีกนะ -_-^”
“นี่เธอจะกวนประสาทฉันใช่มั้ย L”
“นายนั่นแหละที่อยู่ๆ ก็โวยวาย L”
“ก็เธอจะไปกับไอ้นั่น!”
“ฉันยังไม่ได้บอกซักคำว่าจะไปกับเฌอแตม”
“แต่ท่าทางเธอมันอยากจะไปเต็มทีแล้วนี่!”
“นายกำลังดูถูกฉันอยู่นะ!”
“งั้นเธอก็อย่าไปกับมันสิ!”
“โอ๊ย! แล้วนายจะมาทะเลาะกับฉันทำไมเนี่ย!!!”
“เชอะ! -^-”
“ชิ! -^-”
แล้วเราทั้งสองก็สะบัดหน้าออกจากกันทันที ฉันไม่ยอม เขาก็ไม่ยอม ต่างคนต่างยกมือขึ้นไขว้กันไว้ที่หน้าอก ก่อนจะปล่อยให้เวลามันผ่านไปเรื่อยๆ และใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางความเงียบ...
5 นาทีผ่านไป...
เงียบ...
ฟิ้วววว~
แม้แต่เสียงใบไม้ปลิวผ่านยังได้ยินอ่ะ =O=!
“โว้ย!!!”
และในที่สุดฉันก็ทนอยู่กับความเงียบและความอึดอัดไม่ได้ เลยคิดจะเดินหนีออกจากตรงนั้น แต่...เควียโรก็คว้ามือฉันไว้ทัน...
“อะไร -_-!”
“ขอโทษ U.U”
เพิ่งจะมาพูดนะยะ -*-!
“ให้อภัยฉันเถอะนะ *_*”
แล้วเขาก็เปลี่ยนจากสีหน้าเศร้ามาเป็นส่งสายตาปิ้งๆ ให้ฉันแทน (เปลี่ยนอารมณ์เร็วราวกับกดชักโครก -_-) แถมยังเอามือขอฉันไปถูไถกับใบหน้าเนียนๆ นั่นจนขนลุกไปหมด TOT
“มะ...ไม่ให้เฟ้ย -*-!!!”
ใจแข็งไว้ลูก TOT
“น้า~ *_*”
“TOT”
“*O*”
“กะ...ก็ท่าสำนึกผิดแล้วก็อย่าทำอีกก็แล้วกัน ><”
แล้วฉันก็ใจอ่อนอีกจนได้ TOT
“คร้าบบบบ~ ^^”
แงๆ ทำไมฉันถึงใจอ่อนให้กับคนพรรค์นี้ทุกทีเลยนะ TOT
“ว่าแต่วันนี้เธอแต่งตัวสวยนะ J”
เควียโรบอกแล้วก้มมองฉันหัวจรดเท้า วันนี้ฉันรวบผมสีน้ำตาลไหม้ของตัวเองขึ้น สวมเสื้อกล้ามสีดำทับด้วยแจ็ตเก็ตยีนตัวโปรด >< กางเกงขาสั้นสีขาว กับรองเท้าผ้าใบยีนสุดเท่ห์ ฉันว่าวันนี้ฉันสปอร์ตมากเลยนะเนี่ย ><
“โดยเฉพาะตรงขาอ่อนนะ สวยมากกก~ >.,<”
“อะ...ไอ้ลามก =[]=;;;”
ฉันรีบดึงกางเกงลงด้วยอาการประหม่าเล็กน้อย (แต่มันก็ช่วยอะไรไม่ได้มากเพราะขามันสั้นมาก)
“ฉันว่าเธอกลับไปเถอะ L”
อ่าว! ไหงงั้นล่ะ TOT
“?”
“ฉันไม่อยากให้คนอื่นมองเธอ ฉันหวง J”
ฉันหวง! ฉันหวง!! ฉันหวง!!! กรี๊ดดดดดดดด!!! >////<
“บ้า =///=!”
“เขินล่ะสิ กิ้วๆ ^^”
เขาบอกแล้วก็เอามือมาจิ้มแก้มฉันเบาๆ ก่อนที่ฉันเริ่มรู้สึกหน้าร้อนผ่าว เลยปัดมือเขาออกแล้วเดินหนีเขามาด้วยความเขินอาย กรี๊ดดดด!!! >///<
“Fight! Fight!! Fighting!!!”
โซนนี้เป็นโซนที่ผู้ชายเข้ามามุงเยอะที่สุด เพราะลีดของโรงเรียนลูมิน่าไฮสกูลน่าแอ้มทั้งน้านนนน~ ยิ่งทุกคนได้โยกย้ายส่ายสะโพกในท่าหรีดแล้วด้วยล่ะก็...
ผู้ชายแถวนี้คงเลือดกำเดาพุ่งกันเป็นแถว -_-;
“ทำไมเธอไม่ไปเต้นบ้างอ่ะ *-*”
และรวมถึงผู้ชายที่อยู่ใกล้ๆ ตัวฉันด้วย -_-;
“ฉันเต้นไม่เป็น -_-”
“โกหก! แล้วคลิปในโทรศัพท์นี่ล่ะอะไร ^^?”
ไอ้นี่! =[]=!
“ฉันหมายความว่า ฉันเต้นหรีดมือไม่เป็น -_-;”
ก็แค่พอได้ ><;
“หรอ~ U.U”
เควียโรทำเสียงเสียใจสุดๆ
“ถ้านายอยากดูหรีด ก็ดูไปสิ สวยๆ เยอะแยะ อยากไปคว้าใครก็ไป -*-!”
ฉันออกปากไล่ ก่อนจะเดินหนีอีกรอบ และเป็นอีกรอบที่การเดินหนีของฉันถูกเขารั้งได้อีกครั้ง
“หึงล่ะเซ่ >O<”
“ฉันไม่ได้หึง =_=!”
“จริงหรอออออ~”
“จริง!”
เมื่อเควียโรเห็นฉันยืนยันอย่างหนักแน่น ก็ทำเอาหงอไปเลย ใบหน้าที่เคยสดใสพลันเศร้าลงไปถนัดตา เฮ้ๆ นายกำลังทำฉันรู้สึกผิดนะ =O= (ถึงจะไม่รู้ว่าผิดเรื่องอะไร)
“นายเป็นอะไรอ่ะ”
“ใช่เซ่~ ก็เรามันไม่สำคัญนี่ -^-”
แล้วอยู่ๆ คนตัวโตก็ลงไปนั่งปั่นดินอยู่ที่พื้น เฮ้ย! กี่ขวบแล้วเนี่ย -_-!
“นี่! คนอย่างนายไม่เหมาะจะมานั่งปัญญาอ่อนแบบนี้นะ -*-!”
แง้ๆ คนมองกันใหญ่เลย ทั้งหญิงและชาย ละความสนใจจากหรีดมามองเราสองคนกันหมดเลย TOT
“เชอะ!”
“ตามใจ ฉันไม่ง้อหรอกนะ L”
ฉันบอกก่อนจะเดินห่างออกมานิดนึง แล้วกอดอกมองคนที่ยังนั่งปั่นดินไม่เลิก ปัญญาอ่อนจริงๆ -*-
“เควียโร~”
เสียงเล็กๆ ดังมาจากข้างหลังของฉัน ฉันเลยรีบหันกลับไปมองด้วยความสงสัย แล้วก็เริ่มเห็นเอโมกับหนุ่มๆ อีก 5 คนที่เดินตามมากันเป็นแถว รู้สึกว่าเอโมจะเหมือนเจ้าแม่ยากุซ่าที่มีชายหน้าตาดี 5 คนล้อมรอบ =O=
“อยู่นี่นี่เอง จะเริ่มแข่งแล้วนะ -*-!”
เอโมตำหนิคนตัวสูงที่นั่งอยู่ที่พื้น
“แกรู้มั้ยว่าแกกำลังจะทำให้เราแพ้ฟลาว -*-”
ลาสก้าซ้ำ
“ช่าย~ เพราะพี่ไม่ยอมมาลงแข่งเนี่ย -*-”
เฌอแตมบอกต่อ
“ฉันต้องรีบไปแข่งเทควันโดนะเว้ย คงไม่มีเวลาดูพวกแก -*-”
แคร์แร็กด้วย
“แล้วพี่ลงไปนั่งทำไมบนพื้น -_-;”
ลิเบอร์ถาม
“มันใช่เวลามั้ยเนี่ย -_-^”
ลีเชอร์ซ้ำ
“เอ้า! ลุกโว้ยยยยย!”
แล้วทุกคนก็ช่วยกันหามเควียโรที่กำลังนั่งงอนแบบปัญญาอ่อน ให้ลุกขึ้นแล้วพาตัวไปสนามแข่งแบบไม่ถามเจ้าตัวเลยว่าสมัครใจหรือเปล่า =O=
“=O=”
“พอดีพวกนั้นมีแข่งบาสน่ะ ^^”
เอโมบอกเฉลยข้อสงสัยในใจฉันได้เป็นอย่างดี
“สนใจจะไปดูด้วยกันมั้ย ^^”
เอโมเอ่ยปากชวนและแน่นอนที่ฉันไม่ปฏิเสธ ยังไงฉันก็ไม่ได้แข่งอะไรอยู่แล้วนี่ -_-
ความคิดเห็น