ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : กลางวง
ในเมื่อฉันอยู่คนเดียวตั้งแต่ตอนที่แล้ว ฉันก็จำต้องเดินไปมาในรั้วมหาวิทยาลัยแห่งนี้ มันจะมีมุมเงียบๆให้ฉันได้นอนหลับซักงีบมั้ยเนี่ย เดินไปจนถึงลานน้ำพุก็ตรวจดูสภาพแวดล้อม ไม่เอาอ่ะมันไม่เงียบเลยนอนไม่หลับแน่ๆ เดินมาจนถึงสวน ไม่เอาอ่ะมันบาดตา มีแต่หนุ่มสาวมานั่งอี๋อ๋อกันอยู่เต็มไปหมด มาจนถึงลานกีฬา ไม่เอาอีกแหละมีแต่ผู้ชาย ฉันไม่อยากตกเป็นเป้าสายตานะ แล้วก็มาจนถึง ข้างอาคารที่มีแต่สนามหญ้ากับต้นไม้ใหญ่ที่ให้ร่มเงา คนไม่ค่อยมี มีก็แต่คนมาติวหนังสือกันเท่านั้น แล้วไอเดียก็บังเกิดกับยิปซีผู้นี่อีกแล้ว
ปีน ปีน ปีน
ตอนนี้ไอเดียของฉันคือไปงีบบนต้นไม้ไงล่ะ บันเจิดมั้ยล่ะ ฉันพยายามปีนขึ้นไปแล้วก็หากิ่งใหญ่พอรับน้ำหนักตัวได้ แล้วก็เจอจนได้ ดีนะที่ฉันใส่กางเกงมา และพร้อมด้วยประสบการตั้งแต่เด็กที่ชอบหนีพ่อแม่มานอนหลับอยู่บนต้นไม้(ซ่าแต่เด็ก) วิวสวยจังเลยลมเย็นดีด้วย สบายจังเลย นอนซักงีบคงไม่มีใครมาว่าเราหรอกมั่ง
“ฮอร์น...รอเดียก่อนสิ”
เสียงใครมันมารบกวนความสงบสุขของชีวิตช้านเนี่ย
“เธอมีอะไรก็ว่ามา”
ตอนนี้เสียง 2 เสียงเริ่มเรียกร้องความสนใจให้ฉันแล้วล่ะ
“เย็นชาจัง”หญิงสาวย่นจมูกใส่ชายหนุ่มแล้วก็เริ่มพูดต่อ “ก็เรื่อง...ข่าวนั้นไง ข่าวที่พวกเราสนิทกันเกินกว่าคำว่าเพื่อนอ่ะ” หญิงสาวพูดไปก็หน้าแดงไป
“ข่าวนั้นมันไม่ได้มีความเป็นจริงเลยซักนิด”
ชายหนุ่มตอบหน้าตาย รู้สึกเหมือนชายหนุ่มคนนี้มันอารมณ์ตายด้านยังไงไม่รู้
กรั่ก!!!เสียงอะไรอ่ะ
“ก็ในเมื่อข่าวนั้นมันใกล้ความเป็นจริงแล้ว ทำไมฮอร์นยังไม่ยอมรับอีกล่ะ ทำไมยังรักฉันไม่ได้”
กรั่ก (กิ่งไม้ใกล้หัก)
“ไม่เห็นมันจะเป็นจริงตรงไหนเราก็แค่เพื่อนกัน”
กรั่ก (จะหักแล้ว)
“แต่ว่า...”
เสียงหญิงสาวชะงักพร้อมกับ
ตุบ!!!
ตายแล้วกิ่งไม้มันหัก ฉันหล่นลงมาไม่หน้าขึ้นไปเลยอ่ะเจ็บๆ แล้วฉันลงมาทับใครกันเนี่ย แลดูคนที่มาเป็นฟูกรับกันก้นกระแทก ก็พบว่าเป็นชายหนุ่มที่ถูกสารภาพรักอยู่เมื่อกี้นี่นา เมื่อสมองคิดได้ว่าควรลุกแต่ร่างกายไม่ยอมขยับ ดวงตายังคงจับจ้องอยู่กับใบหน้าหล่อใส ดวงตาสีน้ำตาล ผมสีดำสนิท ผิวขาว หล่อบาดใจเลยอ่ะ
“นี่...เธอลุกได้แล้ว”
คำพูดนั้นทำให้ฉันออกจากภวังค์ แล้วก็รีบสปิงตัวลุกขึ้นมาในทันที หญิงสาวที่ยืนนิ่งตาค้างมองภาพตรงหน้า คงจะงงที่ฉันอยู่ๆก็ตกลงมาจากฟ้า เมื่อยืนนิ่งได้ไม่นาน หญิงสาวก็วิ่งหนีไปเลย เออ...เธอคิดว่าฉันเป็นผีหรือว่านาฟ้ารึเปล่านะ ที่เห็นฉันตกลงมาจากสวรรค์เนี่ย(กิ่งไม้ต่างหาก)
เมื่อหญิงสาวคู่กรณีจากไปก็เหลือแตกตัวแทรกอย่างฉันกับคู่กรณีอีกคนอย่างเขาผู้ชายคนนั้นที่ฉันหล่นทับเมื่อกี้
“เธอ...ขึ้นไปทำอะไรตรงนั้น”
เขาเป็นคนเปิดปากพูดก่อน เพื่อทำลายความเงียบที่น่าอึดอัด
“ฉันขึ้นไป...นอนน่ะ”
“ฮะ...จริงอ่ะ 55+”
เขาขำ จะขำอะไรกันนักหนาก็แค่ขึ้นไปนอนบนกิ่งไม้ แล้วก็ตรงลงมากลางวงกลางสารภาพรักเท่านั้นเอง
“ขำอะไร”
“เปล่า” ขำอยู่เห็นๆย่ะ
“แต่ก็ขอบคุณที่ทำให้ฉันรอดวิกฤตนะ”
เขาบอก วิกฤตงั้นหรอ หมายถึงอะไร
“ฉันชื่อฮอร์น ยินดีที่ได้รู้จัก”
“ฉันชื่อยิปซี”
ฉันก็แนะนำตัวตามมารยาท
“เธอใช่เด็กปี2ที่ย้ายเข้ามาใหม่ใช่มะ”
ข่าวมันเร็วเป็นไฟลามทุ่งจริงๆ
“อืม...ใช่”
“แล้วทีหลังก็อย่ามาทำตัวเป็นลิงแถวนี้อีกล่ะ เดี๋ยวก็ได้ตกอีกหรอก ไปนะ”
ลิง? นายว่าฉันเป็นลิงหรอ
“ซีเป็นไงบ้าง หาที่เงียบได้มั้ย”
เสียงปอยฝนเข้ามาทักฉันที่กำลังจะเดินเข้าตึกเพื่อไปเรียน
“ก็...ดีนะ”
ฉันมองปอยฝนแล้วก็เห็นฮอร์น บุคลที่ฉันหล่นลงมาทับโดยบังเอิญ เขามาทำอะไรที่นี่นะ เมื่อปอยฝนเห็นว่าฉันไม่ได้มองเธอ เธอก็เลยมองตามฉันไปแล้วก็กลับมายิ้มเจ้าเล่ห์ให้กับฉันอย่างรู้ทัน
“ยิปซีจ๋า...เธอจ้องฮอร์นเขาทำไมกันจ้ะ”
“อะ...เอ่อ...”
“เธอคงไม่ได้เจอรักแรกพบเข้าหรอกนะ”
“เอ๋?...ไม่มี้”
“ก็แล้วไป เพราะว่า ฮอร์น น่ะเป็นหนุ่มติดอันดับ1ใน5ของมหาฯลัยแห่งนี้เลยนะ”
“ขนาดนั้นเชียว”
“แต่เห็นว่าเดี๋ยวนี่จะควงกับเดียน่า สาวสุดฮอตของมหาฯลัย แต่ก็เหมาะกันดีนะ”
สงสัยจะเป็นสาวเมื่อตอนนั้นแน่ๆเลย
“ซี...ไปกันเถอะ เดี๋ยวเข้าเรียนสายนะ ถูกตัดคะแนนไม่รู้ด้วยนะ”
เอาเรื่องคะแนนมาขู่ไม่ทำตามคงไม่ได้แล้วล่ะ
“ซี...เรียนเป็นไงบ้าง”
“ก็ดีนะ...แล้วซัมล่ะ”
“ก็เดิมๆแหละ”
ตอนนี้เราอยู่กันที่ร้านอาหารญี่ปุ่นให้ห้างแถวๆคอนโดของซัม ด้วยเหตุผลที่ว่า ซัมทำกับข้าวไม่เป็นและฉันก็ทำไมเป็นเช่นกัน เราก็เลยต้องออกมากินข้างนอกแบบนี้
“ซีรู้เรื่องงานเชื่อมสัมพันธ์รึยัง”
“มันคืออะไรอ่ะ”
“ก็เป็นงานสังสรรค์ระหว่างนักศึกษา ในวันงานก็จะไม่มีอาจารย์ มีแต่นักเรียน จะทำอะไรก็ได้ แต่ส่วนใหญ่จะเป็นงานเต้นรำ เท่าที่ผ่านมานะ”
“ฟังดูเข้าท่านะ แต่ซีไม่อยากไป”
“ไม่ได้ ซัมจะเอาซีไปอวดเพื่อนๆ”
“ไม่ต้องหรอกซัม เพื่อนของซัมคงไม่อยากเจอซีหรอก”
“ไม่ได้ยังไงก็ต้องไป ซัมไม่ยอมให้ซีอยู่ที่บ้านอย่างหงอยเหงาหรอก”
“ซีไม่เหงาหรอก”
“ไม่ได้ยังไงก็ต้องไป จบเรื่องนี้แล้วก็รีบกินโซบะให้หมดเร็วเข้าซี”
เถียงซัมทีไรฉันแพ้ทุกที เพราะว่าซัมจะรีบจบเรื่องก่อน แล้วก็กลายเป็นว่าฉันก็ต้องทำตามที่ซัมพูด เฮ้อ...เบื่อจัง เถียงพี่สาวตัวเองไม่ขึ้นเนี่ย
~เธอคนนี้น่ะมีไว้แค่มอง ให้แตะต้องได้เป็นเจ้าของแค่ตาถึงพูดไปยังไงก็รู้ว่าเธออ่ะนะคงปฏิเสธหัวใจขอใกล้กันก็ตอนที่ฝันไปอยากซึมซับแค่ซึ้งๆไม่ได้รักแค่คิดถึงก็ได้~ เสียงริงโทนของซัมดังขึ้น ขณะที่ฉันกำลังโข้นโซบะเย็นอย่างเอร็ดอร่อย
“ฮัลโหล อยู่ห้าง ร้านอาหารญี่ปุ่น มาทำไม จะเลี้ยง งั้นก็ไม่ต้องมา จะเอามาอวด ไม่อยากเห็น แกนี่มันตื้อจริงๆ อยากมาก็เชิญ” ดูซัมจะหงุดหงิดนิดหน่อยนะเนี่ย ดูท่ากินราเม็งซิโคตรน่าสยองเลย
“ซัมมีอะไรรึเปล่า”
“มันจะมา”
“ใครอ่ะ”
“ช่างเหอะเดี๋ยวก็รู้”
ไอ้คำว่ามันเนี่ยมันคงจะไม่เหมือนโฆษณาของ ฟิชโช่ หรอกนะ ที่ว่า มันจะมาโดยไม่รู้ตัวน่ะ ฉันก็ไม่ค่อยอยากจะอ้วนซะด้วย แล้วอะไรจะมาล่ะ
5 นาทีผ่านไป
“ไง...ซัมสุดสวย”
“ฮาย...”
“แล้วนี่...ใครกันเอ่ย”
น้ำเสียงของผู้ชายขี้เล่นที่เดินมาจากไหนไม่รู้ ทักซัมอย่างสนิทสนม แล้วก็ชี้มาที่ฉัน
“นี่คือยิปซี น้องฉันเอง”
“หรองั้นก็พอดี เดี๋ยวจะแนะนำให้รู้จักน้องชายสุดที่รักของฉัน”
แล้วก็มีเงาดำๆกำลังเคลื่อนมาให้เห็นชายที่มีผมดำสนิท ตาสีน้ำตาล นั่นมัน....ฮอร์น
ทักทายกันนิด
เป็นไงบ้างค่ะ อัพมา 2 ตอนแล้วก็ช่วยๆเม้นให้หน่อยนะค่ะ ช่วงนี้งานยุ่งๆไม่ค่อนมีเวลาแต่ง อาจจะช้าไปนิดแต่ก็ได้อ่านตอนที่ 3 กันอย่างแน่นอนเลยค่ะ LoGoจัง รับประกัน ความพึงพอใจ
ทักทายกันนิด
เป็นไงบ้างค่ะ อัพมา 2 ตอนแล้วก็ช่วยๆเม้นให้หน่อยนะค่ะ ช่วงนี้งานยุ่งๆไม่ค่อนมีเวลาแต่ง อาจจะช้าไปนิดแต่ก็ได้อ่านตอนที่ 3 กันอย่างแน่นอนเลยค่ะ LoGoจัง รับประกัน ความพึงพอใจ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น