คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ชุมนุมกันที่บ้านฟิว....
Part 9
เพราะคำว่า ‘วันนี้ผมไปนอนบ้านคุณนะ พวกมันยังไม่รู้หรอกว่าบ้านคุณอยู่ไหน’ ทำให้คุณชายเชนผู้ที่ถูกตามล่าอย่างบ้าคลั่งจากหุ้นส่วนบริษัทขายอัญมณีออกนอก......ต้องมานอนขลุกอยู่ภายในบ้านหลังน้อยๆของฟิวอย่างช่วยไม่ได้!!! และนั่นก็เป็นอะไรที่แบบว่า.....อะแฮ่ม - -
.....เก็บบ้านไม่ทัน!!!!!
“แม่!! รั้งเพื่อนผมไว้ก่อนเลยนะ....อย่าให้มันเข้ามาในบ้านได้ จนกว่าที่ผมจะเก็บห้องผมเรียบร้อย!!!!” พูดจบก็เหวี่ยงกระเป๋าเป้ไปที่โซฟาอย่างไม่ใยดีก่อนที่จะจ้ำอ้าวๆ ก้าวขึ้นบันไดทีละสามขั้นเพื่อขึ้นไปทำความสะอาดเก็บของรกๆในห้องของตน อย่างเป็นจริงเป็นจัง.....อย่างที่หาที่ไหนไม่ได้แล้ว....
และเพราะคำพูดนั่นเช่นกัน....ทำให้มารดาของฟิวที่กำลังใส่ชุดฟิตเนสรัดรูปทั้งตัวต้องมายืนกันหน้าประตูไม่ให้ร่างสูงได้ย่างกรายเข้าบ้านจนกว่าจะได้รับสัญญาณ.....
แต่สิ่งที่เชนอยากถามฟิวเสียหน่อยก็คือ นี่แม่เหรอ!! ทำไมหน้าแมนอย่างนี้!! นี่ถ้าไม่บอกนี่คงนึกว่าเป็นพ่อไปแล้ว!! แถมตัวยังสูงปรี๊ดเกือบสูงเท่าเชนแล้วด้วยซ้ำ!!! อยากเห็นหน้าพ่อชะมัด!!
“อย่าเพิ่งเข้าไป....ฟิวบอกว่าไม่ให้ลูกเข้า ก็อย่าเข้าเลย....” พูดแบบนิ่มๆ ตามประสาคนเพิ่งเคยคุยกัน.....
“ให้ผมเข้าไปเถอะครับ...ข้างนอกมันอันตรายนะครับ.....คุณป้าคับ แค่หน้าบ้านนี่ก็ได้ ผมขอร้องงง” พูดไปพลางยักซ้ายยักขวาจะเข้าบ้านให้ได้ ผู้เป็นมารดาก็ยักซ้ายยักขวาตามจังหวะ....
“อันตรายอะไรกันลูก....ที่นี่ไม่มีโจรที่ไหนเข้ามาได้หรอก....รออยู่ตรงนี้แปปนึงเถอะน้า ฟิวบอกยังไม่ให้เข้าก็ยังเข้าไม่ได้” มารดาเอ่ยจบก็ใช้มือยันประตูขวางกั้นประตูจนเต็มบาน.....เชนเองที่มัวยักซ้ายยักขวาก็กลายเป็นว่าจะก้มลงลอดเข้าไปข้างใน แต่!! มารดา!! เล่นใช้เท้ายันประตูขวางอย่างไม่เกรงใจแขกผู้มาเยือน....ซักนิดก็ไม่มี......
เชนอึ้งอ้าปากตาโต เงยหน้ามองมารดาผู้สูงส่งอย่าง อึ้ง!!!!!
เดี๋ยวนี้นี่เค้าต้อนรับแขกกันอย่างนี้เหรอ?..........
“ไอ้นี่หนิ!! ก็บอกว่าไม่ได้ๆๆ ต้องให้ใช้กระบองทุบหัวแยกก่อนรึไงว่ะ.....เดี๋ยวปัดเหนี่ยวซะนี่!!!” มารดาผู้มีโฉมหน้าอ่อนโยนหายไปทันควัน แต่กลับกลายเป็นยักษ์มารที่กำลังแยกเขี้ยวอย่างไม่เกรงกลัวคนตัวใหญ่ตรงหน้าแม้แต่น้อย!!!! แถมหน้ายังเหมือนผู้ชายแล้วด้วยยิ่งดูดุเข้าไปใหญ่!!
.....ดูท่าพี่แกจะเอาจริงแฮะ......เชนนิ่งเงียบไปซักพักด้วยความตะลึง....มีแม่อย่างนี้ด้วยหรือ?.....
“กร๊ากกกๆๆ ล้อเล่นน่า....ตะคอกนิดตะคอกหน่อยทำหงอย.....เออน่ะ ไอ้ฟิวบอกให้ยืนรออยู่ตรงนี้ก็ยืนรอไปเถอะ ขืนเข้าไปเดี๋ยวไอ้ฟิวก็จระเข้ฟาดหางเข้า ป้าช่วยไม่ได้หรอกนะ” พูดจบก็ยิ้มให้ ให้ตายเหอะ อยากเรียกคนตรงหน้าว่าคุณลุงซะจริง.....คุณพี่ชายก็ได้ เพราะหน้าเค้าไม่ได้แก่เลยซักนิด!! เหมือนวัยรุ่นทั่วไปด้วยซ้ำ......ให้ตาย เกิดมาไม่เคยเจออะไรผิดแปลกไปมากกว่านี้แล้วว....
“เกิดอะไรขึ้นน่ะที่รัก” เสียงเข้มๆ ที่ฟังแล้วน่าจะเป็นบุคคลที่เรียกว่า บิดา....เสียง สุขุม นุ่ม ลึก น่าหลงใหลแบบนี้เป็นใครไปอีกไม่ได้...... และเพราะเสียงนั่นทำให้มาดาที่กำลังทำหน้าที่แม่ที่ดีละหน้าที่ไปเสียเฉยๆ..... แม่ของฟิวหันไปสนใจคนมาใหม่หน้าตาเฉย ปล่อยให้เชนยืนอึ้งอยู่หน้าประตู อะไรมันจะง่ายแบบนี้.....เชนเดินเข้าไปได้สองก้าวก็เห็นภาพที่ไม่น่าดูเท่าไหร่...ถึงมันจะดูดีก็เถอะ.....
o_o…..O o…..o O….O_O
แม่เจ้าโว้ยยยย!!!! อะไรว่ะนั่น.....แม่ของฟิวเมื่อกี้กำลังจูจุ๊บอยู่กับหญิงสาวร่างสูงบางแต่เตี้ยกว่าแม่ฟิว...... เลสเรอะ! ไม่ๆๆ ดูนั่น ดูให้ดีๆ O O….. นั่นมันลูกกระเดือก!!! ลูกกระเดือกที่เชนมี มันเหมือนกับลูกกระเดือกที่คนมาใหม่หน้าสวยมีเหมือนกัน...... พระเจ้า !!!! Impossible!!!!!!
“พ่อทำอาหารเสร็จแล้วเหรอ?” มารดาทำเสียงใส ถามคนมาใหม่ แถมยังเรียกว่า พ่อ! หน้าอย่างนี้เป็นพ่อเหรอ.....โลกมันกลับตาลปัตรไปหมดแล้วเรอะ
นี่เราเป็นผู้หญิงรึเปล่า ?
เชนได้แต่ยืนคิดเงียบๆ....เงียบๆ ปวดหัวโว้ยยยย.......
“แม่ เพื่อนผมอ่ะ!” เสียงฟิวดังขึ้นมาจากข้างบนชั้นสอง และนั่นเป็นการเรียกสติให้เชนกลับมาอยู่ในมาดสุขุมแบบเดิม
“อยู่หน้าบ้านนั่นแหละ...เข้ามาเลยไอ้หนุ่มน้อย....” มารดาเริ่มที่จะไม่สนใจแขกมาเยือนแล้ว หันไปสนใจสามีสุดที่รักแทนอย่างช่วยไม่ได้....ก็คนเค้ารักกัน
“อย่าสิแม่!! อย่าเพิ่งงงงง!!!!!!!” ราวกับไม่มีเสียงฟิวในโสตประสาทของบิดาและมารดา เพราะทั้งคู่เข้าสู่บรรยากาศสองต่อสอง ตัดโลกภายนอกเรียบร้อย......และนั่นก็เป็นโอกาสอย่างหนึ่งที่สามารถทำให้เชนเดินเข้ามาในบ้านอย่างไม่ต้องกลัวอะไรอีก......
ว้าว.......
รก........ - -
“ก็บอกว่าไม่ให้เข้าๆ แล้วเข้ามาทำไม” ฟิวเดินปึงปังๆ ลงบันไดอย่างบ่จอย อย่างแรง ไม่มีใครสามารถช่วยเค้าได้เลยซักคน!!!
“บ้านคุณก็ใช้ได้นี่” พูดเพื่อปลอบใจร่างบางตรงหน้าแบบนุ่มๆ
“ไม่ต้องมาประชด” ฟิวช้อนสายามองอย่างเอาเรื่อง
“ดีที่ผมไม่กลัวที่แคบ” เพราะคำพูดนั่น ทำให้ฟิวต้องเงยหน้าถลึงตามองอย่างเอาเรื่อง
“ว่าไงนะ!!!” แผดเสียงอย่างเอาเรื่อง อ้าปากเตรียมตัวด่าเต็มที่
“อ้าว ก็คุณบอกว่าไม่ต้องประชด” พูดไปพลางอมยิ้มอย่างมีความสุข.....ที่ได้ล้อคนตรงหน้า
“แล้วนี่เป็นไงมาไงมานี่ได้ล่ะพ่อหนุ่ม ฟิวไม่ค่อยชอบพาเพื่อนมาบ้านเท่าไหร่.....นี่เราโชคดีนะเนี่ยที่ได้มาเหยียบบ้านหลังนี้” ผู้ที่ได้ตราหน้าและถูกขนานนามว่า พ่อ หรือ บิดา ถามและชมไปพลางยิ้มอย่างมีความสุขนัก
“ครับ..แหะๆ.....” พูดไปก็ก้มหัวให้เล็กน้อย....ก่อนที่สายตาจะคอยสำรวจรอบๆบ้านอย่างสนอกสนใจ ส่วนฟิวก็ลากพ่อและแม่ของตนให้ออกห่างเชน แล้วเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง....ไม่ว่าจะเรื่องใดก็ตาม....
“เรื่องมันเป็นอย่างนี้นี่เอง!” แม่ของฟิวตะโกนออกมาอย่างตื่นเต้น เมื่อได้ฟังเรื่องราวทั้งหมด
“พ่อเชน....น่าสงสารมาก...ชีวิตของพ่อฮันน่าสงสารเหลือเกิน T T” บิดาของฟิวรีบเข้าไปจับมือแขกมาใหม่ร่างสูงอย่างเห็นใจ สมทบด้วยมารดา....ที่เข้ามากอดแล้วตบ ลูบหลังไปมา ราวกับสงสารคนตรงหน้าเหลือประดา....ให้ตายสิ.....ทำไมแม่ฟิวถึงได้สูงอย่างงี้นะ.....
“แล้วนี่จะเอาไงกันล่ะเนี่ย....เชนจะมานอนที่นี่ซักกี่คืนกันล่ะ” มารดาถามอย่างอยากรู้อยากเห็น
“ก็...ไม่แน่ใจเหมือนกันอ่ะครับ แต่ถ้านานสุดก็อาทิตย์นึงครับ” เชนเอ่ยอย่างนอบน้อมตามประสาบ้านผู้ดี
“ต๊ายย เด็กคนนี้ พูดจาดี ไพเราะเหลือเกิน.....ฟังแล้วเสนาะหูดีนัก.....” แม่ฟิวมาแนวไทยเดิม....แต่ตอน ต๊ายย เนี่ย....ในใจเชนรู้สึกเสียวสันหลังวาบยังไงชอบกล.....เหมือนตุ๊ดอ่ะ - -
“ขอบคุณครับ” พูดไปพลางยิ้มแห้งๆให้.....
กิ๊งงงก่องงงงง
เสียงออดประจำบ้านดังขึ้น....เรียกความสนใจคนทั้งบ้านได้ดีนัก....
“ใครมากันนะ......ฟิว ไปดูให้หน่อยสิ” มาดาสั่ง ฟิวเองก็น้อมรับคำสั่งด้วยการวิ่งปรู้ดออกไปหน้าบ้านเพื่อไปหาผู้มาเยือน......
“ใครกัน ดึกดื่นป่านนี้แล้ว ไม่รู้จักหลับจักนอนรึไงฟ่ะ” เดินไปบ่นไปตามประสาคนี้หงุดหงิด
“มาหาใครคร้าบบ” ฟิวถามลากเสียงยาน บ่งบอกได้ถึงมารยาทอันดีงมที่ถูกสั่งสอนเลี้ยงดูอย่างดีมาตั้งแต่เด็ก(ประชด!)
“โย่วววว!!!” เสียงทักทายของเพื่อนผู้แสนดี ที่ฟังเท่าไหร่ก็รู้สึกรำคาญหูยิ่งนัก......
“มาทำป๊ะแกเรอะ” พูดไปล้วงกระเป๋าไป พูดอย่างหาเรื่อง.....
“เปล่า...มานอนด้วยเฉยๆ....เปิดประตูหน่อยดิ” เสียงผู้มาเยือนออดอ้อนเต็มที่
“มานอนด้วย? ไม่มีบ้านอยู่รึไง?” ฟิวถาม
“มี แต่ว่าไม่มีเงินจ่ายค่าเช่า เค้าเลยไล่ออกมา....กะว่าจะมาอยู่บ้านเมิงซัก อาทิตย์อ่ะ ได้ป่ะ” ถามอย่างลูกหมา สายตาบ้องแบ๊วอย่างลูกแมว
“ไม่....บ้านกุไม่ใช่สวนสาธารณะจะให้คนข้างถนนมานอนได้ตามใจชอบ...ไปหาแฟนเมิงเด่ะ” ฟิวตอบอย่างคัดค้านเต็มที่
“ไปมาแล้ว แต่พี่ชายแฟน มันไม่ยอมให้นอนอ่ะ ใจร้ายชิบเป้งเลย”
“ไอ้ชัดล่ะ”
“ไปมาแล้ว แต่มันไปต่างจังหวัด มันไปหาแม่อ่ะ”
“พี่โล้นง่ะ”
“อยู่กับเมียเค้าเด่ะ”
“ไอ้ฌองอ่ะ”
“มันก็นอนกับกุเนี่ยแหละ.....แต่มันหนีไปหาแม่มันแล้ว”
“แล้วทำไมไม่ไปกับมันอ่ะ”
“แม่มันดุกว่ากระทิงอีก....เดี๋ยวก็ด่านู่นด่านี่ กุรำคาญ.....น้า...น้องขี้น้อย ตดน้อย....”
“ไม่”
“โถ่ คิดซะว่าเห็นใจเพื่อนตาดำๆ หน้าหล่อๆคนนี้เถอะ..นะ นะ”
“ไม่เอาอ่ะ”
“เออ ตามใจ! ไม่อยู่ก็ได้! ไอ้บ้านเล็กๆแคบๆอย่างนี้กุไม่อยู่ก็ได้....ฮิโถ่ ไม่ง้อหรอกเว้ย”
“เมิงว่าบ้านกุเล็กเรอะ! อพาร์ทเมนต์ที่เมิงอยู่เล็กกว่าบ้านกุอีกไม่ใช่รึไง!”
“ไม่พูดด้วยแล้ว โป้ง! โกรธเว้ย!!” แล้วก็เดินจากไปหายไปพร้อมกับความมืด....
“ไอ้พิก!!!” เหลือไว้เพียงความแค้นที่สามารถทำให้ฟิวตะโกนเรียกชื่อเจ้าปัญหาดังๆอย่างเสียอารมณ์.... ฟิวเต๊ะประตูบ้านเตี้ยๆทีนึงเพื่อระบายความแค้นที่มีต้อเพื่อนอย่างรุนแรง......ก่อนที่จะเดินเข้าบ้านด้วยความหงุดหงิดเต็มประดา......
“เกิดอะไรขึ้นอ่ะ” เชนถามอย่างสงสัย....
“ไอ้พิกมันมา” ตอบพลางทำหน้าบู้บี้
“อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิคุณ....”
“ทำไมอ่ะ”
“น่าเกลียด” ตอบอย่างไม่เกรงใจ เรียกความสนใจให้ฟิวต้องหันหน้าไปมองค้อนอย่างเอาเรื่อง
“แน่ะๆ ยังทำอีก” พูดไปพลางถลึงตาโตทำท่ารังเกียจเต็มที่
“อย่าทำหน้าแบบนั้นนะ!.....ไอ้...ชั่ว!!” ฟิวด่าติดๆขัดๆ แต่ใจหาได้ขัดไม่....ในใจคิดไปถึงสัตว์ทุกชนิดที่สามารถด่าได้......
“พูดจาไม่เพราะเลยนะคุณ!” เชนหันมาชี้หน้าฟิวเป็นการเตือนในเรื่องคำพูด....แต่ก็เป็นเพียงการเตือนเล่นๆ แค่อยากยั่วให้คนตรงหน้าโกรธเล่นๆเท่านั้น.....
“ฟิว...เมื่อกี้ใครมาเหรอ” เสียงบิดาอันแสนนุ่มลึก ถามขึ้นจากห้องครัว
“ไอ้พิกอ่ะพ่อ.....แต่ผมไล่มันไปแล้ว” ตอบไปพลางมองเชนด้วยสายตาอาฆาตไปด้วย
“นี่ถ้าตาของมนุษย์เราสามารถฆ่าคนได้ ผมว่าตาคุณคงฆ่าผมไปหลายชาติแล้วนะเนี่ย” พูดพลางยิ้มกรุ่มกริ่ม สร้างความไม่พอใจให้กับร่างเล็กอย่างรุนแรง...
“ก็จะทำอยู่นี่ไง จะทำแบบไม่ต้องใช้ตาเลยด้วย!!” พูดจบก็เดินจ้ำอ้าวเข้าหาเป้าหมายก่อนที่จะเข้าไปเต๊ะอย่างกับว่าเชนเป็นกระสอบทรายยังไงยังงั้น....เชนได้แต่หัวเราะร่าอย่างสบายอารมณ์ เจ็บก็ไม่เจ็บเลยซักนิด มันจั๊กจี้มากกว่าด้วยซ้ำ.....
“ฟิวเมื่อกี้ใครมาเหรอ” เสียงบิดาอันแสนนุ่มลึกถามอีกครั้ง...อีกครั้ง?
“ไอ้พิกไงพ่อ ไม่ได้ยินเหรอเมื่อกี้อ่ะ” ตอบไปพลางเต๊ะเชนรอบสุดท้ายแบบสุดแรง มันก็สามารถเรียกเสียงร้องโหยหวนจากคนตรงหน้าได้....
“อ้ากก” ร้องแบบผู้ดีเค้าร้องกัน ฟิวยิ่งเห็นยิ่งหมั่นไส้....อยากเต๊ะอีกซักป้าป แต่บิดาของฟิวก็เรียกให้ไปพูดด้วยเสียก่อน.....เลยได้แต่ฝากความเจ็บใจไว้กับร่างสูง...ด้วยสายตา
“what มีอันหยังคับ?” ถามอย่างไม่เกรงใจคำว่า บิดา
“ทำไมไม่เชิญพิกเข้ามาในบ้านล่ะ” บิดาถามพลางแร่เนื้อปลาอย่างชำนาญ
“พระผู้เป็นเจ้า....อย่างไอ้พิกไม่ต้องไปเชิญมันหรอก...ถีบส่งมันไปแค่นี้ก็บุญมันแล้ว” ฟิวตอบพลางหยิบชามใบใหญ่ให้บิดาเมื่อบิดามีสัญญาณเตือนว่าช่วยหยิบหน่อย.....
“สวัสดีครับคุณพ่อ สวัสดีครับคุณแม่!!” เสียงคุ้นหูที่ฟิวแน่ใจนักว่าเพิ่งได้ยินเมื่อครู่...ดังขึ้นจากห้องรับแขก.... ฟิวหันไปช้าๆ......
โอววว พระเจ้าจอร์จ!!
ไอ้พิก!
ร่างของพิกที่กำลังยืนตรงแด่ว...สะพายกระเป๋าเป้ใบใหญ่ไว้ด้านหลัง และด้านข้างลำตัวยังมีกระเป๋าเดินทางอีกใบ....เป็นการบ่งบอกได้ดีว่า...มันมาทำอะไร....
“อ้าว พิก...มาได้ไงเนี่ย” มารดาถามขึ้น จากห้องน้ำ ที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จใหม่ๆ
“ฟิวเปิดให้เข้ามาครับ” พิกตอบพลางยิ้มระรื่น
“เหรอ...เออๆ จะมานอนที่นี่เหรอ” มารดาถาม
“ครับ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ” พูดแบบชาวญี่ปุ่นที่เค้านิยมพูดกันไม่พอยังก้มหัว แบบหัวแทบจะกระแทกพื้นให้ตายคาที่ได้อ่ะ.....
“จ๊ะ ตามสบาย” ยังไม่ทันที่ฟิวจะเดินเข้ามาแย้ง มารดาก็รับคำอย่างมีไมตรี...ไปเสียแล้วว
ฟิวจึงทำได้แค่ ลากพิกให้ออกไปคุยกันหน้าบ้าน
“เมิงเข้ามาได้ไง...” ฟิวถามอย่างเอาเรื่อง
“ปีนรั้วเด่ะ” ตอบอย่างไม่ละอายแก่ใคร
“ไอ้ชั่ว....กุบอกไม่ให้เมิงนอนๆ เมิงยังจะมานอนอีก หน้าตายรึเปล่าเนี่ย!” พูดไปพลางจิ้มหน้าผากเพื่อนแรงๆแบบหมั่นเขี้วเต็มทน.....พิกผู้ไม่ยอมแพ้ใครก็พลักหัวฟิวจนกระเด็นไปเสียไกล....
“ไม่ตายเว้ย เมิงไม่มีสิทธิไล่กุ แม่เมิงอนุญาตแล้ว ไปหาแม่เมิงดีก่า” พูดพลางทำหน้าระรื่น...
“ไม่เอา ไม่ให้เข้า!!” พูดไม่พูดเปล่า ลากกระเป๋าเพื่อนให้ออกมาข้างนอก.....ทำให้พิกต้องเซไปตามกระเป๋า ส่วนฟิวก็เหวี่ยงให้ออกนอกบ้านแล้วรีบวิ่งเข้าบ้าน แต่ไม่ทันที่จะล๊อคกลอน พิกก็ทำตัวลีบ ตัวอ่อนเข้ามาในบ้านราวกับวิญญาณ.....ร้าย....เมื่อเข้าบ้านมาได้ก็หาคนคุยด้วย เป็นการยั่ว ทำเป็นไม่สนใจ เหมือนฟิวเป็นเพียงจุลินทรีย์ เล่นซะเจ้าของร่างเล็กโกรธเสียจนหน้าแดง
“โอ้วว เชน......มานี่ด้วยเหรอเนี่ย! ไวเหมือนกันนี่นา” พูดไปพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ แฮ่ๆ
“สวัสดี” กล่าวกับเพื่อนอย่างนอบน้อมเต็มที่
“จะมานอนที่นี่เหรอ เราก็จะมานอนเหมือนกัน” เข้าไปตีซี้อย่างง่ายดาย.....
“อือๆ แหะๆ” ตอบพลางยิ้มแห้งๆ
.........................................................................................
ความคิดเห็น