คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : เพื่อนจ๋า....
Part 8
“เชน.....” ฟิวรีบวิ่งหน้าตาตื่นเข้าหาเชนที่ยืนรออยู่หลังเสาข้างๆประตูเข้าออก....
“ทำไมนานจังคุณ” เชนเริ่มสีหน้าตึงเครียด
“พอดีเจอพวกมันในลิฟต์เดียวกัน.....โชคดีที่มันไม่เอาเรื่องฉันน่ะ....มันแค่ถามว่านายอยู่ไหน” ฟิวตอบพลางหายใจแฮกตามติดๆอย่างเหนื่อยอ่อน
“แล้วคุณตอบมันว่าไง” เชนถามหน้าตาแตกตื่นเต็มที่
“บอกว่านายอยู่บนดาดฟ้า พวกมันก็ทยอยกันเป็นร้อยขึ้นไปเลย ฉลาดไหมล่ะ” พูดพลางยิ้มอย่างภูมิใจในความสามารถของตน
“ทำไมคุณบอกไปแบบนั้น.....คุณ....ทำไมคุณพูดแบบน้านนน” เชนชักสีหน้าทันทีที่ฟิวตอบ ฟิวเองก็ทำหน้าตกใจอย่างได้ใจจริงๆ
“ทำ...ทำไม” ถามด้วยความงงสุดขีด ไอ้เราก็อุตส่าห์ช่วยแล้วอ่ะ ยังจะมาว่าอีก น่าเจ็บใจนัก
“ถ้ามันรู้ว่าคุณโกหก มันก็ต้องตามตัวคุณเหมือนกันนะ คุณจะถูกตามล่า เหมือนผม ชีวิตคุณจะเป็นแบบผม อยู่แต่ในสังคมอันตราย รู้ไหม!! รู้ตัวบ้างไหม” เชนพูดพลางเขย่าตัวฟิวเบาๆ.....ฟิวเองก็ทำหน้าอึ้งพอสมควร - -
“ก็....ก็ฉันอยากช่วยนายบ้าง....อยากให้นายรอด...ก็..ก็แค่นั้น” ฟิวพูดพลางขมวดคิ้วอย่างสำนึกผิด
“........ขอบคุณมากนะครับที่เป็นห่วง...แต่คราวหลังไม่ต้อง” พูดอย่างหัวเสียก่อนที่จะปล่อยฟิวแล้วเดินไปอย่างลุกลี้ลุกลน.....ฟิวได้แต่ยืนอึ้งกิมกี่กับคำพูดเมื่อกี้.....มันเสียดแทงจิตใจโคตร.....อยากช่วยแต่กลับโดนว่ากลับมา....มันช่าง...เลวร้าย อย่างที่สุด....อย่างที่สุด
ซักพักที่เชนเดินไป....ในใจของเชนเองก็รู้สึกผิดที่ว่าไปเช่นนั้น..แต่ว่า...ก็คนเป็นห่วงง้า....เมื่อกี้ ถ้าให้เลือกได้ เค้ายอมให้ฟิวบอกว่าเค้าอยู่ไหน ยอมโดนตามล่า แต่ไม่อยากให้ฟิวเผชิญอันตรายเสี่ยงตายเช่นเขา.......แต่เมื่อกี้ก็คงพูดแรงไปจริงๆน่ะแหละ.......เชนหันหลังกลับ ก่อนที่จะเดินเข้าหาฟิวที่ยังยืนนิ่ง ทบทวนคำพูดเมื่อกี้อย่างน้อยใจ.....
“คุณ....เมื่อกี้ผมขอโทษนะ...ผมไม่ได้ตั้งใจ......” เชนเดินเข้าไปพูดด้วยสีหน้าสำนึกผิดจริงจัง.........แต่ฟิวยังคงยืนนิ่ง.....อึ้งจริงๆ “คุณ....ผมขอโทษ....คุณ” เชนเขย่าตัวฟิวเบาๆ
“อ๊ะ....เอ่อ ไม่ ไม่เป็นไร.....นาย หนีไปสิ เดี๋ยวพวกมันก็ตามนายเจอหรอก” ฟิวที่เพิ่งรู้สึกตัว ฝืนยิ้มเต็มที่....พลางผลักเชนให้รีบวิ่งหนีไป
“เดี๋ยว....เดี๋ยวสิคุณ......คุณต้องไปกับผมนะ.....คุณต้องไป....ไม่งั้นมันฆ่าคุณแน่....ไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะคุณ......ไปกับผม” เชนพยายามหันหลังมาแล้วดึงแขน ฉุดกระชากคนตัวเล็กให้ไปด้วย แต่ดูเหมือนว่าคนตัวเล็กจะยื้อสุดกำลังอย่างสุดแรง
“ไม่ไป!....ม่ายยไป......อ๋า ปล่อยน้า!........นายก็ไปคนเดียวเซ่!.....ฉันดูแลตัวเองได้ ปล่อยยยยย!!!” ตะโกนสุดเสียงพลางยื้อสุดขีด จนแขนแทบหลุด...
“คุณดูแลตัวเองไม่ได้หรอก....อย่าดื้อสิคุณ ไปกับผม....เร็วๆคุณ มันมากันแล้ว คุณ!” เชนเริ่มขึ้นเสียงและนั่นทำให้ฟิวสะดุ้งจนลดกำลังยื้อ แล้วถลาตามแรงกระชากแต่ยังไม่ทันจะล้มให้ถึงพื้น เชนก็ดึงให้ยืนขึ้น (แรงเยอะโคตร) แล้วลากให้วิ่งทันที......
“นายจะไปไหน!!!” ฟิวตะโกนสุดเสียง ไถ่ถามความเป็นจริงระหว่างที่กำลังวิ่งแบบไม่คิดชีวิต
“ไม่รู้เหมือนกัน วิ่งไปเรื่อยๆเถอะคุณ เร็วกว่านี้นิดนึงได้ไหมอ่ะ!!!” เชนก้าวยาวแต่ก็ต้องลดความเร็วลงนิดนึงเพื่อรอร่างบางให้วิ่งตามเค้าทัน.......
“ก็วิ่งได้เร็วสุดแค่เนี้ย....แล้วนายจะรีบวิ่งไปไหนอ่ะ.....พวกมันไม่ตามมาแล้ว!!” ฟิวหยุดวิ่งแบบชะงักกึก....แล้วสะบัดมือออกจากเชนจนเชนเซถลาไปข้างหน้าสองสามก้าว แต่ก็ต้องก้าวยาวเข้ามาเพื่อจะลากร่างบางให้วิ่งดากหน้าต่อไป....
วิ่งโลดเว้ยเฮ้ยยยยย!!!!!!!!
“อ๊ะ!! ไอ้พิก....ฮัน กอน!!!! เพื่อนฉันอยู่ตรงนั้น ไปหาพวกมันก่อน!!!” ฟิวชี้ไปทางด้านข้างเยื้องขวาจากซอยใหญ่ เห็นเพื่อนทั้งสามคนกำลังนั่งกินไอติมกันอย่างสนุกสนาน และแสนจะเฮฮา ต่างกับร่างบางตรงนี้เหลือเกิน!!!
“จะไปทำไมกันคุณ!! นี่ไม่ใช่เวลามานั่งทักทายเพื่อนฝูงนะ!!” เชนยังคงยื้อฉุดลากให้ฟิววิ่งต่อไป หากแต่ว่าฟิวก็รั้งไว้เก่งใช่เล่น
“ไม่ใช่อย่างนั้น!!! ตามฉันมาเหอะหน่า!!! เร็ว!!!”พูดจบก็กระฉากแขนร่างสูงให้วิ่งตาม ร่างสูงก็ต้องจำใจวิ่งตามอย่างเลือกไม่ได้.....
“กอน พิก ฮัน!! ช่วยกุหน่อย...” ฟิววิ่งเข้าไปหาเพื่อนเพื่อขอความช่วยเหลืออย่างแรง แต่เมื่อไปถึง ก็ต้องขอหายใจแรงๆซักเฮือกก่อน......
เฮือกกก!!!!!!
“คือเรื่องมันเป็นอย่างนี้....” ฟิวเล่าอย่างตื่นตาตื่นใจ แต่ยังไม่ทันที่จะได้เข้าประเด็นของเนื้อเรื่อง เสียงสยองก็ดังขึ้นมาเสียก่อน
“เฮ้ย มันอยู่นั่น ตามไปเร็ว!!” เพราะเสียงนี้ทำให้ฟิวต้องรีบวิ่งอ้อมไปด้านหลังเพื่อที่จะใช้ร่างใหญ่ๆของฮันเป็นเกราะกำบังไว้ ส่วนเชนหาที่กำบังได้ไม่....จึงรีบอ้อมไปซ่อนอยู่หลังเสากลมๆที่กว้างพอที่จะบังเค้าไว้ได้มิด......
“อย่าคิดนะว่าฉันจะไม่เห็นน่ะ....ออกมาซะดีๆ ท่านเชน....” เสียงของหนุ่มใหญ่ใส่สูทสีดำสนิท ยืนพูดอยู่ตรงหน้าฮัน ที่กำลังเพ่งมองผู้มาเยือนอย่างเอาเรื่อง
“มาหาใคร...” ฮันถามเสียงเข้ม
“อย่ายุ่งไอ้หนู” พูดจบก็พลักฮันไปด้านข้าง แต่เค้ากลับไม่ขยับกายเลยซักนิดแต่กลับเป็นว่าคนพลักเซเองเสียซะงั้น......
“ลุงชิด!?” ฮันอุทานขึ้นมา.....ทันทีที่เห็นใบหน้าของเจ้าของสูทสีดำชัดๆ.....
“แกรู้จักฉันได้ไง?” เจ้าของชื่อชิดถามอย่างงงๆแต่ก็ไม่คลายสีหน้าบึ้งตึงของแกลงไปได้.....
“ผมไง....ฮัน...ฮันลูกพ่อซุงไง” ฮันเข้าไปจับร่างท้วมของลุงชิดอย่างสนิทชิดเชื้อปนไปด้วยความตื่นเต้น...
“อ๋อ ไอ้ฮัน! ว่าไงๆๆๆ ไม่เจอกันนานเลย.....แล้วนี่เป็นไงมาไงมาอยู่กรุงเทพฯได้ซะนี่” ลุงชิดเข้าโอบกอดฮันอย่างสนิทสนม ใบหน้าบึ้งตึงเมื่อครู่กลายเป็นคุณลุงธรรมดาๆที่ดูใจดีไปทันใด มันช่างสร้างความแปลกใจให้กับคนรอบข้างนัก โดยเฉพาะเชนและฟิว....
“ก็ไม่อะไรหรอกลุง พ่อส่งผมให้มาเรียนที่นี่น่ะ” ฮันพาลุงชิดนั่งที่โต๊ะอย่างเป็นกันเองอย่างแรง
“เออ ใช่ๆๆๆ ได้ข่าวว่าพ่อแกส่งมาแนวแปลกๆด้วยนิ เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนจากเกาหลีใช่ม่ะ” ลุงถามอย่างมีภูมิความรู้
“ถูกเผงเลยลุง อ้าว แล้วไอ้นัทลูกชายลุงอ่ะ ไปไหนซะล่ะ” ฮันถาม แต่ดูเหมือนจะยังจำหน้าที่ที่จะต้องปกป้องเพื่อนได้อยู่ มือหนึ่งที่ห้อยลงมาจากเก้าอี้ สะบัดไล่เชนและฟิวให้ไปซะ....เห็นดังนั้นทั้งสองก็รีบวิ่งไปทันที......
“นั่นไง....วิ่งมาแล้วนั่น มันทำงานเดียวกับลุง ทำงานให้กับพ่อค้าขายจิวเวลลี่น่ะ....” ลุงอธิบายยาว
“ว้าว ใช้ได้นี่ลุง....” แล้วทั้งคู่ก็เริ่มบทสนธนาตามประสาคนที่ไม่ได้เจอกันนานอย่างสนิทสนมต่อไป โดยที่กอนและพิกก็นั่งฟังอย่างตั้งใจ โดยที่ลืมเพื่อนที่กำลังวิ่งหัวซุกหัวซุนไปเสียสนิท......... แต่ไม่นาน นัทลูกชายลุงที่ว่า พอเห็นฮันก็เข้ามาร่วมวงสนธนาด้วยอย่างอดไม่ได้ ไปๆมาๆ กลุ่มที่ตามล่าเชนและฟิวเมื่อครู่ก็มาล้อมวงกันคุยอย่างถูกปากซะงั้น แต่ก็คงจะไม่คุยกันสนิทแบบนี้หรอกถ้าเกิดไม่ใช่เพื่อนบ้านกันทั้งกลุ่มเลยน่ะ!!!! อะไรมันจะเหมาะเจาะได้เพียงนี้!!!!
............................................................................
ความคิดเห็น