คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : หนีตายยย.....
Part 7
ยามใกล้ค่ำของอีกวัน....เป็นช่วงเวลาที่พระอาทิตย์กำลังโบกมือบายๆชาวกรุง ก่อนที่จะค่อยๆเดินลงบันไดเพื่อเข้านอนพักผ่อน.....เพื่อทำงานอีกครั้งในวันพรุ่งนี้.......แต่นั่น ก็ไม่ได้เป็นจุดสนใจให้กับชายร่างสูงโปร่งที่กำลังนั่งหน้านิ่วข้างเตียงคนไข้ แขนข้างขวาห้อยอยู่กับเฝือกคล้องแขน......กำลังมองเฝ้าดูชายหนุ่มร่างเล็กที่กำลังหลับตาพริ้มราวกับไม่รู้สึก ไม่รับรู้อะไรรอบๆตัวเลย......แต่เมื่อร่างสูงขยับขาเบาๆ ร่างเล็กก็ค่อยกระพิบตาถี่เพื่อเปิดรูรับแสงให้เข้ากับแสงจากหลอดฟลูออเลสเซนส์
“ที่ไหนเนี่ย” คำแรกที่เอ่ยปากถาม
“โรงพยาบาล.....คุณเป็นลม.....” ตอบด้วยสีหน้านิ่งเรียบ
“เอ้อ แล้วนายเป็นอะไรมากไหม โดนยิงนี่!” ฟิวลุกพรวดเพื่อดูอาการคนเจ็บที่แท้จริง
“เรื่องนั้นช่างมันก่อน.....คุณแพ้เกย์เหรอ” คำถามของเชนกระแทกใจ
“นาย...นายรู้...รู้ได้ไง?” สายตาของฟิวเริ่มเลิกลัก....
“คุณเป็นคนพูดเอง....จริงหรือที่คุณแพ้พวกนี้” เชน
“อือ...คิดว่างั้น....”ฟิวตอบเสียงเบาหวิว
“งั้นที่ผมเห็นคุณจะอ้วกบ่อยๆ....ก็เป็นเพราะคุณเห็นเกย์งั้นเหรอ?” ถามอย่างถี่ถ้วนและสงสัยเต็มประดา
“ใช่...คิดว่างั้น” พยักหน้าเบาๆ
“มหัศจรรย์ที่สุด.....” คำพูดพูดว่า มหัศจรรย์ แต่สายตากลับเย็นชาราวกับคำพูดของฟิวเหลวไหลเต็มที่.......
“นี่ ฉันไม่ได้เล่นๆนะ มันคือเรื่องจริงที่เกิดขึ้นจริงๆ......ไม่เชื่อก็ไม่ต้องถาม” ฟิวตอบสีหน้า หงุดหงิดเต็มที่
“เอาเถอะ...อย่าเพิ่งทะเลาะกับผมเลยดีกว่า....ที่ผมมาก็เพราะว่าผมจะพาคุณออกจากโรงพยาบาล....ดูท่าพวกมันจะตามรอยผมเจอแล้วล่ะ” เชนพูดพลางเดินไปยังหน้าต่างที่มีผ้าม่านบดบังไว้
“นายรู้ได้ไง?” ถามด้วยสีหน้าอึ้งเล็กน้อย
“รถวอลโว่สีดำเมี่ยม.....3คัน จอดอยู่ข้างโรงพยาบาล....แต่คนนั่งกลับเดินขาลากเพื่อเข้ามาโรงพยาบาลทั้งๆที่ที่จอดรถก็เยอะ....” เชนพูดสีหน้าเรียบ ก่อนที่จะค่อยๆเข้ามาพยุงฟิวให้ลุกขึ้นจากเตียง....แล้วพาเดินออกจากห้องช้าๆ และดูไร้พิรุธที่สุด
“แล้วจะไปไหน”ฟิวถาม
“ยังไม่รู้เหมือนกัน แต่ออกจากโรงพยาบาลให้ได้ก่อนแล้วกัน” เชน
“นี่...นายรู้ไหมว่าฉันไม่ได้แพ้พวกโฮโมโดยที่ไม่มีทางแก้หรอกนะ” จู่ๆฟิวก็เริ่มบทสนธนาขึ้นเพื่อคลายเครียดความตึงเครียดตรงนี้
“หมายความว่าไงกันคุณ?” เชนถามอย่างสงสัย
“ก็ไม่รู้เหมือนกันนะ....ตอนที่ฉันเจอแซน อยากจะบอกเลยว่าไอ้แซนมันเป็นเกย์แน่ๆ เพราะว่าแค่มองหน้ามันเราก็จะอ้วกแล้ว....แต่ว่านะ…” ฟิวสาธยายอยู่นานแต่ยังไม่ทันที่จะพูดจบ เชนก็พูดแทรกขึ้น
“เลี้ยวทางซ้าย.....เข้าทางประตูหนีไฟตรงนั้น” เชนพูดพลางก้าวยาวอย่างน่าเหลือเชื่อสำหรับฟิว
“แต่ว่านะ....พอฉันอยู่กับนายอาการมันก็ดีขึ้น....เรียกได้ว่าอาการอยากอ้วกหายไปเลยล่ะ” ฟิวพูดพลางวิ่งลงบันไดตามเชนติดๆ.....
“รู้สึกดีใจจังแฮะ” เชนพูดพลางมองไปรอบๆเมื่อถึงชั้นที่เค้าคาดว่าไม่มีคนน่าสงสัยยืนอยู่ แต่พอมองออกไป...ก็รีบปิดประตูแล้ววิ่งลงบันไดต่อไปอีก....
“แต่ว่านายอย่าสำคัญตัวผิดไปล่ะ....ไม่ใช่เพราะว่าอะไรหรอกนะ..แต่เพราะว่านายเป็นเพียงยาแก้ชั้นดีสำหรับฉันต่างหาก...อย่าสำคัญตัวผิด!” พูดไปพลางขึ้นเสียงอย่างเร้าอารมณ์
“ผมยังไม่ทันจะได้คิดอะไรเลยนะ” เชนพูด ราวกับเป็นเครื่องหมายลูกศรเสียบแทงเข้าที่ใจของฟิว หักหน้ากันชัดๆ
“เออ ผิดเองล่ะ ที่คิดนู่นคิดนี่ไปเองอ่ะ” ฟิวพูดพลางทำสีหน้าไม่พอใจอย่างสุกซึ้ง
“อย่าเพิ่งงอนสิคุณ.....จะว่าไป....เรื่องคนที่ชื่อแซนน่ะ....ผมอยากรู้จริงๆเลยว่าเค้าคิดยังไงกับเรื่องที่มาท้าผมโดยที่เอาคุณเป็นตัวเดิมพัน” เชนถาม
“อืออ พูดตามตรงเลยนะ...ไม่รู้เหมือนกัน....แต่เท่าที่เราฟังจากเราปรึกษาจากกอนมา...กอน บอกว่ามันเป็นไปได้สองกรณี…” ฟิวพูดแต่อยู่ๆเชนก็หยุดกึกก่อนที่หันหน้าเข้าหาฟิว....แล้วเดินขึ้นบันไดอย่างไม่รีรอ ฟิวมองตามอย่างงงงวย หากแต่ว่าความเชื่อใจที่มีต่อเชนที่ผ่านประสบการณ์เอาชีวิตจากกระสุนปืนมาเกือบ10ปี(เว่อร์ไปไหม?) จึงได้หันหลังเดินขึ้นบันไดเดินตามอย่างไม่ลังเลแล้วเงียบปากโดยที่ไม่ปริปากพูดซักคำ......และนั่นทำให้เข้าใจว่าทำไมเชนถึงย้อนขึ้นบันไดไป...เพราะเขาเองก็ได้ยินเสียงแว่วๆว่ามีคนกำลังขึ้นบันไดหนีไฟมาทางเค้าทั้งสองคน......ยอมรับก็คราวนี้เลยว่า หูของเชนดีมาก....
เดินขึ้นไปได้ชั้นเดียวเชนก็รีบเปิดประตูหนีไฟแล้วเดินออกจากจุดอันตรายทันที.....
“คุณ..คุณเลี้ยวไปทางซ้ายนะ....เดี๋ยวผมจะตรงไป...แล้วเจอกันที่หน้าโรงพยาบาล” เชนพูดสีหน้าเรียบเฉย แต่สายตากลับลุกลี้ลุกลนอย่างเห็นได้ชัด
“ได้ไง...ให้ฉันอยู่คนเดียวเนี่ยนะ” ฟิวหน้าหงิกทันที
“พวกนี้มันเป็นอีกพวกจากเมื่อคืน....มันไม่รู้จักคุณหรอก....” เชนพูดแล้วรีบเดินตรงไปทันที.....ฟิวได้แต่ยืนมองตามแผ่นหลังกว้างของเชน พลางภาวนาให้เขารอดปลอดภัย แล้วเจอกันโดยที่ร่างกายครบ 32 ประการ......เพี้ยงงงงง
ฟิวรีบเลี้ยวไปทางซ้ายก่อนที่จะกดลิฟต์แล้วยืนรอลิฟตือยู่ครู่หนึ่งก่อนที่ลิฟต์จะปิ๊งขึ้นยังชั้นที่เค้าเองยืนอยู่....... แต่เมื่อลิฟต์เปิดขึ้น ร่างของชายสูงใหญ่ บึกบึนแถมสูงฉียด 2 เมตรอย่างน่าตกใจ....เดินออกมาจากลิฟต์ด้วยมาดขรึมและบึ้งตึง.....ฟิวมองอึ้งๆซักพัก....ก่อนที่จะตั้งสติแล้วรีบเดินเข้าลิฟต์.....ฟิวรีบกดปิดลิฟต์ หากแต่ว่า..
เมื่อลิฟต์กระจกกำลังจะปิดลง....ประตูกลับเปิดขึ้นอีกครั้ง.....และเผยร่างของชายบึกบึนเมื่อครู่ทั้งสองคนได้อย่างน่าเกรงขาม ร่างของชายหนุ่มทั้งสองค่อยๆเยื้องกายเข้ามาในลิฟต์ก่อนที่จะ......เดินเข้ามาใกล้ๆฟิว ก้มลงมาราวกับมองฟิวไม่เห็น จนลมหายใจอุ่นของพี่ร่างบึกอยู่ตรงหน้า...... หัวใจของฟิวเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ ......ไอ้นี่รู้จักเรารึเปล่าหว่า......หยา..ไอ้นี่จะมาหาเรื่องเรารึเปล่าหว่า.....หวายยยย.......
“น้องรู้จัก......” ชายหนุ่มหยุดกระตุกประโยคที่จะพูดให้ฟิวใจเต้นเล่นๆอย่างหยอกล้อจนน่าตกใจ
“เอ่ออ......” ฟิวเริ่มรู้สึกไม่ดี....ค่อยๆเยื้องกายไปด้านข้างอย่างระมัดระวัง......แต่.....
ปึง!!!
เสียงคำรามของฝ่ามือใหญ่ที่กระแทกเข้าให้กับผนังลิฟต์เพื่อกันไม่ให้ฟิวเขยื้อนไปไหน ดังสนั่นหวั่นไหว จนหัวใจตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม
เอื๊ออกก.....
กลืนน้ำลายไปหลายอึก แต่พี่บึกบึนก็ยังไม่พูดต่อซักที....
“พี่....มีอะไรกับผมหรือ?”ฟิวถามเสียงสั่น
“น้องรู้จักคนที่ชื่อ ณัฐภัทร ชินสรณ์ รึเปล่า?” ถามเสียงทุ้มต่ำน่าเกรงขาม
“ใคร...ใครอ่ะพี่ ไม่..เห็นจะรู้จักเลย” ฟิวตอบ
“ที่รู้จักกันในชื่อว่า เชนน่ะ...อยู่โรงเรียนเดียวกันกับน้อง......น้องน่าจะรู้จักนะ” พี่บึกถามพลางหรี่สายตามองฟิวอย่างลึกล้ำดำเหว
“เอ่อ....รู้....รู้ครับ...รู้จัก” ฟิวตอบราวกับว่าจะช่วยฉุดสาย
“วันนี้ที่น้องมาที่โรงพยาบาล น้องได้อยู่กับเค้ารึเปล่า.....” ถามเสียงเข้ม
“เอ่ออ.....”ฟิวตอบอ้ำอึ้ง ในใจอยากจะตอบเหลือเกินว่าไม่ได้อยู่ด้วย....แต่เท่าที่สัญชาตญาณมันบอก ก็คือ ให้ตอบตามความเป็นจริงเพียงแต่อาจจะแต่งเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น เพราะคำๆหนึ่งที่เชนพูด ว่า เทคโนโลยีล้ำสมัยกว่าใคร.....มันผุดในสมอง พวกนี้คงจะตรวจสอบมาแล้วว่าเชนเข้าโรงพยาบาลพร้อมกับเพื่อนโรงเรียนเดียวกัน.........คิดได้ตั้งเท่านี้ก็บุญโขแล้วเรา.....
“อ้าว คุณแจ๊ค....ยังหาตัวคุณเชนไม่เจอหรือค่ะ...เอ๊ะ คนนี้แหละค่ะ ที่มาพร้อมกับคนที่ชื่อว่าเชน” นางพยาบาลนางหนึ่งเดินเข้ามาทักหนุ่มบึกที่ได้นามว่าแจ๊ค อย่างสนิทสนม....พอสมควร....พ่อร่างสูงเยื้องกายออกห่างจากฟิวช้าๆ ก่อนที่จะมองนางพยาบาลอย่างเอาเรื่อง...แต่ดูเหมือนแม่นางคนนั้นจะไม่รู้สึกอะไรเพราะได้แต่ยิ้มอย่างเป็นมิตรให้.....แต่ไม่นานนัก นางพยาบาลก็เดินเข้ามาในลิฟต์ตัวเดียวกันกับฟิวและแจ๊คพร้อมกับคู่หูแจ๊คอีกคน....ก่อนที่จะกดปิดลิฟต์แล้วกดไปที่ชั้น 1 อย่างไม่รีรอถามเพื่อนร่วมลิฟต์....
ความคิดเห็น