คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 2 กรณี...
Part 5
“เชน....นายเป็นไรอ่ะ” ฟิวชะโงกหน้าถามเชน ขณะที่เชนเองกำลังทำหน้าเคร่งเครียดแบบที่ไม่เคยมีใครเจอมาก่อน
“......กำลังใช้ความคิด” เชนพูดเสียงเข้ม.....พูดได้เลยว่าตอนนี้ฟิวเข้าใจว่าเชนกำลังคิดเรื่องอะไรอยู่ ถ้าไม่ใช่เรื่องตัวเดิมพัน.....ขนาดฟิวเองยังงง.....ว่าตัวเองเข้าไปเกี่ยวอะไรด้วย...แต่ฟิวเป็นคนที่ไม่ชอบคิดมาก...แต่คนข้างๆนี่ดูท่าจะชอบใช้ความคิดขนาดหนัก.....ขนาดผ่านเหตุการณ์เดิมพันเมื่อกี้ไปเกือบวันแล้ว....เชนก็ยังคงตีหน้าเครียดมาได้จนถึงบัดนี้....สภาพเบลอๆ ดวงตาปรือๆของเชนก็ไม่มีทีท่าว่าจะเกิดขึ้น.....
“อย่า...อย่าคิดมากเลย.....” ฟิวพยายามปลอบเพื่อคลายอารมณ์เชนเต็มที่
“.......จะไม่ให้คิดมากได้ไง....คุณลองคิดดูสิ!!.....เฮ้ออ” ขณะที่เชนคล้ายจะระเบิดอารมณ์ออกมาก็ดูเหมือนเขาจะระงับไปได้แบฉับไว จึงได้ถอนหายใจยาวออกมาเสียก่อน....
เมื่อฟิวเห็นสภาพเพื่อนเป็นเช่นนั้น ไอ้อยากจะช่วยเชนด้วยการถามแซนตรงๆก็ไม่ค่อยกล้า...ซักเท่าไหร่........ก็ไม่รู้จะช่วยยังไง นอกจากนั่งปลอบใจเป็นระยะ
......................................................................................
“มันเป็นไปได้สองกรณี!....ถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนี้มันจะเป็นไปได้เพียงแค่สองกรณีนี้เท่านั้น!” กอนผู้เชี่ยวชาญผ่านเรื่องราวความรักใคร่หลายรูปแบบนั่งพิจารณาอย่างถี่ถ้วนราวกับพ่อหมอคนนึง
“อะไรมั่ง?” ฟิวถามอย่างสงสัยเต็มประดา
“กรณีที่หนึ่ง.......ไอ้แซนจะต้องชอบเมิง.....โดยที่มันเองก็คิดว่าเชนก็ชอบเมิงเหมือนกัน....” พูดอย่างมี
หลักการณ์
“เป็นไปได้?” ฟิวพูดอย่างสงสัยเต็มประดา
“กรณีที่สอง.....แซนมันแค่อยากเอาชนะเชน....โดยที่แซนมันเองก็คงคิดว่าเอาคนที่เชนรักเป็นตัวเดิมพัน.....ซึ่งหมายความว่าไอ้แซนมันนึกว่าเมิงกับเชนเป็นคนรักกัน” กอนอธิบายยาว
“กุกับไอ้เชนเนี่ยนะ!!....พวกเมิงดูกันตรงไหนว่ะเนี่ย” ฟิวถามรอบวงด้วยความสงสัย....
“ไม่รู้สิ กุดูไม่ออก” ฌองส่ายหน้าดิก.....
“ไม่ทราบว่ะ กุมิใช่เกย์ที่จะดูออกได้” พี่โล้นเอ่ย.....
“ไอ้ชัด เมิงว่าไง?” ฟิวถาม
“กุว่า....คล้ายๆเหมือนกัน...มั้ง” ชัดตอบพลางยักไหล่เบาๆ
“เมิงอย่ามั้ง กุเครียด” ฟิวพูดพลางตบหัวชัดเข้าให้เบาๆทีนึง
“แปง....น้ำพี่หมดแล้ว...เติมให้หน่อย” กอนหันไปพูดกับน้องสาวที่กำลังยืนจู๋จี๋อยู่กับพิกในห้องครัวอย่างหมั่นไส้......แปงหันชำเลืองมองพี่ชายแวบนึงด้วยความไม่พอใจ....แต่ก็ต้องเดินมาเติมน้ำให้พี่ชายอย่างจำใจ....
“เฮ้ย....เมิงว่า คู่ไอ้พิกกับน้องแปง...เหมือนคู่เกย์เลยม่ะ” พี่โล้นเริ่มเปลี่ยนบทสนธนา
“เฮ้ยๆๆ กุกำลังจะพูดๆๆๆ เหมือนมากๆๆ” ฌองรีบเห็นด้วยด้วยทันที......
“เหมือนตรงไหนว่ะ” กอนถามพลางกระดกน้ำเข้าปากทีนึง
“ดูหน้าน้องเมิงดิ.....อย่างกับผู้ชาย! หน้าแมนกว่าเมิงอีก!!! ไอ้พิกก็หน้าอย่างนั้นอยู่แล้ว.....นี่ถ้าน้องเมิงไม่ใส่กระโปรงนักเรียนนะ กุว่าเป็นคู่เกย์ไปแล้ว!!” พี่โล้นกระซิบใส่กอนเพื่อไม่ให้น้องสาวกอนได้ยินอย่างมีรสชาติ.......
“เฮ้ย! อย่ามาว่าน้องกุอย่างนี้นะเว้ย....อย่ามาด่ากุด้วย....หน้ากุแมนกว่าไอ้ฟิวแล้วกัน” กอนเริ่มยัวะ ฟิวที่โดนเข้าให้ถึงกับหน้าเบี้ยว
“กุเกี่ยวอะไรด้วย!! พวกเมิงชอบโยนใส่กุอยู่เรื่อย!! แล้วเรื่องไอ้เชนกับไอ้แซนล่ะ!! เปลี่ยนเรื่องอยู่นั่นแหละ” ฟิวพูดอย่างไม่พอใจอย่างแรง
“แม่งยัวะๆๆ.....” ฌองล้อ.....
“เฮ้ย!!พวกเมิงนี่ยังไงกันว่ะ!! แมร่ง!! กุกลับบ้านแล่ว!!!.....เสียเวลา!!” พูดจบก็ลุกขึ้นแล้วหยิบกระเป๋าเดินปึงปังออกจากบ้านกอนทันที......เพื่อนในกลุ่มมองพลางหัวเราะก๊ากอย่างสะใจ.......ช่างเป็นเพื่อนที่แสนดีเสียนี่กะไร.......
..............................................................
“อูยย.....ไม่น่ากลับบ้านดึกเลยกุ” ฟิวบ่นอุบอิบอยู่คนเดียวขณะที่กำลังเดินอยู่ริมฟุตบาทอย่างละเหี่ยใจ.......มีเรื่องตั้งหลายเรื่องที่ยังค้างคาในใจ....ทั้งเรื่องเชน....แซน......เรื่องเรียน....เรื่องคู่เกย์....เรื่องโรคที่แพ้........ โอยยยยย ชีวิต!!!.......
‘ฆ่าตัวตายดีไหมเนี่ย กุ....เฮ้ออ’
คิดไปเล่นๆพลางเดินถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย........
ปังงง!!!!
เสียงกระสุนปืน.....ใช่ไหม?....มันดังลั่นทั่วแผ่กว้างหลายเมตร......ฟิวเองก็ได้ยิน......สีหน้าของฟิวเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด....พลางคิดไปว่า...
‘พระเจ้า....ลูกช้างแค่ล้อเล่นเท่านั้น....ลูกช้างมิได้อยากที่จะตายจริงๆซักหน่อย...เพราะฉะนั้น...ไม่ต้องเอายมบาลมาประเคนถึงที่ก็ด้ายยยย!!!’
ฟิวได้สติก็รีบเดินจ้ำอ้าวอย่างไม่คิดชีวิต.....
ปัง ปัง ปัง!!!
พระเจ้า! 3 นัดรวด!!! โอมมม เพี้ยง เจ้าประคู้นนนขออย่าให้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเล้ยยยย!!
ฟิวได้แต่ภาวนาในใจ แค่ในใจเท่านั้น!! เพราะไม่นานนักเสียงปืนอีกนัดตามมาด้วยเสียงคนร้องอว้ากด้วยความเจ็บปวดก็ดังขึ้น......พระเจ้า...เรื่องอารายว้าเนี้ย!!!
ฟิวเห็นท่าไม่ดีเพราะเริ่มได้ยินเสียงแว่วๆว่ามีคนวิ่งเข้ามาใกล้ๆตัวเขาเอง....ฟิวเลยรีบวิ่งเข้าซอกมุมตึกอย่างไม่ลังเลเพื่อหลบลูกหลงจากกระสุนปืนแสนน่ากลัว!!
“โอยย พระเจ้าช่วยกล้วยทอดด...ลูกช้างยังไม่อยากตาย.....ขอให้ลูกช้างผ่านเหตุการณ์นี้ไปด้วยเท้อออ สาธุ! เพี้ยงๆๆๆ” พูดกับตัวเองเบาๆ เหงื่อเริ่มตกซิก! สีหน้าบ่งบอกได้ชัดเลยว่ากลัวมากมาย.....
ตึก!!!
“อ้ากกกก!!!” ฟิวกรีดร้องด้วยความโหยหวน เมื่อสัมผัสได้ว่ามีอะไรบางอย่างยืนอยู่ตรงหน้า.....แบบไม่มี ปี่ไม่มีขลุ่ย จู่ๆก็โผล่มา! ไม่น่าตกใจได้อย่างไรกันเล่า!! อยู่ดีๆก็มีตัวอะไรก็ไม่รู้เข้ามายืนแนบชิดอยู่ตรงหน้า......
แต่เมื่อคนตรงหน้าของฟิวเห็นว่าร่างบางร้องว้ากออกมาด้วยความตกใจ ก็รีบใช้มือปิดปากฟิวมิด จนไร้เสียงเล็ดลอด......สีหน้าของผู้มาเยือนดูเหนื่อยหล้า.....เหงื่อแตกพลัก สายตามองไปด้านนอกของซอยด้วยความเป็นกังวล......ฟิวดิ้นขยุกๆขยิกอยู่ในซอกแคบๆด้วยความอึดอัด และตกใจกลัว......
มือเค็มชะมัด!!......เอามือออกไปก่อนได้ไหมเนี่ยยย!!!.....แหยะ
ฟิวได้แต่คิด พูดออกมาไม่ได้......ก็ชายผู้มาเยือนเล่นปิดปากซะแทบจะเอามืออุดเข้าปากฟิวซะทั้งมือเลยด้วยซ้ำ...... ฟิวเองก็พยายามมองหน้าว่าผู้มาเยือนหน้าตายังไง แต่ก็มองได้ไม่ชัด.....เพราะความมืดจากยามรัติกาลดันมาบดบังไว้.....แต่ที่รู้ก็คือ ไอ้เจ้าคนนี้มันสูงลิ่ว......แถมเสื้อโค้ทสีดำยังเป็นของแบรนด์มีราคา.....คนรวยแหง......
“อื้ออออ.......อ่อยยยยอ้า.....ไอ้เอวววว......อ่อยเอี่ยวอี้อะเอ้ยยยย” ฟิวพูดไม่ได้ศัพท์แถมยังไม่มีใครอยากจะเอาไปกระเดียดเลยด้วยซ้ำ..... ชายร่างสูงเห็นว่าคนตัวเล็กตรงหน้าเริ่มดิ้นแรงขึ้นเรื่อยๆ ก็รีบจัดการกับตรงหน้าด้วยการ.....
“คุณ!.....คือว่าตอนนี้ผมกำลังเดือดร้อน....คุณช่วยเงียบซักพักเถอะนะ.....ผมกำลังถูกตามล่าอยู่ ถ้าคุณไม่อยากโดนไปกับผมด้วยก็เงียบเถอะนะ!!” อธิบาย...... น้ำเสียงทั้งขอร้องและบังคับ....จนฟิวเองต้องยอมเงียบ และหยุดดิ้น....ถ้าฟิวไม่ได้ยินเสียงปืนเมื่อกี้เค้าเองก็คงคิดว่าคนตรงหน้าเป็นบ้าแหง.....
“ขอบคุณ” พูดไปตามมารยาทที่ผู้ดีเค้ามีกัน.....
เสียงคุ้นๆว่ะ.......... เฮ้ย.....เสียงเหมือนใครคนนึงว่ะ.......
เมื่อฟิวได้รับการร้องขอเมื่อครู่ น้ำเสียงของผู้ขอร้องฟังและช่างคุ้นหูยิ่งนัก.....และนี่ก็เป็นอีกเหตุผลที่ทำให้ฟิวเงียบลงได้ เพราะต้องใช้ความคิดว่าคนตรงหน้าคือใคร......
“โถ่เว้ย!! แมร่งหายไปไหนว่ะ!! ไวอย่างกะลิง....สาดเอ๊ย!!” กลุ่มคนกลุ่มหนึ่งวิ่งเข้ามาในซอย.....แต่โชคดีที่ไม่สังเกตุตรอกซอยเล็กๆที่โยงออกจากซอยอีกที.....เพราะชายหนุ่มสองคนกำลังยืนแข็งทื่อราวกับหิน......
“เฮ้ย!! หามันให้ทั่ว!! ถ้าเจอแล้วก็ฆ่าแมร่งเลย ไม่ต้องรอ!!” หนุ่มผมแดงสั่งลูกน้องอย่างมีมาดเข้ม และน่าเกรงขาม ลูกน้องหน้าตาดุอีกนับสิบก็รีบกระจายกลุ่มเพื่อตามหาคนที่ต้องการ.....
“คน...คนพวกนี้เหรอ ที่ต้องการนายอ่ะ” ฟิวพยายามกระซิบเบาๆด้วยความอยากรู้
“พวกมันไม่ต้องการผมตะหาก....ถึงได้จะฆ่าผมแบบนี้....เอ่อ คุณช่วยถอยหลังไปนิดนึงได้ไหม...ช้าๆนะ” ร่างสูงพยายามกระซิบเบาๆ โดยที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆร่างบาง โดยที่หารู้ไม่ว่าอีกไม่กี่เซน ริมฝีปากของทั้งคู่ก็จะสัมผัสกันรอมร่ออยู่แล้ว......
“ทำไมล่ะ” ฟิวถามด้วยความงง
“ก็ผมยืนอยู่ตรงแสงสว่างนี่......พวกมันอาจจะเห็นผมก็ได้....คุณช่วยถอยหลังไปซักนิด คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง” ร่างสูงตอบอย่างแผ่วเบา.....ฟิวเบ้ปากทันทีที่ร่างสูงตอบ.....กวนทรีนนี่หว่า จะตายแหล่อยู่แล้ว..
ร่างบางรอช้าอยู่ครู่หนึ่ง ก็ค่อยเดินถอยหลังทีละก้าวอย่างระมัดระวัง...โดยที่สายตาเองก็มองออกไปยังหนุ่มผมแดง หัวหน้ากลุ่มที่ยังยืนอยู่ตรงปากซอยเล็กๆนี่......ส่วนร่างสูงก็ค่อยๆก้าวตามอย่างระมัดระวังเช่นกัน......
แต่ก้าวถอยหลังไปได้ไม่กี่ก้าวหลังของฟิวก็ชนกับกำแพงเสียก่อน......ทางตันครับพี่น้อง...- -
“อุ๊!” ฟิวอุทานออกมาเล็กน้องด้วยความตกใจ เมื่อหลังชนกำแพงอย่างจัง แถมร่างสูงเองก็ชนเขาอีกที.....ริมฝีปากของร่างสูงชนกับศีรษะร่างบางอย่างจัง.....
“อ๊ะ!” ร่างสูงร้องออกมาเบาๆ แต่เมื่อรวมกับเสียงของร่างบางแล้วด้วย เสียงนี้ก็สามารถเรียกความสนใจให้กับหนุ่มผมแดงที่ยังยืนหน้าเข้มอยู่หน้าซอยให้มาสนใจได้.....
ทั้งฟิวทั้งร่างสูงต่างตกใจยกใหญ่.....ร่างสูงพยามเบียดร่างเข้าแนบกับร่างบาง จนแทบจะหลอมกันเป็นคนเดียวกัน ร่างบางเองก็ขยับไปไหนไม่ได้ เพราะด้านหลังก็ติดกำแพง.....ด้านข้างก็แคบ ขนาดที่ว่าคนเดียวยืนเต็ม.....แถมด้านหน้าไอ้ตัวใหญ่ก็ดันเบียดซะ.......ฟิวอึดอัดเต็มที่.....เริ่มหายใจไม่ออก...ขาดช่วงบ้างเล็กน้อย......แรกๆที่ร่างสูงเบียดเข้ามาก็พอหายใจเข้าๆออกได้บ้าง....แต่พอซักพัก อกของร่างสูงก็แนบกับหน้าร่างบางอย่างจัง จนแทบหายใจไม่ได้เลยด้วยซ้ำ......
หนุ่มผมแดงที่เริ่มหันมาสนใจซอยเล็กๆข้างๆที่เขาเพิ่งจะได้ยินเสียงคนอุทานออกมาเบาๆภายในซอยนี้....รอยยิ้มเกิดขึ้นที่มุมปากหนุ่มผมแดง....ดูท่าเขาจะเจอเหยื่อเสียแล้ว.........
ตึก!!.......ตึก.....ตึก......
เสียงฝีท้าวของหนุ่มผมแดง รัวไปพร้อมกับเสียงเต้นของหัวใจของทั้งสอง.....ความหวาดกลัว....ความตกใจจนแทบคลั่ง.....มันพุ่งซ่านทุกรูขุมขน.....ใกล้แล้วที่หนุ่มผมแดงจะเข้ามาถึง....
“มีใครอยู่ในนี้รึเปล่าเอ่ย” หนุ่มผมแดงเอ่ยขึ้น.....เขาเองก็ไม่เห็นอะไรเลยนอกจากความมืด..... จังหวะการหายใจของทั้งคู่เริ่มถี่ขึ้นเรื่อยๆ.......
พระเจ้า ช่วยลูกช้างงงด้วยยยยย.......มันมาแล้ววววว!!!
ฟิวภาวนาอยู่ในใจ แต่ราวกับมีคนเอาความคิดของเขาขึ้นไปถวายทูลบอกกับพระเจ้าจริงๆยังไงยังงั้น
ปัง!!!
เสียงปืนดังขึ้นนัดหนึ่ง...ทำให้หนุ่มผมแดงเปลี่ยนความสนใจไปยังด้านนอก.....เขารีบบึ่งออกจากซอยนี้ไปเพราะคิดว่า ลูกน้องของเขาคงจะฆ่าคนที่ต้องการตัวแล้ว จึงรีบออกมา...อาจจะเป็นเพราะกลัวสิ่งเหนือโลกที่ชอบอยู่ในความมืดด้วยล่ะมั้ง ถึงได้รีบแจ้นออกไปเร็วถึงขนาดนี้.........
...........................
เฮ้อออออ!!..........
ร่างสูงรีบผละถอยออกจากร่างบางแล้วถอนหายใจพร้อมกันด้วยความระทึกใจ........
“ขอบคุณคุณมากเลยนะ...ที่ยอมช่วยผม” ร่างสูงพูดแล้วค่อยๆเดินออกไปจากซอยแบบไม่รีรอ.....หากแต่ว่าฟิวรีบวิ่งออกตามไป....แล้วคว้าชายเสื้อร่างสูงไว้......พอจะเงยหน้าถามว่าคนตรงหน้าชื่ออะไร...
ใบหน้าของร่างสูงเมื่อกระทบกับแสงจันทร์น้อยนิดและแสงนีออนอีกหน่อยนึง....ร่างบางถึงกับร้องว้าก
“เชน!!” ฟิวรีบปล่อยมืออกจากชายเสื้อทันที.....สีหน้าตกตะลึงนัก....บ่งบอกให้รู้ได้เลยว่าโคตรตกใจ!!!
“ฟิว?” เชนเองก็ดูท่าตกใจเล็กน้อย.......
“นายโดนตามล่าเหรอ...พวกนั้นเป็นใคร...นายไปมีเรื่องกับใคร!” ฟิวพูดยาวเหยียดด้วยความรัวเร็ว เชนขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ผมคงบอกอะไรคุณในตอนนี้ไม่ได้หรอกนะ.....แต่คุณช่วยเงียบเรื่องนี้ไว้ก่อนได้ไหม” เชนร้องขอด้วยสีหน้าจริงจัง ฟิวพยักหน้าเบาๆทีนึง อึ้งก็อึ้ง ตั้งสติก็ต้องตั้ง วุ่นวายที่สุด!!
“ผมไปก่อนนะ.....อย่าลืมล่ะ สูทผมด้วย” เชนเอ่ยติดตลกเล็กน้อย แต่ดูท่าจะผิดเวลา....ฟิวหน้าหงิกทันทีทันใด......แต่ขณะที่เชนกำลังจะออกตัววิ่ง แสงไฟอ่อนๆจากหลอดไฟนีออนที่กะพริบแบบไม่หยุดยั้ง กระทบเข้าให้กับแขนยาวแข็งแรงของเชน ที่ฟิวเองก็เพิ่งจะสังเกตุเห็น....เสื้อแจ็คเก๊ตตัวหนามีรอยพรุน....รอยเลือดวงใหญ่ค่อยๆซึมใสไหลเซาะราวกับก๊อกน้ำเป็นทางไป......ฟิวรีบดึงเสื้อร่างสูงไว้ทันที
“เฮ้ย!นายเลือดออกนี่!! โดนกระสุนเมื่อกี้ใช่ไหม!!” ฟิวร้องว้ากทันที.....
“ใช่....แต่ไม่เห็นต้องโวยวายเลย....เรื่องแค่นี้เอง” เชนทำสีหน้างงๆ ดูพี่แกจะชินกับเรื่องโดนยิงไปเสียแล้ว
“แค่นี้ที่ไหนไอ้น้อง!!มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆแล้ว! เอางี้.....ถ้านายไม่อยากให้ฉันบอกกับคนอื่นเรื่องเมื่อกี้.....นายต้องไปรักษาแผลที่โรงพยาบาลก่อน เดี๋ยวนี้เลยด้วย!!” ฟิวสั่งราวกับเป็นบิดรของเชน.....แต่คนมันเป็นห่วงนิ เป็นคนดีของสังคมก็เงี้ย....- -
“ไม่ได้! ไปโรงพยาบาลไม่ได้!!” เชนร้องว้ากทันทีที่ได้ยินคำว่าโรงพยาบาล
“ทำไม!!นายเลือดออกขนาดนี้ยังไม่ไปโรงพยาบาลอีก แล้วจะไปไหน! วัดรึไง!! เอาไหมละ เดี๋ยวจะจองศาลาให้!!” ฟิวพูดเสียงขุ่น
“ไม่ได้นะคุณ! ถ้าผมไปโรงพยาบาลมันต้องตามผมเจอแน่.....พวกมันที่ตามหาผม
เรื่องเทคโนโลยี ล้ำสมัยกว่าใครในกรุงเทพฯเลยด้วยซ้ำ......มันอันตรายต่อคนรอบข้างนะคุณ!” พูดอย่างมีเหตุผล
“จะล้ำซักแค่ไหนเชียว!!! ไม่รู้ล่ะ ไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้เลยด้วย....อ้อ ที่สำคัญ ระหว่างการเดินทาง ช่วยเล่าเรื่องทั้งหมดของทั้งหมดมาด้วย!” ฟิวพูดจบก็คว้ามือของร่างสูงโดยที่ไม่สนใจเลยว่าเค้าจะเจ็บแขนไหมเลยด้วยซ้ำ.....- -
----------------------------------
โทดทีที่หายไปนาน บังเอิญว่า สมองตันไปหน่อย แหะๆ // - - //
ความคิดเห็น