คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : prine n princess
PART 4
“ สวัสดีครับ...ผมชื่อแซน...ยินดีที่ได้รู้จักกับทุกคนนะครับ” ผู้มาใหม่แนะนำตัวอย่างมีความสุขที่สุด.....ริมฝีปากฉีกกว้างจนแทบถึงหู.....ดวงตาหยีเล็กเรียว คล้ายเรน....จมูกโด่งเป็นสัน...ริมฝีปากบาง....เฮ้ย! นี่มันเรนนี่หว่า!!
ขณะที่แซนกำลังแนะนำตัว สาวๆต่างกันพาฮือฮาอย่างตื่นเต้น บ้างก็กระซิบกันว่า...ว๊ายย เรนมาเรียนที่นี่เหรอ....ว๊ายย เรนโกงอายุมาเรียนม.5....กรี๊ดด ฉันจะคว้าเรนมาทำสามี!!..... สาวๆเป็นอย่างนี้จริงๆ - - แต่สำหรับหนุ่มๆทั้งหลายในห้อง.....ไร้ความตื่นเต้น ไร้ความรู้สึกกับผู้มาใหม่ ในใจมีแต่ความเคียดแค้นนน
......อ๊ากกก มีคู่แข่งเรื่องหน้าตาอีกแล้ววว......ฮึ้ยย แม่งแย่งผู้หญิงไปอีกครึ่งของโรงเรียนแหง กุอดอีกแล้วเว้ย......
ชิ ตาก็เล็ก มีดีตรงไหน.....ฮิโถ่ ขาวเกินไป สูงเกินไป...ต้องอย่างกุนี่ เตี้ย ล่ำ ดำ เข้ม....ชายไทยเว้ย....
“ อยากนั่งตรงไหนดีจ๊ะ” ครูถามพลางหน้าแดงเป็นลูกตำลึง ลักษณะครูประจำชั้นห้องนี้จะดูเรื่องฟูเฮาส์มาก่อน - -
“ ผมอยากนั่งกับคนที่ชื่อฟิวครับ” ตอบกลับอย่างฉะฉาน.....ฟิวที่นั่งฟังอยู่นานสะดุ้งเฮือก มองคนที่ยืนอยู่หน้าห้องประมาณว่า กุเกี่ยวอารายด้วยว่ะ....
“ ฟิวเหรอจ๊ะ? เอ่อ มีคนนั่งอยู่แล้วล่ะ เปลี่ยนเป็นที่อื่นไมได้เหรอ” ครูถามงงๆ
“ ไม่ได้เหรอครับ” แซนหันหน้าไปถามครูด้วยสายตาวิ้งๆ.....อ้อนวอน เสียดาย เต็มประดา ช่างเป็นวิชาที่ร้ายกาจเหลือคณา ขนาดครูผู้สูงอายุยังแทบล้มตึงไปนอนเห็นหน้าคนหล่อในฝันเลย.....
“ ดะ...ได้ สิจ๊ะ.....ชัด!! ออกมาเดี๋ยวนี้เลย!!” ครูตวาดใส่ชัดอย่างมีลีลา...ชัดสะดุ้งเฮือก ชักเริ่มรู้สึกกลัวครูคนนี้ขึ้นมาตะหงิดแล้วแฮะ..... “ ยังไม่ลุกอีก ไป!!” ครูแผดเสียงแหลมเล็กใส่ จนชัดสะดุ้งอีกเฮือก อะไรว้า...นั่งอยู่ตรงนี้มาหลายเดือนนัก เพียงแค่เรนมาก็กลายเป็นว่าต้องเสียสละที่ที่แสนรักไป......ชัดรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็วแบกกระเป๋าออกจากที่นั่งเพื่อเชิญเจ้าชายเรนมานั่งที่อย่างสง่างาม โดยที่ไม่ต้องมีไอ้หน้าปลาจวดมานั่งขวางอยู่.....ทันใดนั้น เจ้าชายก็เดินเข้ามาอย่างสง่างามผาเผย ดูดีมีชาติตระกูล ต่างกับเจ้าของนั่งคนเก่านัก ไร้ชาติตระกูล! มีที่ซุกหัวนอนก็บุญแล้ว! หน้าตาอย่างกับปลาตีน...อย่างกับฟ้ากับเหวยังไงยังงั้น....- -
“ แล้วผมละครับครู ผมจะไปนั่งไหนอ่ะ” ชัดชี้หน้าเข้าที่ตัวเอง ถามด้วยสีหน้าที่ไม่บอกก็รู้ได้เลยว่าไอ้นี่แม่งโง่!
“ อยากนั่งไหนก็นั่งไปดิ” ครูผู้ชาญเรื่องการเรียนการสอนส่งค้อนควับอย่างไร้เหตุผล มันเป็นความรู้สึก ชัดดูขัดหูขัดตาเวลาที่ยืนใกล้ๆแซน.....จนน่าโมโห อยากให้ไปไกลๆเร็วๆนัก
“ อะ...อ้าว” ชัดหน้าเหวอไปครู่ ก่อนที่จะวางกระเป๋าไว้ที่เดิม.....แซนเงยหน้ามองอย่างสงสัย ก่อนที่จะส่งยิ้มหวานให้ชัด......
โอ้ววว อยากละลายยยย /// - - ///
สาวๆต่างยวบยาบไปทั้งร่างกาย....ความรู้สึกที่เรียกว่าดีสุดๆมันแผ่ซ่านไปทั่วร่างเพียงเพราะรอยยิ้มอันต้องใจของเจ้าชายแซน.....มันจะขัดก็แต่ไอ้ปลาตีนที่ยืนหน้าเอ๋ออยู่ข้างนั่น!! มันดูแล้วหมดมู้ดชะมัด!
“ ผมจะนั่งตรงนี้” ชัดพูดด้วยความมั่นใจ....ความรู้สึกฉุนกระแทกเข้าที่ใจของสาวๆผู้คลั่งไคล้คนมาใหม่นัก!!
“ บังอาจเกินไปแล้วว!!” เสียงแหลมปรี๊ดของสาวนางหนึ่งในห้องแผดออกมาด้วยความหมั่นไส้หน้าปลาตีนนี่เต็มทน ชัดหันมองตามเสียงด้วยความตื่นตระหนก.....
“ กะ...ก็....ก็เค้าจะนั่งตรงเนี้ย นี่ที่ของเค้า...นะ” พูดเสียงสั่นๆ กลัวสาวยักษ์มารตรงหน้าเหลือเกิน...- -
“ ที่ของแกตั้งแต่เมื่อไหร่!...ตอนนี้เป็นของท่านแซนแล้ว!!! ออกไปที่อื่นไป๊!!!” สาวนางนั้นแผดเสียงพร้อมกับถลึงตาโตอย่างเอาเรื่องหากหน้าปลาตีนนี่ไม่ยอมไป เสียงแหลมน่าจับเอาไปร้องโอเปร่าจัง - -
“ ก็...ครูบอกว่าเค้าอยากนั่งไหนก็นั่ง....เค้า..เค้าอยากนั่งตรงนี้” เสียงอ่อยร้อยมายา ไม่มีอ่ะ ไม่มีมารยาเลยซักนิด มีแต่ความกลัวเท่านั้นที่สุมอยู่ในอก ในหัวใจ ในสมอง ในเส้นเลือด ในเซลล์ ในไรโบโซม ทุกเซลล์ของร่างกาย.....กลัวว!!
“ คุณอยากนั่งตรงนี้เหรอ....เชิญนั่งเถอะครับ ผมไม่รบกวนก็ได้” แซนลุกขึ้นให้ชัดอย่างนอบน้อม...ชัดยิ้มอย่างมีชัย แต่กลับถูกขวางด้วยสายตาอาฆาตแค้น หากเขานั่งลงบนเก้าอี้ศักดิ์สิทธินั่น!...เขาตายแน่!!!
“ อะ...เอาเถอะ....เห็นแก่ว่านายเป็นเด็กใหม่ ฉันจะ...จะยอมซักครั้ง.....อะแฮ่ม....ฉันไป...ไปหาที่นั่งอื่นก็ได้” พูดไปพลางยืดออกแบบสั่นๆก่อนที่จะเดินสั่นๆระแวงหน้าระแวงหลังด้วยสายตาของสาวที่พร้อมไปด้วยคำว่า Kill…. หาที่นั่งอยู่นานก็ได้ที่นั่ง ซึ่งไม่ใกล้ไม่ไกลไปที่ไหน....นั่งหลังชอง...ที่นั่งอยู่ด้านหลังของฟิว.....
........หน้าตาก็ไม่ได้เรื่อง คิดอยากจะเทียบชั้นกับท่านชายเกินไปหน่อยมั้ง........หน้าตายังไมได้ครึ่งหม่ำ ม๊กจ๊กเลยยังมีหน้ามาเฉียดรัศมีเปล่งประกายท่านชายอีก ด้านที่สุด!!....เสียงนินทาของสาวๆกระแทกเข้าหูชัดผู้น่าสงสารอย่างจัง....ไอ้หน้าตาเทียบกับแซนไม่ได้นะยอมรับ แต่ไอ้ไม่ได้ครึ่งของหม่ำ เกินไปหน่อยม้างง
ชัดนับว่าเป็นคนที่หน้าตาพอตักบาตรได้คนนึงเลยล่ะ เพียงแต่ว่าผู้หญิง เค้าชอบอะไรที่เทียบชั้นกับ
เทพเจ้า....เขาจึงกลายเป็นแค่คนทำอาหารในครัวเพื่อนเตรียมตักบาตรเท่านั้น....(ยังไปวัดไปวาไม่ได้)
“ สวัสดี...เราชื่อแซน....นายชื่อฟิวใช่ไหม...” แซนพูดแล้วยิ้มหวานเสน่ห์ล้นให้ฟิว
“ ใช่...รู้จักเราได้ไงอ่ะเนี่ย” ฟิวถามด้วยความสงสัย
“ ความลับ...จับมือทักทายกันหน่อย....” แซนยื่นมือเพื่อที่จะจับมือเช็คแฮนด์แบบสากล ฟิวนั่งอึ้งซักพัก พอได้สติก็ค่อยยื่นมือไปจับเบาๆ....
จี๊ดดดด----ดด
ความรู้สึกจี๊ดขึ้นสมองกระแทกเข้าที่สมองฟิวเข้าเต็มๆ....ตามมาติดๆด้วยความมึน....และตามมาแบบแรงแซงโค้ง....คืออาการอยากอ้วก......
“ เป็นอะไร หน้าซีดเชียว ไม่สบายเหรอ” แซนหันมาถามอย่างสงสัย แต่ก็เหมือนจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ ราวกับว่าพอมีโอกาสก็ฉับๆๆ แซนจับศีรษะฟิวให้ชนกับหน้าผากของตัวเอง เป็นการวัดไข้แบบโรแมนติก.....แต่นั่นกลับทำให้ฟิวรู้สึกแย่กว่าเดิม.....อาการจุกที่ลำคอมันเคลื่อนย้ายขนส่งมาที่ลิ้นไก่แว้ววว.....ฟิวเลยพลักหน้าคนตรงหน้าให้ออกห่างไกลๆ ก่อนที่จะอ้วกใส่หน้าหล่อๆนั่นซะก่อน......
ฮุ.....อุ๊กก.....
มันใกล้จะออกแล้วอ่ะ.....มันจะออกแล้วจริงๆ.....วันนี้มันรอบที่ 2 แล้วนะที่จะอ้วก.....ความมั่นใจแรกที่รู้สึกก็คือ.... ไอ้แซนแม่งเป็นเกย์ ดีแต่หน้าตา สาวๆกรี๊ดใหญ่ หารู้ไม่ว่าเกย์(คนอื่น)ชอบหน้าอย่างนี้(หน้าอย่าวแซนอ่ะ).....และอย่างนี้แหละ
(ไอ้แซนอ่ะ)ที่ชอบเกย์.... - -
“ เป็นอะไร” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากตรงหน้าฟิว....ร่างบางเงยหน้ามองก็เห็นร่างสูงใส่ชุดสูทดำดูสง่า....ความรู้สึกอยากอ้วกหายวับไปในทันที.....เอาอีกแล้ว พอเจอผู้ดีกวนส้นทรีนทีไร อาการบ้าๆอย่างนี้หายไปตลอดเลย......
“ มอง..จ้องทำไม” ร่างสูงยื่นชีทแล้ววางไว้บนโต๊ะฟิว ก่อนที่จะเดินจากไปพร้อมกับความงง มองทำไมหว่า....
สิ่งที่สองที่ฟิวรู้สึกก็คือ ความเป็นผู้ดี...ความสง่างาม.....แซนไม่มี 2 ข้อนี้ แต่เชนกลับมีอย่างเพรียบพร้อม.....งั้น แซนก็ผู้ดีจอมปลอมดิ....ไม่สิ ไม่ใช่ พี่แกยังไม่ได้บอกซักคำเลยนี่หว่าว่าเป็นผู้ดีตระกูลสูง....เพียงแต่หน้าให้...แต่ใจรักรึเปล่า ไม่รู้......โอ๊ะ ความรู้สึกอยากอ้วกแผ่กระจายอีกครั้ง.....
ฟิวรู้ดีว่าตอนนี้ควรที่จะพึ่งใคร ควรที่จะขอความช่วยเหลือจากใคร....เข้าใจอย่างแจ่มแจ้งเลยว่า เชนเป็นคนเดียวที่สามารถทำให้ฟิวหายจากอาการแพ้เกย์ได้อย่างน่าเหลือเชื่อ....เพราะฉะนั้น.....
ฟิวลุกขึ้นจากที่นั่ง โดยที่ไม่สนใจคนมาใหม่อย่างแซนที่มองฟิวอย่างเป็นห่วงเป็นใย
“ เชน.....ขอนั่งข้างๆได้ไหม....” ฟิวยืนอยู่ตรงหน้าเชน ถามพลางทำตาโตให้ดูน่ารักที่สุด
“ ทำไมอ่ะ....” เชนเงยหน้าขึ้นมอง ถามด้วยความสงสัยเต็มประดา เมื่อเช้ายังแทบจะฆ่ากันตายอยู่เลย - -
“ หน่า....อยากนั่งด้วยเฉยๆ......น้า ไปนั่งกับเราตรงนั้นก็ได้” ฟิวยืนง้อ
“ ทำไมอ่ะ” ถามคำถามเดิมด้วยความสงสัยจริงๆ
“ ปัดโถ่ อยากนั่งด้วยเฉยๆ....แค่นี้ไม่ได้หรือ....กลัวอ่ะเด่ะ” ฟิว
“ กลัว? ผมต้องกลัวคุณเรื่องอะไรเหรอ” ถามด้วยความไม่รู้
“ ฮุ้ย....บื้อจริงๆเลย....เอางี้ เดี๋ยวเราให้ตังค์นายไปนั่งกับเราร้อยนึง เอาป่ะ” ฟิวชูแบงค์ร้อยขึ้นมา โดยที่ลืมคำนึงถึงฐานะของคนตรงหน้าไป
“ ร้อยนึง ผมไม่ต้องการมัน เดี๋ยวคุณก็ไม่มีเงินจะกินอะไรหรอก เก็บไว้เถอะ เดี๋ยวผมไปนั่งกับคุณก็ได้” พูดจบด้วยความสัตย์จริง ไม่มีมารยา...บริสุทธิจริงๆ ก่อนที่จะหยิบกระเป๋าเดินดุ่มๆตามฟิวไปยังที่นั่งด้านข้างของฟิวที่ยังว่างอยู่.....เชนนั่งลง ฟิวก็ยิ้มตอบให้ด้วยความขอบใจ....แต่แซนกลับจ้องไปที่เชนด้วยสายตาไม่ถูกชะตา.....อย่างแรง.......
“สำหรับวันนี้นะคะ...ครูจะให้นักเรียนแต่งกลอน...เพื่อเตรียมสอบในวันพรุ่งนี้!....เอาเป็นกลอนเกี่ยวกับ....เอ่อ...เอ่อ....อ่า....เกี่ยวกับอะไรดีอ่ะ นักเรียน” ครูถามอย่างใสซื่อ....นี่ไม่ได้เตรียมมาเลยเรอะ...- -
“เอาเรื่อง สิ่งใหม่ๆ สิ่งที่ดีที่สุดของสิ่งใหม่ๆ” สาวนางหนึ่งผมยาวสลวยสีน้ำตาลแดงมัดเป็นหางม้าตึงเปรี๊ยะยกมือขึ้นพลางเสนอหัวข้ออย่างมั่นอกมั่นใจ.....
“สิ่งใหม่ๆ?....ก็...ดีเหมือนกันนี่...เอาเลยๆๆ...ยังไงวันนี้เราก็ได้สิ่งใหม่ๆมาแบบชั้นยอดเลยนี่..เนอะพ่อแซน” พูดไปก็ไม่ลืมที่จะเหลียวสายตามองหนุ่มหล่อหน้าใหม่......
ว่าแล้ว....นักเรียนทั้งห้องต่างก็เฮกัน..โดยเฉพาะสาวๆ.....อืมม จะแต่งว่าอะไรดีน้า....
สิ่งใหม่ๆ..ที่ได้ในวันนี้ คือสามีที่ดูดีคล้ายๆเรน......
กรี๊ดดดด เริดซะไม่มีล่ะ!!! ต้องเขียนๆๆๆๆ
สิ่งที่ดีที่สุดในวันนี้ แม้พรุ่งนี้จะออกฤทธิเป็นเพลบอย
แต่ยังไงก็จะรักไม่ทยอย รักค่อยๆ....(เฮอะ!).... ไม่มีทาง!รักทีเดียว(ไปเลย ให้ทั้งสี่ห้องหัวใจรวดเดียว!)......
กรี๊ดดด อันนี้ก็เริสสส.......อ่านไปด้วย มองตาของแซนไปด้วย อ๋า ซึ้ง!!!
‘แล้วกุล่ะ.....กุจะแต่งอารายดี......สิ่งใหม่ๆรึ...อืมม สิ่งใหม่....ไอ้แซน..ยี่ ถึงจะใหม่ แต่ก็ไม่ใช่สิ่งที่ดี..ไม่เอาๆๆๆ......ไอ้พิก...แอวะ...กอน....เก่ากึก!!.....’
ฟิวนั่งคิดพลางคิ้วขมวดอย่างเสียอารมณ์....
ฮ้าวววววว
เสียงง่วงหงาวหาวนอนดังขึ้นใกล้ๆหู....ไม่ต้องพูดก็รู้เลยว่าใคร!! ฟิวหันควับไปทางต้นเสียง!!
แต่ยังไม่ทันที่จะได้ด่า หรือได้เหน็บแนมคนข้างๆเลยซักคำ.....เสียงกรีดร้องของอาจารย์ก็ดังขึ้นเสียก่อน
“กรี๊ดดด พ่อฮันของฉัน!!!แต่งได้เพอร์เฟคอีกแล้ว.....ไม่มีใครเทียบชั้นได้.....กรี๊ดดดดดด ครูลืมบอกไปเรื่องนึง!!พ่อฮันจ๊ะ ไปนั่งที่ก่อนจ๊ะ!! เรื่องนี้สำคัญมากๆๆๆๆๆ ครูลืมบอกไปๆๆ!!!นักเรียนจ๊า!!ฟังทางนี้ วางปากกา ดินสอ ยางลบ ไม้บรรทัด ลิกควิด ปากกาแดง ปากกาสารเคมีทุกชนิดลงก่อน!!! พรุ่งนี้!!พรุ่งนี้แล้ว!!ทางโรงเรียนจะมีงานกิจกรรมขึ้น มันคือกิจกรรม Prince n Princess of the Year!! เค้าให้ส่งคนที่หล่อแสนหล่อ สวยแสนสวย ลงสมัครห้องละ3 คน.....ชายสาม หญิงสาม ไม่ใช่ชายหญิงรวมกันสามนะ!......ใครจะอาสาลงมั่ง!!!มาลงชื่อที่ตรงนี้เลย วันนี้ครูจะส่งรายชื่อแล้ว....นักเรียนค้า ให้ความร่วมมือซักนิสสสนึง!!” ครูประจำห้องกรีดร้องด้วยความโหยหวน นักเรียนที่ใช้ชีวิตร่วมกับครูคนนี้นานถึง 2 ปี ยังรู้แสบแก้วหูและรับไม่ได้เลย....แต่มันเป็นเพราะเรื่องสำคัญมากเหมือนกัน ในเรื่องที่ครูพูดเมื่อกี้...นักเรียนเลยหันความสนใจจากเสียงอันแหลมและทรงพลังของครูเข้าสู่กิจกรรมที่ทางโรงเรียนจัดขึ้น....
“คิมหัน...ลงสิ” กอนหันไปพูดกับคนรัก
“ไม่เอาอ่ะ วุ่นวาย.....เมิงก็ลงเองดิ” พูดพลางชำเลืองมองคนรักไป
“เฮ้ย!...บ้าป่าวว....นี่ๆๆ ลงเถอะน้า ได้ประสบการณ์ด้วยไง ก่อนที่จะกลับเกาหลี!” พูดพลาง
หรี่ตามองคนรักอย่างเอาเรื่องโทษฐานรู้ทัน....และรู้เรื่องทั้งหมด....ก่อนที่จะถอนหายใจยาว แล้วถามคำถามที่มีแกวว่าจะลงสมัคร....
“ถ้าชนะแล้วจะได้อะไร” ถามพลางขยี้จมูกเบาๆ
“ได้เต้นรำกับPrincess ได้เงินรางวัล 3,000 บาท ได้บัตรดรีมเวิล์ดฟรี 5 ใบ.....ได้..”ยังไม่ทันที่กอนจะพูดจบ ฮันก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินตรงไปหาครูอย่างมาดมั่น แล้วเขียนชื่อลงบนใบสมัครอย่างมีมาด.....สาวๆในห้องพากันกรี๊ดลั่น เมื่อเห็นว่าหนุ่มเกาหลี(เก๊)ลงสมัคร และมีความเป็นไปได้สูงถึง 40 เปอร์เซนต์....ประวัติการณ์ของโรงเรียนเลย.... ด้วยซ้ำ....
“โอ้ลัลล้า....ผู้หญิงได้มาครบสามคนแล้ว” ครู....พูดพลางหยิบกระดาษขึ้นมาดู
“นี่...เชน นายไม่ลงสมัครหน่อยเหรอ” ฟิวหันชำเลืองมองคนข้างๆที่ทำท่าจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่...เชนสะดุ้งเล็กน้อย หันหน้ามองฟิวแล้วตอบคำถามด้วยเสียงเบาบาง
“.....ขี้เกียจอ่ะ” พูดจบก็นั่งสัปงกต่อ
“ฟิว.....ฟิวว่าถ้าเราไปสมัครแล้วเราจะได้ไหม” แซนสะกิดเรียกฟิว ฟิวพยายามหายใจลึกๆหันไปมองคล้ายคนคอเคล็ด
“ไม่...ไม่รู้สิ...คงจะได้มั้ง” ฟิวตอบพลางยิ้มน้อยให้ ก่อนที่จะรีบหลบสายตาหันมามองเชนเพื่อพักสายตา
“ไปสมัครดีกว่า” แซนพูดราวกับว่าเรื่องนี้มันเป็นเพียงเรื่องเล่นๆเพื่อฆ่าเวลาเท่านั้น ทันใดนั้นแซนก็ลุกขึ้น....พาให้สาวๆมองตามอย่างหลงใหล....
“เชนไปลงสมัครสิ.....เราอยากให้นายลงสมัครมากๆๆๆเลย.....เผื่อว่านายได้เป็นprinceน้า...ได้เงินตั้ง 3,000 เชียวนา” พยายามโน้มน้าวใจเหลือเกิน แต่สิ่งที่ฟิวลืมก็คือเค้ามีฐานะอย่างไร
“สามพัน?....ผมว่าคุณน่าจะลงนะ เผื่อว่าจะช่วยคุณได้อีกทางนึง” เชนพูด แต่ว่า...แต่ละคำพูดของเชนมันช่างเสียดแทงหัวใจฟิวเหลือเกิน
“อย่ามาดูถูกนะ....บ้านเราไม่ได้จนขนาดนั้นนะเว้ย!” ฟิวเริ่มฉุนเสียเอง
“ผมจำไม่ได้ว่าว่าผมว่าคุณนะ.....งั้นเอางี้....เดี๋ยวผมลงสมัครให้...แต่ถ้าผมชนะ ผมจะเอาเงินมาให้คุณ...เผื่อช่วยคุณได้ ดีไหม” เชนพูดอย่างพ่อพระ
“ไม่ต้อง!ฉันไม่ได้ยากจนขนาดนั้น!” ฟิวเถียงใจขาด
“โอเคๆ ไม่ต้องตะโกนก็ได้....ผมไม่ลงก็ได้” พูดไปพลางทำหน้าเหยเกไป....
“เฮ้....แต่ถ้านายมีจิตกุศล ก็ช่วยลงให้หน่อยสิ นะ!” ฟิว..
“อะไรของคุณกันแน่.....ตกลงว่าจะให้ผมลงหรือไม่ให้” เชนชักสีหน้าความงงมาไว้บนใบหน้า
“ลง!!” ฟิวตะโกนเพื่อยืนยัน
“คุณ..ชื่อจริงของคุณคืออะไรล่ะ” เชนถาม
“ชื่อจริงของฉันเหรอ?....เอาไปทำไม” ถามอย่างสงสัย
“ก็ลงสมัครไง” เชน
“เฮ้ยยย.....เราหมายความว่าให้นายลงชื่อของนาย....ถ้านายชนะก็เอาเงินรางวัลมาให้เรา....ไม่ใช่ให้นายกรอกชื่อเรา......โอ๊ยยย นายนี่มัน!....” ฟิวตะโกนว้ากออกมาอย่างสุดอารมณ์
“ผมเข้าใจว่าผมมันโง่อ่ะนะ.....เอาเถอะ.....ผมไปลงชื่อแล้วนะ.....” เชนพูดอย่างว่าง่าย
“เฮ้ย....นี่จะลงจริงๆเหรอ!!” ฟิวอึ้งแทน
“ก็....ใช่..คุณอยากให้ผมลงไม่ใช่เหรอ” เชนทำหน้างงอีกครั้ง
“ก็ไม่นึกว่านายเอาจริง” ฟิว
“เฮ้อ.....งั้นผมนั่งอยู่เฉยๆแล้วนะ.....” เชนพูดแล้วทำท่านั่งลง...แต่อยู่ๆ แซนก็เดินเข้ามา
“ว่าไงเชน....ไม่ลงสมัครเหรอ เห็นยืนๆนั่งๆ นั่งๆยืนๆ” แซนเข้ามาทักแบบว่าแค่ดูก็รู้ว่าอยากมีเรื่องด้วย
“ไม่อ่ะ....” ตอบสั้นๆแล้วนั่งลง ทำหน้าเบลอๆได้ทันที
“กลัวเหรอ...” แซนถาม
“กลัวอะไร” เชนถามพลางทำท่าสงสัยเต็มประดา
“กลัวแพ้ไง” แซนตอบ
“ผมไม่เคยคิดอยากจะชนะด้วยซ้ำ” เชนตอบพลางขยี้ตา
“งั้นก็ลองลงดูสิ....” แซนหรี่สายตามองอย่างมีโอทสะ เห็นว่าการกระทำของเชนเป็นยั่วโมโห
“ไม่ล่ะ...ขี้เกียจ” ตอบไปพลางหาวอ้าปากกว้าง
“ลงซะ.....ฉันมีเดิมพัน” พูดอย่างมาดมั่น....เชนมองแซนอย่างงงงวย.....เจอกันครั้งแรกก็มีเดิมพันแล้วเรอะ.....แต่ไม่ทันทีเชนจะตอบอะไร แซนก็ตีความไปเองว่ายอม “ใครชนะ ได้ฟิวไป”
โอวว ตัวเดิมพัน....สามารถทำให้เชนถอดสีหน้างงออกมาได้แบบสุดๆ....เชนอ้าปากเหวอ
ด้วยความงง......ฟิวเกี่ยวไรด้วยหว่า......
อะไรของมันว้า......... - -
ความคิดเห็น