คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : เรื่องราวของเด็กชาย พิก
Part 10
“พรุ่งนี้....คาบแรกเรียนวิชาไรอ่ะ” เสียงของฟิวถามขึ้น ขณะที่กำลังพาดผ้าเช็ดตัวไว้กับราวตากผ้า.....
“พรุ่งนี้ไม่มีเรียนซักหน่อย....พรุ่งนี้มีงาน Prince n Princess of the years ตะหาก โง่ ไม่รู้เรื่อ....โอ๊ย!!” ยังไม่ทันที่พิกจะได้ด่าจบเต็มที่หมอนใบใหญ่ก็ถูกปาฟาดเข้าหน้าเต็มๆ
“เออ จะว่าไป นายลงสมัครไปไม่ใช่เหรอ” ฟิวเอ่ยพลางค่อยๆนั่งลงบนเตียงนุ่ม.... ทื่มีเชนนั่งอ่านหนังสือเล่มหนาของฟิวอยู่อย่างสงบและเจียมตัว.....
“อือ ก็ลงไป ทำไมเหรอ” เชนชำเลืองสายตาถาม ก่อนที่จะก้มหน้าลงไปอ่านหนังสือต่อ
“ไม่ไปซ้อมเดิน ซ้อมหล่ออะไรหน่อยเหรอไง” ฟิวถาม
“จะซ้อมทำป๊ะอะไรเล่า....คนที่ลงสมัครอ่ะ ไม่ต้องซ้อมอะไรเลย ใช้แต่ความสามารถตัวเองทั้งนั้น” พิกตอบอย่างผู้รู้
“กุถามเมิงรึยัง?” ฟิวยิ่นปากถามพิกด้วยอารมณ์กวนส้นเต็มที่ ส่วนพิกหน้าซีดลงอย่างเห็นได้ถนัดตา “กร๊ากก หน้าแตกเลยย” ฟิวล้ออย่างชอบใจ
“แล้วพรุ่งนี้ผมควรใส่ชุดอะไรไปดี คุณพิก” เชนถามอย่างมีมาด ตามนิสียของเขา เล่นซะพิกแทบพูดไม่ออก เหอะๆ คุณพิก จั๊กกะเดี๊ยมจัง แฮะๆ
“ก็ชุดอะไรก็ได้ที่คุณคิดว่า ใส่แล้วจะดูหล่อที่สุดในโลกอ่ะคับ” พิกตอบอย่างนอบน้อม ตอนนี้เชนในสายตาของพิกคือ ชายหนุ่มที่ยากจะเอื้อมถึง และเป็นบุญที่ได้คุยด้วย......ขนาดที่นอนยังต่างกันคนละเรื่อง ฟิวให้เชนนอนบนโซฟานุ่มตัวยาว มีผ้าห่มให้เสร็จ ครบสรรพ แต่เค้า ต้องลงมานอนกับพื้นใช้ผ้าปูแข็งๆของฟิวรองตัว และใช้ผ้าเช็ดตัวกะจิดริดตัวเดียวห่มท่ามกลางความเหน็บหนาวจากลมแอร์......
“นี่คุณพอมีชุดอะไรให้ผมมั่งไหม” เชนหันไปถามฟิวที่กำลังนั่งดูหนังสือเชนเอามากองๆไว้บนเตียง
“มีเยอะแยะอ่ะ ไปดูในตู้ดิ” พูดพลางบุ้ยปากไปทางตู้น้อยๆที่ตั้งตระหง่านอยู่มุมห้อง เชนมองตามไป ก่อนที่จะค่อยๆวางหนังสือลง แล้วลงจากเตียงอย่างสง่างาม พร้อมกับเดินไปทางตู้เสื้อผ้าอย่างมีมาด เล่นซะพิกไม่สามารถละสายตาไปจากเชนได้ คนอะไร มาดคุณชายเปล่งซะขนาดห้องรกๆเล็กๆอย่างห้องฟิวยังไม่สามารถลบไปได้แต่นิดเดียว แถมห้องยังดูหรูขึ้นทันตาเลยด้วยซ้ำ......
“มองอะไรอ่ะไอ้พิก” ฟิวถามเมื่อเห็นท่าทีแปลกๆของเพื่อน พิกหันมามองฟิวด้วยสายอึ้งๆ ก่อนที่จะรีบลุกแล้วเด้งตัวเข้าหาฟิวทันใด
“เชน นี่เป็นคุณชายใช่ป่ะ” พิกถามด้วยสายตาตื่นๆ
“อือ ประมาณนั้น เป็นลูกชายเจ้าของร้านอัญมณี ทำไม หลงเค้าเรอะ” ฟิวถามพลางค่อยๆเอนตัวลงนอน แล้วปัดหนังสือที่เต็มเตียงไปที่โซฟาที่เชนนอน
“เอ่อ คุณ เสื้อผ้าคุณก็ดูดีทุกตัวอ่ะนะ แต่ว่าไซส์มันเล็กไปหน่อยอ่ะ” เชนหันมาพร้อมกับยิ้มแห้งๆให้ฟิว ฟิวก็ได้แต่มอง.....ก่อนที่จะคิดอะไรออก
“ยืมแม่เราสิ....เสื้อนอนที่นายใส่อยู่ก็เป็นของแม่เรา แม่นอนอยู่ห้องตรงข้ามอ่ะ” ฟิงบอกพลางชี้ไปที่ประตู เป็นสัญญาณจริงๆว่า อยู่ห้องตรงข้าม
“คุณไปกับผมได้ไหม” เชนถาม
“ไม่เอาอ่ะ จะนอน” ฟิวพูดก่อนที่รีบนอนหันหลังให้เชนทันที เหลือไว้เพียงพิกที่ยังนั่งบนเตียงมองเชนตาแป๋วอย่างกับลูกหมา.....เชนก็ได้แต่มองอย่างงงๆว่ามองทำไม?.......
พลั่ก!!.....
ขณะที่สายตาทั้งสองคนประสานกันแบบคนละความรู้สึก.....ฟิวก็ถีบให้พิกลงจากเตียงแบบไม่เกรงใจ.....
“ไปนอนได้แล้ว ดึกมากแล้วเฟ้ย” พูดจบก็หลับตาลงทันที...... ปล่อยให้พิกคลานกลับที่นอนของตัวเอง แล้วนั่งจ้องเชนอีกครั้ง.......
“เอ่อ..หน้าผมมีอะไรติดรึเปล่า.....” เชนถามอย่างกล้ากลัวๆกับสายตาหวานหยาดเยิ้มของพิก
“......” ไร้เสียงตอบมีเพียงสายตาที่เยิ้มหนักกว่าเดิมเท่านั้น......
“คุณ....คุณว่างพอที่จะไปเป็นเพื่อนผมไหม....ไปหาคุณแม่ของฟิวน่ะ” เชนถาม
“ว่าง....ว่างสิครับ ท่านเชน” พูดจบก็แทบคลานไปกราบที่เท้าทันที......ยังดีที่เชนถอยไปด้านหลังได้ทัน......
“งั้น...งั้นรบกวนด้วย”
........................................................
“แม่ค้าบ เปิดประตูให้พิกหน่อยย” พิกยืนอย่างสำรวมหน้าประตูไม้บานใหญ่......นี่เพราะว่ามีท่านชายมายืนอยู่ด้านหลังหรอก..... ไม่งั้นคงทุบประตู แล้วเปิดเข้าไปแบบไม่เกรงใจแล้ว....สานดาน... - -
ซักพัก ประตูบานใหญ่ก็เปิดออก เผยให้เห็นมารดาที่ใส่เสื้อกล้ามสีขาว กางเกงเลสีเขียวขี้ม้า ผมเพ้ายุ่งเหยิง แต่กลับดูดีแบบผู้ชาย....ผู้ชายนะ...
“มีอะไรเหรอ” มารดาถามเสียงอ่อยงังเงีย
“คือว่าผมอยากจะขอยืมชุดคุณป้าใส่ในวันพรุ่งนี้หน่อยน่ะครับ” เชนพูดอย่างนอบน้อม พิกได้ยินเช่นนั้น ก็ทำตามบ้าง
“คือพรุ่งนี้จะมีงานโรงเรียนน่ะครับ....แล้วจะมีการจัดประกวดprince n princess ครับ ไม่ทราบว่าคุณแม่พอจะมีชุดให้ท่านเชนใส่หน่อยไหมขอรับ” พิกเอ่ยพลางทำท่าทางประกอบแบบลีลาสูง....มารดามองอย่างงงๆ แต่ก็พอจะเข้าใจ....จึงพยักหน้าให้ทั้งสองเข้าห้องมา.....
“ตู้แม่อยู่เนี่ย....ลองๆหาดูนะ...” มารดาชี้ไปที่ตู้เสื้อผ้าของตน ก่อนที่ค่อยๆนั่งลงบนเก้าอี้แล้วปรือตามองชายหนุ่มทั้งสองที่กำลังเปิดตู้เสื้อผ้าอย่างตั้งใจ.....
“เอ่อ...คุณป้าครับ” เปิดตู้ได้ไม่นาน เชนกเรียกมารดาเสียแล้ว....
“อะไรจ๊ะ” ขานรับอย่างคนไร้สติ
“คือมันมีแต่ชุดผู้หญิงเหรอครับ” เชนถาม
“อ้อ ลืมไปว่าลูกเชนเป็นผู้ชาย.....อือ รู้สึกจะมีอยู่ชุดนึงนะ แม่เคยใส่ตอนที่แม่อยู่มัธยมปลาย แม่อยู่ชมรมการสดง ได้เป็นพระเอก แล้วเค้าก็ให้ชุดมาเลย....นี่ไง ชุดนี้แหละ.....” มารดาเอ่ยขึ้นพลางลุกจากเก้าอี้แล้วเดินมาทางที่ทั้งสองคนยืนอยู่ ก่อนที่จะค่อยๆก้มลง หาเสื้อผ้าที่ว่าที่ดูท่าว่าจะแอบอยู่ในหลืบลึก.....
“วะ....ว้าววว ซู้ดดยอดเลยครับ ท่านแม่......” พิกอุทานอย่างตกใจ เมื่อชุดสูทสีดำสนิทถูกเปิดเผยออกมาอย่างสง่าผ่าเผย....
“เป็นไง เท่ไหม” มารดาถาม
“ของปลอมนี่ครับ...ลอกแบบมาจากชุดสูทของ เลอ ซูเต้....ใช่ไหมครับ” เชนกล่าวแล้วมองชุดสูทด้วยสายตาเรียบสนิท ก่อนที่จะจับเนื้อผ้า แล้ววิเคราะห์ออกมาเป็นกระบวนการ..... พิกยืนมองด้วยความปลื้มใจ สายตาหวานหยาดเยิ้มของพิกส่งถึงเชนอีกครั้ง.....
“จ๊ะ ของปลอม โรงเรียนของแม่ตอนนั้นงบยังไม่สูงมาก เลยได้มาแค่ของปลอมของเลอ ซูเต้มา.......” มารดาเอ่ยเสียงเรียบเช่นกัน ดูท่าสองคนนี้จะคุยกันรู้เรื่อง
“แต่ถึงอย่างนั้น...ของปลอมที่ทำเหมือนอย่างนี้....ราคาคงไม่ต่ำกว่าสามหมื่นสินะครับ” เชนกล่าวพลางยิ้มให้มารดา นี่เรอะไม่มีงบเยอะ....
“อือฮึ.....ของจริงตั้ง สองแสนใครจะไปซื้อ” มารดาพูดพลางยิ้มให้ก่อนที่จะส่งไปให้เชนอย่างเบามือ..... พิกที่อุดมไปด้วยความรู้เล็กน้อย...ยังคงยืนอึ้งกับราคาที่ทั้งคู่พูดกันไม่ต่ำกว่าหมื่นด้วยความอึ้ง.....และอึ้ง.......
“ยังไงก็ ขอบคุณมากนะครับ” เชนถือชุดสูทก่อนที่ก้มหัวลงเล็กน้อย......ก่อนที่จะเดินไปราวกับสายลม.....ปล่อยไว้เพียงพิกที่ยังคงยืนอึ้ง....
“เป็นอะไรไปพิก....ไม่สบายรึเปล่า?” มารดาถาม
“ท่านแม่ขอรับ.....ตอนนั้นใครเป็นนางเอกคู่กับท่านแม่เหรอขอรับ” พิกถามตาไม่กระพิบ
“พ่อไง.....แต่งชุดนี้ ของปลอมเหมือนกัน.....หมื่นสอง....” มารดาเอ่ยพลางยกเสื้อเดรส
สายเดี่ยวสีขาวสง่า ระยิบระยับ....แสบตา......มองทีแทบจะเป็นลม แต่พอบอกว่า หมื่นสอง ไม่แทบล่ะ เป็นลมเลย..
“อ้าวๆ พ่อพิก ไหวไหมเนี่ย!” มารดารีบวางชุดเดรสลง แล้วเข้าไปช่วยเหลือเด็กน้อย.....
“พะ...พอ...พอไหวครับ....พอไหว....” พูดจบก็ค่อยๆ ยันแขนให้ตัวเองลุกขึ้นมา.......ก่อนที่โค้งคำนับมารดาอย่างนอบน้อมแล้วเปิดประตูก้าวออกจากห้องอย่างทุลักทุเล หากแต่ว่า.....ในความคิด....หาได้ลังเลไม่......
เชน ท่านเป็นไอดอลของกระผม!! กระผมจะรับใช้ท่านไปทั้งชีวิต!!!!!
คิดจบก็รีบวิ่งเข้าห้องแล้วนอน แต่ก็ไม่ลืมที่จะเหลียวมองท่านชายด้วยความจงรักภักดี......
.............................................................................
เจ็ดโมงเช้าของอีกวัน......
“โอวว ปวดคอจัง....” พิกค่อยๆลุกขึ้นจากที่นอนพลางจับคอของตนอย่างเมื่อหล้า หมอนบ้าอะไรก็ไม่รู้แข็งอย่างกะก้อนหิน...... แต่เมื่อหันไปมองที่หัวเตียงของฟิวที่กำลังนอนอุตุอยู่ ก็ต้องร้องว้ากออกมาทันที
จร๊ากกกกกกกกกกกก!!!
“ห๊ะ!! เกิดอะไรขึ้น!! เกิดอะไร!!!” ทันทีที่พิกร้องฟิวก็เด้งขึ้นทันที พลางถามด้วยความแตกตื่น.......
“เจ็ดโมงแว้วววว” พิกร้องเสียงแหลมก่อนที่จะรีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำคนแรกก่อนที่จะมีใครมาแย่งเข้า แล้วเค้าก็จะเป็นตัวประเด็นที่ทำให้ไปโรงเรียนสาย.....
“อ้าว....บ้ารึเปล่าว่ะ......เอ้า....ไอ้นี่ก็ไม่ตื่นซักที เป็นคุณชายประสาไรว่ะ นอนก็ยังนอนตื่นสาย วันนี้มีแข่งด้วยนี่หว่า ไม่คิดจะเตรียมตัวเลยรึไงว่ะ” ฟิวบ่นอยู่กับตัวเองอยู่นานก่อนที่ลุกลงจากเตียงดิ่งไปที่โซฟา
“ไอ้เชน.....ตื่นได้แล้ววว....วันนี้มีแข่งไม่ใช่รึไง” พูดไปพลางตบหัวท่านชายไม่ยั้ง ทำให้เจ้าของร่างสูงต้องค่อยๆปรือตาขึ้นมามองผู้ปลุกอย่างงงๆ....... “มอง...ปลุกให้ตื่นก็บุญแค่ไหนแล้ว.....เดี๋ยวปัดจิ้มตาบอดเลยนิ......ตื่นไปอาบน้ำได้แล้ว ไปๆๆๆ” พูดจบก็ลุกขึ้นยืนก่อนที่จะใช้เท้าเล็กๆเต๊ะเชนที่นอนอยู่บนโซฟาเบาๆ แล้วเดินออกจากห้องนอนไปพร้อมกับผ้าขนหนูตัวนึง........
เชนค่อยๆเอื้องเยื้องตัวลงจากโซฟาก่อนที่บิดกายอย่างเหนื่อยหล้า.... เกิดมาเคยแต่นอนเตียงใหญ่ๆ ขนาดคิงไซส์ คราวนี้มานอนขนาด ลิตเติ้ลไซส์....เมื่อยสุดๆ.....
“อาบน้ำสินะ...” พึมพำกับตัวเองซักพัก ก็ค่อยๆมองไปรอบๆเพื่อหาห้องน้ำ.....แต่ก็ไม่เจอ...
“อ้าว ไม่มีห้องน้ำในตัวรึ” พูดกับตัวอย่างงงๆ นึกว่าทุกบ้านจะต้องมีห้องน้ำในห้องนอน หรือห้องน้ำส่วนตัวซะอีก......
“จะเอาห้องน้ำส่วนตัวรึ...ที่บ้านนี้ไม่มีหรอก” บิดาร่างเล็กยืนพูดอยู่หน้าประตูห้องของฟิวพลางผูกเนกไทอย่างชำนาญ.....
“อะ...อ่อ ครับ แล้วห้องน้ำอยู่ไหนเหรอครับ” เชนถามอย่างนอบน้อม
“อยู่ข้างล่างน่ะ ตอนนี้พ่อว่าฟิวกับพิกคงกำลังแย่งกันเข้าห้องน้ำอยู่ พ่อว่าเชนแปรงฟันรอในห้องน้ำเล็กข้างๆห้องฟิวดีกว่า....” พูดพลางยิ้มเสน่ห์ให้ เชนพยักหน้าเบาๆ ก่อนที่ลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำเล็กอย่างที่บิดาว่า..... ว้าว - - เล็กจริงๆแฮะ.....แต่พอเข้าไปห้องน้ำเล็ก....ก็เพิ่งคิดขึ้นได้ว่า ไม่มีแปรงสีฟันให้ใช้.....
“คุณลุงครับ....(กระดากปากแฮะ อยากเรียกคุณพี่มากกว่า) มีแปรงสีฟันให้ผมซักอันไหมครับ” เชนถาม
“น่าจะมีนะ รอแปปนึงล่ะกัน เดี๋ยวพ่อเอามาให้” บิดาเอ่ยก่อนที่จะหายเข้าไปในห้องเก็บของเพื่อหาแปรงสีฟัน เชนเลยได้แต่ล้างหน้าล้างตารอ....ผ่านไปซักพักบิดาก็มาพร้อมกับแปรงสีฟันอันหนึ่งสีเขียวอื๋อ
“ขอบคุณครับ” เชนรับมาพร้อมกับคำขอบคุณ ก่อนที่บิดาจะยิ้มให้แล้วลงบันไดเพื่อรับประทานอาหารเช้า.....เชนยืนมองแปรงสีฟันอยู่นาน กว่าที่เข้าใจว่ามันใช้ยังไง......เกิดมาเคยใช้แต่แปรงสีฟันแบบแปรงให้อัตโนมัติแค่ถือมันก็แปรงให้ คราวนี้คงต้องออกแรงเองเสียหน่อยล่ะ......
..............................................................
“โว้ยยยย เร็วๆหน่อยสิว่ะ ไอ้พิก! นี่ไม่ใช่เวลามาพิรี้พิไรอยู่นะเว้ย ถ้าเมิงจะรีบมากกว่านี้หมาที่บ้านเมิงจะตายรึไงว่ะ......” ฟิวยืนอยู่หน้าประตูห้องน้ำพลางด่าเพื่อนเป็นการเตือนสติเพื่อนให้อาบน้ำเร็ว.....และเร็วยิ่งขึ้น
“กุแต่งตัวอยู่!!” พิกตะโกนออกมาจากห้องน้ำอย่างเหลืออด.....
“ไอ้บ้า ออกมาแต่งข้างนอก!!” ฟิวทุบประตูอย่างแรง และนั่นก็เป็นการทำให้พิกต้องออกมาจากห้องน้ำด้วยร่างกายเปล่าเปลือย...... สร้างความตกใจให้เพื่อนตัวเล็กไม่ใช่น้อย
“ไอ้เชี่ยย!! ผ้าขนหนูเมิงไม่มีรึไง!!” ด่าแบบไม่มีคิดและไม่ติดขัด
“ก็เมิงบอกให้กุออกมาจากห้องน้ำมาแต่งตัวข้างนอกนี่!!” พิกเถียงใจขาด
“อย่างน้อยเมิงก็ใส่กางเกงในหน่อยก็ได้นี่ อี๋....ไปให้ไกลๆเลยไป....” พูดจบฟิวก็พลักเพื่อนจนเซไปข้างหลังก่อนที่จะรีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันที....
“จ๊ากกก....หนอนน้อย!!” เสียงของมารดาร้องว้ากทันทีที่เข้ามาดูสถานการณ์ความสงบในห้องน้ำ....... และเพราะเสียงนั่นทำให้พิกรีบเอาขนหนูมาปิดไว้ตามคำแนะนำของเพื่อนตัวน้อย
“เกิดอะไรขึ้นแม่!” บิดาเข้ามาดูความเรียบร้อยเมื่อได้ยินเสียงคนรักร้องว้าก “เหวออ!” ทันทีที่เข้ามาก็ร้องว้ากไม่ต่างกับมารดาเท่าไหร่......ก็หนอนน้อยมันเด่นชัดซะขนาดนั้น!!!
“อะ เอ่อ ผมจะรีบแต่งตัวแล้วครับ! หันหลังไปครับ!! หันล้างง(หันหลัง)!!!” พิกร้องว้าก อย่างคนจนตรอก.....ถ้าไม่แต่งตัวแล้วจะให้ยืนโท่โร่แบบนี้ก็ไม่ไหวเหมือนกัน - - v
...................................................................................................................................................................................
ความคิดเห็น