คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Mad ! LOVE -1- (รีไรท์ใหม่หมด)
กลิ่นนิโคตินลอยฟุ้งอยู่เต็มอากาศ เสียงดนตรีที่ดังครึกโครมกับผู้คนที่เบียดเสียดกันแน่นอยู่ภายในอาคารที่ตกแต่งตามสไตล์โมเดิร์น ผมได้แต่ยืนนิ่งท่ามกลางผู้คนมากมาย เสียงใสๆของคนข้างตัวกำลังโหวเหวกโวยวายไปกับเสียงดนตรี
ตอนนี้ผมกำลังยืนคิดไม่ตกว่าจะทำไงกับจองซูยอนดี เธอคงกำลังเมาไม่ได้สติไม่งั้นคงไม่กล้าทำอะไรแบบนี้ มีอย่างที่ไหนมืออีกข้างถือแก้วเหล้า ส่วนมืออีกข้างโบกไปโบกมาตามจังหวะดนตรี
“ชางมิน กูว่าพาสิก้ากลับบ้านเถอะ”
นิ้วเรียวยาวหันไปสะกิดคนข้างกายอีกคนที่กำลังโยกหัวไปตามจังหวะ ชางมินหันมามองพร้อมกับทำหน้าอึนๆเหมือนคนไม่ได้สติ
“อื้มมมมม”
ชางมินรับคำสั้นๆ ผมเลยหันไปพยุงร่างของสิก้าเพื่อพาเธอออกจากผับแห่งนี้ บางทีผมคิดว่าตัวเองไม่ค่อยเหมาะกับสถานที่แห่งนี้ซักเท่าไหร่ มาทีไรก็ได้แค่ยืนอยู่เฉยๆเป็นไอ้งั่งหุ่นกระป๋องอยู่กลางฟอร์แล้วดื่มน้ำโค๊กไปพลางๆเพราะอาการแพ้แอลกฮอล์ที่ไม่ว่าจะดื่นสร้างภูมิคุ้มกันซักกี่รอบร่างกายก็ไม่สามารถปรับตัวได้ซักทีในขนาดที่คนอื่นแทบจะอาบน้ำเมาอยู่รอมร่อ วันนี้ทั้งชางมินกับสิก้าต่างรวมหัวหลอกล่อผมสารพัดวิธีเพื่อพาออกมาจากห้องสี่เหลี่ยมโง่ๆภายในหอพัก
ผมเป็นคนไม่ค่อยชอบสังสรรค์ซักเท่าไหร่ อาจจะเป็นเพราะอาการแพ้เหล้าที่เป็นอยู่ เพลงที่เต้นได้ก็คงเป็นลูกหมีสามตัวอะไรเทือกๆนั้นที่เต้นเป็นประจำทุกวันก่อนเข้านอนกลางวันในสมัยอนุบาล วันๆก็ยุ่งอยู่แต่กับกิจกรรมของคณะ เพราะสถานะเดือนมันค้ำคอ นั่นคงเป็นสาเหตุที่ชางมินกับสิก้าลากผมออกมาเพื่อมาเปิดหูเปิดตาในสถานที่แห่งนี้
“ชางมิน ฟังกูนะ” ผมตบหน้าชางมินเบาๆเพื่อเรียกสติ
“ส่งสิก้าให้ถึงห้อง นั่งรถแท็กซี่กลับระหว่างทางก็ห้ามหลับ เข้าใจที่กูพูดใช่มั้ย”
ชางมินพยักหน้าตามที่ผมพูดพร้อมกับพยุงสิก้ายัดเข้ารถแท็กซี่ สองคนนั้นบ้านอยู่ระแวกเดียวกัน อีกอย่างการเดินทางมามหาลัยก็ค่อนข้างสะดวก นั่งรถไฟฟ้ามาประมาณ 2 สถานีก็ถึงมหาลัยที่พวกเราเรียนอยู่ จึงไม่ต้องอยู่หอพักให้เปลืองค่ากินค่าอยู่ ส่วนผมที่บ้านอยู่ห่างจากมหาลัยไปซักหน่อยก็เลยต้องเช่าหออยู่เพื่อประหยัดระยะเวลาในการเดินทาง
ขณะนี้ผมยืนรอรถแท็กซี่คันถัดไปเพื่อจะกลับหอ อยู่ดีๆผมก็ได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวายจากทางด้านหลังจึงหันหลังกลับไปดู ตรงซอยข้างๆผับอยู่ดีๆก็มีผู้ชายคนหนึ่งวิ่งออกมาพร้อมกับเสียงตะโกนไล่หลัง ผู้ชายคนนั้นเนื้อตัวติดไปทางมอมแมม เชิ้ตสีดำที่สวมใส่เหมือนถูกนำไปคลุกขี้ดินไม่ก็ถูกตะลุมบอนอย่างไงอย่างงั้น ผมคิดว่าเรื่องนี่ผมควรไม่ควรเข้าไปยุ่ง จึงหันหลังกลับเพื่อจะขึ้นรถแท็กซี่ที่หยุดจอดรอ
ก้าวขาขึ้นไปนั่งบนรถแท็กซี่ จังหวะที่กำลังจะปิดประตูรถนั้นเอง ผู้ชายคนที่ดูเหมือนกำลังหนีการตะลุมบอนก็กระชากประตูรถพร้อมกับแทรกกายเข้ามาข้างใน นายคนนั้นปิดประตูเสียงดัง จนพี่แท็กซี่คนขับถึงกับหันมามองตาขวาง แล้วกระชากเสียงถามว่าให้ไปส่งไหน ชายคนนั้นหันมามองผม ผมจึงตอบไปว่า
“มหาลัยxxxครับ”
พี่แท็กซี่รีบออกรถทันที ดูเหมือนพี่เค้าจะพอเข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้อยู่บ้างเพราะสังเกตจากชายสองคนที่กำลังจะวิ่งมาเปิดประตูรถเพื่อตามผู้ชายที่หอบหายใจอยู่ข้างๆผม
เสียงดนตรีที่คลอเบาๆภายในรถไม่ได้ทำให้ความอึดอัดระหว่างเราต่างลดลงเลย คนแปลกหน้าสองคนที่ไม่รู้จักกันอยู่ดีๆจะให้หันไปมองหน้ากันแล้วทักทายคงไม่ใช่เรื่อง ผมเลยทำได้แค่นั่งเงียบๆเล่นโทรศัพท์ไปตลอดทาง
บอกทางคนขับรถแท็กซี่เพื่อไปยังหอพักที่อาศัยอยู่ กำลังจะหันไปถามคนข้างๆว่าจะลงที่ไหนแต่ก็ต้องชะงัก ผู้ชายคนนั้นนอนกอดอกนิ่ง บนใบหน้ามีเลือดสีแดงที่เกรอะกรังอยู่บริเวณหัวคิ้วกับรอยช้ำบริเวณมุมปากทำให้ผมเผลอขมวดคิ้วออกมาไม่รู้ตัว จะนอนนี่ยังต้องเก็กหล่ออีกหรอวะ -_-
“คุณครับ”
ผมเขย่าแขนคนข้างๆ แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือความเงียบ สงสัยกูต้องแบกมึงกลับหอซินะหมดสติแบบนี้ แถมตอนที่จับแขนก็รู้สึกถึงความร้อนบนผิวกายสีแทน สงสัยไข้คงจะขึ้น…
ตอนนี้อยู่ภายให้ห้องแล้วครับ นี่ถ้าไม่ได้แดซองคณะสถาปัตย์ที่กลับมาจากการเที่ยวกลางคืนเหมือนกันมาช่วยแบกผู้ชายคนนี้ ผมคงไม่มีปัญญาเอามันขึ้นมาบนห้องแน่ๆ
ผมจัดการเอากะละมังใบเล็กใส่น้ำพร้อมกับผ้าขนหนูและแอลกฮอล์กับเบตาดีนมาทำความสะอาดบาดแผล
ผ้าขนหนูสีชมพูอ่อนถูกนำมาทำความสะอาดบริเวณใบหน้าที่เต็มไปด้วยเลือดเกรอะกรัง จัดการปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีดำทีละเม็ดอย่างใจเย็น แต่สายตาเจ้ากรรมดันเหลือบไปเห็นซิคแพคที่เรียงตัวกันเป็นลอนสวยจนได้ TTvTT นี่สาบานนะว่าไม่ได้หื่นแค่อิจฉาอยู่เล็กๆ แต่กระดุมเม็ดสุดท้ายนี่กว่าจะแกะได้นี่เล่นเอามือสั่นเหมือนกัน 5555555
“อื้อออ”
ดูเหมือนผู้ชายที่ผมแบกกลับหอจะเริ่มรู้สึกตัว ในขณะทีเช็ดตัวไปเรื่อยๆ อยู่ดีๆก็ต้องสะดุ้งเพราะมือของมันกำแน่นอยู่ที่ข้อมือของผม
“ทำไรน่ะ” ตื่นแล้วซินะ
“กูเป็นคนที่มึงอาศัยแท็กซี่มาด้วย ตอนแรกกูปลุกมึงแล้วนะแต่มึงไม่ยอมตื่น แถมยังตัวร้อนกูก็ไม่รู้จะส่งมึงที่ไหนไง เลยพามาที่ห้อง ยังไงก็ต้องขอโทษด้วยนะที่ทำอะไรโดยไม่ได้ขออนุญาต”คิ้วสีเข้มของผู้ชายคนนั้นขมวดเล็กน้อย ดูเหมือนว่ามันจะไม่ชอบที่ผมกำลังนั่งเช็ดตัวให้มันอยู่งั้นแหละ ถ่อววววว นี่ไม่เคยทำให้ใครนะเว้ย สำนึกบุญคุณหน่อย ผมเลยจัดการเก็บกะละมังที่วางอยู่ข้างเตียงเพื่อจะนำไปทำความสะอาดในห้องน้ำ แต่ก็ต้องชะงักอีกรอบเพราะมือหนาที่กำอยู่บริเวณข้อมือยังไม่ยอมคลายออก
“อย่าเนียน กูจะเอากะละมังเข้าไปเก็บในห้องน้ำ”
“ชื่อไร เรียนคณะไหน อยู่ปีไรอ่ะ” อยู่ดีๆผู้ชายคนนั้นก็ถามผมรัวมาเป็นชุด
“โจว คยูฮยอน คณะบัญชี ปี 1 มึงอ่ะ ? อยู่มอเดียวกับกูใช่มั้ย ?”
“อื้ม ชเว ซีวอน วิศวะ ปี 1 โสดด้วยนะ รู้ยัง” ตลกมึงละ..
“ไม่เสี่ยวได้มะ ไม่โอ” ไอ้ซีวอนหัวเราะ
“จะรีบเอากะละมังไปเก็บทำไม มึงยังไม่ได้ทำแผลให้กูเลยนะ เจ็บอ่ะ” ร่างสูงตรงหน้าเอามือไปจับแผลที่ปากทันทีเหมือนพึ่งนึกได้ว่าเจ็บอยู่
“ได้คืบทำไมจะเอาศอก สำออยก็พูดดดดดด” ผมคว้าสำลีข้างหัวเตียงพร้อมกับเทแอลกฮอล์ลงไป ชเวซีวอนอยู่ในท่านอนพิงหัวเตียง ผมเลยต้องยืนเพื่อทำแผลให้มันเนื่องจากแม่งเป็นคนที่ตัวสูงมาก มันทำหน้าเหยเกหลังจากผมนำสำลีไปเช็ดบริเวณแผลตรงหัวคิ้วที่ยังมีเลือดซึมอยู่หน่อยๆ ยังดีที่แค่เป็นแผลเล็กๆไม่ถึงกับขนาดต้องพาไปโรงพยาบาลเพื่อเย็บแผล
“นี่ เจ็บมากป่ะ ถ้าทำหน้าเจ็บขนาดนั้นก็ไปโรงบาลเหอะ”ผมพูดเหน็บผู้ชายตรงหน้าที่ทำรีแอคชั่นตอนทำแผลให้เกินจริง นี่มือทำ ไม่ได้เอาตีนทำนะ
ชเวซีวอนส่ายหน้า ผมเลยเหยาะเบตาดีนลงบริเวณบาดแผล เขาจ้องผมไม่วางตา จากมือที่นิ่งๆอยู่ตอนนี้ผมเริ่มเกร็งจนรู้สึกมือตัวเองสั่น ดีออก จ้องขนาดนี้ตะคริวจะแดก นี่บางทีกูก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูนที่ไหนนะที่เวลามีคนมาจ้องขนาดนี้แล้วจะไม่รู้สึกเขิลอ๊ะ
ผมละมือออกจากบาดแผลและเดินไปเปิดลิ้นชักโต๊ะเครื่องแป้งเพื่อเอาพาสเตอร์มาปิดแผลบริเวณหัวคิ้วให้มัน ว่าแต่พาสเตอร์ลายจะแซ๊บไปมั้ยวะ
“มึง กูมีแต่ลายเสืออ่ะ จะติดป่ะ” ผมโชว์พาสเตอร์ลายเสือให้มันดู
“โทษทีนะเว้ย ปกติใช้ติดแต่ที่มืออ่ะ ไม่เคยเอาไปติดหน้าเลยไม่ได้คำนึงถึงรูปลักษณ์”ผมพูดกับซีวอนไปพร้อมกับขำไปด้วย มันพยักหน้าเอือมๆประมาณว่ามึงจะติดมึงก็ติดเหอะ ผมเลยจัดการแปะพาสเตอร์บริเวณหัวคิ้ว
“เป็นไง ตุ๊ดป่ะวะ” มันถามทันทีที่ผมติดเสร็จ
“ไม่”
“ไม่ตุ๊ด ?”
“ไม่ตุ๊ดก็เหี้ยและ 55555555555555555555”
“ไอ้เหี้ย…” มันชูนิ้วกลางใส่ผมแล้วติดกระดุมของมันทันทีที่พูดเสร็จ
----------------------------------------------------------------------------------------------------
รีไรท์ใหม่หมดค่ะ เนื้อเรื่องโครตเปลี่ยน 5555555555555
ขอโทษด้วยนะคะ ลืมพลอตเก่าไปหมดแล้ว รู้สึกแต่น้องคยูมุ้งมิ้งมันไม่ได้แล้วอ่ะ
ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ พยายามทวงบ่อยๆนะ ไม่งั้นขี้เกียจ 5555555555
แท็ก #แมดเลิฟวค
ความคิดเห็น