บันทึกนักเวทไร้คุณภาพ

ลำดับตอนที่ #1 : ข้าคือนักเวท

 

เอาล่ะ!  ตอนนี้ไม่มีเวลาแล้วที่จะมายืนอ่านหนังสือ! นั่นไงไอ้เจ้าของร้านหน้าโหดเดินมาโน่นแล้ว! สายตาเด็ดเดี่ยวที่แสดงว่าถ้าเอ็งไม่ยอมควักตังค์ซื้อก็ไสหัวออกไปจากร้านซะ พุ่งมาแทงหลังข้าแล้ว!  ข้าค่อยๆวางหนังสือลงแล้วรีบเดินออกจากร้าน  อ๊าก!  ข้ากำลังจะร่ำเรียนเวทบทใหม่แล้วเชียวนะ  ถ้าไม่มีไอ้เจ้าของร้านหน้าโหดนั่นมาขัดขวางทางรวยของข้า!!

ข้าเดินออกมาจากร้านหนังสือแล้วตรงกลับบ้าน อันที่จริงแล้วมันก็ดูไม่เหมือนบ้านสักนิด  คล้ายๆกับกระท่อมมากกว่า กระท่อมของข้าอยู่ระหว่างตรอกของร้านขายขนมปังกับร้านขายอาวุธ  แล้วข้าก็มีพี่ชายชื่อ ‘เควส’ ได้เปิดโต๊ะรับจ้างดูดวงชะตาชีวิตอยู่หน้าตรอก

ข้า สเปช  อาชยากรข้ามทวีป  เปลี่ยนงานมาแล้วกว่าสิบ เปลี่ยนที่ซุกหัวนอนมาแล้วกว่าร้อย  เปลี่ยนชื่อมาแล้วเป็นล้าน  หึๆ  ถ้าจะถามว่าทำไมข้าถึงมีชีวิตที่ต้องเปลี่ยนชื่อ  เปลี่ยนงาน แล้วก็เปลี่ยนที่นอนเหมือนเปลี่ยนกางเกงในละก็  ข้าจะบอกให้!

ก็เพราะว่าข้าก็คือ นักเวทยังไงละ!

อาชีพที่แต่ก่อนไม่น่าจะกลายมาเป็นยาจกแบบนี้สักนิด!  แถมตอนนี้ยังถูกรัฐประกาศจับอยู่อีกต่างหาก!  ชีวิตมันซวยอะไรเเบบนี้เนี่ย??  แต่ช่างเถอะเกิดมาชีวิตต้องมีสีสัน....มั้ง?

ตามที่บอกนั่นแหละตอนนี้อาชีพพ่อมดกำลังลำบากสุดขีด!!   นอกจากจะต้องหลบหนีทางการแล้วยังต้องมาอยู่แบบลับๆล่อๆอีกด้วย    อันที่จริงถ้าย้อนไปประมาณร้อยกว่าปีที่แล้วอาชีพนักเวทอย่างข้ากลับเป็นอาชีพที่หาเงินง่ายที่สุดเลยก็ว่าได้ ส่วนอาชีพนักรบกลับเป็นอาชีพที่ลำบากแถมได้เงินน้อยต่างกลับอาชีพนักเวทอย่างเราๆเป็นไหนๆ แต่ดูตอนนี้สิ!  กลับกลายเป็นว่าอาชีพนักรบกลับเป็นอาชีพที่หาเงินได้ง่ายแถมไม่ต้องลำบากอะไรมากด้วย  ซึ่งส่วนมากทุกคนที่เดินอยู่บนถนนตอนนี้ก็เป็นพวกนักรบหมดนั่นแหละ! 

ถ้าถามว่าทำไมอาชีพพ่อมดที่ทุกๆท่านหลงใหลถึงกลายเป็นอาชีพที่ยาจกแบบนี้ไปได้ละก็   ถ้าไปถามใคร  ใครก็ต้องพูดถึงสงครามเมื่อห้าร้อยปีที่แล้วแน่ๆ  ก็เพราะว่านั่นคือการกวาดล้างนักเวททั้งหมด  เนื่องมาจากว่ามีคน (ชั่ว) นั้นไปโม้ว่า นักเวทนะสามารถฟื้นคืนชีพมนุษย์ได้ ซึ่งมันผิดกับจรรยาบันนักเวท  แต่แล้วพระราชาก็ไม่สนใจ เอาแต่พูดว่า  ต้องกำจัดๆๆๆ  มันต้องเป็นตัวกาลกิณีแน่ๆ แล้วก็กวาดล้างนักเวททั้งหมด มันออกแนวบ้าๆใช่มั้ยละ  แต่ว่าความจริงก็คือความจริงละนะ  อันที่จริงแล้วพระราชาสมัยนั้นนะลือๆกันด้วยว่าโรคจิตฆ่าตัวตาย  อีกอย่างข้าไม่ได้โม้นะ!  นี่ความจริงเลย แต่ทางรัฐนะไม่ยอมเปิดเผยความจริงแถมอีกว่าที่พระราชาตายมีสาเหตุมาจากพวกเราเหล่านักเวท!!!!

มันน่าฆ่ายกครัวจริงเลย  ไอ้พวกรัฐเนี่ย!

ดูนั่นสิ  ดูไอ้เหม่งที่แบกดาบใหญ่กว่าตัวเองสิ  นั่นแหละพวกอาชีพนักรบ  รอบตัวจะประดับประดาไปด้วยอาวุธชนิดต่างๆ เช่น ดาบอันมหึมา  หรือไม่ก็พวกที่บ้าพลังแบกดาบคู่ที่หนักกว่าดาบเดี่ยว  พวกนี้นะชอบใช้หมาหมู่ที่สุด  ส่วนนั่นไอ้พวกที่ชอบใส่ชุดรัดติ้วๆนั่นนะ เป็นอาชีพมือสังหาร   ส่วนคนที่ใสชุดออกแนวสีขาวๆนะเรียกว่านักบวช แล้วก็สุดท้ายก็มีนักเล่นแร่แปรธาตุพวกนี้จะเป็นพวกหายาก (แต่ว่านักเวทหายากกว่า) แล้วก็อีกบลาๆๆๆ

ในที่สุด ข้าก็กลับมายืนอยู่หน้าร้านดูดวงของพี่ข้าที่รู้สึกว่ามันดูคนเยอะแปลกๆ (ปรกติมีแบบนับคนได้) สงสัยวันนี้ข้าคงได้กินของดีๆแล้วละมั้งเนี่ย! (ปรกติกินแกลบกับข้าว)

ข้าเดินเข้าอีกทางนึง (ที่ไม่ใช่หน้าร้าน)  จินตนาการถึงอาหารเลิศรสมากมาย  (อยู่ในสมอง)  แต่ว่า...

บรึ้ม!!!

จู่ๆก็เสียงระเบิดดัง (โคตร)  ดังมาจากด้านหลังข้า  เอ๋...นั่นมันร้านพี่ข้าไม่ใช่เรอะ  ข้าหันหน้ากลับไปด้านหลัง

ฟ้าว!!

ตุ๊บ!

ผลัก!

จู่ๆก็มีร่างพี่ผมลอยละลิ่วพลิ้วเหมือนสายลม  เอ๋..  ทิศทางนั่นเหมือนมาทางข้านะ!

ผลั่ก!

กระแทกตัวข้าอย่างจังแล้วก็เจ็บด้วย!

“เฮ้ย  ไอ้สเปสหนีเร็ว  พวกนักล่าฆ่าหัวมาแล้ว!  ทำไมไงดีว่ะ”  พี่เขย่าตัวข้า เขย่าอย่างนี้ตบหัวข้าแล้วค่อยถามดีกว่านะพี่!

“ถามผมแล้วผมจะถามใครละ!” 

ข้าพูดกลับ  โอย  สมองจะกระเดนออกมาจากหูแล้ว

“ไอ้หนูนักเวทสองคนนั้นนะ   ถ้าไม่อยากตายแบบศพไม่สวยละก็  หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ!”  พวกนักล่าค่าหัวพูดแล้วชี้ดาบอันเบ่อเร่อมาทางข้า  อ่อ  ข้าเก็ทแล้วไอ้พวกที่มามุงอยู่หน้าร้านนี้ก็คือพวกนักล่าข้าหัวนี่เอง

“แย่แล้วๆๆๆ  สเปชทำไงดี!!!”   แล้วพี่ชายที่ต้องเป็นแนวหน้าของครอบครัวกลับมาหลบหลังข้า พี่ต้องคิดสิ มาถามข้าแล้วข้าจะทำไงละ!

            “ก็หนีสิพี่!!”   ข้าพูด

“เออ ใช่  ต้องใช้เวทเคลื่อนที่!”

แล้วพี่ข้าก็เริ่มร่ายเวทเคลื่อนที่ในพริบตา...

แล้วข้าก็ได้ยินเสียงพวกนักล่าฆ่าหัวที่กู่ร้อง (คำด่า) เป็นเสียงสุดท้าย...
=====================================================================
เม้นๆๆๆๆ อ่านแล้วเม้นด้วยเถอะนะคะ ถ้าไม่ชอบอะไร อยากติตรงไหน เม้นบอกได้เลยนะคะ