ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Little love รักเล็กๆของเด็กกางเกงดำ [!Yaoi!]

    ลำดับตอนที่ #2 : - Chapter 2 - ก็มึงบอกว่ามึงจะมา ...

    • เนื้อหาตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 73
      0
      22 พ.ย. 55



    - Chapter 2 - ก็มึงบอกว่ามึงจะมา



               “ห้าโมงเลิกแล้วมาหากูที่ห้องกน.แล้วกัน” ครับพ่อ
    - - ผมตอบรับคำสั่งจากไอเวรริทที่พูดไม่หยุดตั้งแต่ผมกระโดดขึ้นรถมันมาพร้อมกับไอ้คิวที่ตอนนี้นอนตายอยู่อีกข้างหนึ่งของผมไปแล้วครับ

    ตอนนี้ผมรู้เรื่องราวโดยละเอียดเกินไปของไอ้ริทที่มันบอกว่าผมต้องรู้เกี่ยวกับมันเพื่อแสดงความเป็นแฟนได้อย่างสมจริงสมจัง เอ่อะ ขอโทษนะมึง กูเล่นเป็นแฟนมึงแค่ไปกลับรร.ด้วยกันเนี่ยนะ? ต้องรู้รายละเอียดมึงขนาดนั้นเลยหรอ - -

    “มึง แล้วทำไมกูต้องรู้เรื่องมึงขนาดนี้ด้วยวะ?” ผมถามในที่สุด ขณะที่เราสามคน ผม ไอเหี้ยริท และซากไอ้คิว รวมทั้งคนขับรถประจำตระกูลของไอริทกำลังนั่งเบื่อสภาพรถติดที่ติดแบบมหาประลัยทำลายล้างโลกหน้าโรงเรียนของคิว ความจริงแล้วถ้ามาก่อนหน้านี้ครึ่งชั่วโมงแบบปกติของผมกับไอ้คิวรถมันก็ไม่ติดเท่าไหร่หรอกครับ แต่ไอ้ห่าริทนี่เสือกมารับพวกผมช้า ติดแบบหลับสามตื่นรถยังไม่ขยับกันเลยทีเดียว

    “เผื่อพ่อกูถาม” ริทตอบผมด้วยสีหน้าเรียบเฉย เห้ยเดี๋ยว เหี้ยไรมึง เกี่ยวกันป้ะเนี่ย กูกะพ่อมึงเนี่ย?

    “แล้วพ่อมึงจะมาถามกูได้ไง?” ผมถาม

    “ก็กูคิดว่าแพทน่าจะบอกพ่อกูเรื่องมึงหมดแล้ว แล้วพ่อกูก็รู้จักเพื่อนกูหมดทุกคน ดังนั้นมันก็น่าแปลกที่กูจะเป็นเพื่อนกับมึงโดยที่พ่อกูไม่รู้ ดังนั้นพ่อกูต้องให้กูลากมึงไปหาซักวันนึงแน่ๆ” เออฉลาดเว้ย สมกับเป็นเด็กห้องคิงสายวิทย์ เห้ยๆเดี๋ยวๆแล้วให้ผมไปเจอพ่อมันเนี่ยนะ?! โอ่ยไม่เอาหรอก ผมเป็นโรคไม่ค่อยชอบสังคมคนมีกะตังค์

     

     

     

    “กูไปซื้อโฟมก่อนนะ” ผมบอกไอ้ริทที่เพิ่งลงจากรถมาก็มองซ้ายมองขวาเหมือนหาอะไรบางอย่าง

    “ซื้อทำไมวะ?” ไอ้ริทถาม แต่สายตานี่ไม่ได้สนใจจะพูดกับผมเล๊ยย

    “การงาน สั่งตั้งแต่ชาติที่แล้วแต่กูลืมซื้อ ไปละ” ผมเตรียมตัวใส่เกียร์หมาไปที่ตลาดดอกไม้ที่ใหญ่มากๆๆๆๆๆแถวๆโรงเรียนผม เหลือเวลาอีกสิบห้านาทีจะเข้าแถว ทันหล่ะหน่า

    “เดี๋ยว!” อ่าวอีเหี้ย เรียกกูหาพ่อมันหรอครับ?

    “อะไร?” ผมมองหน้ามัน ไอ้ริทก็ทำหัวผงกๆไปทางด้านหลังของมัน พอผมมองไปก็เห็นรถคันนึงที่จำได้ว่าคล้ายๆรถของคุณหนูแพทอะไรนั่นแถมเปิดกระจกอยู่ซะด้วย แหม แอบฟังพวกผมคุยกันมันไม่ดีนะสาวน้อย

    “เข้าโรงเรียนแล้วแวะมาหากูด้วยนะ” ไอ้ริททำเป็นพูดเสียงดัง ก็คงกะให้คนในรถได้ยินสินะ

    “ได้ๆ รอแป๊บนึงนะ ไม่ต้องคิดถึงกูมาก” ผมแกล้งพูดเสียงดังบ้าง เล่นกะมันหน่อยละกัน ไอ้ริทยิ้มขำผมแต่ช่างแม่งละ โฟมจ๋ารอผมอยู่ รีบๆวิ่งไปซื้อให้เสร็จๆดีกว่าต้องมาทนเมื่อยมือเป็นง่อยเพราะโดนคัดลายมือเพราะลืมซื้อโฟมไปเรียนก็แล้วกัน

     

     

     

     

    “เห็นของกูแล้วมึงจะหนาว ไอเหี้ยทิม” ผมพูดข่มไอ้ทิม เพื่อนสนิทของผมที่ตอนนี้กำลังทำหน้าเครียดหาวิธีเอาชนะผมให้ได้

    “ทำเป็นปากดีไอเหี้ยเติ้ล กูไม่ให้มึงได้ปล่อยแน่” ไอนัทมองผมอย่างเจ้าเล่ห์แถมยังยกยิ้มกวนตีนๆมาอีก

    “ตามึงแล้วไอมอส เร็วๆหน่อย กูรีบ อยากเป็นต่อ ฮ่าๆๆๆๆๆ” ผมยังคงทับถมทุกคนอย่างชิวๆ ดูดิ๊ มันจะทำไรผมได้

    “ไอสัดมอส แม่ง ไอไม่มีน้ำใจ ไอ้เหี้ยยยยยยยยยย!” ผมสบถใส่ไอ้เพื่อนจอมทรยศของผม ก็ดูมันสิครับ ลงมาได้ตองสาม ผมอุตส่าห์จับสองโพธิ์ดำไว้ด้วยใจที่มาดมั่นหมายจะเป็นคิงต่อ แต่โดนไอเพื่อนเวรตัดหน้าล้มคิงไปซะอย่างงั้น โอ๊ยแม่ง! ใช่แล้วครับพวกผมกำลังดวลศึกแห่งโชคชะตา ไหวพริบ และการวางแผนที่แยบยลอย่างสลาฟกันอยู่ กิจกรรมยามพักเที่ยงแสนสนุกของพวกผม คนอื่นเค้าไปเตะบงเตะบอล หรืออ่านหนังสือแอ๊บเนิร์ดกันไป ช่างแม่ง นาทีนี้สลาฟคือสิ่งดีๆที่ไม่ควรพลาดครับ

    “สมน้ำหน้าไอกากเติ้ล ไหนๆกูขอดูหน้าสลาฟหน่อยดิ๊ หน้าเหมือนมึงเลย ฮ่าๆๆๆๆ” เอาเลยเพื่อน มา ทับถมกูกันเข้าไปแม่ง

    “ไม่เป็นไรหน่าเติ้ล” ไอเหี้ยมอสหันมาพูดกับผมครับ ใช่สิ มึงล้มกูได้หนิ แม่ง

    “เพราะมึงน่ะแหล่ะ ขี้โกง มาล้มกูซะงั้น” ผมทำเป็นประชดใส่อย่างเซ็งๆก่อนจะเอื้อมมือไปกวาดไพ่เตรียมแจกรอบต่อไป

    “เปล่านะ เราก็แค่เล่นไปตามเกม” เสียงหัวเราะดังสนั่นตามมาติดๆจากไอเหี้ยทิมและไอเหี้ยนัท ส่วนผมถ้าไม่เห็นแก่บุญคุณที่ได้ลอกการบ้านไอห่ามอสบ่อยๆก็คงต่อยแม่งเงิบไปละ ไอห่ามอสเป็นคนเดียวในกลุ่มผมที่ไม่เคยพูดคำหยาบเลย ความจริงแล้วน่าจะเรียกได้ว่าแทบจะเป็นคนเดียวในโรงเรียนนี้ที่ผมรู้จักที่ไม่พูดคำหยาบ คนดีศรีโรงเรียนจริงๆครับ

    “ไอเหี้ยเติ้ล มีคนมาหา” ไอ้นนท์ หัวหน้าห้องผมอุตส่าห์เสด็จมาตามผมถึงหลังห้องต้องซึ้งป่ะครับ? ปกติเห็นวันๆมันเอาแต่หลับ ขนาดตอนเลือกหัวหน้าห้องวันแรกเปิดเทอมแม่งยังหลับเลย เลยโดนยัดเยียดมาเป็นหัวหน้าห้องยันทุกวันนี้

    “ใครวะ?” ผมเงยหน้าขึ้นไปถามขณะที่กำลังสับๆเรียงๆไพ่รอจบเกมนี้ของไอทิมกับไอนัท

    “กน.อ่ะ กูจำไม่ได้ละว่าแม่งชื่อไร” ไอ้นนท์เกาหัวก่อนจะหาวอีกหนึ่งที กน.?? หรือจะเป็นไอ้ริท มาทำไรวะ? หรือผมลืมบัตรประชาชนไว้ในรถมัน เอามาให้ตอนเย็นก็ได้นี่หว่า

    “เออๆ เดี๋ยวกูมา ไอ้มอสมึงแจกไปก่อนเลย โทษฐานที่มึงล้มคิงกูสัด” ผมส่งไพ่ให้ไอ้มอสที่ทำหน้างงๆประมาณว่ากูเป็นคิงนะ ให้กูแจกไพ่งี้หรอ? แต่ถามว่าผมสนใจมั้ย? ตอบสั้นๆคำเดียวครับ ไม่!

     

    “มีไรมึง ดูทำหน้า” ผมทักไอ้เปรตหน้าหล่อที่เสือกทำหน้าบึ้งเหมือนเด็กโดนแย่งของเล่นไปงั้นแหล่ะ

    “อ่าวไอเหี้ยนี่ พูดด้วยก็ไม่พูด อ่าว รอกูด้วย!” ไอเหี้ยนี่ นอกจากไม่พูดแล้วยังเดินหนีผมอีก นี่แม่งมาหาผมจริงป่ะเนี่ย? หรือไอนนท์มันคิดไปเองป้ะเนี่ย? เออเอาเป็นว่าตามมันไปก่อนแล้วกัน ไอ้ห่านี่รู้ว่าตัวสูงกว่าขายาวกว่าก็ยังเสือกเดินลิ่วๆไม่ได้สนใจคนสูงน้อยกว่าอย่างผมบ้างเล๊ยยย

     

     

     

    “สบายใจยังมึง?” ผมถามอย่างเซ็งๆหลังจากที่นั่งดูมันก้มหน้าก้มตาสวาปามข้าวจานพูนๆจนหมด แล้วเหมือนจะเพิ่งสำนึกได้ว่าผมมาด้วยถึงเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผม

    “อืม” มันตอบ แหน่ะ เป็นเหี้ยไรเนี่ย? กูทำไรมึงยังฟ๊าคยู้

    “เป็นเหี้ยไรมึงเนี่ย” ผมถามก่อนจะยกน้ำแดงที่ซื้อมานั่งดูมันกินข้าว ให้ผมมานั่งเฉยๆน่ะหรอไม่มีทางหรอก กินน้ำก็ยังดีจะได้มีไรทำ

    “มึงผิดนัด” มันยังคงทำหน้าอารมณ์บ่จอย ส่วนหน้าของผมก็คงแสดงออกถึงความโง่ขั้นสุด มันเลยถอนหายใจออกมาอย่างนั้น

    “เอ้า! ก็แล้วกูไปผิดนัดเหี้ยไรมึงตอนไหน?” ผมถาม

    “มึงบอกว่าเข้าโรงเรียนแล้วจะมาหากู” ผมเอามือตบหน้าผากตัวเองดังฉาด ถามว่าเจ็บมั้ย? บอกได้เลยว่าเจ็บครับ แต่เอือมไอ้เหี้ยนี่มากกว่า

    “นี่กูอุตส่าห์ช่วยต่อบทให้มึงนะเนี่ยไอห่า” ผมเริ่มมาทำหน้าเซ็งมองหน้าเซ็งๆของมันบ้างละ ถ้าใครแถวนี้สังเกตคงสงสัยว่าไอเหี้ยสองตัวนี้มาแข่งกันทำหน้าเซ็งใส่กันทำไม

    “ห๊ะ?” อ่าวไอนี่ - -

    “ก็เมื่อเช้าไง ที่มึงพยักเพยิดไปทางรถของยัยคุณหนูแพทตี้อะไรของมึง กูก็เลยแกล้งตะโกนกลับไปแบบนั้น นี่แค่นี้มึงลืมแล้วหรอเนี่ย?!” ผมส่ายหัวให้กับไออัจฉริยะนี่ ทีเรื่องอื่นฉลาดจังนะมึง ทีเรื่องนี้แค่นี้ก็ไม่รู้

    “ก็นั่นแหล่ะ แต่ยังไงมึงก็บอกกูแล้วหนิว่าเดี๋ยวมึงจะมา” ผมล่ะเหนื่อยกับความรั้นของไอเหี้ยนี่ แล้วเผื่อว่าทุกคนจะลืม เลื่อนขึ้นไปด้านบนอีกนิดนึงนะครับ แล้วจะเห็นว่าหมาตัวไหนกันแน่ที่เป็นคนพูด?! ฮ่วย!

    “เออๆ กูผิดก็ได้ ขี้เกียจเถียงมึงละ” ผมดูดน้ำแดงแสนอร่อยต่อพลางขมวดคิ้วมองหน้าไอริท

    “เอาไอติมรสไร?” ไอเหี้ยนี่เปลี่ยนอารมณ์อีกแล้วครับ ตอนนี้มันก้มหน้าก้มตานับเงินในกระเป๋าตังค์ที่ดูไฮโซๆของมันก่อนจะหยิบแบงค์พันออกมา แหม่ มึงไม่ต้องนับก็ได้นะ หรือลืมว่าบ้านมึงรวย - -

    “เร็วๆ เอารสอะไร?” แหน่ะ ทำเร่ง ขอเวลากูกลืนน้ำหน่อยสิไอ้นี่

    “มะนาว” อากาศร้อนๆตอนกลางวันอย่างนี้ไอติมรสมะนาวนี่แหล่ะคือคุณค่าที่ผมคู่ควร

    “โอเคเดี๋ยวมา”

    แล้วไอ้ริทก็หายไปซักพักหนึ่งพร้อมซากอารยธรรมจานข้าวที่มันกินเสร็จไปแล้ว ก่อนจะกลับมาพร้อมไอติมโคนสองอันในมือที่แอบเริ่มละลาย แต่ผมก็พอเข้าใจ ก็โรงเรียนเราเด็กมันเยอะ แถมแต่ละตัวๆนี่ก็กินกันไม่บันยะบันยัง อากาศร้อนอย่างงี้สิ่งเดียวที่ทุกคนล้วนต้องการคือไอติม กว่ามันจะตบตีฟันฝ่าออกมาได้ละลายนิดละลายหน่อยก็ช่างมันเถอะ

    “อ่ะ เอาไปกูเลี้ยง” มันส่งไอติมในมือข้างหนึ่งให้ผม ส่วนอีกข้างหนึ่งก็ส่งก้อนไอติมชอคโกแลตเข้าปากมันไป

    “เนื่องในโอกาสไรไม่ทราบ” ผมถามไปงั้นแหล่ะ แต่ก็รับมาอยู่ดีก่อนจะอ้าปากเตรียมกัดมะนาวสุดที่รักของพี่เติ้ลคนนี้อย่างเต็มรัก

    “เนื่องในโอกาสที่มึงเป็นแฟนใหม่กู” ไอ้เหี้ยริทพูดเหมือนทุกอย่างคือความปกติส่วนผมพอประมวลผลเสร็จก็หัวแทบทิ่มจมูกจิ้มไอติมมะนาว ไอห่านี่พูดจาไม่เข้าหูเอาซะเลย ถ้าไม่ติดว่ามันเลี้ยงไอติมผม ผมเตะซักป้าบสองป้าบไปแล้วเนี่ย!!

     

     

    “นี่ วันนี้กูไม่กลับพร้อมมึงนะ” ผมบอกริทขณะที่มันกำลังเดินมาส่งผมที่ห้องเรียน

    “อ่าว” ทำหน้าโง่อีกไอ้นี่ - -

    “เออ วันนี้กูต้องไปทำรายงานที่วัดบวร เดี๋ยวกูไปหาไอ้คิวด้วยแล้วก็กลับพร้อมมัน” ผมตอบ

    “อืม...” อืมเหี้ยไร เห้ยถามจริง มันเป็นพ่อผมป่ะคับเนี่ย ทำไมผมต้องมารายงานมันอะไรยังไงทุกอย่างขนาดนี้เลยฟะ?

    “งั้นกูไปด้วย” ไปวัดนะมึง ไปทำงานนะมึง ไม่ได้ไปห้าง มาไปด้งไปด้วยเหี้ยไร?!

    “ห๊ะ?” ความจริงผมก็ได้ยินน่ะแหล่ะ ชัดเต็มสองหูเลย แต่ที่ห๊ะนี่เผื่อว่ามันจะนึกได้ว่าพูดผิดแล้วเปลี่ยนมาพูดอย่างอื่นแทน

    “เออ กูไปด้วย มึงจะได้ทำเสร็จเร็วๆไง แล้วจะได้กลับบ้านพร้อมกัน” ขอบใจมากสัด ซึ้งใจจริงๆ - - ความจริงแล้วผมก็ไปกับไอเหี้ยทิม เหี้ยนัท เหี้ยมอส ทำแป๊บเดียวก็เสร็จแล้ว จะได้มีเวลาไปเดินเหล่สาวด้วย ถ้าไอห่านี่ไปด้วยก็อดหมดสิครับ ออร่าแม่งเปร่งปลั่งขนาดนั้นกลบรัศมี(ที่ไม่ค่อยมี)ของพวกผมหมดพอดีแม่งงงง

    “เลิกเรียนแล้วกูไปมาหาที่ห้องละกันแล้วจะได้ไปด้วยกัน กูต้องไปซื้อของให้กน.พอดี” พูดจบมันก็เดินฉับๆๆจากผมที่ยืนงงแดกอยู่หน้าห้องเรียนของผมคนเดียว อะไรของแม่งวะครับ? - - เออช่างมันเถอะ ไปเล่นแบ่งชนชั้นกะเดอะแกงค์ของผมต่อดีกว่า คอยดูพ่อจะล้มคิงแม่งให้สิ้นเลย ฮ่า ฮ่า ฮ่า

     


    ------------------TBC------------------


    ขอบคุณสำหรับการตอบรับดีๆนะคะ เย้เย้ ><
    เห็นจำนวนคนอ่านแล้วก็ชื่นนนนใจ 5555555555
    แต่ไม่ค่อยมีคนเม้นกันเท่าไหร่เลยหง่าาาา
    อยากอ่านความเห็นจากทุกคนจังว่าเรื่องนี้ริท*เติ้ลของเราเค้าเป็นยังไงกันบ้างหง่าาาา
    ยอดวิวเยอะๆเม้นเยอะๆก็จะได้อัพเยอะๆเนอะ แฟร์ๆ ฮี่ๆๆๆๆๆ ^[+++++]^
    แล้วเจอกันตอนหน้านะคะ บ๊ายบายยยยย !

    >> 0rch1d$ <<

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×