คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : - Chapter 1 - ใช่เรื่องกูป้ะเนี่ย?!
- Chapter 1 - ใช่เรื่องกูป้ะเนี่ย?!
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก ว๊ากกกกกกกกกกก โว๊ยยยยยยยยยยยยยยยย ฮึ่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ผมตะโกนระบายอารมณ์อย่างสุดพลังโดยมีไอเพื่อนเวรนั่งหัวเราะอยู่ข้างๆ
“มึงไม่ต้องมาหัวเราะเลยไอคิว เพราะมึงแท้ๆ เปลืองค่าโทรศัพท์นิดหน่อยไม่ได้เลย ทำกูซวยไปด้วยเลยเนี่ย” ผมด่าตีหน้ายักษ์ใส่ ‘คิว’ เพื่อนสนิทที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆของผม ที่ดูจะไม่ได้เป็นทุกข์เป็นร้อนอะไรกับเรื่องที่เกิดขี้นกับผมเล๊ยยยยยย
“อ้าวไอห่านี่ ฮ่าๆ กูจะไปรู้มั้ยล่ะว่ามึงจะโง่ลืมคำสั่งกูพอนึกได้อีกทีก็เจอแจ๊กพอตเลย สมน้ำหน้า เรื่องนี้เพราะความโง่ของมึงกูไม่เกี่ยว ฮ่าๆๆๆๆๆ” เชี่ยคิวตอบผมมาด้วยความไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย
“โธ่เว้ย! แม่ง! ขอให้มึงขาใหญ่ สิวขึ้น โดนเปิดกระโปรง โดนตัดผมด้วย! โอ๊ยไอเชี่ย!!” ผมลูบหัวตัวเองที่เพิ่งโดนปาหมอนในห้องรับแขกของบ้านไอคิวที่มันคงหวังดีกลัวผมเดินไปเดินมาเมื่อยเลยส่งมาให้ซะเต็มรักเลย
“แช่งไรแช่งได้ แต่แช่งให้กูโดนตัดผมนี่ไม่ตลกนะสัด” คิวทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างอารมณ์เสีย เออ ลืม บางคนอาจจะกำลังคิดอยู่ว่าไอ้คิวเพื่อนรักผมเนี่ยเป็นผู้ชายเท่ๆเฟี้ยวๆคนนึงล่ะสิ แต่เปล่าเลยครับ ไอ้คิวน่ะ มันอยู่โรงเรียนหญิงล้วนที่รถติดที่สุดในโลกกกก! (เว่อไป- -) เรารู้จักกันตั้งแต่เด็กๆแล้ว เรียนเนิร์สเซอร์รี่ อนุบาล ประถมก็ที่เดียวกันห้องเดียวกัน เพิ่งจะมาแยกกันก็ตอนมัธยมนี่แหล่ะครับ แต่ก็ยังไปมาหาสู่กันอยู่เรื่อยๆ ว่างๆผมก็ชอบมานั่งเล่นบ้านไอ้คิวมันนี่แหล่ะ ก็บ้านเราอยู่ใกล้ๆกันนี่นา แถมบ้านมันก็ถึงก่อนด้วย ป๊ากับแม่ของคิวท่านก็เอ็นดูผมเหมือนลูกคนนึง มีแต่ไอ้นี่นี่แหล่ะที่ชอบบ่นว่าผมชอบมาทำตัวรกบ้านมัน แหม ทีตอนนั้นมันมานอนร้องไห้ฟูมฟายสามวันเจ็ดวันเพราะเลิกกับรุ่นพี่ทอมของมันไม่ยอมกลับบ้านจนที่บ้านเป็นห่วงฝากเป็นธุระให้ผมช่วยดูแล แถมป๊าม๊าผมดูแลมันอย่างกะจำผิดว่ามันเป็นลูกป๊าม๊าไปแล้วเนี่ย ผมยังไม่ว่ามันซักคำนะ!!
“ตัดเดี๋ยวก็ยาวใหม่ได้จิ๊บๆหน่ามึง เรื่องกูสิสำคัญกว่า แม่งเอ๊ย!” ผมถอนหายใจก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟาข้างๆเพื่อนสนิทที่ทำหน้าเหมือนหมาลืมขี้ อ๊ะๆ แล้วขอเตือนไว้ก่อน กรุณาอย่ามาจิ้นผมกับไอ้คิวนี่นะครับ ถึวมันจะมีเชื้อจีน ขาวๆหมวยๆตัวเล็กๆแบบนั้น แต่ผู้หญิงพูดจาหมาไม่กินแบบไอ้นี่ ให้ตายเหอะ พูดจาเสียงดัง โผงผาง ขี้โวยวาย ผมสั้นแต่ยังอุตส่าห์หนีบผมทำผมได้ทุกวัน แถมยังกินเก่งกว่าผมอีกต่างหาก ผมไม่รับไว้พิจารณานะบอกเลย เฮ้อ ... นี่ถ้าเป็นเรียบร้อยๆคุณหนูๆผูกเปียหิ้วแฮร์รอดนี่พิจารณาเป็นพิเศษเลยทีเดียว โฮะๆๆ
“เอาหน่า มึง ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ช่วยเพื่อนกูไปเหอะ คิดมากหน่า” ไอ้คิวตบบ่าผมอย่างให้กำลังใจในขณะที่ผมยังหลับตาน้อยใจกับโชคชะตาและทุกๆอย่างที่ทำให้ผมต้องมาเจออะไรบ้าๆแบบนี้ แงงงงงง
“เออ แม่ง เหตุผลแม่งก็โคตรไร้สาระ โอ๊ยแม่ง หงุดหงิด!!” ผมบ่นต่อ ก็ทำไงได้ล่ะ รับปากไปแล้วด้วย แม่งเอ๊ย เติ้ลนะเติ้ลไปเออออรับคำมันทำอะไรวะเนี่ย!?
[[ Flash back ]]
………เช้าที่ผ่านมา……..
“เฮ้ย เติ้ล มึงรู้จักริทป้ะ? กน.โรงเรียนมึงอ่ะ” คิวถามผมขณะที่เราสองคนนั่งรถเมล์ข้ามจากฝั่งธนฯมาเรียนด้วยกันทุกวัน
“คุ้นๆ รู้จักมั้ง มีไรอ่ะ?” ถ้าจำไม่ผิด ผมจำได้ลางๆว่าเคยเห็นมันบ้าง ริท รูปหล่อ พ่อรวย ห้องคิง แถมเป็นกน.อีกต่างหาก เพอร์เฟคชิบหาย เหอะ หมั่นไส้ - -.
“เออ ถ้ามึงเจอกูฝากเอาเอกสารนี่ให้ริทหน่อยดิ” พูดจบมันก็ยัดซองน้ำตาลที่ข้างในเต็มไปด้วยกระดาษเต็มไปหมด น่าจะเป็นเอกสารสำคัญถึงปิดผนึกขนาดนี้ รร.ผมกับรร.มันจะมีงานอะไรกันอีกล่ะสิ เออ ใช่ ไอ้คิวนี่ เห็นมันเพี้ยนๆกะโหลกกะลาอย่างงี้ มันเป็นกน.หรือกรรมการนักเรียนของโรงเรียนมันด้วยนะครับ ไม่ธรรมดาๆ
“เออได้ๆ แล้วมึงไม่เอาไปให้เองวะ?” ผมถามขณะที่พยายามยัดเอกสารเข้าไปในจาคอปใบแฟ่บของผม
“กูทำเมลล์มันหายอ่ะ จะโทรไปถามก็อาย ฝากมึงนี่แหล่ะดีสุดละ ภายในวันนี้นะเว่ย สำคัญสุดๆ ด่วนเหี้ยๆ” ไอ้คิวยิ้ม ผมได้แต่ส่ายหน้าไปมา เออดี ซุ่มซ่ามมึง เสือกลำบากมาถึงกู!!
……ตอนเย็น……
“ชิบหายแล้วๆ ไอเติ้ลเอ๊ย แม่ง!! ไม่น่ารับคำมันมาเล๊ยยยยย!” ผมบ่นพึมพำกับตัวเองในขณะที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งจากห้องเรียนของผมไปยังห้องกรรมการนักเรียนเพื่อเอาเอกสารไปส่ง เกือบลืมไปแล้วมั้ยล่ะ นี่ก็เกือบห้าโมงละ ขอให้มันยังอยู่เหอะ!
“ริท!”ผมตะโกนเสียงดังก่อนที่จะต้องรีบปิดปากตัวเองทันทีเมื่อโดนคณะกรรมการนักเรียนสิบกว่าคนจ้องหน้าด้วยความเคร่งเครียด
เปรี้ยง!
“โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!” เสียงร้องโวยวายของริทผู้ที่ผมตามหาอยู่ตามมาด้วยเสียงหัวเราะสะใจของคนอื่นๆ โอ๊ยเย็ดเหี้ย อย่าบอกใครนะว่านี่กรรมการนักเรียนโรงเรียนผม ปิดห้องกน.จับกลุ่มกันเล่นตึกถล่ม ให้ตายเหอะ - -
“ไอ้กากริท ไอ้ควาย ไอ้โง่ สมน้ำหน้า กูบอกแล้วไงว่านี่เป็นวันของกู ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ” หนึ่งในกน.ที่ผมจำไม่ได้เหมือนกันว่าชื่ออะไร ตะโกนด่าซ้ำเติมความพ่ายแพ้ในการต่อตึกของไอ้ริทที่ทำหน้าผิดหวังกับทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นี้ มึง ตึกบลอคไม้ถล่มนะสัด อีกสิบวิก็ก่อร่างสร้างตัวใหม่ได้ ไม่ตายหรอก แหม่ ทำหน้าซะ
“มันเป็นอุบัติเหตุเหอะไอเหี้ย ถ้าเชี่ยนี่ไม่มาเรียกกูก็ชนะตาต่อไปมึงก็ถล่มแล้ว อย่ามาโม้สัด” ริท ผู้เป็นที่เล่าลือว่าเป็นสุภาพบุรุษตัวจริง กลับหัวเสียโวยวายใส่กน.คนอื่นๆแถมยังพาลมาถึงผมอีก อ่าว กูผิดป้ะเนี่ย?!
“มีไร?” อ่ะ ในที่สุดก็เหมือนกับว่ามันได้ใช้สมองประมวลผลเสร็จแล้วว่ามันควรจะต้องถามจุดประสงค์ที่ผมมาหามัน
“คิวอ่ะ มึงรู้จักใช่ป้ะ ฝากนี่มาให้” ผมส่งซองน้ำตาลให้มัน แต่ดูเหมือนมันจะงงๆนะว่าในนั้นมันคืออะไร - -
“อืมม ... ไปกลับบ้านกัน” กลับบ้านกัน บ้านมันแปลว่า ขอบใจนะ ไรงี้ป้ะครับ? ขอบจงขอบใจอะไรไม่มีซักคำ แถมบ้านอยู่ไหนกูจะรู้กะมึงมั้ย? มาชวนผมกลับบ้านเนี่ย?
“อ่าว ยืนทำหน้าหมาโง่อีก กลับบ้านได้แล้ว เย็นแล้ว” คำถาม ผมโง่หรือมันมึน ร่วมสนุกได้ที่คอมเม้นด้านล่างประกาศรายชื่อผู้ตอบถูกและผู้โชคดีโดยคนเขียนไม่มีกำหนดหมดเขต โอ่ย พอครับออกทะเลไปใหญ่ละ แล้วนี่อะไรคือการที่ผมโดนลากออกมาจากห้องกน.โดยไอ้ริทผู้คว้าจาคอปของมันจากโต๊ะตัวหนึ่งในห้องด้วยความเร็วสูง อะไรของมันวะ? รีบไปเลี้ยงวันเกิดหมาที่บ้านของมันรึไง?
“เชี่ยริทกลับละอ่อ?” กน.คนนึงที่ผมจำหน้าได้ว่าอยู่ห้องคิงเหมือนไอ้ริทตะโกนถาม หน่า อย่าแปลกใจเลยที่ผมจะจำไอพวกกน.อะไรพวกนี้ไม่ได้ ก็ห้องผมมันห้องท้ายสุดแห่งสายศิลป์เลยนี่นา บ้าบอกวนตีนไม่ตั้งใจเรียนอยู่บ่อยๆไม่ค่อยถูกกะงานโรงเรียนและอะไรก็ตามที่บังคับให้พวกผมต้องทำ นี่มันสังคมประชาธิปไตยนะคร๊าบบบบบบบ บังคับกันทำไมหืมมมมมมมม?
“แม่งก็ต้องกลับละดิ ไม่งั้นเดี๋ยวแม่มันมารับ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ” กน.อีกคนที่เพิ่งต่อบลอคไม้เซตใหม่เสร็จหันมาล้อเลียนอะไรบ้างอย่างก่อนจะได้รับของตอบแทนเป็นคำพูดไร้เสียงของไอริทที่พอจะอ่านออกได้ประมาณว่า กรวย หรือ รวย หรือไรทำนองนี้แหล่ะครับ แหะๆ
“มึงจะรีบเดินไปไหนล่ะหนิ เอ๊อ ช้าๆก็ได้บ้านมึงไม่หายไปไหนหรอกหน่า” ผมพยายามขืนตัวเพื่อให้ไอ้เวรที่มันพยายามดึงผมให้เดินออกมาจากโรงเรียนด้วยกันเร็วๆ
“มึง เติ้ล ถ้ากูโอบมึงหรือทำไรมึงไม่ต้องตกใจนะ” อ่าวไอสัด พูดแปลกๆ คนโอบกูก็ต้องตกใจมั้ยอ่ะ? เกิดมาสิบหกสิบเจ็ดปีมีป๊ากะม๊าโอบตอนถ่ายรูปอย่างเดียวเนี่ย
“หมายความว่าไงวะ เฮ้ย!” ผมตะโกนอย่างตกใจก็อยู่ๆมือของไอเหี้ยนี่ก็อ้อมมาโอบเอวผมซะอย่างงั้น อะไรของมึงไอเหี้ยริท?!
“ริทคะ!! นี่ใครอ่ะคะ?” สาวกระโปรงแดงเสื้อแขนยาวหน้าตาคมๆแลดูเป็นผู้ดีๆวิ่งลงมาจากรถแล้วเข้ามาทักไอเวรที่มันโอบเอวผมอยู่อย่างอารมณ์ดี เออดีมากเธอ รีบๆลากไอห่านี่ออกไปจากเราเลย ด่วนๆ
“อ๋อนี่เติ้ลอ่ะ เติ้ลนี่แพทนะ ลูกเพื่อนพ่อเรา” ผมพยักหน้าพร้อมทั้งยิ้มอย่างเป็นมิตรให้คนสวยตรงหน้าที่ตอนนี้กลับทำตาหรี่ๆเหมือนกำลังสงสัยอะไรบางอย่างระหว่างพวกผม
“แล้วเติ้ลนี่...เป็นอะไรกับริทหรอคะ?” แพทมองหน้าผมอย่างไม่ค่อยไว้วางใจก่อนจะหันไปพูดกับไอเชี่ยริทต่อ แหม่เธอ เราไม่แย่งผู้ชายเธอหรอกหน่า ทำหน้าซะ
“เราเป็น...” ไอเชี่ยริทแกล้งทำเป็นมองหน้าผมอย่างลังเล อ่ะ พอจะรู้เค้าโครงอะไรบางอย่างละครับ ช่วยมันหน่อยแล้วกัน แอบหมั่นไส้ยัยแพทอะไรนี่อยู่เบาๆแล้วล่ะตอนนี้ ฮ่าๆๆ ผมแกล้งพยักหน้าให้มันแล้วเหมือนมันจะรู้ว่าผมต่อบทให้มันลดมือที่โอบผมอยู่ออก แหม่ ถ้าผู้จัดละครหรือหนังหรืออะไรพวกนั้นอยู่แถวนี้คงเรียกพวกผมไปแคสติ้งซักอย่างแน่ๆ แสดงซะออสการ์ไม่ไกลเกินเอื้อม ฮ่าๆๆๆ
“เรากับริทเป็นเพื่อนกันน่ะ” ผมพูดพลางแกล้งยิ้มแบบเจื่อนให้คุณหนูแพทไปหนึ่งที
“อืม ริทคะ วันนี้คุณพ่อแพทชวนไปงานเปิดตัวโรงแรมใหม่ที่แถวสุขุมวิท ริทไปนะคะ นะๆๆๆ เดี๋ยวแพทขอคุณอาให้” แพทพยักหน้ารับคำตอบผมนิดนึงก่อนจะกระโดดมาเกาะแขนไอริทเหมือนเด็กๆ สู้ๆละกันเพื่อน งานนี้กูไม่เกี่ยว
“ริทก็อยากไปนะแพทแต่ว่า...” ริททำหน้าคิดหนัก
“ริทต้องไปทำรายงานกับเติ้ลน่ะแพท คงไม่สะดวก คงต้องเป็นโอกาสหน้าแล้วกันนะ” อ้าวไอ้ชิบหายนี่!! กูกะมึงอยู่คนละห้องไม่ใช่หรอ? คนละสายด้วยซ้ำไปนะมึง เสือกลากกูไปเอี่ยวอีก ไอสัดดดดดด!!
“มึงก็เลยต้องเออออช่วยริท ชดใช้ที่มึงทำให้มันเล่นตึกถล่มแพ้อ่ะนะ?” คิวสรุปเรื่องทั้งหมดที่ผมเล่าให้ฟังหลังจากทำสนธิสัญญาที่โดนไอ้เหี้ยริทบังคับทำ คือการแกล้งเป็นแฟนมันบังหน้าคนที่พ่อมันจะจับหมั้นให้ซึ่งก็คือแพทลูกเพื่อนพ่อมันที่เป็นที่สุดแห่งคุณหนูอารมณ์ร้ายเอาแต่ใจ มันเลยวางแผนหาใครซักคนมาเล่นเป็นแฟนมัน แล้วผู้โชคร้ายที่สุดในโลกคนนั้นก็คือผมเอง ฮืออออออ
“เออ ดีนะแค่ไปโรงเรียนพร้อมแม่งตอนเช้า กลับด้วยกันตอนเย็น เจอกันวันเสาร์หลังเรียนพิเศษ ถ้ามากกว่านั้นกูฆ่าแม่งทิ้งแน่” ผมพูด ที่จริงแกล้งเป็นแฟนมันก็แลดูสบายดี มันบอกว่ามันจะให้รถแวะมารับผมไปโรงเรียนตอนเช้าแล้วมาส่งบ้านตอนเย็น ไอเหี้ยริทบอกว่ากันไว้ก่อนเผื่อแพทส่งคนมาสังเกตการณ์ เว่อร์ไปป่ะวะ? แต่ไอ้คิวบอกว่าดีแล้ว มันจะได้ได้ส่วนบุญนั่งรถแอร์เย็นๆที่กว้างๆไปเรียน ไม่ต้องไปเบียดกะคนอื่นแต่เช้าอีก ส่วนวันเสาร์ผมเรียนที่เดียวกับมันอยู่แล้วเรื่องนี้เลยไม่ห่วง เจอหน้ากันเพื่อให้แพทเห็นว่าเราเจอกันแค่นี้ก็พอ
“ก็ดีเหมือนกันนะมึง” คิวทำหน้าเหมือนคิดอะไรดีๆบางอย่างออก
“อะไร?” ผมเลิกคิ้วถาม
“ก็ทุกคนจะได้เลิกคิดว่ากูเป็นผัวมึงซะที เบื่อจะตายห่าอยู่แล้วแม่ง ไม่มีใครมาจีบกูเลยเพราะมึงนี่แหล่ะ แต่คิดไปแล้วก็ปริ่ม ลูกสาวกูจะมีผัวเป็นตัวเป็นตนแล้ว เย้เย้เย้! ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ” ไอ้คิวยังคงหัวเราะต่อไปในขณะที่ผมเริ่มออกตัววิ่งไล่ฆ่ามันจนกระทั่งมันเข้าห้องตัวเองแล้วล็อกประตูไม่ให้ผมเข้า อ๊ากกกกกกกกก แม่งเอ๊ย! มาขอความช่วยเหลือโว๊ยยยย ไม่ได้มาให้ซ้ำเติม แม่งเอ๊ย!!
-----TBC-----
เพิ่งลงนิยายในนี้เป็นครั้งแรก
ฝากเนื้อฝากตัวฝากใจฝากริท*เติ้ลไว้ในอ้อมอกอ้อมใจทุกคนด้วยนะคะ ><
>> 0rch1d$ <<
ความคิดเห็น