ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Scene 12
Scene 12
ซิงหยูกดปิดสายโทรศัพท์พลางถอนหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อย… เธอมองขึ้นไปบนฟ้าแล้วก็ถอนหายใจอีกที
แม้ว่างานของวันนี้จะวุ่นวายไม่แตกต่างดังเช่นทุกวัน … แต่เธอกลับรู้สึกเหนื่อยมากเป็นพิเศษ
{{{{ ซิงหยู… งานนี้ต้องมีของแลกเปลี่ยนให้ผมนะ }}}} จู่ ๆ ภาพใบหน้าอันหล่อเหลาที่มีแววตาเจ้าเล่ห์ก็ลอยเข้ามาในความคิด ซิงหยูรู้สึกหนาว ๆร้อน ๆ ในทันที
‘ ของแลกเปลี่ยน‘ อย่างนั้นหรือ ซิงหยูนึกถึงของแลกเปลี่ยนครั้งก่อนก็ขนลุกซู่ไปหมด….
ทำไมไจ่ไจ๋ถึงได้กลายเป็นผู้ชายแบบนั้นไปได้ก็ไม่รู้ … ทั้ง ๆที่เมื่อก่อนเขาเป็นคนสุภาพ และ ใจดีมากแท้ ๆ
ซิงหยูรู้จัก ไจ่ไจ๋ตั้งแต่ก่อนเขาจะเข้าวงการ.. เพราะเคยสอนพิเศษวิชาวรรณคดี และ ภาษาอังกฤษให้เขาที่บ้าน
( ก่อนจะเปลี่ยนงานมาเป็นผู้ดูแลศิลปิน ** ) ตอนนั้นเธอยังเรียนอยู่มหาวิทยาลัย…ได้รับการติดต่อจากรุ่นพี่ให้ไปสอนพิเศษให้กับคุณชายสกุลโจวเป็นการส่วนตัว… เธอนึกแปลกใจอยู่ไม่น้อยที่รุ่นพี่ให้งานนี้แก่เธอทั้ง ๆ ที่เป็นงานที่เงินดีมากแท้ ๆ ซิงหยูยังแอบคิดว่าเธออาจจะได้เจอกับเด็กมีปัญหาเอาใจยากเสียด้วยซ้ำไป… แต่สิ่งที่เธอเจอกลับเป็นสิ่งที่ตรงกันข้าม เพราะลูกศิษย์ของเธอ นอกจากจะเป็นเด็กที่สมองดีมาก ๆ ยังมีกิริยามารยาทที่อบอุ่น อ่อนโยน ยังไม่นับรวมหน้าตาน่ารักไร้เดียงสา… ปัญหาเพียงอย่างเดียวที่เธอเจอก็คือ บรรดาสาว และ ไม่สาว ที่มาก่อกวนการเรียนการสอนเธออยู่เนือง ๆ เท่านั้น … เธอจำได้ว่า ไจ่ไจ๋ชอบของรางวัลเป็นพิเศษ เขามักจะขอสิ่งแลกเปลี่ยนกับการสอบได้คะแนนดี ๆ ในชั้นเรียนเสมอ…เช่น ให้เธอเลี้ยงข้าว พาไปดูหนัง มันเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ แต่ตอนนั้นเธอมีความสุขมากที่ได้สอนพิเศษให้เขา
มาตอนนี้ ทุกอย่างกับเปลี่ยนไป หนุ่มน้อยไจ่ไจ๋ที่เธอรู้จัก….กลับกลายเป็นชายแปลกหน้าที่อันตรายสำหรับเธอไปเสียแล้ว….
ซิงหยูยังจำได้ดี มันเป็นเหตุการณ์วันที่เขาอาสามาส่งเธอที่บ้าน (หลังจากงานเลี้ยงฉลองของบริษัท )
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-- flash back -
“ ถึงแล้วเหรอ..” ซิงหยูพูดงึมงำ ปรือตามองบ้านพักหลังเล็ก ๆ ผ่านหน้าต่างรถสปอร์ต .. พลางควานมือหาที่ปลดสายเบลต์ แต่ว่า…เธอควานเท่าไหร่ไม่ยักกะเห็นเจอ ?!
--- คงจะเป็นเพราะไวน์ แก้วนั้นแน่ ๆ … ฉันไม่น่าดื่มมันเลย ปกติฉันไม่ชอบดื่มนี่นา ทำไมฉันถึงดื่มมันนะ ?? --- ซิงหยูทบทวน จำได้ลาง ๆ ว่าเป็นเพราะไจ่ไจ๋ส่งยิ้มสดใสน่ารัก พลางคะยั้นคะยอให้เธอดื่มไวน์ต้นเหตุน่ะเอง
กึก !...ไจ่ไจ๋เปิดประตูด้านข้าง พลางยืนยิ้มให้กับเธอ
“ ซิงหยูเมาแล้ว ผมอุ้มดีกว่านะครับ “ ไจ่ไจ๋ไม่ได้รอคำตอบ ชะโงกหน้าเข้ามาปลดสายเบลต์ แล้วช้อนอุ้มร่างของซิงหยูไว้ในวงแขน… ร่างบางลอยละลิ่วยังกับเขากำลังอุ้มปุยนุ่น
--- อือม์ ไจ่ไจ๋แข็งแรงจัง … ยังกับลอยอยู่ในความฝันแน่ะ ---
“ ซิงหยูครับ กุญแจบ้านล่ะครับ “ ไจ่ไจ๋ถามขณะมองใบหน้าที่กำลังหลับตาพริ้ม
“ กุญแจบ้าน ? ..กุญแจบ้านอยู่ไหนน้า ? ( ซิงหยูขมวดคิ้วคิดอย่างง่วงงุน ตอนเมาเนี่ยเธอคิดอะไรไม่ค่อยออกเลย) --ใต้พรมมั้งคะ -- ฉันมีชุดสำรอง อยู่ใต้พรม -- แต่ชุดจริง อยูไหนน้า ? “ ( ซิงหยูพยายามคิดอีก แต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก ……..เธอได้ยินไจ่ไจ๋หัวเราะเสียงต่ำ ไจ่ไจ๋คงขำเธอกระมัง )
แอดดด… คลิก ! ( แล้วซิงหยูก็ได้ยินเสียงล็อคประตู แม้เธอจะรู้สึกสงสัย แต่ความง่วงงุนก็ทำให้เธอไม่ได้ใส่ใจ … เธอได้ยินเสียงฝีเท้าของเขา รองเท้าติดเสปอร์กระทบกับพื้น จังหวะก้าวเดินของเขาเนิบช้าแต่ทว่ากับแฝงไปด้วยเสน่ห์ และ อำนาจบางอย่าง )
“ ถึงห้องนอนแล้วครับ “ ไจ่ไจ๋กระซิบกระซาบบอกเธอที่หู เธอคิดไปเองหรือเปล่านะ ทำไมเสียงไจ่ไจ๋ถึงได้แหบพร่าอย่างนั้น
“ ขอบคุณค่ะ “ ซิงหยูปรือตามองเขาแวบหนึ่ง ส่งยิ้มขอบคุณให้ชายหนุ่ม ….
--- ไจ่ไจ๋ ใจดีจัง… จะมีใครสักกี่คนกันนะที่อ่อนโยนและเป็นสุภาพบุรุษได้เท่ากับเขา … พรุ่งนี้ทำขนมไปขอบคุณเขาด้วยดีกว่า ไจ่ไจ๋ชอบกินขนมนี่นา…. อือ ---
--- อือ .. เราปล่อยไจ่ไจ๋น้อย**ออกจากกรงเหรอ ?--- ซิงหยูคิดอย่างง่วงงุน เมื่อสัมผัสถึงสิ่งอ่อนนุ่มที่ขยับเม้มอยู่ที่ต้นคอ
“ อือ…ไจ่ไจ๋…อือ …“
ซิงหยูผลักไจ่ไจ๋ออก แต่ดูเหมือนว่าไจ่ไจ๋น้อยจะไม่ยอม มันฝังจมูกอบอุ่นไปตามพวงแก้มอย่างเกียจคร้าน ก่อนที่ริมฝีปากนิ่ม ๆ จะประทับยังเรียวปากบางของเธอ ..ตาแมวขี้เกียจไจ่ไจ๋คงนึกว่าเธอเป็นเค้กชิ้นโปรดของมันแน่ ๆ…. เพราะลิ้นนุ่ม ๆ ของมันสาละวนสำรวจไล้เธอไปจนทั่ว…ตั้งแต่ลำคอ ใบหู แม้กระทั่งแอ่งชีพจรที่ไวต่อความรู้สึกมันก็ไม่ยอมละเว้น…. แล้วซิงหยูก็ต้องสะดุ้งโหยง เมื่อไจ่ไจ๋จัดการสำรวจเกินเลยจนไปถึงเนินเนื้อพึงสงวนของหญิงสาว
“ ไจ่ไจ๋ !!? “
“ ครับ … ซิงหยู “ เสียงกังวานต่ำแหบพร่า ไม่ใช่เสียงแมวไจ่ไจ๋เป็นแน่ ซิงหยูตาโตตื่นตระหนก
“ ไจ่ไจ๋ !!! “ --- เป็นเขาไปได้ยังไง ?!! --- ( ซิงหยูหันขวับไปมองใต้โต๊ะ ที่นั่นไจ่ไจ๋น้อย แมวเปอร์เซียเพศผู้กำลังนอนหลับอย่างเป็นสุขอยู่ในตะกร้า )
และเมื่อเธอหันมา ไจ่ไจ๋ยังคงนั่งอยู่ข้าง ๆ พลางส่งยิ้มไร้เดียงสาให้กับเธอ
“ จะ--ไจ่ไจ๋ ทำอะไร “ ซิงหยูถามอย่างไม่แน่ใจ
“ ก็จูบซิงหยู ไงครับ “ ไม่พูดเปล่า ไจ่ไจ๋ดำเนินเกมรุกเร้าต่อไป เขาผลักร่างซิงหยูล้มลงบนเตียง ตรึงข้อมือของเธอไว้เหนือหัว
“ ไจ่ไจ๋ หยุดนะ… หยะ--หยุด “ เป็นคำห้ามปรามที่ไร้ประโยชน์มาก ๆ เมื่อเขามอบความอบอุ่นอ่อนหวานผ่านริมฝีปากที่แข็งแกร่ง ซิงหยูไร้เรี่ยวแรงที่จะขยับ เมื่อไจ่ไจ๋ผละจุมพิตเพื่อไล่ต่ำไปตามโค้งลำคอระหง ไม่เพียงเท่านั้นยาม เขาประทับมือร้อน ๆ ลงตรงกลางลำตัวของเธอ ร่างของซิงหยูก็ต้องสั่นสะท้านต้อนรับความรู้สึกวาบหวามที่แผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่าง
Ding….Dong…
ทันใดนั้นเอง เสียงออดประตูก็ดังขึ้น… มันเปรียบเสมือนระฆังช่วยชีวิตของซิงหยู เธอรีบผลักร่างของไจ่ไจ๋ที่กึ่งนั่งกึ่งคร่อมเธออยู่ออก แล้ววิ่งปราดไปยังประตูด้วยความรวดเร็ว
Ding….Dong…
ซิงหยูผวาอยู่หน้าประตู เธอยังไม่หายตกใจกับเรื่องเมื่อสักครู่ และเมื่อเธอแอบเหลียวหันหลังกลับไปดูไจ่ไจ๋ ( พ่อตัวต้นเหตุ ยืนพิงประตูห้องนอนของเธอพลางกระดิกเท้าไปมาอย่างสบายใจ แถมยังเลิกคิ้ว ยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่เธอเสียอีก )… ซิงหยูทำท่าบุ้ยใบ้ให้เขาหลบเข้าไปในห้อง ไจ่ไจ๋ยักไหล่น้อย ๆ แต่ก็ยอมเดินเข้าไปในที่สุด
“ สวัสดีครับคุณซิงหยู “ ชายหนุ่มหน้าตาหล่อพอใช้ได้ ยืนส่งยิ้มกระจ่างอยู่หน้าประตู
“ สวัสดีค่ะ คุณหลิวจาง “ ซิงหยูส่งยิ้มแห้ง ๆ ให้เขา…
“ คือ เผอิญผมผ่านมาทางนี้… แล้วก็เผอิญผมเจอร้านดอกไม้ข้างทาง… แล้วก็เผอิญ-“
“ คุณมีอะไรหรือเปล่าคะ “ ซิงหยูพยายามพูดตัดบท เธอไม่รู้หรอกว่าเขามีประสงค์อันใดถึงได้มาพบเธอวันนี้ แต่ตอนนี้เธอไม่อยากมีปัญหาเพิ่มขึ้นอีก…แค่ลำพังปัญหาตัวโตที่อยู่ในห้องของเธอ เธอก็จะแย่อยู่แล้ว
“ เอ่อ.. ครับ คือผมแค่อยากขอบคุณที่คุณช่วยเป็นธุระเรื่องคิวของผมตลอดมา “
“ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ มันเป็นหน้าที่ผู้จัดการส่วนตัวอยู่แล้ว… ตอนนี้คุณมีแฟนนี่ดูแลอยู่นี่คะ ไม่เห็นจำเป็นต้องขอบคุณฉันเลย “ ( อันนี้ซิงหยูงง จริง ๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องหอบดอกไม้มาขอบคุณงานในหน้าที่ของเธอ )
“ ครับ งั้นผมกลับก่อนก็แล้วกันนะครับ “ เขาส่งช่อดอกไม้ดอกใหญ่ให้ ซิงหยูรับมาพร้อมกับกล่าวขอบคุณ
“ หือม์ … ซิงหยูนี่ไม่เบาเลยนะ มีดารามาตามจีบถึงบ้านเสียด้วย “ ซิงหยูสะดุ้งสุดตัว เมื่อไจ่ไจ๋ดึงร่างเธอเข้ามากอดภายในบ้าน ( เธอไม่รู้ตัวหรอกว่า ทันทีที่เธอทักหลิวจาง ไจ่ไจ๋ก็ปราดออกมาจากห้อง ในทันที )
“ อย่านะไจ่ไจ๋.. “ ซิงหยูดิ้นสุดตัว ปัดป้องไม่ยอมให้เขากอดหอมได้ง่าย ๆ
“ เอาล่ะ ๆ … ผมไม่กอดก็ได้ จะกลับแล้วล่ะ -- แล้วก็--- ผมไม่ขอโทษเรื่องเมื่อกี้หรอกนะ เพราะว่าเป็นของรางวัล เป็นสิ่งแลกเปลี่ยนที่ผมมาส่งซิงหยูที่บ้านไงล่ะ “
--- flash come ---
ซิงหยูถอนหายใจอย่างเหนื่ออ่อน ไม่อยากจะนึกถึงของแลกเปลี่ยนชิ้นต่อไป … ไว้พรุ่งนี้ค่อยหาทางหนีทีไล่ใหม่ก็แล้วกัน วันนี้เธอเหนื่อยมากจริง ๆ ( ซิงหยูบิดประตูเข้าไปในบ้าน )
ทันใดนั้นเองที่มือหนาหนัก มากั้นเธอเอาไว้
“ สวัสดีครับ ซิงหยู “ เป็นรอยยิ้มของซาตานในคราบแมวคิตตี้ของไจ่ไจ๋นั่นเอง
++++++++++++++++++++
ซิงหยูกดปิดสายโทรศัพท์พลางถอนหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อย… เธอมองขึ้นไปบนฟ้าแล้วก็ถอนหายใจอีกที
แม้ว่างานของวันนี้จะวุ่นวายไม่แตกต่างดังเช่นทุกวัน … แต่เธอกลับรู้สึกเหนื่อยมากเป็นพิเศษ
{{{{ ซิงหยู… งานนี้ต้องมีของแลกเปลี่ยนให้ผมนะ }}}} จู่ ๆ ภาพใบหน้าอันหล่อเหลาที่มีแววตาเจ้าเล่ห์ก็ลอยเข้ามาในความคิด ซิงหยูรู้สึกหนาว ๆร้อน ๆ ในทันที
‘ ของแลกเปลี่ยน‘ อย่างนั้นหรือ ซิงหยูนึกถึงของแลกเปลี่ยนครั้งก่อนก็ขนลุกซู่ไปหมด….
ทำไมไจ่ไจ๋ถึงได้กลายเป็นผู้ชายแบบนั้นไปได้ก็ไม่รู้ … ทั้ง ๆที่เมื่อก่อนเขาเป็นคนสุภาพ และ ใจดีมากแท้ ๆ
ซิงหยูรู้จัก ไจ่ไจ๋ตั้งแต่ก่อนเขาจะเข้าวงการ.. เพราะเคยสอนพิเศษวิชาวรรณคดี และ ภาษาอังกฤษให้เขาที่บ้าน
( ก่อนจะเปลี่ยนงานมาเป็นผู้ดูแลศิลปิน ** ) ตอนนั้นเธอยังเรียนอยู่มหาวิทยาลัย…ได้รับการติดต่อจากรุ่นพี่ให้ไปสอนพิเศษให้กับคุณชายสกุลโจวเป็นการส่วนตัว… เธอนึกแปลกใจอยู่ไม่น้อยที่รุ่นพี่ให้งานนี้แก่เธอทั้ง ๆ ที่เป็นงานที่เงินดีมากแท้ ๆ ซิงหยูยังแอบคิดว่าเธออาจจะได้เจอกับเด็กมีปัญหาเอาใจยากเสียด้วยซ้ำไป… แต่สิ่งที่เธอเจอกลับเป็นสิ่งที่ตรงกันข้าม เพราะลูกศิษย์ของเธอ นอกจากจะเป็นเด็กที่สมองดีมาก ๆ ยังมีกิริยามารยาทที่อบอุ่น อ่อนโยน ยังไม่นับรวมหน้าตาน่ารักไร้เดียงสา… ปัญหาเพียงอย่างเดียวที่เธอเจอก็คือ บรรดาสาว และ ไม่สาว ที่มาก่อกวนการเรียนการสอนเธออยู่เนือง ๆ เท่านั้น … เธอจำได้ว่า ไจ่ไจ๋ชอบของรางวัลเป็นพิเศษ เขามักจะขอสิ่งแลกเปลี่ยนกับการสอบได้คะแนนดี ๆ ในชั้นเรียนเสมอ…เช่น ให้เธอเลี้ยงข้าว พาไปดูหนัง มันเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ แต่ตอนนั้นเธอมีความสุขมากที่ได้สอนพิเศษให้เขา
มาตอนนี้ ทุกอย่างกับเปลี่ยนไป หนุ่มน้อยไจ่ไจ๋ที่เธอรู้จัก….กลับกลายเป็นชายแปลกหน้าที่อันตรายสำหรับเธอไปเสียแล้ว….
ซิงหยูยังจำได้ดี มันเป็นเหตุการณ์วันที่เขาอาสามาส่งเธอที่บ้าน (หลังจากงานเลี้ยงฉลองของบริษัท )
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-- flash back -
“ ถึงแล้วเหรอ..” ซิงหยูพูดงึมงำ ปรือตามองบ้านพักหลังเล็ก ๆ ผ่านหน้าต่างรถสปอร์ต .. พลางควานมือหาที่ปลดสายเบลต์ แต่ว่า…เธอควานเท่าไหร่ไม่ยักกะเห็นเจอ ?!
--- คงจะเป็นเพราะไวน์ แก้วนั้นแน่ ๆ … ฉันไม่น่าดื่มมันเลย ปกติฉันไม่ชอบดื่มนี่นา ทำไมฉันถึงดื่มมันนะ ?? --- ซิงหยูทบทวน จำได้ลาง ๆ ว่าเป็นเพราะไจ่ไจ๋ส่งยิ้มสดใสน่ารัก พลางคะยั้นคะยอให้เธอดื่มไวน์ต้นเหตุน่ะเอง
กึก !...ไจ่ไจ๋เปิดประตูด้านข้าง พลางยืนยิ้มให้กับเธอ
“ ซิงหยูเมาแล้ว ผมอุ้มดีกว่านะครับ “ ไจ่ไจ๋ไม่ได้รอคำตอบ ชะโงกหน้าเข้ามาปลดสายเบลต์ แล้วช้อนอุ้มร่างของซิงหยูไว้ในวงแขน… ร่างบางลอยละลิ่วยังกับเขากำลังอุ้มปุยนุ่น
--- อือม์ ไจ่ไจ๋แข็งแรงจัง … ยังกับลอยอยู่ในความฝันแน่ะ ---
“ ซิงหยูครับ กุญแจบ้านล่ะครับ “ ไจ่ไจ๋ถามขณะมองใบหน้าที่กำลังหลับตาพริ้ม
“ กุญแจบ้าน ? ..กุญแจบ้านอยู่ไหนน้า ? ( ซิงหยูขมวดคิ้วคิดอย่างง่วงงุน ตอนเมาเนี่ยเธอคิดอะไรไม่ค่อยออกเลย) --ใต้พรมมั้งคะ -- ฉันมีชุดสำรอง อยู่ใต้พรม -- แต่ชุดจริง อยูไหนน้า ? “ ( ซิงหยูพยายามคิดอีก แต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก ……..เธอได้ยินไจ่ไจ๋หัวเราะเสียงต่ำ ไจ่ไจ๋คงขำเธอกระมัง )
แอดดด… คลิก ! ( แล้วซิงหยูก็ได้ยินเสียงล็อคประตู แม้เธอจะรู้สึกสงสัย แต่ความง่วงงุนก็ทำให้เธอไม่ได้ใส่ใจ … เธอได้ยินเสียงฝีเท้าของเขา รองเท้าติดเสปอร์กระทบกับพื้น จังหวะก้าวเดินของเขาเนิบช้าแต่ทว่ากับแฝงไปด้วยเสน่ห์ และ อำนาจบางอย่าง )
“ ถึงห้องนอนแล้วครับ “ ไจ่ไจ๋กระซิบกระซาบบอกเธอที่หู เธอคิดไปเองหรือเปล่านะ ทำไมเสียงไจ่ไจ๋ถึงได้แหบพร่าอย่างนั้น
“ ขอบคุณค่ะ “ ซิงหยูปรือตามองเขาแวบหนึ่ง ส่งยิ้มขอบคุณให้ชายหนุ่ม ….
--- ไจ่ไจ๋ ใจดีจัง… จะมีใครสักกี่คนกันนะที่อ่อนโยนและเป็นสุภาพบุรุษได้เท่ากับเขา … พรุ่งนี้ทำขนมไปขอบคุณเขาด้วยดีกว่า ไจ่ไจ๋ชอบกินขนมนี่นา…. อือ ---
--- อือ .. เราปล่อยไจ่ไจ๋น้อย**ออกจากกรงเหรอ ?--- ซิงหยูคิดอย่างง่วงงุน เมื่อสัมผัสถึงสิ่งอ่อนนุ่มที่ขยับเม้มอยู่ที่ต้นคอ
“ อือ…ไจ่ไจ๋…อือ …“
ซิงหยูผลักไจ่ไจ๋ออก แต่ดูเหมือนว่าไจ่ไจ๋น้อยจะไม่ยอม มันฝังจมูกอบอุ่นไปตามพวงแก้มอย่างเกียจคร้าน ก่อนที่ริมฝีปากนิ่ม ๆ จะประทับยังเรียวปากบางของเธอ ..ตาแมวขี้เกียจไจ่ไจ๋คงนึกว่าเธอเป็นเค้กชิ้นโปรดของมันแน่ ๆ…. เพราะลิ้นนุ่ม ๆ ของมันสาละวนสำรวจไล้เธอไปจนทั่ว…ตั้งแต่ลำคอ ใบหู แม้กระทั่งแอ่งชีพจรที่ไวต่อความรู้สึกมันก็ไม่ยอมละเว้น…. แล้วซิงหยูก็ต้องสะดุ้งโหยง เมื่อไจ่ไจ๋จัดการสำรวจเกินเลยจนไปถึงเนินเนื้อพึงสงวนของหญิงสาว
“ ไจ่ไจ๋ !!? “
“ ครับ … ซิงหยู “ เสียงกังวานต่ำแหบพร่า ไม่ใช่เสียงแมวไจ่ไจ๋เป็นแน่ ซิงหยูตาโตตื่นตระหนก
“ ไจ่ไจ๋ !!! “ --- เป็นเขาไปได้ยังไง ?!! --- ( ซิงหยูหันขวับไปมองใต้โต๊ะ ที่นั่นไจ่ไจ๋น้อย แมวเปอร์เซียเพศผู้กำลังนอนหลับอย่างเป็นสุขอยู่ในตะกร้า )
และเมื่อเธอหันมา ไจ่ไจ๋ยังคงนั่งอยู่ข้าง ๆ พลางส่งยิ้มไร้เดียงสาให้กับเธอ
“ จะ--ไจ่ไจ๋ ทำอะไร “ ซิงหยูถามอย่างไม่แน่ใจ
“ ก็จูบซิงหยู ไงครับ “ ไม่พูดเปล่า ไจ่ไจ๋ดำเนินเกมรุกเร้าต่อไป เขาผลักร่างซิงหยูล้มลงบนเตียง ตรึงข้อมือของเธอไว้เหนือหัว
“ ไจ่ไจ๋ หยุดนะ… หยะ--หยุด “ เป็นคำห้ามปรามที่ไร้ประโยชน์มาก ๆ เมื่อเขามอบความอบอุ่นอ่อนหวานผ่านริมฝีปากที่แข็งแกร่ง ซิงหยูไร้เรี่ยวแรงที่จะขยับ เมื่อไจ่ไจ๋ผละจุมพิตเพื่อไล่ต่ำไปตามโค้งลำคอระหง ไม่เพียงเท่านั้นยาม เขาประทับมือร้อน ๆ ลงตรงกลางลำตัวของเธอ ร่างของซิงหยูก็ต้องสั่นสะท้านต้อนรับความรู้สึกวาบหวามที่แผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่าง
Ding….Dong…
ทันใดนั้นเอง เสียงออดประตูก็ดังขึ้น… มันเปรียบเสมือนระฆังช่วยชีวิตของซิงหยู เธอรีบผลักร่างของไจ่ไจ๋ที่กึ่งนั่งกึ่งคร่อมเธออยู่ออก แล้ววิ่งปราดไปยังประตูด้วยความรวดเร็ว
Ding….Dong…
ซิงหยูผวาอยู่หน้าประตู เธอยังไม่หายตกใจกับเรื่องเมื่อสักครู่ และเมื่อเธอแอบเหลียวหันหลังกลับไปดูไจ่ไจ๋ ( พ่อตัวต้นเหตุ ยืนพิงประตูห้องนอนของเธอพลางกระดิกเท้าไปมาอย่างสบายใจ แถมยังเลิกคิ้ว ยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่เธอเสียอีก )… ซิงหยูทำท่าบุ้ยใบ้ให้เขาหลบเข้าไปในห้อง ไจ่ไจ๋ยักไหล่น้อย ๆ แต่ก็ยอมเดินเข้าไปในที่สุด
“ สวัสดีครับคุณซิงหยู “ ชายหนุ่มหน้าตาหล่อพอใช้ได้ ยืนส่งยิ้มกระจ่างอยู่หน้าประตู
“ สวัสดีค่ะ คุณหลิวจาง “ ซิงหยูส่งยิ้มแห้ง ๆ ให้เขา…
“ คือ เผอิญผมผ่านมาทางนี้… แล้วก็เผอิญผมเจอร้านดอกไม้ข้างทาง… แล้วก็เผอิญ-“
“ คุณมีอะไรหรือเปล่าคะ “ ซิงหยูพยายามพูดตัดบท เธอไม่รู้หรอกว่าเขามีประสงค์อันใดถึงได้มาพบเธอวันนี้ แต่ตอนนี้เธอไม่อยากมีปัญหาเพิ่มขึ้นอีก…แค่ลำพังปัญหาตัวโตที่อยู่ในห้องของเธอ เธอก็จะแย่อยู่แล้ว
“ เอ่อ.. ครับ คือผมแค่อยากขอบคุณที่คุณช่วยเป็นธุระเรื่องคิวของผมตลอดมา “
“ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ มันเป็นหน้าที่ผู้จัดการส่วนตัวอยู่แล้ว… ตอนนี้คุณมีแฟนนี่ดูแลอยู่นี่คะ ไม่เห็นจำเป็นต้องขอบคุณฉันเลย “ ( อันนี้ซิงหยูงง จริง ๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องหอบดอกไม้มาขอบคุณงานในหน้าที่ของเธอ )
“ ครับ งั้นผมกลับก่อนก็แล้วกันนะครับ “ เขาส่งช่อดอกไม้ดอกใหญ่ให้ ซิงหยูรับมาพร้อมกับกล่าวขอบคุณ
“ หือม์ … ซิงหยูนี่ไม่เบาเลยนะ มีดารามาตามจีบถึงบ้านเสียด้วย “ ซิงหยูสะดุ้งสุดตัว เมื่อไจ่ไจ๋ดึงร่างเธอเข้ามากอดภายในบ้าน ( เธอไม่รู้ตัวหรอกว่า ทันทีที่เธอทักหลิวจาง ไจ่ไจ๋ก็ปราดออกมาจากห้อง ในทันที )
“ อย่านะไจ่ไจ๋.. “ ซิงหยูดิ้นสุดตัว ปัดป้องไม่ยอมให้เขากอดหอมได้ง่าย ๆ
“ เอาล่ะ ๆ … ผมไม่กอดก็ได้ จะกลับแล้วล่ะ -- แล้วก็--- ผมไม่ขอโทษเรื่องเมื่อกี้หรอกนะ เพราะว่าเป็นของรางวัล เป็นสิ่งแลกเปลี่ยนที่ผมมาส่งซิงหยูที่บ้านไงล่ะ “
--- flash come ---
ซิงหยูถอนหายใจอย่างเหนื่ออ่อน ไม่อยากจะนึกถึงของแลกเปลี่ยนชิ้นต่อไป … ไว้พรุ่งนี้ค่อยหาทางหนีทีไล่ใหม่ก็แล้วกัน วันนี้เธอเหนื่อยมากจริง ๆ ( ซิงหยูบิดประตูเข้าไปในบ้าน )
ทันใดนั้นเองที่มือหนาหนัก มากั้นเธอเอาไว้
“ สวัสดีครับ ซิงหยู “ เป็นรอยยิ้มของซาตานในคราบแมวคิตตี้ของไจ่ไจ๋นั่นเอง
++++++++++++++++++++
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น