ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : scene 9 ..
scene 9
บนถนนย่านท่องเที่ยวกลางคืน :
ผู้คนต่างก็เดินขวักไขว่ ร้านบันเทิงหลายแห่งเปิดเรียงรายแทบไม่มีใครเห็นความแตกต่างของร้านคาราโอเกะเล็ก ๆ , แต่ว่าก็ไม่ใช่ทุกคนหรอกนะ…….ไอสีเขียวจาง ๆ ที่ลอยออกมาจากร้านนั้น ดึงดูดใครบางคนให้เดินเข้าไป
“ ต้องขออภัยนะครับ วันนี้ร้านของเราถูกจอง ไว้แล้ว “ พนักงานต้อนรับโค้งขออภัยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“ อย่างนั้นหรือ งั้นก็เข้าไม่ได้น่ะสินะ “ ชายผู้มาใหม่รำพึง แต่ก็ยังคงใช้สายตากวาดมองรายละเอียดภายในร้าน .... มีแต่เด็กวัยรุ่นชายหญิงที่หัวเราะครื้นเครง ทุกคนล้วนดูแล้วเป็นปกติ แต่ถึงอย่างนั้นความอึดอัดที่ลุมเร้าเขาก็ยังไม่จางหายไป เขายังคงรู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างที่ผิดแปลก .....กลิ่นอากาศที่หนาแน่นและเหม็นเน่า !!
ซุยเอามือแตะจมูกทำท่าฟืดฟาดเหมือนคนเป็นหวัด แต่จริง ๆ แล้วเขาเพียงต้องการลบกลิ่นชวนสะอิดสะเอียนออกจากโสตประสาทของเขา
มันเป็นอีกหนึ่งสิ่งพิเศษของซุย .... จมูกของเขาสามารถรับกลิ่นได้อย่างดีเยี่ยม บางทีก็ดีเกินไปเสียด้วยซ้ำ …. โชคไม่ดีที่กลิ่นส่วนใหญ่เป็นกลิ่นซากศพ ไม่ว่ามันจะจาง หรืออยู่ห่างไกล เขาก็สามารถรับกลิ่นของมันได้
ซุยไม่นึกภูมิใจกับ ‘ ความสามารถพิเศษ’ ของเขาเลย ตรงกันข้ามเขากับรู้สึกเกลียดชังมัน… นึกอยากจะตัดส่วนที่ใช้รับกลิ่นทั้งหมดทิ้ง ….. ความยอกแสยงเกิดขึ้นในจิตใจ เมื่อความทรงจำในอดีตผุดขึ้นมาในมโนสำนึก (ภาพหญิงสาวผิวซีดจาง ที่ผลักเขาออกมา ใบหน้างดงามอ้าปากกรีดร้องแต่ไม่มีเสียงใด ๆ )
“ คุณครับ ! เป็นอะไรหรือเปล่า ? “ บริกรคนเดิมเอ่ยขึ้น เป็นการดึงเขาออกจากภวังค์ที่ปวดร้าว
ซุยไม่ได้ตอบคำถามของบริกร เขาเพียงแต่กวาดตามองไปโดยทั่วห้องอีกรอบ ไม่มีสิ่งส่อเค้าของความผิดปกติใด ๆ
---- บางทีอาจเป็นกลิ่นหนูตายก็ได้ ------ เขาให้คำตอบกับตัวเองก่อนจะหันหลังกลับไป
ในขณะที่ซุยเปิดประตูออกไป ไคซาว่าก็เดินออกมาจากห้องน้ำชาย …. ในดวงตาของมนุษย์ที่ไม่อาจมองเห็น รอบกายของไคซาว่าคืออวลไอสีเขียวที่กระจายกลิ่นเหม็นหึ่ง ของซากศพ !!!
--------------------------------------
“ กะ … มิกะ “ เป็นเสียงกระซิบเรียกแผ่วแว่วแสนเซ็กซี่ของไค เขาจงใจกระซิบประชิดริมหูของคนที่นอนหลับใหลอยู่บนโซฟาตัวยาว
“ หลับแล้วหรือ “ ยังคงถามประชิดริมหู มีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์แตะแต้มริมฝีปาก เขาขยับปากน้อย ๆ จุบตรงซอกคอของมิกะ ฟันสะอาดเกลี้ยงเกลาสัมผัสกับลำคอเนียนนั้นอย่างย่ามใจ…. รู้ดีว่าคนแกล้งนอนหลับสามารถรับรู้สัมผัสของเขาได้ มิกะแกล้งหลับเพื่อหลบหน้าเขา ทำไมไคจะไม่รู้
หลังที่หยอกเอินจนพอใจแล้ว ไคก็ช้อนร้างที่แสร้งเป็นหลับเดินดุ่ม ๆ ไปยังห้องนอน
เสียงแอดอาดของบานประตูทำให้มิกะตัวแข็งเกร็งโดยอัตโนมัติ … เธอเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าควรจะแกล้งทำเป็นหลับต่อดีหรือไม่
เขากำลังจะพาเธอไปไหน ??!… หากเขาใช้กำลัง ‘ ลักหลับ’ เธอล่ะ….. จะเอายังไงดี !!
ในขณะที่ความคิดกำลังว่าวุ้น จู่ ๆ มิกะก็ได้ยินเสียงเย็น ๆ ของหญิงสาวคนหนึ่ง แค่ฟังน้ำเสียงก็ให้เกิดจินตนาการได้แล้วว่าเธอจะต้องเป็นหญิงสาวที่ ‘ สวย และ อ่อนหวาน ‘ แน่ ๆ
“ ท่านไคเจ้าคะ “ หล่อนเอ่ยแต่เพียงเท่านั้น ไม่มีประโยคใดตามมาอีก… หล่อนมีเรื่องอะไรกับไคในยามวิกาลแบบนี้กันนะ ??
“ มีอะไร “ ไคโต้ตอบด้วยข้อความสั้น ๆ ไม่แพ้กัน…. และคนทั้งคู่คงสื่อสารกันด้วยแววตา เพราไคตอบรับด้วยการบอกกับหล่อนว่า อีกไม่นานเขาจะตามหล่อนไป
มิกะใคร่อยากจะลืมตาขึ้นดูคู่สนทนาของไคเป็นอย่างยิ่ง ติดอยู่แต่ว่าขณะนี้เธอกำลังแสร้งหลับอยุ่ ( มิกะไม่รู้เลยว่าความไม่พอใจของเธอแสดงออกมาเป็นคิ้วที่ขมวดมุ่นอยู่เหนือดงตาอยู่แล้ว )
ไคค่อย ๆ ว่างร่างของมิกะบนเตียงกว้าง “ หลับให้สบายนะมิกะ แล้วพรุ่งนี้เจอกัน “ เขาจรดจมูกหอมแก้มนุ่มนิ่มอีกครั้งเป็นการบอกลาของค่ำคืนนี้
เมื่อมิกะเงี่ยหูฟัง จนแน่ใจว่าเขาได้จากไปแล้ว เธอก็พยายามจะลืมตาขึ้น…. แต่ว่า !! เธอทำไม่ได้ !
ดวงตาของเธอดั่งถูกปิดผนึก มันหนึกอึ้งยิ่งกว่ากำแพงหินเสียอีก ....นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่ ?? !!
( ในห้องนอนของใค : เตียงไม้ใหญ่ขนาดสี่เสา ตั้งตระหง่านอยู่ใจกลางห้อง พื้นรอบ ๆ เตียงถูกโอบล้อมด้วยวงกลมรูปดาวเดวิด
อขักระโบราณที่อ่านไม่ได้ เรืองแสงกระจาย อวลไอสีม่วงลอยคว้างห่อหุ้มตัวของมิกะ … และที่เสาทั้งสี่รูปสลักของสัตว์ร้ายน่าตาน่าเกลียดน่ากลัว เริ่มขยับไหว ดวงตาของมันเริ่มขยับกลิ้งไปมา แขนและขาของมันเริ่มงอกเงย !! )
+++++++++++++++++++
บนถนนย่านท่องเที่ยวกลางคืน :
ผู้คนต่างก็เดินขวักไขว่ ร้านบันเทิงหลายแห่งเปิดเรียงรายแทบไม่มีใครเห็นความแตกต่างของร้านคาราโอเกะเล็ก ๆ , แต่ว่าก็ไม่ใช่ทุกคนหรอกนะ…….ไอสีเขียวจาง ๆ ที่ลอยออกมาจากร้านนั้น ดึงดูดใครบางคนให้เดินเข้าไป
“ ต้องขออภัยนะครับ วันนี้ร้านของเราถูกจอง ไว้แล้ว “ พนักงานต้อนรับโค้งขออภัยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“ อย่างนั้นหรือ งั้นก็เข้าไม่ได้น่ะสินะ “ ชายผู้มาใหม่รำพึง แต่ก็ยังคงใช้สายตากวาดมองรายละเอียดภายในร้าน .... มีแต่เด็กวัยรุ่นชายหญิงที่หัวเราะครื้นเครง ทุกคนล้วนดูแล้วเป็นปกติ แต่ถึงอย่างนั้นความอึดอัดที่ลุมเร้าเขาก็ยังไม่จางหายไป เขายังคงรู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างที่ผิดแปลก .....กลิ่นอากาศที่หนาแน่นและเหม็นเน่า !!
ซุยเอามือแตะจมูกทำท่าฟืดฟาดเหมือนคนเป็นหวัด แต่จริง ๆ แล้วเขาเพียงต้องการลบกลิ่นชวนสะอิดสะเอียนออกจากโสตประสาทของเขา
มันเป็นอีกหนึ่งสิ่งพิเศษของซุย .... จมูกของเขาสามารถรับกลิ่นได้อย่างดีเยี่ยม บางทีก็ดีเกินไปเสียด้วยซ้ำ …. โชคไม่ดีที่กลิ่นส่วนใหญ่เป็นกลิ่นซากศพ ไม่ว่ามันจะจาง หรืออยู่ห่างไกล เขาก็สามารถรับกลิ่นของมันได้
ซุยไม่นึกภูมิใจกับ ‘ ความสามารถพิเศษ’ ของเขาเลย ตรงกันข้ามเขากับรู้สึกเกลียดชังมัน… นึกอยากจะตัดส่วนที่ใช้รับกลิ่นทั้งหมดทิ้ง ….. ความยอกแสยงเกิดขึ้นในจิตใจ เมื่อความทรงจำในอดีตผุดขึ้นมาในมโนสำนึก (ภาพหญิงสาวผิวซีดจาง ที่ผลักเขาออกมา ใบหน้างดงามอ้าปากกรีดร้องแต่ไม่มีเสียงใด ๆ )
“ คุณครับ ! เป็นอะไรหรือเปล่า ? “ บริกรคนเดิมเอ่ยขึ้น เป็นการดึงเขาออกจากภวังค์ที่ปวดร้าว
ซุยไม่ได้ตอบคำถามของบริกร เขาเพียงแต่กวาดตามองไปโดยทั่วห้องอีกรอบ ไม่มีสิ่งส่อเค้าของความผิดปกติใด ๆ
---- บางทีอาจเป็นกลิ่นหนูตายก็ได้ ------ เขาให้คำตอบกับตัวเองก่อนจะหันหลังกลับไป
ในขณะที่ซุยเปิดประตูออกไป ไคซาว่าก็เดินออกมาจากห้องน้ำชาย …. ในดวงตาของมนุษย์ที่ไม่อาจมองเห็น รอบกายของไคซาว่าคืออวลไอสีเขียวที่กระจายกลิ่นเหม็นหึ่ง ของซากศพ !!!
--------------------------------------
“ กะ … มิกะ “ เป็นเสียงกระซิบเรียกแผ่วแว่วแสนเซ็กซี่ของไค เขาจงใจกระซิบประชิดริมหูของคนที่นอนหลับใหลอยู่บนโซฟาตัวยาว
“ หลับแล้วหรือ “ ยังคงถามประชิดริมหู มีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์แตะแต้มริมฝีปาก เขาขยับปากน้อย ๆ จุบตรงซอกคอของมิกะ ฟันสะอาดเกลี้ยงเกลาสัมผัสกับลำคอเนียนนั้นอย่างย่ามใจ…. รู้ดีว่าคนแกล้งนอนหลับสามารถรับรู้สัมผัสของเขาได้ มิกะแกล้งหลับเพื่อหลบหน้าเขา ทำไมไคจะไม่รู้
หลังที่หยอกเอินจนพอใจแล้ว ไคก็ช้อนร้างที่แสร้งเป็นหลับเดินดุ่ม ๆ ไปยังห้องนอน
เสียงแอดอาดของบานประตูทำให้มิกะตัวแข็งเกร็งโดยอัตโนมัติ … เธอเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าควรจะแกล้งทำเป็นหลับต่อดีหรือไม่
เขากำลังจะพาเธอไปไหน ??!… หากเขาใช้กำลัง ‘ ลักหลับ’ เธอล่ะ….. จะเอายังไงดี !!
ในขณะที่ความคิดกำลังว่าวุ้น จู่ ๆ มิกะก็ได้ยินเสียงเย็น ๆ ของหญิงสาวคนหนึ่ง แค่ฟังน้ำเสียงก็ให้เกิดจินตนาการได้แล้วว่าเธอจะต้องเป็นหญิงสาวที่ ‘ สวย และ อ่อนหวาน ‘ แน่ ๆ
“ ท่านไคเจ้าคะ “ หล่อนเอ่ยแต่เพียงเท่านั้น ไม่มีประโยคใดตามมาอีก… หล่อนมีเรื่องอะไรกับไคในยามวิกาลแบบนี้กันนะ ??
“ มีอะไร “ ไคโต้ตอบด้วยข้อความสั้น ๆ ไม่แพ้กัน…. และคนทั้งคู่คงสื่อสารกันด้วยแววตา เพราไคตอบรับด้วยการบอกกับหล่อนว่า อีกไม่นานเขาจะตามหล่อนไป
มิกะใคร่อยากจะลืมตาขึ้นดูคู่สนทนาของไคเป็นอย่างยิ่ง ติดอยู่แต่ว่าขณะนี้เธอกำลังแสร้งหลับอยุ่ ( มิกะไม่รู้เลยว่าความไม่พอใจของเธอแสดงออกมาเป็นคิ้วที่ขมวดมุ่นอยู่เหนือดงตาอยู่แล้ว )
ไคค่อย ๆ ว่างร่างของมิกะบนเตียงกว้าง “ หลับให้สบายนะมิกะ แล้วพรุ่งนี้เจอกัน “ เขาจรดจมูกหอมแก้มนุ่มนิ่มอีกครั้งเป็นการบอกลาของค่ำคืนนี้
เมื่อมิกะเงี่ยหูฟัง จนแน่ใจว่าเขาได้จากไปแล้ว เธอก็พยายามจะลืมตาขึ้น…. แต่ว่า !! เธอทำไม่ได้ !
ดวงตาของเธอดั่งถูกปิดผนึก มันหนึกอึ้งยิ่งกว่ากำแพงหินเสียอีก ....นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่ ?? !!
( ในห้องนอนของใค : เตียงไม้ใหญ่ขนาดสี่เสา ตั้งตระหง่านอยู่ใจกลางห้อง พื้นรอบ ๆ เตียงถูกโอบล้อมด้วยวงกลมรูปดาวเดวิด
อขักระโบราณที่อ่านไม่ได้ เรืองแสงกระจาย อวลไอสีม่วงลอยคว้างห่อหุ้มตัวของมิกะ … และที่เสาทั้งสี่รูปสลักของสัตว์ร้ายน่าตาน่าเกลียดน่ากลัว เริ่มขยับไหว ดวงตาของมันเริ่มขยับกลิ้งไปมา แขนและขาของมันเริ่มงอกเงย !! )
+++++++++++++++++++
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น