ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Scene 10-11
Scene 10
แสงไฟยามค่ำคืนเล็ดรอดผ่านกระจกหน้าต่าง ไต่ระดับเล่นสีไปรอบห้องสวีท อันหรูหรา
บนเตียงใหญ่ ชายผู้ครองเรือนกายอันล้นเสน่ห์ของบุรุษเพศกำลังนิทราอย่างเป็นสุข
แพขนตาดกหนาสีดำทาบทับแก้มเนียนสวยเกินชาย และริมฝีปากอิ่มเต็มได้รูปสีชมพูสดประดับอยู่บนใบหน้าล
ไม่น่าเชื่อเลยว่า ชายผู้นี้จะได้รับสมญานามว่า “ เจ้าชายอสูร “
เจี้ยนหาวได้รับคำนิยาม‘หล่อ… อันตราย…ไร้หัวใจ‘จากบรรดาหญิงสาวของเขา นั่นเป็นเพราะพันธะสัญญามีเซ็กส์ แต่ไร้รัก
เจี้ยนหาวไต่อันดับเป็น มหันตภัยร้ายอันดับหนึ่งต่ออิสตรี แต่ถึงกระนั้นก็ยังมีสตรีหลายต่อหลายคนกระโจนเข้าใส่และแสวงหาอันตรายจากบุรุษผู้นี้อย่างสม่ำเสมอ
“ เจี้ยนหาวขา “ เสียงกระเส่าคราง บ่งบอกถึงความต้องการของสตรีนางหนึ่งดังขึ้น เจี้ยนหาวปรือตาอย่างขี้เกียจมองร่างเปลือยอวบอิ่มของคุณนายเถาหลิน….
“ มีอะไรครับ เถาหลิน คุณอยากได้อะไร “ แม้ในยามง่วงงุนเจี้ยนหาวก็ยังส่งยิ้มกระจายแสงอันทรงเสน่ห์จนได้ …..( มันทำให้คุณนายเถาหลินตาพร่าไปพักหนึ่ง ก่อนจะตั้งสติและบดเบียดร่างกายแทนคำตอบ )
เจี้ยนหาวหัวเราะหึ ๆ ในลำคอ …. เขาจัดการสนองตอบความต้องการด้วยลีลารักที่เร่าร้อน
อาจนับได้ว่าเป็นศึกย่อม ๆ ในสนามรบ… เพราะทั้งฝ่ายชาย และ ฝ่ายหญิง ต่างก็นำเอาไม้เด็ดมาต่อสู้อีกฝ่ายอย่างไม่ยอมแพ้กัน
เจี้ยนหาวต้องยอมรับว่า คุณนายเถาหลิน เป็นคู่ปรับที่น่าสนใจและเร้าใจเขาเมื่อแรกคบหากันมากทีเดียว
เพราะหล่อนเป็นผู้หญิงสวย และมีเสน่ห์อย่างหาตัวจับยาก อีกทั้งศาตร์รักบนเตียงของหล่อนก็เย้ายวนใจ .. ผู้ชายหลายต่อหลายคน ต่างต้องมนต์เสน่ห์นี้กันนับพันนับหมื่นราย และสามารถยอมตายได้แค่เพียงแต่เธอเอ่ยปาก…. แต่ไม่ใช่เขา !
เจี้ยนหาวคบหาหล่อนล่วงเลยมานาน ถึง 2 เดือนเศษ ( ซึ่งนับว่าเป็นคู่ควงที่ทำสถิติคบหาเขาได้นานที่สุด เท่าที่เคยมีมา )
และมันถึงจุดอิ่มตัว….. ณ เวลานี้ เจี้ยนหาวรู้สึก “ เบื่อ “หล่อนเสียแล้ว
ด้านคุณนายเถาหลินหล่อนหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน มองใบหน้าของเจี้ยนหาวที่มีเหงื่อเกาะพราวเต็มใบหน้า
เขาส่งยิ้มให้เธอ มันเป็นรอยยิ้มที่เถาหลินบอกกับตัวเองว่า “ เขาสามารถฆ่าหล่อนได้ แค่เพียงรอยยิ้มเดียว “ ยังจะดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยอันตราย และ ริมฝีปากแสนเซ็กซี่นั่นอีก…. หล่อนจะทำอย่างไรดีหนอ ตั้งแต่มีชีวิตเกิดมา หล่อนไม่เคยมีความรักให้ใคร…. แต่ ณ เวลานี้ หล่อนกำลังหลงรักผู้ชายที่ไม่เคยมีความรักให้ใครอย่างถอนตัวไม่ขึ้นคนนี้
และเมื่อเจี้ยนหาวโน้มตัวเข้ามาหา และประชิดริมฝีปากข้าง ๆ หู ร่างของเถาหลินก็ถึงกับเกร็งสะท้าน ……
ปล่าวเลยมันไม่ใช่เป็นการเริ่มต้นบทรักบทใหม่ แต่มันเป็นประโยคแสนโหดร้ายที่กล่าวว่า “ เราเลิกกันเถอะ !!! “
+++++++++++++++++++++++++++
scene 11
ตระกูล อู๋วัน … ( ตระกูลขุนนางเก่าแก่ของใต้หวัน บ้านของเจี้ยนหาว )
สาวสวยรูปร่างเพรียวระหง วางหูโทรศัพท์ด้วยความตื่นเต้น…. มีรอยยิ้มกระจ่างเต็มใบหน้า
ต่งซัน มองหน้าภรรยา พลางยิ้มน้อย ๆ
“ ยิ้มอย่างนี้แสดงว่า ฟางหลัน ตกลงว่าจะกลับมาแล้วล่ะสิ “
ฟานฟาน ส่ายหน้าผมยาวสวยของเธอทิ้งตัวไปมา… เธอยิ้มมากขึ้นอีกเมื่อกล่าวว่า
“ ไม่ใช่แค่นั้นหรอกค่ะต่งซัน แต่ยายฟางหลันน่ะยังยอมมาอยู่ที่บ้านนี้อีกด้วยค่ะ “ ฟานฟานทิ้งตัวนั่งบนโซฟาโอบกอดสามี
“ งั้นหรือ ดีจริง ๆ เลย…. ในที่สุดครอบครัวเราก็ได้อยู่กันพร้อมหน้าเสียทีนะ “
รอยยิ้มของฟานฟานสะดุดลง แววตาของเธอวิตกอย่างเห็นได้ชัด เธอเหลือบตาขึ้นดูสามีนิดหนึ่งหวังว่าเขาจะไม่สังเกตเห็น
“ เป็นอะไรหรือ ทำไมฉันเห็นคำว่า กังวลแปะอยู่ตรงหน้าผากของเธอล่ะ “
“ ปล่าวค่ะ… “
“ กังวลเรื่องเจี้ยนหาวล่ะสิ …. หือม์ ( ต่งซันส่งยิ้มอบอุ่นให้กำลังใจภรรยา ).. ไม่เป็นไรหรอกน่ะ เจี้ยนหาวมันกำลังจะมีน้องสาวเพิ่มขึ้นอีก 1 คน…. ไอ้กะล่อนนั่นน่าจะดีใจล่ะสิไม่ว่า อย่ากังวลใจไปเลยฟานฟาน “
ฟานฟานยิ้มตอบสามี เงยหน้ารับจูบอ่อนโยนที่หน้าผากก่อนจะซุกใบหน้าบนอกแข็งแกร่งของเขา เธอรักต่งซัน และต่งซันก็รักเธอ อายุที่ห่างกันราวพ่อกับลูกไม่ได้เป็นปัญหาที่เธอหนักใจ… แต่สิ่งที่เธอหนักใจ คือ เรื่องราวที่เธอปิดบังเขาอยู่ต่างหาก
เป็นเวลานานเท่าไหร่กันนะ ที่เธอต้องรักเขาบนความหลอกลวงที่หนักอึ้งนี้ นานเท่าไหร่กัน……
--- flash back ---
…..นิวยอร์ก…..
ฟานฟาน จ้องมองร่างของตัวเองในกระจกเงา เธอไม่อยากเชื่อเลยว่าผู้หญิงที่กำลังจ้องตอบเธอด้วยรอยยิ้มที่มีความสุขที่สุดในชุดเจ้าสาวจะเป็นตัวเธอ ….เธอกำลังจะแต่งงานกับคนที่เธอรักอย่างหมดหัวใจ ฟานฟานหมุนตัวไปรอบ ๆ พร้อมกับหัวเราะเริงร่า….
“ มีความสุขจริงนะ ฟานฟาน ที่รัก “ น้ำเสียงไร้โทนอารมณ์นั้น ทำให้ฟานฟานจังงัง
“ เจี้ยนหาว !?…. คุณ ?… คุณมาได้ยังไง ? “
เจี้ยนหาวยิ้มแค่น ๆ มองหญิงสาวเบื้องหน้าจากหัวจรดเท้า ด้วยดวงตาหยามเยาะ และเหมือนจะมีความเคียดแค้นและชิงชังเป็นส่วนผสมที่เข้มข้นปนอยู่ด้วย
“ ทำไม ?…. นึกไม่ถึงว่าจะเจอผมที่นี่อย่างนั้นหรือ ? “
“ เอ่อ… “ ฟานฟานไม่รู้จะตอบเขาเช่นใด เธอผงะหลังไปนิดหนึ่งโดยอัตโนมัติ
“ อะไรถึงทำให้คุณนึกว่าจะไม่ได้เจอผมที่นี่ ไม่เจอผมในงานแต่งงานของพ่อผม หา! ฟานฟาน ! “ (ประโยคหลังเขากระซิบรอดไรฟัน พร้อมกับบีบต้นแขนของฟานฟาน แน่น ) “ คุณทำได้ยังไง ?!… คุณกล้าดีมาแต่งงานกับพ่อผมได้ยังไง ทั้ง ๆ ที่คุณคบกับผมอยู่ “
“ฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นพ่อคุณ จริง ๆ นะ เจี้ยนหาว (ฟานฟานพยายามแกะมือที่บีบจนเธอรู้สึกเจ็บออก แต่มันก็ไม่เป็นผลเลย ) ได้โปรดปล่อยฉันเถอะ ( น้ำตาเริ่มมาเอ่อเพราะความเจ็บ )….
ฉันพึ่งรู้ว่าคุณเป็นลูกของเขาก็เมื่อสองอาทิตย์ที่แล้วเท่านั้น ฉันไม่ได้มีเจตนาจะหลอกคุณเลย…. แต่เพราะฉันไม่แน่ใจ …เป็นเพราะฉัน…” คำอธิบายอุดตันอยู่ที่ลำคอของฟานฟาน เธอรู้สึกผิดอยู่เต็มหัวใจ เธอใช้เขาเป็นเครื่องพิสูจน์ความไม่แน่ใจของเธอ มันเป็นความผิดที่เธอปฏิเสธไม่ได้
“ พี่ฟานฟาน แต่งตัวเสร็จหรือยังคะ“ เด็กสาววัย 16 หน้าตาบ้องแบ๊ววิ่งเข้ามาในห้อง ( เจี้ยนหาวสะบัดปล่อยต้นแขนฟานฟานอย่างไม่เต็มใจ )
“ อ้าว ! เจี้ยนหาว… มาอยู่นี่ได้ยังไง หลงห้องเหรอไอ้ลูกชาย 555 “ ( ต่งซันที่เดินเข้ามามีทีท่าแปลกใจเล็กน้อย ก่อนจะทักทายลูกชายอย่างอารมณ์ดี ) “ ดี ๆ ๆ… เจอกันแล้วก็แนะนำกันเลย นี่ฟานฟาน เจ้าสาวของพ่อ สวยใช่ไหมล่ะ 555…. แล้วนี่ก็หนูฟางหลัน น้องสาวของเธอ “
“ สวัสดีค่ะ“ ฟางหลังเอ่ยทักทายยิ้มแย้ม มองใบหน้าสมาชิกคนใหม่ด้วยดวงตาเป็นมิตรอย่างที่สุด เธอชอบเขาจัง … เขาเป็นผู้ชายที่หล่อที่สุดที่เธอเคยพบมา … แล้ววินาทีต่อมาเธอก็ตัดสินใจว่า เธอจะต้องกลายเป็นเจ้าสาวของเขาให้ได้
เจี้ยนหาวเพียงแต่ปรายตามองฟางหลันนิดหน่อย… เขาไม่อยากให้เด็กนั่นแลเห็นสายตาชิงชัง
ที่เขาพยายามจะซ่อนเอาไว้ให้มิดชิด……
อา! น้องสาวของฟานฟานอย่างนั้นหรือ…. พระเจ้าช่างประทานของขวัญแสนพิเศษให้เขาโดยแท้
“ อีกไม่กี่นาทีข้างหน้าแล้วนะ พวกเราก็จะกลายเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ดีจริง ๆ 5555555 “
ต่งซันหัวเราะอย่างมีความสุข โดยไม่รู้ตัวเลยว่ามรสุมแห่งความรักกำลังตั้งเค้าก่อเป็นลมพายุและจะลอยอวลอยู่รอบตัวเขาในภายภาคหน้า ภายใต้ปีกจมูกของเขา…. โดยเขาไม่รู้ตัวจริง ๆ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
แสงไฟยามค่ำคืนเล็ดรอดผ่านกระจกหน้าต่าง ไต่ระดับเล่นสีไปรอบห้องสวีท อันหรูหรา
บนเตียงใหญ่ ชายผู้ครองเรือนกายอันล้นเสน่ห์ของบุรุษเพศกำลังนิทราอย่างเป็นสุข
แพขนตาดกหนาสีดำทาบทับแก้มเนียนสวยเกินชาย และริมฝีปากอิ่มเต็มได้รูปสีชมพูสดประดับอยู่บนใบหน้าล
ไม่น่าเชื่อเลยว่า ชายผู้นี้จะได้รับสมญานามว่า “ เจ้าชายอสูร “
เจี้ยนหาวได้รับคำนิยาม‘หล่อ… อันตราย…ไร้หัวใจ‘จากบรรดาหญิงสาวของเขา นั่นเป็นเพราะพันธะสัญญามีเซ็กส์ แต่ไร้รัก
เจี้ยนหาวไต่อันดับเป็น มหันตภัยร้ายอันดับหนึ่งต่ออิสตรี แต่ถึงกระนั้นก็ยังมีสตรีหลายต่อหลายคนกระโจนเข้าใส่และแสวงหาอันตรายจากบุรุษผู้นี้อย่างสม่ำเสมอ
“ เจี้ยนหาวขา “ เสียงกระเส่าคราง บ่งบอกถึงความต้องการของสตรีนางหนึ่งดังขึ้น เจี้ยนหาวปรือตาอย่างขี้เกียจมองร่างเปลือยอวบอิ่มของคุณนายเถาหลิน….
“ มีอะไรครับ เถาหลิน คุณอยากได้อะไร “ แม้ในยามง่วงงุนเจี้ยนหาวก็ยังส่งยิ้มกระจายแสงอันทรงเสน่ห์จนได้ …..( มันทำให้คุณนายเถาหลินตาพร่าไปพักหนึ่ง ก่อนจะตั้งสติและบดเบียดร่างกายแทนคำตอบ )
เจี้ยนหาวหัวเราะหึ ๆ ในลำคอ …. เขาจัดการสนองตอบความต้องการด้วยลีลารักที่เร่าร้อน
อาจนับได้ว่าเป็นศึกย่อม ๆ ในสนามรบ… เพราะทั้งฝ่ายชาย และ ฝ่ายหญิง ต่างก็นำเอาไม้เด็ดมาต่อสู้อีกฝ่ายอย่างไม่ยอมแพ้กัน
เจี้ยนหาวต้องยอมรับว่า คุณนายเถาหลิน เป็นคู่ปรับที่น่าสนใจและเร้าใจเขาเมื่อแรกคบหากันมากทีเดียว
เพราะหล่อนเป็นผู้หญิงสวย และมีเสน่ห์อย่างหาตัวจับยาก อีกทั้งศาตร์รักบนเตียงของหล่อนก็เย้ายวนใจ .. ผู้ชายหลายต่อหลายคน ต่างต้องมนต์เสน่ห์นี้กันนับพันนับหมื่นราย และสามารถยอมตายได้แค่เพียงแต่เธอเอ่ยปาก…. แต่ไม่ใช่เขา !
เจี้ยนหาวคบหาหล่อนล่วงเลยมานาน ถึง 2 เดือนเศษ ( ซึ่งนับว่าเป็นคู่ควงที่ทำสถิติคบหาเขาได้นานที่สุด เท่าที่เคยมีมา )
และมันถึงจุดอิ่มตัว….. ณ เวลานี้ เจี้ยนหาวรู้สึก “ เบื่อ “หล่อนเสียแล้ว
ด้านคุณนายเถาหลินหล่อนหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน มองใบหน้าของเจี้ยนหาวที่มีเหงื่อเกาะพราวเต็มใบหน้า
เขาส่งยิ้มให้เธอ มันเป็นรอยยิ้มที่เถาหลินบอกกับตัวเองว่า “ เขาสามารถฆ่าหล่อนได้ แค่เพียงรอยยิ้มเดียว “ ยังจะดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยอันตราย และ ริมฝีปากแสนเซ็กซี่นั่นอีก…. หล่อนจะทำอย่างไรดีหนอ ตั้งแต่มีชีวิตเกิดมา หล่อนไม่เคยมีความรักให้ใคร…. แต่ ณ เวลานี้ หล่อนกำลังหลงรักผู้ชายที่ไม่เคยมีความรักให้ใครอย่างถอนตัวไม่ขึ้นคนนี้
และเมื่อเจี้ยนหาวโน้มตัวเข้ามาหา และประชิดริมฝีปากข้าง ๆ หู ร่างของเถาหลินก็ถึงกับเกร็งสะท้าน ……
ปล่าวเลยมันไม่ใช่เป็นการเริ่มต้นบทรักบทใหม่ แต่มันเป็นประโยคแสนโหดร้ายที่กล่าวว่า “ เราเลิกกันเถอะ !!! “
+++++++++++++++++++++++++++
scene 11
ตระกูล อู๋วัน … ( ตระกูลขุนนางเก่าแก่ของใต้หวัน บ้านของเจี้ยนหาว )
สาวสวยรูปร่างเพรียวระหง วางหูโทรศัพท์ด้วยความตื่นเต้น…. มีรอยยิ้มกระจ่างเต็มใบหน้า
ต่งซัน มองหน้าภรรยา พลางยิ้มน้อย ๆ
“ ยิ้มอย่างนี้แสดงว่า ฟางหลัน ตกลงว่าจะกลับมาแล้วล่ะสิ “
ฟานฟาน ส่ายหน้าผมยาวสวยของเธอทิ้งตัวไปมา… เธอยิ้มมากขึ้นอีกเมื่อกล่าวว่า
“ ไม่ใช่แค่นั้นหรอกค่ะต่งซัน แต่ยายฟางหลันน่ะยังยอมมาอยู่ที่บ้านนี้อีกด้วยค่ะ “ ฟานฟานทิ้งตัวนั่งบนโซฟาโอบกอดสามี
“ งั้นหรือ ดีจริง ๆ เลย…. ในที่สุดครอบครัวเราก็ได้อยู่กันพร้อมหน้าเสียทีนะ “
รอยยิ้มของฟานฟานสะดุดลง แววตาของเธอวิตกอย่างเห็นได้ชัด เธอเหลือบตาขึ้นดูสามีนิดหนึ่งหวังว่าเขาจะไม่สังเกตเห็น
“ เป็นอะไรหรือ ทำไมฉันเห็นคำว่า กังวลแปะอยู่ตรงหน้าผากของเธอล่ะ “
“ ปล่าวค่ะ… “
“ กังวลเรื่องเจี้ยนหาวล่ะสิ …. หือม์ ( ต่งซันส่งยิ้มอบอุ่นให้กำลังใจภรรยา ).. ไม่เป็นไรหรอกน่ะ เจี้ยนหาวมันกำลังจะมีน้องสาวเพิ่มขึ้นอีก 1 คน…. ไอ้กะล่อนนั่นน่าจะดีใจล่ะสิไม่ว่า อย่ากังวลใจไปเลยฟานฟาน “
ฟานฟานยิ้มตอบสามี เงยหน้ารับจูบอ่อนโยนที่หน้าผากก่อนจะซุกใบหน้าบนอกแข็งแกร่งของเขา เธอรักต่งซัน และต่งซันก็รักเธอ อายุที่ห่างกันราวพ่อกับลูกไม่ได้เป็นปัญหาที่เธอหนักใจ… แต่สิ่งที่เธอหนักใจ คือ เรื่องราวที่เธอปิดบังเขาอยู่ต่างหาก
เป็นเวลานานเท่าไหร่กันนะ ที่เธอต้องรักเขาบนความหลอกลวงที่หนักอึ้งนี้ นานเท่าไหร่กัน……
--- flash back ---
…..นิวยอร์ก…..
ฟานฟาน จ้องมองร่างของตัวเองในกระจกเงา เธอไม่อยากเชื่อเลยว่าผู้หญิงที่กำลังจ้องตอบเธอด้วยรอยยิ้มที่มีความสุขที่สุดในชุดเจ้าสาวจะเป็นตัวเธอ ….เธอกำลังจะแต่งงานกับคนที่เธอรักอย่างหมดหัวใจ ฟานฟานหมุนตัวไปรอบ ๆ พร้อมกับหัวเราะเริงร่า….
“ มีความสุขจริงนะ ฟานฟาน ที่รัก “ น้ำเสียงไร้โทนอารมณ์นั้น ทำให้ฟานฟานจังงัง
“ เจี้ยนหาว !?…. คุณ ?… คุณมาได้ยังไง ? “
เจี้ยนหาวยิ้มแค่น ๆ มองหญิงสาวเบื้องหน้าจากหัวจรดเท้า ด้วยดวงตาหยามเยาะ และเหมือนจะมีความเคียดแค้นและชิงชังเป็นส่วนผสมที่เข้มข้นปนอยู่ด้วย
“ ทำไม ?…. นึกไม่ถึงว่าจะเจอผมที่นี่อย่างนั้นหรือ ? “
“ เอ่อ… “ ฟานฟานไม่รู้จะตอบเขาเช่นใด เธอผงะหลังไปนิดหนึ่งโดยอัตโนมัติ
“ อะไรถึงทำให้คุณนึกว่าจะไม่ได้เจอผมที่นี่ ไม่เจอผมในงานแต่งงานของพ่อผม หา! ฟานฟาน ! “ (ประโยคหลังเขากระซิบรอดไรฟัน พร้อมกับบีบต้นแขนของฟานฟาน แน่น ) “ คุณทำได้ยังไง ?!… คุณกล้าดีมาแต่งงานกับพ่อผมได้ยังไง ทั้ง ๆ ที่คุณคบกับผมอยู่ “
“ฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นพ่อคุณ จริง ๆ นะ เจี้ยนหาว (ฟานฟานพยายามแกะมือที่บีบจนเธอรู้สึกเจ็บออก แต่มันก็ไม่เป็นผลเลย ) ได้โปรดปล่อยฉันเถอะ ( น้ำตาเริ่มมาเอ่อเพราะความเจ็บ )….
ฉันพึ่งรู้ว่าคุณเป็นลูกของเขาก็เมื่อสองอาทิตย์ที่แล้วเท่านั้น ฉันไม่ได้มีเจตนาจะหลอกคุณเลย…. แต่เพราะฉันไม่แน่ใจ …เป็นเพราะฉัน…” คำอธิบายอุดตันอยู่ที่ลำคอของฟานฟาน เธอรู้สึกผิดอยู่เต็มหัวใจ เธอใช้เขาเป็นเครื่องพิสูจน์ความไม่แน่ใจของเธอ มันเป็นความผิดที่เธอปฏิเสธไม่ได้
“ พี่ฟานฟาน แต่งตัวเสร็จหรือยังคะ“ เด็กสาววัย 16 หน้าตาบ้องแบ๊ววิ่งเข้ามาในห้อง ( เจี้ยนหาวสะบัดปล่อยต้นแขนฟานฟานอย่างไม่เต็มใจ )
“ อ้าว ! เจี้ยนหาว… มาอยู่นี่ได้ยังไง หลงห้องเหรอไอ้ลูกชาย 555 “ ( ต่งซันที่เดินเข้ามามีทีท่าแปลกใจเล็กน้อย ก่อนจะทักทายลูกชายอย่างอารมณ์ดี ) “ ดี ๆ ๆ… เจอกันแล้วก็แนะนำกันเลย นี่ฟานฟาน เจ้าสาวของพ่อ สวยใช่ไหมล่ะ 555…. แล้วนี่ก็หนูฟางหลัน น้องสาวของเธอ “
“ สวัสดีค่ะ“ ฟางหลังเอ่ยทักทายยิ้มแย้ม มองใบหน้าสมาชิกคนใหม่ด้วยดวงตาเป็นมิตรอย่างที่สุด เธอชอบเขาจัง … เขาเป็นผู้ชายที่หล่อที่สุดที่เธอเคยพบมา … แล้ววินาทีต่อมาเธอก็ตัดสินใจว่า เธอจะต้องกลายเป็นเจ้าสาวของเขาให้ได้
เจี้ยนหาวเพียงแต่ปรายตามองฟางหลันนิดหน่อย… เขาไม่อยากให้เด็กนั่นแลเห็นสายตาชิงชัง
ที่เขาพยายามจะซ่อนเอาไว้ให้มิดชิด……
อา! น้องสาวของฟานฟานอย่างนั้นหรือ…. พระเจ้าช่างประทานของขวัญแสนพิเศษให้เขาโดยแท้
“ อีกไม่กี่นาทีข้างหน้าแล้วนะ พวกเราก็จะกลายเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ดีจริง ๆ 5555555 “
ต่งซันหัวเราะอย่างมีความสุข โดยไม่รู้ตัวเลยว่ามรสุมแห่งความรักกำลังตั้งเค้าก่อเป็นลมพายุและจะลอยอวลอยู่รอบตัวเขาในภายภาคหน้า ภายใต้ปีกจมูกของเขา…. โดยเขาไม่รู้ตัวจริง ๆ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น