ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : scene 8
“ เช้าแล้วค่ะ ตื่นได้แล้วนะคะคุณหนู ”
“...........” ~~ เงียบ
ซิงหยูมองดูเจ้านายน้อยที่ยังคงนอนไม่ยอมตื่นอย่างอ่อนใจ .... +_+\" งานแรกของผู้รับใช้
“ ตื่นได้แล้วเจ้าค่ะ” เรียกพลางจะตวัดผ้าห่ม แต่พ่อเด็กขี้เซาคว้าหมับเข้าที่ชายผ้าและยื้อมันเอาไว้แน่น
ซิงหยูหรี่สายตามอง ก่อนจะคลี่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์บ้าง โอกาสแก้แค้นเล็ก ๆ น้อย ๆของเธอมาถึงแล้วล่ะ
--- จะแกล้งกระชากให้ตกเตียงเลยคอยดูสิ ฮึ ตาคุณหนูจอมเผด็จการ .... 1 - 2 - 3 - ฮึบ! ---
“ วะ- เหวอะ - เหวอออออออออ ” *o*!!!
( แต่ว่าร่างที่ซวนเสียหลักกลับเป็นตัวซิงหยูเอง ดังนั้นบัดนี้ร่างแน่งน้อยจึงล้มทับอกกว้างของจอมเผด็จการเข้าเต็ม ๆ )
“ คิดจะแกล้งฉัน ยังเร็วไปอีกร้อยปีนะนางทาส” เสียงคุกคาม และหน้าตาที่เปลี่ยนเป็นซาตาน อยู่ ๆ ก็ลอยเด่นขึ้นมา
“ ทีนี้ก็แบกฉันไปห้องสรงเดี๋ยวนี้” สิ้นสุดคำสั่ง ซิงหยูรู้สึกว่า บนไหล่ทั้งสองข้างของเธอหนักอึ้งราวกับกำลังแบกหาม
ใช่แล้ว ! บัดนี้ เธอกำลังหามบัลลังก์ของโจวเจวี้ยหมินที่มีบรรดาสาวสวยเซ็กซี่ในชุดหนังขนาบข้างกาย !!
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !!!
เสียงกรีดร้องดังขึ้น พร้อมกับผวาตื่นในทันใด
( 7.45 a.m. )
++++++++++++++++++++++++++++++
---เฮ้อ ! ทั้ง ๆที่เป็นแค่เรื่องในฝันเท่านั้น แต่ทำไมมันถึงได้รู้สึกเหมือนกับว่าไหล่จะหักเสียให้ได้ก็ไม่รู้ ---
ซิงหยูทุบไหล่ทั้งสองข้าง เมื่อเช้าเธอตื่นขึ้นมาด้วยฝันที่ร้ายกาจ ....แถมเจ้า “กระป๋อง” รถ scootter เพื่อนยากก็ดันมาเกเรเสียอีก
เช้านี้จึงนับว่าเป็นความซวยของเธออย่างแท้จริง
ได้ยินเสียงซุบซิบ ๆ ( หันไปมอง )
ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า แต่ราวกับว่าเสียงซุบซิบเหล่านั้นเกิดจากเธอ
--- แต่ว่าจะเป็นไปได้ยังไง ??---
(รถเมล์จอดป้าย ซิงหยูลงจากรถ )
“ ดูนั่นสิ ” ( ซุบซิบ ๆ )
“ อุ๊ย ! จริงด้วย .. แต่ว่าใช่เหรอ.” (ซุบซิบ ๆ )
ซิงหยู : ???
“ อรุณสวัสดิ์ครับ คุณซิงหยู ” แล้วจู่ ๆ เสียงทุ้มนุ่มก็เอ่ยทักเธอจากด้านหลัง , แม้เธอจะเห็นหน้าเขาไม่ถนัด แต่ก็พอจะจินตนาการได้ถึงความหล่อเพอร์เฟคของซุนเหวินหลง รองประธานหนุ่มขวัญใจของนักเรียนสาวทั้งอิงเต๋อ
“ อรุณสวัสดิ์ค่ะ” ค้อมหัวทักทาย
“ ฮะ ๆ ๆ ... แหมทักทายกันเต็มยศเลยนะครับ ( ส่งยิ้มพราวเสน่ห์ )... ว่าแต่ จะดีเหรอครับ ”
“ คะ ? ”
“ หน้าของคุณซิงหยู.... เป็นกรรมการนักเรียน แต่แต่งหน้ามาโรงเรียนจะดีเหรอครับ ”
“ เอ๋ ?!!! ” (รีบหันหลังกลับ ก้มหน้างุดควานหากระจกในกระเป๋าเพื่อจะส่องหน้า ).... แต่ทว่า เธอพกกระจกกับเขาที่ไหนกันล่ะ !!!
ซิงหยูพึ่งจะนึกขึ้นได้ตอนนี้นั่นเอง : เมื่อคืนหลังจากกลับมาเธอก็รู้สึกเหนื่อยจึงเข้านอนทั้งที่ยังไม่ได้ลบ make up ตอนเช้าพอตื่นขึ้นมา ก็พบว่าเธอสายแล้ว เลยเปลี่ยนแต่เสื้อผ้าแล้วรีบออกมา...
เพราะอย่างนี้นั่นเองเช้านี้เธอถึงได้รู้สึกว่าผู้คนมองเธอแปลก ๆ --- โอย... อยากจะร้องไห้ ---
“ นี่ครับ ..( ส่งผ้าเช็ดหน้าผืนสะอาด พลางส่งยิ้มให้)... ใช้ของผมก็ได้... คงยังไม่มีใครสังเกตมากหรอก”
ซิงหยูรับมา เช็ดใบหน้า ปื้ด ๆ อย่างเร็วไว “ เป็นอย่างไรบ้างคะ”
“ ปุ..ปู้ด......ฮะ ๆ ๆ 55555 ( เห็นใบหน้าเป็นหมีแพนด้าของซิงหยู แม้จะพยายามจะกลั้นขำแต่ก็ทำไม่ได้).... เอ้อ...ขอโทษครับ (ปาดน้ำตาทิ้ง 1 ที พลางเอ่ยขอโทษที่เสียมารยาทขำมากเกินไป) ให้ผมช่วยก็แล้วกันนะครับ ” ว่าแล้วก็หยิบผ้าเช็ดหน้าจากมือซิงหยูเชยคางเธอขึ้นและช่วยเช็ดหน้าให้อย่างบรรจง......ทั้งคู่ไม่ได้รู้ตัวเลยว่ากิริยาที่สนิทชิดเชื้อกันเช่นนี้ ได้กลายเป็นจุดเด่นมากแค่ไหน
และในบรรดาของสายตาหลายคู่ ก็มีสายตาหนึ่งครุกรุ่นด้วยแรงริษยาดั่งเปลวไฟ !!
( รถคาร์ดิแล็กสีดำแล่นผ่านรั้วโรงเรียน )
สายตาบางคู่ปรายตามอง เย็นชาดุจน้ำแข็งขั้วโลกใต้ ( ดูเผิน ๆ ก็ไม่น่าแปลกใจ เพราะเป็นแววตาประจำตัว แต่บางสิ่งวูบไหว ในสายตานั้นล่ะ ??? )
++++++++++++++++++++++++++++++++++
ห้องอาจารย์ใหญ่:
\" ขอบใจมากนะซิงหยู เพราะเธอ .... โรงเรียนของเราจึงปลอดภัยไปได้อีกสักระยะ\"
\" หมายความว่าคุณชายโจวมาโรงเรียนแล้วสินะคะ\" ถึงแม้จะสำรวมกิริยา แต่แววตาดีใจนั้นปิดไม่มิด
---- ค่อยยังชั่ว อย่างนั้นเทียนเปียวก็ปลอดภัยเหมือนกันน่ะสินะ--- ^^
ด้านอาจารย์ใหญ่
ไม่รู้ว่าเขาควรดีใจ หรือควรกังวลใจดี .....การที่คุณชายกลับมาครั้งนี้ แสดงว่ามีบางสิ่งบางอย่างในตัวซิงหยูที่สามารถดึงดูดความสนใจที่แสนเย็นชานั้น..... หวังเพียงแต่ว่า เธอจะไม่กลายเป็นของเล่นชิ้นใหม่.....แม้คราวของสีเสินหยาง เขาจะรู้ว่าเรื่องราวทุกอย่างเป็นกับดักอันชาญฉลาดของคุณชาย .... แต่ว่ามันก็ไม่ใช่เรื่องที่เข้าจะเข้าไปก้าวก่าย (อาจารย์ใหญ่ถอนหายใจ) …... สำหรับเขาหากต้องเลือกระหว่างการดำรงอยู่ของโรงเรียน กับ บุคคล .... เขาจำเป็นต้องเลือกอย่างแรกเอาไว้..... ได้แต่ภาวนาว่าครั้งนี้เขาคงไม่จะเป็นต้องเลือกอะไร
--------------------------
ห้องเรียน :
Oddddddddddddddddddd…..
ซิงหยูเก็บหนังสือเรียนลงใต้โต๊ะ เดินออกมาจากห้อง .... โล่งใจที่หมดคาบเรียนเสียที
ไม่รู้ว่ารู้สึกไปเองหรือเปล่า แต่เธอคิดว่าตลอดคาบเรียนภาคเช้าที่ผ่านมา บรรยากาศในห้องเรียนตึงเครียดแบบแปลก ๆ
“ ซิงหยู ! ” เพ่ยเพ่ยเพื่อนเธอนั่นเอง ไม่รู้โผล่พรวดมาจากทิศไหน “ เรื่องเมื่อเช้าจริงหรือเปล่า ?”
“ เรื่องเมื่อเช้า ? ” --- เรื่องอะไร ?? ----
“ ก็ที่เขาเมาท์กันว่าเธอกับรองประธานซุนกุ๊กกิ๊กกันน่ะสิ ”
“หาาาาาาาา ”
“ ไม่ต้องมา หา หรอก , เขาว่าเช็ดหน้าให้กันหวานหยดซะไม่มี จริงเปล่า ”
“ เปล่า !” ตอบทันควัน … แต่พอนึกถึงเรื่องเมื่อเช้า -_-\" “ จริง .. เอ๊ย! เปล่า …คือ ฉันหมายถึงไม่จริงน่ะ…. ก็แบบว่าเมื่อเช้าหน้าฉันเปื้อน แล้วรองประธานก็ให้ยืมผ้าเช็ดหน้าเท่านั้นเอง\"
แต่แววตาของเพ่ย ๆ น่ะเชื่อเธอซะที่ไหน \" น่า....อย่าปิดกันซี่ เราเพื่อนกันนะ ไม่ต้องอาย , ถึงยังไงฉันก็เชียร์เธอสุดลิ่มอยู่แล้ว.... แหม >v< ฉันนะ สังหรณ์ใจอยู่แล้วเชียว , ก็รองประธานซุนน่ะแอบมองเธอบ่อยจะตาย....... อิจฉาเธอ จริง จริ๊ง เล้ย ผู้ชาย hot สุด hot มาหลงรักเธอเนี่ย......เป็นอะไรที่โรแมนติกอย่าบอกใครเลยเนอะ \"
ซิงหยูถอนหายใจ... รู้ดีลองว่าเพ่ยเพ่ยปักใจเชื่อ ให้เธออธิบายอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์
เรื่องนั้นน่ะช่างมันเถอะ.... ที่น่ากังวลใจ คือเรื่อง \'นั้น\' ต่างหาก ,
เมื่อเช้า ตอนอาจารย์ใหญ่บอกข่าว มัวแต่ดีใจ.... ดันลืมไปว่าได้ทำสัญญาประหลาดเอาไว้
“ เอ๋ ... พวกนั้นมุงดูอะไรกัน” ว่าแล้วเพ่ยเพ่ย ก็แล่นปรูดไปสมทบเป็นจีนมุง , ซิงหยูเดินเอื่อย ๆ ตามไป ..... และแล้ว ....
ที่นั่น.....ในห้องนั้น !! ( ที่ริมสุดติดริมหน้าต่าง ) เด็กผู้ชายนั่งเท้าคางจดอะไรยิก ๆ อย่างตั้งอกตั้งใจก็ทำให้ซิงหยูตื่นตะลึง
“ คุณชายโจวเจวี้ยหมิน !”
นักเรียนหญิงที่มุงดู อุทาน “ ไม่ได้ฝันจริง ๆ ใช่ไหมเนี่ยแก คุณชายมาเรียนร่วมกับพวกเรา \"
\" ไม่ได้ฝันจริง ๆ น่ะแหละ.... ว่าแต่ทำไมคุณชายมาเรียนที่แผนก ม.ปลาย ล่ะ...ก็อยู่ ม.ต้นไม่ใช่เหรอ \"
( ซิงหยูพยักหน้าหงึกหงัก) ---ใช่ ๆ ....ทำไมคุณชายถึงมาเรียนที่แผนก ม.ปลาย ล่ะ ---
\" อ๊ะ ! นั่นจะไปไหนคะคุณชาย \" อาจารย์ประจำวิชาถามอย่างตกใจ
แต่ไม่มีคำตอบใด จากคุณชาย ..... เขาเดินตรงดิ่งมายังประตู
ตุ้บ !
อย่างไม่ทันตั้งตัว ร่างสูงกว่าก็ทรุดลงกับบ่าของซิงหยู
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ห้องพยาบาล :
ซิงหยูยืนหน้าซีด มองร่างคนที่นอนหลับตาดั่งคนไม่ได้สติ
“ ครูมีธุระเสียด้วยสิ....ซิงหยูช่วยครูหน่อยละกันนะ..เธอไม่มีเรียนแล้วไม่ใช่เหรอ”
“ เอ้อ...ค่ะ ” -_-\"
“ ได้ข่าวว่าร่างกายคุณชายอ่อนแอมาก นี่คงจะเพลีย ....ครูเองก็ไม่เคยดูแลเขา ก็ปกติคุณชายอยู่แต่อาคารโน้นนี่นา ...เออ ! จริงสิ เธอเป็นผู้ดูแลคนใหม่ไม่ใช่เหรอ งั้นครูฝากด้วยละกัน... เอาล่ะครูไปก่อนนะจ๊ะ” กล่าวจบก็คว้ากระเป๋า สลัดเสื้อกาวเดินลิ่วออกไป
ซิงหยูหันกลับ เหลือบตามองคนไม่สบาย..... ไม่รู้ทำไมจึงรู้สึกระแวงอันตราย ทั้ง ๆ ที่เขาก็นอนนิ่งอยู่
แล้วความทรงจำครั้งสุดท้ายก็ช่วยตอบคำถาม..... ก็ขนาดตอนเขาเป็นลมซบไหล่ มือไม้ของซาตานร้ายยังเหมือนแกล้งเปะปะไปเรื่อย !
-_-\" ---ถ้านี่ไม่ใช่บุคคลอันตรายแล้วล่ะก็ โลกนี้ก็ไม่มีอะไรน่ากลัวอีกแล้วล่ะ...เราเองก็ควรจะไปเสีย ขณะที่ยังมีโอกาส -----
“ นั่นเธอคิดว่าจะไปไหน หลิว ซิงหยู ” คนที่กำลังหมุนกลอนประตูสะดุ้งโหยง
โจวเจวี้ยหมินค่อย ๆ ลุกขึ้นจากเตียงช้า ๆ ทั้งสีหน้าแววตา ไม่ได้บอกเค้าของคนป่วยไข้เลยสักนิด........เขาจ้องหน้าเธอนิ่ง
“ ปละ- เปล่านี่คะ” ตอบติดอ่าง แต่ปั้นหน้าเป็นปกติ
--- ให้รู้ไม่ได้หรอกว่ากำลังกลัวเขาอยู่ คุณชายโจวเจวี้ยหมินน่ะไม่ต่างอะไรไปกับสิงโตเจ้าป่า ขืนได้กลิ่นความกลัวของเหยื่อจะได้ทีกระโจนย่ำเสียเท่านั้น.... จะต่อกรกับเขา ต้องอาศัยความกล้าหาญนะซิงหยู---- ( พยายามรวบรวมความกล้า เชิดหน้าสู้สายตาสุดฤทธิ์ )
“ คุณชายไม่ได้ป่วยจริง ๆ อย่างนั้นสินะคะ....”
“..............” ไม่ตอบ เพียงแต่จ้องนิ่งไม่ยอมละสายตา .... แล้วเขาก็ลุกขึ้นยืนและเดินเข้ามาอย่างช้า ๆ
ซิงหยูขยับตัวถอย ประสาทเกร็งตัวตอบรับโดยอัตโนมัติ .....
---ประตูอยู่ด้านหลังเยื้องไปทางขวา—
“ เธอคิดว่า.....จะเริ่มทำตามสัญญาเมื่อไหร่”
“ คะ ? ” -_-\" ---- อะไร ? สัญญาอะไร ? .... เราไปสัญญาอะไรไว้กับเขากันล่ะ----
“ อย่าบอกนะ.....ว่าลืมสัญญาที่ให้ไว้ ” หรี่สายตาคุกคาม , ซิงหยูหน้าซีด ....
มัวแต่ขบคิด พอเงยหน้าจึงพึ่งรู้ตัว ร่างสูงใหญ่ของซาตานน้อยตอนนี้ยืนประชิดตัวเธอเสียแล้ว !
ซิงหยูสาวเท้าก้าวหลังกรูดโดยอัตโนมัติ ..... ลืมคิดไปว่าถ้าทำอย่างนั้น
ตุ้บ ! ( หลังเธอจะชิดติดผนัง )
---- ตาย ! .... คราวนี้ไม่รอดแน่ ....พ่อจ๋า แม่จ๋า หนูขอโทษษษษษษษษ T^T ---
แปะ ! ( กระดาษแผ่นหนึ่งถูกแปะตรงหน้า)
--- ???? ---
ซิงหยูดึงเอากระดาษที่โดนแปะอยู่มาประชิดตา ตั้งใจอ่าน *0*!! “ หาาาาาาาาาาาาาาา สัญญาข้าทาส 100 วัน ! ”
“ มีอะไรน่าตกใจ .......เธอพูดเอง จะทำทุกอย่างที่ฉันต้องการ ”
“ ไอ้นั่นมันก็ใช่ค่ะ.... แต่ว่าแบบนี้....”
“ ฉันไม่ใช่คนเสนอ ....” พูดเนิบ ๆ ขณะที่เดินออกห่างอย่างไม่ใส่ใจ แล้วเมื่อนึกบางอย่างออกมาได้
“ อ้อ .....เธอน่ะจะต้องมาให้ทันภายใน5 นาที ที่ฉันเรียก.....ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน”
---- หา ??? ----
นังทาสรับโทรศัพท์ ! นังทาสรับโทรศัพท์ !
เสียงแผดก้องทำให้ซิงหยูตกใจ ...เธอหันซ้ายหันขวา , แล้วจึงพึ่งรู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกประหลาด !!!
( หยิบบางอย่างออกมาจาก ... อกเสื้อสูทด้านใน ) ติ๊ด....
” จำเอาไว้ มาหาฉันให้ทันภายในห้านาทีนะ คุณหลิว !”
คำสั่งตามสาย ทำให้ซิงหยูร่วงกรูดหน้าซีด...... นี่เขาคงเอามันมาใส่ไว้ ตอนที่แกล้งเป็นลมซบไหล่เธอนั่นเอง.... -_-\"
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น