ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Scene 8 .
Scene 8
……………….เมื่อกี้ มัน ! ..... เกิดอะไรขึ้น ?? ……………….
…… นายก็ด้วยหรือ ริว ? ฉันน่ะรู้สึกราวกับว่าร่างกายของฉันมันประทุเอาพลังบางอย่างออกมา ฉันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ทั้ง ๆ ที่พลังของฉันจะใช้ได้ก็ต่อเมื่อฝนตกเท่านั้น ……
…… ตอนนี้นายอยู่ใกล้ ๆ โรงพยาบาล รึ………..
……. เปล่านี่ ฉันยังอยู่ที่ชิบูย่า มาถ่ายแฟชั่นที่นี่. ฉันนึกว่านายอยู่ใกล้ ๆ แถวนี้ซะอีก…….
….. แปลก ! ทั้งที่เราไม่เคยติดต่อผ่านกระแสจิตได้ ในระยะทางที่ไกลกันขนาดนี้ …….
……งั้นก็แสดงว่าพลังของเราเพิ่มขึ้นน่ะสิ .. แต่ว่า .... เป็นเพราะอะไร ???..........
-----------------------------
“ ไปแล้วนะคะคุณแม่ “ มิกะในชุดลำลองง่าย ๆ โผล่หน้าเข้ามาบอกคุณแม่
“ จ้ะ อย่ากลับดึกนะจ๊ะ….. “ คุณแม่ส่งยิ้มอบอุ่นให้ลูกสาว ก่อนจะตักข้าวให้คุณพ่อที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ ดูแล้วช่างเป็นครอบครัวที่อบอุ่นเสียจริง ๆ…… มิกะยิ้มน้อย ๆ นึกมีความสุขที่ได้อยู่ในครอบครัวนี้
“ อ้อ ! มิกะช่วยแวะเอาอาหารนี่ไปฝากพี่โชวหน่อยก็แล้วกันนะ “ ชู เถาปิ่นโตขึ้น ก่อนจะวางแหมะเข้าที่มือของมิกะ
“ ค่ะ “ ตอบรับเสียงอ่อย ๆ
“ จะว่าไปแล้ว อพาร์เมนต์ของโชวอยู่ตรงไหน เขาก็ไม่เคยบอกแม่นะ ก็มีแต่มิกะเท่านั้นแหละที่โชวเขายอมให้ไปหาที่นั่น…… ตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุ โชวดูเปลี่ยนไปมากเลย …. ถึงเขาจะแวะมาค้างที่นี่บ้าง แต่พ่อกับแม่กลับรู้สึกว่าเขาอยู่ห่างไกลจากพวกเราไปทุกที “ สายตาของคุณแม่อ่อนเศร้าลงเมื่อพูดถึง ลูกชายคนโต
“ คงไม่มีอะไรหรอกคุณ โชวน่ะโตแล้วเขาก็คงอยากมีอิสระบ้าง…. อย่าคิดมากเลยนะ “ คุณพ่อเข้ามาปลอบภรรยาของตัวเอง
---------------------------------------------------------------------------------
มิกะเดินออกมาจากบ้านอย่างหงอย ๆ…… รู้สึกกร่อยจนไม่อยากไปงานเลี้ยงของไคซาว่า
เพราะตาบ้านั่นคนเดียวเลย ที่ทำให้คุณแม่ต้องเศร้าอย่างนี้……
“ ตาไคบ้า ! “>:(
“ ว่าใครบ้า ” มิกะสะดุ้งโหยง เพราะเสียงของไคมากระซิบอยู่ข้างหู
“ ทำไมชอบมาอย่างงี้ทุกทีนะ… “ นิ่วหน้าใส่เขายังไม่หายตกใจ
“ แล้วนี่จะไปไหน “ หรี่สายตาดุๆ … สำรวจทั้งเนื้อตัวของมิกะ วันนี้เธอแต่งตัวน่ารัก ใส่กางเกงกึ่งกระโปรงและที่ริมฝีปากก็ทาลิปกลอสบาง ๆ ด้วย….มิกะไม่เคยสนใจเรื่องสวยงามมาก่อน ต้องมีนัดกับใครเป็นแน่
“ ไปเที่ยวกับเพื่อน….. แต่ไม่กลับดึกหรอกนะ “ รีบตอบทันควัน แล้วก็นึกขึ้นได้
-----ยายบ้าเอ๊ย ทำไมต้องไปพูดแก้ตัวเหมือนกับต้องขออนุญาตเขาด้วยเล่า……เขาไม่ใช่พี่โชวซะหน่อย-----
“ งั้นหรือ…..กับเพื่อนชาย ? “
“ ก็มีทั้งผู้ชายและผู้หญิงนั่นแหละ เพื่อนในห้องน่ะ “ แล้วทำไมฉันต้องมาอธิบายด้วยเนี่ย
“ เอ้า ! นี่คุณแม่ฝากมาให้....กินซะ “ ยื่นกล่องปิ่นโตขนาดใหญ่ให้เขา
ไค ผินหน้าไปทางอื่นไม่รับปิ่นโต “ ไม่กินหรอก ก็นั่นน่ะไม่ใช่แม่ฉันนี่ “ พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
มิกะเลือดขึ้นหน้า “ มันจะมากไปแล้วนะ ! ทั้ง ๆ ที่คุณแม่ตั้งใจทำให้พี่โชวกิน ไคที่ใช้ร่างของพี่โชวอยู่ก็ควรหัดนึกถึงบุญคุณของพี่โชวซะบ้างเซ่ “
“ คนที่ใช้ร่างและควรนึกถึงบุญคุณ คือไอ้คนที่ชื่อโชวต่างหาก …. ฉันน่ะเป็นเจ้าของร่างที่แท้จริงนี้มานานแล้ว “ เขาพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบเย็นชา ไคหันหลังเดินกลับไปยังรถลีมูซีนที่จอดแอบอยู่ในเงามืด
มิกะได้แต่มองจ้องแผ่นหลัง ความเย็นชาที่เขาแสดงต่อครอบครัวของเธอ สร้างความรู้สึกเจ็บแปลบในหัวใจ....
….. นึกใบหน้าที่ยิ้มอิ่มของคุณแม่ในขณะที่ตั้งอกตั้งใจทำอาหารปิ่นโตนี้เพื่อพี่โชว…… มีคุณพ่อที่เป็นผู้ช่วยยืนหัวเราะขำอยู่ข้าง ๆ… ทั้ง ๆ ที่พวกท่านตั้งใจทำเพื่อลูกชายที่ท่านรักมากแท้ ๆ ….ทั้ง ๆ ที่ท่านตั้งใจทำมันถึงขนาดนั้นแล้วแท้ ๆ …. แต่ว่าผู้ชายคนนี้กลับไม่เห็นถึงคุณค่าของมันเลย
“ ฉันน่ะ ไม่เข้าใจหรอกนะว่าไคหมายถึงอะไร…… แต่คุณพ่อ คุณแม่ เขาก็ยังนึกเสมอว่าไคเป็นลูกชายของเขา….. การที่ไคกลับมาในร่างของพี่ชายก็เหมือนนำหัวใจของพวกท่านที่แตกสลายกลับมาด้วย…..ฉันขอร้องล่ะอย่าทำให้ท่านต้องผิดหวังจะได้ไหม คนสองคนนั้นเขาเป็นคนดีเกินกว่าจะได้รับความเสียใจนะ “ มิกะนั่งกอดปิ่นโตร้องไห้
ไคหยุดกึก….. แล้วเดินกลับมา คว้าเอาปิ่นโตมาถือไว้ และฉุดข้อมือของมิกะให้เดินตามไปยังรถลีมูซีน
----------------------------------------
“ หยุดร้องไห้ซะ “ ไคสั่ง
มิกะมองหน้าส่งสายตาค้อน ๆ ไปยังไค….. นึกเคืองที่คนพูด พูดอย่างกับว่าคนเราจะเปิดปิดก๊อกน้ำตาได้ง่าย ๆ , มิกะพยายามจะหยุดร้อง แต่ก็ยังมีก้อนสะอึกสะดุดอยู่ในลำคอเป็นระยะ ๆ
“ แล้วนี่จะพาฉันไปไหน ? “
“ ไปบ้านฉัน “ ตอบเรียบ ๆ ตามเคย
“ แต่ฉันมีนัดกับเพื่อน “ มิกะท้วง
“ แล้วไงล่ะ….. “ สายตาไม่แยแสจริงๆ ….. ผู้ชายคนนี้ร้ายกาจมาก มิกะไม่น่าหลวมตัวเดินตามเขามาเลย
“ เธออยากให้ฉันกินข้าวปิ่นโตนี้ ก็ต้องทำหน้าที่ให้เต็มที่สิ “
มิกะจะอ้าปากถามว่า --- ฉันยังต้องทำอะไรอีก --- แต่นึกไปนึกมาอยู่เฉย ๆ ดีกว่า….. ผู้ชายคนนี้ยิ่งสนุกกับปฏิกิริยาของเธออยู่ด้วย
ขืนพูดอะไรมากไปกว่านี้จะเป็นการเปิดทางซวยเข้าหาตัวเองซะเปล่า ๆ
แล้วรถก็แล่นเข้ามาในอาณาเขต “ บ้าน “ ที่ไคพูดถึง…..จริง ๆ แล้วเขาใช้สรรพนามเรียกไม่ถูก ไอ้สิ่งที่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้านั้นมันควรจะเรียกว่า ** ปราสาท ** น่าจะถูกกว่า
เมื่อก้าวลงมาจากรถ….. บรรดาคนรับใช้ก็เข้าแถวเรียงกันเป็นตับ ก็ยืนโค้งคำนับกล่าวต้อนรับกลับบ้านโดยพร้อมเพรียง
ไคหันไปสั่งอะไรก็ไม่รู้ กับชายชราสูงวัยมันแผ่วเบาเสียจนเธอจับใจความไม่ได้…..แล้วบัตเลอร์คนที่รับคำสั่งเดินลับหายเข้าไปข้างใน จากนั้นไคก็จูงมือมิกะให้เดินเข้าไปในบ้าน
-------------------------------------------------------------------------
มิกะนั่งหน้าเง้า
“ อะไรอีกล่ะ “ ไคถามอย่างเนือย ๆ
“ ก็ทำไมฉันต้องมานั่งป้อนข้าวให้ไคด้วย “ ยังหน้าบึ้งขณะที่คีบเนื้อปลาใส่ปากให้เขา
“ ช่วยไม่ได้ ก็เธอจะให้ฉันกินข้าวกล่องนี้ให้ได้เองนี่ “ เคี้ยวหงับ ๆ พลางคีบเนื้อจ่อรอที่ริมฝีปากของมิกะบ้าง
มิกะอ้าปากงับเคี้ยวตุ้ย ๆ ด้วยความอร่อย ( กำลังหิวเพราะยังไม่ได้กินข้าวเย็น ก็กะว่าจะไปกินกับเพื่อน ๆ หลังจากร้องคาราโอเกะเสร็จน่ะสิ)
“ ถึงงั้นก็เหอะ…..ก็ไม่จำเป็นต้องให้ฉันมานั่งบนตักไคนี่ “ พูดไปก็เคี้ยวไป หยิบชิ้นใหม่….แต่ เข้าปากตัวเอง
“ น้องสาวนั่งตักพี่ชาย มันจะแปลกตรงไหน “ เอามือหยิบเม็ดข้าวที่ติดแก้มมิกะออก ด้วยความเอ็นดู
“ ก็ไค ไม่ใช่พี่ชายฉัน…” กำลังจะคีบอีกชิ้นเข้าปากก็ชะงักกึก…….กว่าจะรู้ตัวว่าพูดพลาดไปเสียแล้ว สายตาของไค ก็ส่อแววระริกเต้นเป็นประกาย
“ อ้อ…..ฉันไม่ใช่พี่ชายของเธอ อย่างนั้นเป็นอย่างอื่นก็ได้สินะ “ ไม่ทันขาดคำก็ฉกจูบเข้าที่ปากของมิกะอย่างทันควัน
กริก ! เสียงตะเกียบหลุดจากมือของมิกะ จูบแรกของเธอถูกสอนโดยผู้ชายที่จัดเจนอย่างไค…..หัวสมองของมิกะหมุนคว้างแล้วก็จมหายไปในละอองที่แตกพร่า
ไคควานหาความหวานฉ่ำในปากของมิกะ รสอาหารที่ว่าเลิศรสเท่าใดก็ไม่เท่ากับริมฝีปากที่หวานล้ำของเธอจริง ๆ……ไคเคยจูบผู้หญิงมานักต่อนัก แต่ไม่มีจูบใดที่สร้างความมัวเมาให้กับเขาได้มากมายเท่านี้…..
ที่จริงไคตั้งใจจะพาเธอมากินข้าวแล้วค่อยพากลับบ้าน แต่ว่ามิกะทำให้แผนของเขาเกิดเปลี่ยนแปลงไปเสียแล้ว
“ อา…..มิกะ….มิกะ…. “ ดูเหมือนฝ่ายที่จะควบคุมอารมณ์ไม่ได้จะเป็นไคเสียมากกว่า….
“ อืออออ……. “ มิกะครางด้วยความพอใจอย่างไม่รู้ตัว , เมื่อเขาถอนริมฝีปากออก มิกะจึงหรี่ตาปรือ ๆ ขึ้นมองเขา…ไค กำลังให้ความสนใจกับกระดุมเสื้อของเธออยู่ เขาแกะมันออก….
แกะมันออก ?!!
มิกะคว้าหมับเข้าที่มือแข็งแรง , สายตาประหวั่นกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น
ไคเห็นดวงตาที่วูบไหวของมิกะ …… จึงชะงักมือ หรี่สายตาลงแล้วจึงถอนหายใจเบา ๆ
“ เธอนี่นะ มิกะ… นางยั่วดี ๆ นี่เอง ยั่วให้ผู้ชายหลงใหล แล้วก็มาปิดประตูปิดกั้นความต้องการของผู้ชาย….นางยั่วตัวน้อย ๆ “ แล้วไคก้มลงจูบที่ขมับของมิกะ พลางติดกระดุมเสื้อให้ใหม่
“ เอาล่ะ จะกินข้าวต่อ หรือ จะให้ฉันกินเธอแทนดี “ พูดออกมาหน้าตาเฉย สีหน้าก็กลับคืนมาเย็นชา เช่นเดิม
“ กะ….กินข้าว “ มิกะตอบตะกุกตะกัก หน้าแดงไปถึงใบหู…
แล้วบัตเลอร์คนเดิมก็เดินเข้ามา…. เขาเอ่ยอนุญาตอย่างสุภาพพลางยื่นโทรศัพท์ให้กับไค
“ สวัสดี คุณแม่เหรอครับ “ กล่าวด้วยน้ำเสียงที่ดูรื่นเริงมาก ๆ แต่ใบหน้ากับดูสวนทางกันลิบลับ …. มิกะนึกทึ่งที่เขาสามารถทำอย่างนั้นได้
“ ครับ ผมโชว…..ได้รับแล้วครับ มิกะก็นั่งกินอยู่ด้วย “ ปรายตามองมิกะ แต่รู้สึกสายตาจะจับจ้องที่ปากอิ่มเป็นพิเศษ
“ คือ คืนนี้มิกะจะพักอยู่กับผมน่ะครับ …( มิกะส่ายหัวดิกตาโต เขาโกหกคุณแม่ได้ยังไง มิกะยื่นมือจะแย่งโทรศัพท์มาพูดเอง ….. แต่ไคไวกว่าเขาฉกจูบกับปากมิกะอีกครั้ง ใช้ลีลาที่เหนือชั้นปั่นสมองน้อยของมิกะให้มึนงง)…… ไม่เป็นไรครับ ไม่รบกวนเลย ผมก็ไม่ได้เจอน้องนานแล้ว เรื่องคาราโอเกะคงไม่ได้ไป คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ “
พูดจบก็วางสาย มองมายังร่างบางที่ยังตาลอย มึน ๆ กับรสจูบของเขาเมื่อสักครู่ ไคหัวเราะ หึ หึ ในลำคอ
+++++++++++++++++++++++++++++
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น