ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : .Scene 6 .
Scene 6
แสงแดดสีแดงสุดท้ายกำลังจะลับขอบฟ้า ..... แคว่ก! แคว่ก! แคว่ก! (เสียงกาตัวใหญ่ร้องทักความมืดที่กำลังจะมาเยี่ยมเยือน)
เด็กหนุ่มที่ชื่อ ไคซาว่า เดินก้มหน้าก้มตา จนเป็นการยากที่จะสังเกตสีหน้าอันแท้จริงของเขาได้ … ไคซาว่ากำลังนึกถึงคำพูดที่เชือดเฉือนของมายุมิ…..แล้วก็นึกถึงคำพูดของมิกะด้วย
“ แม้แต่ยายเชื้อราก็ยังพูดอย่างนั้น “ ไคซาว่าพูดรอดไรฟัน ….ความรู้สึกอับอาย และ ความรุ้สึกโกรธ ปะปนจนเขาไม่รู้ว่าความรู้สึกไหนมันมีมากกว่ากัน
ในตรอกแคบ ๆ เงาลึกลับเงาหนึ่งทอดตัวตาม ไคซาว่ามาอย่างเงียบเชียบ….
-------------
เสียงครุ้งคริ้งดังเป็นจังหวะ …..มิกะหอบเอาชุดหลอดทดลองที่พึ่งจะทำความสะอาดเสร็จขึ้นมาตามขั้นบันได
เธอคิดว่าพรุ่งนี้ควรจะไปขอโทษไคซาว่า..... ป่านนี้เขาคงโกรธเธอมาก
แล้วทันใด ! เธอก็ได้ยินเสียงนี้
“ อือออ….อวาาาาาาา….โอววว “
เสียงครางพิลึกพิลั่นดังรอดมาจากห้องพยาบาล ความอยากรู้ทำให้เธอเยี่ยมหน้าดูตรงช่องประตูที่เปิดแง้มอยู่
ในห้องนั้น .... หญิงสาวในชุดนักเรียนกำลังนั่งบนตักและแลกจูบเร่าร้อนกับผู้ชายคนหนึ่ง….. ฝ่ายหญิงสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ยผมเผ้ายุ่งเหยิง ในขณะที่ฝ่ายชายยังคงเนี้ยบกริบทุกกระเบียดนิ้ว พวกเขานัวเนียกันอย่างกับหนังเรทอาร์
“ น่าไม่อายจริง ๆ คนพวกนี้ “ มิกะพึมพำก่อนละสายตา…….แต่ว่า เธอก็ต้องกลับมาแอบดูใหม่อีกครั้ง !
นั่นมัน ! !.....
มายุมิ กับ ไค นี่นา !
คริ้ง ! …(เสียงหลอดแก้วกระทบกัน ) คู่ขาที่นัวเนียหยุดพฤติกรรมกระทันหัน……ไคหรี่สายตามายังบานประตูที่เปิดแง้มอยู่ ( มิกะ หลบฉากพลางหอบหายใจด้วยความตื่นเต้น …..กลัวว่ามายุมิ กับ ไค จะเห็น )
“ อาจารย์โชวคะ… “ มายุมิครางเรียก สายตายังหรี่ปรือด้วยอารมณ์ที่ค้างคา
ไค เลื่อนตัวของมายุมิออกจากตัก หมดความใส่ใจกับอกขาวเนียนที่เปิดแบะรอท่าอยู่
“ กลับบ้านไปเถอะมายุมิ…. วันนี้ครูช่วยเธอได้แค่นี้แหละ “
“ แต่ว่า “ มายุมิประท้วง
“ ตอนนี้ครูไม่มีอารมณ์กับเธอแล้ว…..กลับบ้านไปสิ “ นับเป็นประโยคที่ทำร้ายจิตใจมายุมิเป็นอย่างมาก เธอรีบติดกระดุมที่หน้าอก และรวบผมยาวให้เข้าที่ ….. ตั้งแต่เกิดมาเธอไม่เคยถูกผู้ชายหน้าไหนปฏิเสธมาก่อน
มายุมิเชิดหน้า เดินไปคว้ากระเป๋า…..ในดวงตาของเธอเต็มไปด้วยไฟแค้น
ปัง !......มายุมิปิดประตูอย่างแรง
“ไฮบาระ โชว….. แล้วเราจะได้เห็นดีกัน “
---------------------------------
ในห้องพยาบาล :
“ ท่านไค ไม่น่าปล่อยเหยื่อไป…. ถึงจะเป็นเหยื่อชั้นเลวก็ตาม “ หญิงสาวผมยาวตรงถึงขาปรากฏกายขึ้นตรงมุมหนึ่งของห้อง
“ฉันไม่มีอารมณ์….. เธอจัดการแทนฉันก็แล้วกัน “
---------------------------------
“ แย่ชะมัด ดันไปเห็นภาพที่ไม่ควรเห็นซะได้…… “ มิกะวางตะกร้าหลอดทดลองอย่างหัวเสีย , แล้วก็นึกโกรธที่ไค เอาร่างของพี่ชายเธอไปทำเรื่องลามกแบบนั้น
“ เป็นถึงครูดันมามั่วกับนักเรียนสาว ไม่มีศีลธรรม ไม่จรรยาบรรณ ไม่มี…..อุ๊ ! “ อุทานตกใจ เพราะโดนใครบางคนสวมกอดจากด้านหลัง
“ โรคจิต “ ไคกระซิบเบา ๆ ข้าง หู …. มิกะดึงตัวเองออกจากการกอดอย่างทุลักทุเล
“ ว่าใครโรคจิต !“
“ ก็ใครไปแอบดูคนอื่นเขากำลังจู๋จึ๋กันล่ะ “
มิกะหน้าแดงไปถึงหู........ ภาพที่เขามีอะไรกับมายุมิฉายชัดเสียจนเธอรู้สึกละอาย
“ เธอทำให้ฉันเสียเหยื่อไปแล้ว ก็ต้องรับผิดชอบอารมณ์ของฉันด้วย “ บอกกล่าวประโยคที่มิกะไม่เข้าใจ , จากนั้นก็ดึงตัวมิกะเพื่อซุกใบหน้ากับต้นคอขาว…… ขบเม้นเนื้อนุ่มนิ่มบริเวณนั้นเบา ๆ .....มิกะมึนงงอยู่ ใช้เวลาอยู่หลายนาทีกว่าจะเข้าใจคำพูดของเขา
----นี่ไคจะใช้เธอแทนมายุมิ งั้นเหรอ !!!-----
“ ปล่อยนะไค…..ปล่อย ! “ ดิ้นขลุกขลักในวงแขน ทำไมแขนไคถึงรัดเธอแน่นได้ขนาดนี้นะ
แล้วจู่ ๆ ภาพรอบกายของมิกะก็จางหายอย่างกระทันหัน …… ที่นั่นไม่มีใครเลยแม้แต่ไคที่โอบรัดเธออยู่ก็หายไปด้วย !!
“ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด “
เสียงกรีดร้องอย่างตื่นตระหนกดังขึ้นในความมืด ตามมาด้วยเสียงฝีเท้าที่ก้าววิ่งรัวถี่กระชั้น , ร่างหญิงสาวคนหนึ่งวิ่งเข้ามา หล่อนหกล้มตรงหน้าของมิกะ
“ ช่วยด้วย……ช่วยฉันด้วย….. ใครก็ได้ช่วยฉันที “
มิกะอยากเอื้อมมือไปช่วยฉุดร่างนั้นให้ขึ้นมา แต่ร่างของเธอกลับขยับเขยื้อนไม่ได้…
“ อย่า !... อย่า !..... ได้โปรด ฉันกลัวแล้ว อย่าทำฉันเลย “
ดวงตาของหญิงสาวเบิกกว้างขึ้น จากความมืดก้อนเนื้อที่มีน้ำเมือกฉ่ำเยิ้มค่อย ๆ โผล่ออกมาอย่างเชื่องช้า , ก้อนเนื้อที่น่าขยะแขยงไหวตัวขยับส่ายไปมาดั่งกำลังหัวเราะร่าในชัยชนะ มันคลืบคลานไปห่อหุ้มร่างของหญิงสาวเคราะห์ร้าย ....เสียงหวีดร้องอย่างทรมานดังขึ้น เซลล์ก้อนเนื้อแทรกซึมไปทุกอณูผิวกายของหญิงสาว…… แล้วจู่ ๆ ภาพที่พร่าเลือน กลับถูกซูมฉายประจักษ์ชัดในตาของมิกะ…..ผู้หญิงที่ดิ้นทุรนทุรายอยู่เบื้องหน้า คือ.....
“ มายุมิ !!!!!!!!!!! “
“ กะ…..มิกะ….มิกะ “ เสียงทุ้มนุ่มของไคเรียกชื่อของเธอ ไม่เพียงเท่านั้นใบหน้าที่เป็นกังวลยังลอยวนเวียนอยู่เบื้องหน้าของเธออีกด้วย
มิกะ ผวาเข้ากอดเขาในทันใด ภาพที่น่าสยดสยองในฝันร้ายของเธอ…… กำลังทำให้เธอตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว
“ เธอเป็นอะไรมิกะ……”
“ ฉันเห็น…เห็น….” ร่างกายยิ่งสั่นมากขึ้นเมื่อนึกถึงภาพในฝัน
“ เธอเห็นอะไร ? “
“ ฉันเห็นมายุมิ ……. ตาย “ มิกะฝังใบหน้าในอกหนา ไม่อยากหลับตาเพราะกลัวว่าจะเห็นภาพนั้นอีก
ด้านไค เขากอดร่างมิกะเอาไว้ …… แต่สายตามองออกไปนอกหน้าต่าง และแสงสว่างวาบสีม่วงก็เปล่งขึ้นอีกครั้ง
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น