idol fall in love - zaizai version

ลำดับตอนที่ #5 : scene 5

scene 5



“ อือ…… “ แผงตายาวหนากระพริบปรือขึ้น

ซิงหยูรู้สึกปวดแถว ๆ หลัง และต้นแขน….

ทำไมแขนฉันถึงได้รอยช้ำเป็นจ้ำแบบนี้นะ ??



---“ ยังไงล่ะ ลุงเกาจ้างเธอมาดูแลฉันเท่าไหร่ ……ยังงี้เธอก็ต้องดูแลฉันให้ถึงที่สุดสินะ... งั้นก็ตามฉันมานี่ “ -----



( ภาพของคุณหนูโจวเจวี้ยหมินจอมวายร้าย ที่กระชากเธอถูลู่ถูกังเข้าไปใน PUB แห่งนั้น… ทำให้ซิงหยูเม้มริมฝีปากด้วยความเจ็บใจ )



----“ หยุดร้องไห้ได้แล้ว.....เธอน่ะ ต้องขอบคุณฉัน.....เพราะฉันเป็นคนไปช่วยเธอ ออกมาจากไอ้บ้ากามนั่น “-----

----“ ช่วยฉันเหรอ.... ฉันน่ะยอมจูบกับผู้ชายคนนั้นดีกว่าจะมานั่งในรถคันนี้ของคุณหนูเสียอีก----

( และแล้ว ภาพที่เธอโดนเขากอดจูบ ก็หวนกลับมา….. ซิงหยูถึงกับสั่นสะท้านด้วยยังผวากับรอยจูบลงโทษของเขา…ซิงหยูค่อย ๆ เอื้อมมือไปสัมผัสริมฝีปาก แล้วก็ต้องสะดุ้งเพราะรู้สึกเจ็บแสบ )



ซิงหยูลุกขึ้นไปดูที่กระจก…. ร่องรอยการลงโทษยังคงคาอยู่ที่ริมฝีปากด้านขวา

เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า เนื้อนิ่ม ๆ อย่างปาก…จะให้บทเรียนการลงโทษที่รุนแรงถึงขนาดนี้



“ ตาเด็ก ซาดิสต์ “



“ ว่าใคร ซาดิสต์ “



ซิงหยูสะดุ้งโหยง…. เขาเข้ามาเงียบเชียบตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้…. แถมยังเดินดิ่ง ช้า ๆ นิ่ง ๆ เข้ามาหาเธอเสียอีก

ความรู้สึกของซิงหยูตอนนี้ เหมือนกับกวาง ที่หวั่นผวาว่าราชสีห์จะเข้ามาตะปบเหยื่ออย่างไรอย่างนั้น….. ทั้ง ๆ ที่เขายังเป็นเด็กหนุ่ม แต่ไอ้ร่างสูงใหญ่กับเสื้อคลุมที่คลุมเพียงหลวม ๆ บนไหล่หนากว้างนั้น….ดูอย่างไรเสียเขาก็ไม่ผิดกับสิงโตหนุ่มที่กำลังเติบโตเต็มที่และกำลังแผ่รังสีอำนาจคุกคามเหยื่อ



“ ถ้าคิดจะมาอ่อยฉันตอนนี้ บอกไว้เสียก่อนว่าฉันยังไม่มีอารมณ์ “ พูดด้วยความเฉยชา ในขณะที่ตวัดตามองปกเสื้อคลุมที่เริ่มแบะออกของซิงหยู…. ซิงหยูคว้าหมับให้มันมาชิดติดกันอย่างเดิมทันที



“ เสื้อผ้าของฉันไปไหนคะ ?!… แล้วที่นี่มันที่… แล้วคุณหนูจะเดินเข้ามาทำไม … หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ” ซิงหยูขู่ฟ่อ ทั้งที่ใจนึกกลัวจนขาสั่นพั่บ



โจวเจวี้ยหมินไม่ตอบ และดูเหมือนจะไม่ฟังที่ซิงหยูพูดมาด้วยซ้ำ เขาเดินมาคว้าหมับเข้าที่ข้อมือ…. ซิงหยูพยายามจะสะบัดแต่ก็สะบัดไม่ออก



“ อย่าให้มันเรื่องมากนักจะได้ไหม…ฉันไม่คิดจะทำอะไรกับผู้หญิงหน้าตาเห่ย ๆ อย่างเธอหรอก….ไปกินข้าวได้แล้ว เดี๋ยวเสื้อผ้าเธอแห้ง แม่บ้านเขาก็จะเอามาให้เปลี่ยน….. ฉันหิว !! “



+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++



อาหาร ระดับภัตตาคารหรู หน้าตาน่าทานวางเกลื่อนอยู่ตรงหน้า ซิงหยูกลืนน้ำลายลงคอ….. ตั้งแต่เกิดมาเธอก็พึ่งจะได้ทานอาหารมากมายขนาดนี้นี่แหละ



“ อาหารเยอะขนาดนี้…… เราจะทานกันหมดหรือ “



“ …………….. “ ปรายตามองแต่ไม่พูดอะไร คีบตะเกียบหยิบหูฉลามเข้าปากคำหนึ่ง



ซิงหยูแอบค้อน ….ตาเด็กบ้า เอาแต่ใจตัวเองที่สุด โดน spoil จนเสียเด็กไปแล้วน่ะสิ…. ทั้งที่ทำคนอื่นขนาดนั้นจะขอโทษสักคำก็ไม่มี ฮึ่ม ! อย่าให้ฉันมีโอกาสบ้างก็แล้วกัน ….

                                                              จ๊อกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

ท้องร้องฟ้องอาการน่าขายหน้าดังลั่น ซิงหยูรีบหลบสายตาพัลวัน หยิบตะเกียบคีบอาหารเข้าจานตัวเอง…( เลยไม่ทันเห็นยิ้มขำ ๆ ที่สุดแสนจะน่ารักบนริมฝีปากของซาตานน้อย )



“ อุ๊ย !….อูยส์ !!!! “ ซิงหยูครางเมื่อตักน้ำแกงเข้าปาก ( ด้วยความหิวจัด เลยลืมไปว่าตัวเองมีแผลอยู่ )



“ หันมานี่ซิ “ คนสั่ง สั่งขณะที่เชยนิ้วเข้าที่ใบหน้า และถือกระดาษทิชชู่มาคอยจ่อรอท่าอยู่แล้ว…. แววตาของเขาดูวิตกอยู่ไม่ใช่น้อย… และถ้าเธอดูไม่ผิด แววตานั้นเหมือนกลับว่าเขากำลังรู้สึกผิดใช่ไหมนะ ?… ความอ่อนโยนจากมือที่ค่อย ๆ เช็ดแผลให้อย่างถนุถนอม สร้างความรู้สึกบางอย่างให้เกิดขึ้นในใจของซิงหยู…. เธอรู้สึกว่าความร้อนผะผ่าวแล่นกระจายจากบริเวณที่เขาแตะจนกระทั่งทั่วร่าง



ด้านโจวเจวี้ยหมินพึ่งจะรู้สึกตัวเช่นกัน…. เขาไม่รู้ว่าปฏิกิริยาแปลก ๆที่เกิดขึ้นกับเขาคืออะไร…. นี่เขากำลังรู้สึกอ่อนโยน กับ ผู้หญิงอย่างแม่นี่อย่างนั้นหรือ



ไม่ใช่ !…. ผู้หญิงพวกนี้น่ารังเกียจจะตาย ภายใต้ฉาบหน้าที่สวยงาม มารยาทที่อ่อนหวาน ข้างในลับถูกชอนไช ด้วยหนอนที่เน่าเฟะ…. เขารู้ดีว่าจริง ๆ แล้วจิตใจต่ำ ๆ ของพวกหล่อนต้องการอะไร …



“ โอ๊ย !….” ซิงหยูอุทานลั่น เพราะมือหนัก ๆ ของเขา



“ อย่าทำสำออยเลยน่ะ….”



“ ใครสำออย  มือคุณหนูหนักอย่างกับจะฆ่ากันให้ตายแบบนี้….. ฉันไม่ใช่พวกมาโซคิสต์นี่ ถึงจะได้ชอบ …. หรือว่าคุณหนูเป็น “



โครม !

โต๊ะอาหารถูกคว่ำล้มทั้งโต๊ะในทันใด…… ซิงหยูสะดุ้งโหยง แววตาของโจวเจวี้ยหมินในตอนนี้น่าหวาดกลัว ราวกับเขาสามารถฆ่าเธอได้ โดยไม่จำเป็นต้องฉุกคิดเลยแม้สักนิด



บรรดาคนใช้ต่างก็กรูกันเยี่ยมหน้ามามองว่าเกิดเรื่องใด…. แต่ไม่มีใครสักคนที่กล้าเข้ามาในห้องอาหาร



“ เอ่อ… คุณชายครับ “ เกาเซียะโหย่วนั่นเอง ที่กล้าพอจะเสี่ยงชีวิตเข้ามาในสถานการณ์นี้



“ เอา….แม่นี่ ออกไป…. อย่าให้ฉันเห็นหน้าหล่อนอีก แล้วโทรไปบอกอาจารย์ใหญ่ด้วยว่า ฉันไม่ต้องผู้ดูแลไม่ว่าหน้าไหนทั้งสิ้น !!! “

พูดจบเขาก็เดินหันหลังกลับ     แต่ราวกลับว่าพายุทอร์นาโดขนาดย่อม ๆ ได้พัดผ่านสถานที่ ๆ เขาเดินผ่าน เพราะไม่ว่าจะผ่านไปที่ใด ก็จะได้ยินเสียงจานชามแตกเป็นหย่อม ๆ ไปทุกที่แทบทั้งสิ้น …



ซิงหยูมองตามหลังของเขาด้วยความรู้สึกผิด …. แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าเธอได้ไปสะกิดแผลของเขาเข้าที่ใด… แต่บาดแผลแห่งนั้นคงฉกาจฉกรรจ์อยู่ไม่น้อย…. เพราะลึกไปในสายตาแห้งความคุมแค้น ซิงหยูกลับเห็นแววตาของความเจ็บปวด สูญเสีย และ อ้างว้าง …

และเธอไม่สามารถจะปล่อยให้เขารู้สึกอย่างนั้นได้เพียงลำพัง …. เด็กน้อยที่โดดเดี่ยวคนนี้ต้องการใครสักคนมาดูแล

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++