ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : .Scene 4- 5
Scene 4
“นายคิดว่ามันเป็นอะไร ” ซุยมองภาพเสก็ตสามมิติรูปผลึกแก้วสีดำสนิท บนจอคอมพิวเตอร์
ริว : นั่งคลิกเมาท์ เพื่อหาคำตอบจากโลกไซเบอร์ที่กว้างขวางและไม่มีอาณาเขตจำกัดกั้น
แล้วภาพวาดโบราณ ที่ร่างไว้คร่าว ๆ ก็ปรากฎ ( มันเป็นภาพถ่ายจากหนังสือที่เก่าคร่ำและฉีกขาด ) มีคำบรรยายใต้ภาพเป็นภาษาอาราบิกโบราณกำกับไว้
“ เปลือกแห่งการจองจำ นาน 1 กัลป์ได้ปริออก ... พร้อมกับการไชโยโห่ร้องของเหล่าอมนุษย์ ด้วยเหตุแห่งผู้ปกครองเผ่าพันธ์ได้ ถือกำเนิด ”
ข้อความสั้น ๆ ในหนังสือ 1 หน้าที่ถูกกระชากฉีดขาด ...... มันคือ Misty Myth หนังสือต้องห้ามในอดีตกาลที่ถูกเผาทำลาย
“ มันหมายความว่ายังไง…..สิ่งนั้นมันเป็น เปลือก ? ” ซุยขมวดคิ้วมุ่น ... คำตอบที่คลุมเครือเช่นนี้ไม่ได้สร้างความกระจ่าง แต่ยิ่งสร้างความหงุดหงิดในใจ
“ และที่ฉันไม่เข้าใจที่สุด ... ทำไมเราต้องมาตามหากาลี เหมือนกับควานหาเข็มที่ไม่รู้ว่าอยู่ส่วนไหนของมหาสมุทรแบบนี้.... ทั้งที่ให้พวกเรามาจุติ , แต่กลับไม่รู้เรื่องบ้าอะไรของกาลีเลยสักอย่าง ”
“ เพราะร่างของมนุษย์มีข้อจำกัด ไม่อาจบรรจุความทรงจำที่มากมายของพวกเราได้ ... แม้แต่ส่วนที่น้อยนิดก็ยังถูกกลบฝังไว้ในมโนสำนึก ยากต่อการขุดคุ้ย” ริวอธิบายเนิบ ๆ
สิ่งเดียวที่ตราติดในความทรงจำของเขา คือ คำทำนายถึงภัยพิบัติที่จะเกิดขึ้น
ในขณะที่ซุยตราตรึงกับภาพของ ตึกรามบ้านช่องที่เคยเจริญรุ่งเรือง และอาณาจักรของมนุษย์ที่ล่มสลายในอดีต
----------------------------------------
ด้านไค :
เขากำลังเดินสำรวจในสนามกีฬาเก่า มองปริศนาซากอาคารที่เผาไหม้
เมื่อมาหยุดยืนที่อาณาเขตวงกลม ( แต่ผลึกสีดำหายไปหมดแล้ว )……ไคหลับตาลง ยื่นมือออกมาข้างหน้า แล้วคลื่นพลังลึกลับบางอย่างที่ยังคงหลงเหลือ ก็ก่อตัวเป็นกลุ่มควันอย่างเงียบ ๆ…….มันม้วนตัวแล้วไหลลงบนมือของไค
“ อาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา ” ไคครางต่ำในลำคอ รับรู้ถึงพลังที่อาบไล้ไปทั่วร่าง เป็นพลังอันอบอุ่น
เขารู้ดีว่านี่เป็นเพียงส่วนน้อยนิด หากเทียบกับพลังที่เกิดขึ้นในวันนั้น…….แล้ว ดวงตาสีม่วงของไคเปิดขึ้น ริมฝีปากหยักขึ้นน้อย ๆ , เขาจ้องมองไปยังโรงเรียน
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
มืดมิดเหลือเกิน….ที่นี่มันที่ไหนกัน ?…. แล้วทำไมเธอจึงรู้สึกคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี ( มิกะพยายามทบทวน พยายามเพ่งตาไปในความมืด พยายามจะก้าวขาออกเดินแต่มันก็ไร้ประโยชน์ ) ร่างของเธอไม่มีอยู่จริง….มันว่างเปล่า มิกะรู้สึกราวกับว่าเธอเป็นวัตถุอุ่นนุ่ม ไร้รูปทรง รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองเป็นเพียงนิวเคลียสหนึ่งเท่านั้น !!
…..ช่วยด้วย !….ชะ…..ช่วยด้วย !!….
อ๊ากกกกกกกกกกกก !…..ผลุ! ผลุ ! ผลุ! …. เสียงที่ทุกข์ทรมาน และเสียงประทุของบางสิ่งบางอย่างดังสลับกันจนไม่รู้ว่าเสียงใด เป็นเสียงใด
ช่วยด้วย ! ! สิ้นสุดเสียงร้อง ก้อนเนื้อที่มีน้ำเมือกไหลเยิ้มก็ทะลุทะลวงไปทุกแห่งในความมืด .. มันแตกกระจายและแทรกซึมไปทุกที่ ……แล้ว….. มันก็เบียดเสียดเข้ามาในตัวเธอ !!
“ ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ”
มิกะแผดเสียงกรีดร้องอย่างตกใจ , เธอตื่นขึ้น แสงสว่างจ้าสาดตาจนเธอปรับภาพแทบไม่ทัน…..แล้วจึงเห็นว่าทั่วทั้งห้องเรียนจับตามองเธอเป็นจุดเดียวอย่างสนใจ
……นี่เธอฝันร้ายตอนกลางวัน !!.....
“ ไฮบาระ มิกะ “ เสียงครูวิชากายวิภาค เรียกชื่อเธอ
“ กล้ามากนะที่หลับในวิชาของฉัน… งั้นเย็นนี้เธอก็อยู่ทำความสะอาดห้องวิทยาศาสตร์ด้วยก็แล้วกัน” สั่งเสียงเฉียบก่อนเก็บตำราออกจากห้องไป
“ ค่ะ ” มิกะตอบรับเสียงอ่อย แล้วเธอก็ได้ยินเสียงหัวเราะคิกคัก ดังมาจากกลุ่มเพื่อนนักเรียนหญิงที่นั่งใกล้ ๆ
มายุมิ ผู้ได้รับฉายา sweet prince ป้องปากหัวเราะด้วยจริตน่ารัก
“ ฉันปล่าวหัวเราะเธอนะ มิกะ “ รีบแก้ตัวเมื่อเห็นมิกะมองมา … จริง ๆ แล้วหล่อนพึ่งจะนินทามิกะอย่างสนุกปากเมื่อตะกี้อยู่เลย
มิกะเลิกสนใจ เธอไม่อยากใส่ใจกับมายุมิแล้ว…..เมื่อก่อนเธอนึกอยากอยู่กลุ่มเดียวกับมายุมิ เพราะหล่อนเป็นคนสวยน่ารัก และเป็นที่ popular มาก ๆ …… มิกะยอมเป็นผู้ติดตามของมายุมิ แต่ก็ถูกแกล้งอยู่เสมอ
มายุมิมีวิธีแกล้งที่แนบเนียนและไม่ทำให้เธอดูเป็นนางร้ายในสายตาใคร ๆ ….. ในทางตรงกันข้าม คนที่ถูกมายุมิแกล้งจะกลับกลาย เป็นตัวตลก เป็นตัวโจ๊กสาธารณะที่มีแต่คนหัวเราะเยาะเข้าใส่ , อย่างคราวทำความสะอาดห้องวิทยาศาสตร์ และเธออยู่กลุ่มเดียวกับมายุมิ…..มายุมิแกล้งใช้ให้เธอทำนู่นทำนี่จนหัวปั่น จนกระทั่งมิกะก็หมดความอดทน , เธอตวาดใส่มายุมิเป็นครั้งแรก
“ เลิกทำตัวเป็นเจ้าหญิงสักทีได้ไหม มายุมิ ….ถ้าเธอไม่ทำอะไรด้วยตัวเองซะบ้าง เธอจะทำอะไรไม่เป็นเลยนะ“
มายุมิทำหน้าเหรอตกใจ รับปากเสียงอ่อย พร้อมกับกล่าวคำว่า ‘ขอโทษ’
แต่ยังไม่ทันสิ้นคำ มายุมิก็แกล้งขัดขา จนมิกะเซถลาไปยังตู้บ่มเชื้อรา….… แน่นอนทั่วทั้งร่างกายของมิกะเต็มไปด้วยเชื้อราที่บ่มเพาะเอาไว้
จากนั้นเป็นต้นมา เธอก็ได้รับฉายาน่าขยะแขยงว่า ‘ยายเชื้อรา’
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Scene 5
มีนักเรียนหลายคนแอบมุงดูเหตุการณ์ของ ชาย-หญิง คู่หนึ่งที่กำลังสนทนากันอยู่ตรงสุดทางเดิน
“ อุ๊ยตาย นายนั่น…..กล้าเกินไปหรือเปล่า สะเออะเอาหน้าอย่างนั้นมายื่นจดหมายรักให้มายุมิเนี่ยนะ “
“ อื้อนั่นน่ะสิ มายุมิน่าสงสารนะ…..ถึงอยากจะปฏิเสธ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะไม่ทำให้อีกฝ่ายไม่เสียใจได้ยังไง …. มายุมิน่ะรักษาน้ำใจคนเสียด้วยน่ะสิ “
ในสายตาของใครต่อใคร มายุมิช่างเป็นนางเอกที่แสนดีซะจริง ๆ
ด้านมายุมิ :
“ ขอความกรุณารับไว้ด้วยนะครับ “ ชายหนุ่มสิวเขรอะ ยื่นซองจดหมายไปเบื้องหน้า
“ อะไรกันเนี่ย ไคซาว่า…..ฉันไม่นึกหรอกนะว่าเธอจะไม่เจียมตัวขนาดนี้ “ มายุมิพูดยิ้มหวาน แต่วาจากลับเชือดเฉือน
“ วะ….ว่าไงนะครับ “ ชายหนุ่มเริ่มหน้าเจื่อน แต่ไคซาว่าก็คิดว่าคงฟังผิดไปแน่ ๆ
----ก็คุณมายุมิน่ะ แสนจะอ่อนหวาน แล้วก็ใจดีนี่นา----
“ ฉันว่าคนอย่างนายไม่เจียมกะลาหัว หน้าตาก็ห่วย …. กล้าดียังไงเอาจดหมายรักเส็งเคร็งนี่มายื่นให้ฉัน คนอื่นจะมองฉันยังไงถ้าฉันรับจดหมายของนาย “ โดนเข้าไปเต็มชุด ไคซาว่าผงะ
“ มันจะไม่มากไปหน่อยเหรอ ที่พูดถึงขนาดนั้นน่ะ “ มิกะที่บังเอิญผ่านมาได้ยิน ทนไม่ได้
“ อ๊ะ! นึกว่าใคร มิกะเองเหรอ…. ทำไมล่ะ หรือว่าเธอแอบชอบไคซาว่าอยู่ ?....ฉันขอโทษนะ ที่ต้องปฏิเสธความรู้สึกของไคซาว่าแล้วก็ทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดไปด้วย “ เจตนาพูดประโยคสุดท้ายเสียงดัง พลางก้มหัวให้มิกะเป็นเชิงขอโทษ
ดังนั้นถ้ามองจากสายตาคนภายนอก มายุมิก็ได้ shot นางเอกผู้น่าสงสารไปอีกแล้วเต็ม ๆ ...... มิกะกัดฟันกรอด มองไปยังกลุ่มคนที่จับกลุ่มมองกันตาแป๋ว
“ ใครบอกเธอกันฮะ ว่าฉันชอบไคซาว่า….. อย่างฉันจะไปชอบไคซาว่าได้ยังไง !! “ แล้วมิกะก็ชะงัก เมื่อนึกขึ้นได้ว่าการที่เธอตะโกนเช่นนั้น ก็เท่ากับเป็นการซ้ำเติมไคซาว่า
“ ดะ.....เดี๋ยว ! ไคซาว่า ฉัน !~“
มิกะขอโทษไคซาว่าไม่ทัน เพราะเขาวิ่งออกไปจากที่แห่งนั้นเสียแล้ว
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“นายคิดว่ามันเป็นอะไร ” ซุยมองภาพเสก็ตสามมิติรูปผลึกแก้วสีดำสนิท บนจอคอมพิวเตอร์
ริว : นั่งคลิกเมาท์ เพื่อหาคำตอบจากโลกไซเบอร์ที่กว้างขวางและไม่มีอาณาเขตจำกัดกั้น
แล้วภาพวาดโบราณ ที่ร่างไว้คร่าว ๆ ก็ปรากฎ ( มันเป็นภาพถ่ายจากหนังสือที่เก่าคร่ำและฉีกขาด ) มีคำบรรยายใต้ภาพเป็นภาษาอาราบิกโบราณกำกับไว้
“ เปลือกแห่งการจองจำ นาน 1 กัลป์ได้ปริออก ... พร้อมกับการไชโยโห่ร้องของเหล่าอมนุษย์ ด้วยเหตุแห่งผู้ปกครองเผ่าพันธ์ได้ ถือกำเนิด ”
ข้อความสั้น ๆ ในหนังสือ 1 หน้าที่ถูกกระชากฉีดขาด ...... มันคือ Misty Myth หนังสือต้องห้ามในอดีตกาลที่ถูกเผาทำลาย
“ มันหมายความว่ายังไง…..สิ่งนั้นมันเป็น เปลือก ? ” ซุยขมวดคิ้วมุ่น ... คำตอบที่คลุมเครือเช่นนี้ไม่ได้สร้างความกระจ่าง แต่ยิ่งสร้างความหงุดหงิดในใจ
“ และที่ฉันไม่เข้าใจที่สุด ... ทำไมเราต้องมาตามหากาลี เหมือนกับควานหาเข็มที่ไม่รู้ว่าอยู่ส่วนไหนของมหาสมุทรแบบนี้.... ทั้งที่ให้พวกเรามาจุติ , แต่กลับไม่รู้เรื่องบ้าอะไรของกาลีเลยสักอย่าง ”
“ เพราะร่างของมนุษย์มีข้อจำกัด ไม่อาจบรรจุความทรงจำที่มากมายของพวกเราได้ ... แม้แต่ส่วนที่น้อยนิดก็ยังถูกกลบฝังไว้ในมโนสำนึก ยากต่อการขุดคุ้ย” ริวอธิบายเนิบ ๆ
สิ่งเดียวที่ตราติดในความทรงจำของเขา คือ คำทำนายถึงภัยพิบัติที่จะเกิดขึ้น
ในขณะที่ซุยตราตรึงกับภาพของ ตึกรามบ้านช่องที่เคยเจริญรุ่งเรือง และอาณาจักรของมนุษย์ที่ล่มสลายในอดีต
----------------------------------------
ด้านไค :
เขากำลังเดินสำรวจในสนามกีฬาเก่า มองปริศนาซากอาคารที่เผาไหม้
เมื่อมาหยุดยืนที่อาณาเขตวงกลม ( แต่ผลึกสีดำหายไปหมดแล้ว )……ไคหลับตาลง ยื่นมือออกมาข้างหน้า แล้วคลื่นพลังลึกลับบางอย่างที่ยังคงหลงเหลือ ก็ก่อตัวเป็นกลุ่มควันอย่างเงียบ ๆ…….มันม้วนตัวแล้วไหลลงบนมือของไค
“ อาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา ” ไคครางต่ำในลำคอ รับรู้ถึงพลังที่อาบไล้ไปทั่วร่าง เป็นพลังอันอบอุ่น
เขารู้ดีว่านี่เป็นเพียงส่วนน้อยนิด หากเทียบกับพลังที่เกิดขึ้นในวันนั้น…….แล้ว ดวงตาสีม่วงของไคเปิดขึ้น ริมฝีปากหยักขึ้นน้อย ๆ , เขาจ้องมองไปยังโรงเรียน
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
มืดมิดเหลือเกิน….ที่นี่มันที่ไหนกัน ?…. แล้วทำไมเธอจึงรู้สึกคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี ( มิกะพยายามทบทวน พยายามเพ่งตาไปในความมืด พยายามจะก้าวขาออกเดินแต่มันก็ไร้ประโยชน์ ) ร่างของเธอไม่มีอยู่จริง….มันว่างเปล่า มิกะรู้สึกราวกับว่าเธอเป็นวัตถุอุ่นนุ่ม ไร้รูปทรง รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองเป็นเพียงนิวเคลียสหนึ่งเท่านั้น !!
…..ช่วยด้วย !….ชะ…..ช่วยด้วย !!….
อ๊ากกกกกกกกกกกก !…..ผลุ! ผลุ ! ผลุ! …. เสียงที่ทุกข์ทรมาน และเสียงประทุของบางสิ่งบางอย่างดังสลับกันจนไม่รู้ว่าเสียงใด เป็นเสียงใด
ช่วยด้วย ! ! สิ้นสุดเสียงร้อง ก้อนเนื้อที่มีน้ำเมือกไหลเยิ้มก็ทะลุทะลวงไปทุกแห่งในความมืด .. มันแตกกระจายและแทรกซึมไปทุกที่ ……แล้ว….. มันก็เบียดเสียดเข้ามาในตัวเธอ !!
“ ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ”
มิกะแผดเสียงกรีดร้องอย่างตกใจ , เธอตื่นขึ้น แสงสว่างจ้าสาดตาจนเธอปรับภาพแทบไม่ทัน…..แล้วจึงเห็นว่าทั่วทั้งห้องเรียนจับตามองเธอเป็นจุดเดียวอย่างสนใจ
……นี่เธอฝันร้ายตอนกลางวัน !!.....
“ ไฮบาระ มิกะ “ เสียงครูวิชากายวิภาค เรียกชื่อเธอ
“ กล้ามากนะที่หลับในวิชาของฉัน… งั้นเย็นนี้เธอก็อยู่ทำความสะอาดห้องวิทยาศาสตร์ด้วยก็แล้วกัน” สั่งเสียงเฉียบก่อนเก็บตำราออกจากห้องไป
“ ค่ะ ” มิกะตอบรับเสียงอ่อย แล้วเธอก็ได้ยินเสียงหัวเราะคิกคัก ดังมาจากกลุ่มเพื่อนนักเรียนหญิงที่นั่งใกล้ ๆ
มายุมิ ผู้ได้รับฉายา sweet prince ป้องปากหัวเราะด้วยจริตน่ารัก
“ ฉันปล่าวหัวเราะเธอนะ มิกะ “ รีบแก้ตัวเมื่อเห็นมิกะมองมา … จริง ๆ แล้วหล่อนพึ่งจะนินทามิกะอย่างสนุกปากเมื่อตะกี้อยู่เลย
มิกะเลิกสนใจ เธอไม่อยากใส่ใจกับมายุมิแล้ว…..เมื่อก่อนเธอนึกอยากอยู่กลุ่มเดียวกับมายุมิ เพราะหล่อนเป็นคนสวยน่ารัก และเป็นที่ popular มาก ๆ …… มิกะยอมเป็นผู้ติดตามของมายุมิ แต่ก็ถูกแกล้งอยู่เสมอ
มายุมิมีวิธีแกล้งที่แนบเนียนและไม่ทำให้เธอดูเป็นนางร้ายในสายตาใคร ๆ ….. ในทางตรงกันข้าม คนที่ถูกมายุมิแกล้งจะกลับกลาย เป็นตัวตลก เป็นตัวโจ๊กสาธารณะที่มีแต่คนหัวเราะเยาะเข้าใส่ , อย่างคราวทำความสะอาดห้องวิทยาศาสตร์ และเธออยู่กลุ่มเดียวกับมายุมิ…..มายุมิแกล้งใช้ให้เธอทำนู่นทำนี่จนหัวปั่น จนกระทั่งมิกะก็หมดความอดทน , เธอตวาดใส่มายุมิเป็นครั้งแรก
“ เลิกทำตัวเป็นเจ้าหญิงสักทีได้ไหม มายุมิ ….ถ้าเธอไม่ทำอะไรด้วยตัวเองซะบ้าง เธอจะทำอะไรไม่เป็นเลยนะ“
มายุมิทำหน้าเหรอตกใจ รับปากเสียงอ่อย พร้อมกับกล่าวคำว่า ‘ขอโทษ’
แต่ยังไม่ทันสิ้นคำ มายุมิก็แกล้งขัดขา จนมิกะเซถลาไปยังตู้บ่มเชื้อรา….… แน่นอนทั่วทั้งร่างกายของมิกะเต็มไปด้วยเชื้อราที่บ่มเพาะเอาไว้
จากนั้นเป็นต้นมา เธอก็ได้รับฉายาน่าขยะแขยงว่า ‘ยายเชื้อรา’
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Scene 5
มีนักเรียนหลายคนแอบมุงดูเหตุการณ์ของ ชาย-หญิง คู่หนึ่งที่กำลังสนทนากันอยู่ตรงสุดทางเดิน
“ อุ๊ยตาย นายนั่น…..กล้าเกินไปหรือเปล่า สะเออะเอาหน้าอย่างนั้นมายื่นจดหมายรักให้มายุมิเนี่ยนะ “
“ อื้อนั่นน่ะสิ มายุมิน่าสงสารนะ…..ถึงอยากจะปฏิเสธ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะไม่ทำให้อีกฝ่ายไม่เสียใจได้ยังไง …. มายุมิน่ะรักษาน้ำใจคนเสียด้วยน่ะสิ “
ในสายตาของใครต่อใคร มายุมิช่างเป็นนางเอกที่แสนดีซะจริง ๆ
ด้านมายุมิ :
“ ขอความกรุณารับไว้ด้วยนะครับ “ ชายหนุ่มสิวเขรอะ ยื่นซองจดหมายไปเบื้องหน้า
“ อะไรกันเนี่ย ไคซาว่า…..ฉันไม่นึกหรอกนะว่าเธอจะไม่เจียมตัวขนาดนี้ “ มายุมิพูดยิ้มหวาน แต่วาจากลับเชือดเฉือน
“ วะ….ว่าไงนะครับ “ ชายหนุ่มเริ่มหน้าเจื่อน แต่ไคซาว่าก็คิดว่าคงฟังผิดไปแน่ ๆ
----ก็คุณมายุมิน่ะ แสนจะอ่อนหวาน แล้วก็ใจดีนี่นา----
“ ฉันว่าคนอย่างนายไม่เจียมกะลาหัว หน้าตาก็ห่วย …. กล้าดียังไงเอาจดหมายรักเส็งเคร็งนี่มายื่นให้ฉัน คนอื่นจะมองฉันยังไงถ้าฉันรับจดหมายของนาย “ โดนเข้าไปเต็มชุด ไคซาว่าผงะ
“ มันจะไม่มากไปหน่อยเหรอ ที่พูดถึงขนาดนั้นน่ะ “ มิกะที่บังเอิญผ่านมาได้ยิน ทนไม่ได้
“ อ๊ะ! นึกว่าใคร มิกะเองเหรอ…. ทำไมล่ะ หรือว่าเธอแอบชอบไคซาว่าอยู่ ?....ฉันขอโทษนะ ที่ต้องปฏิเสธความรู้สึกของไคซาว่าแล้วก็ทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดไปด้วย “ เจตนาพูดประโยคสุดท้ายเสียงดัง พลางก้มหัวให้มิกะเป็นเชิงขอโทษ
ดังนั้นถ้ามองจากสายตาคนภายนอก มายุมิก็ได้ shot นางเอกผู้น่าสงสารไปอีกแล้วเต็ม ๆ ...... มิกะกัดฟันกรอด มองไปยังกลุ่มคนที่จับกลุ่มมองกันตาแป๋ว
“ ใครบอกเธอกันฮะ ว่าฉันชอบไคซาว่า….. อย่างฉันจะไปชอบไคซาว่าได้ยังไง !! “ แล้วมิกะก็ชะงัก เมื่อนึกขึ้นได้ว่าการที่เธอตะโกนเช่นนั้น ก็เท่ากับเป็นการซ้ำเติมไคซาว่า
“ ดะ.....เดี๋ยว ! ไคซาว่า ฉัน !~“
มิกะขอโทษไคซาว่าไม่ทัน เพราะเขาวิ่งออกไปจากที่แห่งนั้นเสียแล้ว
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น