ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : .Scene 3 .
…….Scene 3…….
“ ครูโชว หล่อชะมัดยาดเลยนะเธอ “ บรรดานักเรียนหญิงยังไม่เลิกเมาท์ถึงความหล่อของโชว
“อ๊ะ ! นั่นไง !…..ไฮบาระ มิกะ “
มิกะที่เพิ่งเดินเข้ามารู้สึกงุนงง กับการจู่โจมของกลุ่มเพื่อนนักเรียนหญิง ( จะพูดให้ถูกควรพูดว่า กองทัพนักเรียนหญิง จะเห็นภาพกว่า ) เธอถูกถามด้วยคำถามมากมาย แต่ล้วนเป็นคำถามที่ไร้สาระแทบทั้งสิ้น
มิกะอึกอัก ไม่รู้จะตอบคำถามที่พรั่งพรูเหล่านั้นได้อย่างไร
“ อยากรู้เรื่องของผมขนาดนั้นเชียวเหรอ “ เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้น …. โชวยืนยิ้ม ๆ มือไขว้หลัง
บรรดานักเรียนหญิง ต่างก็เคลิบเคลิ้มกับรอยยิ้มมีเสน่ห์ไปตาม ๆ กัน
“ ผมขอยืมตัวน้องสาวหน่อยนะครับ “ ว่าแล้วก็คว้ามือมิกะออกมาจากกลุ่มนักเรียนหญิงกลุ่มนั้น
----------
ที่ห้องพยาบาล…..
“ ปล่อยได้แล้วนะ “ มิกะบิดข้อมือน้อย ๆ เป็นสัญญานให้ ไคปล่อยมือของเธอ
แต่ไคไม่ปล่อย นอกจากนั้นเขายังดึงเธอมากอดไว้อีกด้วย …..“ อุตส่าห์ตามมาถึงนี่เชียวนะ เรื่องอะไรจะปล่อยเล่า “
“ ไค ปล่อย! ถ้าไม่ปล่อยฉันจะกรี๊ดแล้วนะ “ มองด้วยสายตาเอาเรื่อง
“ อือม หน้ามิกะตอนโกรธ น่ารักจริง ๆ ด้วย“ ไคยอมปล่อยมือ แต่ก่อนปล่อยก็แอบลักหอมแก้มไป 1 ทีตามธรรมเนียม
-------
“ บ้าชะมัด !…. ฉันจะหนีไคไม่พ้นเลยรึไง ที่บ้านถ้าโชคดีไคก็อาจไม่กลับ แต่ถ้าเป็นที่โรงเรียนนี่ ก็ต้องเจอกันแทบทุกวันน่ะสิ (มิกะเดินออกจากห้องพยาบาลมาอย่างหัวเสีย )
ว่าแต่ ???…. ไคมาทำอะไรที่นี่ ? “
-------
ที่ห้องพยาบาล….
ไคหุบรอยยิ้ม สายตาของเขาหรี่ต่ำ รู้ดีว่ามีใครอีกคนอยู่ในห้อง ………“ ออกมาได้แล้ว “
“ ท่านไค …. “ หญิงสาวผมยาวตรงเกือบถึงขา ก้มหัวให้ไคด้วยความนบน้อม
“ อย่าได้ทำอย่างนี้อีก ถึงเธอจะได้รับมอบหมายให้เป็นผู้ติดตาม แต่อย่ามาจุ้นจ้านกับเรื่องของฉันเข้าใจไหม “ กระแสคำสั่งที่ขึ้งโกรธ บอกถึงความไม่พอใจของไคเป็นอย่างมาก
“ เจ้าค่ะ…..” หญิงสาวรับคำ ใบหน้าไม่ได้บ่งบอกความรู้สึกใด ๆ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ห่างออกไปไม่ไกลนัก ในสถานที่แห่งหนึ่งที่มนุษย์ไม่รู้จัก เป็นหลืบซอก ตรอกถ้ำที่มีเปลวไฟโลมไล้ทุกระยะ เสียงกรีดร้องของอะไรบางอย่างที่ยากจะอธิบายได้ ดังไปทั่ว
กรงเล็บสีดำสนิทบนผิวหนังขรุขระคล้ายสัตว์เลื้อยคลานก้าวเดินจนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่ประตูบานใหญ่
ประตูบานนั้นสูงตระหง่านง้ำ ยิ่งกว่าตึกใบหยก เสียอีก
และบนบานประตูนั้นเองเป็นแหล่งที่มีของเสียงกรีดร้องอันโหยหวน อมนุษย์หน้าตาหน้าเกลียดหน้ากลัวถูกฝังอยู่ที่นั่นทั้งเป็น ชิ้นส่วนของมันยังขยับเขยื้อนเคลื่อนไหว ดิ้นรนจะออกไปจากประตูแห่งการจองจำบานนี้
เมื่อประตูเปิดออก …… ความมืดมิด ที่คำว่าสีดำสนิท ก็ยังไม่สามารถอธิบายได้เพียงพอ ได้ทอดยาวไปสู่เบื้องหน้าอย่างไม่รู้จุดสิ้นสุด
ไลคาน อสุรกายเจ้าของกรงเล็บสีดำ ก้าวเข้าไปด้วยความหวาดหวั่น สั่นกลัว
“กาลีอยู่ที่ไหน “
เสียงถามคำรามด้วย บีท ที่ซ้อนทับ …. มิใช่เสียงมนุษย์โดยแน่แท้ …. แม้แต่อสุรกายก็ยังไม่พูดด้วยเสียง บีท ที่มีพลานุภาพเยี่ยงนี้
ไลคานทรุดกายหมอบลงกับพื้น ตัวสั่นเทา….. “ ข้าไม่ทราบเลยขอรับท่าน แต่ว่า….แต่ว่า …. ข้าได้สิ่งนี้มา “ มันรีบคาย ผลึกสีดำสนิทรูปทรงแปดเหลี่ยม มายื่นไว้เบื้องหน้าอย่างลนลาน
แล้วเสียงคำรามด้วยความไม่พอใจก็ดังกึกก้องไปทั่ว ร่างของไลคานปลิวหวือไปแปะอยู่บนประตูทางเข้า
ร่างของมันจมหายเหลือเพียงใบหน้าและแขนขา ไลคานหวีดร้องด้วยความเจ็บปวด
“ กาลี “
เสียงนั้นยังคงรำพึงเรียกชื่อ ของสิ่งมีชีวิตปริศนา
“ ท่านการ์ กาลีกำเนิดแล้ว…… ถึงแม้ว่าเราจะยังตามหากาลีไม่พบ แต่การกำเนิดก็ทำให้หลุมนั้นกว้างขึ้น หากเราทำให้มนุษย์เป็นเมล็ดพันธ์แห่งความชั่วร้าย สมดุลที่มีมาช้านานก็จะสูญสลายไป “
“ เจ้าพูดดี ชูลวา แต่จะทำได้อย่างที่พูดรึเปล่าล่ะ “ เสียงเยาะเย้ย ดังขึ้น หญิงสาวผู้มีอักขระสีสดสลักอยู่บนใบหน้าก้าวเข้ามา
ชูลวา ไม่ได้สนใจนางนัก เขาเพียงแต่ค้อมตัวลงต่ำ ลำตัวขนานกับพื้น “ ชูลวาต้องการให้ไลคาน ช่วยเหลือ “
“ เจ้าจะได้มันไป “
แล้วร่างของไลคานก็หลุดออกมาจากบานประตูที่น่าสยดสยอง…….. ชูลวา เดินนำหน้าไลคาน อสุรกายสัตว์เลี้ยงของเขาออกไป
“ ท่านการ์ “ ย่อตัวเคารพอย่างจงรักภักดี
“ กาลีกำเนิดแล้ว อีกไม่ช้านานท่านก็จะกลับมา มาปกครองโลกที่จะสูญสลายและหลอมรวมเพื่อท่าน สุมิเระรอคอยมานานเหลือเกิน “
“ ยังหรอกสุมิเระ … การได้ตัวกาลีมิใช่เรื่องง่าย ในยุคที่อาณาจักรของข้าแตกสลายเช่นนี้
พวกเหล่าอมนุษย์ต่างก็จ้องที่จะแก่งแย่งตัวของกาลี
ดังนั้น ไม่ว่า กาลี อยู่ไหนจงตามหาให้พบ….. และจงระวังเหล่าปวงเทพและคณะผู้เฒ่าเอาไว้ด้วย แม้ว่าเจ้าพวกโง่เหล่านั้น จะปฏิบัติตามกฏของพวกมันอย่างเคร่งครัด แต่ข้าเชื่อว่ามันจะต้องส่งเทพพิทักษ์มาจุติแล้วเช่นกัน“
“ เจ้าค่ะ “ สุมิเระรับคำสั่ง ก่อนจะเดินจากไปอีกคนหนึ่ง
ภายในเงามืด ….. ผู้ออกคำสั่ง เจ้าของน้ำเสียงที่ทรงพลังยังคงนอนแน่นิ่งไร้ชีวิต
มีเพียงแต่จิตวิญญาณที่ยังไม่สามารถรวมหลอมเป็นหนึ่งเดียวกับร่างที่นิ่งสงบอยู่ในโลงปิดผนึก……การ์…..ผู้ยังคงหลับไหล…..และรอคอยการตื่นครั้งยิ่งใหญ่ที่ใคร ๆ ก็ต้องสะท้านสะเทือนกับการกลับมาของเขา
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ ครูโชว หล่อชะมัดยาดเลยนะเธอ “ บรรดานักเรียนหญิงยังไม่เลิกเมาท์ถึงความหล่อของโชว
“อ๊ะ ! นั่นไง !…..ไฮบาระ มิกะ “
มิกะที่เพิ่งเดินเข้ามารู้สึกงุนงง กับการจู่โจมของกลุ่มเพื่อนนักเรียนหญิง ( จะพูดให้ถูกควรพูดว่า กองทัพนักเรียนหญิง จะเห็นภาพกว่า ) เธอถูกถามด้วยคำถามมากมาย แต่ล้วนเป็นคำถามที่ไร้สาระแทบทั้งสิ้น
มิกะอึกอัก ไม่รู้จะตอบคำถามที่พรั่งพรูเหล่านั้นได้อย่างไร
“ อยากรู้เรื่องของผมขนาดนั้นเชียวเหรอ “ เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้น …. โชวยืนยิ้ม ๆ มือไขว้หลัง
บรรดานักเรียนหญิง ต่างก็เคลิบเคลิ้มกับรอยยิ้มมีเสน่ห์ไปตาม ๆ กัน
“ ผมขอยืมตัวน้องสาวหน่อยนะครับ “ ว่าแล้วก็คว้ามือมิกะออกมาจากกลุ่มนักเรียนหญิงกลุ่มนั้น
----------
ที่ห้องพยาบาล…..
“ ปล่อยได้แล้วนะ “ มิกะบิดข้อมือน้อย ๆ เป็นสัญญานให้ ไคปล่อยมือของเธอ
แต่ไคไม่ปล่อย นอกจากนั้นเขายังดึงเธอมากอดไว้อีกด้วย …..“ อุตส่าห์ตามมาถึงนี่เชียวนะ เรื่องอะไรจะปล่อยเล่า “
“ ไค ปล่อย! ถ้าไม่ปล่อยฉันจะกรี๊ดแล้วนะ “ มองด้วยสายตาเอาเรื่อง
“ อือม หน้ามิกะตอนโกรธ น่ารักจริง ๆ ด้วย“ ไคยอมปล่อยมือ แต่ก่อนปล่อยก็แอบลักหอมแก้มไป 1 ทีตามธรรมเนียม
-------
“ บ้าชะมัด !…. ฉันจะหนีไคไม่พ้นเลยรึไง ที่บ้านถ้าโชคดีไคก็อาจไม่กลับ แต่ถ้าเป็นที่โรงเรียนนี่ ก็ต้องเจอกันแทบทุกวันน่ะสิ (มิกะเดินออกจากห้องพยาบาลมาอย่างหัวเสีย )
ว่าแต่ ???…. ไคมาทำอะไรที่นี่ ? “
-------
ที่ห้องพยาบาล….
ไคหุบรอยยิ้ม สายตาของเขาหรี่ต่ำ รู้ดีว่ามีใครอีกคนอยู่ในห้อง ………“ ออกมาได้แล้ว “
“ ท่านไค …. “ หญิงสาวผมยาวตรงเกือบถึงขา ก้มหัวให้ไคด้วยความนบน้อม
“ อย่าได้ทำอย่างนี้อีก ถึงเธอจะได้รับมอบหมายให้เป็นผู้ติดตาม แต่อย่ามาจุ้นจ้านกับเรื่องของฉันเข้าใจไหม “ กระแสคำสั่งที่ขึ้งโกรธ บอกถึงความไม่พอใจของไคเป็นอย่างมาก
“ เจ้าค่ะ…..” หญิงสาวรับคำ ใบหน้าไม่ได้บ่งบอกความรู้สึกใด ๆ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ห่างออกไปไม่ไกลนัก ในสถานที่แห่งหนึ่งที่มนุษย์ไม่รู้จัก เป็นหลืบซอก ตรอกถ้ำที่มีเปลวไฟโลมไล้ทุกระยะ เสียงกรีดร้องของอะไรบางอย่างที่ยากจะอธิบายได้ ดังไปทั่ว
กรงเล็บสีดำสนิทบนผิวหนังขรุขระคล้ายสัตว์เลื้อยคลานก้าวเดินจนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่ประตูบานใหญ่
ประตูบานนั้นสูงตระหง่านง้ำ ยิ่งกว่าตึกใบหยก เสียอีก
และบนบานประตูนั้นเองเป็นแหล่งที่มีของเสียงกรีดร้องอันโหยหวน อมนุษย์หน้าตาหน้าเกลียดหน้ากลัวถูกฝังอยู่ที่นั่นทั้งเป็น ชิ้นส่วนของมันยังขยับเขยื้อนเคลื่อนไหว ดิ้นรนจะออกไปจากประตูแห่งการจองจำบานนี้
เมื่อประตูเปิดออก …… ความมืดมิด ที่คำว่าสีดำสนิท ก็ยังไม่สามารถอธิบายได้เพียงพอ ได้ทอดยาวไปสู่เบื้องหน้าอย่างไม่รู้จุดสิ้นสุด
ไลคาน อสุรกายเจ้าของกรงเล็บสีดำ ก้าวเข้าไปด้วยความหวาดหวั่น สั่นกลัว
“กาลีอยู่ที่ไหน “
เสียงถามคำรามด้วย บีท ที่ซ้อนทับ …. มิใช่เสียงมนุษย์โดยแน่แท้ …. แม้แต่อสุรกายก็ยังไม่พูดด้วยเสียง บีท ที่มีพลานุภาพเยี่ยงนี้
ไลคานทรุดกายหมอบลงกับพื้น ตัวสั่นเทา….. “ ข้าไม่ทราบเลยขอรับท่าน แต่ว่า….แต่ว่า …. ข้าได้สิ่งนี้มา “ มันรีบคาย ผลึกสีดำสนิทรูปทรงแปดเหลี่ยม มายื่นไว้เบื้องหน้าอย่างลนลาน
แล้วเสียงคำรามด้วยความไม่พอใจก็ดังกึกก้องไปทั่ว ร่างของไลคานปลิวหวือไปแปะอยู่บนประตูทางเข้า
ร่างของมันจมหายเหลือเพียงใบหน้าและแขนขา ไลคานหวีดร้องด้วยความเจ็บปวด
“ กาลี “
เสียงนั้นยังคงรำพึงเรียกชื่อ ของสิ่งมีชีวิตปริศนา
“ ท่านการ์ กาลีกำเนิดแล้ว…… ถึงแม้ว่าเราจะยังตามหากาลีไม่พบ แต่การกำเนิดก็ทำให้หลุมนั้นกว้างขึ้น หากเราทำให้มนุษย์เป็นเมล็ดพันธ์แห่งความชั่วร้าย สมดุลที่มีมาช้านานก็จะสูญสลายไป “
“ เจ้าพูดดี ชูลวา แต่จะทำได้อย่างที่พูดรึเปล่าล่ะ “ เสียงเยาะเย้ย ดังขึ้น หญิงสาวผู้มีอักขระสีสดสลักอยู่บนใบหน้าก้าวเข้ามา
ชูลวา ไม่ได้สนใจนางนัก เขาเพียงแต่ค้อมตัวลงต่ำ ลำตัวขนานกับพื้น “ ชูลวาต้องการให้ไลคาน ช่วยเหลือ “
“ เจ้าจะได้มันไป “
แล้วร่างของไลคานก็หลุดออกมาจากบานประตูที่น่าสยดสยอง…….. ชูลวา เดินนำหน้าไลคาน อสุรกายสัตว์เลี้ยงของเขาออกไป
“ ท่านการ์ “ ย่อตัวเคารพอย่างจงรักภักดี
“ กาลีกำเนิดแล้ว อีกไม่ช้านานท่านก็จะกลับมา มาปกครองโลกที่จะสูญสลายและหลอมรวมเพื่อท่าน สุมิเระรอคอยมานานเหลือเกิน “
“ ยังหรอกสุมิเระ … การได้ตัวกาลีมิใช่เรื่องง่าย ในยุคที่อาณาจักรของข้าแตกสลายเช่นนี้
พวกเหล่าอมนุษย์ต่างก็จ้องที่จะแก่งแย่งตัวของกาลี
ดังนั้น ไม่ว่า กาลี อยู่ไหนจงตามหาให้พบ….. และจงระวังเหล่าปวงเทพและคณะผู้เฒ่าเอาไว้ด้วย แม้ว่าเจ้าพวกโง่เหล่านั้น จะปฏิบัติตามกฏของพวกมันอย่างเคร่งครัด แต่ข้าเชื่อว่ามันจะต้องส่งเทพพิทักษ์มาจุติแล้วเช่นกัน“
“ เจ้าค่ะ “ สุมิเระรับคำสั่ง ก่อนจะเดินจากไปอีกคนหนึ่ง
ภายในเงามืด ….. ผู้ออกคำสั่ง เจ้าของน้ำเสียงที่ทรงพลังยังคงนอนแน่นิ่งไร้ชีวิต
มีเพียงแต่จิตวิญญาณที่ยังไม่สามารถรวมหลอมเป็นหนึ่งเดียวกับร่างที่นิ่งสงบอยู่ในโลงปิดผนึก……การ์…..ผู้ยังคงหลับไหล…..และรอคอยการตื่นครั้งยิ่งใหญ่ที่ใคร ๆ ก็ต้องสะท้านสะเทือนกับการกลับมาของเขา
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น