ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : scene 9
Scene 9
แคว่กกกกก !!
เสียงฉีกกระดาษออก พร้อมกับเสียงจ้อกแจ้กจอแจคัดค้าน ฝูงจีนมุงย่อม ๆ ฝูงหนึ่งยืนออกันที่บอร์ดข่าว
ซิงหยูเดินเศร้าสร้อยมาตามทางเดิน …..เพราะมัวแต่กำลังนึกสงสารในโชคชะตาตัวเอง จึงไม่ทันได้สังเกตเหตุการณ์ดังกล่าว
“ คุณซิงหยู .... คุณอยู่นี่เอง” เป็นรองประธานซุนเหวินหลง เขาเดินตรงดิ่งมายังเธอ
“ มีอะไรหรือคะ”
“ คณะอาจารย์เรียกพบเราสองคนด่วน ที่ห้องพักครูครับ ”
-------------------
ห้องพักครู :
\" ขออนุญาติครับ \" ซุนเหวินหลงเปิดประตูเข้าไป ,บรรดาอาจารย์ที่นั่งอยู่ในห้องดูมีสีหน้าเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด
“ เอ้า มากันแล้วหรือ .... นั่งสิ หลิว ซิงหยู , ซุน เหวินหลง ”
ซิงหยู นั่งลงตรงเก้าอี้ที่จัดเว้นไว้ให้ พลางกวาดตามองบนโต๊ะ... มีกระดาษอัดมันวางอยู่ 2-3 ใบ .... เธอเห็นไม่ชัดนัก แต่คิดว่าน่าจะเป็นภาพถ่าย
อาจารย์ฝ่ายปกครอง : “ เธอคงเห็นภาพพวกนี้ที่บอร์ดข่าวแล้วนะ.... ถึงในภาพจะเห็นหน้าไม่ถนัด แต่ว่า จากชุดนักเรียนตอนก่อนจะเข้า พิจารณาแล้วเป็นนักเรียนของโรงเรียนเราแน่..... อาจารย์ที่ปรึกษาชมรมหนังสือพิมพ์ ได้ฟิล์มมาแล้ว แต่ว่าจากการสอบถามปรากฏว่าฟิล์มนี้ ไม่ได้มาจากนักข่าวในชมรม ( บรรดาอาจารย์มองหน้ากันอย่างแปลกใจ) ... แต่ ไม่ว่าใครก็ตามที่ส่งฟิล์มนี้มา ดูเหมือนว่าจะไม่ได้มีประสงค์ร้ายจะทำลายชื่อเสียงของโรงเรียนเรา”
“ ทำไมอาจารย์คิดอย่างนั้นล่ะครับ... ไม่แน่ว่าตอนนี้ มันอาจกำลังพยายามหาทางเรียกร้องให้เราจ่ายเงินอยู่ก็ได้” อาจารย์พละออกความเห็น
“ ผมไม่คิดอย่างนั้นหรอกนะ ไม่งั้นมันจะส่งฟิล์มมาให้ทำไม.... ถ้าจะบลัฟเราก็หน้าจะส่งมาแค่ภาพถ่าย และควรจะส่งตรงถึงอาจารย์ใหญ่ หรือไม่ก็บอร์ดบริหารไปแล้ว.... แต่นี่มันกลับส่งไปที่ชมรมหนังสือพิมพ์”
( ทุกคนเงียบอย่างเห็นด้วย )
“ อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เราควรจะต้องมีมาตรการ เพื่อป้องกันชื่อเสียงของโรงเรียน และต้องหาเด็กผู้หญิงคนนี้ให้เจอก่อนที่เรื่องจะบานปลาย....ที่ผมเรียกประชุมด่วนวันนี้ ก็เพื่อจะบอกว่าคืนนี้เราจะแยกย้ายกันออกไปตรวจตราย่านบันเทิงต่าง ๆ ...
ซิงหยู , ซุนเหวินหลง ครูอยากให้เธอเกณฑ์ คณะกรรมการนักเรียนออกเป็นกลุ่ม ๆ เพื่อจะแยกเป็นเวรออกตรวจตลอดทั้งเดือนนี้ ทำได้ไหม ”
“ ได้ครับ / ได้ค่ะ “ ตอบพร้อมเพรียง
“ ดีมาก ...ถ้างั้น วันนี้ก็ปิดประชุม “ อาจารย์ใหญ่นัดหมายเวรตรวจของอาจารย์ และแจกจ่ายรูปต้นเหตุให้ทุกคน ….แล้วตอนนั้นเอง …
นังทาสรับโทรศัพท์ ! นังทาสรับโทรศัพท์ !
ซิงหยูรีบตะครุบควับ เกือบปิดโทรศัพท์แทบไม่ทัน !! - -\"
-----------------------------------------------------------------------------
\" ปิดโทรศัพท์ฉันทำไม\" คนถามถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่แววตาน่ะ... -_-
\" เอ้อ...กะ-ก็ คุณชายโทรไปตอนที่อยู่ในห้องประชุมนี่คะ\" อธิบาย พลางปาดเหงื่อที่ผุดพราย ( รีบวิ่งมาให้ทัน 5 นาทีตามคำสั่ง ) หลังจากหอบหายใจเป็นปกติได้แล้ว ซิงหยูก็ยื่นโทรศัพท์ไปด้านหน้า
“ ไอ้นี่น่ะค่ะ.....กรุณาเปลี่ยนเสียงเรียกเข้าให้ด้วยได้ไหมคะ”
“ ทำไม “
“ ก็มันน่าอายออกไม่ใช่หรือไงล่ะคะ “ เผลอตวาดเขา อย่างไม่ตั้งใจ ... พอนึกขึ้นมาได้ก็หน้าซีด
---- - -\" ตายแน่ จะโดนเขา ฆ่าตายไหมนะ----
โจวเจวี้ยหมินมองหน้าซิงหยูโดยไม่พูดอะไร..... จากนั้นจึงคว้าโทรศัพท์มากดปุ่ม
ซิงหยูมองหน้าด้วยแปลกใจ ....แล้วก็ยิ้มออกมา อย่างสดใส :3
---- ใช่แล้วล่ะ ก็เคยคิดว่าคุณชายโจวน่ะ จริง ๆ แล้วเป็นเด็กอ่อนโยน ท่าทีร้ายกาจที่เห็นก็เพียงเกราะที่สร้างขึ้นมา ...ถ้าพูดกับเขา ดี ๆ แล้วล่ะก็ ~~
“ จะเปลี่ยนเป็นอะไร
“ … ^0^ ....
“ เป็น..... \'ที่รักรับโทรศัพท์\' ดีไหม ” โจวเจวี้ยหมินรำพึงกับตัวเองเรียบ ๆ แต่ซิงหยูกับรู้สึกถึงความเหี้ยมเกรียมในประโยคนั้น
- -\" ---- ให้ตายเถอะ! คน คนนี้ .... น่ากลัวอย่างที่เห็นจริง ๆ----
“ เอ่อ.....ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เปลี่ยนก็ได้ “ เอื้อมมือไปรับรับโทรศัพท์จากเขา
“ หิว ”
“ วะ...ว่าไงนะคะ ^^\" ?“
“ ฉันบอกว่าหิว.... ไม่ได้ยินหรือ” พูดจาราบเรียบ แต่สายตาที่มองมาน่ะคุกคามสุด ๆ
สรุปว่า ซิงหยูต้องเดินปาดเหงื่อไปซื้ออาหารกลางวันมาให้เขา , ในขณะที่เดินผ่านเธอก็ได้ยินเสียงกรี๊ดกร๊าดวี๊ดว๊ายนิยมในความหล่อของคุณคุณชาย
“ ตายแล้ว.....ดูสิเธ๊ออออ เหมือนเจ้าชายน้อย ๆ เลยนะนั่น ... จะหันซ้าย หันขวา ก็น่าร้ากกกกกกกกกก”
--- น่ารักตายล่ะ.... คุณชายโจวเจวี้ยหมินน่ะ ซาตานร้ายกลับชาติมาเกิดชัด ๆ .... แล้วน่ารักตรงไหน หน้าตาเย็นชา ยังกับหมีขั้วโลกใต้อย่างนั้นน่ะ --- นินทาอุบอิบอยู่ในใจ
ซิงหยูต่อแถวจนเมื่อยขาอยู่นาน ก็หอบเอาข้าวห่อสาหร่ายเลือกเอาชนิดที่แพงที่สุดมาให้เขา
“ นี่อะไร “
--- เอาแล้วไง ไอ้สายตาหรี่ ๆ แบบนี้ เหมือนจะมีลางร้ายแผ่รัศมีออกมาได้อย่างนั้นแหละ--- ^^\" “ ขะ- ข้าวห่อสาหร่ายค่ะ ”
“ เหม็นเขียว ” ตอบด้วยหน้าตาไร้อารมณ์
เป็นอันว่ากินไม่ได้ - -\" , แล้วยังไงล่ะ เธอก็ต้องเดินไปซื้อมาให้เขาใหม่น่ะสิ
“ อะไร “
“ ราเม็ง หน้าหมูทอดค่ะ “
“ ฉันไม่ชอบกินราเม็ง “
~~~~~~~~~~~~~~~~~ซิงหยูเดินไปซื้อมาใหม่
“ อะไร ”
----“ หมูตุ๋นฮ่องเต้”
----“ ปลาแซลมอนนึ่งซีอิ๋ว”
----“ แซนด์วิชปลาโทโอ” และอีก ฯลฯ
ซิงหยูหอบหายใจ เหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ผุดพราย .... อาหารทั้งล้วนทั้งมวลที่โรงอาหารสุดหรูของอิงเต๋อมี ได้มากองพะเนินอยู่เต็มโต๊ะ
“ อันนี้ฉันพอกินได้ “ ( จิ้มไปที่ไอ้ข้าวหน้าสาหร่ายตอนแรกน่ะแหละ)
ซิงหยูแอบก้มหน้า ทำปากขมุบขมิบ นึกอยากบีบคอฆ่าเขาให้ตาย
“ ขอโทษนะครับ คุณชายโจวเจวี้ยหมินใช่ไหมครับ.....อาหารที่สั่งมาแล้วครับ” บริกรใส่ชุดทักซิโด้ภูมิฐานเดินเข้ามา ด้านหลังเป็นโต๊ะเข็นมิลลิเนียมอันใหญ่ .....บริกรมาเสิร์ฟ ๆ ๆ แล้วก็จากไป
ซิงหยู : ^^\" “ เอ่อ....อะไรกันคะ คุณชาย”
“ ภัตตาคารเหิ่นเอ้อ... อาหารที่นี่สะอาดดี ฉันน่ะต้องระมัดระวังเรื่องอาหารเป็นพิเศษ เธอเองในฐานะทาสก็ต้องศึกษาเอาไว้ “ บอกหน้าตาเฉยอย่างนี้แหละ
ป้าบ !....โชะ ! … ตุบตับ ! ตุบตับ !
( ซิงหยูวาดภาพตัวเอง กระโดดม้วนหน้าตีลังกาฟาดเข้าต้นคอ ซ้ำด้วยถ้ากดล็อก และ จบด้วยแบล็กคิกอีกรอบ)
ในชีวิตนี้ไม่เคยคิดอยากประทุษร้ายใครมากเท่านี้มาก่อนเลยจริง ๆ:[
“ ซิงหยู ! “
คนโดนเรียกชื่อสะดุ้งโหยง ---- ไม่จริงน่ะ - -\" หรือว่าเขาจะรู้ ---- ( มองสายตาคมกริบที่จ้องเธออยู่ รู้สึกหวาด ๆ )
“ เธอวางแผนจะให้ฉันข้าวติดคอตายหรือไง “ -_-
“ วะ...ว่าไงนะคะ ^^\" ”
“ น้ำ “
“ หะ ? “ -----แค่นั้นเองน่ะ ! .... ให้ตายสิกะอีแค่น้ำต้องคุกคามกันขนาดนี้เลยหรือไง----
แล้วซิงหยูเดินไปซื้อน้ำตามคำสั่ง.... และตอนที่หันหลังกลับมานั่นเอง
“ คุณซิงหยู “ :)
------------------------------------------------------------------
“ ขอบคุณมากค่ะ “ ( โค้งหัวขอบคุณ กับซองเอกสารที่ ซุนเหวินหลงเดินเอามาให้)
“ ไม่เป็นไรครับ....ว่าแต่ทำไมถึงได้ รีบร้อนจังล่ะครับ ... หรือว่า หิวข้าว ;) “
“ เอ่อ.- -\" ....ค่ะ”
“ คุณซิงหยูทานกลางวันแล้วเหรอครับ ”
“ เอ่อ.... อันที่จริงก็ยังค่ะ “ ( ส่งยิ้มแหย ๆ ก็ตั้งแต่กลางวันมัวแต่หัวหมุนซื้ออาหารให้คุณชายโจว ตัวเองยังไม่ได้กินอะไรเลย)
“ งั้นทานด้วยกันนะครับ “ ซุนเหวินหลงยิ้มเชื้อเชิญ พลางเอื้อมมือจะช่วยถือขวดน้ำ
ฟึ่บ ! ( แต่ว่ามือของใครบางคนก็คว้าหยิบมันไปเสียก่อน)
“ ทำไมมาซื้อน้ำนาน “ -_-
“ เอ่อ.... สวัสดีครับ” ซุนเหวินหลงยื่นมือไปข้างหน้า
“............................................................-_- ...................................................................”
----- เวลาผ่านไปราว 3 นาที -----
“ เอ่อ... ^^\" ...ซุนเหวินหลงครับ เป็นรองประธานนักเรียน” กล่าวแนะนำตัวในที่สุด
“ จะยืนคุยอีกนานไหม ... ฉันเมื่อย” -_- หันไปบอกกับซิงหยู ไม่ได้มีทีท่าจะสนใจซุนเหวินหลงแต่อย่างไร
“ อ่า.. ^^\" งั้นผมขอตัวก่อนแล้วกันนะครับ (เห็นท่าไม่ดีเลยรีบหลบฉาก แต่ว่าเมื่อนึกบางอย่างขึ้นมาได้ ) คุณซิงหยู อย่าลืมเย็นนี้นะครับ “ พูดจบก็รีบเดินจากไป
“ เย็นนี้ทำไม “ -_-
- -\" ซิงหยูมองสายตาของคุณชายโจวเจวี้ยหมิน....ไม่แน่ใจว่าควรจะบอกกับเขาดีหรือเปล่า
“ อะไร ” ถือวิสาสะคว้าซองเอกสารในมือซิงหยูมาเปิดดูหน้าตาเฉย “ … -_- ? ...”
ซิงหยู : “ เมื่อเช้ามีข่าวว่าเด็กนักเรียนโรงเรียนเรา ไปสถานเที่ยวกลางคืน แล้วก็คาดว่าจะขายตัวด้วย....อาจารย์ใหญ่เลยให้จัดสายตรวจ แล้วถ้าเจอตัวเด็กผู้หญิงคนนั้นล่ะก็ จะได้รีบดำเนินการแก้ไข... ดิฉันเองในฐานะประธานนักเรียน เย็นนี้ก็เลยต้องออกเวรตรวจเป็นคนแรกน่ะค่ะ”
“ งั้นหรือ “ -_-
“ ค่ะ “ พยักหน้าหงึกหงัก ... พยายามสำรวมอาการดีใจที่จะได้มีข้ออ้างหลบหน้าเขา
“ งั้นเย็นนี้ ..... เธอต้องออกเดทกับฉัน “
“ ค่ะ .................. *..* หาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา !!!! ”
“ ออกเดทกับฉันคืนนี้..... แต่งหน้ามาด้วยล่ะ ฉันไม่อยากออกเดทกับผู้หญิงหน้าเป็นปลาน้ำจืด ”
“ ตะ..... แต่ว่า คืนนี้ฉันต้องออกตรวจ. ”
“ ไม่เกี่ยวกับฉัน” พูดด้วยหน้าตาไม่ใส่ใจ แต่แล้วเขาก็คลี่ยิ้มนิด ๆ .... ซิงหยูเสียวสันหลังวูบ ก็มันเป็นยิ้มที่เธอแอบเรียกว่า \'รอยยิ้มของซาตานร้าย\' น่ะสิ
“ แล้ว .... ถ้าเธออยากจะใส่ชุดนี้มาก็ได้นะ“ วางภาพถ่ายแปะลงตรงหน้า
“ นะ- นี่ มัน !! ------- เป็น ภาพถ่ายเราเองนี่ !! T_T --------
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
แคว่กกกกก !!
เสียงฉีกกระดาษออก พร้อมกับเสียงจ้อกแจ้กจอแจคัดค้าน ฝูงจีนมุงย่อม ๆ ฝูงหนึ่งยืนออกันที่บอร์ดข่าว
ซิงหยูเดินเศร้าสร้อยมาตามทางเดิน …..เพราะมัวแต่กำลังนึกสงสารในโชคชะตาตัวเอง จึงไม่ทันได้สังเกตเหตุการณ์ดังกล่าว
“ คุณซิงหยู .... คุณอยู่นี่เอง” เป็นรองประธานซุนเหวินหลง เขาเดินตรงดิ่งมายังเธอ
“ มีอะไรหรือคะ”
“ คณะอาจารย์เรียกพบเราสองคนด่วน ที่ห้องพักครูครับ ”
-------------------
ห้องพักครู :
\" ขออนุญาติครับ \" ซุนเหวินหลงเปิดประตูเข้าไป ,บรรดาอาจารย์ที่นั่งอยู่ในห้องดูมีสีหน้าเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด
“ เอ้า มากันแล้วหรือ .... นั่งสิ หลิว ซิงหยู , ซุน เหวินหลง ”
ซิงหยู นั่งลงตรงเก้าอี้ที่จัดเว้นไว้ให้ พลางกวาดตามองบนโต๊ะ... มีกระดาษอัดมันวางอยู่ 2-3 ใบ .... เธอเห็นไม่ชัดนัก แต่คิดว่าน่าจะเป็นภาพถ่าย
อาจารย์ฝ่ายปกครอง : “ เธอคงเห็นภาพพวกนี้ที่บอร์ดข่าวแล้วนะ.... ถึงในภาพจะเห็นหน้าไม่ถนัด แต่ว่า จากชุดนักเรียนตอนก่อนจะเข้า พิจารณาแล้วเป็นนักเรียนของโรงเรียนเราแน่..... อาจารย์ที่ปรึกษาชมรมหนังสือพิมพ์ ได้ฟิล์มมาแล้ว แต่ว่าจากการสอบถามปรากฏว่าฟิล์มนี้ ไม่ได้มาจากนักข่าวในชมรม ( บรรดาอาจารย์มองหน้ากันอย่างแปลกใจ) ... แต่ ไม่ว่าใครก็ตามที่ส่งฟิล์มนี้มา ดูเหมือนว่าจะไม่ได้มีประสงค์ร้ายจะทำลายชื่อเสียงของโรงเรียนเรา”
“ ทำไมอาจารย์คิดอย่างนั้นล่ะครับ... ไม่แน่ว่าตอนนี้ มันอาจกำลังพยายามหาทางเรียกร้องให้เราจ่ายเงินอยู่ก็ได้” อาจารย์พละออกความเห็น
“ ผมไม่คิดอย่างนั้นหรอกนะ ไม่งั้นมันจะส่งฟิล์มมาให้ทำไม.... ถ้าจะบลัฟเราก็หน้าจะส่งมาแค่ภาพถ่าย และควรจะส่งตรงถึงอาจารย์ใหญ่ หรือไม่ก็บอร์ดบริหารไปแล้ว.... แต่นี่มันกลับส่งไปที่ชมรมหนังสือพิมพ์”
( ทุกคนเงียบอย่างเห็นด้วย )
“ อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เราควรจะต้องมีมาตรการ เพื่อป้องกันชื่อเสียงของโรงเรียน และต้องหาเด็กผู้หญิงคนนี้ให้เจอก่อนที่เรื่องจะบานปลาย....ที่ผมเรียกประชุมด่วนวันนี้ ก็เพื่อจะบอกว่าคืนนี้เราจะแยกย้ายกันออกไปตรวจตราย่านบันเทิงต่าง ๆ ...
ซิงหยู , ซุนเหวินหลง ครูอยากให้เธอเกณฑ์ คณะกรรมการนักเรียนออกเป็นกลุ่ม ๆ เพื่อจะแยกเป็นเวรออกตรวจตลอดทั้งเดือนนี้ ทำได้ไหม ”
“ ได้ครับ / ได้ค่ะ “ ตอบพร้อมเพรียง
“ ดีมาก ...ถ้างั้น วันนี้ก็ปิดประชุม “ อาจารย์ใหญ่นัดหมายเวรตรวจของอาจารย์ และแจกจ่ายรูปต้นเหตุให้ทุกคน ….แล้วตอนนั้นเอง …
นังทาสรับโทรศัพท์ ! นังทาสรับโทรศัพท์ !
ซิงหยูรีบตะครุบควับ เกือบปิดโทรศัพท์แทบไม่ทัน !! - -\"
-----------------------------------------------------------------------------
\" ปิดโทรศัพท์ฉันทำไม\" คนถามถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่แววตาน่ะ... -_-
\" เอ้อ...กะ-ก็ คุณชายโทรไปตอนที่อยู่ในห้องประชุมนี่คะ\" อธิบาย พลางปาดเหงื่อที่ผุดพราย ( รีบวิ่งมาให้ทัน 5 นาทีตามคำสั่ง ) หลังจากหอบหายใจเป็นปกติได้แล้ว ซิงหยูก็ยื่นโทรศัพท์ไปด้านหน้า
“ ไอ้นี่น่ะค่ะ.....กรุณาเปลี่ยนเสียงเรียกเข้าให้ด้วยได้ไหมคะ”
“ ทำไม “
“ ก็มันน่าอายออกไม่ใช่หรือไงล่ะคะ “ เผลอตวาดเขา อย่างไม่ตั้งใจ ... พอนึกขึ้นมาได้ก็หน้าซีด
---- - -\" ตายแน่ จะโดนเขา ฆ่าตายไหมนะ----
โจวเจวี้ยหมินมองหน้าซิงหยูโดยไม่พูดอะไร..... จากนั้นจึงคว้าโทรศัพท์มากดปุ่ม
ซิงหยูมองหน้าด้วยแปลกใจ ....แล้วก็ยิ้มออกมา อย่างสดใส :3
---- ใช่แล้วล่ะ ก็เคยคิดว่าคุณชายโจวน่ะ จริง ๆ แล้วเป็นเด็กอ่อนโยน ท่าทีร้ายกาจที่เห็นก็เพียงเกราะที่สร้างขึ้นมา ...ถ้าพูดกับเขา ดี ๆ แล้วล่ะก็ ~~
“ จะเปลี่ยนเป็นอะไร
“ … ^0^ ....
“ เป็น..... \'ที่รักรับโทรศัพท์\' ดีไหม ” โจวเจวี้ยหมินรำพึงกับตัวเองเรียบ ๆ แต่ซิงหยูกับรู้สึกถึงความเหี้ยมเกรียมในประโยคนั้น
- -\" ---- ให้ตายเถอะ! คน คนนี้ .... น่ากลัวอย่างที่เห็นจริง ๆ----
“ เอ่อ.....ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เปลี่ยนก็ได้ “ เอื้อมมือไปรับรับโทรศัพท์จากเขา
“ หิว ”
“ วะ...ว่าไงนะคะ ^^\" ?“
“ ฉันบอกว่าหิว.... ไม่ได้ยินหรือ” พูดจาราบเรียบ แต่สายตาที่มองมาน่ะคุกคามสุด ๆ
สรุปว่า ซิงหยูต้องเดินปาดเหงื่อไปซื้ออาหารกลางวันมาให้เขา , ในขณะที่เดินผ่านเธอก็ได้ยินเสียงกรี๊ดกร๊าดวี๊ดว๊ายนิยมในความหล่อของคุณคุณชาย
“ ตายแล้ว.....ดูสิเธ๊ออออ เหมือนเจ้าชายน้อย ๆ เลยนะนั่น ... จะหันซ้าย หันขวา ก็น่าร้ากกกกกกกกกก”
--- น่ารักตายล่ะ.... คุณชายโจวเจวี้ยหมินน่ะ ซาตานร้ายกลับชาติมาเกิดชัด ๆ .... แล้วน่ารักตรงไหน หน้าตาเย็นชา ยังกับหมีขั้วโลกใต้อย่างนั้นน่ะ --- นินทาอุบอิบอยู่ในใจ
ซิงหยูต่อแถวจนเมื่อยขาอยู่นาน ก็หอบเอาข้าวห่อสาหร่ายเลือกเอาชนิดที่แพงที่สุดมาให้เขา
“ นี่อะไร “
--- เอาแล้วไง ไอ้สายตาหรี่ ๆ แบบนี้ เหมือนจะมีลางร้ายแผ่รัศมีออกมาได้อย่างนั้นแหละ--- ^^\" “ ขะ- ข้าวห่อสาหร่ายค่ะ ”
“ เหม็นเขียว ” ตอบด้วยหน้าตาไร้อารมณ์
เป็นอันว่ากินไม่ได้ - -\" , แล้วยังไงล่ะ เธอก็ต้องเดินไปซื้อมาให้เขาใหม่น่ะสิ
“ อะไร “
“ ราเม็ง หน้าหมูทอดค่ะ “
“ ฉันไม่ชอบกินราเม็ง “
~~~~~~~~~~~~~~~~~ซิงหยูเดินไปซื้อมาใหม่
“ อะไร ”
----“ หมูตุ๋นฮ่องเต้”
----“ ปลาแซลมอนนึ่งซีอิ๋ว”
----“ แซนด์วิชปลาโทโอ” และอีก ฯลฯ
ซิงหยูหอบหายใจ เหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ผุดพราย .... อาหารทั้งล้วนทั้งมวลที่โรงอาหารสุดหรูของอิงเต๋อมี ได้มากองพะเนินอยู่เต็มโต๊ะ
“ อันนี้ฉันพอกินได้ “ ( จิ้มไปที่ไอ้ข้าวหน้าสาหร่ายตอนแรกน่ะแหละ)
ซิงหยูแอบก้มหน้า ทำปากขมุบขมิบ นึกอยากบีบคอฆ่าเขาให้ตาย
“ ขอโทษนะครับ คุณชายโจวเจวี้ยหมินใช่ไหมครับ.....อาหารที่สั่งมาแล้วครับ” บริกรใส่ชุดทักซิโด้ภูมิฐานเดินเข้ามา ด้านหลังเป็นโต๊ะเข็นมิลลิเนียมอันใหญ่ .....บริกรมาเสิร์ฟ ๆ ๆ แล้วก็จากไป
ซิงหยู : ^^\" “ เอ่อ....อะไรกันคะ คุณชาย”
“ ภัตตาคารเหิ่นเอ้อ... อาหารที่นี่สะอาดดี ฉันน่ะต้องระมัดระวังเรื่องอาหารเป็นพิเศษ เธอเองในฐานะทาสก็ต้องศึกษาเอาไว้ “ บอกหน้าตาเฉยอย่างนี้แหละ
ป้าบ !....โชะ ! … ตุบตับ ! ตุบตับ !
( ซิงหยูวาดภาพตัวเอง กระโดดม้วนหน้าตีลังกาฟาดเข้าต้นคอ ซ้ำด้วยถ้ากดล็อก และ จบด้วยแบล็กคิกอีกรอบ)
ในชีวิตนี้ไม่เคยคิดอยากประทุษร้ายใครมากเท่านี้มาก่อนเลยจริง ๆ:[
“ ซิงหยู ! “
คนโดนเรียกชื่อสะดุ้งโหยง ---- ไม่จริงน่ะ - -\" หรือว่าเขาจะรู้ ---- ( มองสายตาคมกริบที่จ้องเธออยู่ รู้สึกหวาด ๆ )
“ เธอวางแผนจะให้ฉันข้าวติดคอตายหรือไง “ -_-
“ วะ...ว่าไงนะคะ ^^\" ”
“ น้ำ “
“ หะ ? “ -----แค่นั้นเองน่ะ ! .... ให้ตายสิกะอีแค่น้ำต้องคุกคามกันขนาดนี้เลยหรือไง----
แล้วซิงหยูเดินไปซื้อน้ำตามคำสั่ง.... และตอนที่หันหลังกลับมานั่นเอง
“ คุณซิงหยู “ :)
------------------------------------------------------------------
“ ขอบคุณมากค่ะ “ ( โค้งหัวขอบคุณ กับซองเอกสารที่ ซุนเหวินหลงเดินเอามาให้)
“ ไม่เป็นไรครับ....ว่าแต่ทำไมถึงได้ รีบร้อนจังล่ะครับ ... หรือว่า หิวข้าว ;) “
“ เอ่อ.- -\" ....ค่ะ”
“ คุณซิงหยูทานกลางวันแล้วเหรอครับ ”
“ เอ่อ.... อันที่จริงก็ยังค่ะ “ ( ส่งยิ้มแหย ๆ ก็ตั้งแต่กลางวันมัวแต่หัวหมุนซื้ออาหารให้คุณชายโจว ตัวเองยังไม่ได้กินอะไรเลย)
“ งั้นทานด้วยกันนะครับ “ ซุนเหวินหลงยิ้มเชื้อเชิญ พลางเอื้อมมือจะช่วยถือขวดน้ำ
ฟึ่บ ! ( แต่ว่ามือของใครบางคนก็คว้าหยิบมันไปเสียก่อน)
“ ทำไมมาซื้อน้ำนาน “ -_-
“ เอ่อ.... สวัสดีครับ” ซุนเหวินหลงยื่นมือไปข้างหน้า
“............................................................-_- ...................................................................”
----- เวลาผ่านไปราว 3 นาที -----
“ เอ่อ... ^^\" ...ซุนเหวินหลงครับ เป็นรองประธานนักเรียน” กล่าวแนะนำตัวในที่สุด
“ จะยืนคุยอีกนานไหม ... ฉันเมื่อย” -_- หันไปบอกกับซิงหยู ไม่ได้มีทีท่าจะสนใจซุนเหวินหลงแต่อย่างไร
“ อ่า.. ^^\" งั้นผมขอตัวก่อนแล้วกันนะครับ (เห็นท่าไม่ดีเลยรีบหลบฉาก แต่ว่าเมื่อนึกบางอย่างขึ้นมาได้ ) คุณซิงหยู อย่าลืมเย็นนี้นะครับ “ พูดจบก็รีบเดินจากไป
“ เย็นนี้ทำไม “ -_-
- -\" ซิงหยูมองสายตาของคุณชายโจวเจวี้ยหมิน....ไม่แน่ใจว่าควรจะบอกกับเขาดีหรือเปล่า
“ อะไร ” ถือวิสาสะคว้าซองเอกสารในมือซิงหยูมาเปิดดูหน้าตาเฉย “ … -_- ? ...”
ซิงหยู : “ เมื่อเช้ามีข่าวว่าเด็กนักเรียนโรงเรียนเรา ไปสถานเที่ยวกลางคืน แล้วก็คาดว่าจะขายตัวด้วย....อาจารย์ใหญ่เลยให้จัดสายตรวจ แล้วถ้าเจอตัวเด็กผู้หญิงคนนั้นล่ะก็ จะได้รีบดำเนินการแก้ไข... ดิฉันเองในฐานะประธานนักเรียน เย็นนี้ก็เลยต้องออกเวรตรวจเป็นคนแรกน่ะค่ะ”
“ งั้นหรือ “ -_-
“ ค่ะ “ พยักหน้าหงึกหงัก ... พยายามสำรวมอาการดีใจที่จะได้มีข้ออ้างหลบหน้าเขา
“ งั้นเย็นนี้ ..... เธอต้องออกเดทกับฉัน “
“ ค่ะ .................. *..* หาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา !!!! ”
“ ออกเดทกับฉันคืนนี้..... แต่งหน้ามาด้วยล่ะ ฉันไม่อยากออกเดทกับผู้หญิงหน้าเป็นปลาน้ำจืด ”
“ ตะ..... แต่ว่า คืนนี้ฉันต้องออกตรวจ. ”
“ ไม่เกี่ยวกับฉัน” พูดด้วยหน้าตาไม่ใส่ใจ แต่แล้วเขาก็คลี่ยิ้มนิด ๆ .... ซิงหยูเสียวสันหลังวูบ ก็มันเป็นยิ้มที่เธอแอบเรียกว่า \'รอยยิ้มของซาตานร้าย\' น่ะสิ
“ แล้ว .... ถ้าเธออยากจะใส่ชุดนี้มาก็ได้นะ“ วางภาพถ่ายแปะลงตรงหน้า
“ นะ- นี่ มัน !! ------- เป็น ภาพถ่ายเราเองนี่ !! T_T --------
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น