รักนี้ต้องลุ้น

นานเท่าไหร่แล้วที่เราลืมเขาไม่ได้สักทีคนที่ไม่เคยมอง ไม่เคยสนใจเรา แต่ที่เจ็บมากกว่าคือ

คนที่ยืนข้างเขาเป็นเพื่อนสนิทฉัน คนตรงนั้นไม่ใช่ฉัน ทำไมทำไมถึงไม่ใช่ฉัน แต่เป็นเพื่อนของฉัน

เจ็บปวดเหลือเกิน ทั้งๆที่มาก่อนแต่ทำได้เพียงยืนมองเขารักกัน

 “เฮ้ พับพายแกคิดอารัยของแกวะยืนเหม่ออยู่ได้”

น้ำหวานพูดพร้อมกับดื่มชาไข่มุกไปด้วย “เอ่อ เปล่าไม่มีไรหรอกว่าแต่วันนี้แกจากลับกับใครหรอ”

“ก็คยองซูบอกว่าจาไปส่งอีกนั่นและ แกจากลับด้วยมั้ยละ”

 ถ้าฉันกลับด้วยมีหวังได้ร้องไห้แน่ๆ ยิ่งถ้าได้เห็นสองคนนี้อยู่ด้วยกันทีไรเจ็บใจทุกที

 “ไม่เป็นไรหรอกฉันกลับเองได้”

“แน่ใจนะ”

“แน่ใจสิ พูดอย่างกับแกไม่เคยกลับกับคยองซูเลยเนอะ”

“ฮ่าๆ ยะ นั่นไงคยองซูมาละ” คยองซูกำลังเดินมาแล้วก็เช็ดหน้าด้วยผ้าเช็ดหน้าสีน้ำเงินเข้ม สงสัยไปเล่น

บอลมาอีกแน่ๆ พอน้ำหวานเห็นก็เอาน้ำไปให้คยองซูดื่ม น่าอิจฉาชะมัด แล้วนี่ฉันจามายืนดูให้ปวดใจทำไม

กลับบ้านดีกว่า ฉันเลยเดินออกมาเงียบๆคนเดียวโดยไม่ได้บอกน้ำหวาน อย่างน้อยการที่ฉันเดินมาคนเดียวก็

ทำให้เจ็บปวดน้อยกว่าการยืนดูเขาสองคนอยู่ด้วยกัน ถ้ามีโอกาสสักครั้งให้ฉันบอกรักก็คงดี

ยิ่งคิดยิ่งทรมาน มัวแต่คิด ถึงบ้านตอนไหนเนี่ย  ฉันเดินเข้าบ้านแล้วเข้าห้องทันทีจู่ๆน้ำตาของฉันก็เอ่อล้น

ออกมาอาบแก้มทั้งสองข้างจนเปียกชื้นไปหมด ไม่รู้สินะฉันแค่อยากมีใครสักคนที่รักฉันจริงๆ

ตั้งแต่เล็กจนโตฉันไม่เคยได้รับความรักแบบอบอุ่นสักทีฉันรู้สึกเจ็บปวดทุกครั้ง พอฉันโตมาก็มีแต่ยายดูแล

ฉัน พ่อแม่ฉันไปทำงานอยู่ต่างประเทศ 3 ปี4 ปี ถึงกลับมาหา พอฉันรู้สึกท้อแท้ เหงา

ฉันก็จาเอารูปท่านสองคนมาดูคอยปลอบใจตัวเอง ยิ่งนึกยิ่งคิดถึง ฮือๆ แล้วนี่ฉันร้องไห้เพราะคิดถึงพ่อแม่

หรือเพราะเขาคนนั้นนะ จ๊อก !! จ๊อก ร้องไห้ทีไรแล้วชอบหิว ลงไปหารัยกินดีกว่า

ฉันเดินเข้าไปในครัว แน่นอนสิ่งแรกที่นึกได้คือตู้เย็น ฉันรีบเปิดตู้เย็นทันทีแต่สิ่งที่เห็นคือ มีเพียงน้ำกับ

ความว่างเปล่า เฮ้ออารัยมันจาซวยขนาดนี่เนี่ย  คนยิ่งหิวๆอยู่เดี๋ยวแทะตู้เย็นแมร่งเลย

คนนะไม่ใช่กระต่าย (ดูมันคิด) “อ้าว พับพายกลับมาแล้วหรอลูก” ยายถามฉันพลางถือผ้าพันคอ

ที่กำลังถักมาวางไว้ที่โต๊ะกับข้าวแล้วก็นั่งลงถักมันอีก - -* “คะ ว่าแต่ทำไมวันนี้ไม่มีไรกินเลยหรอคะ

พวกผัก เนื้อไม่มีให้ทำกินเลยหรอคะ”

“อ่อ พอดีวันนี้มีคนมาหาเขามาเล่นกับยาย ยายเลยทำกับข้าวเลี้ยงเขาหนะ” หืม ใครนะ? ปกติไม่เห็นมีหนิ

“เขาเป็นใครหรอคะ” ฉันถามอย่างสงสัย

“ยายก็ไม่รู้เหมือนกัน ยายลืมถาม แต่เห็นเขาบอกว่าเขาพึ่งย้ายบ้านมาอยู่แถวนี้

พอดียายไปถักผ้าพันคออยู่หน้าบ้าน

แล้วสุนัขเขาวิ่งมาหน้ารั้วบ้านเรา เค้าวิ่งตามสุนัขมาพอเห็นยายเข้าเขาก็เลยถามยายว่ายายอยู่บ้านกลับใคร

พอยายบอกว่าอยู่คนเดียวเขาก็เลยขอยายเข้ามาในบ้าน”

“แล้วยายก็ให้เขาเข้ามาเนี่ยนะ เผื่อเป็นโจรขึ้นมาจาทำไง”

“แต่หน้าตาเขาดูหล่ออายุก็น่าจารุ่นเดียวกันกับพับพายนี่แหละ” โห ดูยายฉันเห็นคนหล่อไม่ได้เลยนะ

“แต่ยังไงก็เหอะ เราไม่ควรไว้ใจเขานะ ถ้ามีใครมาขอเข้าบ้านอีกห้ามให้เข้ามาในบ้านเด็ดขาดถ้าพับพาย

ไม่อยู่บ้านห้ามเลย ถ้าเกิดอันตรายขึ้นมาใครจารับผิดชอบ เข้าใจมั้ยคะ ”

“แค่นี่ ทำไปบ่นไปได้ เข้าใจแล้วละหลานรัก” ยายพูดแล้วก็ลูบหัวฉัน ก็ฉันมียายคนเดียวนี่นา

ถ้าไม่มียายแล้วฉันจาอยู่กับใครละอีกอย่างยายฉันก็เป็นอัลไซเมอร์ด้วย

 พ่อกับแม่ก็ไม่อยู่แถมบอกว่าให้จบ ม.6 ก่อนถึงจาให้

ไปเรียนต่อที่เมืองนอกกับท่าน เฮ้อแต่ยายก็ไม่อยากไป คิดแล้วก็กลุ้มโว้ยยย!!