ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ลานสน
ทางด้านของจุล ที่ตอนนี้หนีไปพร้อมกับน้องไวส์ และน้องกระเต็น ได้หนีพวกยากูซ่าไปจนถึง ยอดของภูสอยดาว และตอนนี้ทุกคนก็เหนื่อยกันมาก และประกอบกับตอนนี้เป็นเวลาเย็นมากแล้วด้วย พวกเค้าจึงตัดสินใจพักกันที่นี่
“เหนื่อยค่ะ พักก่อนได้มั๊ย” กระเต็นพูด
“ใช่พี่ หนูก็เหนื่อย เราน่าจะหยุดพักกันก่อนนะเพราะว่ามันก็มืดแล้วด้วย ถ้าเราไปกัยต่อมันจะอันตรายมากนะ” ไวส์เห็นด้วยกับกระเต็นและเสนอความคิด
“อืม ก็ดี งั้นเราไปหาที่พักกันก่อนนะ เรามานอนกันกลางลานสนแบบนี้ไม่ได้หรอก” จุลพูด
“ที่ไหนล่ะพี่ หนูเห็นมันมีแต่ต้นสน กับไอ้ดอกไม้สีม่วงๆเนี่ย หลบไหนดีอะ” ไวส์พูด
“นี่ๆ ทุกคนดูสิตรงนั้นมีต้นสนขึ้นติดๆกันเลย แล้วหญ้าก็สูงด้วย ไปตรงนั้นเถอะ” กระเต็นพูดพร้อมกับชี้มือให้ทุกคนดู
“เยี่ยม เจ๋งไปเลย ไปกันเถอะ” จุลพูด
ทั้งสามคนได้มาหลบและพักผ่อนกันอยู่ที่ตรงนี้ ตอนนี้ทุกคนเหนื่อยล้ามาก แต่ยังดีที่ทุกคนยังเข้มแข็งอยู่ ไม่มีใครหวาดกลัวใดๆทั้งสิ้น ทำเหมือนกับว่ามาเที่ยวกันอย่างปกติ
“คืนนี้เรานอนกันตรงนี้นะ เอาอะไรมาปูนอนซะ”จุลพูด
“เฮ่อ ไม่รู้ทุกคนตอนนี้จะเป็นยังไงมั่งน้อ” ไวส์ถอนหายใจ
“ปลอดภัยสิ ทุกคนต้องปลอดภัย” จุลพูด
“หวังว่าคงเป็นอย่างนั้นนะคะ” กระเต็นพูด
“หิวข้าวๆ เอาไรมากันมั่งเนี่ย เอามากินกันเร็ว” จุลพูดหลางเอามือล้วงเป้เพื่อหาของกิน
“หนูมีขนมปัง ปลากระป๋อง แล้วก็มาม่า” ไวส์พูดพร้อมกับหยิบของทุกอย่างออกมากองข้างหน้า
“ของเต็นมี มาม่า แล้วก้ขนมอีกนิดหน่อย”
“เอาล่ะ เรากินกันประหยัดหน่อยนะ เพราะว่ายังไม่รู้ว่าเราจะอยู่ที่นี่อีกนานรึป่าว” จุลพูด
………………………..
……………………….
………………………..
………………………..
“อิ่มแล้วก็นอนนะ เดี๋ยวพี่เป็นยามให้เอง” จุลพูด
“อืมได้ แต่ถ้าพี่ง่วงก็ปลุกหนูนะ ผลัดกันได้” ไวส์พูด
“จ้า คนสวย เหอะๆ”
“บ้าน่าพี่ อย่ามาเรียกหนูแบบนี้สิ” ไวส์หน้าแดงแล้วว่าจุล
ZZzzzz…….
ตอนนี้ไวส์กับกระเต็นหลับไปแล้ว เพราะว่าเมื่อกลางวันทั้งสองคนเหนื่อยมาจาการปืนเขาทั้งยังต้องหนีการตามล่าของพวกแกงค์ยากูซ่าด้วย ยังเหลือแต่จุลที่เป็นสุภาพบุรุษและเป็นรุ่นพี่ที่ดี คอยเฝ้าให้กับพวกน้องๆ
“เฮ่อ…..ชีวิตเราไมเป็นแบบนี้วะเนี่ย แล้วเพื่อนๆจะเป็นยังไงมั่งก้ไม่รู้” จุลบ่นกับตัวเอง
“….. เมื่อไหร่จะมีใครๆ สักคนที่เป็นของเรา เมื่อไหร่จะมีใครๆ สักคนนะที่รักเรา เท่านี้ที่ต้องการขอเกินไปตรงไหน เมื่อไหร่จะมีใครๆ สักคนที่เคียงข้างเรา แค่อยากจะมีคนที่ทำให้ใจไม่ต้องเหงา ไม่รู้ต้องเมื่อไหร่ เหมือนมันยังห่างไกล…” จุลนั่งแหงนหน้าดูดาวบนท้องฟ้าพร้อมกับฮัมเพลงไปเบาๆ
“เสียงดีจังนะพี่” ไวส์พูด
“อ้าว ไม่นอนล่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เราจะต้องไปกันต่อนะ”
“ก็เสียงพี่มันปลุกหนูน่ะสิ”
“อ้าวเหรอ พี่ขอโทษนะ”
“ไม่หรอกพี่ หนูพูดเล่น หนูนอนไม่หลับน่ะ เพราะปกติแล้วอยู่บ้านก็ไม่ได้นอนเท่าไรหรอก แบบว่านอนดึกมาก บางทีนะนอนตอนตี3ตี4 นู่น”
“ทำไมล่ะ”
“นั่งเล่นคอมไปเรื่อยๆ เล่นเอ็มคุยกับเพื่อนบ้าง เล่นเกมบ้าง หรือไม่ก็นั่งทำไดอารี่”
“อืมนะ นอนดึกมากๆ ระวังไม่สวยนะ ไม่กลัวเหรอ”
“เหอะๆ พี่เอาไรมาพูดตอนนี้ก็ไม่สวยอยู่แล้ว”
“อานะ ถ่อมตัวนะคนเรา เอางี้นะ เรามานั่งคุยกันจนถึงเช้าเลยเป็นไง นั่งเป็นเพื่อนกัน”
“ได้เลยพี่ หนูสบายมาก ฮ่าๆๆๆ”
ไวส์และจุลนั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน พร้อมๆกับคอยเฝ้ายามให้กระเต็นที่หลับอยู่…
TO BE CONTINUE………………
“เหนื่อยค่ะ พักก่อนได้มั๊ย” กระเต็นพูด
“ใช่พี่ หนูก็เหนื่อย เราน่าจะหยุดพักกันก่อนนะเพราะว่ามันก็มืดแล้วด้วย ถ้าเราไปกัยต่อมันจะอันตรายมากนะ” ไวส์เห็นด้วยกับกระเต็นและเสนอความคิด
“อืม ก็ดี งั้นเราไปหาที่พักกันก่อนนะ เรามานอนกันกลางลานสนแบบนี้ไม่ได้หรอก” จุลพูด
“ที่ไหนล่ะพี่ หนูเห็นมันมีแต่ต้นสน กับไอ้ดอกไม้สีม่วงๆเนี่ย หลบไหนดีอะ” ไวส์พูด
“นี่ๆ ทุกคนดูสิตรงนั้นมีต้นสนขึ้นติดๆกันเลย แล้วหญ้าก็สูงด้วย ไปตรงนั้นเถอะ” กระเต็นพูดพร้อมกับชี้มือให้ทุกคนดู
“เยี่ยม เจ๋งไปเลย ไปกันเถอะ” จุลพูด
ทั้งสามคนได้มาหลบและพักผ่อนกันอยู่ที่ตรงนี้ ตอนนี้ทุกคนเหนื่อยล้ามาก แต่ยังดีที่ทุกคนยังเข้มแข็งอยู่ ไม่มีใครหวาดกลัวใดๆทั้งสิ้น ทำเหมือนกับว่ามาเที่ยวกันอย่างปกติ
“คืนนี้เรานอนกันตรงนี้นะ เอาอะไรมาปูนอนซะ”จุลพูด
“เฮ่อ ไม่รู้ทุกคนตอนนี้จะเป็นยังไงมั่งน้อ” ไวส์ถอนหายใจ
“ปลอดภัยสิ ทุกคนต้องปลอดภัย” จุลพูด
“หวังว่าคงเป็นอย่างนั้นนะคะ” กระเต็นพูด
“หิวข้าวๆ เอาไรมากันมั่งเนี่ย เอามากินกันเร็ว” จุลพูดหลางเอามือล้วงเป้เพื่อหาของกิน
“หนูมีขนมปัง ปลากระป๋อง แล้วก็มาม่า” ไวส์พูดพร้อมกับหยิบของทุกอย่างออกมากองข้างหน้า
“ของเต็นมี มาม่า แล้วก้ขนมอีกนิดหน่อย”
“เอาล่ะ เรากินกันประหยัดหน่อยนะ เพราะว่ายังไม่รู้ว่าเราจะอยู่ที่นี่อีกนานรึป่าว” จุลพูด
………………………..
……………………….
………………………..
………………………..
“อิ่มแล้วก็นอนนะ เดี๋ยวพี่เป็นยามให้เอง” จุลพูด
“อืมได้ แต่ถ้าพี่ง่วงก็ปลุกหนูนะ ผลัดกันได้” ไวส์พูด
“จ้า คนสวย เหอะๆ”
“บ้าน่าพี่ อย่ามาเรียกหนูแบบนี้สิ” ไวส์หน้าแดงแล้วว่าจุล
ZZzzzz…….
ตอนนี้ไวส์กับกระเต็นหลับไปแล้ว เพราะว่าเมื่อกลางวันทั้งสองคนเหนื่อยมาจาการปืนเขาทั้งยังต้องหนีการตามล่าของพวกแกงค์ยากูซ่าด้วย ยังเหลือแต่จุลที่เป็นสุภาพบุรุษและเป็นรุ่นพี่ที่ดี คอยเฝ้าให้กับพวกน้องๆ
“เฮ่อ…..ชีวิตเราไมเป็นแบบนี้วะเนี่ย แล้วเพื่อนๆจะเป็นยังไงมั่งก้ไม่รู้” จุลบ่นกับตัวเอง
“….. เมื่อไหร่จะมีใครๆ สักคนที่เป็นของเรา เมื่อไหร่จะมีใครๆ สักคนนะที่รักเรา เท่านี้ที่ต้องการขอเกินไปตรงไหน เมื่อไหร่จะมีใครๆ สักคนที่เคียงข้างเรา แค่อยากจะมีคนที่ทำให้ใจไม่ต้องเหงา ไม่รู้ต้องเมื่อไหร่ เหมือนมันยังห่างไกล…” จุลนั่งแหงนหน้าดูดาวบนท้องฟ้าพร้อมกับฮัมเพลงไปเบาๆ
“เสียงดีจังนะพี่” ไวส์พูด
“อ้าว ไม่นอนล่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เราจะต้องไปกันต่อนะ”
“ก็เสียงพี่มันปลุกหนูน่ะสิ”
“อ้าวเหรอ พี่ขอโทษนะ”
“ไม่หรอกพี่ หนูพูดเล่น หนูนอนไม่หลับน่ะ เพราะปกติแล้วอยู่บ้านก็ไม่ได้นอนเท่าไรหรอก แบบว่านอนดึกมาก บางทีนะนอนตอนตี3ตี4 นู่น”
“ทำไมล่ะ”
“นั่งเล่นคอมไปเรื่อยๆ เล่นเอ็มคุยกับเพื่อนบ้าง เล่นเกมบ้าง หรือไม่ก็นั่งทำไดอารี่”
“อืมนะ นอนดึกมากๆ ระวังไม่สวยนะ ไม่กลัวเหรอ”
“เหอะๆ พี่เอาไรมาพูดตอนนี้ก็ไม่สวยอยู่แล้ว”
“อานะ ถ่อมตัวนะคนเรา เอางี้นะ เรามานั่งคุยกันจนถึงเช้าเลยเป็นไง นั่งเป็นเพื่อนกัน”
“ได้เลยพี่ หนูสบายมาก ฮ่าๆๆๆ”
ไวส์และจุลนั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน พร้อมๆกับคอยเฝ้ายามให้กระเต็นที่หลับอยู่…
TO BE CONTINUE………………
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น