ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บุญ แดน แจ็ค ภู
“หัวน้าครับ พวกเราตามหาตัวไอ้เด็กพวกที่เหลือไม่พบครับ”
“ไม่เป็นไร ไอ้พวกนี้ยังไงมันก็เป็นลูกไก่ในกำมือเราอยู่แล้ว”
“ผมค้องขอประทานโทษด้วยนะครับ ที่ทำให้หัวหน้าต้องปวดหัวกับพวกมัน”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพรุ่งนี้เค้นเอาความจริงจากไอ้เด็ก 4 คนนั่นก็ได้ ฮ่าๆๆๆ”
แล้วคืนแรกของเรื่องที่ไม่คาดคิดนี้ก็ผ่านไป โดยที่วันนี้พวกโจรได้ยึดโรงเรียน และจับเด็กนักเรียนทั้ง ม.4 และพวกรุ่นพี่ รวมกันแล้วเกือบ 500 คนเป็นตัวประกัน และได้ฆ่าอาจารย์ไป 3 คน
เช้าวันรุ่งขึ้น พวกโจรได้นำพวกของบุญขึ้นไปบนเวทีในงาน เพื่อที่จะเค้นความจริงออกมาจากปากของพวกนี้ และยังเป็นการข่มขู่เด็กคนอื่นๆด้วย ไม่ให้คิดหนีหรือทำการตุกติกใดๆ
“เอาล่ะกูมีเรื่องจะถามพวกมึงนะ มีอะไรก็บอกมาให้หมด”หัวหน้าโจรเริ่มพูด
“เริ่มจากมึงไอ้อ้วน มึงบอกมาว่ายังมีเพื่อนพวกมึงเหลืออีกกี่คนที่ซ่อนอยู่ แล้วตอนนี้มันอยู่ที่ไหนกัน” หัวหน้าโจรชี้ปืนไปที่แดนแล้วถามถึงเรื่องพวกนุก
“ไม่มี กูไม่รู้” แดนปฏิเสธ
“ไอ้อ้วน! มึงคิดจะลองดีกับกูเหรอ” หัวหน้าโจรเอามือมาบีบที่ใบหน้าของแดน
…ถุย!!!…”ให้ตายกูก็ไม่บอกมึงหรอก” แดนถ่มน้ำลายใส่หน้าหัวหน้าโจร
“มึงได้ตายแน่”……………ปั้ง…………..แดนถูกยิงอย่างจังที่กลางหัว เลือดไหลออกมาท่วมตัว ทำให้เค้าตายในทันที
“พูดดีๆไม่ชอบนะมึง แล้วมึงล่ะ” หัวหน้าโจรพูดและชี้ปืนมาที่แจ็ค
“ไม่มี ก็เหลือพวกเราแค่ 4 คนนี่แหละ”
“นี่ มึงอยากเป็นแบบไอ้อ้วนนี่รึไง”
“ผมพูดจริงๆครับ”
“งั้นมึงก็ไม่มีประโยชน์กับกูแล้ว ไปตายซะ”……………….ปั้ง……………..แจ็คเป็นรายที่ 2ที่ต้องสังเวยชีวิตเพราะช่วยปกปิดเรื่องของพวกนุกเพราะความรักเพื่อน
“แล้วมึงล่ะไอ้หน้าเหลี่ยม ญาติหม่ำ จ๊กม๊ก รึไงวะมึง” คราวนี้หัวหน้าโจรชี้ปืนมาทางบุญ
“……………..”
“มึงเป็นใบ้รึไงวะ”
“กูไม่อยากเปลืองน้ำลายกับพวกระยำอย่างพวกมึงหรอก” บุญพูด
“เออ…ดี งั้นมึงเก็บปากมึงไปคุยกับยมบาลละกันนะ”………….ปั้ง……….บุญถูกยิงที่บริเวณปาก กระสุนทะลุออกทางท้ายทอย และเค้าก็ตายในทันที
“เหลือมึงแล้วไอ้หล่อ”หัวหน้าโจรชี้มือมาที่ภู
“กูไม่บอกมึงหรอก”
“เฮ้ย! มึงก้เห็นเพื่อนมึงแล้วนะว่าเป็นยังไงน่ะ กูว่านะมึงบอกมาดีๆดีกว่านะ เก็บหน้าตาหล่อของมึงไปหาหลอกฟันผู้หญิงดีกว่ามั้ง กูเสียดายว่ะ”
“……….”
“ว่าไง อ้ำอึ้งอยู่นั่นแหละ” หัวหน้าโจรเร่งและกระชับปืนมาใกล้หัวของภูมากขึ้น
“บอกแล้วๆๆๆๆ ผมยอมแล้ว พวกที่เหลือมีอีก 4 คน ไอ้นุก ไอ้แซม ไอ้วิน แล้วก็ไอ้จุล แต่ว่าผมไม่รู้นะว่ามันอยู่ที่ไหน “ ภูบอกความจริงทุกอย่างให้กับพวกโจรรู้
“ไอ้ภู ไอ้เพื่อนสารเลว แกทำแบบนี้ได้ไง” แอมลุกขึ้นมาด่าภู
“ก็เค้ายังไม่อยากตายนี่หว่า”
“ไอ้หน้าตัวเมีย เลวที่สุด”
“เฮ้ย! พวกมึงเลิกกัดกันเองได้แล้ว ถูกของที่นังตาตี่นั่นพูดนะ มึงนี่เลวนะ ขายเพื่อนได้ลงคอ มึงไม่รักเพื่อนมึงเลยเหรอ คนอย่างมึงนี่นะ”………………ฉับ…………หัวหน้าโจรหยิบมีดหกจากกางเกงเสียบเข้าที่หน้าของภู ทำให้ภูตายทันที “หล่อนักนะมึง เป็นไงทีนี้ดูไม่ได้แล้ว ฮ่าๆๆๆ”
“ทีนี้พวกมึงก็เห็นแล้วใช่มั๊ยว่าใครที่ไม่ให้ความร่วมมือกับกูมันจะเป็นยังไง คราวนี้ใครมีอะไรก็บอกมาให้หมดนะ” หัวห้าโจรประกาศต่อหน้าเด็กตัวประกันทุกคน
ทางด้านพวกนุกที่รอดมาได้และหลบอยุ่ในเรือนเพาะชำตั้งแต่เมื่อคืน แต่ละคนตอนนี้กำลังเลือกหาอุปกรณ์ในเรือนเพาะชำที่พอจะทำเป็นอาวุธได้
“นี่ล่ะกูขออันนี้ละกันมีดถางหญ้า”จุลพูด
“กูก็ได้แล้วโว้ย คราดนี่แหละ แม่งกูจะสับหัวให้เละเลย” เควินเลือกคราดมาใช้
“เค้าก็ได้เหมือนกัน จอบนี่แหละ” แซมพูด
“เฮ้ย! ไมมันเหลือแค่พวกของอันเล็กๆวะ” นุกบ่น เพราะว่าตัวเองไม่มีอาวุธอะไรให้เลือกแล้ว
“นี่ไง เอาไปใช้เหมาะกับแกดี” แซมยื่น มีดตัดกิ่ง พร้อมกับส้อมพวนดินให้นุก
“โห ใช้แล้วเหมือนหนุมานเลยว่ะ” นุกพูด
“เอาล่ะเลือกกันได้แล้วนะ เราจะไปจากที่นี่ กูคิดว่าเราไปหลบที่ห้องเคมีดีกว่าที่นั่นดีที่สุดแล้ว เพราะกูคิดว่าตอนนี้ไอ้พวกนั้นคงจะรู้แล้วล่ะว่าเราอยู่ไหน” เควินพูด
“หมายความว่าไง มึงคิดว่าพวกไอ้บุญจะบอกมันเหรอวะ” จุลพูด
“มันก็ไม่แน่”
พวกของนุก ตอนนี้ได้เปลี่ยนที่ซ่อนจากเรือนเพาะชำไปที่ห้องเคมี พวกเค้าคิดจะทำอะไรกันแน่ พวเค้า 4 คนจะไปสู้กับพวกโจรเกือบ20คนได้ยังไง แต่ก็ไม่แน่ อย่างที่นุกเคยพูดไว้ว่า พวกเค้ามีสมองที่เหนือกว่าพวกโจร หวังว่าพวกเค้าคงหาแผนการอะไรดีๆไปช่วยเพื่อนๆได้ ชีวิตของทุกคนในตอนนี้ฝากไว้กับเด้ก 4 คนนี้แล้วหรือ
TO BE CONTINUE…
“ไม่เป็นไร ไอ้พวกนี้ยังไงมันก็เป็นลูกไก่ในกำมือเราอยู่แล้ว”
“ผมค้องขอประทานโทษด้วยนะครับ ที่ทำให้หัวหน้าต้องปวดหัวกับพวกมัน”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพรุ่งนี้เค้นเอาความจริงจากไอ้เด็ก 4 คนนั่นก็ได้ ฮ่าๆๆๆ”
แล้วคืนแรกของเรื่องที่ไม่คาดคิดนี้ก็ผ่านไป โดยที่วันนี้พวกโจรได้ยึดโรงเรียน และจับเด็กนักเรียนทั้ง ม.4 และพวกรุ่นพี่ รวมกันแล้วเกือบ 500 คนเป็นตัวประกัน และได้ฆ่าอาจารย์ไป 3 คน
เช้าวันรุ่งขึ้น พวกโจรได้นำพวกของบุญขึ้นไปบนเวทีในงาน เพื่อที่จะเค้นความจริงออกมาจากปากของพวกนี้ และยังเป็นการข่มขู่เด็กคนอื่นๆด้วย ไม่ให้คิดหนีหรือทำการตุกติกใดๆ
“เอาล่ะกูมีเรื่องจะถามพวกมึงนะ มีอะไรก็บอกมาให้หมด”หัวหน้าโจรเริ่มพูด
“เริ่มจากมึงไอ้อ้วน มึงบอกมาว่ายังมีเพื่อนพวกมึงเหลืออีกกี่คนที่ซ่อนอยู่ แล้วตอนนี้มันอยู่ที่ไหนกัน” หัวหน้าโจรชี้ปืนไปที่แดนแล้วถามถึงเรื่องพวกนุก
“ไม่มี กูไม่รู้” แดนปฏิเสธ
“ไอ้อ้วน! มึงคิดจะลองดีกับกูเหรอ” หัวหน้าโจรเอามือมาบีบที่ใบหน้าของแดน
…ถุย!!!…”ให้ตายกูก็ไม่บอกมึงหรอก” แดนถ่มน้ำลายใส่หน้าหัวหน้าโจร
“มึงได้ตายแน่”……………ปั้ง…………..แดนถูกยิงอย่างจังที่กลางหัว เลือดไหลออกมาท่วมตัว ทำให้เค้าตายในทันที
“พูดดีๆไม่ชอบนะมึง แล้วมึงล่ะ” หัวหน้าโจรพูดและชี้ปืนมาที่แจ็ค
“ไม่มี ก็เหลือพวกเราแค่ 4 คนนี่แหละ”
“นี่ มึงอยากเป็นแบบไอ้อ้วนนี่รึไง”
“ผมพูดจริงๆครับ”
“งั้นมึงก็ไม่มีประโยชน์กับกูแล้ว ไปตายซะ”……………….ปั้ง……………..แจ็คเป็นรายที่ 2ที่ต้องสังเวยชีวิตเพราะช่วยปกปิดเรื่องของพวกนุกเพราะความรักเพื่อน
“แล้วมึงล่ะไอ้หน้าเหลี่ยม ญาติหม่ำ จ๊กม๊ก รึไงวะมึง” คราวนี้หัวหน้าโจรชี้ปืนมาทางบุญ
“……………..”
“มึงเป็นใบ้รึไงวะ”
“กูไม่อยากเปลืองน้ำลายกับพวกระยำอย่างพวกมึงหรอก” บุญพูด
“เออ…ดี งั้นมึงเก็บปากมึงไปคุยกับยมบาลละกันนะ”………….ปั้ง……….บุญถูกยิงที่บริเวณปาก กระสุนทะลุออกทางท้ายทอย และเค้าก็ตายในทันที
“เหลือมึงแล้วไอ้หล่อ”หัวหน้าโจรชี้มือมาที่ภู
“กูไม่บอกมึงหรอก”
“เฮ้ย! มึงก้เห็นเพื่อนมึงแล้วนะว่าเป็นยังไงน่ะ กูว่านะมึงบอกมาดีๆดีกว่านะ เก็บหน้าตาหล่อของมึงไปหาหลอกฟันผู้หญิงดีกว่ามั้ง กูเสียดายว่ะ”
“……….”
“ว่าไง อ้ำอึ้งอยู่นั่นแหละ” หัวหน้าโจรเร่งและกระชับปืนมาใกล้หัวของภูมากขึ้น
“บอกแล้วๆๆๆๆ ผมยอมแล้ว พวกที่เหลือมีอีก 4 คน ไอ้นุก ไอ้แซม ไอ้วิน แล้วก็ไอ้จุล แต่ว่าผมไม่รู้นะว่ามันอยู่ที่ไหน “ ภูบอกความจริงทุกอย่างให้กับพวกโจรรู้
“ไอ้ภู ไอ้เพื่อนสารเลว แกทำแบบนี้ได้ไง” แอมลุกขึ้นมาด่าภู
“ก็เค้ายังไม่อยากตายนี่หว่า”
“ไอ้หน้าตัวเมีย เลวที่สุด”
“เฮ้ย! พวกมึงเลิกกัดกันเองได้แล้ว ถูกของที่นังตาตี่นั่นพูดนะ มึงนี่เลวนะ ขายเพื่อนได้ลงคอ มึงไม่รักเพื่อนมึงเลยเหรอ คนอย่างมึงนี่นะ”………………ฉับ…………หัวหน้าโจรหยิบมีดหกจากกางเกงเสียบเข้าที่หน้าของภู ทำให้ภูตายทันที “หล่อนักนะมึง เป็นไงทีนี้ดูไม่ได้แล้ว ฮ่าๆๆๆ”
“ทีนี้พวกมึงก็เห็นแล้วใช่มั๊ยว่าใครที่ไม่ให้ความร่วมมือกับกูมันจะเป็นยังไง คราวนี้ใครมีอะไรก็บอกมาให้หมดนะ” หัวห้าโจรประกาศต่อหน้าเด็กตัวประกันทุกคน
ทางด้านพวกนุกที่รอดมาได้และหลบอยุ่ในเรือนเพาะชำตั้งแต่เมื่อคืน แต่ละคนตอนนี้กำลังเลือกหาอุปกรณ์ในเรือนเพาะชำที่พอจะทำเป็นอาวุธได้
“นี่ล่ะกูขออันนี้ละกันมีดถางหญ้า”จุลพูด
“กูก็ได้แล้วโว้ย คราดนี่แหละ แม่งกูจะสับหัวให้เละเลย” เควินเลือกคราดมาใช้
“เค้าก็ได้เหมือนกัน จอบนี่แหละ” แซมพูด
“เฮ้ย! ไมมันเหลือแค่พวกของอันเล็กๆวะ” นุกบ่น เพราะว่าตัวเองไม่มีอาวุธอะไรให้เลือกแล้ว
“นี่ไง เอาไปใช้เหมาะกับแกดี” แซมยื่น มีดตัดกิ่ง พร้อมกับส้อมพวนดินให้นุก
“โห ใช้แล้วเหมือนหนุมานเลยว่ะ” นุกพูด
“เอาล่ะเลือกกันได้แล้วนะ เราจะไปจากที่นี่ กูคิดว่าเราไปหลบที่ห้องเคมีดีกว่าที่นั่นดีที่สุดแล้ว เพราะกูคิดว่าตอนนี้ไอ้พวกนั้นคงจะรู้แล้วล่ะว่าเราอยู่ไหน” เควินพูด
“หมายความว่าไง มึงคิดว่าพวกไอ้บุญจะบอกมันเหรอวะ” จุลพูด
“มันก็ไม่แน่”
พวกของนุก ตอนนี้ได้เปลี่ยนที่ซ่อนจากเรือนเพาะชำไปที่ห้องเคมี พวกเค้าคิดจะทำอะไรกันแน่ พวเค้า 4 คนจะไปสู้กับพวกโจรเกือบ20คนได้ยังไง แต่ก็ไม่แน่ อย่างที่นุกเคยพูดไว้ว่า พวกเค้ามีสมองที่เหนือกว่าพวกโจร หวังว่าพวกเค้าคงหาแผนการอะไรดีๆไปช่วยเพื่อนๆได้ ชีวิตของทุกคนในตอนนี้ฝากไว้กับเด้ก 4 คนนี้แล้วหรือ
TO BE CONTINUE…
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น