ตอนที่ 22 : บทที่ 5 (100%)
บทที่ 5
“จำเอาไว้นะอลินดา...” ชายหนุ่มผละใบหน้าออกมาพูดเสียงแหบพร่า “...ผมนี่แหละที่จะเป็นทั้ง ‘ผัว’ และ ‘เจ้าชีวิต’ ของคุณ” จบประโยคดังกล่าว บรรณก็จัดการหลอมรวมร่างของตัวเองเข้ากับร่างงดงามเปลือยเปล่าเป็นเนื้อเดียวกัน แม้จะรู้ว่านี่คือครั้งแรกของเธอ อีกทั้งยังมีความคับแน่นเป็นอุปสรรคขวางกั้น แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขาเลยสักนิด
อลินดาตาเหลือก บิดกายราวกับจะดับดิ้น เมื่อสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่กำลัง... XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
“เจ็บเหรอ...”
บรรณเอ่ยถามขณะยั้งร่างแกร่งเอาไว้ หญิงสาวพยักหน้าแทนคำตอบ เขาจึงโน้มตัวลงไป... XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
เจ้าพ่อหนุ่มคลี่ยิ้มมุมปาก หรี่ตาลงแคบๆ พลางตอบสนองด้วยการสอนเทคนิคต่างๆ ให้กับลูกศิษย์ ‘หัดรัก’ มือใหม๋ทันที... XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
(ขอเซ็นเซอร์เนื้อหาเลิฟซีนนะจ๊ะรีดเดอร์ ไม่งั้นโดนแบนแน่ๆ 55555+)
*************************
อลินดาหอบหายใจถี่ระรัวอยู่นาน วันนี้เธอถูกย่ำยีจนเจ็บช้ำไปทั่งร่างกายและจิตในจากผู้ชายที่ไม่ต่างอะไรกับปีศาจร้ายในคราบของมนุษย์ หญิงสาวเม้มปากแน่น น้ำตาแตกพรู ขณะขยับกายหนีออกมาด้านข้างเพราะไม่อยากจะสบตาคนใจยักษ์ใจมาร!
“อย่าใช้น้ำตาเรียกคะแนนสงสาร เพราะมันไม่มีประโยชน์” บรรณบอกหน้าตึงๆ แต่ก็ไม่มีเสียงโต้ตอบใดๆ หลุดรอดออกมาจากกลีบปากบาง เนื่องจากตอนนี้กำลังสั่นระริก ยิ่งเธอนิ่ง อารมณ์ของเจ้าพ่อหนุ่มก็ยิ่งเดือดพล่านเป็นเท่าทวี แรงทิฐิและอยากเอาชนะ ทำให้มือหนาจับบ่าเปล่าเปลือยพลิกกลับมาเกือบจะเป็นกระชาก
“ว้าย…” เธออุทานทั้งๆ ที่สายน้ำตายังคงรินไหลอาบสองแก้ม
“เสียใจมากขนาดนั้นเลยเหรอที่ได้คนอย่างผมเป็นผัวน่ะ” เมื่อเธอเย็นชามาแบบนั้น มีหรือที่บรรณจะไม่พาลหาเรื่องกลับไป หญิงสาวจึงเบือนหน้าหนีไปอีกทาง “ผมถามไม่ได้ยินหรือไงห๊ะ!” เขาตวาดลั่นเพื่อหวังให้อีกฝ่ายพูดอะไรออกมาบ้าง แต่เธอก็ยังคงเงียบเช่นเดิม
“ผมไม่ชอบให้ใครมาหมางเมินใส่ เพราะฉะนั้นอย่าทำแบบนี้อีก เข้าใจไหม” เขากัดฟันกรอดอย่างโมโห ก่อนจะกางนิ้วเป็นก้ามปูหนีบเข้าที่ปลายคางมนแล้วบังคับให้หันมาหา
“ค่ะ…”
แค่นั้น สั้นๆ อย่างคนที่ยอมรับชะตากรรมของตัวเอง
“ก็ดี! และผมก็อยากมีอะไรกับคุณอีก!” คราวนี้อลินดาอยู่เฉยไม่ได้ แม้จะเจ็บแสนเจ็บมากเพียงใด แต่เธอก็ยังพยายามขยับกายถอยไปด้านหลังจนชิดติดกับหัวเตียงด้วยท่าทางตื่นตระหนกดั่งนางเนื้อระแวงภัย ทำเอาบรรณถึงกับกระตุกยิ้มหยันๆ อย่างสะใจ
“อย่านะคะ ได้โปรด ฉันเจ็บจนแทบจะทรงตัวไม่อยู่แล้ว...”
“เจ็บแค่นี้มันยังน้อยไปกับสิ่งที่พวกคุณกระทำ!”
ตวาดเสร็จเจ้าพ่อหนุ่มก็จัดการกระชากร่างบอบบางเข้ามาอยู่ในวงแขนแกร่ง ฝ่ามือหนาเคลื่อนขึ้นไปลูบไล้เสียดสีแรงๆ บนแผ่นหลังเปล่าเปลือยอย่างต้องการให้ไฟสวาทในตัวเธอลุกพรึบขึ้นอีกครั้ง
“ฉัน...ฉันไม่เคยทำร้ายคุณ” อลินดาพยายามจะบอก แต่เขาก็ยัดเยียดความผิดด้วยเรื่องที่เธอไม่ได้ก่อ
“เคยสิ เมื่อกี้เพิ่งตบหน้าผมไปหยกๆ ไม่ใช่เหรอ” เขากดเสียงต่ำแล้วก้มลงไปใช้ปลายจมูกโด่งคลอเคลียแก้มปลั่ง หญิงสาวรีบเอนตัวหนีแต่ก็ไม่พ้น
“ฉันขอโทษ ขอฉันพักก่อนนะคะ...” เธอวิงวอนทั้งน้ำเสียงและสายตา บรรณมองรอยแดงที่ปรากฏตามเนื้อตัวของเชลยสาวก็คลี่ยิ้ม ก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าไปจูบไซ้ซอกคอขาวผ่อง
“ครั้งสอง ครั้งสาม เดี๋ยวก็หายเจ็บเองนั่นแหละ” เขาบอกเสียงพร่า อลินดาได้ยินถึงกับขนลุก พลางเริ่มดิ้นรนหนีมือหนาอันซุกซนที่พยายามระรานบีบตรงนั้น จับตรงนี้ ทว่าสุดท้ายร่างอ้อนแอ้นก็สู้แรงบุรุษไม่ไหว จากเสียงร้องห้ามกลายเป็นเสียงครางกระเส่าสลับกับหวีดร้องอย่างเสียวสะท้าน ไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบจนหญิงสาวสลบไสลไปในที่สุด...
******************************
เมื่อแสงสีทองสาดประกายเหนือพื้นน้ำด้านตะวันออก สายลมเอื้อยๆ พัดพาเอากลิ่นไอทะเลและอากาศเย็นสบายกระจายไปทั่วคุ้งแคว เหล่านกนางนวลพากันขับร้องประสานเสียงเจื้อยแจ้วไม่ต่างอะไรจากวงดนตรียอดฮิต ปลุกคนที่หลับอยู่บนเตียงให้ขยับตัวพร้อมกับครางเสียงอืออาผะแผ่วอยู่ในลำคอเพราะเจ็บร้าวไปทั้งตัว
“ฮื่ม…” เมื่อพลิกตัวนอนหงายได้สำเร็จ อลินดาก็ผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ เปลือกตาบางเปิดขึ้นช้าๆ เรี่ยวแรงอ่อนล้าราวกับวิ่งออกกำลังกายมาเป็นระยะทางหลายสิบกิโลเมตร ก่อนที่แขนเรียวจะค่อยๆ ค้ำยันกายลุกขึ้นนั่ง แต่ความความแสบแสนร้าวระบมยังคงเล่นงานที่เชิงกราน จึงทำให้เธอทรุดกายลงไปนั่งอีกครั้ง
เจ็บ...เจ็บเหลือเกิน...
ริมฝีปากกระจับซีดเผือดเม้มแน่น ขณะคว้าเอาผ้าห่มสีขาวขึ้นมาม้วนพันเรือนร่างไว้เพื่อปกปิดร่องรอยมลทินที่เกิดจากการกระทำอันไร้ความปรานีของคนใจร้าย
ดวงตากลมโตเหลือบมองผ้าปูที่นอนซึ่งมีคราบเลือดแห่งพรหมจรรย์ แล้วน้ำตาก็พาลไหลออกมาอย่างสุดเสียใจไม่ต่างอะไรจากการตายทั้งเป็น
“ฮือ…ฮือ”
อลินดาปลดปล่อยความร้าวรานออกมาเป็นสายน้ำตาอยู่นาน จนกระทั่งมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ยังผลให้เธอหลุดจากภวังค์ความเจ็บปวด มือบางยกขึ้นปาดน้ำตาออกลวกๆ ไม่นานเด็กสาวอายุประมาณสิบห้าปี ตัวดำคล้ำ ผมหยิกหยองก็เปิดประตูเดินเข้ามา
“สวัสดีค่ะนายหญิง หนูชื่อนินจาค่ะ นายให้มาดูแลนายหญิงค่ะ” เด็กสาวแนะนำตัวหลังจากเดินมาหยุดข้างเตียง อลินดาสบตากลมแป๋วที่เต็มไปด้วยความจริงใจแล้วระบายยิ้มให้
“หวัดดีจ้ะ ฉันไม่ใช่นายหญิงหรอกนะ เรียกพี่ดาก็พอ” เธอบอกอย่างเหนื่อยๆ นินจาครุ่นคิดเพราะไม่แน่ใจว่าเรียกแบบนั้นจะโดนยายกับนายใหญ่ดุเอาหรือเปล่า
“นินจาของถามนายใหญ่กับยายก่อนนะคะ เพราะมีคำสั่งมาให้เรียกแต่นายหญิง”
“นายใหญ่?” อลินดาขมวดคิ้วเข้าหากันมุ่น “ใครเหรอจ้ะ”
“เอ่อ...นินจางงค่ะ ทำไมนายหญิงถึงไม่รู้จักนายใหญ่” เด็กสาวยกมือเกาหัวแกรกๆ อย่างไม่เข้าใจ นายหญิงไม่รู้จักนายใหญ่ได้ยังไง ก็นายใหญ่เพิ่งจะออกจากห้องไปตอนใกล้รุ่งสางนี่เอง “นายบรรณคือนายใหญ่ของที่นี่ไงคะ นายหญิงเล่นมุกกับนินจาหรือเปล่า”
“ปะ…เปล่าจ้ะ ฉันไม่รู้จริงๆ” เธอรีบแก้ต่างเพราะกลัวเด็กสาวเข้าใจผิด และความหวังที่จะขอความช่วยเหลือก็พังครืนลงตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่ม
“นายใหญ่สั่งให้มาดูแลนายหญิงค่ะ” นินจาบอกเสียงสดใสพอๆ กับรอยยิ้มจริงใจจนเห็นฟันขาวตัดกับสีผิวของตัวเอง
“เขาให้มาดูว่าฉันตายไปแล้วหรือยังนะสิ นินจาออกไปเถอะ ฉันจะอาบน้ำ” หญิงสาวบอกเสียงแผ่วๆ น้ำตาที่แห้งเหือดไปแล้วก็เริ่มปริ่มออกมาคลอรอบดวงตาอีกครั้ง
“ตะ...แต่…” นินจาลังเลเพราะถูกบรรณสั่งให้มาดูแลอลินดาอย่างใกล้ชิด
“เขาบอกให้มาดู นินจาก็เห็นแล้วนี่ว่าฉันยังไม่ตาย ไปบอกนายใหญ่ของนินจาเถอะจ้ะ”
เด็กสาวไม่มีทางเลือกจึงต้องพยักหน้าแล้วเดินออกจากห้องไป อลินดาผ่อนลมหายใจ ขณะลุกขึ้นไปล็อคลูกบิด แต่พอหันหลังให้เท่านั้น เธอก็ต้องสะดุ้งเฮือกเพราะเสียงกระแทกประตูจากด้านนอกดังปังแรงๆ
“ใครคะ?” ร่างบอบบางรีบหันขวับไปมอง แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับทำให้มือเรียวไม่กล้าเอื้อมไปเปิด ในใจหวาดหวั่นกลัวว่าจะเป็นเขา จนต้องภาวนาขอให้คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองด้วยเถิด ทว่ากลับไม่เป็นผล
“ผมเองอลินดา! เปิดประตูเดี๋ยวนี้!”
ผลงานเรื่องอื่นๆ
