คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 1 บทลงโทษสำหรับคนอวดดี (60%)
บทที่ 1 บทลโทษสำหรับนอวี
พลอยมพูทั้เ็บทัุ้ แ่็ยัรีบม้วนัวหมายะหนีาารุามนั้น ทว่า็้อแพ้พ่ายให้ับวามว่อไวอนัล่าพรหมรรย์
ร่าำยำระโึ้น่อมรอบเหยื่อเนื้อหวานเอาไว้ มือแร่ะปบ้อมือิ๋วแล้วึพรืแยออาัน ะที่ใบหน้าหล่อเหลา่อยๆ โน้มลไปหาลีบปาผยอึ่ำลัเิท้าทายอยู่้วยวามใร่ระหายที่มีอยู่มาล้น
“ไม่นะ! ไ้โปร!” เสียหวานเอ่ยห้าม หายใฟืฟา ไม่ไ้เรียมัวเรียมใที่ะรับมือับสถานาร์เ่นนี้มา่อน
เอ็เวิร์มีรอยยิ้มระบายรมุมปา ใ้สายาหื่นัแมเ้าู้ลามเลียหิสาวไปทั่วเรือนร่า
“ูีๆ เธอนี้็่อนรูปเหมือนันนะ อวบอึ๋มไม่เบาเียว”
“อร้อเถอะนะะ...อย่าทำอะไริันเลย...” พลอยมพูละล่ำละลับอ เมื่อเาะโหน้าเ้ามาใล้ๆ นหล่อน้อรีบเบี่ยายหลบพัลวันเพื่อหลีเลี่ยปลายมูโ่มที่อนนี้อยู่ห่าาพวแ้มาวนวลไม่ถึืบ
หาแ่อมวายร้ายไม่ิะฟัเสียอ้อนวอนเลยสันิ ริมฝีปาหยัประบทาบลเรียวปาระับอิ่มเ็มอย่ารวเร็วุแส
“ะ...รี๊...”
หิสาวร้อลั่น บิายเร่าๆ ทว่าเสียนั้น็ถููลืนหายวับลในลำอ
ายหนุ่มระหวัเรียวลิ้นร้อนๆ แหวว่ายเลาะเล็มวานหาวามหวานภายในโพรปาละมุน ส่วนมือหนา็เริ่มสำรวรวราไปามสะโพลมลึและบีบยี้ลึอย่ามันเี้ยว
“อืม...ยอเยี่ยมที่สุ”
เสียทุ้มราฮึมฮัมลอไรฟันับรสาิ่ำหวานเสมือนไวน์ั้นเลิศ านั้น็่อยๆ ถ่ายถอนใบหน้าออมาเมื่อเห็นอีฝ่ายทำท่าะหายใไม่ออ ปาและมูโ่มระเรื่อยไปแนบที่ใบหูาวสะอา พลาบเม้มเบาๆ แล้วึเลื่อน่ำลมาุไ้ยัออระห
พลอยมพูอ่อนระทวยเป็นเนยละลาย ไร้สิ้นเรี่ยวแรที่ะ่อ้าน ทำไ้เพียเร็ร่านล้ามเนื้อแทบะเป็นะริวเพื่อรอรับารลทั์แสนหวาม
ายหนุ่มเินหน้าสั่สอนอีฝ่ายเ็มอัราศึ ใ้มูบี้บบริเวเนินทรวอวบนิ่มไปมาเพื่อปลุเร้าวาม่านสยิว ่อนะ่อยๆ เลื่อนฝ่ามือหนามายำฟอนเฟ้นปทุมถันอย่าเมามัน ยัผลให้ใบหน้าิ้มลิ้มแหนหายึ้นเป็นารเปิทาให้เาเยมไ้ถนัถนี่
“นุ่มนิ่มีั...”
เสียทุ้มระิบพร่าเบาๆ เหมือนระุ้นวามรู้สึรัวนอหิสาวให้แผ่ระายไปทั่วทุอูประสาท
ร่าำยำทรุัวลนัุ่เ่าที่พื้นพรมเรเอ โ้โ้ลำัวเ้าไปแทรอยู่รระหว่า่อาเรียวาม พลอยมพูหน้าีเผือ ระบบหัวใเริ่มสูบีหนัึ้นเรื่อยๆ
และในไม่ี่พริบา่อมา เอ็เวิร์็ัารลบเอาายระโปรุเรสสีม่วพาสเทลึ้นไปอแหมะอยู่เหนือเอวิ่ว วามาวเนียนอ่วล่าึ่มีอันเอร์แวร์บาเบาปปิเนื้อนวลเอาไว้่อยๆ เปิเผย่อสายารุ้มริ่มล้ายอยาะให้สัมผัสเสียเ็มประา
“โอว...ามมา”
ายหนุ่มราระหึ่ม มอูภาพเบื้อล่าอย่าื่นะลึ ่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาะใ้สันมูโ่มุบลบนเนินอูมแน่นทันที
“อ๊าาา”
พลอยมพูหวีร้อเสียหล ะที่ายหนุ่มสูมลิ่นหอมอวัยรุีราวับเป็นยาเสพิ็ไม่ปาน วามั้ใในราแรนั้นอยาะสั่สอนนอวีให้สะใเล่นๆ ทว่าลับมีอัน้อมลายหายไปหมสิ้น และแทนที่้วยอารม์ำหนัึ่ทะยานเ้ามาบบัสิสัมปัะทุอย่า
ความคิดเห็น