Summer Season (Yuri)

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 100%

����� เมื่อสัมภาระทั้งหมดถูกนำมาวางลงภายในห้อง อานนท์ก็ขอตัวกลับเหลือเพียงแอลกับเรนไว้ภายในห้อง แอลอมยิ้มก่อนจะเดินไปหาคนที่กำลังนั่งอ่านหนังสือไม่สนใจเธอ
"เรน" แอลเรียกชื่ออีกคนเสียงหวาน ก่อนจะเดินไปนั่งเบียดกับเรน แต่เรนกลับขยับออกอย่างเย็นชา
"อย่าเบียด ออกไปไกลๆ" น้ำเสียงเย็นชาที่ส่งมาทำให้แอลรู้สึกน้อยใจ แต่เธอก็กลับมาอารมณ์ดีอีกครั้ง เพราะเธอรู้ดีว่าเรนกำลังโกรธเธออยู่

�����แอลมองสำรวจเรน ร่างกายดูแข็งแรง ผิวที่เคยขาวอมชมพูเข้มขึ้นเล็กน้อย ผมที่เจ้าตัวเคยย้อมให้เป็นสีน้ำตาลอ่อนถูกเจ้าของปล่อยให้มันกลับไปเป็นสีเดิม สีบลอนด์ที่จางซะจนแทบจะเป็นสีขาว�คิ้วเรียววางตัวอยู่เหนือนัยน์ตาสีตาสีฟ้าใสที่กำลังมองหนังสือด้วยสายตาที่เย็นชา จมูกโด่งเชิดขึ้นเล็กน้อยแต่พองาม ริมฝีปากบางเป็นสีชมพู และที่ขาดไม่ได้ก็คือแว่นตากรอบสี่เหลี่ยมสีขาวคู่เดิม
"ไม่ออก จนกว่าเรนจะบอกว่ารักแอล" แอลทำเสียงหวานพลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆกับเรน ลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดซอกเธอของเธออยู่ทำให้เรนเกือบจะลืมถึงเรื่องบาดหมางระหว่างเธอกับแอล เรนครางเบาๆเมื่อจมูกรั้นสัมผัสลำคอของเธออย่างแผ่วเบา แต่ทันใดนั้น เมื่อเรนได้สติ เธอก็ผลักแอลออกอย่างไม่ไยดี แต่แอลก็พอใจกับรีแอ๊คชั่นเล็กๆน้อยๆของเรนที่ได้รับ
"ฮิๆ แอบเคลิ้มนะนั่น" คำพูดแทงใจดำกับน้ำเสียงล้อเลียนทำให้เรนรีบลุกออกจากโซฟาแล้วเดินหนีเข้าห้องนอนไป และทิ้งท้ายไว้ว่า
"ไร้สาระ"

������กว่าเรนจะตื่นขึ้นมา มันก็เลยเวลาเที่ยงไปแล้ว และทันทีที่เรนเห็นตัวเลขบนนาฬิกาปลุกดิจิตอลของเธอ บ่าย2 15นาที มันเลยเวลาสอนของเธอไปนานแล้วนี่นา เรนรีบลุกขึ้นมาล้างหน้าแปรงฟันก่อนจะคว้ากระเป๋าของเธอแล้ววิ่งออกจากห้องไป

����� ประตูห้องเรียนที่เรนประจำอยู่ถูกกระชากเปิดออกอย่างแรงก่อนที่เจ้าตัวจะวิ่งเข้าห้องมา เรนยืนอึ้งเมื่อเห็นแอลยืนสอนอยู่หน้าชั้น แอลหันมามองผู้มาใหม่พร้อมรอยยิ้มบนใบหน้าก่อนจะเดินเข้ามากอดแขนเรน ทรวดทรงอวบอิ่มถูกเบียดเข้าที่แขนของเรนอย่างจงใจ แต่ต่อหน้าลูกศิษย์เรนจึงตีหน้าเรียบก่อนจะพูดเสียงเย็นใส่แอล
"ปล่อย แล้วก็กลับไปที่ห้อง" ถึงแม้ว่าน้ำเสียงและประโยคจะฟังดูเย็นชา แอลก็ไม่คิดจะปล่อยแขนของเรน แถมยังเบียดเนื้อตัวเข้าหาเรนอย่างจงใจพลางทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เรนจึงเลิกสนใจแอลแล้วหันไปพูดกับนักเรียน
"ขอโทษทีที่อาจารย์มาช้า ลืมกดนาฬิปลุก การบ้านที่อาจารย์ให้ไปเมื่อวานมีใครมีคำถามมั้ย" แล้วคนเรียนเกินครึ่งห้องก็ยกมือขึ้น คาบนั้น เรนจึงไม่ได้ทำอะไรนอกจากสอนการบ้านกับผลักแอลออกจากตัวเธอ

������ตอนนี้ก็เลิกเรียนแล้ว นักกีฬาเทนนิสกำลังวอร์มอัพรอโค้ชของพวกเธอ แต่ก็ต้องทำหน้าแปลกใจเมื่อเรนเดินมาพร้อมผู้หญิงหน้าตาสะสวยคนหนึ่ง เรนไม่แม้แต่จะสนใจสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยเหล่านั้น เธอสบัดแขนออกจากการเกาะกุมของแอลก่อนจะเดินหนีเข้าคอร์ตเทนนิสไป ทิ้งให้แอลมองตามด้วยความไม่สบอารมณ์พลางคาดโทษเรนไว้ในใจ

������ เรนเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากที่เธอได้เข้าไปแช่น้ำเป็นนานสองนาน เธอกำลังรอให้แอลหลับเพราะเธอไม่อยากจะคุยกับแอล แต่เธอก็แทบจะหันหลังกลับทันทีเมื่อเห็นแอลที่นอนรออยู่บนเตียงกำลังส่งยิ้มยั่วเธออยู่
"โธ่ ที่รัก จะไปไหนคะ" แอลพูดเสียงหวานเมื่อเธอเห็นเรนกลอกตาไปมาก่อนจะเดินหนีเธอไปทางประตูห้อง เรนเบะปากกับคำหวานที่แอลใช้แทนชื่อเธอก่อนจะเดินมาทิ้งตัวลงบนเตียงแล้วนอนหันหลังให้แอล
"ทำไรอะไรน่ะ" เรนร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อมือเย็นสอดเข้ามาใต้เสื้อยืดตัวบางของเธอ เธอพลิกตัวมาเขม่นใส่คนที่นอนอยู่ข้างเธอ แต่ความใกล้ของใบหน้าทำให้เรนหยุดค้าง ความรักความอ่อนหวานที่เคยมีให้กันเหมือนมันค่อยๆจะกลับมา แอลยื่นหน้าเข้าไปจูบเรนเบาๆก่อนความรู้สึกโหยหาจะพาให้เธอสอดลิ้นเข้าไปควาญหาความหวานจากภายใน เรนตอบรับอีกคนด้วยความรู้สึกที่ไม่ต่างกันซักเท่าไหร่ และทันใดนั้นแอลก็พลิกตัวขึ้นคร่อมเรนแล้วแทรกมือไปใต้เสื้อยืดตัวบางของเรน ก่อนจะปลดตะขอบราออก มือซ้ายคลึงเข้าที่ก้อนเนื้อนิ่ม นิ้วเรียวของมืออีกข้างกำลังลากวนอยู่บนหน้าท้องแบนราบสร้างความเสียวให้เรนไม่น้อยเลย ร่างเพรียวบิดไปมาด้วยความเสียวก่อนจะส่งเสียงครางออกมาเบาๆในลำคอเผื่อจะบรรเทาความรู้สึกวาบหวามให้เธอได้บ้าง แต่แอลก็ไม่หยุดเพียงแค่นั้นนิ้วเย็นเรียวลากต่อลงมาดึงเชือกที่มัดกางเกงออกแล้วลากนิ้วลงไปสัมผัสส่วนต้องห้ามให้เรนร้องออกมาแต่เพราะปากถูกอีกคนปิดอยู่ เสียงที่เล็ดลอดออกมาจึงไม่ดังมาก แต่ทันใดนั้น เรนก็ผลักแอลออกแล้วลุกขึ้นนั่งหอบ
"เธอทำอะไรน่ะ" เรนถามอีกคนเสียงขุ่น แอลไม่ตอบแต่ยกมือขึ้นมาเลียน้ำเมือกใสจากนิ้วมือทำให้เรนถึงกับหน้าแดงด้วยความโกรธปนอาย เรนรีบติดตะขอบราก่อนจะวิ่งหนีเข้าห้องน้ำไป ทิ้งให้แอลนอนแผ่อยู่บนเตียงอย่างอ่อนล้า อย่างน้อยวันนี้เธอก็ได้รับผลตอบแทนสมความเหนื่อยที่เธออุตส่าห์ทำหน้าด้านหน้าทนอยู่ทั้งวัน แอลยิ้มออกมาบางๆก่อนจะพูดออกมาให้คนที่อยู่ในห้องน้ำฟัง
"ออกมานอนบนเตียงเหอะ ไม่ทำอะไรหรอกน่า ไม่มีแรงเหลือแล้ว ง่วงด้วย" เมื่อจบประโยคเรนถึงได้ยอมออกมาก่อนจะมานอนลงที่เตียงอย่างกล้าๆกลัวๆโดยมีสายตาของแอลที่มองมาด้วยความขบขัน แต่เธอก็เสมองไปทางอื่นเมื่อเรนหันมาค้อนใส่

����� เช้าวันรุ่งขึ้น เรนลุกขึ้นมาด้วยความงัวเงีย แต่เธอก็ยอมตื่นขึ้นมาตามเสียงนาฬิกาปลุก แต่เรนกลับทิ้งตัวลงไปบนเตียงอีกครั้งเมื่อเธอนึกขึ้นได้ว่าวันนี้เป็นวันเสาร์ จะไม่ให้ง่วงได้ไง ก็เมื่อคืนกว่าเธอจะได้นอนก็ปาเข้าไปเที่ยงคืนกว่า

����� เรนตื่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเธอสัมผัสถึงอะไรอุ่นๆบางอย่างที่ทาบอยู่ที่ริมฝีปากบางของเธอ เรนผลักคนด้านบนออกเมื่อเธอลืมตาขึ้นมาพบว่าแอลกำลังลักหลับเธออยู่
"จุ๊บแค่นิดเดียวเอง ไม่ได้ทำอะไรมากซักกะหน่อย" แอลยิ้มพรายอย่างไม่รู้ไม่ชี้ ทำให้เรนอยากเอาขาไปพาดคอของอีกคนเป็นอย่างมาก
"เราไม่ได้เป็นอะไรกัน อย่าทำอย่างนี้" เรนพูดเสียงเรียบก่อนจะดันแอลไปทางด้านข้างแล้วเดินเลี่ยงออกจากห้องไป -ทำไมเรนถึงใจแข็งอย่างนี้นะ- แอลส่ายหน้าน้อยๆอย่างหนักใจแล้วเดินตามเรนออกจากห้องนอนไป

����� หลังจากอาหารเช้าง่ายๆที่เรนเป็นคนทำ เรนก็เดินไปนั่งอ่านหนังสือที่ระเบียง แอลเห็นดังนั้นจึงเดินเข้าไปหา
"ที่รัก ทำอะไรอยู่คะ" เสียงหวานดังขึ้นจากด้านหลังทำให้เรนปิดหนังสือในมือ แล้วหันมากล่าวกับแอลเสียงเรียบ
"เรามีชื่อ อย่ามาเรียกที่รัก แล้วไม่เห็นหรอว่าอ่านหนังสืออยู่ มีหนังสืออยู่คามือนี่อาบน้ำมั้ง" แอลมองหน้าเรนด้วยความแปลกใจ คนขี้เล่นและใจดีคนเดิมของเธอไปอยู่ไหนถึงได้เหลือเพียงแต่คนเย็นชา ตีหน้าเรียบ พูดแบบไม่มีอารมณ์จะพูดอย่างที่เรนกำลังทำอยู่ตอนนี้ เธอชักเริ่มรู้สึกท้อซะแล้วสิ
"เรน�ฟังนะ แอลแต่งงาน.." ยังไม่ทันที่แอลจะได้พูดอะไร เรนก็หยิบเฮดโฟนขึ้นมาสวมก่อนจะเปิดเพลงซะดังจนแอลได้ยิน เห็นอย่างนั้นน้ำตาพาลจะไหล ทำไมคนรักไม่เข้าใจกันบ้างเลยนะ