Summer Season (Yuri)

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1

������ ดวงอาทิตย์ที่อยู่ตรงเหนือศรีษะสาดแสงแรงกล้าให้คนที่กำลังหวดลูกเทนนิสอยู่เบื้องล่างถึงกับเหงื่อท่วมกาย แต่ใบหน้าคมนั้นก็ยังดูสง่างามสมกับที่เป็นเชื้อพระวงศ์ เรนเดินหลับตาออกมาจากสนามเทนนิสด้วยความเคยชิน เพราะปกติ เวลานี้จะไม่มีคนเดินผ่านแถวนั้นอย่างแน่นอน เพราะทุกๆคนกำลังรับประทานอาหารกันอยู่ แต่ทันใดนั้น ด้วยความที่เธอกำลังเดินหลับตา เธอจึงไม่ทันเห็นคนที่กำลังเดินมาทางเธอด้วยความเร่งรีบและ...
"โครม"
"โอ้ย นี่ทำไมเธอถึงไม่หัดมองซะบ้าง" เสียงหวานของอีกฝ่ายฟังดูฉุนเป็นอย่างมาก ถึงเรนจะรู้สึกเจ็บน้อยๆที่บั้นท้ายแต่เธอก็ยอมใจเย็นก่อนจะพูดขอโทษ
"ขอโทษละกัน ก็ปกติเวลานี้ ตรงนี้ จะไม่มีคนเดินนี่นา เราเหนื่อย เราก็เลยหลับตา เอาเป็นว่า เราขอโทษละกัน" เรนพูดก่อนจะช่วยอีกคนเก็บกระดาษทั้งหลายที่ปลิวว่อน แต่ทันใดนั้น มือเรียวของเรนก็ชะงักหยุดอยู่กับที่เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมามองคนที่เธอกำลังเก็บของให้อยู่ หญิงตรงหน้านั้นมีหน้าตาที่เรียกว่าคล้ายคลึงกับแอลเป็นที่สุด ใบหน้าเรียวสวย นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มแลดูขุ่นมัว คิ้วเข้มโก่งขมวดเข้าหากันด้วยความไม่พอใจ จมูกโด่งเป็นสัน และริมฝีปากบางสีชมพู เรนนั่งค้างอยู่อย่างนั้น ปากบางอ้าค้าง ทำให้คนที่ถูกจ้องถามออกไปก้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่
"มองอะไร" เท่านั้นแหละ เรนก็รีบเบือนหน้าหนีก่อนจะพูดออกมา
"ปละ..ปล่าว"� แล้วเรนก็รีบเดินหนีออกมา โดยมีสายตาที่เต็มไปด้วยความงุนงงของหญิงสาวคนนั้น

������� เย็นวันนั้น เรนเดินมาที่สนามเทนนิสอย่างเช่นเคย แต่เธอก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นเด็กคนที่เดินชนเธอจากเมื่อเช้ากำลังยืนอยู่ในหมู่นักกีฬาเทนนิสของเธอ และดูท่าเด็กคนนั้นก็อึ้งๆเหมือนกันเมื่อเห็นอธิชา
"เอาล่ะทุกคน ยินดีต้องรับสู่ทีมเทนนิสของ International School of Bangkok หรือ ISB บางคนอาจจะรู้จักเราในฐานะอาจารย์อธิชา แต่ขอให้ทุกคนมองเราเป็นโค้ชเมื่อเราอยู่บนสนามเทนนิส เอาล่ะ แนะนำตัว" เรนยืดอกเชิดคางขึ้นเล็กน้อยเพื่อความเกรงขาม ใบหน้าเรียบนิ่งไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ แลดูน่าเกรงขาม แต่ไม่น่ากลัว และก็ไม่เชิงว่าดูใจดี
"อาร์มครับ"
"แนนค่ะ"
"แพทริกครับ"
"ชินครับ"
"......" และอีกต่างๆนาๆ จนกระทั่งคนสุดท้ายที่แนะนำตัวอย่างเสียไม่ได้
"ชลธิชา.......ค่ะ" เธอลงเสียงปิดท้ายเมื่อทุกคนมองหันมามองเธอพูดเสียงห้วน ก็ใครจะไปนึกเล่าว่าคนที่เธอเดิยชนเมื่อเช้าจะเป็นคนๆเดียวกับโค้ชเทนนิสของเธอน่ะ

��������การซ้อมเทนนิสวันนั้นเต็มไปด้วยความสนุกสนาน เพราะเรนได้จัดหาดริลต่างๆให้นักกีฬาเล่น ทั้งสนุกทั้งได้ฝึก แม้แต่ชลธิชาเอง เธอก็ได้ลืมความขุ่นหมองที่มีต่อเรนไปชั่วขณะ และสนุกกับดริลที่เรนจัดให้เล่น
"เอาล่ะทุกคน วันนี้พอแค่นี้ กลับบ้านได้ แล้วเจอกันพรุ่งนี้�เดี๋ยวก่อน เมมเบอร์ของทุกคนไว้ในนี้ด้วย แล้วชั้นจะยิงไปที่เครื่องของทุกคน วันไหนใครจะไม่มาซ้อมก็ต้องบอก ไม่บอกจะต้องถูกตัดออกจากทีม เข้าใจมั้ย" เรนใช้น้ำเสียงเรียบๆ แต่ทุกคนก็ไม่ถือสาแล้วกดเมมเบอร์ของตนเองลงไปในมือถือของเรน

�������คืนนั้น ที่บ้านลูวิส
"แอลครับ วันนี้ก็วันครบกำหนดแล้ว แล้วพรุ่งนี้แอลจะกลับไปหาเค้ามั้ยครับ" อานนท์ถามขึ้นเมื่อเขาสังเกตเห็นอารมณ์ที่ดีกว่าปกติของแอล ใช่ วันนี้คือวันสุดท้ายของสัญญา1ปี ทีแอลและเขาจะต้องอยู่ด้วยกันในฐานะสามี-ภรรยา
"ไปซี่ ไม่ไปได้ไง อยากเจอใจจะขาดอยู่แล้ว" ท่าทางเพ้อฝันของแอลทำให้อานนท์ส่ายหน้าน้อยๆก่อนจะเอ่ยปากบอก
"ผมขึ้นไปนอนก่อนนะ คุณก็อย่านอนดึกล่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไม่มีแรงไปหาคุณเรนเค้า ผมไปนอนแล้วครับ กู้ดไนท์" แล้วอานนท์ก็เดินขึ้นบันไดไปทิ้งให้แอลนั่งยิ้มอยู่คนเดียว

�������� เช้าวันรุ่งขึ้น เรนมีสอนคณิตศาสตร์คาบแรก เมื่อออดเข้าเรียนดังขึ้น หัวหน้าก็บอกทำความเคารพ แล้วเรนก็เช็คชื่อ แต่เมื่อเธอมาถึงชื่อ นางสาวชลธิชา ลูวิส เรนก็ชะงักเล็กน้อยก่อนจะมองหน้าเจ้าของชื่อ
"เอ่อ เธอหรอ ชลธิชา ลูวิส" ใบหน้าที่ปกติจะเรียบตอนนี้กลับดูซีด นามสกุลลูวิส นามสกุลใหม่ของไลลา ชลธิชายิ้มกระหยิ่มเมื่อเห็นใบหน้าซีดเซียวของเรน พี่ชายของเธอ อานนท์ ลูวิส เป็นหุ้นส่วนใหญ่ของโรงเรียนนานาชาติแห่งนี้ แต่เธอเข้าใจผิดไปอย่าง เรื่องที่เธอเป็นน้องชายของหุ้นส่วนใหญ่น่ะ เรนไม่สนใจหรอก เธอลืมไปซะด้วยซ้ำว่าอานนท์เป็นหุ้นส่วน�เธอแค่ตกใจที่ชลธิชามีนามสกุลเดียวกันกับคนที่แอลทิ้งเธอไปหาเค้า เรนรีบปรับสีหน้าเป็นปกติก่อนจะเริ่มสอน

������� หลังจากที่คาบแรกจบลง เรนก็เดินไปเข้าห้องส่วนตัวของเธอ แต่เธอก็ต้องชะงักเมื่อเลขาของเธอเดินมาบอกว่ามีคนรอพบภายในห้อง เรนพยักหน้าด้วยสีหน้าที่เรียบนิ่งก่อนจะเดินเข้าห้องไป

�������เรนปิดประตูลงเมื่อเธอเดินเข้าห้องมาแล้ว ก่อนจะมองหาแขกของเธอ แล้วเธอก็เห็นคนสองคนกำลังนั่งอยู่บนโซฟาเธอจึงเดินเข้าไปในห้องครัวเพื่อนำน้ำดื่มออกมาให้คน2คน
"เชิญดึ่มน้ำค่ะ" เรนวางถาดน้ำลงก่อนจะหยิบแก้วของตนขึ้นมาดื่ม แต่เมื่อเธอมองหน้าคน2คน เธอก็นั่งค้างอยู่อย่างนั้น ปล่อยให้น้ำที่ควรจะลงท้องไปไหลลงมาตามคางก่อนจะไหลลงไปตามเสื้อและกางเกงในที่สุด เมื่อน้ำไหลออกหมดแก้วใหญ่นั้น เรนก็ยังคงค้างอยู่อย่างนั้น ใบหน้าเรียบเฉยเฉกเช่นปกติ แต่น้ำที่ไหลลงมาเปียกทั้งเสื้อทั้งกางเกงบอกได้ดีถึงความอึ้งที่เรนมีอยู่ในขณะนี้
"เอ่อ คุณเรนครับ" อานนท์พูดขึ้นพลางยิ้มแห้งๆ เขารู้ดีว่าเรนคงจะไม่ชอบหน้าเขาซักเท่าไหร่ ก็คุณนายแอลเล่นไม่ยอมบอกความจริงกับเรนนี่นา เขาเลยต้องมาเป็นศัตรูกับคนๆนี้ทั้งๆที่เขาไม่ได้อยากเลย
"คุณเรนครับ" เขาเรียกซ้ำอีกครั้งเมื่อเรนยังคงค้างไม่ขยับอยู่อย่างนั้น และก็ได้ผลเมื่อเรนสะดุ้งน้อยๆก่อนจะวางแก้วน้ำลง เธอรู้สึกอับอายเป็นอย่างมาก เพราะตอนนี้เสื้อผ้าของเธอเปียกไปหมด
"มาทำไม...คะ" เรนเติมคำลงท้ายเพื่อให้ฟังดูสุภาพ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ค่อยอยากก็ตาม ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเมื่อตอนเช้านี้ ชลธิชารู้สึกอย่างไรที่จะต้องเติมคำลงท้ายตอนที่พูดกับเธอ
"พอดีผมจะไปเมืองนอกหลายวันเลยน่ะครับ แต่ผมกลัวว่าถ้าแอลเค้าอยู่คนเดียวเขาอาจจะเหงา ผมก็เลยจะขอฝากเขาไว้กับคุณน่ะครับ" อานนท์พยายามส่งยิ้มอย่างเป็นมิตรให้ แต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อยิ้มที่เขาส่งออกมากลับเป็นยิ้มแห้งๆ เรนกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก เธอน่ะคิดถึงแอลใจจะขาดอยู่แล้ว แต่รักมากก็เกลียดมาก
"ไม่ ทำไมเราจะต้องรับยัยนี่มาเบบี้ซิทตั้งหลายอาทิตย์" เรนทำเสียงเย็นๆใส่ทำให้ใจของแอลกระตุกอย่างแรง แต่เธอก็ทำใจดีสู้เสือแล้วพูดขึ้น
"แอลขออยู่กับเรนนะ เย้ เรนใจดีจัง ไปค่ะคุณนนท์ ไปเอากระเป๋ากัน" แอลพูดเองเออเองเสียหมด และไม่ทันที่เรนจะได้พูดอะไร แอลก็ดึงมืออานนท์ออกจากห้องไปเอาสัมภาระทั้งหลายของเธอที่รถ