คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่6 ความสูญเสีย. .นั้นเกินกว่าที่กลัว_
<< I’m Ryeowook >>
วันที่ผมต้องตื้นขึ้นเองโดยไม่มีพี่เยซองมาปลุก. .ได้เริ่มขึ้นอีกวัน อีกวัน และอีกวัน
เสียงโวยวายโครมครามข้างดังขึ้นเรื่อยๆตามประสาทของผมที่ค่อยๆปรับการรับรู้
และเมื่อมันชัดเจนขึ้นผมก็รับรู้ได้ว่า. . ‘วันนี้. .ไม่เหมือนเดิม’ เสียงโวยวายเหล่านั้น
ไม่ได้เต็มไปด้วยความเร่งรีบ. .แต่เป็นร้อนใจ ไม่ใช้สนุกสนานกระตือรือร้น. .แต่เป็นสะอึกสะอื้น
ผมเดินไปเปิดประตูด้วยมือที่สั่นเครือ ภาพที่ผมเห็นช่างต่างจากภาพที่ผมคุ้นเคย
พี่ลีทึกโทรบอกผู้จัดการให้ยกเลิกงานทุกอย่างของวันนี้ แต่ละคนต่างโทรหาใครก็ตาม
ที่นึกออก ซองมินร้องไห้คร่ำครวญเหมือนจะขาดใจ “นี่มันอะไรกัน?!” ผมพูดกับตัวเอง
ด้วยความสับสน “เฮ้!” ฮยอกจับไหล่ผม “ห๊ะ! อะไรหรอ?” ผมสะดุ้งยังปรับตัวเองให้เข้ากับ
ปฏิกิริยาของคนรอบข้างไม่ได้ “ทำไมนายไม่ช่วยกันหน่อยหละ?” ฮยอกถาม
ใช่อีกมือยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู “เกิดอะไรขึ้นหรอ?” ผมถามออกไปพลางจับมือฮยอกที่วางอยู่
บนไหล่ “พี่เยซองหายตัวไปหนะสิ เค้าไม่กลับมาที่หอตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แล้วตอนนี้ก็ยัง
ไม่มีใครติดต่อพี่เค้าได้เลย” ‘*ตุบ’ ผมทรุดลงไปกองกับพื้น ทวนคำพูที่ได้ยินเมื่อกี้กับตัวเอง
“อ้าว! เรียวอุค เรียวอุค” ฮยอกเขย่าตัวผมเบาๆ “เปล่าๆ ฉันไม่เป็นไร” ฮยอกทำหน้าข้องใจ
แล้วลูบไหล่ผมก่อนจะพูดต่อ “แน่ใจนะ. . อ๊ะ! ครับพี่ ผมฮยอกแจพูดนะครับ
พี่เยซองได้ไปหาพี่หรือเปล่าครับ. . .” ฮยอกแจคุยกับคนที่พึ่งโทรติด ผมจึงเดินออกไปจาก
บริเวณนั้น ผมเดินลงไปหาพี่ลีทึกข้างล่าง ตั้งใจจะขอให้เค้าเล่าทุกอย่างให้ฟัง แต่ดูเหมือน
เค้าจะยุ่งๆ ผมจึงนั่งลงบนโซฟาข้างๆซองมินที่ร้องไห้อยู่แทน ผมมองพี่ชายอย่างรู้สึกผิด
พี่ชายที่สนิทมากคนหนึ่งของผม “ฮึ. ฮื้อๆ” ซองมินพยามกลั้นน้ำตาเมื่อรู้ตัวว่าผมอยู่ข้างๆ
ผมค่อยๆเอื้อมมือไปจับที่ขาของเค้า “พี่ครับ” ผมเรียกให้เค้าหันมา พลางลูบที่ขา
อย่างให้กำลังใจ “ผมขอโทษนะครับ ผมไม่ตั้งใจทำให้พวกพี่ทะเลาะกันเลย” ผมก้มหน้าลง
เล็กน้อยเพื่อหลบสายตาซองมิน “ฮึ. ฉันไม่โทษนายหรอก ฮื้อๆ~” เค้าจับมือผมไว้ก่อนพูดต่อ
“ฉันผิดเอง. . ฉันน่าจะเข้าใจดีที่สุด ว่าพี่เยซองเค้ารักนายขนาดไหน” คำพูดนั้นยิ่งตอกย้ำ
ให้ผมรู้สึกผิด ‘ผมควรจะมีความสุขที่เห็นพี่ชายมีความสุขไม่ใช่หรอ?’ ผมถามตัวเองในใจ
“ผมไม่น่าทำแบบนั้น” ผมก้มลงอีกเพื่อไม่ให้ซองมินเห็นน้ำตาที่เริ่มเอ่อล้นออกมา
แต่ในความรู้สึกผิดนั้น. . ยังมีความอยากรู้ถึงเหตุการณ์หลังจากพี่เยซองตามซองมินไป
เหตุการณ์ที่มีเพียงเค้า 2 คนเท่านั้นที่รู้ ขณะที่ผมคิดว่าควรถามออกไปหรือเปล่า
ซองมินก็พูดปนสะอื้นขึ้นมาว่า. . “ฮือ~ๆ ฉันด่าเค้า . . ฮึ. ฉันด่าพี่เยซอง” ผมนึกขอบคุณ
ที่พี่เค้ายังเล่าให้ผมฟัง ทั้งที่ผมเป็นต้นเหตุของเรื่องนี้แท้ๆ “ใจเย็นๆครับ พี่ค่อยๆพูดก็ได้”
ผมพูดพลางเช็ดน้ำตาบนแก้มทั้ง 2 ข้างของคนตรงหน้า “ฮึ. ฮือ~ๆ ฉันว่าเค้าทรยศ ฮึ.
ฉันบอกว่าเกลียด . . ว่ารังเกียจพี่เยซอง” เค้าเริ่มร้องไห้หนักจนตัวงออย่างควบคุมไม่อยู่
“แต่เค้าบอกว่ารักฉัน ฮื้อ~ฮือ” ซองมินพูดต่อด้วยเสียงที่เบาลง ผมมองดูคนรอบข้าง
ที่พยามติดต่อใครก็ตามที่นึกออก เพื่อถามข่าวพี่เยซอง แต่ผมคิดว่า. . ต่อให้ผมพยาม
ติดต่อใคร ก็คงเป็นคนเดิมซ้ำๆกันอยู่ดี ผมจึงทำสิ่งที่ผมทำได้และสมควรทำในตอนนี้
คืออยู่ข้างซองมินและคอยปลอบใจเค้าอยู่ตรงนี้ . . ผมไม่อยากให้เรื่องราวแบบนี้
เกิดขึ้นจริงๆ ผมก็แค่ไม่อยากอยู่คนเดียว ไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องนี้เกิดขึ้นจริงๆ. . . .
<< I’m Ki Bum >>
เวลาผ่านไปอีกวัน นับจากวันที่ทงเฮมาอยู่กับผม และพี่เยซองหายไปจากหอ
ตอนนี้ทงเฮนอนอยู่บนตักของผม ผมลูบหัวเค้าพลางนึกไตร่ตรองว่า ‘ตอนนี้ทงเฮ
มีความสุขไหม?’ ผมไม่เห็นรอยยิ้มจริงใจที่ผมเคยหลงรักจากชายตรงหน้าเลย
ตั้งแต่เค้ามาอยู่กับผม เห็นเพียงการแสร้งยิ้มให้ผมสบายใจ ตัวผมเองก็เริ่มไม่แน่ใจแล้ว. .
ว่าคนที่ผมรักในตอนนี้. . ยังเป็นทงเฮอยู่หรือเปล่า “ทงเฮ..ทงเฮ” ผมเรียกชายที่หลับอยู่บนตัก
“อืม..” ทงเฮขยับตัวอย่างงัวเงีย “ตื้นเถอะ” ผมประคองตัวทงเฮให้ลุกขึ้น “อือ..” แต่เค้ากลับ
นอนพิงไหล่ผม “ทงเฮ.. ออกไปกินไอติมร้านโปรดนายกันไหม?” ผมโอบไหล่เค้า
แล้วพูดซ้ำอีกที เพราะไม่ได้ยินเสียงตอบกลับจากทงเฮ “ว่าไง จะไปไหม?” . . “อืม..ไปๆ”
ทงเฮตอบแล้วเดินเหมือนละเมอไปที่ห้องน้ำ หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมงเราจึงออกเดินทาง . . . . .
- . - . - . - . - . - . - . - . - . –
เมื่อถึงร้าน. . ทงเฮตรงดิ่งไปที่ที่นั่งริมหน้าต่าง ซึ่งออกจะแปลกไปจากทุกทีที่มากับผม
ปกติเค้ามักจะนั่งที่โต๊ะในสุดของร้านเพราะรู้ว่าผมไม่ชอบผู้คนที่เดินผ่านไปมาหน้าร้าน
ผมเดินช้าๆแล้วนั่งลงตรงข้ามทงเฮที่เลือกเมนูอยู่อย่างเพลิดเพลิน ผมลองถามออกไปว่า
“ปกติคยูเค้าพานายมานั่งตรงนี่หรอ?” เค้าสะดุ้ง ผมจึงแกล้งมองออกไปนอกหน้าต่าง
แล้วฟังเสียงที่สั่นครือของเค้าตอบกลับมา “ปะ . .ปะ. .เปล่าสักหน่อย” - - เค้าเงียบ
ผมเลยชำเรืองมองดูอาการของคนที่นั่งฝั่งตรงข้าม เห็นทงเฮสั่นไปทั้งตัว น้ำตาคลอเบ้า
ผมจึงเอื้อมมือไปจับมือเค้าที่ยังถือเมนูอยู่ “ทงเฮ. . นายรักคยูใช่ไหม?” หน้าของทงเฮยังคงนิ่ง
แต่น้ำตากลับไหลออกมาอาบแก้มเค้าหยดแล้วหยดเล่า “ฉันรู้ว่าใจนายไปอยู่กับคยูแล้ว. .
ถึงตัวนายจะอยู่ที่นี่ไป. .” เค้าค่อยๆเงยหน้าขึ้น แต่ยังคงหลบตาผม “มันก็ไม่มีประโยชน์อะไร
หรอก” ผมใช้มือเช็ดน้ำตาออกจากแก้มเนียนใสที่เคยคุ้น “อย่าอยู่กับฉัน เพียงเพราะ
ความรู้สึกผิดเลยนะ” ชายผู้คอยหลบตาผมอยู่ตลอด. . ตอนนี้. . เค้าจ้องมาในตาของผม
แล้วพูดอย่างถนอมความสัมพันธ์ “นายจะโกรธฉันไหม?” ผมส่ายหน้าแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน
ให้เค้าพลางลูบแก้มเค้าเบาๆ “แล้วคยูหละ?! เค้าจะยังยอมรับฉันได้หรอ??” ทงเฮพูดต่อ
จิกเมนูที่ถืออยู่จนยับ “ฉันเชื่อว่าคยูรักนาย. . มากพอๆกับที่หัวใจนายเรียกร้องเค้า”
เค้าดึงมือผมที่จับแก้มเค้าอยู่ลงมากุมเอาไว้ “แต่. . ฉันทำให้เค้าเจ็บขนาดนั้น”
เค้าก้มหน้าลงอีกครั้ง ผมยิ้มแล้วพูดกับตัวเองเบาๆ “โดนนอกใจ. . มันก็เจ็บไม่น้อยไปกว่ากัน
เท่าไรหรอก” แต่ถึงผมจะพูดเบาแล้วเค้าก็ยังได้ยิน “ฉันขอโทษ ฮึ.” เค้าร้องไห้หนักขึ้น
แต่ยังควบคุมตัวเองไว้อยู่ “เอาน้า~ ฉันยังยกโทษให้นายเลย คยูก็คงใจอ่อนกับนาย
เหมือนฉันแหละ” ผมพูดยิ้มๆพร้อมขยี้หัวแฟนเก่า “หึๆ” เค้าหัวเราะเบาๆออกมาเป็นครั้งแรก
ตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้น “นายยังไม่ได้ ทำแผลให้คยูเลยนะ รีบกลับไปดูแลเค้าสิ” . . .
<< I’m Hee Chul >>
บรรยากาศในตอนนี้น่าอึดอัดเป็นที่สุด “เฮอ~ นายอย่าร้องไห้สินายต้องเป็นที่พึ่งให้
พวกน้องๆนะ” ผมพูดกับลีทึกลีเดอร์ของวงเรา แต่ก็ดูเหมือนว่าเค้าไม่ได้ผมอยู่เลย
‘*ก๊อกๆๆ*’ เสียงเคาะประตูดังขึ้น “เยซอง!” เสียงทุกคนดังขึ้นพร้อมกัน ทั้งที่ยังไม่รู้เลย
ว่าจะใช่เค้าหรือเปล่า “ผมเปิดเอง” คยูอาสาเพราะอยู่ใกล้ประตูที่สุด ผมเปิด T.V. ดู
อย่างโล่งใจ พลางคิดว่า ‘เมื่อเยซองกลับมา. . ซองมินก็คงจะเลิกร้องไห้สักที’
“พี่ทงเฮ” คยูพูดขึ้น ทำให้ซองมินทรุดลงไปกองที่พื้น แต่ทงเฮที่ไม่รู้ถึงเหตุการณ์นั้น
กลับโผเข้าจูบคยู “พี่..” คยูพูดด้วยท่าทีสับสน “ฉันรักนาย” ทงเฮจูบคยูอีกครั้ง
แล้วลูบเบาๆที่รอยขีดยาวบนแก้มของคยู “เฮ้!” ชินดงร้องขึ้นพร้อมชี้ไปทาง T.V.
“ทุกคนดูนั้นสิ” สายตาทุกคู่ละจากคยูและทงเฮไปมองที่ T.V.แทน ‘สวัสดีคะ รายงานข่าวสด
จากสถานี SBS คะ’ ทุกคนนิ่งดูT.V. ตามที่ชินดงบอก ใจผมมันเจ็บแปลกๆยังไงไม่รู้
‘ขณะนี้เราพบกับ Super Junior เยซองที่ริมแม่น้ำฮันค่ะ เราจะเข้าไปสำพากย์
สมาชิกวงสุด Hotนี้กันเลยนะคะ’ ผมกลั้นหายใจ รู้สักปั้นป่วนในช่องท้อง ผมเหลือบมอง
ซองมินที่ดูกระวนกระวายอย่างไม่ตั้งใจแต่แล้วรีบหันหน้ากลับมาที่ T.V. เพราะกลัว
จะเผลอแสดงสีหน้าอะไรออกไป ‘สวัสดีคะคุณเยซอง เราได้รับรายงานมาว่า วงSuper Junior
ได้ยกเลิกงานทั้งหมดในช่วง 2 วันมานี้ เรื่องจริงเป็นมายังไงค่ะ?’ ไม่มีคำตอบจากเยซอง
นักข่าวจึงรุกถามต่อ ‘แล้วจะเริ่มกลับมารับงานเมื่อไรคะ’ เยซองยกมือกุมขมับแล้วตอบออกไป
‘ผมไม่ทราบครับ’ . . ‘แล้วข่าวที่ว่าซองมิน สมากชิกวงเดียวกับคุณทำตัวไม่สุภาพต่อหน้าแฟนๆ
หละคะ?’ . . ‘ผมไม่คิดว่าเค้าจะทำแบบนั้นครับ เค้าเป็นคนที่ใส่ใจแฟนคลับมากๆเลยครับ’ . .
‘แต่ทางเรามีหลักฐานชัดเจนเลยนะคะ’ . . “ถ้าผมตอบแล้วคุณไม่เชื่อ จะมาถามผมทำไม
หละครับ” . . ‘งั้นคุณเยซอง- - ’ “เรารีบไปกันเถอะ” ลีทึกที่รออยู่หน้าประตูอยู่แล้ว
พูดแทรกเสียง T.V. ขึ้นมา “เราต้องไปรับเค้านะ” ลีทึกพูดพลางไล่มองน้องๆทีละคน
“นาย 2 คนจะไปด้วยไหม” เค้าพูดต่อพร้อมยื่นเสื้อโค้ดให้คยูกับทงเฮ ทั้งคู่ขานรับ
และเรากำลังจะออกเดินทาง . .
'*Sorry Sorry Sorry Sorry เน กา เน กา เน กา - -*' เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น “ฮํลโหล”
ผมพูดกับปลายสาย ‘พี่ครับ นี่ผมคิบอมนะครับ’ เค้าตอบกลับ ผมนึกไม่ออกจริงๆว่าทำไมคิบอม
ถึงยอมปล่อยมือจากทงเฮ ‘คือ.. ผมมีบางอย่างที่อยากบอกพี่’ ผมถอดหายใจกับตัวเอง
เหมือนรู้ล้วงหน้าว่าเค้าจะพูดอะไร เหตุผลที่คนอย่างคิบอมยอมรับที่โดนหักหลัง
มันจะมีอะไรได้อีกนอกซะจาก. . เค้ารักคนอื่นแล้ว แล้วที่เค้าโทรหาผม พูดจาแปลกๆ
มันก็ชัดเจนอยู่แล้ว ‘ผมแค่อยากจะบอกพี่ว่า . .’ ผมหันไปมองซองมินที่ผมรักกำลังยิ้มร่า
เมื่อรู้ว่าจะได้เจอกับคนที่เค้ารักมากกว่าใคร ‘พี่ครับ ผมชอบพี่’ ผมไม่อยากเชื่อคำพูดของคิบอม
เลย ไม่มีเหตุผลอะไรที่เค้าต้องมาบอกชอบผมสักนิด “ทำไมถึงบอกพี่” ผมถามปลายสาย
ด้วยเสียงราบเรียบ สองขายังคงเดินต่อไป ‘ผมแค่อยากให้พี่รับรู้. . ขอบคุณ. . ที่พี่คอย
ให้คำปรึกษาผมมาตลอด’ ‘มันก็แค่นั้นแหละ’ ผมอยากตอบกับอย่างที่ใจคิด ผมแค่ทำตัว
อย่างที่พี่ชายคนหนึ่งควรทำ ไม่ได้มีความหมายอะไรลึกซึ้ง “ขอบใจนะ. .” ผมยิ้มฝืดๆกับตัวเอง
ปลายสายยังคงเงียบรอให้ผมพูดต่อ แต่เค้าก็คงเดาคำตอบได้จากเสียงของผมอยู่แล้ว
“พี่ขอโทษนะ พี่มีคนที่รักอยู่แล้ว” ผมมองไปที่ซองมินที่เดินกลับมาหาของบางอย่างแต่ไม่พบ
เค้าส่ายหัวแล้วเดินกลับไปที่รถตู้ “ฮีชอล! เร็วหน่อย” ฮันกยองตะโกนเรียกผมที่ตอนนี้
หยุดเดินอยู่ จากในรถ ‘งั้นหรอครับ คนคนนั้นคือใครครับ’ ผมไม่มีคำตอบใดๆให้เค้า
‘งั้น. . ขอให้พี่โชคดีนะครับ’ ผมกดสายทิ้ง เข้าใจว่าที่คิบอมพูดมา. . คงไม่ได้ชอบผมจริงๆ
เค้าแค่ต้องการใครสักคน คนที่จะไม่ทำกับเค้าแบบที่ทงเฮทำ ‘*ติ้ดๆ*’ หน้าจอของผมกระพริบ
ส่งสัญญาณว่า ‘ข้อความเข้า’ แต่ผมยังไม่อยากรับรู้อะไรตอนนี้ เพราะความเพี้ยนของผม
พาขาทั้งคู่ ให้ก้าวเข้าไปหาซองมินที่เดินไปกลับระหว่างหอพักกับรถตู้ไม่รู้ครั้งที่เท่าไร
ผมพาตัวเองไปเดินอยู่ข้างๆเค้า “ซองมินอา~ นายชอบพี่ไหม?” ผมถามออกไป ทั้งๆที่รู้ว่า. .
รอยยิ้มที่ตอบกลับมาไม่ได้มีความหมายอะไรมากกว่าพี่น้อง แต่มันก็ยังทำให้หัวใจของผม
เต้นแรงขึ้นได้อยู่ดี “ชอบสิครับ ผมชอบพี่ฮีชอลครับ” ผมยิ้มให้ความใสซื่อนั้น แล้วลูบหัว
น้องชายเบาๆ ในใจผมตอนนี้. . มีความรู้สึกเดียวที่ปรากฏอยู่. . ความรู้สึกที่ได้แต่ภาวนาว่า. .
ขอให้สักวันหนึ่ง คำว่า ‘ชอบ’ ในความหมายของเราตรงกันสักที แม้จะรู้ดีว่า. . ทั้งหัวใจ
ของซองมินเป็นของเยซอง เหมือนมี่ผมเอง. . ก็รักซองมินทั้งใจ. .
<< I’m Ki Bum >>
ผมกดส่งข้อความไปให้พี่ฮีชอล. . ผมอยากบอกให้เค้าเข้าใจว่า ‘ผมรักพี่ฮีชอลจริงๆ
ไม่อยากให้พี่เข้าใจว่าผมบอกรักพี่เพราะถูกทงเฮนอกใจ ที่สำคัญ. . ผมอยากตอบแทนอะไร
พี่ฮีชอลบ้างที่พีช่วยเยียวยาจนผมรู้สึกดีขึ้นได้ขนาดนี้ ผมรักพี่และอยากดูแลพี่ตลอดไป
แต่ถ้าพี่มีคนที่อยากดูแล หรืออยากให้ดูแลอยู่แล้ว ผมก็ขอให้พี่โชคดี. . รักษาเค้าเอาไว้
ให้ดีๆนะครับ’ ขอความนั้นบอกแทนความรู้สึกทั้งหมดของผมที่เค้าแกล้งทำเป็นไม่รับรู้
ทำไมนะ. . ทำไมผมต้องช้าไปก้าวหนึ่งเสมอ ผมใส่ใจทงเฮน้อยเกินไป. . แต่พึ่งจะมารู้ตัว
ตอนที่ทงเฮมีคยูแล้ว . . เรื่องของพี่ฮีชอลก็ด้วย. . ผมพึ่งจะรู้ตัวว่ารู้สึกยังไงกับเค้าก็ตอนที่
เริ่มคิดว่าเค้ารักใครคนนึงอยู่ . . และอาจจะยังมีอีกคน. . ที่ผมพึ่งรู้ว่าเค้ารักผมมากขนาดไหน
ตอนที่ผมปล่อยมือจากเพื่อนคนนั้นไป ตอนนี้เค้าคงไม่เหลือความรู้สึกแบบนั้นอยู่อีกแล้ว
ผมมองท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนสี สลับกับผู้กำกับที่กำลังแก้บทสุดท้ายของเรื่องให้ทันเวลา
เราจะถ่ายฉากปิดเรื่องกันตอนที่ท้องฟ้ากลายเป็นสีส้ม หน้าที่ของผมคือต้องแสดงให้ดีแบบ
แท็กเดียวผ่าน เพราะไม่อย่างนั้นต้องกลับมาถ่ายที่เดิมอีกในวันพรุ่งนี้ . . ผู้ช่วยผู้กำกับ
เดินมาหาผมพร้อมบทในมือ “อะ นี่บท โคตรซึ้งเลย” พี่เค้าทำท่าจะร้องไห้เล่นๆ
ผมจึงหัวเราะไปด้วย “เห้ยคิบอม! ฝากด้วยนะ” ผู้กำกับตะโกนมาจากหลังจอมอนิเตอร์
ผมพยักหน้ารับแทนคำตอบ อ่านบทสุดท้ายที่พึ่งมาถึงมือพลางเดินไปประจำตำแหน่ง
“หึ” ผมอดพ่นหัวเราะออกมาไม่ได้เพราะมันช่างตรงกับความรู้สึกของผมตอนนี้จริงๆ
“เอาหละนะ 3 2 1 แอ๊คชั่น!!~” เมื่อได้ยินสัญญาณจากผู้กำกับ ผมสั่งน้ำตาให้ไหลออกมา
พูดตามบทที่ท่องไว้ “ขอโทษนะ ฉันคงรักเธอไม่ได้” ฮัม อึนจอง ที่รับบทนางเอกคู่รอง
ซึ่งเล่นคู่กับผมในเรื่องนี้ ก้าวเข้ามาหาผม “ทำไม. . ” เธอมองเข้ามาในตาผม ส่งอารมณ์มาให้
“เห้อ~” ผมพ่นหายใจยาวๆหันหน้าไปหาดวงอาทิตย์ “ฉันหนะ เคยโดนหักหลังจากคนที่รัก. .
แล้วยังโดนใครอีกคนที่ฉันรู้สึกดีๆด้วยปฏิเสธอย่างไม่เหลืออะไรให้ฉันหวังได้ต่อเลย” ผม
หันกลับไปหาเธอ ยืนมืออกไปหาอึนจองแต่แล้วก็ต้องดึงมือตัวเองกลับมาพร้อมหันหน้าหนีเธอ
อีกครัง “ยกโทษให้ฉันนะ ฉันไม่กล้าพอจะรักใครอีกแล้วหละ” น้ำตาของผมไหลออกมาจริงๆ
ไม่ได้เกี่ยวกับบทอีกแล้ว มันเป็นน้ำตาจากความรู้สึกของผม. . ที่ไม่อยากจะรักใครอีกต่อไป
“ฉันจะไม่ทำให้นายเสียใจ. . ฉันสัญญา” อึนจองกอดผมเอาไว้จากด้านหลัง ถ้าในชีวิตจริง
มีใครสักคนพูดประโยคนี้กับผม ผมจะตอบยังไงนะ อาจจะตอบเหมือนในบทนี่ก็ได้
“ฉํนขอโทษ” ผมหันกลับหาเธอ พึ่งเห็นชัดๆว่าเธอร้องไห้ “ยกโทษให้คนที่กลัวความรัก
อย่างฉันเถอะนะ” ผมดันตัวเองออกมาแล้วเดินต่อไปข้างหน้า ตอนนี้กล้องคงซูมที่เธออยู่
ผมกลั่นเสียงไม่ให้ออกมา เม้มปากเน้นแต่ยังคงหยุดน้ำตาไว้ไม่ได้ ผมกลัวที่ต้องเผชิญหน้า
กับความสูญเสียอีก. . ถ้าต้องเป็นแบบนั้น สู้ไม่รักใครอีกเลยยังดีกว่า ผมกลัวความรักจริงๆ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Ki Bum say: ความเจ็บปวดมันทำให้ผมรู้สึกกลัว. . กลัวว่าผมจะรู้ตัวช้าไปอีกหรือเปล่า?
ผมรู้ว่าเค้ามีใครในตอนที่ไม่สามารถรั้งหัวใจเค้าไว้ได้ รู้ว่าใครอีกคนมอบใจให้
คนอื่นไปแล้วในตอนที่ผมต้องการหัวใจจากเค้า ใจ2ดวงที่ผมยอมปล่อยมือไป
ไม่มีทางกลับมาหาผมอีกแล้ว. . แต่ผมไม่ต้องการหัวใจจากใครอีกแล้วหละ
Ryeowook say: เป็นเพราะความเอาแต่ใจของผมแท้ๆเรื่องราวมันถึงได้เลยเถิดขนาดนี้
“ขอโทษครับ ขอโทษ ขอโทษจริงๆ” ต่อให้ผมพูดประโยคนี้กี่ล้านครั้ง
มันก็ไม่สามารถลบล้างความผิดของผมได้หรอก
Hee Chul say: ในที่สุด. . คนรักของเค้าก็จะกลับมาแล้ว หึ.หึ.แต่ผมเสียดายนิดๆนะ
ทีนี้ผมก็หมดโอกาสทำคะแนนจริงๆแล้วสิ 2คนนั้นเค้าตัวติดกันยังกับอะไร
5555 ผมล้อเล่น แค่เจ้านั้นกลับมาร่าเริงได้ผมก็พอใจแล้หละ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
มีใครสังเกตุไหมว่ามีบางอย่างหายไป =////=
ไรเตอร์ลืมใส่ Someone say ง่า
เลยต้องมาดิทเลย . . แอบเปลี่ยนไอคอนด้วยเห็นป่ะๆ?
ไรเตอร์ชอบไอคอทใหม่มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ตอนต่อไปมีบทของ เยซอง ซองมิน ดงเฮ[ตอนด๊องนี้แต่งสด]
ส่วนตอนสุดท้ายคือบทของ คยู และเรียวอุค
จะพยามมาอัฟเร็วๆนี้แหละ
แอบสปอร์ยนิดนึง . .
เรื่องนี้ใกล้จบพาสแรกแล้วหละ 555
สำหรับพาสนี้จะจบในอีก2ตอนถัดไป
รีดเดอร์คงเห็นแล้วว่า มีหลายๆอย่างเริ่มลงตัวแล้ว
แต่ก็มีอีกหลายอย่างที่ยังไม่ลงตัว
พาสหน้าไรเตอร์จะเปลี่ยนตัวละครหลัก
โดยเอาตัวละครออก 2 คน [ไม่บอกหรอกว่าใคร รอดูเอง]
แล้วจะเอา xxx กับ yyy เข้ามา
[เปลี่ยนใจละ ไม่บอกดีกว่าว่าเปลี่ยนใครเข้ามาแทนในพาส2
ใครรู้แล้วก็รู้ไป แต่จุ๊ๆๆๆๆๆๆๆอย่าบอกใครนะ 5555]
แต่ไม่ได้เอามาคู่กันเองนะ สงสารตัวละครหลักอื่นๆที่ยังไม่มีคู่บ้างเด่!!!
ที่แน่ๆ พาสหน้าอิมเมจของเรียวอุคจะชัดเจนขึ้นมาก
[จะแรงขึ้นหรือซอฟลงต้องติดตาม]
พาสนี่ก็ดราม่าเกิน - -*
เดี๋ยวพาสน่าก็ยังมีดราม่าบ้างเล็กน้อย
น้อยจนอาจไม่รู้สึกว่ามีดราม่าเลยก็ได้ 555
แอบมีติดเรทนิดนึง [นิดเดียวจริงๆ กลัวโดนเบน]
** เรื่องที่ไรเตอร์แต่งคู่กับเพื่อนโดนแบนNCไปแล้ว
<<< ตามอ่านได้นะ ^^แถมรูป ฮัน อึนจอง
พอๆ เดี๋ยวกลายเป็นแย่งซีน
แล้วก็โมเม้นบอมซิน
สุดท้ายก็. .
เม้นซะนะ!!
เป็นกำลังใจให้คนแต่งหน่อย
ขอบคุณทุกกำลังใจจ้า~
ความคิดเห็น