คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Special!!~ from project '1SF To 4Fiction'
ผมมองตัวเองตอนอายุ 9 ขวบจากมุมๆหนึ่ง. . “พ่อ! ผมออกไปเล่นข้างนอกนะ”
ผมตะโกนบอกพ่อที่นั่งเล่นอยู่บนเก้าอี้โยก “พี่! จะไปไหน?!” น้องชายของผมตะโกนกลับมา
แทนพ่อที่ยังหลับอยู่บนเก้าอี้ตัวเดิม “ข้างนอกไง” ผมตะโกนกลับพร้อมออกวิ่ง
ผมมาพักที่บ้านพักต่างอากาศในประเทศไทย ข้างๆบ้านพักเป็นสวนดอกไม้หลากชนิด
ผมอยากแวะมาตั้งแต่ตอนพ่อขับรถผ่านเมื่อวานแล้ว แต่ไม่มีโอกาส วันนี้ผมเลยมาที่นี้เอง
ตัวผมตอน 9 ขวบวิ่งเล่นไปทั่วสวนนั้น ทั้งๆที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสวนนั้นมีเจ้าของหรือไม่. .
“เอ๊ะ!” ผมอุทานออกมาด้วยสีหน้างงงันเมื่อเห็นเด็กชายคนหนึ่งนั่งมองดอกไม้อยู่ด้วยรอยยิ้ม
ดอกไม้ดอกนั้นไม่เหมือนดอกไม้อื่นๆในสวน ไม่ใช้ดอกไม้ที่ผมคิดว่ามีอยู่ในโลกนี่ด้วยซ้ำ
เด็กชายคนนั้นหันมาทางผมแล้วส่งยิ้มมาให้ ผมจึงก้าวช้าๆเข้าไปหาเค้า เมื่อได้เห็นหน้า
เค้าใกล้ๆผมจึงรู้สึกว่า. . เค้าน่าจะอายุน้อยกว่าผมไม่มากนัก เด็กชายหันกลับไปหา
ดอกไม้ดอกนั้น ดอกไม้ที่คล้ายกับดอกกุหลาบ. . เพียงแต่มีสีที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน
ดอกกุหลาบสีน้ำเงิน. . เด็กชายเด็ดมันก่อนลุกขึ้น “สวยไหม” เด็กชายพูดอย่างร่าเริง
ด้วยภาษาเกาหลี ตัวผมที่เป็นเด็กตกใจมากเลย. . คงคิดไม่ถึงว่าจะได้เจอคนเกาหลีที่นี้
แถมยังอายุใกล้เคียงกันด้วย “อะ. . อะ. . อื้อ” ผมมองตัวเองเค้นเสียงตอบอย่างยากเย็น
เหมือนว่าโดนมนต์สะกดของดอกกุหลาบสีน้ำเงินนั้นเข้าให้แล้ว. . “หึ. หึ. ผมให้”
เด็กชายอีกคนพูดพร้อมยื่นดอกไม้ออกมา “ห๊ะ” ผมเมื่อตอน 9 ขวบ ส่งเสียงออกมา
ด้วยสีหน้างงงัน “เอาไหม?” เด็กชายอีกคนทำหน้าสงสัย เดินเข้าไปใกล้ผมซึ่งอยู่ด้านหน้า
“อื้ม เอาดิ” ผมตอนเป็นเด็กยื่นมือออกไปรับ แต่เค้ายิ้มแล้วดึงมือตัวเองกลับ “งั้น. .
สัญญากับผมก่อน” รอยยิ้มสดใสไร้พิษสงเอยออกมา ผมทั้งปัจจุบันและตอนเป็นเด็ก
พยักหน้าตาม ต่างกันที่ว่า. . ผมในตอนนี้พยักหน้ารับเร็วๆไปตามสัญชาตญาณ แต่ตัวผม
อีกคน. . กลับพยักหน้าอย่างเชื่องช้าเหมือนกำลังถูกคนตรงหน้าสะกดจิต “พี่. .
มาเป็นเจ้าสาวของผมนะ” คำพูดของยาวๆเป็นประโยคครั้งแรกของเด็กคนนั้นทำผมตกใจ
“นะ. . นาย !” ตัวผมพูดติดๆขัดๆ ชี้หน้าเค้า แต่เค้าไม่มีท่าทีต่างไปจากเดิมเลย
หนำซ้ำยังฉีกยิ้มกว้างจนเห็นฟันที่เมือนกกระต่าย “นี่นายรู้หรือเปล่า ว่าพูดอะไรออกมา”
เค้าใช้มือที่ว่างอยู่ดึงผมเข้าหาตัว “รู้สิ มาเป็นเจ้าสาวของผมนะครับ” เด็กชายคนนั้น
จับมือผมให้กำดอกกุหลาบสีน้ำเงิน ดวงตาฉายแววจริงจัง “แต่ฉันเป็นผู้ชายนะ
ฉันเป็นเจ้าสาวให้นายไม่ได้หรอก” เค้าลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน ผมเองรู้สึกเหมือนโดนดึง
เข้าไปใกล้ภาพในวัยเด็กมากขึ้นอีก “งั้นผมยอมเป็นเจ้าสาวให้ก็ได้. . ” สายตาของ
เด็กชายทั้งสองที่อยู่ตรงหน้าผมประสานกัน “แต่งงานกับผมนะครับ” ภาพตรงหน้าผม
พลันเปลี่ยนไป. . ผมเห็นตัวเองยืนอยู่ในโบสถ์พร้อมกับเด็กชายคนนั้น ยืนอยู่ต่อหน้า
ไม้กางเขนอันศักสิทธ์ เค้าใส่ชุดเจ้าสาวฟูฟ่อง สีขาวบริสุทธิ์ “อะ. . อื้ม” ผมขานรับ
ดั่งคำปฏิญาณตนว่าจะรักและดูแลเค้าตลอดไป จุมพิตแผ่วเบาประทับลงที่ริมฝีปาก. .
เค้าเดินถอยหลัง ผลักตัวออกจากผมไป. . “อย่าลืมนะครับ. . ” เจ้าของเสียง
เดินออกไปไกลขึ้นเรื่อยๆ “แล้วสักวัน. . ผมจะไปท้วงสัญญา” เค้าหายลับไปจากสายตา
เมื่อผมกลับมาถึงบ้านพัก ดอกกุหลาบสีน้ำเงินเมื่อครู่. . กลับเปลี่ยนเป็นดอกกุหลาบ
สีม่วงที่ดูเศร้าหม่อง. . ตัวผมตอนเป็นเด็กนั่งมองมันอยู่อย่างนั้นจนคิบอมเดินเข้ามาหา
“ทำอะไรเนี๊ย~ ” ผมไม่ได้หันไปมองตามเสียงของเค้าด้วยซ้ำ แค่พูดออกมาเหมือนเปรย
กับตัวเองว่า “เมื่อกี้มันยังเป็นสีน้ำเงินอยู่เลย” คิบอมชะโงกหน้ามองข้ามไหล่ผมมา
“เมื่อกี้ที่ว่าพี่อยู่ไหนหละ ข้างนอกหรือเปล่า?” ผมพยักหน้า ตายังคงจ้องอยู่ที่ดอกไม้
“ก็ในบ้านมันไม่ค่อยมีแสงไง แดดจ้าๆถึงจะเห็นเป็นสีน้ำเงินมั้ง” คิบอมมองตามผม
ที่รีบวิ่งถือดอกไม้นั้นออกไปนอกบ้าน ยิ้มเหมือนคนบ้าเมื่อเห็นว่าดอกกุหลาบ
กลับไปเป็นสีน้ำเงินแล้ว เค้าส่ายหน้าอย่างระอา ผมเก็บมันไว้ในกล้องราคาแพง
ที่ขอพ่อซื้อมาเมื่อไม่กี่วันก่อน “พี่! พี่!” เสียงคิบอมฟังดูเป็นผู้ใหญ่กว่าที่ตาเห็น
“พี่!” ผมสะดุ้งตื้นด้วยแรงเขย่า “ห๊ะ!” ภาพตรงหน้าผมกลับมาสู่ความเป็นจริง
“พี่ตื้นได้แล้ว เดี๋ยวผมสาย” จริงสินะ วันนี้วันเปิดเทอมวันแรก คิบอมเข้าม.ปลายปี1
ที่โรงเรียนผม ส่วนผมเองก็ขึ้นม.ปลายปี3แล้ว . . “บอกว่าให้ขับรถพาผมไปดูทางตั้งแต่ทีแรก
ก็ไม่ยอมพาไป” คิบอมดึงผมขึ้นลุก “แทนที่ผมจะได้ขับรถไปเอง เลยต้องมารอพี่เนี๊ย~”
เค้ายังคงบ่นต่อขณะดึงเนกไทผูกคอผม “เออๆ นี่จะไม่ให้ฉันอาบน้ำเลยหรอว่ะ?”
ผมโดนดึงโดนลากไปจนถึงรถของคิบอม ซึ่งต่างจากรถของผมเพียงแค่สี
“ขับดีๆนะ เดี๋ยวรถผมพัง” คิบอมพูด ทำหน้าตาไม่เคารพผมเช่นเคย “เออน้า~ บ่นจัง”
และแล้วก็ถึงโรงเรียนในที่สุด แต่ทันทีที่ออกมาจากโรงจอดรถ ก็ได้ยินเสียงเซงแซ่มา
แต่ไกล “นั้นไงๆ โคตรน่ารักเลย” คิบอมมองตามเสียงนั้นไป “เออว่ะ หน้าหวานยังกับผู้หญิง”
คิบอมดึงผมแหวกทางไปจนมองเห็นที่มาของคำพูดเหล่านั้น “คนนั้นชื่อไรอะพี่” คิบอมถามผม
แต่ผมทำได้เพียงส่ายหน้า เพราะผมไม่ค่อยสนใจใครอยู่แล้ว รู้จักก็คือรู้จัก ไม่รู้จักก็คือไม่รู้จัก
“ซองมินน่ารักว่ะ” คนแถวๆนั้นพูดกับเพื่อนของเค้า “ซองมิน. . ” ผมพูดตาม คิบอมพยักหน้า
ตาของเรายังคงมองไปที่จุดเดียวกัน “หน้าคุ้นๆนะ” ผมพูดกับคิบอม แต่ดูเหมือนคิบอม
จะเลิกสนใจซองมินแล้ว จึงเดินออกมาจากฝูงชน ผมเองก็เดินออกมาด้วย. .
แต่ก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมอง “ก็น่ารักจริงๆนั้นแหละ” เสี้ยววินาทีนึง
ภาพของเด็กชายในความฝันของผมทับซ้อนกับเค้า ผมสะบัดหน้าแรงๆเพื่อไล่ความคิดนั้น
ออกจากหัว “บ้าน่า~ เด็กคนนั้นมีตัวตนจริงๆซะที่ไหนหละ. . ”
ผมรอเจ้าของของมันอยู่ และภาวนาต่อพระเจ้าว่า. . “พระเจ้าครับ ขออย่าให้เค้าลืมผมเลย”
เหตุการณ์แบบนั้นมันเคยเกิดขึ้นจริงๆหรือเปล่านะ?. .
เรื่องอื่นๆของโปรเจคนี้จะตามมาในไม่ช้าจ้า~
ความคิดเห็น