คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่3 พี่เปลี่ยนไป . . หรือแค่ทำตามที่ใจต้องการ_
<< I'm Ryeowook >>
แสงแดดที่สาดส่องบวกกับสัญชาตญาณบอกผมว่าควรตื้นได้แล้ว. . นี้เป็นครั้งแรก
ในรอบหลายเดือนที่ผมตื้นเอง ผมพยามหรี่ตาปรับแสง แล้วมองหาสิ่งมีชีวิตอื่นในห้อง
แต่ก็พบเพียง ‘เต่า 2 ตัว’ “แล้วเจ้าของมันหละ?” ผมตั้งคำถามกับตัวเอง เพราะปกติ
เวลานี้ควรจะเป็นเวลาที่พี่เยซองเข้ามาปลุกผมอย่างอ่อนโยน ผมเอื้อมมือไปคว้านาฬิกา
แล้วอ่านสิ่งที่เห็น “ห๊า!~ 07:40 ทำไมทุกคนปล่อยให้ฉันนอนอยู่แบบนี้เล่า” ผมกูรีกูจอ
ลุกขึ้นจากเตียง เพราะถ้ายิ่งช้า ‘อาหารก็จะหมด’ เพราะต่อให้สนิทกันยังไง หรือแม้แต่
จะคบกันอยู่ ก็ไม่มีทางที่ใครจะเก็บอาหารไว้ให้กันหรอก ยกเว้นว่าคนๆนั้นจะไม่ใช่
‘Super Junior’ ขณะที่ผมกำลังวิ่งไปที่ประตูก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น “*ก๊อกๆ*เฮ้!~
เรียวอุค” ผมชะลอลง “ตื้นอยู่หรือเปล่า?” ไม่ใช่พี่เยซองนี้. . “ครับๆ ผมตื่นอยู่ครับพี่ฮีชอล”
ผมเปิดประตูออกแล้วเดินตามพี่ฮีชอลไปที่ห้องครัว “เอ่อ. . ”ผมเกริ่น ไม่แน่ใจว่าพี่เค้า
จะสนใจผมหรือเปล่าเพราะดูท่าทางพี่เค้าจะอยากคุยกับโทรศัพท์ในมือมากกว่า “คือ. .
พี่เยซองไปไหนครับ?” - - ไม่มีการตอบรับ พี่เค้าคงไม่ได้ฟังผมอยู่แน่ๆเลย พวกเดินต่อไป
ด้วยความเงียบจนถึงห้องครัว แล้วพี่ฮีชอลก็พับโทรศัพท์ลงสักที เค้าหันกลับมามองผม
ก่อนจะเดินไปที่โต๊ะอาหารเล็กๆกลางห้องนั้นแล้วพูดว่า “เยซองเค้าพาซองมินไปเที่ยว
ส่วนคยูกับทงเฮไปอัดรายการกับฮยอกแล้วก็ชินดง - -” พี่ฮีชอลหยุดพูด ทำท่าคิดสักพัก
“ - - คนอื่นฉันไม่รู้แล้ว” พูดจบก็จัดสรรอาหารเข้าปากตัวเอง “รีบๆกินเข้าสิ เราต้องไปเที่ยว
สวนสนุกกันนะ” พี่ฮีชอลพูดกับผมที่พึ่งจะนั่งลง ผมตักข้าวกินคำหนึ่ง “สวนสนุกหรอครับ?!”
ผมงงกับคำชวน มาชวนผมทำไม? แต่ผมก็ไม่กล้าขัดพี่เค้าหรอก “ก็ใช่หนะสิ . . เมื่อวาน
ฉันชวนฮงกีไปแต่เค้าไม่ว่าง นายไปกับฉันหน่อยสิ” พี่ฮีชอลพูดด้วยสีหน้าที่ไม่บ่งบอกอะไร
นอกจาก ‘หิว’ . . “อา~ ได้ครับ แต่เมื่อวานพี่โทรหาคิบอมไม่ใช่หรอครับ” . .พูดถึงก็อยาก
เจอคิบอมเหมือนกันนะ ไม่ได้เจอกันนานแล้ว “นายรู้ได้ไงเนี๊ย~” พี่เค้าพูดตาเหลือก
“แต่ช่างเหอะ หลังอาบน้ำฉันโทรหาฮงกีแล้ว เค้าบอกว่าไม่ว่าง” อา~ มั่วแต่คุย
กับข้าวจะหมดแล้ว พี่ฮีชอลนี้กินเร็วเป็นบ้า . . .
<< I’m Ki Bum >>
ท่ามกลางเสียงโหวกแหวกโวยวายของกองถ่าย ผมเหลือเวลาไม่ถึง 10 นาที
ในการท่องบทสำหรับฉากต่อไป แต่ในหัวผมกลับเต็มไปด้วยคำพูดชองพี่ฮีชอล
‘ทงเฮหรอ ก็ดีนะเห็นสนิทกับคยูดี’ สนิทที่ว่าของพี่ฮีชอลเป็นแบบไหนกันนะ?!
ระหว่างคิดเพลินๆ เจ้าคนตายยากก็โผล่มาพอดี “คิบอม~”เสียง 2 เสียงตะโกน
ทะลุเข้าถึงมาโสตประสาท ผมเห็นหน้าเจ้าของเสียงลอยมาก่อนจะทันได้หันไปมองซะอีก
เมื่อหันไปก็พบคนที่รู้จักดี 2 คนเดินย่างสามขุมเข้ามาด้วยสีหน้าร่าเริง “คิบอม เป็นไงมั่ง”
เรียวพูดพยามยกมือขึ้นตบไหล่ผมอย่างอยากเย็น เพราะน้ำหนักของถุงที่หอบไว้
มันมากเหลือเกิน “อื้ม . . ก็ดี” ผมตอบแล้วลุกขึ้นพูดเพื่อรักษามารยาท “เอ้านี้!
พวกฉันซื้อของมาฝาก” พี่ฮีชอลส่งสัญญาณให้เรียวอุคผู้หอบถุงเต็ม 2 มือเอาของให้ผม
‘*ตุบ* . . *ตุบ*’ ของหล่นระเนระนาด และไม่มีท่าทีว่าพี่ฮีชอลจะช่วยเรียวอุคเก็บ
ก็ขนาดตอนถือมาพี่ฮีชอลยังถือมาแค่ไม่กี่ถุงเอง ผมจึงช่วยเรียวอุคแทน “เออ~ เดี๋ยวนะ”
. . . “นี้. .ไม่ใช้ๆ” . . . “เอ~ . . ?” เค้าบ่นพึมพร่ำกับตัวเองพลางพิจารณาถุงเกือบสิบใบ
ในมือตัวเองและที่ผมกำลังจะส่งให้ “อืม~ ขอดูหน่อยนะคิบอม” เค้ายืนมือมาค้นถุงในมือผม
“อ๊า~ อยู่นี่เอง . . เจอจนได้” เรียวอุคมองของในถุง ทำหน้าดีใจเหมือนเด็กได้ขนม “เอ้า!
นี้ของนาย” เค้ายืนบางสิ่งให้ผม สิ่งนั้นก็คือ. . “พวงกุญแจรูปไวกิ้ง น่ารักดีใช่ม๊า~” พี่ฮีชอล
ทำท่าเหมือนรอรับคำชม “ผมนึกว่าพี่จะให้พวก‘หมอน’ ‘ตุ๊กตา’ ‘กระเป๋า’อะไรแบบนั้นซะอีก?!”
ใช่!พี่ควรจะให้ของพวกนั้นกับผมมากกว่า ไม่เจอกันตั้งนานดันให้ ‘พวกกุญแจรูปไวกิ้ง’ เนี๊ยนะ?
แล้วของอื่นๆที่ผมเห็นหละ? “เรื่องอะไรฉันต้องให้นายด้วย ของพวกนี้ฉันเอาไปใช้เองต่างหาก”
“. . .” ไร้คำบรรยาย อยากจะตะหวาดใส่สักประโยค แต่พอลองจิตรนาการอนาคตดูแล้ว. .
อย่าดีกว่า “เออนี่! มาถ่ายรูปกัน” ว่าแล้วพี่ฮีชอลก็ลากผมไปยืนข้างตัวเอง แล้วใช้คนในกอง
ให้ถ่ายรูปให้ “ดีๆ เสร็จแล้ว” พี่ฮีชอลเอารูปไปดู ท่าทางพี่เค้าจะหลุดเข้าโลกส่วนตัวไปแล้ว
“- -บอม คิบอม” เรียวอุคกระซิบผมเบาๆ ไม่รู้ว่ามายืนข้างผมตั้งแต่เมือไร “ห๊ะ!” - - -
“คือว่า. . ฉันฝากพี่ฮีชอลทีได้ไหม . . คือฉันจะไปหาพี่ทงเฮที่สตูฯข้างๆหนะ. .”
เรียวอุคมองผมด้วยสายตาเว้าวอน “รออีกหน่อยไม่ได้หรอ . . ฉันเองก็อยากไปเจอ
ทงเฮด้วยนะ” คำตอบของผมทำให้เรียวอุคหน้าเศร้านิดๆ “อืม. . ก็ได้”
เรียวอุครับคำแล้วเดินไปหาที่วางของ - - - ผมถ่ายทำต่อจนเสร็จ ในระหว่างช่วงพักที่ทุกคน
ใช้ท่องบทยกเว้นผม ผมให้พี่ฮีชอลและเรียวอุคเล่าเรื่องทงเฮกับคยูให้ฟัง แต่พี่ฮีชอลกลับ
เอาแต่เล่าเรื่องที่ไปส่วนสนุกกับเรียวอุคให้ฟัง ส่วนเรียวอุคก็เอาแต่ฟังเรื่องที่พี่ฮีชอลเล่า
เหมือนตัวเองไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ด้วยอย่างนั้นแหละ ไม่สนใจถึงผมจะถามเรื่องทงเฮกี่ครั้ง
เค้าก็ไม่ตอบผมสักคำ ผมคงต้องไปดูด้วยตัวเองแล้ว หลังจากเก็บข้าวของทุกอย่างเสร็จ
เรา 3 คนเดินออกจากสตูฯไปหาทงเฮด้วยกัน “พี่ทงเฮ!~ ทางนี้” เรียวอุคตะโกนเมื่อมองเห็น
ทงเฮบวกกับพยามโบกมือเป็นสัญญาณให้ทงเฮรู้ตำแหน่งของตน ผมมองหาแฟนตัวเอง
ตามสายตาของเรียวอุค แล้วก็พบกับภาพคู่รัก‘คยูเฮ’ยืนกุมมือกันอยู่ และในที่สุด. .
เหมือนสมาชิกวงทั้ง 4 คนจะสังเกตถึงการมาของพวกเราสักที “เฮ้! หวัดดี” ฮยอกและชินดง
ทักทายพวกเราพร้อมกัน กึ่งวิ่งกึ่งเดินมาหาพวกเราแล้วแบะมือทักทายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
คยูกับทงเฮยังคงจับมือกันขณะที่เดินมาหาผมเหมือนไม่รู้ตัว “ไม่เจอกันนานนะคิบอม” ทงเฮ
ปล่อยมือจากคยูมากอดผมไว้ “อืม. .” ผมตอบเสียงเย็นชา “นายเหงาไหม ตอนไม่เจอฉัน”
ทงเฮพูดต่อ ทำท่าอ้อน “เหงาสิ . . ไม่เจอ ‘แฟน’ ตัวเองตั้งนาน” ผมเน้นเสียงมองไปที่คยู
“แต่นายคงไม่เหงาเท่าไรใช่ไหม” ผมหันกลับมามองคนที่มีฐานะเป็น‘คนรัก’ ของผม
“เอ่อ. . ทำไมนายพูดแบบนั้นหละ?” เค้าถามโดยไม่สบตาผม ใช้มือถูขาไปมาอย่างมีพิรุธ
“หึ. เปล่านี้ ฉันไปก่อนหละ มีธุระต้องทำ” ผมพูดแล้วหันหลังกลับ “อ้าว! จะไปแล้วหรอ
พึ่งได้เจอกันเองนะ” ฮยอกรั้งผมเอาไว้ “อื้ม~ จะไปแล้ว วันหลังเจอกัน” ผมกล่าวลา
แล้วโบกมือลาทุกคน ไม่ทันที่ผมจะเดินพ้นขอบประตู ผมหันกลับมาหาทงเฮ รู้สึกผิดนิดหน่อย
ที่พูดไม่ดีออกไป แต่ก็ต้องกลืนคำขอโทษลงคอ เมื่อเห็นคยูกำลังโอบทงเฮพร้อมกับ
ลูบหัวเบาๆ นั้นเป็นหลังฐานยืนยันคำพูดของพี่ฮีชอล และเป็นสิ่งทำลายความเชื่อใจทั้งหมด
ที่ผมเคยมี ทุกอย่าง. . มัน ‘จบ’ แล้ว . . .
<< I’m Ryeowook >>
เมื่อกลับมาถึงบ้าน ผมล้มตัวลงนอนที่โซฟา ปวดเมื่อยไปทั้งตัว ภาพเก่าๆในอดีต
ลอยผ่านดวงตาที่ปิดสนิท ภาพของชายแก้มป่องที่ตามจีบผมตั้งแต่ก่อนเดบิวต์ แม้หลังจากนั้น
เค้าจะรู้ว่าผมชอบพี่ทงเฮแต่เค้าก็ยังคอยดูแลผมในฐานะพี่ชายที่แสนดีมาตลอด
ตอนที่พี่ซองมินเดินเข้ามาสารภาพรักพี่เยซองต่อหน้าสมาชิกครบวง ผมใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
เหมือนโดนแย้งสัตว์เลี้ยงตัวโปรดไป ถึงแม้เค้าจะคบกับใครแต่เค้าก็ไม่เคยทิ้งผมไว้คนเดียว
แต่วันนี้. . เค้าคงจะฉุดคิดขึ้นมาได้ ว่าคนที่สำคัญที่สุดสำหรับเค้าไม่ใช่ผม
แต่เป็นแฟนของเค้าเอง น้ำตาผมไหลนองหน้าโดยไม่ทันรู้ตัว ทั้งๆที่คนที่ผมรักคือพี่ทงเฮ
แต่ทำไมมันเศร้าใจแบบนี้นะ “- -อุค เรียวอุค” ผมคงละเมอไปหละมั่ง ที่ได้ยินเสียงเค้า
เรียกชื่อผม ผมควรจะลืมตาขึ้นหรือเปล่า. . ? ไม่รู้สิ ผมว่าผมจะไม่ลืมตาขึ้นหรอก
แต่จะตั้งใจฟังเสียงนั้นแทน “เค้าไม่ตื้นหรอครับ?” เสียงอีกเสียงดังขึ้นมา “อื้ม” ใช้พี่เยซอง
จริงๆด้วย “งั้น. . พี่คิดว่าพี่ควรให้สัญญาอะไรกับผมดีครับ” อ๋อ! ซองมินนี่เอง เค้าพูด
ด้วยน้ำเสียงมีความสุข ทำเอาผมรู้สึกเหมือนโดนมีดกรีดที่หัวใจ ผมตั้งใจฟังขึ้นอีก “ห๊า!
นายไม่ได้คิดไว้แล้วหรอ?” . . . “ก็ใครจะรู้หละ ผมแค่ลองพูดดู ไม่คิดว่าพี่จะทำตาม” . . .
“แล้วที่ให้เรียกเรียวอุคนี่. . ” . . . “ครับ ผมจะให้เรียวอุคช่วยคิด” . . . “Ok ๆ ตามใจนาย
แล้วกัน”. . . “งั้น . . ผมเอานั้นเป็นสัญญานะ” . . . “อื้ม” . . . “เป็นอันว่าสัญญาข้อแรก
‘ตามใจ’ นะครับ” . . ผมฟังแล้วก็ไม่เข้าใจ พวกพี่เค้าพูดอะไรกัน “นี้! เสียงดังอะไรกัน
อย่ารบกวนการนอนของผมได้ไหม!!” ผมตะหวาด แกล้งทำเป็นพึ่งตื้น “อา~ ตื้นแล้วหรอ
ดีเลย~ช่วยอะไรฉันหน่อยสิ” ซองมินพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสุข
“พี่จะให้ผมทำอะไรหรอครับ?!” ผมแกล้งถามคงเป็นเรื่องสัญญาอะไรนั้นสินะ ดีเลย
จะได้รู้เรื่องสักที “คนที่เค้ารักกันเค้าต้องทำอะไรบ้างหรอ” สายตาทั้ง 2 จ้องมาที่ผม
“อืม~ ดูแล . . เอาใจใส่ อะไรแบบนั้นมั้ง?” ผมตอบออกไปยังงงๆกับคำถาม “อ๊า~ ใช่เลย
ข้อ2 ‘ดูแล เอาใจใส่’ ” พี่ซองมินทำท่าจดอะไรสักอย่าลงในสมุดเล่มสีชมพู่ที่หน้าปกเขียนว่า
‘ สัญญารัก 13 ข้อ เยมิน ’ เมื่อได้อ่านคำๆนั้น ผมรู้โดยสัญญาชาตาญาณ ว่าใจของผม
กำลังหลั่งน้ำตาแทนที่คาบน้ำตาบนหน้าผมที่พึ่งจะแห้งไป พี่เยซอง. . จะจากผมไปจริงๆ
แล้วหรอครับ? จะปล่อยให้ผมอยู่ตัวคนเดียวหรอครับ . . .
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Ryeowook say: มันถึงเวลาที่ผมต้องอยู่กับตัวเองแล้วหรอ?!
ผมเป็นได้แค่น้องชายพี่ทงเฮ แล้วพี่เยซองยังจะไปจากผมอีกคนหรอ
หรือว่ามันถูกแล้ว. . ที่พี่ซองมินจะเอาพี่เยซองกลับไป
Ki Bum say: เพราะฉันปล่อยให้นายเหงา เพราะโปรแจค Sj-m ทำให้นายสนิทกับเค้า
หรือเพราะเค้าคือคนที่นายต้องการตั้งแต่แรก ตอบฉันที . .
อะไรกันแน่ที่ทำให้ฉันต้องถูกทรยศ คนอย่างฉัน. .
ทำไมต้องโดนคนที่เอาแต่ทำตัวเป็นเด็กแย่งของที่รักไป
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ลงรูปประชัดความหวาน
นัดแรก
. . . . . .
. . . .
. .
.
คู่ที่รักกันมานาน คิเฮ[12.9] ประทะ คู่รักที่เกิดจากความเหงา คยูเฮ[13.9]
เริ่มจาก
[12.9]
ปะทะ
[13.9]
และ.. สามานฉัน [12.13]
นัดที่ 2
. . . . . .
. . . .
. .
.
น้องชายที่ต้องดูแล เยเรียว[4.11] ประทะ คนรักที่ต้องเอาใจใส่ เยมิน[4.7]
เริ่มจาก
[4.11]
ปะทะ
[4.7]
และ.. สามานฉัน กระต่ายคู่ ชูชื้น [7.11]
เม้น + โหวตกันสักนิดเน้อ
ความคิดเห็น