คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่7 การกลับมา??_
<< I’m Sung Min >>
ในตอนนี้ผมอยู่บนรถตู้เรียบร้อยแล้วโดยผมยังไม่เจอสิ่งกำลังหาอยู่. . แต่คงไม่เป็นไร
บางทีมันอาจอยู่กับพี่เยซองก็ได้ “ถ้าเป็นฉันคงดูแลเยซองได้ดีกว่านี้” เสียงที่ดังขึ้นจากที่นั่ง
ด้านหลังทำเอาผมถึงกับสะดุ้งเพราะจุดประสงค์ของคำพูดนั้นมันชัดเจนเกินไป “เมื่อกี้นี่. .
พี่พูดว่าไงนะครับ?” คำถามที่ผมส่งไปไม่ได้รับคำตอบจากเค้า ตรงกันข้าม. . เค้ากำลังคุยเล่น
กับพี่ฮีชอลอย่างสบายใจ ผมเลยหันกลับมาและพยามคิดว่าเค้าอาจไม่เข้าใจว่าตัวเองพูดอะไร
แต่ไม่ว่าเค้าจะพูดแบบนั้นเพราะความเข้าใจผิดหรือเพราะเค้าชอบพี่เยซองมันก็ไม่สำคัญกับผม
เท่ากับว่า. . ตอนนี้เรากำลังจะได้เจอพี่เยซองแล้ว ผมดีใจมากและผมคิดแต่เรื่องของพี่เยซอง
ถ้าเจอกันเมื่อไรผมจะขอโทษเค้า จะบอกว่ารักเค้ามากแค่ไหน ต่อไปนี้ผมจะเป็นเด็กดีของเค้า
ผมจะไม่ดื้อ ไม่เอาแต่ใจอีก ‘*เอี๊ยด!!~*’ รถตู้เบรกกะทันหัน แต่พี่คังอินซึ่งเป็นคนขับ
กลับหัวเราะเบาๆก่อนจะตะโกนด้วยรอยยิ้ม “ไอบ้าเอ๊ย!!~ วิ่งมาขว้างรถแบบนี้เดี๋ยวก็ได้
ตายกันพอดี” ไม่ต้องรอให้พี่คังอินบอกว่า ‘ไอบ้า’ ที่เค้าว่าคือใคร ทุกก็พร้อมใจกันกระโดดลง
จากรถ ผมโผเข้ากอดคนที่ผมรักยิ่งกว่าใคร “พี่เยซอง ผมคิดถึงพี่” เค้าส่งยิ้มจางๆมาให้ผม
ผมรู้สึกว่ามีบางต่างไปจากเดิม คนที่ผมกอดอยู่นี่ดูห่างไกลเหลือเกิน “พี่เยซองครับ” ทันทีที่
เรียวอุคเรียก พี่เยซองดันตัวผมออกจากอ้อมกอดเพื่อเว้นที่ว่างให้เรียวอุคได้เข้ามาแทนที่
เค้าส่งยิ้มอ่อนโยนให้เรียวอุค มันเป็นความรู้สึกที่แตกต่างกับรอยยิ้มที่มีให้ผม . .
“ไอบ้านี่!~ หายไปไหนมาว่ะ” พี่คังอินดันหัวพี่เยซองเบาๆแล้วคนอื่นก็เริ่มเข้าเป็นเล่นกับ
พี่เยซอง ความรู้สึกห่างไกล เมื่อกี้นี้ยิ่งชัดเจนมากขึ้น ที่ของผมข้างๆพี่เยซองไม่มีอีกแล้วหรอ?
“พี่อย่าหายไปไหนอีกนะครับ แฟนพี่เค้าร้องไห้จนตาบวมแล้ว” คยูพูดแซวผมกับพี่เยซอง
ผมยิ้มรับและกำลังจะเถียงกลับว่า‘ผมไม่ได้ขี้แยขนาดนั้น’ แต่ไม่ทันได้ทำอย่างที่คิดพี่เยซองก็
พูดขึ้นมาก่อน “นี่นายร้องไห้หรอ เรียวอุค” สิ้นเสียงนั้นเหมือนผมสูญเสียการทรงตัวไป
พี่เยซองลูบหน้าเรียวอุคเบาๆแต่เรียวอุคดันมือออกแล้วเดินมาหาผม “พี่พูดอะไรแบบนั้น”
ท่ามกลางความงงงัน เรียวอุคจับที่ไหล่ผมพลางพูดต่อ “แฟนพี่ก็พี่ซองมินไงครับ พวกพี่รักกัน
จนผมอิจฉาเลย” เรียวอุคพยามยิ้มออกมาอย่างยากเย็น สมาชิกในวงพากันเงียบรอฟังคำพูด
ต่อไปของพี่เยซอง แต่แล้วเสียงหัวเราะของพี่เยซองก็ทำลายความเงียบลง “5555
พวกนายเล่นอะไรกันอยู่เนี๊ย~” เค้ามองไล่ใบหน้าที่แสดงเครื่องหมายคำถามอยู่ของ
เหล่าสมาชิก “ซองมินจะเป็นแฟนฉันได้ยังไง” แม้เรียวอุคจะประคองอยู่แต่ผมก็แทบทรุด
หลังจากนั้นพี่เยซองเริ่มหัวเราะแล้วพูดนู้นพูดนี้อีกครั่ง แต่ว่า. . เรื่องทั้งหมดที่เค้าพูดมันอยู่
ในช่วงก่อนที่ผมจะบอกรักเค้า เหมือนว่าเค้าลืมทุกอย่างไปแล้ว. . เรียวอุคมองผมกับพี่เยซอง
สลับไปสลับมา เค้าเองก็คงเข้าใจแบบเดียวกับผม คยูเดินมาแตะที่ไหล่ผมอย่างเป็นห่วง
แต่ผมไม่ได้หันไปมองเค้าด้วยซ้ำ “เห้ย!!!” พี่ฮีชอลผลักไหล่พี่เยซองอย่างแรง ทำให้เค้าต้อง
หันกลับไปมอง “แกทำบ้าอะไรอยู่!!” เสียงตะหวาดนั้นดูเศร้าหมอง “ห๊ะ? อะไรกันพี่” พี่เยซอง
ยังคงทำเหมือนไม่เข้าใจ พี่ฮีชอลปาสมุดเล่มเล็กๆ 2 เล่มที่ผมคุ้นเคยใส่หน้าอกพี่เยซอง
“นี่ไง! อย่าบอกนะว่าลืมไปแล้ว” พี่เยซองก้มลงไปเก็บมันขึ้นมา “มันอยู่กับพี่ได้ไง?” คำถาม
ของผมถูกกลืนหายไปในความเงียบ เรียวอุคกระชับอ้อมกอดแน่นฟุบหน้าลงกับไหล่ของผม
เค้าพร้ำบอกซ้ำแล้วซ้ำอีกว่า “ขอโทษครับพี่ ฮึ ผมขอโทษ ฮือ~ ผมไม่ตั้งใจให้ทุกอย่าง
เป็นแบบนี้ ผมขอโทษ” ที่ข้างหูผม. . ผมเองก็อยากกอดพี่เยซองไว้แล้วพูดแบบนี้กับเค้า
เหมือนกัน แต่มันจะมีประโยคอะไรในเมื่อตอนนี้. . ไม่หลงเหลือความรักหรือแม้แต่ความทรงจำ
ของเรา . . มันไม่หลงเหลืออะไรในใจพี่เยซองอีกแล้ว .. . .
<< I’m Ye Sung >>
ผมพลิกดูสมุดทั้ง 2 เล่มในมือ เล่มหนึ่งเขียนที่ปกว่า ‘สัญญารัก 13 ข้อ เยมิน’
ส่วนอีกเล่มเขียนว่า ‘ผ่านไปในแต่ละวันของซองมิน’ ผมเริ่มอ่านจากเล่มหลังก่อน ลายมือที่
ผ่านตานั้นคือลายมือของซองมินไม่ผิดแน่ ทุกตัวอังษรบอกเล่าเรื่องราวของผมกับเค้า
เรื่องราวที่ผม. . ไม่มีอยู่ให้ความทรงจำเลยสักนิด ‘วันนี้ผมซื้อจี้สร้อยรูปหูฟังให้พี่เยซอง ผมว่า
มันเข้ากับพี่เค้ามาเลยหละ จะเป็นไปได้ไหมนะถ้าผมจะขอให้เค้าใส่มันไว้ตลอดเวลา’ ผมลูบที่
คอตัวเองแล้วก็พบว่ามันคือสร้อยที่ซองมินเขียนถึง “หะ หึ ฮึ” ผมหัวเราะออกมาอย่างยากเย็น
“นี่โกรธฉันกันขนาดนี่เลยหรอ? ลงทุนแกล้งกันขนาดนี่เชียว” ผมพูดสิ่งเดียวที่คิดออกออกไป
พี่ฮีชอลกระชากคอเสื้อผมพร้อมตะหวาดใส่ “อย่าทำเป็นลืมเรื่องของซองมินสิ!!!” ผมหลับตา
เตรียมตัวรับหมัดของพี่ฮีชอลแต่กลับไม่เกิดอะไรขึ้น “พอเถอะครับ” มือที่ดูไร้เรี่ยวแรงของ
ซองมินหยั่งพี่ฮีชอลเอาไว้ เค้าหันกลับมายิ้มให้ผมอย่างอ่อนล้า “ซองมิน!!” ทุกคนตะโกนเรียก
ซองมินที่ล้มไปต่อหน้าต่อตาผม “แก!!~” พี่ชอลกระชากคอเสื้อผมอีกครั้งก่อนจะผลักให้
พ้นทางแล้วอุ้มซองมินขึ้นรถตู้ไป เค้าหันมามองผมด้วยสายตาเครียดแค้นเหมือนจะบอกว่า
‘คนอย่างแก. . ไม่น่ามีตัวตนอยู่บนโลกนี้เลย’ แล้วกระแทกประตูรถปิด ผมทรุดลงเก็บสมุด
อีกเล่มดูหน้าที่กางออกตอนตก น้ำตาผมหยดลงที่คำๆหนึ่งในกฎข้อสุดท้าย “หละ. . หละ. รัก”
จบคำที่อ่านออกมาอย่างยากเย็นภาพนับไม่ถ้วนฉายขึ้นในหัวผม เร็วขึ้น เร็วขึ้น เร็วขึ้น
“อ๊ากกกกกกกกกกกก!!!!!!!! ! ! ! ! ! ~ ~ ~” ภาพทุกอย่างดับวูบลงเหลือเพียงความมืด
ที่ฉุดให้ผมดำดิ่งสู่โลกที่ไม่รู้จัก โลกที่ไร้แสงสว่าง ไร้เสียง ไร้ผู้คน ไร้. . ความรู้สึกใดๆ
<< I’m Dong Hae >>
ผมพลิกดูสมุดที่พี่เยซองทำตกไว้. . สมุดที่พี่ฮีชอลปาใส่เค้านั้นแหละ อาจเป็นการ
ถือวิสาสะที่ผมนั่งอ่านสมุดของ ‘เยมิน’ อยู่บนเตียงตัวเองแบบนี้. . แต่มันทำให้ผมยิ่งเข้าใจ
ว่าความรักคืออะไร แล้วผมหลงทางมานานแค่ไหน บ้างที่พวกเค้าก็ทะเลาะกันบ้าง ส่วนใหญ่
จะเป็นพี่ซองมินที่คิดไปเองแล้วก็มางอนพี่เยซองซะมากกว่า แต่ผมสิ. . แทบจะไม่เคยทะเลาะ
กับคิบอมเลย แค่ความห่างไกลเล็กๆน้อยๆกลับทำให้ผมนอกใจเค้า แต่เหตุการณ์แบบนั้นจะ
ไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว. . ผมรู้แล้วว่าผมต้องการอะไร และใครจะให้ผมได้ ต่อไปนี้ผมจะรักคยู
ให้ดีที่สุดและผมต้องขอบคุณคิบอมจริงๆที่ทำให้ผมรู้ว่าคยูสำคัญกับผมแค่ไหน. .
*‘ก้องๆ’* เสียงเคาะดังขึ้นตามติดด้วยการเปิดเข้ามาโดยไม่ถามผมสักคำ “ดงเฮ ไปกัน”
หัวหน้าวงผู้ไม่เคยทำหน้าที่บกพร่องเลยในสายตาผมส่งยิ้มอบอุ่นมาให้เหมือนเคย
ผมลงจากเตียงช้าๆพร้อมด้วยสมุดที่ถืออยู่ เมื่อลงไปถึงชั้นล่างก็พบกับอาหารที่พี่ฮันกับเรียวอุค
เตรียมเอาไว้ให้พร้อมแล้ว “พี่ฮันกยองครับ” เสียงที่คุ้นหูดังขึ้นขณะเดินตามพี่ฮันกยองออกมา
จากห้องครัว “พี่เยซองกับซองมินฟื้นหรือยังครับ” พอเห็นค้าเดินมาพ้นประตูครัวผมทำหน้า
ไม่ถูกเลย คิบอมกลับมาหาเราเพราะวันนี้จะมีหมอมาตรวจอาการพี่เยซองกับซองมินที่บ้าน
“ซองมินพึ่งฟื้นเมื่อเช้านี้เอง แต่เยซองหนะ. . ยังเลย” พี่ฮันพูดด้วยเสียงเหนื่อยล้า เค้าเป็น
คนหนึ่งที่แทบไม่ได้พักเลยหลังจากเกิดเรื่องขึ้น เค้าคอยดูแลพี่เยซองแถมยังต้องดูแลพี่ฮีชอล
ที่เหนื่อยอ่อนเพราะดูแลซองมินอีก “ซองมินฟื้นแล้วหรอครับ” คิบอมทวนครับ เค้ามองมาที่ผม
แล้วส่งยิ้มให้ “งั้นผมไปเยี่ยมเค้าหน่อยนะครับ” เค้าตบบ่าผมเบาๆตอนเดินผ่านไป เค้าดู
เป็นมิตรจนผมรู้สึกผิด นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เราได้เจอกันนับจากวันนั้น ผมนั่งลงประจำที่
เตรียมกินข้าวเช้า “นี่ก็ 3 วันแล้วนะครับที่พี่เยซองหลับไปอย่างนั้น” พี่ฮันกยองไม่พูดอะไรต่อ
เพียงแค่ยิ้มฝืดให้เท่านั้น “พี่ทงเฮ~~ ท่านข้าวกันครับ” เรียวอุคพูดอย่างร่าเริง ทำให้ผมอด
ยิ้มตามไม่ได้ “อื้ม” อีกเสียงตอบกลับมาจากข้างหลังผม เจ้าของรอยยิ้มร่าเริงนั้นนั่งลงข้างๆผม
“พี่ทงเฮกับพี่ฮันอย่าทำหน้าแบบนั้นกันสิครับ พี่ซองมินฟื้นแล้วทั้งทีนะ” คยูพูดพร้อมจัดการ
ตักข้าวให้ตัวเอง “นะครับ ยิ้มกันหน่อยเถอะ” เรียวอุคเสริม สมาชิกแต่ละคนเริ่มทยอยลงมา
จากห้องของตัวเองตามลำดับการเคาะของพี่ลีทึก จนสุดท้ายเค้าก็ลงมาพร้อมกับคิบอม
ขาดก็เพียงแค่พี่เยซองที่ยังนอนหลับไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียง พี่ซองมิน และ. . พี่ฮีชอล
“อ้าว! แล้วพี่ซองมินกับพี่ฮีชอลหละ?” เรียวอุคถามทั้งที่ยังคาบช้อนคาปาก “ฮีชอลเค้าดูแล
ซองมินอยู่” พี่ลีทึกตอบพรางเดินไปนั่งประจำที่ พูดไปก็มองพื้นไปไม่ยอมสบตาใคร
“ตั้งแต่ที่ฮีชอลเข้าไปหา. .” พี่ลีทึกเว้นไว้แค่นั้นแล้วปล่อยความเงียบเข้าปกคลุมพวกเรา
“ตั้งแต่พี่ฮีชอลเข้าไปหาซองมินก็กอดพี่ฮีชอลร้องไห้” คิบอมพูดแทนด้วยน้ำเสียงร่าเริง
แถมมีรอยยิ้มจางบนหน้าเค้าด้วยซ้ำ “ตอนนี้ยังไม่หยุดเลย~~~~” คิบอมพูดต่อเป็นเชิงแซว
ก่อนจะนั่งที่เก้าอี้ว่างที่เหลือข้างๆคยู “พี่อย่าคิดมากไปเลยครับ แค่เค้าฟื้นก็ดีแล้ว”
คิบอมเริ่มตักข้าวให้พี่ลีทึกแล้วจึงตักให้ตัวเองบาง สมาชิกหลายคนพยักหน้าเห็นด้วย
“ใช่ๆ แถมอยู่กับพี่ฮีชอลด้วยยิ่งไม่มีอะไรต้องห่วงเลย” ชินดงพูดทั้งที่ยังกินไม่หยุด
จากที่นั่งตรงนี้. . เรียงจากด้านขวามือผมคือ. . ฮยอกแจ . . ผม . . คยู . . และ . . คิบอม
ช่างเป็นที่นั่งที่ทำใจลำบากสำหรับผมจริงๆ คยูบีบมือผมเบาๆ แล้วส่งยิ้มให้ คงรู้สินะว่า
ผมกำลังกังวนอยู่ “นี่ๆ” คิบอมเรียกผมกับคยู คยูปล่อยมือผมแทบจะทันที “กังวลอะไรอยู่ห๊ะ?”
คิบอมจะรู้ไหมว่ายิ่งเค้าถามแบบนั้นผมยิ่งกังวล ไม่รู้ว่าตอนนี้เค้ายังเจ็บปวดอยู่หรือเปล่า. .
“นาย 2 คนไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอกน่า~~” คิบอมพูดไปแทบจะหัวเราะไป พวกสมาชิกที่มอง
เราอยู่ยังยิ้มเลย คยูเองก็มีรอยยิ้มจางๆเหมือนกัน คงมีแต่ผมสินะที่ทำอะไรไม่ถูก กินก็ไม่ลง
“นี่! ฉันมาเยี่ยมพี่เยซองกับซองมินนะ! ไม่ได้มาทวงใครคืน” คิบอมพูดติดตลกทำให้ผมเผลอ
ยิ้มไปด้วย “ทวงก็ไม่ให้หรอก” คยูพูดอย่างลอยหน้าลอยตาแล้วตักอาหารเข้าปาก คิบอมจึง
ตอบกลับด้วยการฟาดหลังเจ้าคยูไปทีนึง “เออๆ รู้แล้วว่ารักว่าหวง ดูแลให้ดีกว่าฉันแล้วกัน
ถ้ามั่วแต่เล่นเกมไม่สนใจทงเฮฉันเอาแกตายแน่” ผมเห็นพี่คังอินที่แอบฟังอยู่หลุดหัวเราะ
แทบจะพ่นข้าวออกมา “ฉันก็จะชวนพี่ทงเฮเล่นเกมกับฉันไง ยากตรงไหน” คยูยังพูด
ลอยหน้าลอยตาได้กวนประสาทเหมือนเดิม ก่อนหันมาถามผม “เนอะพี่ทงเฮเนอะ” บรรยากาศ
ระหว่างพวกเราดีกว่าที่ผมคิดไว้มากที่เดียว ขอบคุณพวกเค้าจริงๆที่ทำให้ผมมีความสุขขนาดนี้
ขอบคุณ. .
Sung Min say: ทุกอย่าง. . ทั้งที่คิดว่าจะกลับมาเหมือนเดิม
ทุกอย่าง. . ทั้งที่คิดว่าเค้าจะกลับมาอยู่ข้างกันอีกครั้ง
ทุกอย่าง. . ทั้งที่คิดว่าคนที่รักจะให้อภัยผมและยอมให้เริ่มใหม่
ทุกอย่าง. . ทั้งที่คิดว่าจะได้มีความสุขมากมายอีกครั้งกับเค้าคนนั้น
ทุกอย่าง. . มันจบแล้ว. . ทุกอย่างเลย. .
Ye Sung say: ภาพมากมายที่ดูมีความหมายแต่กลับไม่มีอยู่ในความทรงจำ
บีบทั้งสมองและหัวใจผมจนแทบแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
เรื่องราวเหล่านั้นเคยเกิดขึ้นจริงหรือเปล่าผมไม่รู้ ผมรู้แค่ว่า. .
เรื่องที่ผมรู้สึกว่ารักซองมินมากอย่างบรรยายไม่ถูกนั้น. . มันเป็นเรื่องจริง. .
Dong Hae say: ผมรู้สึกดีจริงๆที่เรื่องจบแบบนี้ คน 2 คนที่ผมรักมาก. . ถึงคำว่า ‘รัก’
ที่ผมมีให้ทั้ง 2 คนนั้นจะมีความหมายต่างกันก็ตาม แต่พวกเค้าก็ทำให้ผม
รู้สึกดีมากเลย ยิ่งเห็นพวกเค้ายังสนิทกันเหมือนเดิมผมยิ่งดีใจ ^^
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
มาอัฟเพิ่มให้ครับ ^^
มีใครเห็นบ้างไหมว่าครั้งที่แล้วลงไม่ครบ T^T
พลาดเอง ขอโทษคร้าบบบบ
อยากได้คอมเม้นมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
[ความจริงอยากได้โหวตด้วย แต่กลัวจะขอมากเกินไป]
ตอนหน้าพาสนี้ก็จะจบแล้ว พาสต่อไปจะได้ลั้นล้าซะที หลังจากดราม่ามาเยอะ 55555
อะไรที่บอกว่าพาสนี้ไม่เคลียร์ ไม่ค่อยเข้าใจโพสทิ้งไว้ได้
เพราะบางอย่างจะเฉลยในพาส2 แต่บางอย่างเป็นเพราะความมึนๆเมาๆของไรเตอร์เอง
5555555555
แถมรูปเฮีย ^^
น่าร๊ากกกกกกกก XD
FARRY' 25
ความคิดเห็น