คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ` BACK : I
` BACK : I
14 .พ. xx
วันนี้เป็นวันแห่วามรั วันที่ทุนที่มีู่หรือไรู้่็่าอยาให้อไม้หรืออแทนใับนที่นเอรัหรือแอบอบ นมีู่็มีวามสุที่ไ้ใ้เวลาับนที่ัวเอรั ส่วนนโส็เหาเศร้าันไป
่าับายหนุ่มร่าเล็นหนึ่ที่มีวามสุในวันนี้มาๆหรือริๆแล้วเาอามีวามสุในทุวัน็เป็นไปไ้ ที่ำลั่วนอยู่หน้าู้เสื้อผ้าและริมฝีปาบา็ำลัฮัมเพลอย่ามีวามสุ ในารเลือุไปใส่ในวันนี้ ายหนุ่มยิ้มเมื่อิถึวันนี้เมื่อปีที่แล้ว มันผ่านมา 3ปีแล้วสินะที่นเอบับ ปาร์ านยอล ไม่น่าเื่อว่า บยอน แบฮยอนนนี้ะเป็นนปราบเสือร้ายอย่าานยอลให้สยบแทบเท้าไ้ เือนะบริหารสุหล่อที่มีสาวรี๊ันทั้นอและในมหาลัย แ่ิ แบฮยอนเอ็ไม่อยาะเื่อว่านี่เาับานยอนบับมา3ปีแล้ว และวันนี้็เป็นวันบรอบารบันรั้แรอพวเาทั้สอน มัน่าเหมือนฝันริๆ
“นี่แบฮยอน นายะเลืออีนานไหม เี๋ยวานยอละรอนานนะ”
โยอู เพื่อนัวเล็น่ารัสมัยเรียนมัธยมนบมหาวิทยาลัยอแบฮยอนและานยอล ึ่ะอยเป็นห่วเป็นใยทัู้่อยู่เสมอมาลอั้แ่ไ้รู้ ว่าเพื่อนอเาทั้สอนลปลใที่ะบัน และไม่อายที่ะแสวามรัแบบนที่รัันให้นอื่นๆเห็นแถมวันนี้ยัเป็นวันรบรอบ 3 ปีอทัู้่อี อะเร่เพื่อนัวเอไม่ไ้เพราะเ้าัวหนะ เลือเสื้อผ้าใส่นานเินไป
“ไ้แล้วๆหน่า นายนี่็ี้บ่นพอับานยอลเลยนะ”
แบฮยอนหยิบเสื้อผ้าที่ัวเอถูใออมาาู้เสื้อผ้า พร้อมทั้พู้วยน้ำเสียัพ้อเล็น้อยที่เพื่อนัวเล็พอๆับเาบ่นเหมือนับัวเอเหมือนแม่เานหนึ่เลย แ่็เ้าใแหละว่ายอูไม่อยาให้แฟนหนุ่มอเารอนานถึไ้เร่เอาๆอย่าที่เป็นอยู่
“ะไม่ให้ันบ่นไ้ยัไ ็ูนายสิะเลืออะไรเยอะแยะ านยอล็อบที่ไหนใส่ไปหมแหละหน่า”
ยอูอะแวะนัวเล็ไม่ไ้ที่เพื่อนอเา ทำอะไรไปานยอล็ูะอบออบใไปะหม
“ฮ่าๆ อย่ามาทำเสียนอยนะ เหาๆนาย็หานูแลบ้าสิะไ้มีนเห็นวามน่ารัอนายะที”
นัวเล็พูไปใส่เสื้อผ้าไป แถมะแนะนำให้เพื่อนที่น่ารัอเาหนะหาแฟนบ้าะที
เพล้!!
แ่เพราะวามรีบและไม่ระวั แนเล็เลยปัไปโนรอปรูปที่ัวเอถ่ายู่ับแฟนหนุ่มไว้อย่าแร
“เป็นอะไรไหมแบฮยอน!” ยอูที่นั่เล่นโทรศัพท์อยู่ที่ปลายเีย รีบวิ่ถลา้วยวามเป็นห่วเ้ามาหาร่าเล็อย่าใที่เพื่อนอเาทำอะไรไม่ระวัเอาะเลย
“ไม่เป็นอะไรเลยยอ แ่นายูนี่สิรอปรูปอันับานยอลมัน..”
แบฮยอนหยิบรอปรูปึ้นมาาพื้นอย่าเบามือที่สุ เพราะเาเอ็ไม่อยาทำให้มันแไปมาว่าที่เป็นอยู่
“รูปันับานยอลที่ถ่ายันวันแรที่อบลบันอ่ะ ูสิ มันและเอียเลยอะ”
ริมฝีปาเล็เบ้ปา ทำหน้าาเหมือนนะร้อไห้อยู่รอมร่อเพราะวามุ่ม่ามอัวอ โยที่เพื่อนัวเล็อีน็พลอยสสารไป้วย เพราะเพื่อนอเาน่ะอ่อนไหว่ายสุๆ
“เอาหน่า ไม่เป็นไร นายรีบไปหาานยอลีว่าไหม เี๋ยวันเ็บวาแล้วเอารูปไปเปลี่ยนรอปให้ใหม่ีว่า เนอะ”
เมื่อยอเห็นว่าเพื่อนน่าะเลทมาแล้ว เลยพูปลอบใ และอาสาะทำวามสะอาให้ เพราะนี่็น่าะใล้ถึเวลาที่านยอลเพื่อนรัอเาอีนนัแบฮยอนไว้แล้ว
“แ่ว่า…”
“ันทำไ้หน่า ไปๆเี๋ยวานยอลโทรมาบ่นอีไม่รู้้วยนะ”
แบฮยอนทำท่าะ่วยเพื่อนัวเล็เ็บวาเพราะทั้หมเป็นวามุ่ม่ามอเาเอ เลยไม่อยาให้ยอูมาลำบาเอาะเลย
“อือ อบในายมานะยอ ันรันายที่สุเลย ไป่อนนะ”
เมื่อลับยอูเรียบร้อยแบฮยอน็เินมาสวมร้อเท้าู่โปร ที่านยอลื้อให้เป็นอวัวันเิที่หน้าประูบ้าน
รื รื
านยอล
“ฮัลโล ว่าไ”
เสียหวานรอไปในโทรศัพท์อย่าอารม์ี ทันทีที่เห็นื่อนที่โทรเ้ามาเพราะิว่าานยอลน่าะโทรมาเร่เาให้ไปหาแน่นอน ไม่ใ่อะไรหรอวันนี้เป็นวันรบรอบ 3 ปีอเาสอนเลยนะ มัน้อเป็นวันีๆอีหนึ่วันแน่ๆ J
(แบฮยอน..ใ่มั้ย)
เสียทุ้มรอลมาในโทรศัพท์อย่าราบเรียบ ทำให้แบฮยอนอแปลใไม่น้อยว่าแฟนหนุ่มอเาโรธที่เาอาะเินทาไปหา้าหรือป่าว
“ใ่สิเราเอ อโทษนะที่ไปะ..”
(แบ..เราเลิันเถอะ)
!!
“อะ..อะไรนะ”
นัวเล็รู้สึัวาวาบ แบฮยอนเหมือนรู้สึโนบหน้าัๆ ที่อยู่ๆแฟนหนุ่มอเาพูอะไรออมาอย่านี้ ทั้ไม่เ้าใ เสียใ และอยารู้ว่าอะไรทำไมานยอลถึทำอย่านี้ พลันนัยย์าเรียวรี็มีน้ำาหยลมา
“นะ นาย พูอะไร ันไม่เ้าใเลยานยอล”
(เรื่อ่ายๆทำไมนายยัไม่เ้าใอี ัน็หมายถึเราเลิันเถอะแล้วระ..)
ุบ!
โทรศัพท์ล่วหล่นพื้นทันที ที่านยอลยัพูไม่ทันบ แบฮยอนสะอึสะอื้นร้อไห้ัวโยนเมื่อไ้ยินำบอเลิอีรั้ ทั้ที่ัวเอยัไม่เ้าใว่าทำไมานยอลถึพูออมาอย่านี้อี
“ฮะ ฮึ!”
“แบ!..แบฮยอนนนายเป็นอะไร ร้อไห้ทำไม”
ยอูที่ำลัเินออมาเอายะไปทิ้หน้าบ้านเห็นเพื่อนัวเล็ร้อไห้อยู่หน้าประู็ใ และิว่าทำไมแบฮยอนยัไม่ออไปอี แ่็้อะัที่ใบหน้าิ้มลิ้มเ็มไป้วยน้ำาหยแล้วหยเล่าที่ไหลออมาเปื้อนหน้าสวยๆอเพื่อนเาอยู่อนนี้
“ฮึ าน..านยอลเา..เาบอเลิัน ยอ ฮึ ทำไม..ทำไมหรอ”
“านยอลบอเลินายนี่นะ! ะเป็นไปไ้ยัไ็วันนี้วันรบรอบ 3 ปีอนายสอนนะ”
“ันไม่รู้ ยอันไม่รู้ ฮึ..”
แบฮยอนส่ายหน้าไปมา เา็ไม่เ้าใอะไรเหมือนันอนนี้ ว่าอะไรทำให้านยอถึบอเลิเาทั้ที่วันนี้มัน้อเป็นวันีเอเาทั้สอน
“ันเื่อว่ามัน้อมีอะไรแน่ นายไปปรับวามเ้าใและถามานยอลให้รู้เรื่อเลยนะแบฮยอน ไป เี๋ยวันไปส่เอ”
ยอูพยุเพื่อนรันเอไปที่รถ โยที่แบฮยอน็ร้อไห้สะอึสะอื้นมาลอทานทำให้บรรยาาศที่ะูี วันนี้อะหหู่ไปเสียไม่ไ้
อนโXXX
บรรยาศอึมรึมลับมาอีรั้เมื่อยอูับรถมาถึหน้าอนโอานยอล และเพื่อนัวเล็อเา็ยันั่ร้อไห้อยู่ที่้านอัวเอมาลอทา
“ถึแล้วแบฮยอน นายไปุยับานยอลให้รู้เรื่อนะแล้ว็อย่าิอะไรไปเอหล่ะ”
ยอูเรียเพื่อนัวเล็้าัวให้ไ้สิ เพราะแบฮยอนอนนี้แทบะไม่รับรู้อะไรทั้สิ้นเลย
“ถ้าานยอลเาหมายถึอย่าที่พูริๆหล่ะ ันทำใไม่ไ้ริ”
แบฮยอนยััวล และลัวเพราะั้แ่บับานยอลมาเาไม่เยร้อไห้เสียใเท่านี้มา่อน
“ันเื่อว่ามัน้อไม่มีอะไรนาย้อเ็มแ็ และเื่อใานยอลสิ”
“อบุนะยอ ที่อยู่้าันมาลอ ันะไปุยับานยอลให้รู้เรื่อเอ” แบฮยอนบอลาเพื่อนพร้อมที่ะึ้นไปหาแฟนหนุ่มที่อยู่บนห้ออเา
ั้น 7 ห้อ 092
เมื่อมาถึหน้าห้อแบฮยอนอะลัวไม่ไ้เมื่อเา้อมาเอหน้าานยอลที่พึ่โทรมาบอเลิเาเมื่อสัพั
ออ อออ
แร๊..
“มาแล้วหรอไ ันรอั้นานนายรู้มะ..”
“านยอล ฮึ!นาย..นายบอเลิันทำไม” เสียทุ้มยัพูไม่ทันบประโยร่าเล็็รีบถามำถามที่ัวออยารู้ทันที
“ใ่ ันบอเลินาย นายฟัไม่ผิหรอ” พูบ ร่าสู็หันหลัให้แบฮยนทันที พร้อมยยิ้มมุมปาึ่ร่าเล็้าหลัไม่มีวันไ้เห็นในเวลานี้แน่
“นาย ทำไม ฮึ!..ทำไมหรอ ลอเวลาที่บันมาันทำอะไรผิ ันไม่ี หรือเพราะที่ันบอยัไม่พร้อม นายเลยอยาเลิับันใ่มั้ย...านยอล”
ใบหน้าิ้มลิ้มรับับริมฝีปาบาพร่ำระบายและร้อไห้ ถึสิ่ที่ัวเอไม่เ้าใว่าทำไมานยอลถึบอเลิเาไ้ลอ
“หึ อันนั้นมัน็มีส่วน แ่ริๆแล้วนายไม่เ้าใันแบฮยอน นายไม่เ้าใริๆ นายมันื่อบื้อเินว่าที่ะเ้าในอย่าัน” านยอลยัหันหลัให้นัวเล็มอแผ่นหลัอัวเออย่านั้น เพราะไม่อยาะเห็นสีหน้าที่เ็บปวอแบฮยอนในอนนี้
“ฮึ!.”
“เราเลิันเถอะแบฮยอน เราเลิันแล้วนายมะ...”
เพี้ยะ!!
ะที่านยอลหันมาพูำบอเลิ้ำๆับแบฮอน ทำให้ร่าเล็อะบหน้าร่าสูไปไม่ไ้ที่เายัพูทำร้ายิใแบฮยอนอยู่อย่านี้
“ทำไม ทำไมไม่ิถึิใันบ้าเลย” พูบแบฮยอน็วิ่หนีานยอลออไปทันที ไม่รอให้ร่าสูไ้รั้รอเพื่ออธิบายหรือพูให้บประโย้วย้ำ
“แบฮยอน!! แบฮยอนเี๋ยว่อน” เมื่อเห็นท่าะผิแผนานยอลึวิ่ามแบฮยอนไปหน้าลิฟ แ่็ไม่ทันนัวเล็ ที่ประูลิฟปิลไป เป็นสัานว่าแบฮยอนำลัลไป้าล่าแล้ว
“ฮึ ฮึ! านยอล..ฮือออออ”
เมื่อมาถึั้นล่าออนโ นัยย์าที่เ็มไป้วยน้ำา็แทบมอทาไม่ั เพราะผลอเหุาร์เมื่อสัรูทำร้ายิใเามานาไหน มันระบายวามเ็บปวออมาทาน้ำาอเาแล้ว
“แบฮยอนนายำลัเ้าใผิ เี๋ยว่อนแบ!” ร่าสูโปร่รีบวิ่ามแบฮยอนมาทันทีที่เห็นหลัอร่าเล็ไวๆอยู่หน้าอนโ
แ่ร่าเล็ที่ร้อไห้นัวโยนไม่ทันไ้ยินสิ่ที่แฟนหนุ่มอัวเอบอออมา แ่รับรู้แ่ว่าานยอลพยายามามเามาแ่นั้นเอ
“ะามมาทำร้ายิใันอีหรอ พอเถอะ..ฮึ !ันไม่ไหวแล้ว”
แบฮยอนยัวิ่ไปเรื่อยๆ เพื่อที่ะหารถพาัวเอออไปาที่นี้สัที โยไม่ทันสัเว่าัวเอวิ่ไปทาไหน่อไหนแล้ว
“ฮืออ ฮึ!”
เอี๊ย!!!! โรม!!
!!
แ่เหุาร์ไม่าฝัน็เิึ้น เมื่อร่าอแบอยอนลอยวืไปลาอาาศ้วยฝีมือรถยน์ันหนึ่ที่เ้าปะทะอย่าแร และอยู่ในสายาอานยอลลอ..
“แบฮยอน!!” ร่าสูอานยอลาวาบทันทีที่เห็นรถหรูราาแพับมานร่าทั้ร่าอแบฮยอนย่าแร และับหนีออไปอย่ารวเร็ว
ายาวรีบวิ่ไปหาร่าเล็ที่นอนหายใรวยรินทันที ทั้ใสุีและโอบร่าอแบฮยอนึ้นมาในอ้อมออเา
“ะ าน..านยอล”
“แบฮยอนนาย้อไม่เป็นอะไร ันรันาย..อโทษ" นัยย์ามสั่นระริ และเ็มไป้วยหยาน้ำาลูผู้าย ที่สัรั้มันไหลมาเพราะนที่เารัสุหัวใ
“ผมรัุ อโทษ..ผมอโทษ” เสียทุ้มพร่ำบออโทษ้ำแล้ว ้ำเล่ามันผิที่เาเอ
ที่อยาแล้นรั้วยำพูทำร้ายิใ และพูอะไรไม่ัเนเสียที
“ันรันายนะานยอล อึ! รั..รันาย”
ปึ! มือเล็ล่นล้าลำัวทันทีที่พูบ เา เาทนไม่ไหวอีแล้ว..ันรันายนะานยอล
“ไม่! มัน้อไม่เป็นอย่านี้สิ ื่นมาฟัำอโทษันะแบฮยอน! ื่นมา ื่นมา!” เหมือนโลทั้โลหยุหมุน ทุารระทำหยุารเลื่อนไหว เาไม่อาเ้าใไ้ว่าารรบรอบ 3 ปีอเารั้นี้ที่ อยาะเอร์ไพร์นรั มัน้อบ้วยเหุาร์ที่เลวร้ายอย่านี้..
100%
---TO BE CON---
รบแล้วววว บรรยายอาะแปลๆไปหน่อย..มือใหม่เนาะ >< ยัไอบไม่อบ่วยเม้นหน่อยไ้มั้ยอ่าอยารู้ว่ารู้สึยัไ สำหรับนที่หลเ้ามาอ่าน ^^ เลิฟๆ
PS.อนหน้า็ะรู้แล้วว่าริๆานยอลบอเลิแบทำไมอะไรT^T อย่าพึ่ันนะัวว
ความคิดเห็น