คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทที่ 9 คมเขี้ยวสายลม
“ไม่้อเรใันนะรับ หยิบไ้เลย ปลา่าโลไม่มีไมโรพลาสิอร่อยมานะรับ” ผมหยิบปลาย่าไม้มาินให้พวุเลู เพื่อที่ะบอว่าไม่ไ้ใส่ยาพิษอะไร
แ่พวเา็ยันั่นิ่ันอยู่ไม่ยับเลยแหละรับ
“เราินไม่ไ้หรออรับลูพี่ นี่มันยัไม่ถึฤูำศีลอ้าวแห่ทะเลสาบ ท่าน้อพิโรธแน่หาาวภูเาอย่าเราินปลาที่ทะเลสาบแห่นี้อรับ” เ้านัวให่หัวหน้าลุ่มบอ
ผมุมาิพร้อมมอออไปยัทะเลสาบแสนสวยสะท้อนแในใลาป่าเียว
นาน้ำำนวนสามัวบินโบทะเลสาบ้วยปีว้าใ้ปราลมพัน้ำึ้นมา ปลาำนวนมาลอยลาอาาศและนึับับปลาอย่าเอร็อร่อย
ทันในั้นเอ ้าวแห่ทะเลสาบล็อเนสพุ่ึ้นมาาน้ำ้วยเ่นัน ัวมันรูปร่าให่โ เป็นไโนเสาร์อยาวมีีบปลาน่ะรับ ล็อเนสระโับนาน้ำสามัวนั้น่ำำเียวเลย
แล้ว็พุ่ลทะเลสาบไป น่าลัวมา ๆ รับ
แผ่นน้ำที่มันระแทัวล สาเป็นสายฝนแหละ
ผมและพวุเลมอ้าวแห่ทะเลสาบาไป
พวเา่อน้าลัวล็อเนสเ้าัวร้าย
“อย่านี้นี่เอ พวุเลเ้าไม่ถึปลาและน้ำือที่นี่ ็เลย้อหาเินไปื้อน้ำและอาหารในเมือสินะรับ พอไม่มีเิน็เลยมาปล้นนามทาใ่ไหมรับ ผมเ้าใถูไหม”
พวเามอผม้วยสายาเลื่อมใส เหมือนเพิ่เยถูนอื่นเ้าใวามลำบา แ่ผมไม่ไ้ิว่าผมแสวามิอะไรที่มันูลานานั้นนะ ็แ่เาเรื่อราวร่าว ๆ เอ
“ลูพี่่าหลัแหลมยิ่นัอรับ แ่ไม่ใ่เพียเท่านั้นหรอนะอรับ หลัาอาาัรไฮท์ัที่อยู่ให้เผ่าพันธุ์อเราอยู่เป็นหลัแหล่ เรา็ปลูพืทำผลผลิไม่ีเท่าเมื่อ่อนน่ะอรับ” เล พยายามอธิบาย
สสัยนพวนี้เป็นพวหาอป่าน่ะรับ พอหลัสรามเฮล้า ็ถูอาาัรัารให้มีที่อยู่เป็นหลัแหล่เป็นระเบียบ วิถีีวิับป่าภูเาเลยเปลี่ยนไป านเ้าเลย ูทรแล้ว
“อยาให้ผม่วยไหมรับ หรืออยาะัารเรื่อพวนี้้วยัวเอ” ผมเสนอ้วยเสียนุ่ม ่อนะหยิบมีสีทอออมาวในนิ้วมือ มอออไปยัทะเลสาบแสนาม เลลัเลเล็น้อย
“อยาอรับ แ่…แ่เราไม่มีเิน้าลูพี่หรอนะอรับ เราเย้านัผภัยไปแล้วสามรั้ แ่ทุรั้เินหมู่บ้านเรา็เสียเปล่า อนนี้แทบไม่สามารถื้ออาหารให้นในหมู่บ้านพอแล้ว้วย้ำ นัผภัยที่สู้ับ้าวแห่ทะเลสาบ็เสียีวิหมทุปาร์ี้เลยอรับ” พวเา้มหน้าเศร้าันหม
“ไม่เป็นไรรับ ผมทำเพื่อธุริอผมน่ะ ถ้าีวิพวอุไม่ราบรื่นนุ่มนวล านอผม็ไม่ืบหน้าใ่ไหมรับ เอาเป็นว่าไม่้ออบแทน้วยเินหรอนะ แ่ั้ใทำานบริสุทธิ์ไม่้อเป็นโรอี แล้วมาทำานับผมแ่หนึ่ปีานั้นะไปทำอะไร่อ็ไ้ แบบนี้ลไหมรับ เี๋ยวผมะัาร้าวแห่ทะเลสาบล็อเนสให้”
ผมวมีสีทอในมือ พร้อมเินออไป้าหน้า ไปยัทะเลสาบว้า
พวเามอามแผ่นหลัผมาเป็นมัน เหมือนเห็นผมเป็นพระเ้ามาโปร
“แ่ปีเียวเอหรืออรับ” เลเหื่อ
“ผมพูแล้วไม่ใ่เหรอรับ ว่าหนึ่ปีานั้นะไปทำอะไร่อ็ไ้ มัน็แล้วแ่พวุน่ะรับ สัาเรามีเท่านี้” ว่าบผม็โปรยระาษเวทมนร์สัาให้พวเาทั้สิบน โยไม่หันหลัแบบสุเท่รับ
[ุไ้รับ พนัานอ์รำนวน 10 น ระยะสัา 1 ปี]
หลัาที่พวุเลรีบเ็น์นบ ผม็เินเหยียบน้ำทะเลสาบ้วยปราวารี เินอย่าแผ่วเบานผิวลื่นน้ำระเพื่อมเลื่อนไหว ลีบใบไม้โปรยปรายลบนผิวน้ำที่ผมเินผ่าน
ผมเินเหยียบบนน้ำ ใ้เท้าอผมมีน้อปลามามายว่ายวนไปวนมา นระทั่พวมันระายัวันไป เมื่อลื่นน้ำให่ระเพื่อมเ้ามา
ู้มเลยรับ เสียน้ำระายยามไโนเสาร์แห่ทะเลสาบปราัว มันูอสูสี่เมรอยู่่อหน้าผมอย่าามส่า เสลูบอลน้ำำนวนร้อยลูยิระหน่ำใส่ผมอย่ารุนแร
ูมาม ูมามรับ
ผมโนยิแ่ไม่ไ้สะทสะท้านผิวหนัผมอะไรหรอ พวุเล้านหลัร้อะโนเรียผม ลัวว่าผมะเป็นอันรายแหละ
ผมหลับาล้า ๆ สูลมหายใเ้าปออย่าเยือเย็น
สะบัมีสีทอไป้าลำัวนิ่ ๆ
่อนะรวบรวมลมปราะที่ลูมิไ์น้ำอล็อเนสยิใส่ผมไม่หยุยั้
มีอผมถูสายลมโหมระหน่ำหลอมรวมนมริบ พายุพัไปทั่วทะเลสาบอย่าอลัาร เส้นผมอผมปลิวไสว ราวับมีไ้ฝุ่นเล็ ๆ รอบร่าายผม
พวุเล้านหลัหาที่หลบันหม
ใบไม้ใบน้อยลมาระทบมีผมเบา ๆ มัน็าเป็นสอีอย่าสวยาม
มยิ่ว่ามรับ
ะเียวันล็อเนส็อ้าปาว้ายิระเบิแรันน้ำท่าสุยอใส่ผมอย่ารุนแร ถ้าให้ประเมิน้วยวาท่าไม้ายอเ้าสัว์ประหลานี่่าพวุเลไ้ทั้หมู่บ้านแหละ
แ่เพียผมสะบัมี้าัวเพียหนึ่รั้ มเี้ยวแห่สายลมพราา็พุ่สะบััอาาศ ไร้แม้แ่เสียใน่อว่าอาลเวลา ัสายน้ำที่ล็อเนสยิมาาเป็นสอท่อน พร้อมร่าอ้าวแห่ทะเลสาบ พร้อม้นไม้้านหลัที่ราบเหลือแ่รึ่อ
ผมสะบัมีสีทอสะท้อนแล ทุอย่า็ร่วมลสู่ทะเลสาบรับ ทั้บอลน้ำ ร่าอล็อเนส ายโยไม่มีวามทรมานอะไรใ ๆ
[ุปลล็อสิลใหม่ มเี้ยวแห่สายลม เลเวล 9!]
[สัหาร้าวทะเลสาบเสร็สิ้น ไ้รับ เี้ยวอเ้าทะเลสาบล็อเนส 1 ea]
[ไ้รับ ริสัลเวทมนร์ระับมายา 1 ea]
ผมหาวปิปา้า ๆ เินบนน้ำลับไปยัที่เิมสบาย ๆ เพิ่รู้ว่าพวุเลมอผม้วยสายาอึ้นาไหน็อนที่ผมไปถึ
ผมไม่ไ้สนใมา ้มเ็บ้าวอให้เรียบร้อย แะินับไฟในอ แล้วหันไปพูับพวเาที่อึ้ ๆ ันอยู่
“เลรับ ถ้าอยาให้หมู่บ้านมีปลาินและมีน้ำสะอาใ้นาน ๆ พวุ้อเป็นนัารพวนาน้ำแทน้าวแห่ทะเลสาบนะ ห่วโ่อาหารถูีไปแล้ว ปลาอาะถูนินนหมถ้าพวุไมู่แลทะเลสาบแห่นี้แทน แล้ว็อย่าไปับปลาอนฤูวาไ่นะรับ เ้าใใ่ไหมรับ”
ทุนฟัผมอธิบายอึ้ ๆ และพยัหน้าโยพร้อมเพรียัน
“รับทราบรับลูพี่!” พวเาะโนเป็นเสียเียว
ผมยิ้มพยัหน้าให้้วยา่ว ๆ แล้วผายมือไปยัทะเลสาบให้พวเาหันไปมอ
“ทุน่วยอะไรผมหน่อยนะ แบร่าล็อเนสึ้นมาาทะเลสาบให้หน่อยสิรับ ถ้าเรา่าแล้วไม่ิน มันะเสียอนะ เอาไปเลี้ยนในหมู่บ้าน็ไ้รับ ผมินนเียวไม่หมอยู่แล้ว”
ผมพูเบา ๆ เท่านั้น
อยู่ ๆ น้ำาอเลและทุน็ไหลออมาทันที ูเหมือนะื้นันันมานผมใเลยรับ ผมว่าพวเาีใเวอร์เินไปหน่อยนะ เรื่อแ่นี้เอ
“ทุนร้อไห้ทำไมรับ” ผมมอ้วยวาเื่อยา
แ่พวเา็ยัร้อไห้ไม่หยุ
“ทั้ ๆ ที่พวเราเป็นโรระอแท้ ๆ แ่ลูพี่็ยัหาทาสว่า หาานบริสุทธิ์มาให้ ทั้หาทา่วยหมู่บ้านอเราไม่ให้อาย พวเราไม่รู้ว่าะอบแทนอะไรับสิ่ไ้รับอรับ และพอมาิูี ๆ แล้ว สิ่ที่ลูพี่ถูเ็อาาัรพูถึมาลอนั้น ไม่เหมือนนที่อยู่รหน้าพวเราเลย ้าไม่รู้หรอว่าพวเราโนมนร์ำไปแล้วหรือไม่ แ่พวเราออบุอย่ายิ่อรับ หามีอะไรที่สามารถอบแทนไ้ ลูพี่เมรุาบอพวเราเผ่าลูลเถอะอรับ”
เ้านล้ามโัวให่และโรทั้หม้มหัวให้ผมอย่าเารพนับถือ แ่ผมพยายามยมือบอให้เยหน้าึ้น ๆ
“เอาอย่านี้รับเล ที่หมู่บ้านมีใรอ่านหนัสือออและใ้เวทมนร์ไ้ไหมรับ ะ้าให้มา่วยานอะไรสัอย่าน่ะ” ผมไม่บอหรอนะว่าะให้มา่วยสอนผมอ่านภาษาอโลนี้ให้หน่อย ผมะไ้เรียนเวทในหนัสือออาารย์แรนาไ้
“ลูสาวอ้าอรับลูพี่!” เลร้อะโน าโีใบอผม และพูไม่หยุเลยรับ
“หาลูพี่เม้อาร ้าะยลูสาว้า เฟรย์ บาโร ให้อรับ นาเป็นเ็อบ่วยเหลือผู้อื่น ั้ใเรียน ถึะื้อหัวบถหน่อย ๆ แ่เยเรียนอาเมีสเลล่าสามปี ลาออลาันลับมา่วยหมู่บ้านเราไ้ปีหนึ่แล้ว นาเทียบไ้ั่อมเวทั้นลาอรับ นาพอะหน้าาีอยู่อรับ”
เลายลูสาวัวเอไม่หยุเลยรับู ปิุพ่อะหวลูสาวไม่ใ่เหรอ นในโลนี้เป็นอะไรันไปหม น้อนนั้น็อยาให้ลัพาัว พ่อนนี้็อยายลูสาวให้
เรื่อแบบนี้้อให้ผู้หิเป็นนเลือเอนะรับ อีอย่าผม็ไม่สามารถไปมีวามสัมพันธ์อะไรแบบนั้นไ้หรอรับ ผมถอนหายใ
[ุไ้รับแ้มมูฟออนเป็นวลม 500 แ้ม]
มันเสียมารยาทับผู้หิน่ะรับ ถ้าผมยัมีระบบนี้อยู่
“ใเย็น ๆ รับ ผมไม่ไ้้อารอย่านั้น” ผมปิเสธอย่าสุภาพ
“ไม่ริน่า! ลูสาว้าไม่ีรไหน! าำร่ำลือลูพี่อบินเ็ผู้หิพรมรรไม่ใ่หรืออรับ ในศึาสแนรั้ที่สาม เฮล้าเ้าีนย่อยยับับเ็ผู้หิน่ารัอายุไม่ถึสิบแปปีเ้าเรือนหอว่าสามร้อยน ไปปรนเปรอัวเอ านั้นเ็สาวึให้ำเนิปีศาสามร้อยนที่เป็นำลัรบหลัในศึแสลาย!”
ผมปวหัว
รู้แหละรับว่ามันเลว เพราะเฮล้ามันินเ็ผู้หิไปห้าน ส่วนสามร้อยน สสัยะถูสเลล่าีสีใส่ไ่ใหู้ั่วมหาั่วเลยรับ ็มันสมวรโนริ ๆ นั่นแหละ แ่ทำไมผม้อมารับในสิ่ที่มันทิ้ไว้้วยนี่สิ
วามเลวอเฮล้าทำเอาปวมับ้ายเหมือนโนอุาบานรับ
ผมอยาไ้ร่าัวเอืนเร็ว ๆ ั แล้วเอาแ้นทั้หมอทุนไปลที่มันสัที
“ลูพี่เม โปรรับลูสาว้าไว้เถอะอรับ” เลเสนออีรอบ
“ไม่รับ ไม่เ็า หยุพูเรื่อนี้เลยรับ”
ผมไม่อยาโนำรวเรียิน้าวแนะรับ
ความคิดเห็น