คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 8 การลงทุนไม่มีความเสี่ยง
สมอผมาวโพลน
ไม่มีอะไรในหัวผมเลย
ไปหยิบหนัสือเวทมนร์อาารย์แรนามา แ่ันอ่านไม่ออสัำรับ ภาษาอะไร็ไม่รู้
ูเหมือนบาปรรมะามทันะแล้ว แล้วผมะเรียนวิาเวทมนร์ยัไรับ
ผมถอนหายใะนั่ปินิอยู่หน้าทะเลสาบแห่หนึ่ในป่าเียว อไฟที่ปิ้ปลาับ้มาแฟเือปุ ๆ ผมเทาแฟใส่แ้วแล้วื่ม มอทอออไปยัแสแที่สะท้อนน้ำและนั่ิ
พระเ้าลโทษอีแล้วสิเนี่ย
แ่ริ ๆ ผมไม่อยาลาเอาเ็มาใ้านอยู่แล้ว ารสับอให้อันนิาสลบไปน่ะถู้อแล้ว แม้เ้าัวะอยาอ่านหนัสือเล่มเียวับผม็เถอะ แ่พาไป้วยไม่ไ้หรออันรายสำหรับเยาวน
ผมถอนหายใ
ไหนะ้อหาเินไปานประมูลอี ผมไม่อยาะทำัวโเ่นหรือโมยอหรอนะรับเพราะีวิแ่นี้็วุ่นวายมาพออยู่แล้ว เี๋ยวะถูนนู้นนนี้แ้นแล้ว็ามล่าแน่ ๆ เป็นศัรูับพวพ่อ้าและนายทุนมันไม่ี นาเฮล้ายัรู้เลย
แ่เป็นศัรูับเ็อาาัร ัรพรรินี ผู้ล้าเฟ ้าวแห่เวทมนร์แรนา มัน็มาพออยู่แล้ว
ผมพยายามะไม่ลืมเป้าหมายัวเอว่าือ เฮล้าัวริเท่านั้นที่ผม้อล้าแ้น
“อยาอเ้าเหมียวั” ผมนั่อิถึแมว
[ุไ้รับแ้มมูฟออนเป็นวลม 500 แ้ม]
ระบบส่แ้มมาให้อีแล้ว และส่มาเรื่อย ๆ นว่าผมะมูฟออนนั่นแหละรับ
แ่ผม็ยัเอาแ่ิถึภาพเ่า ๆ ที่นัุ่ยับเ้าผอมินปลาทูน่า้วยัน นั่พุน้อเล่นบนม้านั่ที่ประำ เิมาเป็นนวามำี็วยแหละรับ
สมัยเรียนมหาวิทยาลัย ผมิวให้แฟนเ่านไ้เอ เพราะอ่านหนัสือวันเียว็ำไ้ทุอย่า ผมำไ้หมทุเรื่อ ถ้ามีารแ่ัน ผมเป็นแมป์อหัระับโล อยาะสถาปนาัวเอเป็นเสาหลัอหัริ ๆ รับ
นมีพรสวรร์็ะน่าอิาประมานี้แหละ สามารถอหัไ้ทุวัน เพราะไม่เยลืมอะไรเลย
เมื่อไหร่ะมีเรื่อปั่น ๆ เ้ามานะ ผมะไ้ไม่้อิถึอี
[ุไ้รับแ้มมูฟออนเป็นวลม 1,000 แ้ม]
“เฮ้ย แน่ะ มีเินเท่าไรส่มาให้หม”
อยู่ ๆ โพรห้า้านหลั็มีโรประมาสิบนระโออมาปล้นผมที่นั่ินาแฟหน้าอไฟเสียเยเลย
ผมนั่นิ่าแฟมอทะเลสาบ่อไป เมินนพวนั้น
เสียัาบิ่ ๆ ัึ้นพร้อมเพรีย ปลายมแหลม่ออผม พวนั้นเินมาล้อมหน้าล้อมหลั เป็นผู้ายหมรับ สวมเสื้อผ้าา ๆ เ่า ๆ เหม็น ๆ ้วย
“ทำเป็นนิ่นะเ้าหนุ่ม ส่เินมาไ้แล้วถ้ายัไม่อยาาย เรามาปล้น” หัวหน้าลุ่มล้ามโบึบึนัวให่สูสอเมรพู ผมนั่าแฟนิ่ ๆ ่อย ๆ เยหน้าึ้นมอเา้า ๆ
เท่านั้นเอพวโรที่เห็นหน้าผมมัน็ลัวนัวสั่น เ็บาบแทบไม่ทัน
“เฮล้านี่หว่า!? านเ้าแล้ว!” หน้าเหวอันหมรับ
“ไม่้อลัวไปหรอรับ เรื่อเ้าใผิเิึ้นไ้ ผมไม่เอาเรื่อหรอ…” ผมวาแ้วลสุุม ุมไว้บนัยิ้มบา ๆ ให้พวเา พายมือวนให้นั่ลัน่อน โรพวนั้น็นั่ลแ่โยีรับเพราะลัวโนผม่าาย รู้ว่าหนีไปไหน็ไม่รอ
ื่อเสียวามั่วร้ายอเฮล้ามัน็ประมานี้แหละรับ
“ุเป็นหัวหน้าลุ่มโรใ่ไหม ื่ออะไรรับ” ผมถามุโรสูสอเมรผู้มีล้ามหน้าท้อแ็แรมา ๆ อย่าสุภาพ
เานั่ลบนพื้นห้า่อหน้าผม เาพยายาม้มหัวให้่ำว่าผม
“เล บาโร อรับ ท่านเฮล้าไ้โปรไว้ีวิพวเรา้วย พวเรามัน็แ่โรระอ หาปล้นนเินทาามภูเาไปวัน ๆ หาพวเราายไปรอบรัวที่เหลือ้อลำบาแน่ ๆ อรับ” เลุเ่าอีวิ ลูน้ออเาอีเ้าน็ทำาม้วย ัวสั่นันหมเพียผม้อมอ
“บอแล้วนะรับ ว่าผมไม่เอาเรื่อ… ั้นอถามนิหน่อยทำไมถึมาเป็นโรันรับ ไม่ลัวหมาย ไม่ลัวุเลยเหรอรับ”
เาไม่มอาผม เสียสั่นนิ ๆ ระหว่าพู
“พวเราอยาไ้เิน หมู่บ้านอพวเรานมา หาไม่ออปล้นพวเราอายันหมอรับ พวเราไม่ลัวหมายหรอท่านเฮล้า พวเราลัวอาย” เลอบ พวโรโม ๆ เ้าน้านหลั็พยัหน้าาม
“แล้ว…พวุิว่า ะทำอาีพนี้ไปไ้ถึอายุเท่าไรเหรอรับ” ผมถามนิ่รินาแฟใส่แ้ว พวเามอผมอึ้ ๆ
“…” ไม่มีำอบรับ ทุนนิ่ันหม ผมเลยถาม่อพร้อมเป่าาแฟในแ้วเบา ๆ
“เยิไหมว่า ารประอบอาีพโรนั้นมีวามเสี่ยและไม่ยั่ยืน ไหนะ้อหลบเลี่ยผู้ใ้หมายออาาัร ไหนะ้อ่อสู้หามีารัืนระหว่าปล้น แนาาไป้าหนึ่ อายุมาึ้น หรือป่วย พวุ็ทำอาีพนี้่อไปไม่ไ้แล้วนะ” ผมวนุย
พวเานั่ิุบิบันพลาพยัหน้าเห็น้วยับผม
“แล้วะให้พวเราทำยัไอรับ เราไม่มีทาเลือ” เลเหื่อถามผม
“พวุื้อประันับผมไหม ถ้าุายหรือแนา าาึ้นมา ผมยินี่าย่วยเหลือ ยินีฮีลรัษาอวัยวะทุอย่าให้โยไม่ิเินรับ เพียแุ่่ายเบี้ยประันวันละสิบโล์เป็นเวลาหนึ่ปีเท่านั้น ผมุ้มรอทันทีวเิน 5 หมื่นโล์ รีที่เสียีวิลูหลานะไ้รับเิน ถ้าัสินใทำประันอนนี้ ผมลให้ทันทีเหลือวันละห้าโล์ รับ”
พูบผมิบาแฟ้า ๆ พวุเล็อึ้ แ่ปิเสธเฮล้าไม่ไ้ พยัหน้าึ ๆ
ผมใ้ 200 แ้มื้อหนัสือสัาเวทมนร์าระบบ รอภาษาไทยแบบที่ผมเ้าใานั้นมัน็เปลี่ยนให้เป็นภาษาอพวเาที่ผมอ่านไม่ออ ผม่อย ๆ วาให้พวุเลเ็น์บนโ๊ะเล็ ๆ
านั้นผม็ไ้รับ 50 โล์สำหรับเบี้ยวันแร
อนแรพวนั้นไม่เื่อผมนะรับ แ่ว่าพอมีหนัสือสัาเวท่อให้เป็นเฮล้าที่ำพูเป็นมนร์ำ ็ยัพอทำธุริไ้อยู่
ผม่อย ๆ เินไปฮีลนที่บาเ็บ บานนิ้วหั มูหั ผมรัษานหายีันหมามเนื้อหาสัา
พวเาีใันให่ที่ไ้รับารุ้มรอาประันอผม
ผมลับมานั่หน้าอไฟเหมือนเิมอีรั้
“เอาล่ะ พวุอยามีรายไ้เสริมแบบพาสิฟอินัมไหมรับ สนใเป็นัวแทนายประันับผมไหม หาายไ้็รับ่านายหน้าทันทีสามสิบเปอร์เ็น์ หาสามารถหาาวไลน์เพิ่มไ้ะไ้รายไ้เพิ่มอีสิบเปอร์เ็น์าำไรอาวน์ไลน์ัวเอรับ ะายให้ใร็ไ้นะรับ ะนัผภัย ทหาร โร นทั่วไป ธุริเราใว้า ุไม่้อรับวามเสี่ยาลทุนัุนสิน้า ไม่มีาทุนรับ เราแ่ายประัน ผมรับผิอบเรื่อสัารัษานเอ สนใมาประสบวามสำเร็ร่วมันไหมรับ”
ผมวาแ้วาแฟล ุมไว้บนัหน้าอไฟอีรั้ ทะเลสาบ้านหลัเียบสบ พวเาลัเลเล็น้อย เพราะำพูมันออมาาปาเฮล้าเนี่ยแหละนะ
ผมึปล่อยหมัเ็
“ลอนึภาพทีุ่ไ้มีเวลาอยู่ับรอบรัว โยไม่้อเสี่ยายออไปลำบา่อสู้ปาัีนถีบนะรับ ่ารอีพออาาัรไฮท์ือ 15 โล์่อวันใ่ไหมรับ หาุายประันและมีาวน์ไลน์ 15 น ุ็ไม่้อทำานไปทั้ีวิแล้วนะรับ แ่หาุายไ้มาว่า 65 น รอบรัวุะสบายไปทั้ีวิเลยรับ านนี้ไม่เสียหายอะไรเลยนะรับ ไม่้อหลบเลี่ยพวอาาัร้วย ไม่้อลทุนรับวามเสี่ยในาร้าาย ธุริอเรา็่าย ๆ รับ วามสำเร็อยู่แ่ปลายนิ้วเอ แุ่ลมือทำ”
พวุเลาโเบิว้าื่นาื่นใ ับเส้นทามีอิสระทาารเินที่ผมมอบให้ พวเาอยาทำานที่ไม่้อเสี่ยีวิแหละรับถ้าให้เา ึพยัหน้าอบลันเป็นธรรมา
“่วยสอนานพวเรา้วยเถอะรับ ท่านเฮล้า” เล้มหัวอร้อ ลูน้อเา็พยัหน้าาม
“ไ้เลย แ่อย่าเรียท่านเฮล้าเลยรับ ผมเมษา หรือเรียุเม็พอ” ผมยิ้มสบาย ๆ ิบาแฟำ
“รับลูพี่เม”
“เลรับ พาผมไปเยี่ยมมหมู่บ้านหน่อยไ้ไหมรับเล เผื่อผมพอะหาทาแ้ปัหาวามยานอะไรไ้บ้า” ผมเสนอ ึ่แน่นอนว่าผมะหาทาที่เราไ้ประโยน์าันและัน
“รับลูพี่” โรสิบนยืน้มโ้ให้ผม้วยวามเารพ ผมพยัหน้าเบา ๆ ยมือให้พวเาเยหน้าึ้นเถอะรับ ผมพยายามะเป็นหัวหน้าแบบที่ผมไม่รัเลีย
ถ้าเราเป็นนี้เีย็แ่หานมา่วยทำานแหละรับ
“ิน้าวันรึยัรับทุน พอีผมย่าปลามาเหลือ ๆ แบ่ันินไ้นะรับ” ผมพลามือไปยัปลาย่าเสียบไม้หน้าอไฟ
ผมไม่รู้ว่า้อใ้เินเท่าไรในานประมูลานาร่า สำหรับสอเือนที่เหลือ แ่ผมั้ใะหาให้ไ้สัหสิบล้านรับ น่าะไุ้แทีเียวหอ
ไม่ยาเินไปถ้าผมเลิี้เียน่ะนะ
ความคิดเห็น