คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 4 เชื่อถือไม่ได้
ผมลืมาึ้น พบาบปีแสสวรร์วูบวาบในมือุเฟ เาูึ้นฟ้า ออร่าหมุนรอบัว ลำแสสวยพวยพุ่าาบทะลุทะลวเพานถล่ม ปราาบยัษ์ ให่เท่าเสาไฟฟ้า เาระทืบเท้าพร้อมวัาบแสไททันลมา ผ่าาหัวอผมอย่ารุนแร
อลัมา ๆ เสียัระหึ่มรับ
ือแบบนี้นะรับ เวทมนร์ประเภทไหน็ฟันผมไม่เ้าหรอเพราะผมถูทรมานถู่าายแทบทุรูปแบบทุวัน พันาพลัป้อันทุอย่านเ็มหลอ 999,999 หน่วย ถ้านปิะันอยู่ที่ 99 เท่านั้นรับ
แ่ผมมีระบบมูฟออนเป็นวลมอยู่ ผมใ้แ้มระบบ่ายไป 10 ล้านับารุิเวียนว่ายายเิทั้หมนผมเลเวล 99 ไปแล้วหมื่นรอบ ถ้าะ่าผมไุ้เฟะ้อไปเรียุเฟมาอีสามล้านนน่ะรับ แล้ว็ใ้ท่าไม้ายพร้อมัน้วยรับ
แ่ถึ่าผมไ้ ผม็ไม่ายอยู่ี
มันน่าเสียายมา ๆ ที่ะปล่อยให้ท่าไม้ายุเฟเสียพลัานโยเปล่าประโยน์ ้าวปลาอาหารที่เราินมันเสียอนะรับ
ผมเลยเปิหน้า่าระบบมูฟออนเป็นวลม และใ้แ้มมูฟออนาระบบ 50 แ้มาที่เหลือ 1,021,000 แ้มอผมื้อระทะและหมูรอบับใบะเพราน่ะรับ
ในเสี้ยววินาทีนั้นเอ ผมวบุมลมปราเลือบะทะอย่าแ็แร่ ผมใ้มันร่ายรำปัเป่าหมุนวนโยพลัาบแสสวรร์มาใ้เป็นอัวเอและใส่เรื่อแพร้อมผัหมู และในที่สุมัน็สำเร็เสร็สิ้น
เป้าหมายที่ยิ่ให่อผม
[ไ้รับ ะเพราหมูรอบ 1 ea.]
เหล่าทหารไอแ่ ๆ ุนลิ่นพริันให่เลย อ่อนมารับ
ุเฟัว้าไปแล้ว พลัท่าไม้ายอผู้ล้าแห่แสทำอะไรไม่ไ้เลยสันิ
[ยินี้วย สิลทำอาหารเลเวลอัพเป็น 2]
[ไ้รับสิลวบุมอุหภูมิ เลเวล 1 ]
“อืม ไฟแรไปนิ” ผมเอียอมอผลานัวเอ หมูไหม้หมเลย ผมราะเพราหมูรอบบนลาน้าวร้อน ๆ หอมรุ่นที่ื้อมาเพิ่ม โยนะทะเ็บในระบบและยืนัินรนั้น่อหน้าพวเา
อทัพ้อเิน้วยท้อน่ะรับ อร่อยัแ่มไปหน่อย มีแ่ผมที่ินไ้แหละนะ
“หนอยแ! เฮล้า! ะมาเินไปแล้ว! อย่ามาูถูันนะ!” เฟร้อพร้อมระโมาฟาาบแสปีสวรร์ใส่ผม ผมยันเาลาอ ถีบระเ็นระหว่ามือิน้าวอยู่
ร่าทหารหนุ่มผู้ล้าึปลิวระแทพนัพัเป็นาระเบิูมเลย น่าะเ็บมา ๆ แหละรับ แ่เป็นผู้ล้าแล้วไม่ายหรอ ผมออมแรไว้้วยน่ะ
เานอนสะบัสะบอมอยู่บนอหิน ำแพถล่ม
ว้าว แสสว่าลอเ้ามาารูที่ผมเะผู้ล้าพั้วยรับ ผมเินไป้วยินไป้วย สบาย ๆ อาบแที่ไม่ไ้เห็นมานาน และออไปาุ
ุเฟที่เลือโร่าอยู่้านล่า็่อย ๆ ลานมาับาอผมเอาไว้ หมับ
“ไม่! ันไม่ยอมให้แไป ไม่ให้แไปทำร้ายประานนบริสุทธิ์อีแล้ว! เฮล้า! ้วยเียริออัศวินถึแม้ะ้อแล้วยีวิ็าม ันะใ้ีวิเพื่อผู้นามวิถีอท่านพ่อ” แนสะบัสะบอมมา เาสั่นไปหม
ผมเหยียมอลไปยัเฟผู้ล้าที่ถูเทพแสสวรร์เลือ ึ่เาไม่มีทาสู้ผมไ้เลยสันิ
แ่เาสู้ผิน ผมอธิบายไปแล้วไม่มีใรฟัหรอ เพราะใบหน้าและำพูอเฮล้าเป็นมนร์ำเื่อถือไม่ไ้ นีเาไม่ฟันทีู่ั่วหรอรับ
ทหารนอื่นเอาแ่นอนไม่มีใรล้าสู้ับผมยเว้นทหารผมทอนนี้
ผมไม่สสารอะไรเ้าหนุ่มไร้เียสานี่หรอ แม้ะเลือยาออแ่ไหน… ็เถอะนะ
ไม่สสารหรอ
“ือวามีมัน็ผิพลาไ้นะรับุผู้ล้า หัลาหน่อยนะรับ ฟัันบ้า แล้วอ่อนแอแบบนีุ้ปป้ออะไรไม่ไ้หรอ ไว้แ็แร่ว่านี้่อยเอันใหม่รับ สู้ ๆ นะ”
ผมยิ้มั่วร้ายให้ เาัฟัน วาเฟแ้นผมมา ๆ
แ่ไปแ้นเฮล้าัวริเถอะรับ ไม่้อมาแ้นผม
ผมหัวเราะในลำอพร้อมเะปาเฟให้สลบ เี๋ยวเาื้อลุมาสู้ผมอี ูท่าะเป็นพวไม่ยอมแพ้เ็าน่ะรับ
เ้าหนุ่มหน้าหวานึนอนสภาพูไม่ือยู่บนาปรัหัพัอย่าไร้เรี่ยวแรพร้อมับาบพ่อเาที่แสลาย
ผมไม่สสารหรอรับ ริ ๆ นะ
นอื่นร้อไห้ีเรียสันเหลือเินเลยแหละ
ทำอะไรไม่ไ้นอา่าผมรับ
“เฮล้า ไอเลวเอ้ย!”
“เ้าหนุ่มนั่นยอมายเพื่อที่ะหยุแ แ่แ็ยัหยามเียริอัศวินเาอี!”
“มนร์ำอแมันสปรั่ว้า เฮล้า!”
“ไอบับ!”
“อยูเถอะ ท่านัรพรรินีสเลล่าและเหล่าหราาะ้อเอาืนแน่”
แ่ผม็ทำหูทวนลม ิน้าวผัะเพราหมูรอบเินออาุเ้าไปในเมือ อย่าว่าแหละรับบอแ่รั้สอรั้็พอ
ถึอธิบายไปมันไม่่วยอะไร ผมไม่ิะเปลี่ยนวามิใรหรอรับ เพราะนาผมยัไม่มูฟออนเลย
เล่าเรื่ออะไรให้ฟัรับ พอเห็นุเฟถูรับเลือโยเทพสวรร์ผม็นึึ้นไ้ว่าเมส์ เลิฟเพลเอ็มีพลัแบบเียวัน เื่อนไารไ้รับพลัือ้อมีิใบริสุทธิ์อุทิศนเพื่อผู้อื่นน่ะรับ พ่อลูนี่ถูเลือเหมือนันเลย
ผมนึสภาพัวเออนนี้ที่อุทิศนเพื่ออะไรบาอย่าไม่ไ้เลยรับ นอาารล้าแ้น เทพแห่ารล้าแ้นไม่มาให้พลัผมบ้าเหรอเนี่ยน่าเสียายั
ะว่าไปเารู้ัวแล้วล่ะรับ ว่าเป็นผมมาว่าที่เาะอพลัน่ะ
แ่ผมไม่สนใารเมืออพวเทพแห่วาวหรอรับ พวี้ลานี่สู้ัน้วยอวารมนุษย์มออยู่บนวาวไล ๆ สนุสนานแหละ ถ้าฝ่ายอวารัวเอนะ่อยลมาปรอโลอีทีน่ะ อนนี้ไม่ลมาให้ผมบหรอ
ผมเินออมาาบริเวหน้าุแล้ว เ้าไปในเมือนาลาที่ื่อว่าเัส บ้านเรือนปลูสร้าสวยามมารับ โทนสีาวับน้ำาลแนวยุโรปแหละ ถนนว้าเลียบหรููีปู้วยหินรวน่ะ แ่พอาวบ้านเห็นหน้าผมนะ วิ่ันหมทันทีเลย วุ่นวายโลาหลไม่มีใรอยาอยู่แหละรับ
ผมยืนิน้าวท่ามลาวามวุ่นวาย ทุนรี๊ร๊าให้ผม้วย ีัเลย เิมาเพิ่เยถูนให้่านานี้นะรับ แ่่าแบบอยา่าน่ะรับ เพราะเฮล้าเป็นัวิบหายอโลีีนี่เอ
พ่อ้าแม่ายามพื้นเ็บอ ประานแื่น ทหารยามถอหมววิ่ ุแม่อลูหนี วิ่หนีผมันหมเมื่อเห็นหน้า
ผมไม่ทันะพูอะไร้วย้ำ ผมหย่อนไหล่ ว่าะเินไปร้านเหล้าอนัผภัยเพื่อสอบถาม้อมูล ะไ้ามหาเฮล้าัวริให้พบและล้าแ้นมัน แ่ไม่มีใรให้สืบแล้วแหละรับูทร
“แล้วผมะไปหา้อมูลอเฮล้าไ้ยัไรับเนี่ย” ูเหมือนวามแ้นเพื่อนรั้อรอ่อน
บนถนนวิ่หนีันให่ สะเปะสะปะมา สาวแว่นผมเปียนหนึ่โนนมามายวิ่น มีนัเลพลัเธอล้ม นเธอสะุระโปรัวเอาแพ หนัสือที่หอบอยู่บนอระายอยู่บนพื้น นอื่นวิ่หนีันหม เหลือเพียเธอนเียวในเมือร้าแห่นี้
แปบเี๋ยว็เียบมาเลยรับเมือนี้ ผมไ้ยินเสียเธอนั่ร้อไห้ฮือ ๆ
“ฮือ แ ่วย้วย!” เธอเ็น้ำาพยายามเร่ฮีลาัวเอแ่พลัเธออ่อนเินว่าะทำเสร็ทัน
ผมส่สายั่วร้ายมอเหยียสาวแว่นที่สั่นเหมือนระรอน้อย เธอมอาผมแล้วลัวนัวเร็อหนัสือัวเอแนบอแน่น
“ุูท่าทาเป็นหนอนหนัสือนะรับ ือผมอถามหน่อยรับ ุพอะรู้ที่อยู่อ…หนัสือปัาวิา อนัปรา์โโลเฟัสไหมรับ”
ความคิดเห็น