คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #34 : D-DAY 2
34
‘บอสนะครับ สีม่วงพร้อมรึยังครับ’
- - - เงียบ - - -
‘สีม่วงมีใครได้ยินไหม ถ้าได้ยินรบกวนตอบด้วยนะครับ’
- - - เงียบ - - -
‘ถ้าสีม่วงพร้อมแล้วจะให้วงโยเริ่มเดินเลยนะ’
- - - เงียบ - - -
‘มีใครติดต่อสีม่วงได้ไหม’
‘บอส นี้นิว สีเขียวนะ เดี๋ยวเราวิ่งไปหาไอ้เคียวให้ เห็นแว่บๆ’
‘โอเค ฝากด้วยนะนิว’
‘...’
‘ฮัลโหลๆ นี้เคียวนะ สีม่วงพร้อมแล้วเริ่มเดินขบวนได้เลย’
ผมได้ยินเสียงบอสรับคำก่อนที่จะดึงหูฟังที่ต่อกับวอร์ออกจากหูอีกครั้ง ก็ไอ้หูฟังนี้ใส่แล้วมันทำให้ทำอะไรไม่สะดวกนี้ครับ ผมเลยดึงออกมันซะเลย ตอนเพื่อนสั่งงานกันผ่านวอร์ผมเลยไม่ได้ยินไง
“ขอบใจนะนิว!” รบกวนไอ้นิวต้องวิ่งมาบอกเลยเนี่ย
และแล้วเสียงกลองเริ่มจังหวะก็ดังขึ้น ได้เวลาที่พาเหรดต้องเดินแล้วสินะ สีม่วงของผมได้เป็นสีแรกเลยครับ สีที่จะได้ที่1ก็มักจะได้เริ่มสีแรกแบบนี้แหละ
ผมกวาดสายตาตรวจสอบความพร้อมของขบวนพาเหรดอีกครั้ง น้องลิซตัวเล็กน่ารัก ดรัมไม้หนึ่งของสีผมกำลังฟังเสียงสั่งจากเทียนอย่างตั้งใจ ตั้งแต่รู้ว่าตัวเองได้เป็นประธาน ผมก็วางตำแหน่งน้องเอาไว้คร่าวๆแล้วครับ แล้วน้องคนหนึ่งที่ผุดขึ้นมาในหัวผมคนแรกๆเลยก็คือลิซ ลิซเป็นน้องม.4 ตัวเล็ก สูงประมาณบ่าผมเอง ผิวขาวแบบคนเหนือแท้ๆ หน้าใส แก้มป่อง ยิ่งตอนน้องซ้อมหนักๆหรือแดดร้อนๆแก้มและตัวน้องจะแดงเลย น่ารักจิ้มลิ้มสุดๆ ด้วยความที่น้องน่ารักเลยส่งผลให้พวกพี่ๆอยากจะเลี้ยงเด็กกันครับ น้องป๊อปขนาดนี้ผมจะพลาดไม่หยิบน้องเขามาเป็นดรัมของสีผมได้ไงล่ะจริงไหมมมม
อัพเดตข่าวใหม่ล่าสุด ไอ้ยะบอกว่าในที่สุดก็มีพี่ที่สามารถพิชิตใจลิซได้ คือไอ้เนห้อง6/7 ไม่รู้ไปจีบกันตอนไหนนะ แต่ข่าวนี้ก็ได้รับการยืนยันจากเทียนเรียบร้อยว่ามีผู้ชายม.6คนหนึ่งมาคอยรับคอยส่งลิซจริงๆ น้องน่ารักเกินก็ต้องหมั่นมาคอยเฝ้าไม่ให้พวกจิ้งจอกมากลั่นแกล้งอยู่ล่ะ
จะว่าไปผมจะตอบแทนเทียนที่มาช่วยสอนน้องยังไงดีนะ ถ้าไม่ได้เธอมาช่วยผมคงต้องไปขอให้พี่ปีที่แล้วกลับมาช่วยสอน และพวกพี่ๆก็มักจะมีข้อต่อรองตลอดครับ เช่น แลกกับเลี้ยงเหล้านะ หรือ กูมีรายงานต้องทำว่ะ มึงเอาไปทำแทนได้ป่ะ กูจะได้เอาเวลาที่ต้องทำรายงานมาซ้อมน้องให้มึงไง เป็นต้น แต่เทียนเธอเข้ามาช่วยเลยตัดปัญหาเรื่องนี้ไปได้อีกเรื่องหนึ่ง และดูจากสเต็ปการควงคฑาของน้องๆแล้ว ถือว่าเธอเป็นครูที่ดีเลยนะ
“มาครับน้อง เดี๋ยวพี่ช่วย น้องดูท้ายขบวนได้เลยนะ หน้าๆเดี๋ยวพี่ไปดูเอง” ผมยืนมองขบวนพาเหรดไปสักพักก่อนที่จะสังเกตเห็นความยากลำบากของน้องๆบริการเลยเข้ามาช่วย ตอนม.5ผมก็เป็นบริการครับ รู้ซึ้งเลยอ่ะ ต้องแบกน้ำในกระติกใหญ่ๆ ไหนจะต้องแบกน้ำหวานอีก ขึ้นบันไดลงบันได น้ำหมดก็ต้องไปเติม โหยยยยยย แขนแทบหักอ่ะครับ ช่วยกันได้ก็ช่วยๆกันไปล่ะกัน
ผมเดินตามขบวนไปด้วย คอยถามน้องๆไปด้วยว่าใครอยากกินน้ำไหม แดดร้อนแบบที่ส่งผลให้เม็ดเมลานินในผิวเปลี่ยนสีแน่ๆ แต่จะให้ผมไปหลบใต้เงาก็ทำไม่ลงครับ น้องก็ร้อนเหมือนกันนี้นะ
“สู้ๆนะครับน้อง! อีกนิดเดียวเองนะ!” ผมโกหกครับ
ขบวนพาเหรดเดินวนแล้วก็กลับมาที่โรงเรียน จากนั้นเราก็มีพิธีเปิดตามปกติ และตอนนี้ก็เสร็จเรียบร้อยแล้วครับ กีฬาที่เราจะแข่งกันในวันนี้คือบอลครับ พวกเด็กจากบ.ค.และม.ส.รวมถึงแอลลี่เองก็เริ่มเข้ามานั่งจับจองที่ที่จัดไว้ให้ผู้ชมกันบ้างแล้ว สีชิ่งชนะเลิศในวันนี้เป็นสีม่วงกับสีชมพูครับ ถึงผมจะโฟกัสที่ความสวยงามเป็นพิเศษแต่กีฬาก็ไม่ทิ้งหรอกนะ ทีมที่ชนะในวันนี้นอกจากจะได้ที่1ไปครองก็จะได้เป็นตัวแทนแข่งบอลจากโรงเรียนผมไปแข่งกับพวกบ.ค. ม.ส. ตอนปีหน้าด้วยครับ น้องๆมันเลยเต็มที่กันเป็นพิเศษ
ขณะที่นักกีฬาในสนามกำลังอุ่นร่างกาย ผมก็ได้ยินเสียงไอ้พายสั่งน้องดังขึ้นมา ผมนั่งอยู่ใต้สแตนครับ ขอพักเหนื่อยแปบหนึ่งเถอะ
“เคียวววววว พาน้องไปเปลี่ยนชุดนะ” ผมพยักหน้างึกงักรับคำ เทียนเธอก็ยังอุตสาห์จะตะโกนบอกผมก่อนอีกนะ ข้างหลังเธอเป็นลิซและน้องดรัมอีก2คน มองจากตรงนี้แล้วเหมือนเทียนเป็นsingle mumกับลูกทั้ง3คนของเธอ
-แชะ-
“รูปล่ะร้อยนะครับ” ในระหว่างที่ผมเผลอเหม่อนู้นมองนี้จนไม่รู้ว่าซีมันเดินมาอยู่ข้างๆผมเมื่อไหร่ และผมก็คงไม่รู้ต่อไปแบบนั้นถ้าไม่ได้ยินเสียงชัตเตอร์ของกล้องมัน
“งั้นค่าถ่ายรูป กูคิดรูปล่ะร้อยล่ะกัน” ผมเบ้ปากใส่แม่ง ลืมไปเลยว่าติดหนี้มันอยู่
“ไอ้เป้ดูตั้งใจดีนะ” รู้สึกผิดขึ้นมานิดหนึ่งที่กัดกับมันไว้เยอะ
“มันแยกแยะได้น่า แล้วยิ่งอะไรที่ทำแล้วได้ตังมันเต็มที่อยู่ล่ะ” ถ้าผมขอให้มาช่วยเฉยๆโดยที่ไม่จ่ายตังให้ เป้อาจจะไม่มาก็ได้ครับผมว่า
“แล้วกูอ่ะ?”
“มึงทำไม”
“ไม่เห็นชมกูบ้างเลย” โถ่วไอ้สัส มึงนี้เล็กๆน้อยๆก็เอาเนอะ
“มึงก็ตั้งใจทำงานมากจ๊ะ” มันขำ เพราะผมพูดแบบจีบปากจีบคอเต็มที่
“งั้นไปถ่ายต่อล่ะ เดี๋ยวคนจ้างเขาจะหาว่าอู้” ผมโบกมือปัดๆเป็นเชิงไล่มันนิดหน่อย ที่มันเข้ามาทักก็คงเพราะเห็นผมนั่งอยู่คนเดียวแหละมั้ง เพื่อนคนอื่นๆเขาก็ต้องไปทำงานที่เขารับผิดชอบกัน ส่วนงานของผมเนี่ยคือคุมความเรียบร้อยและคอยแก้ปัญหาทั้งเฉพาะหน้าและลับหลังครับ
“ไอ้คุณประธาน!” ผมสะดุ้งโหยงทันที เพราะอยู่ๆไอ้พายที่อยู่บนสแตนก็ตะโกนออกไมค์ครับ แล้วผมยิ่งนั่งอยู่ใต้สแตน เสียงมันก็ยิ่งดังไปอีก เล่นเห้ไรเนี่ย
“อะไร!!!” ผมป้องปากตะโกนกลับไป
“มึงขึ้นมานี้หน่อยดิ้” ผมยอมลุกขึ้นและเดินไปหาไอ้พายตามที่มันสั่ง
“น้องๆต้องการกำลังใจจากมึง” พอผมขึ้นไปถึง พายมันก็กระซิบบอกผมแบบนั้น กำลังใจอะไรของเมิง น้องเขาเบื่อหน้ากูกันหมดแล้วมั้ง
“โอเคครับน้อง ประธานมาให้กำลังใจถึงนี้ล่ะนะ!” ถ้านี้เป็นการปลุกแรงฮึดให้น้อง กูบอกเลยว่ามึงคิดผิดแล้วพาย
“เดี๋ยวเราจะเล่นโค้ดที่4กันนะ ฟังจังหวะกลองแล้วชูป้ายเลยนะ” ผมยืนมองพายและพ้องเพื่อนทำงานกันอย่างพร้อมเพรียง หลังจากที่ใครสักคนหลังกลองตีกลองเป็นจังหวะเสร็จ โค้ดที่4ที่ไอ้พายบอกก็ถูกยกขึ้น มันเป็นเพจที่เขียนว่า pinkloser และไม่ลืมที่จะใส่เจ้าเสือสีชมพูเจ้าของชื่อpinkpantherที่เป็นตัวการ์ตูนประจำสีชมพูลงไปด้วย
เอาล่ะ เปิดศึก
พายจัดแจงให้น้องถือเพจให้ตรงและชัดที่สุด เพื่อที่จะให้สีชมพูที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งอ่านออก แต่ผมว่าพวกนั้นอ่านออกตั้งแต่มันยกตอนแรกแล้วนะ เพราะพี่สตาฟประจำสีชมพูกำลังสั่งอะไรน้องอยู่
ผมว่านี้แหละคือเสน่ห์ของกีฬาสี
เราอาจจะทะเลาะกันภายในสีจนเป็นเรื่องเป็นราวระหว่างรุ่นจนใหญ่โต แต่เมื่อใดก็ตามที่สีของเราชนะ ไม่ว่าคุณจะพึ่งผ่านเรื่องหงุดหงิดใจเกี่ยวกับงานอะไรมา คุณก็จะดีใจกับชัยชนะนั้น รวมถึงตอนนี้ด้วย ไม่ว่าคุณจะอยู่ตำแหน่งไหนภายในสนามกีฬาแห่งนี้ แต่ถ้าคุณอยู่สีม่วงและเห็นเพจเปิดศึกเมื่อกี้ คุณก็จะส่งเสียงเชียร์สีของตัวเองทั้งที่พูดออกมาและพูดในใจ
แบบนี้จะไม่ให้ผมหลงเสน่ห์กีฬาสีได้ยังไง
รอเพียงไม่นานสีชมพูก็เปิดเพจของฝ่ายนั้น เป็นรูปมะม่วงที่มีนอเล็กๆออกมา คงไม่ต้องบอกว่ามันจะสื่อถึงมะม่วงแรดนั้นเอง แต่ที่พีคกว่านั้นก็คือมีเจ้าpinkpantherเป็นคนถือมะม่วงลูกนั้นอยู่ และทำท่าเหมือนกำลังจะกินเข้าไป
“หึๆ สนุกล่ะมึง” ไอ้พายพึมพำออกมาหลังจากที่ภาพจากเพจนั้นสมบูรณ์ เอาสนุกๆพอนะพายมึงต้องตั้งสตินะ
“น้องคร้าบ! พี่ขอเปลี่ยนเสื้อเป็นโค้ด3แล้วร้องเพลงดังๆอีกรอบหนึ่งนะ” เอาแบบหมัดนี้พวกมันจอดเลยนะพายยยย
“พวกมึงอย่าลืมแจกลูกอม ขนม นมเนย อะไรให้น้องด้วยนะ” ผมได้ยินเสียงน้องม.5ที่รับคำสั่งจากพายขานรับนิดหน่อย ตอนนี้เวลาเที่ยงแล้วครับ พวกผมเลยให้น้องลงไปพักกินข้าวกันก่อน บนอัฒจรรย์เลยเหลือแค่ผมกับพายเท่านั้น
เมื่อกี้มันไฝว้กันจนไฟแทบลุกเลยครับ ผมขำแล้วขำอีก สนุกอ่ะ สุดท้ายผลบอลครึ่งแรกก็ออกมาที่3-2 ระหว่างสีม่วงและสีชมพูครับ ต่อไปก็ต้องมาลุ้นกันต่อครึ่งหลังอ่ะนะ
“ไม่แดกข้าวเหรอวะ” พายมันสั่งงานน้องเสร็จ มันก็เดินมาทิ้งตัวลงนั่งข้างๆผม
“อีกแปบ”
“ข้าวเช้ามึงแดกรึยังเอางี้”
“เอาเป็นว่าวันนี้ทั้งวันกูพึ่งได้แดกแค่ขนมปังที่เทียนเอามาให้และน้ำที่เหลือจากขบวนพาเหรดนิดหน่อย และกูได้นอนไม่ถึง3ชั่วโมงด้วยซ้ำเว้ย” หรือ2ชั่วโมงนะ ไม่แน่ใจ
“มึงว่าพวกเราจะตายห่ากันก่อนกีฬาสีจบป่ะ” ก็ว่า...
“เออมึง” พายมันหยิบอะไรสักอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกงและใส่มือผมไว้ พอมันชักมือกลับไป ผมถึงได้เห็นว่ามันคือจี้
“เหี้ย สวยกว่าที่คิดนะ” จากที่ดูรูปไม่คิดว่าจะออกมาดีขนาดนี้เลยครับ นี้มันดีมากเลย จี้ขนาดประมาณ3เซนติเมตรกว่าๆ ทำจากเงินแท้ ลงสีต่างๆดูเข้ากันดีจนผมอิจฉาน้องที่จะได้เลย
“กูเพิ่มรูปตราสัญลักษณ์ลงไปด้วย” ถึงว่ามันดูต่างจากตอนที่ผมเห็นรูปนะ เพราะมันมีตราโรงเรียนเพิ่มเข้าไปนี้เอง
“เจ๋งอ่ะมึง” อยากได้~ ถึงแม้ผมจะอยากเก็บไว้ให้ตัวเองยังไงก็ต้องให้น้องบนสแตนก่อนอยู่ดีครับและไหนจะพวกพี่สตาฟที่ต้องไปแย่งชิงอีก ผมว่าปีนี้ผมอดแน่เลย
“มันโอเคใช่ป่ะ”
“เกินคำว่าโอเคอีก กูอยากได้เลยเนี่ยยยย ปีนี้อุตสาห์ปลงๆล่ะนะ” ทุกปีผมจะมานั่งเฝ้าสแตนไว้ก่อนที่งานจะเลิก เพื่อมาแย่งชิงของที่ระลึกแต่ล่ะปีนั้นแหละครับ แต่ปีนี้เราทำออกมาน้อย เกินกว่าจำนวนน้องแค่นิดเดียวเอง ผมเลยคิดไว้ว่าจะไม่ไปแย่งหรอกครับ เดี๋ยวน้องจะอดกัน
“เอาไปดิ้”
“ห๊ะ”
“กูเก็บอันแรกไว้ให้มึงก่อน”
“เฮ้ยยยยย มึงบ้าป่ะพาย คนแรกที่ควรได้คือมึงเหอะ” ได้ยินมันตอบแบบนั้นผมก็ยัดจี้ในมือตัวเองกลับใส่มือมันทันที
“มึงเป็นประธานเว้ยเพื่อน และมึงก็ทำงานหนักสมควรที่จะได้”
“มึงอย่ามาเว่อร์ มึงก็ทำงานหนักเหมือนกันแหละ ทุกคนก็ทำงานหนักหมด แล้วนี้น้องยังไม่ได้เลย กูจะเอาได้ไงงง” พายมันพยายามจะยัดจี้นั้นใส่มือผมอีกครั้ง ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าเราทั้งคู่กำลังเกี่ยงที่จะรับจี้นั้นแทน
“มึงเอาไปเถอะนาาา รอให้น้องก่อนเดี๋ยวก็อด”
“อดก็อดดิ กูตั้งใจจะไม่เอาอยู่แล้ว”
“เล่นตัวทำเหี้ยไรเคียวววว เอาไปปปป กูเก็บไว้ให้มึงอยู่แล้ว ถึงยังไงให้แค่มึงมันก็เหลือพอให้น้องอยู่แล้วดังนั้นมึงเอาไป”
“แต่...”
“เลิกแต่เหี้ยไรสักที เอาไปจีบสาวไง” ฟาย สุดท้ายผมก็เลิกเถียงกับไอ้พายและยอมเก็บจี้นั้นใส่กระเป๋ากางเกงในที่สุด
“กูไม่เอาไปจีบสาวหรอก เสียดายของ” ไอ้ทฤษฎีเอาของที่ระลึกงานไปจีบสาวนี้มีมานานแล้วครับ แต่ผมไม่ให้หรอก ผมเสียดาย
“เรื่องของมึงเหอะ กูแดกข้าวดีกว่า มึงก็อย่าลืมตามมา”
“เออๆ ไปก่อนเลย” พายลงจากอัฒจันทร์ไปเรียบร้อยแล้ว แต่ผมยังคงนั่งเหม่อมองรอบๆอยู่และไม่นานก็มีคนมาทิ้งตัวลงนั้นแทนพาย
“ออกซิเจนมันไม่ทำให้อิ่มเหรอนะ” เทียนเธอกดเสียงดุและยื่นกล่องข้าวมาให้ผม มีคนเอาข้าวมาให้ถึงที่เลย ดีจัง
ผมไม่รีรอล่ะครับ เปิดกล่องข้าว และตักข้าวใส่ปากทันที จริงๆมันก็หิวนะ แต่ผมขี้เกียจลงไปเอาอ่ะ
เทียนเธอบ่นเรื่องความไม่เป๊ะของชุด น้องควงคฑาผิด และเรื่องหยุมหยิมไปเรื่อยๆตามสไตล์เธอ ผมไม่ได้ไปขัดอะไรเธอหรอกครับ ปล่อยให้เธอบ่นไป ส่วนผมก็กินข้าวต่อไป เทียนยังคงบ่นต่อไปเรื่อยๆแต่อยู่ๆเธอก็เงียบไปและเปลี่ยนเป็นโบกมือให้ใครสักคนแทน ผมมองตามสายตาของเทียนไป จุดหมายของการโบกมือของเทียนคงส่งมาให้ผู้หญิงร่างบางคนนี้ เธอยิ้มให้ผมนิดหน่อยและหันไปกดโทรศัพท์ในมือต่อ เธอเป็นผู้หญิงตัวเล็ก เล็กกว่าเทียนอีกนะผมว่า ส่วนสูงก็น่าจะน้อยกว่าเทียนด้วย ผิวขาว แก้มป่อง ตาโต จมูกนิด ปากหน่อย ทุกๆอย่างที่อยู่บนหน้าเธอมันส่งผลให้เธอเป็นผู้หญิงที่แบ๊วมากกกกกก ส่วนหนึ่งเพราะเธอตั้งใจแต่งหน้าให้มันแบ๊วด้วยแหละผมว่า
ก็คาวาอี้ดีนะ ญี่ปุ่นๆดี
“เพื่อนเหรอ?” ดูจากที่เธอใส่เครื่องแบบของแอลลี่และเทียนก็ทักเธอ
“แค่รู้จักกัน”
“เย็นชาจังอ่ะ”
“ก็จริงๆ ไม่อยากจะทำตัวสนิทกับนางมาก”
“ไม่ใช่เพื่อนกันเหรอ” เทียนทำเหมือนไม่ค่อยชอบเธอคนนั้นแล้วทำไมเธอต้องทักด้วย งง
“เป็นพันธมิตรกันอ่ะ” พอเทียนเห็นว่าผมยิ่งงงเข้าไปใหญ่ เธอก็อธิบายต่อ
“เป็นพวกที่ตบกันไปก็เจ็บมือเลยยอมๆรู้จักไว้ จะได้ไม่ต้องตบกัน”
“ผู้หญิงนี้แปลกดีนะ” ทำไมต้องทำอะไรให้มันลึกล้ำซับซ้อนขนาดนี้ด้วยครับ
“ก็งี้แหละ แต่ยัยนั้นก็ไม่แย่นะ แค่ไม่อยากสนิทด้วย” ผมตักข้าวเข้าปากไปอีกคำหนึ่ง เรื่องของพวกผู้หญิงนี้เข้าใจยากจริงๆ
“นางชื่อวันวาน อยู่แก๊งเดียวกับเกรซอ่ะ” ผมชะงัก ตัวละครใหม่ที่เทียนเอ่ยชื่อนี้คุ้นๆแหะ
“แฟนเก่าซีนั้นแหละ”
“รู้ด้วยเหรอ” มันไม่ใช่เรื่องทั่วไปแบบดินฟ้าอากาศที่ใครๆก็จะรู้ได้นะครับ เทียนเธอทำหน้าเหนือใส่คำถามนั้นของผมแถมยังเลื่อนมือมาตบไหล่ผมแบบให้กำลังใจอีกต่างหาก
“ผู้หญิงนะ เก่งกว่าที่เคียวรู้นะจะบอก” ขนลุกเลยอ่ะ
“ตอนเกรซคบกับซีอ่ะนะ นางแทบจะประกาศให้คนทั้งโลกรู้ ส่วนมากนางมักจะจับพวกเบๆ กระเป๋าหนัก ไม่ค่อยเน้นคนดี คนดังหรอก แต่ซีนี้ตรงกันข้ามกับกิ๊กเก่านางสุดๆเลยกลายเป็นประเด็นอยู่ช่วงหนึ่งนะ” ผมพยักหน้าเข้าใจ สังคมผู้หญิงนี้มันแคบกว่าที่คิดเนอะ
“สุดท้ายนางก็พลาดไปตกหลุมสเปคแบบเดิมๆจนซีจับได้และก็เลิกกันใช่ป่ะล่ะ” ผมพยักหน้าตอบเธอ รู้จริงนะเนี่ย
“ว่าแต่ เคยมีช่วงหนึ่งเขาเม้าท์กันว่าแฟนใหม่นางกับซีมาแลกเปลี่ยนที่ศ.ล.เหมือนกัน และซีก็หึงนางจนต่อยแฟนใหม่นางนี้จริงเหรอ” ผมเบ้ปากนิดหน่อย
“ไม่ใช่ล่ะ ซีมันไม่ได้หึงจนไปต่อยไอ้เวรนั้น แต่เรานี้แหละเป็นคนต่อยไอ้เวรนั้นเอง” เทียนเธอเบิกตากว้างตามข้อมูลใหม่ที่เธอไม่คาดคิด
“มันปากหมา ด่าซี ด่าเรา ด่าคนอื่นไปทั่ว มือเลยลั่นไปเสยหน้ามันนิดหน่อย” ฟังผมพูดจบ เทียนเธอก็ตบมือรัวๆคืนมาให้ ตบท้ายด้วยชูนิ้วโป้งให้ผมอีกที
“สมน้ำหน้ามัน แต่จากที่เรารู้จักยัยนั้นอยู่นะ...” เธอพูดและปลายตาไปทางวันวาน เป็นเชิงอธิบายให้ผมฟังว่าเธอหมายถึงใคร
“ยัยนั้นมารอเหยื่อชัวร์” ผมเลิกคิ้ว รอเหยื่อเนี่ยนะ
“ยัยวันวานอ่ะนะเป็นที่รู้กันว่าถ้านางถูกใจใครแล้วนางจะรุกทันที และคนที่โดนนางรุกก็มักจะเสียท่าให้นางกันหมด แล้วนี้นางมายืนกดโทรศัพท์รอขนาดนี้ ต้องเล็งใครไว้แน่ๆ” วันวานดูเหมือนยืนรอใครอยู่จริงๆแหละ
“เรามาดูกันนะว่าเหยื่อของนางคราวนี้จะเป็นใคร” เทียนดัดเสียงให้เหมือนกำลังตื่นเต้นเสียเต็มประดา ส่วนผมก็ส่ายหัวปลงๆ ผมไม่ได้คิดจะสนใจอะไรอยู่แล้ว วันวานเธอจะเล็งใครอยู่มันก็เรื่องของเธอนะ สำหรับผม ไม่เกี่ยวอะไรกับผมสักหน่อย
“เคียว...” ผมตักข้าวคำสุดท้ายใส่ปากและเงยหน้าขึ้นมาตามเสียงเรียกของเทียน ก่อนที่จะสตั้นไปเมื่อเห็นว่าเทียนอยากให้ผมดูอะไร
“บ้าน่า...” ผมพึมพำออกมา
“ว่าล่ะ” ผมหันขวับกลับมาที่เทียน ว่าล่ะอะไรเล่า นี้มันไม่ใช่เรื่องที่จะมาว่าแล้วนะ
“ว่าแล้วอะไรอ่ะ”
“เรื่องปกติเว้ยเคียว”
“ปกติบ้าอะไรล่ะ นั้นมันซีนะ ซีที่เป็นแฟนเก่าเพื่อนเนี่ยนะ” ใช่ครับ คนที่เดินออกมาจากใต้อัฒจันทร์คือซี มันเช็ครูปในกล้องอยู่ไม่ได้สนใจอะไรทั้งนั้น ผมว่ามันคงไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีผู้หญิงดักรอมันอยู่ แต่ผมที่อยู่ตรงนี้ เห็นชัดหมดทุกอย่างเลยล่ะ ว่าพอซีเดินออกมา วันวานที่เล่นโทรศัพท์อยู่ก็เลิกกดโทรศัพท์ จัดแจงหน้าผมของตัวเองและเดินเข้าไปทักซีทันที
ถ้าซีคือคนที่เธอเล็งไว้ และซีคือคนที่เป็นแฟนเก่าของเพื่อนสนิทเธอ
ผมว่าเธอนี้ไม่ธรรมดานะ
“ซีจะหลงกลป่ะ” ผมกับเทียนนั่งมองวันวานเข้าไปทักซีและคุยกันอยู่อย่างนั้น ถึงแม้จะไม่ได้ยินแต่อย่างน้อยก็เห็นแหละว่าเขายังคุยกันอยู่
“ไม่หรอก” ซีมันจะหลงกลได้ไงล่ะ แฟนมันนั่งอยู่นี้
“มั่นใจได้ไงอ่ะ ยัยวานก็น่ารักนะ” น่ารักก็จริงแหละ แต่ไม่รู้ดิ ผมมั่นใจโครตๆเลยอ่ะว่าซีจะไม่หลงกล
ผมไม่ได้ตอบอะไรเทียนกลับไป นั่งมองอยู่สักพักซีก็ยิ้มส่งท้ายและแยกออกมาจากวาน มันหันมาเห็นผมและโบกมือใส่ผมอย่างร่าเริง
มึงนี้ไม่รู้ตัวเลยเนอะ
“มีอะไรเปล่า” ซีมันทักขึ้นมาเมื่อมันเดินขึ้นมาหาพวกผมที่อัฒจันทร์และทิ้งตัวลงนั่งข้างผมเรียบร้อยแล้วแต่ก็ยังไม่มีใครพูดทักทายอะไรมันออกมา จะมีก็แต่สายตาจับผิดจากผมและเทียน
“ยัยวันวานนี้มาอ่อยใช่ป่ะ” และเทียนก็เปิดบทสนทนาขึ้นมา
“อ้าวชื่อวันวานเหรอ” ดูเหมือนซีมันจะไม่รู้จริงๆแหะ
“เออดิ นางมาคุยไรอ่ะ”
“บอกว่าอยากได้รูป”
“นั้นแหละอ่อย! แล้วแกตอบไปว่าไง”
“ก็บอกว่าเดี๋ยวส่งให้”
“ส่งให้ทางไหน”
“เมลล์”
“ดีมากซี อย่าไปหลงกลนางจิ้งจอกนั้นง่ายๆล่ะ” เห็นซีทำหน้างงๆ ผมก็ไม่อยากไปร่วมวงไซโคอะไรกับเทียน ปล่อยมันงงต่อไปล่ะกันครับ
“สีที่ได้รางวัลชนะเลิศอันดับ1ของกองเชียร์คือ...” พวกเราพูดคำว่าคือออตอบกลับไป ครูจะเว้นวรรคยาวๆทำไมครับ ประกาศมาเถอะ
“คือออ” ครูยังคือไม่จบอีกเหรอ
“สี...” มันเป็นความเงียบที่หาได้ยากมากจริงๆนะ
“สีม่วงครับ! แสดงความยินดีด้วยนะ” ผม สตาฟทุกคน รวมถึงน้องบนสแตน ส่งเสียงดีใจกันเต็มที่ ก่อนที่พายมันจะตีกลองให้จังหวะสั่งให้น้องพูดขอบคุณ มึงก็ยังมีสติเนอะ ถึงแม้จะเป็นกีฬาสีแต่ชัยชนะที่ยิ่งใหญ่สุดๆก็ยังคงเป็นกองเชียร์และพาเหรดอยู่ดี ปีนี้พวกเราก็ครองแชมป์ได้เหมือนเดิมทั้งพาเหรดและกองเชียร์ ส่วนบอลนี้แพ้ครับ สีชมพูชนะไป แต่ไม่เป็นไรครับ ชนะกองเชียร์ก็พอใจแล้วเอาจริงๆนะ
ครูพูดอะไรต่ออีกนิดหน่อย ก่อนที่จะสั่งให้เราทุกคนยืนขึ้นคล้องแขน จับมือกันร้องเพลง ผมไม่รู้ว่ามันชื่อเพลงอะไรครับ รู้แค่ว่าเนื้อเพลงมันคือ พวกเรา เรามาชุมนุม จะเป็นใจรัก สมัครสมาน เนื้อมั่วด้วยไงประเด็น มันร้องแบบนี้รึเปล่านะ ที่สำคัญผมร้องได้ท่อนเดียวครับ แต่ชอบความรู้สึกตอนร้องเพลงนี้พร้อมกันมาก มันเหมือนงานทั้งหมดที่แต่ล่ะคนยอมเหนื่อย ยอมทุมเทมา มันจบแล้ว มันสำเร็จแล้ว อะไรประมาณนั้น
“ถ้าตลอดกีฬาสีที่ผ่านมานี้ พี่ทำให้ใครไม่พอใจ พูดอะไรไม่ดีใส่ พี่ขอโทษนะครับ! ปีหน้าพี่ฝากด้วยนะน้องงงง” พายพูดใส่ไมค์เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่พี่สตาฟทุกคนจะโบกมือลาน้องๆบนสแตน บ้างก็พูดขอโทษและขอบคุณไปด้วย เมื่อน้องๆจะแยกกันลงจากสแตนพวกพี่ๆก็แจกของที่ระลึกให้น้องไปด้วย ผมไม่ได้เข้าไปช่วยแจกแต่เข้าไปช่วยน้องๆอีกส่วนหนึ่งที่เก็บสแตนอยู่แทน
เพียงไม่นานของก็ถูกเก็บจนหมด พวกน้องที่อยู่ช่วยก็ขอกลับกันไปทีล่ะคนสองคน ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมยังไม่กลับหอ แค่รู้สึกว่ายังไม่ถึงเวลาครับ
“พี่เคียว!! คืนนี้เดย์ดรีมนะ” มึงจะเรียกกูพี่ทำไมพาย... เรื่องกวนตีนนี้ขอให้บอก
“เดย์ดรีมนี้มึงถามพ่อเขายัง”
“เฮ้ยยยยยยยย ได้อยู่ล่ะเว้ย ไปนะๆ” ผมพยักหน้ารับคำไอ้พายไปก่อน เดย์ดรีมเป็นชื่อร้านเหล้าที่พึ่งเปิดใหม่ไม่นาน จากที่แวะไปกันอยู่ครั้งสองครั้ง พวกผมก็พึ่งมารู้ว่าเป็นร้านของน้องเก๋าที่อยู่ในโรงเรียนเรานี้เอง
งานเลิกก็ถึงเวลาของปาร์ตี้สิครับ เหมือนเป็นเรื่องที่ต้องทำแล้วอ่ะ
ผมมองไอ้พายเดินบอกข่าวคนนู้นทีคนนี้ที ก่อนที่สายตาจะเลื่อนไปเจอซีกับเป้ที่นั่งอยู่อีกมุมหนึ่งของสแตน ไม่ต้องเสียเวลาคิดนาน ผมก็เดินเข้าไปหามันทันที
“คืนนี้เดย์ดรีมนะ” ผมบอกพวกมันตามที่ได้ยินมาเป๊ะเลย
“เคคคค มึงไปใช่ป่ะ” ซีมันตอบกลับมา ผมพยักหน้า ผมจะพลาดได้ไงล่ะจริงไหม
“นี้มึงชวนกูเหรอ” จนไอ้เป้อ้าปากพูดออกมา กูเดินมาบอกเนี่ยคงไม่ได้ชวนมั้ง
“เออออออ” ผมเออตอบมัน และมันก็ทำท่าเหมือนจะลั่นมาต่อยผมครับ เอาดิมึง เอาเลยยยย
“ทะเลาะกันทำไมวะ มึงจะไปส่งเทียนก่อนใช่ป่ะ” จนไอ้ซีต้องเข้ามาขัด ผมกับเป้เลยเลิกแง้งๆใส่กัน เออจริงด้วยผมต้องไปส่งเทียนก่อนนี้ว้า ว่าแล้วผมก็กวาดสายตามองหาเทียน เหมือนเธอจะเม้าท์อะไรสักอย่างอยู่ เธอสนิทกับเพื่อนผมด้วยความรวดเร็วเลยอ่ะ
“งั้นกูไปส่งเทียนก่อน เจอกันที่ร้านนะ” ผมโบกมือลาซีนิดหน่อย ไม่รู้จะลาทำไมนะอีกแปบเดียวก็เจอกันอีกอยู่ดี
เดย์ดรีมปิดร้านเลี้ยงพวกผมโดยเฉพาะเลยครับ โอ้โหหหหห ผมไม่นึกว่ามันจะยิ่งใหญ่ขนาดนี้นะ ถึงแม้มันจะไม่ใช่แค่สีผมแต่ถึงขนาดปิดร้านขนาดนี้มันจะรบกวนเขาเกินไปรึเปล่า แต่ผมก็ได้คำตอบจากกลายที่เห็นเก่งเดินไปเดินมาครับ คงเป็นฝีมือมันนั้นแหละ เอาเป็นว่าเล่นกันให้เต็มที่ตอนจ่ายก็เต็มที่เหมือนตอนเล่นล่ะกัน
ผมว่าอาจจะต้องช่วยเก็บร้านอะไรไปด้วยเลยแหละ
ผมมาสายกว่าเวลานัดนิดหน่อย พอผมไปส่งเทียนเสร็จ ผมเลยแวะไปอาบน้ำที่ห้องนะครับ ตอนแรกว่าจะงีบสักหน่อย แต่คิดไปคิดมาถ้างีบอาจจะตื่นมาเช้าอีกวันเลย ก็เลยยอมฝืนร่างกายมาครับ นี้ขนาดผมมาช้าแค่แปบเดียวยังรู้สึกได้เลยว่าทุกคนเริ่มกึ่มๆแล้ว พวกมึงนี้...
ผมทักทายคนนู้นคนนี้ไปตามเรื่อง เพื่อนกันทั้งนั้นครับ ก่อนที่จะลากขาไปทิ้งตัวลงนั่งข้างๆไอ้ซี เพราะนอกจากจะมีซีกับเป้นั่งอยู่แล้วเพื่อนผมก็นั่งกันอยู่โต๊ะนี้แหละครับ
“ไอ้ยะไปแล้วเหรอ” ผมทัก เมื่อเห็นยะมันเริ่มเลื่อยแล้วครับ ยะเป็นคนที่คออ่อนที่สุดในกลุ่มผม กินปุ๊บเมาปั๊บ ดีหน่อยที่พอมันเมามันจะเริ่มเลื่อยหาที่นอนครับ
“กูก็ว่า อ่อนสัด” ไอ้เฟรมหันไปด่าไอ้ยะไปหนึ่งที คนต่อไปก็น่าจะมึงแหละนะเฟรม
ผมหันกลับมาสนใจอาหารบนโต๊ะ อย่างหิวอ่ะ ทั้งๆที่ผมหิวจนแทบจะกินโซฟาที่นั่งอยู่ได้แล้วแต่ของบนโต๊ะกลับมีแต่ของกินขบเขี้ยว พวกกับแกลบอะไรแบบนี้ ผมไม่พูดพร่ำทำเพลงหันไปจัดการโบกมือเรียกพี่พนักงานให้เข้ามาหาทันที
“หิวเหรอวะ” ผมกำลังจะหันไปตอบ ไอ้ซีก็พูดต่อขึ้นมาก่อน
“หรือว่าอ่อน” อย่าดูถูกนะครับบอกก่อน ผมเพียงแค่ไหวไหล่นิดหน่อย คนจริงเขาไม่ต้องพูดมากหรอกครับ
Special Part : Cirrus
“กูไปห้องน้ำนะ” เคียวมันพูดเสร็จก็เดินออกไปเลยครับ มึงไม่ต้องบอกก็ได้มั้งเนี่ย
“ซีรัสสสสส” ผมหันไปมองตามเสียงเรียก เจอกับพายและเพื่อนอีก3-4คนหันมาควักมือเรียกผมอยู่ และผมก็ลุกไปหาพวกมันครับ พอดีผมใจง่าย
“ว่า”
“ไม่มีไรมาก กูแค่อยากขอบคุณที่มึงมาช่วยถ่ายรูปให้สีกูอ่ะ”
“เรื่องแค่นี้เนี่ยนะ ไม่ต้องขอบคุณหรอก” ขอบคุณจริงจังมาก แปลกๆนะ
“ต้องขอบคุณดิ เคียวมันเรียกมาสุดวิสัยเลยไม่ใช่เหรอ ถ้าไม่ได้มึงพวกกูคงแย่” ผมพยายามจับผิดไอ้พาย แต่มันเนียนมากจริงๆครับ ไม่รู้เลยว่ามันวางแผนอะไรอยู่
“ไม่เป็นไรหรอก กูได้ตังเป็นค่าตอบแทนอยู่แล้ว”
“เอางี้ กูเลี้ยงเหล้าแก้วนี้เป็นการขอบคุณมึงแล้วกัน” พายมันว่างั้นก่อนที่จะเลื่อนแก้วมาให้ผม แต่ผมว่ามันแปลกๆอ่ะ ผมเลยแค่มองแก้วนั้นอย่างชั่งใจ
“อะไรวะ ไม่เชื่อใจพวกกูเหรอ”
“เปล่า” จริงๆก็ใช่อ่ะ
“เปล่าก็แดกดิ” คราวนี้มันยัดแก้วใส่มือผมเลยครับ เห็นไหมอ่ะ! มันแปลกนะ
“เอ่อ...” ผมยังคงอึกอักอยู่ จริงๆในแก้วมันอาจจะไม่มีอะไรเลยก็ได้นะ ผมอาจจะคิดมากไปเอง แต่ในสภาพที่พวกมันเมา และส่งสายตาแปลกๆแบบนั้นใส่ผม ผมว่าแม่งต้องมีอะไรอ่ะ
“ไม่เชื่อใจใช่ป่ะ! นี้เดี๋ยวกินให้ดู” พูดจบ พายมันก็แย่งแก้วกลับไป และจัดแจงกรอกของเหลวในแก้วใส่ปาก...ไอ้ภีมที่ยืนอยู่ข้างๆ โถ่ไอ้พาย บริสุทธิ์ใจมาก
ภีมมันตกใจมากพยายามจะผลักแก้วออก แต่ด้วยความที่มันตัวเล็กกว่าพาย จะสู้แรงได้ไงล่ะครับ กว่าพายมันจะดึงแก้วออก ไอ้ภีมก็กินเข้าไปเกือบครึ่งแก้วแล้ว
แต่มันก็ดูปกติดีนะ
“เห็นป่ะ! กินได้ยัง” มันอาจจะไม่มีอะไรจริงๆก็ได้นะ ผมเลยยอมรับแก้วมาจากมือพาย กินก็กินว่ะ
“แดกไรกันอ่ะ” ผมเกือบจะกินเข้าไปอยู่แล้ว แต่อยู่ๆไอ้เคียวก็ดันโผล่มาและจัดการแย่งแก้วไปจากมือผมทันที
“พายมันบอกให้กินแทนคำขอบคุณ”
“ถุ้ย ไม่เนียนนะมึง ไปคิดบทมาใหม่” เคียวหันไปพูดกับพายก่อนที่จะลากแขนผมออกมา
“ถ้าพวกนั้นให้อะไรแดกก็อย่าไปแดกง่ายๆนะเว้ย โดยเฉพาะตอนที่พวกแม่งเมาเนี่ย ถ้ามึงแดกเหี้ยอะไรแปลกๆเข้าไป กูจะซวยนะ” ผมขำ
“มึงกลัวเหรอ” ผมแกล้งเข้าไปกระซิบข้างๆหูมัน ถ้าเป็นคนอื่นคงอายม้วนจนหน้าแดงไปถึงหูหรืออะไรแบบนั้นแต่ไม่ใช่กับเคียวครับ เพราะมันเสยหน้าผมหงายทันที ทำไมโหดจังอ่ะ
ผมนั่งขำไอ้เคียวที่กำลังเล่นบทดราม่าใส่ผมอยู่ ผมพึ่งรู้ว่าพอมันเมามันจะดราม่าครับ ถามว่ามันดราม่าเรื่องอะไรเหรอครับ เอาจริงๆ ผมก็จับใจความไม่ได้หรอกครับ รู้แค่ว่ามันตลกดี
แชะภาพไปเป็นสิบแล้ว
แถมคลิปอีกหนึ่ง
ตอนนี้ตี1กว่าๆแล้วครับ ทุกคนอยู่ในสภาพเมาไม่รู้เรื่อง ไอ้รูทนอนทับไอ้ยะและไอ้ยะก็นอนทับไอ้เฟรมอีกทีหนึ่ง ส่วนไอ้เป้หลังจากที่ขึ้นไปแหกปากร้องเพลงบนเวทีเสร็จก็หมดแรงหลับอยู่แถวๆนั้นแหละครับ เพื่อนบางคนพอรู้ว่าตัวเองเริ่มจะไม่ไหวก็ลากลับ ที่เหลืออยู่ก็มีแต่พวกตัวพีคที่บอกว่าไหวๆเนี่ยแหละ
ส่วนเหตุผลที่ผมยังไม่น็อคไปเนี่ย เห็นแบบนี้แต่ที่บ้านผมทำไวน์นี้ครับ คนที่บ่มไวน์ก็คือผมเอง ดังนั้นพวกแอลกอฮอล์เลยทำอะไรผมไม่ค่อยได้หรอกครับ เหมือนกับว่าอยู่กับมันนานๆก็มีภูมิคุ้มกันไปเอง ประมาณนั้น
“ทำไงดีอ่ะ ฮืออออออออออ” ทำไงเรื่องไรวะ อยู่ๆไอ้เคียวมันก็ทำเป็นร้องไห้ครับ ตลกอ่ะ ถ้าผมรู้ว่ามันเมาแล้วเวิ่นเว้อขนาดนี้ ผมให้มันเมาไปล่ะ พูดเรื่องหนึ่งประโยคหนึ่งแล้วก็เปลี่ยนเรื่องแล้วก็ลืม คราวนี้ร้องไห้อีก
“ฮึกฮืออออออออออออออ” มันยังคงเล่นบทดราม่าของมันต่อไป
“ฮือ....” อยู่ๆก็มันก็นิ่งไปแถมเงียบไปเลย
“เคียว” ผมเขย่ามันนิดหน่อย แต่มันก็ยังนิ่งอยู่
“เคียวววว” ผมเขย่ามันแรงขึ้น และมันก็ติดมือผมมาเลยครับ เฮ้ยยยยนี้คนหรือตุ๊กตา
“มึงตัวหนักนะ...” ขอโทษที่ทำให้ฉากสวีตมันจบลงเร็วขนาดนี้ แต่เคียวมันก็ตัวพอๆกับผมอ่ะ มันเตี้ยกว่าผมนิดเดียวเองมั้ง แล้วนี้มันทิ้งตัวมาทับผมแบบนี้ ผมก็หนักนะ ถึงแม้ผมจะเกร็งตัวทัน ทำให้ไม่ล้มลงไปนอนก็เถอะ
“นี้มึงหลับเหรอเนี่ย มึงหลับทั้งๆที่ร้องไห้อยู่ได้ไง” ผมแกล้งแซวมัน เพราะรู้ครับว่ามันไม่สามารถหันมาด่าผมได้ พูดง่ายๆก็คือเคียวในตอนนี้เป็นอะไรที่อันตรายน้อยที่สุดล่ะ
สุดท้ายบทดราม่าของเคียวก็จบลง เพราะมันดันหลับไปก่อน ผมเริ่มกวาดสายตาว่าใครพอจะช่วยผมได้บ้าง ผมว่าผมต้องแบกมันกลับแล้วอ่ะ
“พาย พายย พายยย” ผมเลือกเรียกพายเพราะมันนอนอยู่แถวๆนี้พอดีครับ
“พาย!” ครั้งนี้มันสะดุ้งตื่นขึ้นมาแล้วครับ
“ว่าไง” มันสะบัดหัวไล่ความมึนนิดหน่อยและมองหาว่าใครเป็นคนเรียกมัน
“ทางนี้ๆ” สุดท้ายพายมันก็หันมาเจอผม
“มึงไหวป่ะ”
“ไหววววว กูไม่อ่อนเหมือนไอ้พวกนี้หรอก” มันตอบพร้อมๆกับปลายตามองไปรอบๆ แต่กูจำได้ว่ามึงหลับเป็นคนแรกๆเลยนะพาย
“ไหวแน่นะเว้ย”
“เออดิ!” เชื่อก็เชื่อว่ะ
“มึงแบกใครกลับไหวบ้าง” ผมปลุกมันเพราะเรื่องนี้แหละ
“คงได้สัก3-4คนอ่ะ”
“คนไหนดีอ่ะ” พายมันทำหน้าคิดอยู่สักพัก เหมือนมันจะวิเคราะห์อะไรได้ช้าขึ้นนะ
“ไอ้น้ำ ไอ้นอร์ธ ไอ้แฝด ก็น่าจะได้นะ” ผมพยักหน้า ที่เหลือผมน่าจะไหวอยู่ คนไหนที่มันเกินเยียวยา ผมก็ให้มันนอนนี้แหละครับ เห็นว่าข้างบนมีห้องพักพอดี
“เอาภีมไปด้วยได้ป่ะ กูไม่รู้ว่าบ้านมันอยู่ไหนอ่ะ”
“เนิร์ดเหรอ... ได้ๆ” โอเค ลงล็อค ได้กลับไปนอนสักที
Special Part : The End
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อัพดึกมากคนเรา ขอโทษนาาาา ตอนนี้ก็ยาวไปปยาวไปปปเนอะ ไม่มีอะไรมากแล้วแหละ ตอนนี้คือง่วงไม่เท่าไรนะแต่หิวมาก ต้องนอนแล้ววววว แบตโน้ตบุ๊คก็จะหมดอีก ไปล่ะะะะ
คอมเม้นนนนนนนนพลีสสสสส
ความคิดเห็น