คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เปิดบ้าน
03
“มึงไม่ให้กูอยู่เป็นเพื่อนแน่นะ?”
“เออ”
“มึงแน่ใจ?”
“เออออออ กูแน่ใจ มึงกลับไปได้แล้วรูท”
“เออๆ มีไรโทรมาล่ะกัน”
“จ่ะ” ผมรับกระเป๋าสะพายขึ้นมาสะพายบ่าก่อนที่จะเริ่มพินิจพิจารณาสถานที่ที่ผมอยู่ตอนนี้อย่างตั้งใจ
หมู่บ้านจัดสรรขนาดใหญ่ที่ดูจากบ้านแต่ล่ะหลังแล้วคงจะแพงน่าดู และตอนนี้ผมยืนอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่ง ที่โครตใหญ่เลย ตกแต่งแบบคลาสสิกสุดๆ สวยไปอีก ชอบบบบบ ถ้ามันเป็นโมเม้นต์ที่กำลังจะซื้อบ้านผมก็คงจะแฮปปี้ดี๊ด๊าแบบสุด แต่นี้มันคือโมเม้นต์ที่ผมต้องมาอยู่บ้านหลังนี้กับใครก็ไม่รู้อ่ะดิ ฟิลมันเลยดรอปลงไปเยอะเลย แต่ก็เอาเถอะ อย่างน้อย บ้านมันก็น่าอยู่มาก แต่คนในบ้านจะน่าอยู่ด้วยไหมนี้...อีกเรื่อง
แต่บ้านเงียบมากอ่ะ กี่โมงล่ะวะ... 10โมง รีบไปไหมเนี่ยกู จริงๆครูเขาบอกผมว่าเขานัดบ่ายโมงครับ แต่ว่าผมไม่อยากมาตอนที่คนมากันเต็มบ้านแล้วอะไรอย่างนี้ มันทำตัวลำบากกว่าเรามาคนแรกไง ผมเลยออกจากบ้านตั้งแต่9โมง บวกเวลารอรูท กินข้าว แวะนู่นแวะนี้ รถติดอะไรอีก มาถึงนี้ก็น่าจะเที่ยงๆ แต่ปรากฏว่านอกจากไอ้รูทจะมาก่อนที่ผมจะอาบน้ำเสร็จ ร้านอาหารก็ดันไม่มีคนเลย แล้วรูทก็ดันเสือกขึ้นทางด่วน ไปๆมาๆถึงตั้งแต่10 และที่พีคคือผมบอกให้มันกลับไปแล้ว ว่างไปยาวๆดิ
แล้วที่นี้ทำไงดี...
“อ้าวพี่เคียว! เฮ้ย พี่จริงๆด้วยอ่ะ!” ผมหันไปตามเสียงทันที จริงๆก็ไม่ค่อยเข้าใจนะว่ามันจะพูดเสียงดังทำไม แถวนี้ก็มีแต่ผมแท้ๆ และพอผมหันกลับไปเห็นคนเรียกผมแบบชัดๆ ผมก็ต้องสตั้น...ใครวะ
“อ้าวไง” เนียนไปก่อนล่ะกันเนอะ
“พี่มาโครตเร็วอ่ะ นี้ผมนึกว่าจะมาถึงคนแรกซะอีก พี่รู้ใช่ป่ะว่าเขานัดกี่โมง?”
“บ่ายป่ะ?”
“ถูกๆ แล้วพี่รีบเพื่อ?” ทำไมเป็นประโยคคำถามที่ไม่ค่อยอยากตอบแหะ
“แหม่ มึงมาช้าตาย” ผมไม่แน่ใจหรอกนะว่าไอ้ที่คุยกับผมนี้มันอายุเท่าไหร่ น่าจะเด็กกว่าผมหรืออย่างมากก็เท่าผม คงไม่แก่กว่าหรอกมั้ง
“ก็ผมตื่นเต้นนนนน ฮ่าๆ” อารมณ์ดีจังว่ะ
“เหอะๆ” โนคอมเม้นต์ล่ะกัน
“นี้พี่จำผมได้เปล่าวะเนี่ย?”
“ได้ดิว่ะ” ได้ว่าน่าจะเคยรู้จักกัน แต่จำไม่ได้ว่าช่วงเวลาไหนของชีวิตก็แค่นั้น
“จริงดิ โห้ยโครตปลื้มอ่ะ” ปลื้มไปดิปลื้ม มึงเป็นใครนี้กูยังคิดชื่ออยู่
“ปลื้มบ้าปลื้มบอไรเล่าเว่ออีก ฮ่าๆ”
“ปลื้มจริงๆนะพี่ นี้ถ้าเพื่อนผมรู้พวกมันต้องอิจฉาแน่ๆ พี่เคียวจำผมได้อ่ะ”
“ทำไมจะจำไม่ได้ เล่นบาสด้วยกันออกบ่อยนิเนอะ” ที่ๆน่าจะเจอคนเยอะๆ เยอะเกินไปด้วยซ้ำ ก็น่าจะเป็นตอนเย็นตอนที่พวกผมเล่นบาสนี้แหละ บางทีก็มีพวกรุ่นน้องมาเล่นด้วย มันก็คงเป็นหนึ่งในนั้นมั้ง ผมก็ไม่ได้เป็นมนุษย์สังคมอะไรขนาดนั้นเหอะ
“ฮ่าๆ ผมอยู่ชมรมบอลพี่ ไม่เล่นบาส” มาๆ ช่วยเก็บเศษหน้าหน่อย
“อ้ออออ พี่ก็ว่าหน้าคุ้นๆ” คุ้นตอนไหนของมึงวะเคียว
“จำไม่ได้ก็บอกตรงๆดิพี่ ดีใจเก้อเลยว่ะ”
“เออๆ จำไม่ได้ มึงเป็นใครเนี่ย เรารู้จักกันเรอะ”
“พี่แม่งจี้ว่ะ ฮ่าๆ ผมชื่อเต้ไงพี่ ที่เคยไปสมัครชมรมพี่แต่คนมันเต็มอ่ะ ผมเลยไปอยู่ชมรมบอลแทน” คือชมรมผมนี้มีน้องที่จะมาสมัครแต่ไม่ทันเยอะมากแล้วผมก็คุยกับน้องที่ไม่ได้สมัครพวกนั้นทุกคน คิดว่าผมจะจำมันได้ม้ายยยย จริงๆชมรมผมมันไม่ได้เริศเลออะไรหรอกนะ แต่มันไม่ค่อยได้ทำอะไร น้องๆมันก็เลยแย่งกันเข้าเฉยๆ
“ถ้ามึงแนะนำตัวแบบนี้แต่แรกก็จบป่ะวะเต็นท์”
“ฮ่าๆ ผมชื่อเต้ครับพี่ไม่ใช่เต็นท์” ไม่ใช่ว่าจำไม่ได้ล่ะ บางทีสมองอาจจะไม่จำอะไรเลยมากกว่า
“เออนั้นแหละ” ด้านแล้วก็ด้านให้สุดเนอะ
“แล้วนี้พี่ลองเข้าไปในบ้านยัง?”
“มันเข้าได้เรอะ”
“ไม่ลองก็ไม่รู้ดิพี่” มันยักคิ้วใส่ผมก่อนที่จะเดินไปเขย่าประตูรั้ว เขย่าแบบเขย่าเลยอ่ะ เอาสิ้ เอากับมัน
“คนข้างในเขาคงได้ยินมั้งน้องเต้” กูล่ะกลุ้ม
“อ้าว! น้องคือน้องเต้กับน้องเคียวใช่ไหมจ๊ะ มากันเร็วจัง มาสิเข้ามาข้างในก่อน” ดีๆ มีคนได้ยินเฉย....
พี่คนนั้นเดินออกมาเปิดประตูรั้วให้ผมกับเต้เข้าไป พี่เขาก็ดูน่าจะอายุประมาณ20ปลายๆหรือไม่ก็ต้น30 ยังดูหน้าเด็กอยู่เลย รวมๆก็จัดเป็นผู้หญิงที่หน้าตาดูดีคนหนึ่งเลยล่ะ
“น้องมากันเร็วจัง ยังไงก็นั่งๆนอนๆตรงนี้กันก่อนล่ะกันเนอะ ไว้รอเข้าบ้านพร้อมเพื่อนๆนะจ๊ะ” ขอบคุณบ้านหลังนี้ที่มีสวยย่อมอยู่หน้าบ้าน ไม่งั้นต้องไปนั่งๆนอนๆข้างถนนแน่ๆ
“น้องจ๊ะ ตื่นได้แล้วนะ เราจะเริ่มอัดรายการกันแล้ว”
ผมสะลึมสะลือขึ้นมานั่งขยี้ตา กว่าจะบ่ายโมง นี้นั่งกินข้าว กินขนม กินน้ำ จนหลับไปเลย แต่นี้ก็บ่ายโมงล่ะได้ทำอะไรจริงๆสักที
พอร่างกายเริ่มเข้าที่เข้าทางผมก็เริ่มมองไปรอบๆ ผมมานอนอยู่ใต้ต้นไม้ที่เย็นมากๆ ลมนี้พัดตลอด ชีวิตดีล่ะไง แต่เดี๋ยวนะ ไอ้เต้หายไปแล้ว เด็กสมาธิสั้นอย่างมันก็คงไม่มานั่งรอผมนอนหรอกเนอะ ชั่งมัน เดินตามพี่คนนั้นไปดีกว่า เผื่อมีอะไรดีๆให้ทำ
"ทุกคน! น้องคนสุดท้ายมาแล้ว เริ่มอัดรายการได้"
เดี๋ยวๆ ถ่ายเลยเนี่ยนะ คิวนี้อะไรยังไง แต่ไม่มีเวลาสงสัยนานหรอกครับ เพราะตอนนี้ผมกำลังโดนพี่คนหนึ่งผลักผมให้ไปยืนข้างๆไอ้เต้ ที่ดูมันจะกระดี๊กระด๊ามีความสุขไปอีก ดีจังนะมึง
“ต้องทำไรวะ” งานกระซิบต้องมา ให้ทำอะไรก็ไม่รู้เนี่ย ความมั่นใจที่ไม่ค่อยมีมันยิ่งลดนะ
“ไม่รู้ดิพี่” แล้วมึงยิ้มอะไรเนี่ยยยยยย ไม่เอาๆไม่พูด เดี๋ยวเด็กมันเฮิร์ต
“กล้องเดิน แอ็คชั่น!”
“ยินดีต้อนรับเข้าสู่รายการown label รายการที่จะทำให้เด็กที่ฝันได้สร้างฝันด้วยมือของตัวเองคร้าบบบบบบบบบ
ผมเมษนะครับ รับหน้าที่เป็นพิธีกรและผู้ดำเนินรายการ ตลอดจนจบรายการเลยเนอะ ฝากเนื้อฝากด้วยด้วยนะครับ”
พี่เมษที่แนะนำตัวนี้ ดูจากท่าทางน่าจะอายุประมาณ20ต้นๆประมาณนี้ พี่เขาจัดเป็นผู้ชายที่ต้องมีสาวๆกรี๊ดจำนวนหนึ่งเลยล่ะ เด็ดจริงแหะ แค่พิธีกรก็ชนะไอ้พวกที่ยืนๆอยู่นี้หมดล่ะ ดี๊ดี
แต่เอาจริง คำโปรยรายการเมื่อกี้มีปัญหากับคนอย่างผมมาก นี้มันรายการอะไรกันแน่ แล้วต้องให้ผมทำอะไรบ้าง own label? ยี่ห้อของตัวเองอ่ะนะ ไหนๆใครคิดชื่อรายการ มาให้ดูหน้าหน่อยสิ...
“เอาล่ะนะ ไหนมีกันกี่คน 1 2 3 ... 6 เนอะ” จากใจไหม นี้ก็พึ่งรู้ว่ามี6คน
“เดี๋ยวเรามาเริ่มเกมส์แรกกันเลย เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาเนอะ ทีมงานแยกน้องทีครับ” เริ่มเฉย รีบเหรอพี่ เขาให้epล่ะ15นาทีหรือไร
“ตอนนี้ทีมงานก็แยกน้องๆเรียบร้อยแล้วนะครับ เรามาเริ่มเกมส์แรกกันดีกว่าเนอะ เกมส์นี้มีชื่อว่า! แนะนำตัวพาเพลิน”
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ไฟนอลกำลังจะผ่านไปพร้อมกับคะแนน ถถถถถถ จริงๆยังไม่ปิดเทอมเลย เหลือสอบวันศุกร์อีกวันแล้ววันอาทิตย์กับวันจันทร์ยังต้องมาเรียนฟิสิกส์อีกแหนะ ดี๊ดี ง่อวววววววววว ชั่งชีวิตอันแสนน่าสงสารของไรท์ไป ยังไงก็มาถึงตอนที่3แล้วเนาะ ก็ฝากติดตามกันไปเรื่อยๆนะจ่ะ -/ \- สุดท้าย เม้น โหวต แชร์ และกดเป็นแฟนคลับกันด้วยนะ เยิ้ปๆ <3
ความคิดเห็น