คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : twotone dome
15
ถ้าช่วงเปิดเทอม ผมก็จะอยู่หอครับ นานนนนนๆจะกลับบ้านที หอที่ผมอยู่นี้เป็นที่แย่งชิงของนักเรียนแถวๆนี้มาก เพราะมันไม่เหมือนหอนักเรียนทั่วไปอ่ะครับ มันเหมือนพวกโรงแรม คอนโด อะไรพวกนี้เลยล่ะ เห็นว่าเจ้าของเคยเป็นนักเรียนแถวนี้แล้วเข้าใจความรู้สึกของหอพักที่ไม่ดีเลยสร้างที่นี้แบบดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ แล้วก็สำเร็จครับ ผมแย่งชิงมากกว่าจะได้ห้องนี้มา
และที่เจ๋งกว่าความสวย ความสะอาด ความบริการดีของที่นี้คือ
มันเป็นตึกแฝดครับ
ตอนแรกผมก็งงนะว่าเอ๊ะ ทำไมต้องสร้างเป็นตึกแฝด แต่หลังจากอยู่ที่นี้มาจนปีที่3ก็รู้มาว่าเพราะมีคนอยากเข้ามาพักที่นี้เยอะมากครับ ตึกเดี่ยวมันไม่พอ เลยสร้างตึกแฝดข้างๆมันซะเลย คอนเซบก็เป็นทูโทนครับ ตึกด้านขวานี้จะถูกเรียกแบบหรูๆว่าblack dome แน่นอนครับ ตึกด้านซ้ายจะเรียกว่าwhite dome ผมมันสายดาร์กก็เลือกอยู่black domeแน่ๆอยู่แล้วครับ เคยแวะไปหาเพื่อนในwhite domeมา มันก็ไม่ค่อยต่างจากตึกที่ผมอยู่เท่าไร อาจจะมีพวกเฟอร์นิเจอร์ กระเบื้อง เป็นสีขาว ต่างจากตึกผมที่ส่วนมากจะเป็นสีดำ
เพราะมาอยู่ที่นี้คนเดียว (ยะกับเฟรมอยู่บ้าน ส่วนไอ้รูทมันจองห้องที่นี้ไม่ทัน พอมีห้องว่างมันก็ขี้เกียจย้ายของมาแล้ว มันเลยอยู่อีกหอหนึ่งครับ ไม่ไกลกันมากหรอก) บางทีเหงาๆก็กลับบ้านครับ แต่อย่างที่บอกว่านานๆที ความเหงาไม่สามารถเอาชนะความขี้เกียจได้หรอกครับ
บ่นไปบ่นมา ผมก็มาถึงห้องตัวเองเรียบร้อย ห้องผมอยู่ชั้นที่16ครับ ตึกมีทั้งหมด20ชั้น
พอเปิดประตูเข้ามาในห้องและเปิดไฟ ผมก็หยุดสตั้นกับสภาพห้อง ผมไม่ได้กลับห้องมาสักพักแล้วนะ (กลับมาตอนชมรมมีงานแค่นั้นเอง) คงไม่แปลกที่ห้องจะเละขนาดนี้มั่ง
‘ผมเคียวนะครับ...พี่ ส่งแม่บ้านมาห้องผมทีงงงง...ห๊ะ เขาจะเข้าตอนนี้เลยอ่อ อื้มๆได้ครับ’ สรุปว่าแม่บ้านจะเข้ามาทำความสะอาดให้เลย ผมลงไปหาข้าวกินก่อนดีกว่า
หอพักที่นี้ยิ่งชั้นสูงขึ้นก็ยิ่งแพงครับ (ผมก็ไม่เข้าใจเหตุผลเหมือนกัน) ห้องผมนี้1ห้องนอน 1ห้องน้ำ 1ห้องนั่งเล่น และ1ห้องครัวเล็กๆ (ผมเข้าไปเปิดตู้เย็นเท่านั้นครับ) อาจจะไม่ใหญ่มากแต่ถือว่าดีมากสำหรับผม แม้ราคาจะแพงไป...มาก ก็คุ้มอยู่ครับ ทุกเดือนผมจ่ายค่าห้องทีแทบจะขนของกลับบ้านตอนนั้นเลย ค่าห้องพวกนี้ผมจ่ายเองครับ เพราะเคยท้าพี่ไว้ว่าผมจ่ายเองได้ (เป็นไงล่ะ)
ห้องต่อจากชั้นผมไปก็คงประมาณนี้ ชั้นประมาณ10-15จะไม่มีห้องนั่งเล่น ชั้น10ลงไปก็ห้องน้ำรวม แต่ห้องอาบน้ำกับห้องสุขาก็แยกกันนะครับ ผมบอกแล้วว่าที่นี้ความสะอาดดีพอสมควรเลยแหละ
ผมเป็นพวกไม่ชอบสุงสิงกับใคร เลยเลือกอยู่ชั้น16ไปเลย (จะรู้สึกว่าคิดผิดทุกครั้งที่จ่ายค่าห้องครับ)
ชั้นร้านสุดจะมีร้านอาหารตามสั่งทั่วไป ถ้าว่างๆผมก็จะเดินออกไปหาอะไรกินข้างนอก เพราะระแวกนี้มีพวกร้านอาหารอร่อยๆเยอะมากครับ เย็นวันศุกร์ก็จะมีถนนคนเดินที่สวนสาธารณะใกล้ๆนี้ด้วย
แต่วันนี้เหนื่อยพอแล้ว กินร้านข้าวของที่หอก็พอ
แต่กินอะไรดีล่ะ
ควรมีคนรับจ้างคิดเมนูอาหารที่จะกินในแต่ล่ะมื้อได้แล้วนะ
“ข้าวผัดกุ้งครับ” ในขณะที่ผมนั่งคิดอย่างโครตเครียดก็มีเสียงคนสั่งแทรกไปก่อนครับ ข้าวผัดเหรอ ก็ง่ายๆดีนะ
“ข้าวผัดกุ้ง2เลยครับป้า”
“ขี้ก็อปว่ะ”
“ใครก็อปมึง”
“ก็มึงไงงงงง มึงสั่งตามอ่ะ”
“แล้วไงงงงง ฟ้องร้องกูเลยมั้ย” มันกรอกตาใส่ผมครับ อะไรๆ
“เลว”
“เฮ้ย สนิทถึงขั้นด่ากันตั้งแต่เมื่อไร”
“ตั้งแต่มึงขอให้กูเปิดไฟให้ เพราะกลัวความมืดมั่ง”
“สัส นั้นตั้งแต่แรกเลย ฮ่าๆ” ไอ้ซียิ้มกว้างๆใส่ผม ตอนแรกผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าเป็นมันแน่รึเปล่า แค่รู้สึกว่าเสียงคุ้นๆ คุ้นมากกกก จนแม่งพูดว่าขี้ก็อปนี้แหละ ถึงรู้ว่ามันชัวร์
“มาทำไรอ่ะ”
“แดกข้าวไง”
“อันนั้นกูรู้แล้วครับคุณซีรัส กูหมายถึงว่าทำไมมึงถึงถ่อมากินข้าวที่นี้”
“กูว่าร้านนี้อร่อยกว่าตึกขาวอ่ะ” นี้ก็ชื่อเบสิกครับ black dome = ตึกดำ ส่วนwhite dome = ตึกขาว
“บ้านอยู่แถวนี้หรอ?”
“เปล่า กูอยู่ตึกขาวอ่ะ”
“มึงอยู่ตึกขาว?”
“อ่าฮะ ทำไมอ่ะ”
“กูอยู่ตึกดำ”
“อ้าวจริงดิ ทำไมไม่เคยเจอเลยวะ” ผมก็กำลังคิดอยู่ ตึกอยู่ติดกันแค่นี้ไม่เคยเจอกันเลย แต่พอไปถ่ายรายการด้วยกัน รู้จักกัน กลับมาเจอกันง่ายๆซะงั้น
‘มึงงงงงง กูไม่รอล่ะนะ’
‘แปปเดียวววว กูอาบน้ำเสร็จแล้วเนี่ย’
‘มึงช้าอ่ะ’ ถึงจะรู้ว่าโวยวายไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา ผมก็อดที่จะบ่นมันไม่ได้อยู่ดี วันนี้มีงานเลี้ยงปิดกล้องรายการown label ตกลงกันกับซีว่าจะไปพร้อมกัน ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็โทรไปถามมันครับว่าเสร็จยัง มันบอกว่าแปปนึง แปปนึงของมันนานมาก... จนผมต้องโทรไปใหม่ แล้วมันก็ยอมสารภาพว่าพึ่งทำงานเสร็จยังไม่ได้อาบน้ำเลย แล้วทำไมผมต้องมารออออ แยกกันไปก็ได้มั้ย
‘ทำไมเราไม่ไปเจอกันที่งานวะ’
‘ไปพร้อมกันดิ้ มึงตกลงกับกูแล้วนะว่าจะไปพร้อมกัน’
‘ในกรณีที่มึงช้าขนาดนี้ กูสามารถยกเลิกได้ทันที’
‘แปปเดียว จริงๆ’
‘กูเลิกเชื่อมึงนานแล้ว กูรอมึงจนเบื่อแล้วเนี่ย’
‘มึงขึ้นมาห้องกูดิ’
‘ชั้นไหน’
‘18’ ให้ทายว่าผมจะไปมั้ย...
‘ไกล...’
‘ไกลอะไรของเมิง มึงอยู่16 กู18’
‘แต่ทางเชื่อมมันอยู่ชั้น10 มึงจะให้กูลงจากชั้น16ไปชั้น10 เดินต่อไปตึกขาว ขึ้นลิฟต์ไปชั้น18 มึงว่ามันไกลมั้ยถามใจดูเนอะ’ ต่อไปจะเขียนร้องเรียนล่ะ ทำไมทางเชื่อมที่มีทางเดียวถึงไปอยู่ชั้น10 ลำบากคนแบบผมมาก
‘งั้นมึงเลิกบ่นแล้วลงมารอกูที่ล็อบบี้ตึกดำได้ล่ะ กูกำลังไป เจอกัน’
“ว่าไงคุณชาย นัด5โมง ตอนนี้6 ตรงเวลาเป๊ะ” อดแขวะไม่ได้จริงๆครับ แม้จะเห็นว่ามันกำลังรีบวิ่งมาหาผม มันคงรีบทำทุกอย่างให้เร็วที่สุดแล้วแหละผมว่า ตอนนี้หน้ามันแดงก่ำแบบคนไปวิ่งออกกำลังกายมาเป็นเวลานาน แล้วเสื้อผ้าก็ไม่ได้อยู่ในสภาพอย่างที่ควรจะเป็น เออดี สมควรล่ะ
“ไม่แขวะได้ป่ะ ไม่เห็นหรอว่ากูเหนื่อยเนี่ย” พูดจบมันก็ทิ้งตัวลงนั่งเลยครับ แต่เสียใจด้วยที่มันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกสงสารมันเลย
“เหอะๆ ไม่ได้ผลว่ะ ไปเรียกแท็กซี่!”
“มึงคิดว่ามึงหนักกี่โลเหรอออออ ถึงให้กูแบกเนี่ย” ผมส่ายหัวปลงๆให้กับไอ้คนที่กอดคอและทิ้งน้ำหนักตัวแทบจะทั้งหมดมาที่ผม มันเลยดูทุลักทุเลนิดหน่อย (ถึงมาก) แต่ผมก็พยายามจะพาร่างตัวเองกับร่างของไอ้ซีไปให้ถึงลิฟต์ให้ได้
งานเลี้ยงปิดกล้องตอนแรกก็สนุกดีครับ เรียกได้ว่าพวกเราทุกคนทิ้งทวนกันแบบเต็มที่ ทั้งดื่ม กิน เล่น ร้อง เต้น ทุกอย่างเลยแหละ พอเริ่มงานไปสักพัก พวกเราก็เริ่มเข้าสู่ช่วงที่สติมาๆหายๆ ผมจำได้ว่าผมกำลังดวลกับไอ้เดลแบบช็อตต่อช็อต แล้วอยู่ๆไอ้เต้ก็โวยวายขึ้นมา เพราะมันที่เดินถือถ้วยถั่วคลุกเกลือป้อนให้คนนู่นทีคนนี้ที เดินไปป้อนให้ไอ้ซีครับ
ไอ้ซีแพ้ถั่ว
ผมล่ะไม่รู้จะว่าไอ้เต้หรือไอ้ซีที่กินเข้าไปดี
คราวนี้ทุกอย่างเลยวุ่นวายขึ้นมาชั่วขณะครับ พี่ทีมงานรีบวิ่งมาดูว่าซีเป็นอะไรรึเปล่า ถ้ามันแพ้มากก็อันตรายใช่ไหมครับ ซีมันบอกว่ามันไม่ได้แพ้มาก ไม่เป็นไร แค่คันๆ ให้ทุกคนสนุกกันต่อเลย
แล้วทุกคนก็กลับมาสนุกกันต่อจริงๆ
ผมว่าเพราะตอนนั้นอารมณ์มันอยากต่อด้วยแหละ ทุกคนเลยเลิกสนใจไอ้ซีและสนุกกันต่อ
แล้วเป็นไงล่ะ สุดท้ายผมก็ต้องมาแบกมันกลับเพราะพี่เมษบอกว่าอยู่ใกล้ๆกัน
“กูขอโทดดดดนะ” แม้มันจะดูไม่ปกติแต่ก็ไม่ได้แย่อย่างที่ผมคิดนะ มันก็ดูมึนๆ มีผื่นขึ้นนิดหน่อยที่คอแล้วก็แขน
“กูเป็นภาระมึงแท้ๆเลยอ่ะ...” ที่แน่ๆดูเหมือนอาการแพ้นี้จะส่งผลให้มันเซนซิทีฟมากขึ้นนะ ผมได้ยินมันบ่นว่ารบกวนผม ลำบากผม ตั้งแต่พี่เมษบอกผมว่าฝากไอ้ซีด้วย พอผมถามอะไรก็ตอบไม่ค่อยรู้เรื่องหรอกนะ พูดก็ชัดบ้าง ไม่ชัดบ้าง แต่สามารถบ่นได้เรื่อยๆเลย ยอมใจ
“มึงอยู่ห้องไหนวะ” รู้แค่ว่าชั้น18เอง
“ห้องนู่น”
“นู่นไหนของมึง”
“นู่นนนนนนนนนนนนนไง” อย่างนี้เป็นต้น มึงพูดอะไร... ว่าแล้วผมเลยหากุญแจห้องจากกระเป๋าทุกอย่างในตัวมันแทน
เจอล่ะ... 182..
“มึงกลับเลยก็ได้นะ” ผมจัดการเปิดไฟ เปิดแอร์ให้มัน ก่อนที่ซีมันจะเดินไปนอนบนเตียง
“กูหมดประโยชน์แล้วดิ” ห้องมันก็ดูเหมือนห้องผมเลยนะ อย่างที่เคยบอกแหละว่ามีแค่เฟอร์นิเจอร์บางอย่างที่หอให้เท่านั้นที่จะคนล่ะสีกัน แต่ดูจากเฟอร์นิเจอร์ที่มันซื้อมาเพิ่มหลายๆอย่างก็สีขาวนะ เหมือนคุมโทนในอินสตราแกรมเลย (ห้องผมก็พยายามจะซื้อของให้มันดำๆเหมือนกันครับ ฮ่าๆ)
“กูม่ายด้ายหมายความแบบน้านนนน ขอโทดดดดด” ผมบอกแล้วว่ามันเซนซิทีฟมากเกิน
“กูล้อเล่นมั้ยล่ะ” จริงๆผมก็มึนๆอยู่เหมือนกันนะ ดื่มไปเยอะเหมือนกัน แต่ต้องพยายามพามันมาให้ถึงห้องเนี่ยเลยเริ่มสร่างๆล่ะ
“ยาแก้แพ้อยู่ไหนวะ”
“กูโอเคคคค” ผมกรอกตาใส่มัน ก่อนที่จะเดินหากล่องยาในห้องมันแทน ถ้าผมกลับตอนนี้พนันได้ว่ามันคงนอนเลย ไม่กินยาอะไรทั้งนั้นแหละ ถึงจะไม่แพ้มากก็ควรกินเผื่อไว้นะ
และผมก็หาเจอ จัดแจงให้มันกินเรียบร้อย
“มึงอาบน้ำหน่อยป่ะ” ผมพึ่งสังเกตอาการของมันแบบตั้งใจ มันก็ไม่ได้แพ้น้อยเลยนะ ผื่นเม็ดเล็กๆเริ่มขึ้นคอ แขน มากกว่าตอนแรกที่ผมเห็นอีก แล้วมันก็ดูแดงมากด้วย ผมเลยเลื่อนมือไปลูบผื่นพวกนั้นเพื่อดูว่ามันเยอะขนาดไหน
“ซี มึงอาบน้ำเหอะ เดี๋ยวจะได้ทายา” มันยังพอมีสติอยู่บ้างก็ควรอาบน้ำนะครับ นอนทั้งแบบนี้คงเหนียวตัวแย่ (กระโดดเพลงพี่ตูนกันไปตั้งหลายเพลง)
“แต่กูง่วงแล้วนะ”
“กูรู้ แต่มึงก็ต้องอาบนะ ผื่นมันขึ้นเยอะเหมือนกันนะมึง”
“เคียว” ทำไมมึงต้องใช้เสียง2ด้วยเนี่ย
“ว่าไง”
“อาบให้หน่อยดิ” กูว่าล่ะ
“มึงยังคุยกันกูได้เนี่ยแค่อาบน้ำคงไม่ลำบากอะไรมากมั้ง”
“คุยอะไร คุยไม่ได้สักหน่อย” กวนตีนอีก ผมเลยเปลี่ยนจากพูดกับมันดีๆเป็นลากแขนมันไปอาบน้ำแทน มันก็พยายามสู้แรงผมด้วยครับ ตอนนี้เลยกลายเป็นพยายามจะฉุดให้มันลุกขึ้นแทน
“เคียว”
“อะไร” ผมยังคงไม่เลิกดึงแขนมันให้ลุกครับ
“ถ้ากูอาบน้ำแล้วมึงจะกลับห้องมั้ยอ่ะ”
“ก็ถ้ามึงอาบน้ำ ทายาเสร็จ กูก็คงกลับ”
“ไม่กลับได้มั้ยอ่ะ...” มันจะพูดเสียงเบาทำไมเนี่ย ผมเลยเลิกดึงแขนมันก่อน
“มึงว่าไงนะ พูดดังๆดิ กูไม่ได้ยิน”
“กูบอกว่า เมื่อกี้กูให้มึงกลับแล้วนะ ถ้ามึงไม่กลับ ก็ห้ามกลับแล้ว ... หรือถ้ามึงจะกลับ ก็กลับซะตอนนี้เลย” ประโยคแรกมันดูมั่นใจดีหรอกนะ พอมันเห็นผมนิ่งๆเลยต่อมาอีกประโยคซะงั้น
“แล้วทำไมกูต้องอยู่ด้วยอ่ะ”
“เอ่ออออออ ไม่ต้องมีเหตุผลได้มั้ยอ่ะ” จริงๆตอนมันป่วยๆนี้ก็ตรงๆดีนะ ไม่อยากหาเหตุผลก็ไม่ต้องหา แค่อยากให้เป็นแบบนั้น บางทีผมก็อยากทำแบบนี้บ้าง อะไรบางอย่างมันก็หาเหตุผลยากนะ เราแค่อยากให้มันเป็นแบบนั้นเฉยๆ แค่รู้สึกว่าถ้าเป็นแบบนั้นก็คงดี
“อื้ม”
“อื้มคือ?”
“เดี๋ยวคืนนี้กูค้างห้องมึงก็ได้”
“จริงนะ!” มึงจะดีใจทำไมเนี่ย มึงเป็นคนขอเองแท้ๆ
“เออออออออ อาบน้ำได้แล้วววว”
“เค” มันยิ้มหวานให้ผมพร้อมๆกับบีบมือผมเบาๆ ผมพึ่งรู้เนี่ยแหละว่ายังไม่ได้ปล่อยมือมันเลย นี้ผมจับมือมันนานขนาดไหนแล้วเนี่ย
“มึงดูสร่างเฉยเลยนะ” มันแค่ขำๆแล้วยอมเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว
แต่ยังไงผมว่าผมไปเอาชุดที่ห้องหน่อยดีกว่า
“เฮ้ยๆมึงจะไปไหนอ่ะ”
“กูจะเอากระเป๋าไปไว้ แล้วก็เอาชุดด้วย”
“กระเป๋าเดี๋ยวค่อยไว้ก็ได้ ชุดก็ใช้ชุดกูดิ”
“อะไรของมึง กูแค่กลับไปห้องแปปเดียว”
“มึงพูดแล้วอ่ะว่าจะอยู่นี้”
“ก็เออไง แต่กูแค่ไปเอาของแปปเดียว”
“กูไม่ให้ไป กูบอกแล้วใช่ป่ะ ว่ากูให้โอกาสมึงกลับแล้ว ถ้ามึงไม่กลับ ก็ห้ามกลับแล้ว” เฮ้ยนี้จริงจังขนาดนี้เลย
“เออๆ ไม่กลับก็ได้” ผมโยนกระเป๋าสะพายไว้แถวนั้น แต่ซีมันก็ยังไม่ยอมเข้าไปอาบน้ำสักที เอาเข้าไป
“มึงไม่อาบ กูอาบนะ” พูดจบผมก็แย่งผ้าเช็ดตัวจากมือมัน แล้วแย่งเข้าห้องน้ำไปก่อน
“มึงไม่มียาทาแก้คันเหรอวะ” หลังจากงมอยู่กับกล่องพยาบาลตั้งนานก็หาไม่เจอ
“มี แต่ไม่รู้อยู่ไหนแล้วอ่ะ ไม่ต้องทาก็ได้มั้ง” หลังจากอาบน้ำ มันดูกลับเป็นคนมากขึ้นนะ เริ่มกลับมาพูดชัดทุกประโยคแล้ว โดนน้ำคงจะเริ่มสร่าง
“ถ้าจะไม่ทาก็เลิกเกาดิว่ะ” เพราะมันเกานี้แหละ ผมเลยเดินมาหายา
“เดี๋ยวหลับก็ไม่เกาแล้วมั้ง”
“มึงก็เกาแหละแต่มึงแค่ไม่รู้ตัว ถ้าห้องมึงไม่มี กูกลับไปเอาห้องกูนะ”
“อ่ะ” ผมเลิกคิ้วใส่ยาในมือมัน เมื่อกี้ยังเห็นนอนเปื่อยอยู่บนเตียงอยู่เลย พอผมพูดเรื่องกลับห้องนี้ยอมลุกขึ้นมาหาเลยเหรอวะ เอออออดีเหมือนกันแหะ
“เอามาให้กูไมอ่ะ มึงทาดิ” พอยื่นยาให้ผมเสร็จก็เดินกลับมานอนต่อเลยครับ
“มึงทาให้ที” และยื่นแขนมาให้ผมเสร็จสรรพ ยอมๆมันหน่อยล่ะกัน
“ตัวมึงอุ่นๆนะ” แล้วบอกแพ้ไม่มาก ผมไล่ทายาตั้งแต่ต้นแขน ไล่มาเรื่อยๆแบบไม่รีบร้อนอะไร ผมเริ่มหายง่วงแล้วแหะ พอเราไม่ได้พูดอะไรกัน ห้องมันเลยเงียบขนาดที่ผมว่าผมได้ยินเสียงแอร์เลยนะ
แล้วอยู่ๆซีที่นอนอยู่ก็ลุกขึ้นมานั่งเฉย แต่มันก็ไม่ได้พูดอะไรนะ ผมเลยแค่ทายาให้มันต่อไป
“ปกติมึงทำแบบนี้ป่ะวะ”
“หมายถึงอะไรวะ”
“ก็พวกยอมแบกเพื่อนกลับห้อง ยอมอยู่เป็นเพื่อน ยอมทายาให้ อะไรเงี้ย”
“ก็ทำนะ” เคยแบกไอ้รูทกลับห้องอยู่เหมือนกัน แม้สุดท้ายจะทิ้งมันไว้หน้าหอแทนที่จะแบกมันเข้าห้อง ส่วนยอมอยู่เป็นเพื่อนนี้ก็เคยนะ จะประมาณว่าขี้เกียจกลับห้องตัวเอง ส่วนทายา เคยรึเปล่านะ น่าจะเคยแหละ
นี้สรุปผมเคยทำจริงๆใช่ป่ะวะ
“ปกติอ่ะดิ” ผมเงยหน้าไปมองหน้ามันแทน
“ปกติเรื่อง..?”
“ที่มึงทำให้กูไง มึงก็ทำให้เพื่อนทั่วๆไปใช่ป่ะ” ผมพยักหน้า แต่ในหัวกำลังหมุนว่ามันใช่รึเปล่า ผมเคยทำอะไรขนาดนี้ให้เพื่อนสักคนจริงๆดิ ต้องเคยดิ...เนอะ
“ดีล่ะ กูจะได้ไม่เผลอคิดไปเองว่ามึงคิดอะไรเกินเลยกับกู”
“สัส มึงเถอะ อย่ามาหวั่นไหวกับกูล่ะกันนนน”
“กูก็เริ่มไม่แน่ใจแล้วเนี่ย” ผมนิ่งไปเลย เอ่อ... ต้องมีรีแอคชั่นยังไงเนี่ย
“กูว่ากูยังเมาอยู่อ่ะ โทษทีมึง”
“อื้ม กูก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ว่ากูทำแบบนี้ให้เพื่อนทุกคนรึเปล่า” คราวนี้เป็นซีที่นิ่งไป ผมเลยแค่หันมาทายาให้มันต่อเท่านั้น
ผมไม่รู้หรอกว่าทำไมผมต้องทำแบบนี้ด้วย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองคิดอะไรอยู่ แต่ที่เป็นอยู่ตอนนี้สำหรับผม มันดีมากเลยนะ การได้มีมันอยู่ข้างๆ มันทำให้อะไรที่แย่ๆที่ปกติผมต้องรับไว้คนเดียว เหมือนมีคนมาช่วยแชร์ โดยรวม ถือว่าตอนนี้ผมรู้สึกดีถึงดีมากที่มีมันอยู่ข้างๆ ขอยังไม่หาล่ะกันว่าอยากให้มันอยู่ข้างๆในสถานะไหน ขอยืดเวลาของความสัมผัสแบบนี้ไปอีกหน่อยนะ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอเม้นอีกได้มั้ยยยยยย
ความคิดเห็น