คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : EP.5 (2/2) theend
14
“โอ้ยพี่ ผมร้อน ฮ่าๆ”
ถึงเต้มันจะบ่นแบบนั้นแต่มันก็ยิ้มกว้างอยู่ดี
“ตราผมช่ะ” ก่อนที่จะดึงดราม่าไปมากกว่านี้ไอ้เต้เลยรีบวิ่งไปหาของขวัญของตัวเอง
“คีย์เวิร์ดของผมคือออออ... อายุมาก”
ระเบิดเสียงฮาจากพวกผมทันที คีย์เวิร์ดของมันนี้มันแบบ... ฮ่าๆ
“ไอ้เต้!
ถ้าจะคีย์เวิร์ดแบบนี้ไม่ต้องมาเรียกกูว่าพี่นะ” ฮ่าๆ ไอ้ก้องรีบโวยวายเลยครับ
อายุมากนี้มันก็เห็นๆอยู่คนเดียวอยู่แล้ว
“โถ่วววววพี่ก้อง ผมรักพี่นะ”
แล้วพยายามเกาะแขนไอ้ก้องเต็มที่ ไอ้ก้องก็พยายามสะบัดน้อง ส่วนผมอ่ะนะ
แค่ขำก็เหนื่อยจะแย่แล้ว
“ไม่ต้องมาเรียกกูว่าพี่ ไปปป ปล่อยกูววว”
“นี้พี่ของขวัญผมตั้งใจเลือกมากนะ ไม่เอาหรอออ”
“เออออ เอาก็ได้ว่ะ” จริงๆก็อยากได้เหอะ
ทำเป็นแอคติ้ง
“พี่ก้องอ่ะ
เขามักจะบ่นพวกเราบ่อยๆใช่ป่ะครับว่าเปิดแอร์หนาวเกิน ผมเลยซื้อ... เสื้อกันหนาว
ให้” ไอ้ก้องนี้ยิ้มแก้มแตกแล้วครับ เพราะมันไม่ใช่แค่เสื้อกันหนาวธรรมดา
แต่เป็นแบรนด์ที่ไอ้ก้องชอบมาก มันอาจจะเป็นอะไรเล็กๆที่แสดงให้เห็นว่าไอ้เต้ใส่ใจและตั้งใจเลือกของชิ้นนี้ให้ก้องจริงๆ
“แล้วก็ผมรู้ว่าจริงๆพี่ก้องชอบแอบน้อยใจพี่ๆบ่อยๆ
แต่ชอบงอนแล้วหายเอง พวกพี่เลยไม่ค่อยจะได้ง้อ...” จริงครับ พวกผมพร้อมใจกันพยักหน้างึกงักเป็นการบอกว่าที่ไอ้ก้องงอนทุกครั้งเนี่ย
พวกผมรู้เสมอ แต่ไม่รู้จะง้อยังไง พอจะง้อไอ้ก้องก็หายซะก่อน เลยกลายเป็นว่าแทบจะไม่เคยง้อมันเลยครับ
“ผมเลยซื้ออะไรที่จะคอยเตือนใจพวกพี่ว่าพวกเราคือown label...”
“เคียว” ผมหันไปหาไอ้ก้องก่อนที่จะล็อคสายตาไว้ที่ของที่มันพึ่งหยิบออกมาจากกล่อง
“เดี๋ยวๆ มึงสั่งร้านwxxxในไอจีป่ะ”
“ใช่พี่เคียว พี่รู้จักด้วยเหรอ” เฮ้ยยยยยย
ร้านนี้ผมเล็งไว้นานมากครับ แต่ว่าช่วงนี้ต้องประหยัดเลยไม่ได้ซื้อสักที เคยขอให้ไอ้ก้องซื้อให้ด้วย
ฮ่าๆ (มันเลยเรียกให้ผมดูไง) ตอนนี้มันมาอยู่ตรงหน้าผมแล้วเนี่ย
เป็นเคสแฮนด์เมดครับ มีลายสนิมบ้าง หินอ่อนบ้าง
ส่วนที่ผมเล็งไว้เป็นลายหินอ่อนครับ แล้วไอ้เต้ดันซื้อลายหินอ่อนมาด้วย
แต่เสียดายที่มันไม่ได้ให้ผม
“อยากได้...”
“สมใจมึงเลยดิ มันมี6อันอ่ะ” ห๊ะ
ผมอ้าปากค้างทันทีเมื่อรู้ว่าเต้มันซื้อมา6อัน ให้พวกผมทุกคน
อะไรจะทุ่มทุนขนาดนี้
“รวยจังว่ะ” แล้วทำไมผมจนจัง
ไอ้ก้องมันขำก่อนที่จะแจกจ่ายเคสให้พวกเราทีล่ะคน
เป็นเคสสีขาวที่มีลายคนล่ะสีกันไป ส่วนของผมได้สีฟ้า ชอบจัง
“พอพวกพี่เห็นจะได้ไม่ลืมว่าเราคือown labelไง”
หูฟังไอ้เต้พูดไปด้วยแต่มือนี้หยิบโทรศัพท์ออกมาเปลี่ยนเคสแล้วครับ หูยยย
พอใส่แล้วสวยจริงๆด้วย
“มึงดูไอ้เคียวแม่งเปลี่ยนเคสล่ะ ฮ่าๆ”
อ้าวทำไมอ่ะ ก็กูอยากได้อยู่แล้วไง
“พวกมึงก็เปลี่ยนดิ จะได้ใส่เคสเซ็ตเดียวกันไง”
ทีนี้ทุกคนเลยเริ่มหยิบโทรศัพท์ออกมาเปลี่ยนเคส ตอนผมใส่เคสเมื่อกี้เห็นข้างในเคสมีตราสัญลักษณ์ของรายการไว้ด้วย
ซื้อของได้สมกับเป็นเต้สุดๆเลยแหะ
“คีย์เวิร์ดเหรอ อื้มมมมม brother!”
“เฮ้! brotherrrr เดี๋ยวๆ กูจริงๆอ่ะ” เมื่อ3วันก่อน
ผมกับไอ้ก้องดูหนังกันแล้วพระเอกดื่มเลือดสาบานเป็นพี่น้องกับพระรองครับ
ด้วยความที่อินมาก ไอ้ก้องเลยไปจัดเตรียมหาน้ำ (เปล่า)
มาดื่มสาบานเป็นพี่น้องกันบ้าง ตอนนี้เราเลยเป็นbrotherกันอย่างที่เห็น
“บัดดี้ของมึงก็ต้องเป็นกูอยู่แล้วววว”
แล้วลุกขึ้นมาทำท่าประหลาดๆกัน2คนครับ ฮา
“ของที่กูซื้อมาให้มึงอ่ะ
เป็นของสำคัญทั้งนั้นเลยนะ” ผมพยักหน้ารัวๆก่อนที่จะรีบแกะดูว่าอะไรอยู่ในกล่อง
สมุดบันทึก กับ นาฬิกาปลุก
เลว เลวมาก
ผมหันไปทำหน้าเซ็งใส่ไอ้ก้องในขณะที่พวกมันกำลังระเบิดเสียงฮา
“มึงจะด่าว่ากูเป็นพวกสมองปลาทองก็บอกมา
แล้วไอ้นาฬิกาปลุกนี้ มึงจะบอกว่ากูเป็นพวกปลุกไม่ตื่นใช่ม่ะ”
“เฮ้ยไม่ใช่ ฮ่าๆ มึงฟังกูอธิบายก่อน”
ขนาดอธิบายมันยังขำไปด้วยเลยครับ ผมควรเชื่อมันมั้ย
“ไม่ต้องเลยยยยมึงอ่ะ
กูไม่คิดเลยนะว่ามึงจะมองกูแบบนี้ บาตทงบาตเทอร์อะไร เลิกเลยเลิก”
“เฮ้ยยยย ฟังก่อน ก็เนี่ยกูซื้อสมุดบันทึกให้มึง
เพื่อที่ในอนาคตมึงจะได้เอาไว้จดตารางงานไง หรือไว้ค่อยจดเรื่องนู่นนี้นั้นบ้าง...
มึงจะได้ไม่ลืม” สรุปมันก็หลอกด่าผมเป็นปลาทองไม่ใช่รึไง ย้ากกก
“มึงไม่ต้องมาพูด! กูไม่เชื่อหรอก”
“นี้ๆแล้วนาฬิกาปลุกใช่ป่ะ กูก็ซื้อให้มึงเพราะกูกลัวในวันที่ไม่มีพี่เมษกับไอ้ซีแล้วมึงจะลำบากไง”
พี่เมษกับซีเป็น2คนในบ้านที่สามารถปลุกผมได้ครับ
“พอล่ะก้องพอ กูผิดหวังกับมึงมากนะ”
แล้วค้อนแรงแบบนางเอกในละครใส่มันหนึ่งที ก่อนที่จะกระแทกตัวนั่งที่เดิม
(เมื่อกี้อารมณ์ขึ้นเลยลุกไปด่ามันครับ ฮ่าๆ) แล้วพอหันหน้ากลับมาอีกทีผมก็นิ่งไปเลย
“มึงอยากได้ใช่ป่ะล่ะ”
เฮดโฟนสีดำรุ่นใหม่ล่าสุดที่ผมเล็งไว้
(ผมเล็งไว้หลายอย่างครับเลยไม่ค่อยมีตังนี้ไง)
“มึงรู้ได้ไงอ่ะ”
“กูเห็นตอนมึงนั่งเลื่อนโทรศัพท์เงียบๆท่าทีเครียดๆทีไร
มึงก็ส่องราคาไอ้เฮดโฟนรุ่นนี้ทุกทีอ่ะ” วันๆหนึ่งผมเข้าร้านนู่นออกร้านนี้เพื่อเช็คราคาเฮดโฟนรุ่นนี้วันล่ะไม่รู้ตั้งกี่รอบ
แต่ผมไม่คิดว่าไอ้ก้องจะเห็นแหะ
“โหย ขอบใจนะ แต่มันแพงอยู่นะมึง หาร2มั้ย”
ราคามันไม่ใช่น้อยๆเลยนะ ไอ้ดีใจมันก็ดีใจหรอกแต่จะให้รับมาแบบไม่ละอายใจก็คงยาก
“ไม่เป็นไร ของแค่นี้กูซื้อให้brotherได้” รักแรง
ว่าแล้วเลยเดินเข้าไปกอดเหมือนพี่น้องที่พลัดพรากกันมานาน
“แถมนี้ให้ด้วย”
ผมขมวดคิ้วใส่อะไรสักอย่างที่ไอ้ก้องยื่นให้ เป็นเหมือนที่เสียบอะไรสักอย่าง
รูปร่างเหมือนต้นไม้ต้นเล็กๆ เหมือนเคยเห็นเลยแหะ
“อะไรอ่ะ”
“ไอ้เนี่ยทำให้มึงสามารถเสียบหูฟังได้ครั้งล่ะ2อันไง” อ้ออออ
เคยเห็นพวกที่โรงเรียนพูดอยู่ แต่จริงๆผมไม่ได้อยากเสียบหลายอันนะ
“เห็นช่วงนี้ไอ้ซีมันแย่งมึงฟังเพลงบ่อยๆ
จะได้เสียบ2อันไง” ที่แท้ก็ซื้อมาเผื่อไอ้ซี แต่ก็ขอบใจว่ะ เลยแจกกอดให้อีกที มันคอยสังเกตผมจนรู้อะไรหลายๆอย่างเกี่ยวกับผมขนาดเนี่ย
รักตายเลย
“คีย์เวิร์ดของกูคือ...” ตราผมเร็วเหมือนกันแหะ
“เพาะกาย” พลางทำท่าเบ่งกล้างประกอบ ฮ่าๆ
“กูไม่ได้เพาะกาย กูแค่ออกกำลังกายยยยย”
พวกผมเบ้ปากรัวๆใส่มันทันทีแหม่แหม่
“กูไม่รู้ว่ามึงจะชอบไหมนะ
เพราะกูก็คิดไม่ออกว่าจะให้อะไร ในพวกเราอ่ะ ถ้าคนที่ต้องลำบากใจกับการเล่นสงครามประสาทของพวกเรามากที่สุด
ก็คงเป็นเซนอ่ะ” ส่วนมากถ้าผมทะเลาะกับไอ้ก้อง ก้องมันมักจะเอาไปเล่าให้เซนฟัง
ตัวไอ้เซนเองก็ไม่อยากมีเรื่องกับผม เลยต้องทำตัวกลางๆให้มากที่สุด
บางทีผมก็อึดอัดแทนมันเหมือนกัน
“เซนมักจะคอยดูแลพวกเราทุกๆคนตลอดเลยอ่ะ อาจจะไม่แสดงออกมาก
แต่กูก็รู้อ่ะว่ามันคอยมองอยู่ตลอด ขอบใจนะ” เซนมันหันมายิ้มให้ผม
ก่อนที่จะหยิบของในกล่องออกมา
“ดัมเบลลลลล”
เป็นดัมเบลสำหรับใส่น้ำให้ได้น้ำหนักนั้นๆนะครับ
“ปกติถ้ามึงชวนไปออกกำลังกายอ่ะ
มักจะไม่มีใครไปกับมึงช่ะ กูก็เลยซื้อดัมเบลให้ มึงจะได้ออกกำลังกายในบ้านได้ไง
แล้วกูเลือกซื้อแบบใส่น้ำ มึงจะได้พกพาไปไหนมาไหนได้ด้วย”
“ขอบใจนะ กูกำลังคิดจะซื้ออยู่พอดี” ถือว่าsuccessแหะ
ก่อนที่มันจะเดินมากอดผมและเลยไปหยิบของขวัญของมัน สุดท้ายแล้วสินะ
“ของกูไม่ต้องใบ้ช่ะ ฮ่าๆ” แน่ดิ
มันเหลือแค่ไอ้เดลนิ
“จริงๆถ้าพูดกันตรงๆอ่ะ กูมักจะคุยกับไอ้เดล
ไปไหนมาไหนกับไอ้เดลตลอด” พูดง่ายๆก็คือในพวกเรา เซนกับเดล สนิทกันมากครับ
ผมมักจะเห็นมันพยักหน้าทีสองทีแล้วเข้าใจกันเฉย
“ถึงจะไม่ขนาดเคียวกับซีก็เหอะ” เวร
วนมาที่กูจนได้ ดัมเบลนี้เอาคืนมาเถอะ
“แทนที่กูจะคิดไม่ออกว่าซื้ออะไรกลับไม่รู้ว่าจะเลือกอะไรมากกว่า”
ไอ้เซนเป็นพวกเก็บรายละเอียดเก่งมากครับ มันพูดมาขนาดนั้น
ทำให้ผมอดคิดไม่ได้ว่าถ้าผมได้เป็นบัดดี้ซี ผมจะคิดออกหรือเปล่าว่าควรซื้ออะไร
“แต่คิดว่ามึงคงอยากได้อันนี้ที่สุด
เลยตกลงซื้ออันนี้มาให้...” รองเท้าผ้าใบครับ เป็นอีกคนที่ผมอ้าปากค้างให้
ทั้งรุ่นทั้งสี มองก็รู้เลยล่ะว่าไอ้เดลต้องชอบมากๆ
“เซนนนนนนนนนนน” ผมบอกแล้วว่าเดลต้องชอบมาก
เพราะมันรีบหยิบออกมาใส่ทันทีครับ และพอดีเป๊ะด้วย
“รักมึงว่ะ”
ตอนนี้ผมได้คำตอบล่ะ
ถ้าถึงผมได้คู่กับซีผมก็ไม่รู้จะซื้ออะไรให้มันอยู่ดีแหละ ฮ่าๆ
เราไปเกาะล้านกันเพื่อEPสุดท้ายจริงๆ
สายๆวันอาทิตย์เราก็ออกจากเกาะล้านครับ
ถึงบ้านก็บ่ายนิดๆ
เรากลับมาเพื่อเก็บของ
แอบใจหายนิดๆเหมือนกันนะ พอตอนนี้จะต้องเก็บของออกจากบ้านกันจริงๆแล้ว
AFกับThe Starเขาคงรู้สึกประมาณนี้อ่ะเนอะ
ตั้งแต่ลงรถพวกผมก็ไม่ได้พูดอะไรกันมากมาย
ส่วนมากก็แค่ถามว่าเสื้อนี้ของใคร นาฬิกากูอยู่ไหน บลาๆๆ
คนที่เก็บของเร็วที่สุดคือเต้ มันแค่นั่งเฉยๆอยู่บนเตียงแล้วมองพวกผมเก็บของ
มันดูโอเคขึ้นแต่ก็ยังไม่เป็นปกติเท่าไร
ส่วนพวกผมแม้จะทำเหมือนปกติแต่มันก็ต้องมีอารมณ์ใจหายบ้างแหละผมว่า
ยังไงงานเลี้ยงก็ต้องมีวันเลิกรา
“บายนะมึง”
“เออๆ เจอกันเว้ย” ผมโบกมือลาไอ้เซนเป็นคนที่3 ในขณะที่ผมรอไอ้เฟรมอยู่
ถ้าจะมาช้าขนาดนี้ก็ให้กลับเองเถอะ ไม่ต้องมาพูดว่าจะมารับก็ได้มั้ง
เราปิดกล้องกันจริงจังแล้วครับ อีก2วันก็จะมีงานเลี้ยงปิดกล้อง
เราก็ได้เจอกันอีกอยู่ดีแหละ ไอ้เดลกลับคนแรก ตามด้วยไอ้ก้อง และเมื่อกี้ก็ไอ้เซน
แล้วตอนนี้ก็ไอ้เต้กับซีกำลังกอดคอกันออกมา อย่าทิ้งกูวววว
“ยังไม่กลับเหรอวะ”
“เออดิ มึงจะกลับแล้ว?”
“เออ กูจะแวะไปส่งไอ้เต้ก่อนด้วย ไปด้วยกันดิ”
“กูรอเพื่อนว่ะ”
“รอเป็นเพื่อนพี่เคียวก่อนก็ได้นะพี่ซี
ผมไม่รีบหรอก”
“เฮ้ยไม่ต้อง พวกมึงกลับเหอะ”
เฟรมอีกจะหลายชั่วโมงก็ได้
“งั้นกูไปนะ”
“เอออออออ”
“เจอกันนะมึง” ผมโบกมือลามัน คราวนี้ก็เหลือแต่ผมจริงๆแล้วสินะ เหมือนตอนมาที่นี้ครั้งแรกเลยแหะ ฮ่าๆ ตลกมากมั้ยโชคชะตา ต่อจากนี้ก็กลับไปใช้ชีวิตปกติแล้วสินะ ชีวิตปกติของคิรากร
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เปิดเทอมปุ๊บ วุ่นปั๊บ ครูขยันมาก... ช่วงนี้หัวไม่ค่อยวิ่งเลยอ่าาาาา คือที่คิดในหัวมันเลยช่วงนี้ไปนานมากแล้ว กลายเป็นว่ากลับมาแต่งช่วงนี้ไม่ได้ เกิดอะไรขึ้น... น้ำตาจะไหลแงงงงงงงง เป็นเหตุให้ตอนนี้สั้นแค่นี้ จำได้ว่าเคยคิดพล็อตไว้แล้วนะ แต่ลืมจ่ะ เฮ้ออออ ต้องรื้อความทรงจำกันครั้งใหญ่เลย ยังไงก็ขอบคุณที่ยังติดตามนักเขียนคนนี้นะคะ
อย่าลืมคอมเม้นต์นะจ่ะ
เจอกัน (หวังว่า) เร็วๆนี้นะ
ความคิดเห็น