คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ปลง
02
“ว่าไงคุณชายเคียว ดังแล้วอย่าลืมเพื่อนนะเว้ย!”
“เฮ้ย! อย่าไปล้อมัน เดี๋ยวมันร้องไห้”
“กูเพื่อนเล่นมึงเหรอเฟรม” โดนเพื่อนในโรงเรียนแซวว่าแย่แล้ว โดนเพื่อนในกลุ่มตัวเองแซวนี้โครตแย่เลยเหอะ ตอนนี้เรื่องที่ชื่อผมติดอันดับมนุษย์ที่ต้องไปออกรายการดังไปทั่วโรงเรียนแล้วครับ ตั้งแต่เดินเข้าโรงเรียนมาโดนแซวกี่คนแล้ววะเนี่ย ทั้งๆที่มันมี2คนไง แต่ผมยังไม่ได้ยินใครแซวอีกคนหนึ่งเลยนะ เห็นว่าเป็นเด็กม.4 ไม่รู้ทำบุญด้วยอะไรไม่มีคนแซวสักคน โลกแม่งไม่เคยยุติธรรมกับคนอย่างผม ร้องไห้หนักมาก
“มึงจะซีเรียสทำไมวะ ไหนมึงว่ามึงเคลียร์กับครูล่ะไง”
“ก็กูเคลียร์แล้ว แต่กูก็ไม่รู้ไงว่าครูเขาเคลียร์กับกูเปล่า มันก็ไม่ชัวร์จนกว่าครูเขาจะประกาศรายชื่อคนที่มาแทนกูป่ะวะ แล้วเนี่ย แค่เพื่อนในโรงเรียนแซวกูก็เซ็งจะตายห่าล่ะ มึงยังจะมาแซวกูอีก ดีเนอะ”
“โห้ยไอ้สัด รู้สึกผิดเลย” เป็นการรู้สึกผิดที่แม่งรู้สึกผิดแค่คำพูดจริงๆครับเพราะแม่งยิ้มจนเห็นฟัน32ซี่ล่ะ กวนตีน
“พี่เคียว ครูอุษาเขาเรียกพบอ่ะครับ”
“เรียกพี่จริงเหรอ!? จำผิดเปล่าน้อง ครูเขาจะเรียกพี่ทำไมอ่ะ” เหวอเลยครับเหวอ เรียกพบเนี่ยนะ อะไรวะ ไม่ค่อยสนิท
“เรียกพี่นั้นแหละแต่ไม่รู้ว่าเรื่องอะไรนะครับ เขาบอกให้พี่รีบไปด้วยครับ ผมไปก่อนนะพี่” ผมมองตามเด็กม.4ที่วิ่งมาบอกผมเมื่อกี้ เดี๋ยวนะ แล้วครูอุษาเขาจะเรียกผมทำไมวะ ผมยิ่งเกรงๆครูเขาอยู่ ครูเขาสอนคณิตใช่ไหมครับ แล้วนี้โง่คณิตไง นี้เลยไม่ค่อยจะสนิทกับครูเขามากเท่าไหร่ ก็เลยจะเกรงๆครูเขาเป็นพิเศษ
“มึงจะไปป่ะ?”
“กูปฏิเสธได้เหรอวะ งั้นเดี๋ยวกูมานะ เออๆ แล้วเจอกัน” เรียกรึเปล่าไม่รู้นะ แต่ถ้าไม่ไปก็ไม่รู้ใช่เปล่าว่าน้องคนนั้นมั่วไหม แต่ถ้ามันมั่ว...ผมว่าผมยังจำหน้ามันได้อยู่นะ หึหึ
“สวัสดีครับ ครูเรียกพบผมรึเปล่าครับ?” ผมว่าไอ้เด็กนั้นมันมั่วล่ะ เพราะตอนผมเดินเข้ามาเหมือนครูเขากำลังจะออกไปข้างนอกเลย
“ใช่จ๊ะ นี้ครูกำลังจะออกไปตามเธอเนี่ยแหละ” เฮ้ย ถึงกับต้องออกไปตามเองเลยแหะ รู้สึกไม่ค่อยปลอดภัย
“แล้วครูมีอะไรรึเปล่าครับ?” ใจดีสู้เสือไว้ก่อนน่าจะดี
“นั่งก่อนสิจ๊ะ” ไม่ใช่แค่รู้สึกล่ะ มันน่าจะไม่ปลอดภัยจริงๆนั้นแหละ
“ครูได้ยินมาว่าเธอไปร้องเรียนเรื่องชื่อเธอกับครูสุกัญญาเหรอจ๊ะ?” อืมมมมมมมมมม ไม่ปลอดภัยจริงล่ะ ครูสุกัญญาก็คือครูเมื่อวานที่ผมไปหานั้นแหละครับ
“อ้อ ใช่ครับ”
“เรื่องห้องว่างตึกใหม่นะ เธออยากได้ห้องไหนล่ะจ๊ะ?”
“ครับ!?”
“ครูสุกัญญาเขาบอกครูว่าถ้าเธอได้ห้องว่างสักห้อง เธอจะยอมไป”
“เอ่อ ครูครับ ผมว่าถ้ามันลำบากเลือกคนอื่นง่ายกว่าไหมครับ?”
“ไม่ลำบากนี้จ๊ะ เธอเลือกมาเลยว่าอยากได้ห้องไหน นี้ครูก็เข้าที่ประชุมเรื่องนี้แล้วนะจ๊ะ ครูทุกคนก็เห็นด้วยนะ เธอเลือกห้องมาได้เลย พวกครูสะดวกมาก J” ครูสะดวกมากแต่ผมเนี่ยไม่สะดวกเลยสักนิดนะ
“ขออนุญาตเข้าห้องครับ” พอคุยกับครูอุษาเสร็จผมก็รีบวิ่งมาเข้าห้องเรียนทันที พึ่งรู้ว่าหมดเวลาพักแล้ว เข้าช้าเดี๋ยวโดนหักคะแนน แต่ก็นั้นแหละครับ...ไม่ทัน ครูเขาสอนไปล่ะ
“ครูว่าไงวะ?” ผมทิ้งตัวนั่งข้างรูทตามปกติและมันก็ถามขึ้นมาทั้งๆที่ตามันยังจดที่ครูเขาเขียนอยู่เลยครับ
“จดไปเยอะยังวะ?”
“ไม่อ่ะ เว้นไว้หน้าเดียวก็พอ”
“เออๆ”
“มึงได้ยินคำถามกูไหมเนี่ย?”
“แปป” ผมรีบหยิบสมุดขึ้นมาจดตามครูครับ จดไม่ทันเดี๋ยวจะซวย ถึงฟังในคาบไม่เก็ตแต่มันก็ยังมีอ่านไง แล้วถ้ายังจดไม่ทันอีกเนี่ย เจริญแน่
“บอกได้ยัง?”
“เออๆ ชั้น2 ตึกใหม่ ห้องริมสุด ห้องชมรมใหม่ อาทิตย์หน้าย้ายเข้าได้เลย”
“ห๊ะ” อย่าน้อยมันก็ยังสติดีครับ เพราะถ้าเป็นไอ้ยะมันคงแหกปากออกมาล่ะ แต่เพราะเป็นไอ้รูทมันเลยแค่ชะงักมือที่จดแล้วหันมามองหน้าผม
“ตามนั้น”
“สรุปว่ามึงจะไปออกรายการนั้น?”
“อืม”
“ตลกล่ะ แล้วมึงจะไปเรียกร้องบ้าบออะไรนั้นเพื่อ?”
“ก็เผื่อมีโอกาส”
“แล้วทำไมอยู่ๆยอม?”
“ก็ครูเขายอมยกห้องให้แล้วกูก็ลั่นวาจาไปแล้วว่าถ้าได้ห้องจะยอมไป ก็แค่นั้น”
“แค่นั้นพ่อง กูดูมึงไม่ออกมั้ง เอาดีๆ”
“กูพูดจริงๆ ไม่รู้ดิ พอมาคิดดูแล้วครูเขาก็โครตพยายามจะกล่อมกูเลยไง กูก็ไม่รู้จะดื้อไปเพื่ออะไร ทนสัก5-6อาทิตย์คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง แล้วเอาดีๆกูกลัวครูอุษาเขาด้วยไง กูยังคิดสภาพตัวเองตอนบอกว่าไม่ไปไม่ออกเลย”
“เออๆ เอาที่สบายใจนะ แล้วจะไปอยู่บ้านที่ถ่ายรายการเมื่อไหร่?”
“พรุ่งนี้”
“ห๊ะ”
“ตามนั้น”
“มึงพูดจริงพูดเล่นเนี่ยเคียว ไม่ฮานะบอกเลย”
“จริง ก็ครูบอกว่าเสาร์นี้ เสาร์นี้ก็พรุ่งนี้ เย็นนี้กูคงกลับไปเก็บของ พรุ่งนี้มึงก็ไปส่งกูด้วยล่ะกัน”
“คุณคิรากรกับคุณรามิลจะคุยกันอีกนานไหม? ไปคุยกันนอกห้องไหม!?” โดยด่าก็เงียบสิครับ ยังไม่อยากออกไปเรียนข้างนอกนะ
“สรุปว่ามึงจะไปออกรายการนั้น? เฉยๆงี้เลย”
“อืม” พอหมดคาบ ไอ้รูทก็จัดการเล่าเรื่องทั้งหมดให้เฟรมกับยะฟังทันทีแล้วแม่งใส่ฟิลแบบไม่เข้าใจไปเต็มที่เลยด้วย
“ทำไมวะ?”
“กูว่ารูทมันพูดไปล่ะนะ”
“กูก็ไม่เก็ตอยู่ดีอ่ะ เหตุผลมึงมัน...ขัดกับความเป็นมึงยังไงไม่รู้”
“ใช่ม่ะ!!” ช่วยกันด้วยครับ ดีๆ น่าร้าก
“พวกมึงฟังนะ ยกคดีของพวกเรา4คนรวมๆก็เกือบร้อยล่ะ ไหนจะคืนคะแนนความประพฤติทั้งหมดให้ แล้วไหนจะยังห้องว่าง มึงจะให้กูเอาเชี่ยไรไปอ้าง”
“อ้อ สรุปที่มึงต้องไปเพราะมึงไม่รู้จะเอาอะไรไปอ้างช่ะ?”
“เออดิ”
“แล้วที่มึงเงียบๆนี้...”
“ก็เพราะกูปลงล่ะไง กูทำเชี่ยไรไม่ได้ นอกจากยอมรับ พวกมึงจะให้กูโวยวายกับใครอ่ะ กูจะเก็บแรงไว้ ไม่รู้พรุ่งนี้ก็จะเจออะไรอีก ทำไมชีวิตกูต้องเป็นแบบนี้วะ ทำไมกูทำเชี่ยไรไม่ได้นอกจากยอมรับอ่ะ ทำไมวะ!!!!”
“แต่ตอนนี้มึงกำลังโวยวายนะรู้ยัง” พวกมัน3คนพร้อมใจกันส่ายหัวหน่ายๆใส่ผมแล้วก็ยื่นมือมาลูบหัวผมกันคนล่ะทีสองที ผมจะทำอะไรได้ล่ะครับนอกจาก...ปลง
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
รู้สึกดีมากที่มีคนอ่านแล้วรู้สึกดีแบบโครตๆที่มีคนคอมเม้นต์ เป็นความรู้สึกที่เหมือนโอป้าตอบเมนชั่น โง้ยยยยย ดังนั้นใครที่เข้ามาอ่านก็ช่วยคอมเม้นต์กันหน่อยเนอะ จะติจะว่าจะชมจะให้กำลังใจอะไรได้หมดเลย แล้วก็เชียร์ให้ใครคู่กับใครอะไรงี้ก็ได้นะ เผื่อจะได้เอามาแต่งจริงๆ 555 สุดท้ายรบกวนช่วยกดเฟบกดเป็นแฟนคลับกดโหวตและสุดท้ายและท้ายสุดคอมเม้นต์กันด้วยนะรู้ยัง เจอกันตอนหน้า บ้ายยยย
ความคิดเห็น