คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ยินดีต้อนรับ
01
“เฮ้ย มึงป้ะ เล่นบาส กว่ากูจะทะเลาะกับครูเสร็จ แล้วแม่งก็ไม่มีใครไปช่วยกูสักคนไง ตอนทำผิดแม่งก็ผิดด้วยกัน ไอ้พวกเวร” ผมที่กำลังรีบเก็บของหันกลับมามองไอ้เพื่อนตัวดีที่เหมือนมันจะไม่ได้ฟังที่ผมพูดเลยด้วยซ้ำ ปล่อยให้กูโดนด่าคนเดียวแล้วยังไม่ฟังกูบ่นอีก ดีจริงๆ
-แปะ-
“ตบหัวกูหาญาติพี่น้องมึงเหรอไง” จริงๆผมก็ไม่ได้อยากจะตบหัวมันหรอกนะ แต่หัวมันอยู่ใกล้ๆมือ ขว้างหูขว้างตา ตบแม่ม
“ทีตอนกูพูดไม่ฟัง ตบนิดตบหน่อยทำบ่น มัวแต่ดูอะไรไม่รู้” แย่งเลยครับแย่ง ผมแย่งไอโฟนที่มือของไอ้รูทมาดูว่ามันดูอะไรอยู่ ได้ยินแว่วๆว่ารายการอะไรนะ เอ่อ... อะไรสักอย่างนั้นแหละ
“นี่อะไร?” งานนี้ต้องถาม ตั้งแต่โทรศัพท์มีเน็ต ทีวีแทบจะไม่ได้แตะเลย อย่างมากก็ดูบอลนิดหน่อยๆแค่นั้น แล้วไอ้พวกรายการอะไรแบบนี้เนี่ย อย่าหวังว่าจะรู้จักเลยครับ
“รายการที่จะชี้ชะตาชีวิตมึงไง” พูดจบแม่งก็ลุกขึ้นไปเก็บของเฉยเลยครับ นี้อธิบายแล้ว? ทำไมไม่ค่อยเก็ตวะ
“ห้ะ”
“มึงจำที่ครูอุษาเขาพูดว่าจะทำรายการของ3โรงเรียนได้ป่าว ตัวอย่างรายการมันมาแล้วนะเว้ย ก็หมายความว่า พวกเราคนใดคนนึงอาจจะต้องไปเข้าร่วมไอ้รายการอะไรนี้ไง เก็ต?” ขอย้อนความหน่อยล่ะกัน พวกเราที่ไอ้รูทมันพูดถึงก็คือพวกผม4คนครับ เราสนิทกันมาก ประมาณว่ารู้จักกันตั้งแต่ประถมแล้วก็ยังมาต่อม.ต้นด้วยกันอีก ตอนม.ปลายว่าจะแยก แต่ไปๆมาๆก็ดันต่อที่เดียวกันอีก จนแล้วจนรอดพวกผมก็เป็นเพื่อนกันมาจะ12ปีแล้วครับ นี้ก็ม.6กันล่ะ ใกล้ลาวงการมัธยมศึกษากันแล้ว ส่วนคนที่เถียงกับผมฉอดๆอยู่นี้ชื่อรูทครับ ฟังจากชื่อมันก็น่าจะรู้ใช่มั้ย แม่กับพ่อมันเป็นครูสอนคณิตศาสตร์ครับ พวกที่เหลือคงลงไปเล่นบาสกันหมดแล้ว ถ้าถามว่าทำไมไอ้รูทถึงอยู่รอผม ก็คงเป่ายิงฉุบแพ้หรืออะไรสักอย่าง ไม่มีทางที่จะอาสาอยู่รอผมเองแน่ๆอ่ะ ส่วนผม ชื่อเคียวครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะ J
แล้วไอ้รายการของ3โรงเรียนที่ไอ้รูทพูดถึงก็คือ โรงเรียนผม จะมีโรงเรียนพี่ๆน้องๆอยู่แถวๆนี้ด้วย รวมแล้วก็มี3โรงเรียน เป็นชายล้วนทั้งหมดนั้นแหละครับ ผู้หญิงนี้นอกจากจะหายากแล้วยังต้องแย่งกันอีกตั้งหาก ซวยจริงๆ แต่ประเด็นไม่ได้อยู่ที่ผู้หญิงสินะ ประเด็นอยู่ที่อยู่ๆพวกครูจากทั้ง3โรงเรียน เขาก็นึกคึกอะไรขึ้นมาไม่รู้ บอกว่าจะจัดรายการให้เด็กๆเข้าไปดำเนินรายการประมาณนั้น ไอ้เรื่องรายการจะออกมาแบบไหน ผมก็ไม่รู้หรอกนะครับ รู้แต่ว่า ลึกๆแล้วมันถูกสร้างมาเพื่อโปรโมทโรงเรียนเนี่ยแหละ ไม่รู้ว่าจะโปรโมทอะไรกันนักกันหนา แค่นี้เด็กผู้ชายในประเทศก็แย่งกันเข้าเรียนจะตายอยู่แล้วววว
แต่ก็อย่างว่าแหละครับ ไอ้เรื่องโปรโมทโรงเรียน ออกรายการอะไรเถือกนี้พวกผมไม่ถนัด ถนัดดูมากกว่า ถ้าเกิดพวกครูเขาใช้วิธีสุ่มให้เด็กมาร่วมรายการ ก็ขออย่าโดนพวกผมก็พอ
“ออกเร็วเหมือนกันแหะ สรุปรายการมันเกี่ยวกับอะไร” ผมโยนไอโฟนคืนให้ไอ้รูทก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋า จะได้ไปเล่นบาสสักที
“ประมาณว่าเอาเด็ก6คนไปอยู่ในบ้านเดียวกัน ครูเขาคงทดลองเป็นAFกับthe starงี้อ่ะ แล้วก็มีพวกภารกิจให้ทำ ไฮไลต์มันอยู่ตรงที่รายการจะฉายทั้งหมด5ตอน อาทิตย์ล่ะตอน แต่ต้องไปอยู่ที่บ้านเดียวกัน5อาทิตย์ 5อาทิตย์เนี่ยนะ กูไม่เอาด้วยอ่ะ”
“มันไม่ใช่ว่าอยู่แค่วันเสาร์เรอะ”
“ก็เอออ่ะดิ มึงน่าจะอยู่ตอนเจ๊ปิ่นเดินเข้ามาบอกในห้องว่าคลิปตัวอย่างรายการออกแล้วนะจ๊ะ ต้องอยู่ด้วยกันทั้ง5อาทิตย์เลยนะจ๊ะ แล้วแต่ล่ะตอนจะถูกตัดต่ออีกที บลาๆๆ กูนี้แทบเดินออกจากห้อง คิดหน้าเจ๊แกกับน้ำเสียงแกดูดิ ไม่ไหวสุดๆเลยครับ” เจ๊ปิ่นที่รูทมันพูดถึงเป็นลูกแม่บ้านในโรงเรียนนี้แหละครับ เจ๊แกชอบเรื่องภายในโรงเรียน แล้วก็ชอบเต๊าะเด็กผู้ชายในโรงเรียนบ่อยๆ ทั้งๆที่เจ๊แกก็ไม่ใช่วัยเดียวกับพวกผมแล้วนะ แถมยังชอบทำเสียงเล็กๆแบบที่ฟังแล้วขนลุกสุดๆ พวกผมเลยไม่ค่อยอยากจะสุงสิงกับเจ๊แกสักเท่าไรนะ
“ในหัวกูนี้มีอยู่ประโยคเดียวเลยตอนนี้ ต้องไม่มีชื่อกู ต้องไม่มีชื่อกู”
“ต้องไม่มีชื่อกูด้วยเหมือนกัน” ใครจะเอาก็เอาครับแต่ผมไม่เอา ให้ไปอยู่ด้วยกันตั้ง6อาทิตย์เนี่ยนะ ตั้งเดือนกว่าๆเลยเนี่ยนะ ไม่เอาอ่ะ
-สนามบาส-
พอเดินมาถึงผมก็เห็นไอ้เฟรมนั่งพักอยู่ตรงอัศจรรย์ พวกมันคงเล่นกันไปหลายเกมส์ล่ะ คนในสนามนี้ก็อย่างเยอะ ทั้งห้องผม ห้องอื่น รวมๆแล้วเป็นสิบๆคนเหมือนกัน
“ไงมึง ครูเขาบ่นเรื่องไรบ้าง” แล้วไอ้เฟรมก็ทักเลยครับ แต่ผมรู้ว่าจริงๆแล้วแม่งไม่ได้อยากได้คำตอบอะไรหรอก ถามไปงั้นๆ ประมาณว่าพักอยู่ แล้วหันมาเห็นผมกับรูทเดินเข้ามาพอดี
“อยากรู้ไม่ไปถามครูเขาดูอ่ะ”
“กวนล่ะครับคุณเคียว” ผมไม่ได้อยากกวนมันหรอกนะ แต่แบบ...มันอยู่ในสายเลือดไปแล้ว
“คนชนะเลี้ยงไอติม เอาป่ะ”
“ไอติมอีกล่ะ มีแต่มึงป่ะ ที่ชอบแดกไอติมอ่ะ”
“ป๊อดก็บอกดิครับ” เฟรมมันทำหน้าแบบนี้ - - ใส่ผม แล้วมันก็ยอมลุกขึ้นจากอัศจรรย์
“พวกมึง! ไอ้เคียวท้าคนชนะเลี้ยงติม เอาป่าว!”
“ไอติมอีกแล้วอ่อ กูไม่อยู่ทีมเคียวนะ ขอลั่นวาจาก่อน”
“กูก็ไม่ได้อยากอยู่กับมึงนะรู้ยัง เอางี้ ยะกับกูเป็นหัวหน้า เลือกคนล่ะครึ่ง เคป่าว” เพื่อนพวกที่เหลือที่เดินมารวมตัวกันเพราะไอ้เฟรมแหกปากแถลงการณ์ไปเมื่อกี้ พยักหน้ากันงึกงัก ผมก็เลยพยักหน้าตามพวกมัน จากนั้นก็ได้เวลาเริ่มเกมส์ของจริงสักที
6:00 pm.
“ของมึงอ่ะ เอาไร”
“เอาวานิลลา เพิ่มวิป แล้วก็ใส่โคนวาฟเฟิลด้วย”
“เรื่องเยอะตลอดเนอะ มึงอ่ะ”
“เฮ้ยๆ คนแพ้เขาว่าคนชนะได้หรอวะ” ไอ้ยะทำปากพะงาบๆเป็นคำหยาบคายอะไรสักอย่าง ที่ผมก็ไม่ได้สนใจ จะสนทำไมล่ะครับ ยังไงก็ชนะ ยังไงก็กินฟรี ยังไงก็วิน ชีวิตดี๊ดี
“เคียวแล้วมึงจะกลับไง”
“โถ่วเฟรม ถามมาขนาดนี้ต้องไปส่งล่ะนะรู้ยัง” ไอ้เฟรมทำหน้าเอือมใส่ผมครับ แต่ผมก็รู้แหละว่าที่มันถาม เพราะมันก็จะไปส่งนั้นแหละ เมื่ออาทิตย์ก่อนพวกผมไปแข่งรถกัน แล้วทีนี้ไอ้รูทก็ดันเอาเดิมพันเป็นรถผมไง แล้วทีนี้ก็แพ้ แล้วก็เสียรถไง พวกมันเลยมีหน้าที่ไปรับไปส่งผมตามระเบียบ แข่งด้วยกัน แพ้ด้วยกัน ก็ต้องรับผิดชอบร่วมกัน จริงๆผมก็ไม่ได้ชิลๆหรอกนะ คนมันเคยมีรถขับ ไปไหนมาไหนเอง อยู่ๆรถหายก็ลำบากอยู่ แต่คนเรามันก็ต้องใช้ชีวิตแบบลำบากกันบ้างจริงมั้ย ไว้ค่อยไปเอาคืน ไม่ยาก
“อ้าว ลุง ยังไม่กลับบ้านอีกหรอ” เรื่องมนุษยสัมพันธ์ดีนี้ขอให้บอกครับ ถึงพวกผมจะเป็นพวกคุยได้กับทุกคน ทุกเพศ ทุกวัย แต่คนที่โครตของโครตจะเฟรนลี่เลยคือยะครับ มันสามารถทักได้ทุกคน ไม่ว่าจะรู้จักกันหรือไม่รู้จัก บางทีผมก็อึ้งในความสามารถพิเศษเกินคนข้อนี้ของมันนะ แต่ยะก็คือยะครับ มันไม่แคร์อยู่ล่ะ
“เดี๋ยวติดประกาศอันนี้ให้ครูเขาเสร็จก็จะกลับแล้วครับ”
“ติดประกาศเหรอลุง มา! พวกผมช่วย” แล้วมันก็วิ่งไปล่ะครับ ทีนี้พวกผมจะทำอะไรได้ นอกจากส่ายหัวให้มันอย่างพร้อมเพรียงแล้วก็วิ่งไปช่วยลุงติดประกาศ
“ประกาศอะไรอ่ะลุง” เนียนๆชวนลุงคุยจะได้ไม่ต้องช่วยติดนะรู้ยัง
“อ้อ ก็ประกาศรายชื่อเด็กที่จะเข้าร่วมรายการไงครับ พึ่งเสร็จเลยนะเนี่ย”
“ห๊ะ!!!” ณ จุดนี้ไม่มีใครคิดจะติดประกาศอะไรกันล่ะครับ ผมหันไปโฟกัสกับป้ายประกาศที่อยู่ในมือรูท พอรูทมันรู้สึกตัวว่ามันควรดูรายชื่อ มันก็รีบเปิดดูว่ามีรายชื่อใครบ้างทันที ขอคุณพระศรีรัตนตรัยช่วยดลบันดาลให้ไม่มีชื่อลูกช้างด้วยเถิด...
“นายคิรากร ปฐวีวาทิน นี้ไม่ใช่เคียวใช่ป่ะ บอกกูที”
“เคียว! มึงจะไปไหน!” ผมไม่แน่ใจว่าใครเป็นคนถาม อาจจะเฟรมมั้ง เพราะตอนนั้นมันอยู่ใกล้ผมที่สุด แล้วผมก็โยนกระเป๋าใส่ใครสักคนที่อยู่ใกล้ผมที่สุด แล้วมันก็โวยวายขึ้นมา ก็คงมันแหละ แล้วมันถามว่าอะไรนะ จะไปไหน? ไปไหนล่ะ ไปเคลียร์กับครูไง บางทีผมก็ไม่ค่อยเก็ตนะว่าอะไรๆมันต้องมาลงที่คิรากรตลอด สู้คนเหมือนกันนะเว้ย
-ห้องพักครู-
“ครูครับ ผมขออนุญาตเข้าห้องนะครับ” จะมาเคลียร์ก็ต้องทำตัวเรียบร้อยนะ ไม่อยากมีคดีเพิ่มขึ้นมาอีกล่ะ เหนื่อยแล้วววววว
“ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอจ๊ะคุณคิรากร”
“ครับ พอดีผมเล่นบาสอยู่แล้วผมก็...เห็นประกาศ ผมก็เลยสงสัยว่าคนที่เลือกรายชื่อนักเรียนน่าจะเป็นครู เพราะลุงยามบอกว่าประกาศพึ่งเสร็จ แล้วครูที่ยังไม่กลับ ก็เหลือแค่ครู.... ผมเลยสงสัยว่า ทำไมครูต้องเลือกผมด้วยครับ ผมไม่อยากไป” ตอนแรกก็ว่าตัวเองเริ่มดีล่ะนะ แต่ทำไมมันจบไม่ค่อยสวย ตั้งใจว่าจะมาเคลียร์น่าจะกลายเป็นตัวเองโดยเคลียร์มากกว่า กี่คดีแล้วคิรากร กี่คดีแล้ว
“เพราะเธอเป็นแบบนี้ไง”
“ครับ?”
“เธอไม่ยอมใคร มีเหตุผล ช่างสังเกต และเฉลียวฉลาด ถ้าเราจะต้องส่งใครสักคนไปเป็นตัวแทนของโรงเรียน ครูว่าเธอเหมาะสมมากนะ”
“ผมพูดตรงๆนะครับครู ไอ้รายการอะไรเนี่ย มันก็ไม่ต่างจากรายการดันดาราไม่ใช่เหรอครับ เพราะรายการมันก็ต้องออกอากาศอยู่ดีใช่ป่ะครับ แล้วผมก็ไม่ได้อยากเป็นดารา ไม่อยากเป็นที่สนใจอะไรแบบนั้นอ่ะ ครูเลือกเอาตัวแทนจากนักเรียนที่อยากเข้าวงการ อะไรแบบนี้ไม่ดีกว่าเหรอครับ”
“ถ้าเธอคิดว่ามันคือรายการดันดาราเธอก็ไม่อยากเข้าร่วมรายการสิ เธอลองคิดว่ามันเหมือนเธอไปเข้าค่าย ไปเจอเพื่อนใหม่ ไปสร้างชื่อเสียงให้โรงเรียนเรา เธอจะได้อยากไปไง”
“มันไม่ได้ทำให้ผมอยากไปหรอกครับครู ตั้ง6สัปดาห์เนี่ยนะ เดือนกว่าๆเลยนะครับครู ผมอยู่บ้านสบายๆไม่ดีกว่าเหรอครับ”
“แลกกับยกคดีที่เธอเคยทำผิดกฎทั้งหมด พอไหม?”
“ครูขี้โกงอ่ะ!” ขำครับขำ ครูเขาขำใส่ผมเฉยเลย นี้ครูขี้โกงนะ ครูทำผิดศีลธรรมนะเนี่ย
“ครูไม่ได้ขี้โกง ครูแค่จะแลกกับค่าเหนื่อยเธอเฉยๆ หรือว่าเธอจะไม่เอา”
“ถึงครูจะยกคดีให้ผมแต่แลกกับการที่ผมต้องไปเข้ารายการไรเนี่ย มันไม่พอหรอกครับ” ผมนี้ยืนขึ้นเลย ดูเหมือนครูจะพยายามชักแม่น้ำทุกสายมากล่อมผมนะ คนใจอ่อนอย่างผม เดี๋ยวจะซวย ชิ่งดีกว่า ยังไงผมก็ยื่นคำขาดแล้วว่าผมไม่อยากทำและผมก็จะไม่ทำด้วย
“ถ้ายกคดีให้กับพวกเธอทั้งกลุ่มล่ะ ทั้งเฟรม รูท ยะ พวกเธอทุกคนก็มีคดีกันไม่ใช่น้อยๆนะ ถ้ายกคดีพวกนี้ทั้งหมดพวกเธอทุกคนก็คงมีคะแนนความประพฤติเพิ่มขึ้นกันเยอะเลยนะ แล้วจะได้ไม่ต้องไปบำเพ็ญประโยชน์ด้วยไง”
“ครูครับ... มันไม่พอหรอกครับ”
“แล้วเธออยากได้อะไรล่ะ ครูยินดีตอบแทนนะ”
“ตึกใหม่ที่กำลังสร้างอ่ะครับ ผมได้ยินน้องๆบอกมาว่า มันหรูมากกกกกกก ผมก็คงจะขอบคุณมากนะครับถ้าครูจะให้ห้องว่างผมสักห้องสำหรับเอาไว้เข้าชมรม แต่ผมก็ไม่รีบเอาคำตอบหรอกนะครับ ยังไงผมกลับบ้านก่อนดีกว่า เย็นมากแล้วเดี๋ยวที่บ้านจะเป็นห่วง สวัสดีครับ” จริงๆผมก็ไม่ได้อยากได้ห้องว่างอะไรหรอกนะ ห้องชมรมที่ผมอยู่กันตอนนี้ก็พอๆอยู่ได้แต่ที่ผมพูดไปก็เพราะผมรู้ไงว่าครูแทบทุกคนในโรงเรียนหวงตึกใหม่นี้มาก คงไม่มีทางให้ห้องผมชัวร์ๆอยู่ล่ะไง ถ้าไม่บอกอะไรไปสักอย่างครูเขาก็คงหาเรื่องอื่นมากล่อมผมอีกแน่ๆ ผมพูดอะไรที่มันมีเปอร์เซ็นต์เป็นไปได้น้อยมากๆดีกว่า น่าจะรอดง่ายกว่า ยังไงก็ขอให้รอด
เถอะ สาธุ...
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
นิยายเรื่องแรกหลังจากคิดว่า คิดว่า คิดว่า จะแต่งมาประมาณ6ปี ถ้ามีใครบังเอิญหลงมาก็ฝากอ่านด้วยนะ ชอบหรือว่าไม่ชอบอยากให้แก้ไขอะไรยังไงก็คอมเม้นบอกกันได้ หากไม่ดูเป็นการรบกวนก็อยากชวนเธอมากดเฟบ 5555 ฝากเฟบ ฝากโหวต ฝากกดเป็นแฟนคลับด้วยนะะะะะ <3
(แก้คำผิดค่าาา)
ความคิดเห็น